ΓΚΛΙΝ - ΓΚΛΙΝ - ΓΚΛΟΝ

Το μεσημέρι της Κυριακής είχε ακόμα λιακάδα στα Εξάρχεια και καθώς περπατούσα σ' έναν πεζόδρομο, ξαφνικά ακούω δίπλα μου έναν θόρυβο:
"Γκλίν - γκλίν - γκλόν!"

Κοιτάω και άναυδος βλέπω ότι ένα μισόευρο είχε πέσει από την τσέπη μου και χοροπήδαγε στα πλακάκια του πεζόδρομου κάνοντας έναν ανεπαίσθητο μεταλλικό ήχο "γκλιν - γκλίν - γκλόν".

Έσκυψα να το μαζέψω το μισόευρο, κάνοντας τη σκέψη πως στις μέρες μας και το παραμικρό έχει τη σημασία του, ενώ παράλληλα αναλογιζόμενος πως το "γκλιν - γκλιν - γκλον" μπόρεσε να ακουστεί μόνο και μόνο λόγω της απόλυτης ησυχίας που επικρατούσε τριγύρω, σκεφτόμουν:
"Ρε το μπαγάσα τον Γκαπ... αμέσως μόλις πέρασε το μνημόνιο, αμέσως τότε άνθισε το πνεύμα του και φύτεψε την ησυχία και τη γαλήνη σ' αυτή τη φιλήσυχη γειτονιά... Ω, πόσην ησυχίαν κρύπτουν αι Αθήναι..."

Αυτά τα τελευταία λόγια, αναπόφευκτα μου θύμισαν το γνωστό παλαιό ποίημα του Μποστ, το σχετικόν με τας θλιβεράς κοινωνικάς παρενεργείας της καφεϊνης επί της ομαλής κοινωνικής εντάξεως των νέων.
Το ποίημα το είχα βάλει και παλαιότερα εδώ μέσα, αλλά το αναδημοσιεύω ξανά, θεωρώντας ως σημαδιακό το γεγονός πως λόγω της ησυχίας που επικρατεί εσχάτως εν Εξαρχείοις ξαναήρθε στη σκέψη μου:

ΤΟ ΦΡΙΧΤΟΝ ΠΑΘΟΣ
Εις τους περαστικούς κραυγάς αφίνον
κρατά εις χείρας μανδολίνων
λέγων δια τα ιδικά του παθήματα
αυτοί ελατώνουν τα βήματα.

Ήτον αρίστης οικογενίας
αλλά το εσυνήθισεν ως νεανίας
έλκων προς τον ναρκοτισμόν
από ανατολής μέχρι δυσμόν.

Ντοπαρισθείς μίαν ημέρα
τον σεβαστό του κτυπά πατέρα
μαθών αφτός δια καφεϊνη
Φύγε! του λέει και να του δίνει

Θα φύγω είπεν και ετοιμάσθη
μανθάνει ο πατήρ του εκρεμάσθη
Τον θάπτει τότε βιαστικά,
ο νους του εις σήραγγας και ναρκοτικά

Αλληλένκυος και η μαμά του
αποθνήσκει εκ θανάτου
αυτός χάνων και την ιδία
δεν επήγε καθόλου εις την κηδία

η σήζυγός του από τη λύπη
τα παιδία της ενκαταλίπει
πίπτουν τα δύο εις πηγάδι
αυτά όλα συνέβησαν βράδι

Γυρίζει αυτός εις το σπίτι
η πεθερά του τον λέγη αλήτη
διότι την κόρην των του δόσαν
κόπτει της πεθεράς του την γλώσαν.

Κάμνει και άλλας παρανομίας
σύλληψις υπό της αστυνομείας
απόφασις καταδικαστική
9 χρόνους μένη φιλακή.

Οι διαβάται τώρα στην γραμμήν
ρίπτουν δάκρυα εις την γην
αξιολύπιτος λέγουν είναι
πόσην διστιχίαν κρύπτουν αι Αθήναι.

Αυτά συνβένουν τακτικά
όταν λαμβάνομε ναρκοτικά
κι όταν τα περιφρονούμε
την υγίαν μας φρουρούμε.