ΟΜΗΡΙΚΕΣ ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ -17

κύματος ἐξαναδύς, τά τ᾽ ἐρεύγεται ἤπειρόνδε,

νῆχε παρέξ, ἐς γαῖαν ὁρώμενος, εἴ που ἐφεύροι

ἠιόνας τε παραπλῆγας λιμένας τε θαλάσσης.          

ἀλλ᾽ ὅτε δὴ ποταμοῖο κατὰ στόμα καλλιρόοιο

ἷξε νέων, τῇ δή οἱ ἐείσατο χῶρος ἄριστος,

λεῖος πετράων, καὶ ἐπὶ σκέπας ἦν ἀνέμοιο,

ἔγνω δὲ προρέοντα καὶ εὔξατο ὃν κατὰ θυμόν·

"κλῦθι, ἄναξ, ὅτις ἐσσί· πολύλλιστον δέ σ᾽ ἱκάνω,     

φεύγων ἐκ πόντοιο Ποσειδάωνος ἐνιπάς.

αἰδοῖος μέν τ᾽ ἐστὶ καὶ ἀθανάτοισι θεοῖσιν

ἀνδρῶν ὅς τις ἵκηται ἀλώμενος, ὡς καὶ ἐγὼ νῦν

σόν τε ῥόον σά τε γούναθ᾽ ἱκάνω πολλὰ μογήσας.

ἀλλ᾽ ἐλέαιρε, ἄναξ· ἱκέτης δέ τοι εὔχομαι εἶναι."       

ὣς φάθ᾽, ὁ δ᾽ αὐτίκα παῦσεν ἑὸν ῥόον, ἔσχε δὲ κῦμα,

πρόσθε δέ οἱ ποίησε γαλήνην, τὸν δ᾽ ἐσάωσεν

ἐς ποταμοῦ προχοάς. ὁ δ᾽ ἄρ᾽ ἄμφω γούνατ᾽ ἔκαμψε

χεῖράς τε στιβαράς. ἁλὶ γὰρ δέδμητο φίλον κῆρ.

το οποίον πάει να πει περίπου τα εξής:

Μέσ' από κύμα που με βουή πρός τη στεριά κυλιούνταν

προβάλλοντας, κολύμπαε μπρός, τη γής κοιτώντας, ίσως

και βρει ακρογιάλι απόμερο και κόρφο θαλασσένιο.

Μα σε ώριου στόμα ποταμού σαν ήρθε κολυμπώντας,

λαμπρός εκεί του φάνηκε κι απάνεμος ο τόπος,

με δίχως πέτρες. Τό ' νιωσε το ρέμα που κυλούσε,

κι αμέσως προσευχήθηκε μες στην ψυχή του κι είπε·

«Άκου με, βασιλιά καλέ, και παρακαλεστέ μου,

όποιος κι άν είσαι· σου έρχομαι και σου προσπέφτω εσένα

απ' τις φοβέρες φεύγοντας του Ποσειδώνα πέρα.

Ως κι οι αθάνατοι οι θεοί με σεβασμό τιμούνε

τον άντρα που πλανήθηκε και που 'ρχεται μπροστά τους·

έτσι κι εγώ στο γόνα σου προσπέφτω αποσταμένος.

Σπλαχνίσου με, και ικέτης σου παινιέμαι, βασιλιά μου.»

Κι αυτός το ρέμα κόβει ευτύς, και σταματάει το κύμα,

κι απλώνει ομπρός του σιγαλιά, και τόνε σώζει στο έβγα

του ποταμού· και λύγισε ο Δυσσέας τα γόνατά του,

και τ' αντρειωμένα χέρια του, κομμένος απ' το κύμα.

Οδύσσεια, ραψωδία ε, καλέ μου αναγνώστη. Προς το τέλος της ραψωδίας. Ο ναυαγός Οδυσσέας φτάνει στη χώρα των Φαιάκων. 

Εδώ έχουμε μια ακόμη απόδειξη του ότι αφ' ενός ο Οδυσέας ήταν ένας πρωτόγονος, αφ' ετέρου ότι ο Όμηρος ήταν ένας πανηλίθιος: 

Βλέπουμε τον Οδυσσέα να ικετεύει ένα ποτάμι και (άκουσον-άκουσον) να ονομάζει το ποτάμι "άνακτα", βασιλιά δηλαδή, να το συγκρίνει με τους "αθάνατους θεούς", και να δέεται προς το ποτάμι περιμένοντας πως το ποτάμι θα ανταποκριθεί στη δέησή του. 

Από την άλλη, βλέπουμε τον Όμηρο να μας διαβεβαιώνει πως ναι, ο ποταμός ανταποκρίθηκε στην ικεσία του Οδυσσέα. 

Το είχαν αυτό το ελάττωμα οι αρχαίοι Έλληνες: γούσταραν να θεοποιούν τα ποτάμια. Είχαν μάλιστα και γενεαλογία των ποταμών: Για παράδειγμα, πίστευαν πως ο Αχελώος ήταν γιος του Τιτάνα Ωκεανού και της Τιτανίδος Τηθύος. Ή, ξερωγώ για τον Ασωπό, η επικρατέστερη εκδοχή έλεγε πως είναι αδελφός του Αχελώου, γιός κι αυτός του Τιτάνα Ωκεανού και της Τιτανίδας Τηθύος. 

Συγκεκριμένα πράγματα. Με ονοματεπώνυμο, όνομα πατρός και όνομα μητρός.

Καταλαβαίνεις... Γιος Τιτάνων, επομένως έχει θεϊκή καταγωγή, επομένως είναι θεός. 

Πρωτόγονα πράγματα δηλαδή. 

Διότι τι άλλο αν όχι πρωτογονισμός είναι το να πιστεύεις πως ένα ποτάμι έχει θεϊκή καταγωγή και ως εκ τούτου να το σέβεσαι ως θεό? 

Ευτυχώς, σήμερα έχουμε ελευθερωθεί από κάτι τέτοιους πρωτογονισμούς. Επομένως, αναγνώστη μου, μη μασάς με τις βλακείες του Ομήρου. 

Εσύ είσαι πολιτισμένος άνθρωπος. 

Ως εκ τούτου, το πρέπον θα ήταν (αντί να διαβάζεις Όμηρο και να επηρεάζεσαι), να συμμετάσχεις στο παιχνίδι του πολιτισμού, μαζεύοντας όσο περισσότερους πόντους μπορείς: 

*Αν σου περισσεύουν τίποτα σκουπίδια, πέτα τα στο ποτάμι. (10 πόντοι για κάθε φορά)

*Αν έχεις καμιά βιομηχανία ή βιοτεχνία που της περισσεύουν τίποτα χημικά απόβλητα, βιομηχανικά απόβλητα και τέτοια, ρίχτα στο ποτάμι (150 πόντοι για κάθε μήνα)

*Ακόμα καλύτερα αν ρίξεις στο ποτάμι πυρηνικά απόβλητα! 5.000 ολόκληροι πόντοι δικοί σου! 

*Εναλλακτικά, μπορείς να μπαζώσεις το ποτάμι προκειμένου να κερδίσεις χώρο για να χτίσεις το τσαρδάκι σου! (200 πόντοι για κάθε τσαρδάκι)

*Αν ποτέ γίνεις υπουργός, μην αμελήσεις να εκτρέψεις το πρώτο ποτάμι που θα δεις μπροστά σου! 1.500 πόντοι θα γίνουν δικοί σου! 

*Ακόμα καλύτερα, αν θάψεις ένα ποτάμι  («Θάπτομεν τον Ιλισόν» ήταν το σλόγκαν των ελληναράδων της δικτατορίας του Μεταξά). Πάρε κι εσύ μερικούς τόνους πανέμορφη άσφαλτο και σκέπασε κι εσύ ένα ποτάμι, σβήνοντάς το από το χάρτη! Θα κερδίσεις 10.000 ολάκερους πόντους! 

Ε, αν δεν μπορείς ή δεν τολμάς να κάνεις κάτι από (ή όλα μαζί) τα παραπάνω, τότε λυπάμαι. 

Όμως ακόμα και τότε, μπορείς να κερδίζεις (μόλις) έναν πόντο το χρόνο. 

Ο τρόπος είναι ο εξής: 

Όταν βλέπεις άλλους γύρω σου να μολύνουν, να μπαζώνουν, να εκτρέπουν, να σκεπάζουν, να θάβουν, να μαστιγώνουν, να βιάζουν, να γαμάνε ένα ποτάμι, εσύ να το ρίχνεις στον ύπνο! 

Τότε, σύμφωνα με την ενθαρρυντική φράση του Ηράκλειτου θα θεωρηθείς σαν εργάτης και συνεργός του όλου πράγματος, διότι είπαμε, ο Ηράκλειτος έλεγε για τους "καθεύδοντες" (για τους κοιμισμένους, δηλαδή) πως  "εργάτες είναι και συνεργοί των εν τω κόσμω γενομένων". 

Οπότε, δικαιωματικά ως εργάτης και συνεργός, θα πάρεις τον ένα πόντο σου εφόσον το ρίξεις στον ύπνο την ώρα που οι άλλοι ξεφτιλίζουν τα ποτάμια. 

Όχι σαν τον κόπανο τον Οδυσσέα και το άλλο το χαϊβάνι τον Όμηρο, οι οποίοι σαν πρωτόγονοι που ήταν, θεωρούσαν τα ποτάμια ως θεούς. 

Είπαμε, εσύ είσαι πολιτισμένος και η λογική σου πρέπει να είναι: 

Θεοί αυτά? 

Πολέμιος των θεών εσύ! 

Και να δούμε ποιός θα νικήσει στο τέλος.

Doors, 

Yes, the river knows