ΣΥΓΧΡΟΝΟΣ ΠΟΙΗΣΙΣ

Η οποτεδήποτε συμβαίνουσα ενασχόλησή μου με την ανάγνωση σύγχρονης ποίησης, απειλεί να με γεμίσει με τη βεβαιότητα πως κατά τον τρόπο που ομιλούμε σήμερα περί "εποχής του χαλκού" ή περί "λίθινης εποχής", ε, κατά τον ίδιο τρόπο θα υπάρξουν μελλοντικές γενεές όπου κρίνοντας από την ποίηση της εποχής μας, θα ονομάσωσι την εποχή μας "εποχή της κατάθλιψης και της ξενέρας".
Οπότε, προκειμένου να μπορέσουν οι μούσες διά της ποιήσεως να οδηγήσουν το υποκείμενο σε μια αισιόδοξη στάση ζωής, μια ενδιαφέρουσα διαφυγή θα ήταν η στροφή στο παρελθόν, τότε που η ποίηση είχε ζωή μέσα της:
ας πούμε, θα είχε ενδιαφέρον η ενασχόληση με τον μεγιστοτεράστιο Ρουφίνο (κλικ εδώ εις το αφιέρωμα του "Μικρού Απόπλου").

Ἀρνεῖται τὸν ἔρωτα Μελισσιάς͵ ἀλλὰ τὸ σῶμα
κέκραγεν ὡς βελέων δεξάμενον φαρέτρην͵
καὶ φάσις ἀστατέουσα καὶ ἄστατος ἄσθματος ὁρμὴ
καὶ κοῖλαι βλεφάρων ἰοτυπεῖς βάσιες.
ἀλλά͵ Πόθοι͵ πρὸς μητρὸς ἐυστεφάνου Κυθερείης͵
φλέξατε τὴν ἀπιθῆ͵ μέχρις ἐρεῖ· Φλέγομαι.

Σα να λέμε δηλαδή:

Λέει πως δεν είναι ερωτευμένη η Μελισσιάς· μα το κορμί της
λέει πως βελών ολόκληρη φαρέτρα έχει άδειασει
πάνω του· το ίδιο κι η κομμένη ανάσα κι η άστατη λαλιά της
κι οι πονεμένοι κύκλοι γύρω από τα βλέφαρα της.
Εμπρός, Πόθοι, στο όνομα της μητέρας σας της Αφροδίτης,
την άθλια αναφλέξτε, ώσπου «Φλέγομαι» να κραυγάσει.

Και τέτοια ωραία πράγματα, διότι εντάξει, κι αυτά μες τη ζωή είναι, μη σου πω ότι αυτά είναι η ζωή, κι όχι οι πίπες που λένε οι ξενερουά στα κανάλια.

Δαίμονες͵ οὐκ ᾔδειν͵ ὅτι λούεται ἡ Κυθέρεια͵
χερσὶ καταυχενίους λυσαμένη πλοκάμους.
ἱλήκοις͵ δέσποινα͵ καὶ ὄμμασιν ἡμετέροισι
μήποτε μηνίσῃς θεῖον ἰδοῦσι τύπον.
νῦν ἔγνων· Ροδόκλεια καὶ οὐ Κύπρις. εἶτα τὸ κάλλος
τοῦτο πόθεν; σύ͵ δοκῶ͵ τὴν θεὸν ἐκδέδυκας.

που πα να πει:

Ώ θεοί! δεν είχα ιδέα ότι η Αφροδίτη παίρνει το λουτρό της
κι η κόμη της ελεύθερη σκέπει τον τράχηλό της!
Δείξε έλεος, θεά μου! την οργή σου η χάρη σου ας μη στρέψει
στα μάτια μου, που αντίκρισαν τη θεϊκή μορφή σου.
Λάθος! πήρα για Κύπρη τη Ροδόκλεια — πες μου όμως, η δική σου
τόση ομορφιά από πού; μήπως έχεις τη θεά ληστέψει;

Τώρα βέβαια θα μου πεις ότι εντάξει, βρισκόμαστε ανάμεσα σε μπόλικες μυλόπετρες, ταλιμπάν από δω, παπαδαριοί από κει, σταλινικοί από πιο δίπλα, κόπανοι γενικώς εν είδει συνοθυλεύματος πιο δίπλα... άντε τώρα εσύ να γράψεις στην εποχή μας ποιήματα μεστά νοημάτων σαν το εξής:

Ηρισαν ἀλλήλαις Ροδόπη͵ Μελίτη͵ Ροδόκλεια͵
τῶν τρισσῶν τίς ἔχει κρείσσονα μηριόνην͵
καί με κριτὴν εἵλοντο· καὶ ὡς θεαὶ αἱ περίβλεπτοι
ἔστησαν γυμναί͵ νέκταρι λειβόμεναι.
καὶ Ροδόπης μὲν ἔλαμπε μέσος μηρῶν πολύτιμος

οἷα ῥοδὼν πολλῷ σχιζόμενος ζεφύρῳ ...
τῆς δὲ Ροδοκλείης ὑάλῳ ἴσος ὑγρομέτωπος
οἷα καὶ ἐν νηῷ πρωτογλυφὲς ξόανον.
ἀλλὰ σαφῶς͵ ἃ πέπονθε Πάρις διὰ τὴν κρίσιν͵ εἰδὼς
τὰς τρεῖς ἀθανάτας εὐθὺ συνεστεφάνουν.

δηλαδή περίπου κάτι σε στυλ

Ροδόκλεια, Μελίτα και Ροδόπη
εμάλωναν ποιά έχει από τις τρεις τους
το πιο όμορφο αιδοίο κι εμέ διάλεξαν
κριτή· κι όπως θεές που αλείβονται
με νέκταρ, οι πανώριες στάθηκαν
γυμνές. Στους μηρούς αναμέσο της Ροδόπης
ελάμπαζε ως πολύτιμο πετράδι

[της Μελίτας ολόσγουρο] λες κι ήταν
ροδώνας που απαλός τον σκίζει ο Ζέφυρος·
κρουστός καθώς γυαλί με υγρό το μέτωπο
φάνταζε της Ροδόκλειας, σαν το νιόκοπο
ξόανο σε ναό. Μα ξέροντας καλά
τι έπαθεν ο Πάρης για την κρίση του,
και τις τρεις τις θεόμορφες στεφάνωσα.

Γι' αυτό σου λέω καλέ μου αναγνώστη:
Η οποτεδήποτε συμβαίνουσα ενασχόλησή μου με την ανάγνωση σύγχρονης ποίησης, απειλεί να με γεμίσει με τη βεβαιότητα πως κατά τον τρόπο που ομιλούμε σήμερα περί "εποχής του χαλκού" ή περί "λίθινης εποχής", ε, κατά τον ίδιο τρόπο θα υπάρξουν μελλοντικές γενεές όπου κρίνοντας από την ποίηση της εποχής μας, θα ονομάσωσι την εποχή μας "εποχή της κατάθλιψης και της ξενέρας".

Οπου ένα τεράστιο ολόμαυρο σύγνεφο έχει κάτσει από πάνω από τα μυαλά των ποιητώνε μας οδηγώντας τους σε δημιουργίες της εξής μορφής -και αν όχι της εξής μορφής, πάντως οπωσδήποτε του εξής ιδεολογικού περιεχομένου: