ΦΩΤΕΙΝΕΣ ΟΝΤΟΤΗΤΕΣ
(Φως! Περισσότερο φως!)

Όποτε συνομιλώ με κάτι μυστήριους προτεστάντες χριστιανούς φίλους μου, πάντοτε βρίσκουν τον τρόπο να γυρίσουν την κουβέντα σε ζητήματα σχετικά με την πίστη τους, πάντοτε -αργά ή γρήγορα- θα φτάσει η στιγμή όπου θα μου πουν κάποιο τσιτάτο από το κατά Ιωάνη ευαγγέλιο, του στυλ "ο θεός είναι φως", ή κάτι τέτοιο.
Το θεωρούν ένα ακαταμάχητο φωτεινό επιχείρημα.

Με αποτέλεσμα να με κοιτούν με παράπονο κάθε φορά που τους προβληματίζω σχετικά με τη φωτεινή θεώρηση των πραγμάτων.

Όπως είναι γνωστό, για τους χριστιανούς όλων των δογμάτων, ομολογιών και αποχρώσεων, η Βίβλος είναι ιερό κείμενο το οποίο καλό είναι να έχει τον πλήρη σεβασμό όλων.

Η Βίβλος, κατά την άποψη των χριστιανών, αποτελείται από την "παλαιά" και από την "καινή" διαθήκη.

Η από τους χριστιανούς αποκαλούμενη "παλαιά διαθήκη" είναι ένα άθροισμα επιμέρους κειμένων. Ξεκινάει με την "Γένεση", η οποία βέβαια είναι ένα εβραϊκό ιερό κείμενο το οποίο θεωρητικώς κάποτε -παλιά, πολύ παλιά- μεταφράστηκε από τα εβραϊκά στα ελληνικά. Ο θρύλος λέει ότι το μετάφρασαν καμιά εβδομηνταριά περίεργοι στην Αλεξάνδρεια και κάποια στιγμή, όταν εμφανίστηκαν στο ιστορικό προσκήνιο οι χριστιανοί, το κείμενο υιοθετήθηκε από τους χριστιανούς.

Η "Γένεσις" λοιπόν ξεκινάει με την αφήγηση του πως στην ευχή φτιάχτηκε ο κόσμος (ή τουλάχιστον πως φτιάχτηκε η γη).
Ξεκινάει με τα εξής πασίγνωστα λόγια:

"Εν αρχή εποίησεν ο θεός τον ουρανόν και την γην. Η δε γη ήν αόρατος και ακατασκεύαστος, και σκότος επάνω της αβύσσου, και πνεύμα θεού επεφέρετο επάνω του ύδατος. Και είπεν ο θεός "Γενηθήτω φως" και εγένετο φως. Και είδεν ο θεός το φως ότι καλόν..."

Παρατηρούμε έκπληκτοι ότι σύμφωνα με αυτή τη θεώρηση των πραγμάτων, αν προβούμε σε μια λογική -λογικότατη- αφαίρεση και επαναδιατυπώσουμε το όλο ζήτημα αρχίζοντας την εξιστόρηση του όλου πράγματος απο λίγο πιο πριν, θα μας προκύψει ένα αξιοπρόσεκτο αποτέλεσμα της εξής μορφής:

"Πριν να ποιήσει ο θεός τον ουρανό και τη γη, παντού ήταν σκοτάδι. Ο θεός επί αιώνες αιώνων ζούσε στο απόλυτο σκοτάδι. Ιδέα δεν είχε αν υπάρχει -αν μπορεί να υπάρξει- φως, και πολύ περισσότερο ο θεός αγνοούσε αν το φως -που μέχρι τότε δεν το γνώριζε- ήταν κάτι καλό ή κάτι κακό.
Ώσπου μετά από πολλούς αιώνες αιώνων στο σκοτάδι, ο θεός εποίησεν τον ουρανό και τη γη, και μετά είπε "Γενηθήτω φως"... τότε -και μόνο τότε- ο θεός είδε ότι το φως είναι κάτι καλό.
Μέχρι τότε ο θεός είχε μαύρα μεσάνυχτα σχετικά με το αν το φως είναι κάτι καλό"

Συμπερασματικά λοιπόν, εφόσον επί αιώνες αιώνων ο θεός ζούσε μέσα στο απόλυτο σκότος έχοντας πλήρη άγνοια του εάν και κατά πόσον το φως είναι κάτι καλό, μπορούμε να πούμε ότι "το σκοτάδι είναι η φυσική κατάσταση του θεού των χριστιανών" και κατά προέκταση, "ο θεός των χριστιανών είναι σκοτάδι" ή "η φυσική κατάσταση του θεού των χριστιανών είναι το σκοτάδι", μη σου πω ότι "η πεμπτουσία της υπάρξεως του θεού των χριστιανών είναι το σκοτάδι".

Υπό αυτή την έννοια, φράσεις του στυλ "ζούσα στο σκοτάδι ώσπου ξαφνικά με άγγιξε η χάρη του θεού και μετέβηκα από το σκοτάδι στο φως", θα πρέπει να θεωρούνται αντι-πνευματικές, αντιχριστιανικές και εκτός πραγματικότητας:
Το να βρίσκεται κάποιος στο σκοτάδι, σημαίνει πως αυτός ο κάποιος μετέχει της φυσικής καταστάσεως του θεού.
Το να βρίσκεται κάποιος στο σκοτάδι, σημαίνει πως αυτός ο κάποιος ζει σαν άναρχος και άχρονος και αιώνιος και -πάνω απ' όλα- αμετάβλητος θεός της βίβλου!

Διότι "αμετάβλητος" είναι αυτός που δεν μεταβάλλεται ούτε με σφαίρες! Ε, δε μπορεί να μεταβλήθηκε όταν είδε πως το φως είναι κάτι καλόν...

Η θέωση δεν είναι το ζητούμενο για κάθε πνευματικό άνθρωπα? Ε, λοιπόν, η θέωση βιώνεται μόνο στο σκοτάδι!

Ή μήπως είναι τυχαίο το ότι οι χριστιανοί θεωρούν ως καθάρματα και αποβράσματα τους φοβερούς και τρομερούς Ιλλουμινάτι -δηλαδή τους φωτισμένους?

Είναι προφανές:
Οι κακούργοι Αλουμινάτοι, επιθυμώντας να εμποδίσουν τους ευσεβείς πιστούς να φτάσουν στην επιδιωκόμενη θέωση, αυτοπροσδιορίστηκαν με ένα όνομα που φέρνει αποτροπιασμό και φρίκη σε κάθε ευσεβή. Δηλαδή, οι κακούργοι εχθροί της χριστιανικής πίστεως αυτο-ονομάστηκαν "Πεφωτισμένοι", προκειμένου να κάνουν τον μέσο ευσεβή που επιδιώκει τη θέωση, να κάνει εμετό στο άκουσμα και μόνο του ήχου "φωτ", ο οποίος ήχος παραπέμπει σε μια κατάσταση απολύτως ξένη προς την πεμπτουσία της υπάρξεως του θεού: σε μια κατάσταση έξω και πέρα από τη θέωση, δηλαδή: Στη φωτεινότητα και στο φως.
Οπότε, μη μου λες εμένα πως ο θεός είναι φως. Αν ήταν φως, δεν θα είχε χρειαστεί να πει "γενηθήτω φως", ούτε θα είχε αισθανθεί την ανάγκη να κάνει τη διαπίστωση ότι το φως είναι κάτι καλόν.

Κάτι τέτοια λέω στους χριστιανούς φίλους μου κάθε φορά που πιάνουμε κουβεντούλα... Κάτι τέτοια τους λέω και δεν μπορουν να με ξεχάσουν... Τους ρίχνω και για κερασάκι τη φράση "Ils ont le pouvoir, nous avons la nuit" των γαλλόφωνων συντρόφων μου, υπαινισσόμενος ότι αυτή η φράση κρύβει βαθιά θεολογικά και σωτηριολογικά νοήματα και μηνύματα... και με αφήνουν στην ησυχία μου να απολαύσω τη ζωή χωρίς σωτηριολογικούς προβληματισμούς.

Υστερόγραφον - επί του πιεστηρίου:
Και βέβαια, δοθέντος ότι το άσμα του τρισμέγιστου Καλογερόπουλου λέγεται "Αμαρτωλός καλόγερος", δεν θα μπορούσα να συγκρατηθώ και να μην αναδημοσιεύσω την παρακάτω μνημειακού περιεχομένου φωτογραφία, εις την οποίαν απεικονίζεται ο (τιμή και δόξα εις αυτόν) γνωστός ηγούμενος γνωστής μονής, να μας χαιρετά και να μας ευλογεί με τον χαρακτηριστικόν τρόπον που μόνο εκείνος ξεύρει:

Τη φωτο αλίευσα περιδιαβαίνων από γνωστόν και σφόδρα αγαπητόν ευλόγιον.