ΑΡΕΣ ΑΝΑΞ

Κι ενώ το μακελειό στη Γάζα συνεχίζεται (αλλά παρ' όλα αυτά οι σιωνιστές τον πίνουν κανονικότατα -ασχέτως του αριθμού των αμάχων που δολοφονούν),
κι ενώ εγώ στεγνώνω από το λουτρό μου για να πάω στην αντιρατσιστική πορεία στην Ομόνοια (διότι σαν πολλοί μετανάστες βρίσκονται νεκροί τελευταία στην Π. Ράλλη),
κι ενώ στα κατεχόμενα άπαντες είναι καλεσμένοι στο πάρτυ

κι ενώ κοιτάζω με ενδιαφέρον -πλην, φευ, εξ αποστάσεως- την φρέσκια κατάληψη στο πολιτιστικό κέντρο του δήμου Βύρωνα,
αλλά ρίχνω και ματιές στην εξίσου φρέσκια κατάληψη της Ένωσης Συντακτών,
έρχεται και δένει με την πολυποίκιλη ψυχολογία μου το εύμορφον τούτο βιντεάκιον, όπου οι φοβεροί και τρομεροί "Κάβειρος" άδουν ενδιαφερόντως καλά στίχους από τον Ορφικό ύμνο του Άρεως, ο οποίος -για όποιον ενδιαφέρεται- πάει κάπως έτσι:

Άρρηκτ', ομβριμόθυμε, μεγασθενές, άλκιμε δαίμον,
οπλοχαρής, αδάμαστε, βροτοκτόνε, τειχεσιπλήτα,
Άρες άναξ, οπλόδουπε, φόνοις πεπαλαγμένος αιεί,
αίματι ανδροφόνω χαίρων, πολεμόκλονε, φρικτέ,
ός ποθέεις ξίφεσίν τε καί έγχεσι δήριν άμουσον
στήσον έριν λυσσώσαν, άνες πόνον αλγεσίθυμον,
εις δέ πόθον νεύσον Κύπριδος κώμους τε Λυαίου
αλλάξας αλκήν όπλων εις έργα τά Δηούς,
ειρήνην ποθέων κουροτρόφον, ολβιοδώτιν.

Και επειδή δεν είναι όλοι σαν εμένα να το κατέχουν το αρχαίο και να το παίζουν στα δάχτυλα (λέμε τώρα), η μεταγλώττιση του όλου πράματος είναι κάπως έτσι:

Ακατάβλητε, ισχυρόκαρδε, μεγαλοδύναμε, ρωμαλέε θεέ,
πού χαίρεσαι στα όπλα, ανίκητε, πού σκοτώνεις ανθρώπους και γκρεμίζεις τείχη
άνακτα Αρη, πού έχεις όπλα, πού είσαι πάντοτε μπερδεμένος με φόνους
πού χαίρεσαι στο αίμα των ανδρών πού σκοτώνονται, και σηκώνεις το θόρυβο του πολέμου εσύ πού προκαλείς φρίκη
και ποθείς τη μάχη με ξίφη και με δόρατα, την άγρια τη μάχη,
σταμάτα την λυσσασμένη μάχη πού προκαλεί θλίψιν στην καρδιά,
ασχολήσου επιτέλους με τον πόθο της Αφροδίτης και με τά πανηγύρια του Διόνυσου
και αντί για την ίσχύ των όπλων ασχολήσου με τα έργα της Δηούς
ποθώντας την ειρήνη πού τρέφει τους νέους και μας παρέχει την ευτυχία.

Ωραίος ύμνος δεν είναι?
Απλά εγώ, πριν από τους τελευταίους στίχους θα του προσέθετα και το εξής:
"Και βάλε στην καρδιά του Νασράλα να ξηγηθεί φυστίκι Αράπικο
αμολώντας κάνα πυραυλάκι ζόρικο προς το Τελ Αβίβ και τα περίχωρα,
και αν γίνεται, πείσε και τους Ιρανούς να πράξουν αναλόγως,
ώστε να γίνουν στάχτη και μπούρμπερη οι οίκοι των σιωνιστών
ώστε να μπορούμε να ασχοληθούμε με τα έργα της ειρήνης".

Αλλά εντάξει, ίσως τα παραλέω, μη-όντας εγώ ο ίδιος ορφικός...