ΑΛΛΑΓΕΣ ΚΑΙ ΜΗ-ΑΛΛΑΓΕΣ

Μπορεί βέβαια όλα να αλλάζουν γοργά, όμως το καρότσι παραμένει -και υποτίθεται πως θα παραμένει εσαεί- καρότσι. Αν είχε φωνή να μας μιλήσει, μπορεί και να μας έλεγε ότι τα έχει πλέον βρει με τον εαυτό του, ότι έχει πλέον συμφιλιωθεί με την καροτσένια φύση του.

Προσωπικά βέβαια δεν θα το πολυπίστευα, θα ισχυριζόμουν ότι απλώς έχει παραιτηθεί. Θα του υπενθύμιζα ότι στη φύση δεν υπάρχει τροχός, ως εκ τούτου, ελλείψει τροχού, δεν υπάρχει καροτσένια φύση. Θα του τόνιζα ότι η καροτσένια φύση είναι απλώς ένα αναγκαίο στάδιο στην πορεία της ανθρωπότητας προς την εφεύρεση της μεθόδου ή των μεθόδων διακτίνισης και τηλεμεταφοράς: η ανθρωπότητα είναι βέβαιο ότι αφού στίψει για τα καλά το καροτσι, θα το πετάξει σαν στιμμένη καροτσένια λεμονόκουπα.

Τέλος, θα του υπενθύμιζα ότι το μπουκάρισμα των αλλαγών στην ιστορία αρχίζει πρώτα από τη μικρή σχισμή που δημιουργεί η αμφιβολία, η σχισμή διευρύνεται από την αμφισβήτηση και γίνεται πόρτα ολάκερη από τα πειράματα εναλλακτικής πράξης, εν προκειμένω για το ξεπέρασμα του καροτσιού.

Πιθανότατα, το καρότσι δε θα με έπαιρνε στα σοβαρά, αλλά αυτό μικρή σημασία έχει.

Εδω η μουσική είναι του Μάνου Λοϊζου και η ποίηση του Φώντα Λάδη.