...ΕΜΕΙΣ ΧΤΙΖΑΜΕ ΠΑΡΘΕΝΩΝΕΣ!!!

Ο ιστορικός της τέχνης, είναι αναγκασμένος να παραδεχτεί πως οι απαρχές του λετρισμού δεν γίνεται να ανιχνευθούν πριν από το έτος 1945, οπότε και πρωτοεμφανίζονται στο Παρίσι οι ιδρυτικές και ηγετικές μορφές του λετριστικού κινήματος.

"Isou’s idea for the poem of the future was that it should be purely formal, devoid of all semantic content".

Όμως τι έχει ήδη συμβεί στην Ελλάδα, αρκετά χρόνια πριν την επίσημη εν Παρισίοις εμφάνιση του λετρισμού?


Όπως θα φανεί ξεκάθαρα παρακάτω, την εποχή όπου οι Ευρωπαίοι λετριστές ήταν ακόμη σκαρφαλωμένοι στα λετριστικά δέντρα, εμείς οι Έλληνες κατασκευάζαμε λετριστικούς Παρθενώνες!!!

Τον Απρίλιο του 1938 ο Ναπολέων Λαπαθιώτης δημοσιεύει το εξής λετριστικό (και υπέροχο) ποίημα:

ΒΑΟ, ΓΑΟ, ΔΑΟ
Ζινώντας αποβίδονο σαβίνι
κι απονιβώντας ερομιδαλιό,
κουμάνισα το βίρο τού λαβίνι
με σάβαλο γιδένι τού θαλιό.

Κι ανέδοντας έν' άκονο λαβίνι
που ραδαγοπαλούσε τον αλιό
σινέρωσα τον άβο τού ραβίνι,
σ' έν' άφαρο δαμένικο ραλιό.

Σούβεροδα στ' αλίκοπα σουνέκια·
μεσ' στ' άλινα που δεν εσιβονεί
βαρίλωσα σ' ακίμορα κουνέκια.

Και λαδαμποσαλώντας την ονή,
καράμπωσα το βούλινο διράνι,
σαν άλιφο τουνέσι που κιράνει...

Με το Ναπολέοντα Λαπαθιώτη έχω ασχοληθεί και στο παρελθόν εδώ μέσα (με αυτό εδώ το ποστ που αναφερόταν σε ένα άλλο διαμάντι του.)

Με το παρόν ποστ, ερωτώ:
Είναι δυνατόν τέτοιο διαμάντι όπως το ποίημα ΒΑΟ, ΓΑΟ, ΔΑΟ να μην θεωρηθεί ως συνειδητός πρόγονος του λετρισμού?
Θα πρέπει να μην αγνοήσουμε το κίνητρο -για τη δημιουργία του ποιήματος- όπως μας το δίνει κάποια παλαιότερη "Ελευθεροτυπία":

Τον Απρίλιο του 1938, ο Λαπαθιώτης, θέλοντας να διακωμωδήσει την ποίηση του Εμπειρίκου και του Εγγονόπουλου, αποστέλλει στη Νέα Εστία ένα «Υπερσουρρεαλιστικό σονέττο», σημειώνοντας πως εγκαινιάζει με αυτό «ένα νέο, ακόμη πιο ακραίο, ποιητικό σύστημα». Η πρώτη στροφή είναι χαρακτηριστική: «Ζινώντας αποβίδονο σαβίνι,/κι' απονιβώντας ερομιδαλιό,/κουμάνισα το βίρο του λαβίνι, με σάβαλο γιδένι του θαλιό».

Ο Ελύτης αντιδρώντας τον αποκαλεί «άνθρωπο θρασύ και ημιμαθή που δεν έχει την ελάχιστη ανατροφή».

Βέβαια ο Ελύτης έμεινε γνωστός για τη φράση του "τη γλώσσα μου έδωσαν ελληνική στις αμμουδιές του Ομήρου", ενώ ο Λαπαθιώτης για τον εαυτό του θα προτιμούσε να μείνει γνωστός για τους στίχους του "Κάτω στου Μήτσου τον ντεκέ κάναν οι μπάτσοι μπλόκο και βρήκαν ντουμανότρυπες κ' ένα γιαπί λουλάδες, πενηνταδυό διμούτσουνες και δεκαοχτώ μαρκούτσια".

Όπως και να 'χει, ξεπερνώντας αυτή τη λεπτή καλλιτεχνική διαφορά των δύο ποιητών, εμείς οφείλουμε να υποκλιθούμε στον Ναπολέοντα Λαπαθιώτη, αναγνωρίζοντάς τον ως ίσως τον βασικότερο πρόγονο των λετριστών!
Και, για να τον τιμήσουμε όπως πρέπει, θα πρέπει -μοιραία- να ακούσουμε ένα ταιριαστό τραγουδάκι του Πουλικάκου (που το ποιητικό του μεγαλείο μας είχε, επίσης, απασχολήσει κατά το παρελθόν).
Άλλωστε, ο τίτλος του τραγουδιού παίρνει θέση για την ποιητική αξία ενός άλλου μεγάλου ποιητή, εκφράζοντας την άποψη πως: "Τι Μπουκόφσκι, τι Τσιμπουκόφσκι":