ΤΟ ΚΟΚΚΙΝΟ ΚΑΙ ΤΟ ΜΑΥΡΟ
-κάποιες φορές

Ο συμπαθής ζωγράφος εφηβόθεν ήταν οπαδός της νεωτερικότητας -άγνωστο γιατί. Ούτε ο ίδιος θυμάται.
Σε κάποια φάση της δημιουργικής εικαστικής του πορείας, άρχισε να ζωγραφίζει θαλασσινά τοπία όπου η θάλασσα ήταν κόκκινη.
Τρελλή αναγνώριση, τρελλές πωλήσεις.

Κάποια δόση, έτσι όπως γευόταν γλυκύτατα κρουασανάκια συνοδευόμενα υπό του απαραιτήτου εσπρέσο, ένιωσε να τον τυλίγει μια ζέστη εκ της κολάσεως εκπορευομένη. Ήταν και καλοκαίρι, βλέπεις.
Αποφάσισε πως ήταν πλέον ώρα να πάει για βουτιές ίνα δροσισθή.

Πήγε λοιπόν για βουτιές και αφού εβούτηξε και εδροσίσθη δεόντως, έντρομος είδε τη θάλασσα να είναι κόκκινη όπως εις τα έργα του.
Αιμοβόρο πράγμα η κόκκινη θάλασσα, τον έκανε να αισθάνεται πως κολυμπούσε στο αίμα.

Ετρόμαξε, έφυγε τρέχοντας και πήγε κι άνοιξε μαγαζάκι με νεωτερισμούς και γυναικεία εσώρουχα.
Στην εικαστικώς άψογη βιτρίνα, όλα τα γυναικεία εσώρουχα είναι κόκκινα.
Τρελλές πωλήσεις.

Μερικοί μειοψηφικοί, υποθετικώς αδυνατούντες να εννοήσουν το μεγαλείο της εικαστικής του αντιλήψεως, τον αποκαλούν κοκκινομανή. Ο ίδιος ούτε που θυμάται πως του κόλλησε αυτή η μανία με το κόκκινο -περπατάει και μονολογεί φράσεις όπως "Μα αφού εμένα πάντα μου άρεσε το μαύρο, πως διάολο έφαγα τέτοιο κόλλημα με το κόκκινο"?
Παραλλαγές αυτής της φράσεως μονολογεί καθώς περπατά, ξύνει το πηγούνι του και αναρωτιέται.

Έτσι θα πεθάνει -αναρωτώμενος.

Όμως θα μείνει αξεπέραστη η επιρροή του στη διαμόρφωση του εικαστικού αισθητηρίου που λειτουργεί ως εκτοξευτήρας πυραύλων για το lifestyle των χαραμοφάηδων της ελίτ, και υπολογίζω πως είναι απλώς θέμα χρόνου το να γραφτεί το όνομά του με χρυσά γράμματα στην ιστορία της σύγχρονης τέχνης του Ελλαδιστάν που όλα τα σφάζει κι όλα τα μαχαιρώνει.

Άντε, ας σταματήσω να γράφω κείμενα, κι ας βάλω ένα εύμορφον τραγουδάκιον από τα πανάρχαια του Λάκεως -η κυρία Χαρά τραγουδάει, ε?
"Ουρλιαχτό", κι οι αγγλομαθείς ας ανατρέξωσι εις τας πηγάς κάμνοντες κλικ.