Η ΦΩΝΗ ΤΟΥ ΔΗΜΟΤΗ

Όταν ήμουν μικρότερος, έμενα σ' ένα ισόγειο δίπλα σ' ένα κρεοπωλείο. Για κάποιο μυστήριο λόγο, ο ταχυδρόμος  έριχνε στην πόρτα μου -και όχι στην πόρτα του κρεοπωλείου- την εφημερίδα "Η φωνή του κρεοπώλη".
Τελικά, αντί για τον ταχυδρόμο ήμουν εγώ που έφερνα την εφημερίδα στον καημένο τον κρεοπώλη που ήταν ο κανονικός παραλήπτης της, ωστόσο εν τω μεταξύ μαζί με τους υπόλοιπους φρίκους ρίχναμε το γέλιο της αρκούδας ηχοποιώντας το περιεχόμενο του τίτλου της εφημερίδας: "Η φωνή του κρεοπώλη".

Διότι η φωνή είναι κάτι ηχητικό, όπως και να το κάνουμε -και οι κρεοπώλες φημίζονται για τη μπάσα φωνή τους.

Όπως καταλαβαίνεις λοιπόν καλέ μου αναγνώστη, όταν λέμε "Η φωνή του δημότη" εννούμε κάτι ηχητικό. Προφορικό. Κάτι που ακούγεται, που λέγεται.
Όχι κάτι που γράφεται.

Αν εννούσαμε κάτι γραπτό, θα λέγαμε ξερωγώ "Το μπλοκάκι του δημότη" ή μαθές "Το μπακαλοτέφτερο του δημότη" ή ρε παιδί μου "Η εφημερίδα του δημότη".

Είναι σαφές λοιπόν: Όταν λέμε "Η φωνή του δημότη" εννοούμε κάτι προφορικό.

Όταν λοιπόν εκδίδεται μια νέα εφημερίδα που λέγεται "Η φωνή του δημότη" και σε ένα σημείο της γράφει κάτι σε στυλ "Κάλυψη αναγκών σχολίων", αυτό κάλλιστα μπορεί να σημαίνει  "Ψιτ, είμαστε μια νεο-εκδοθείσα εφημερίδα και έχουμε ανάγκη από σχόλια! Μπορείτε να μας καλύψετε?".
Κάτι σαν αγγελία για σχολιογράφους δηλαδή.

Όμως, η γραπτή (εν προκειμένω η έντυπη) απόδοση του προφορικού λόγου, μερικές φορές κρύβει εκπλήξεις. Εκπλήξεις δηλαδή, που κάνουν τον αναγνώστη του πρώτου φύλλου να περιμένει αγωνιωδώς το δεύτερο φύλλο, με την αγωνία του ανθρώπου που αναρωτιέται για την εξέλιξη στο ζήτημα των σχολίων.

Εικόνα που βρήκα εδώ, στο www.thrapsaniotis.gr, σε ένα κείμενο 

που παρουσιάζει τη νέα εφημερίδα

Μια περισσότερο ποιητική αναφορά στη νέα εφημερίδα -και μάλιστα με εστίαση στην "κάλυψη αναγκών σχολίων"- υπάρχει στο μπλογκ Ακαδημία Πλάτωνος. 

Λαέ της Λιλιπούπολης. Σακκάς, Κυπουργός, Μαριανίνα Κριεζή.