Με βουλιμία παρακολουθώ την άκρως ενδιαφέρουσα προεκλογική κίνηση των κομμάτων, αν και ο βασικός λόγος χαροποίησης μου προέκυψε μόλις είδα την υπηρεσιακή πρωθυπουργό, κυρία Θάνου.
Συγκεκριμένα, με χαροποίησε το γεγονός ότι απαντήθηκε η παλιά μου απορία:
Για ποιόν λόγο ο κυρ-Θάνος ήταν παραπονεμένος όταν πέθανε?
Αλλά ας επανέλθω στην προεκλογική ανταλλαγή επιχειρημάτων ανάμεσα στα κόμματα. Εκστασιασμένος παρατηρώ πως πρόκειται για επιχειρήματα υψηλού επιπέδου, που συγκλονίζουν και προβληματίζουν τα πλήθη, τα οποία πλήθη αποσβολωμένα και βουλιμικά ρουφούν τις ατάκες του πολιτικού διαλόγου και κρίνουν και συγκρίνουν την ποικιλία διεξόδων και επιλογών που ανοίγονται μπροστά στο εκλογικό σώμα.
Όταν κανείς απαντά στο κάλεσµα της φύσης, απαγορεύεται να παραµείνει σ’ εκείνο το µέρος για περισσότερο από το απαραίτητο, ή να ουρεί ή να αφοδεύει σε νερό που χρησιµοποιείται από ανθρώπους, σε δρόµους, σε µέρη όπου οι άνθρωποι ζητούν σκιά, ή κάτω από ένα καρποφόρο δέντρο. Απαγορεύεται, επίσης, να στρέφεται κανείς προς την κατεύθυνση της Κά‘µπα κατά τη διαδικασία.
Αυτά διαβάζω στη σελίδα 123 τούτου δω του διαφωτιστικότατου pdf του σχετικού με ζητήματα της ισλαμικής θρησκείας, και επειδή για τον μέσο Έλληνα η λέξη Κά‘µπα είναι άγνωστη, θα αρκεστώ να παραθέσω ένα σχετικό λινκ προς τη wikipedia προκειμένου ο μέσος Έλλην να γνωρίζει -σε περίπτωση που ενδιαφέρεται- προς τα που το Ισλάμ απαγορεύει να είναι στραμμένος όταν χέζει ή όταν κατουράει.
Και για να αποτρέψω καγχασμούς, οφείλω να εξηγήσω ότι το παραπάνω απόσπασμα, αναπόφευκτα, μου έφερε στο νου την πυθαγόρεια προτροπή Προς ήλιον τετραμμένος μη ούρει (Μην κατουράς στραμμένος προς τον ήλιο)
όπου κάποιος θα μπορούσε, με συνδαστική σκέψη, να υποθέσει ότι ο ήλιος των πυθαγορείων είναι άξιος σεβασμού αντίστοιχου με τον σεβασμό των μουσουλμάνων προς την Κάαμπα (ή αντίστροφα: για τους μουσουλμάνους ο σεβασμός προς την Κάαμπα έχει όση σημασία είχε για τους Πυθαγόρειους ο σεβασμός προς τον ήλιο).
Βεβαίως, θα ήταν σωστή η παρατήρηση πως οι πυθαγόρειοι εν προκειμένω εξέφρασαν με τρόπο συμπυκνωμένο όλα όσα με τρόπο αναλυτικό και ποιητικό αναφέρει ο Ησίοδος. Διότι ναι μεν ο Ησίοδος είναι ο πρώτος που διακήρυξε μηδ᾽ ἄντ᾽ ἠελίου τετραμμένος ὀρθὸς ὀμιχεῖν (ούτε να κατουράς στραμμένος προς τον ήλιο)
και με αυτή την έννοια θα μπορούσε να θεωρηθεί ως προπάτορας των πυθαγορείων (και υπό μια διασταλτική έννοια υπήρξε και προπάτορας των μουσουλμάνων), όμως γα να είμαστε δίκαιοι με τον Ησίοδο θα πρέπει να αναγνωρίσουμε πως υπήρξε σαφέστατα αναλυτικότερος σχετικά με το ζήτημα, εξετάζοντάς το πολύπλευρα: μηδ᾽ ἄντ᾽ ἠελίου τετραμμένος ὀρθὸς ὀμιχεῖν· αὐτὰρ ἐπεί κε δύῃ, μεμνημένος, ἔς τ᾽ ἀνιόντα, μήτ᾽ ἐν ὁδῷ μήτ᾽ ἐκτὸς ὁδοῦ προβάδην οὐρήσῃς μηδ᾽ ἀπογυμνωθείς· μακάρων τοι νύκτες ἔασιν· ἑζόμενος δ᾽ ὅ γε θεῖος ἀνήρ, πεπνυμένα εἰδώς, ἢ ὅ γε πρὸς τοῖχον πελάσας ἐυερκέος αὐλῆς.· (ούτε να κατουράς στραμμένος προς τον ήλιο αλλά και όταν δύσει και όταν ανατείλει να προσέχεις ούτε εντός της οδού ούτε εκτός της οδού να κατουράς προχωρώντας ούτε αφού απογυμνωθείς τη νύχτα, διότι οι νύχτες ανήκουν στους θεούς. Ο θεοσεβής άνδρας κατουράει είτε καθισμένος είτε κατουράει αφού πλησιάσει στον τοίχο μιας καλοφτιαγμένης αυλής).
Και λίγο παρακάτω, συνεχίζει ο παππούς Ησίοδος: μηδέ ποτ᾽ ἐν προχοῇς ποταμῶν ἅλαδε προρεόντων μηδ᾽ ἐπὶ κρηνάων οὐρεῖν (ούτε ποτέ να κατουράς στα στόμια ποταμών που χύνονται στη θάλασσα ούτε να κατουράς στις πηγές των νερών)
ερχόμενος έτσι σε μια ούτως ή άλλως αυτονόητη συμφωνία με το αρχικώς παρατεθέν απόσπασμα της μουσουλμανικής πίστης (ο μουσουλμάνος, είπαμε, απαγορεύεται να ουρεί ή να αφοδεύει σε νερό που χρησιµοποιείται από ανθρώπους), πράγμα που ενδεχομένως μας αναγκάζει να συγκρίνουμε τις δύο θρησκείες, ελληνική και ισλαμική, θέτοντας το ερώτημα:
Μήπως η ελληνική θρησκεία, απαγορεύοντας το κατούρημα γενικώς στις πηγές των υδάτων και γενικώς στις εκβολές των ποταμών, μήπως λέω επιδεικνύει μια οικολογική ευρύτητα μεγαλύτερη εκείνης που επιδεικνύει η ισλαμική θρησκεία η οποία απαγορεύει το κατούρημα μόνο στο νερό που χρησιμοποιείται από ανθρώπους.
Ωστόσο δεν μπορώ να είμαι απόλυτος για το ζήτημα. Ίσως κάποιος μουσουλμάνος φίλος, γνωρίζοντας περισσότερο τα σχετικά αποσπάσματα του Κορανίου, θα μπορούσε να μας διαφωτίσει σχετικά με το γράμμα αλλά και σχετικά με το πνεύμα του όλου ζητήματος από την ισλαμική σκοπιά.
Ίσως μάλιστα, επιπλέον, θα μπορούσε και κάποιος χριστιανός φίλος του παρόντος μπλογκ να μας διαφωτίσει για τη χριστιανική άποψη επί του ζητήματος, διότι ναι μεν σε χριστιανική χώρα ζούμε άρα λογικώς τα γνωρίζουμε αυτά, πόσοι όμως έχουμε εντρυφήσει στις δογματικές διδαχές της ορθοδοξίας? (για να μην αναφερθώ στον καθολικισμό ή στον προτεσταντισμό, ας πούμε, που ίσως έχουν επίσης τη δικιά τους άποψη για το θέμα), ενώ ελπίζω πως κάτι βουδιστές αναγνώστες που έχω εντοπίσει να διαβάζουν το μπλογκ θα μπορούσαν κι αυτοί να προσθέσουν τη δική τους θρησκευτική πινελιά περί κατουρήματος ώστε να έχουμε πλήρη και εμπεριστατωμένη άποψη για το θέμα.
Τραγούδι
Γιάννης Κακουλίδης, Γιώργος Κριμιζάκης, Χάρρυ Κλυνν,
Το Τανγκό της Χορδής
Σταθερή αξία η εικόνα, σταθερά επίκαιρη κάθε Αύγουστο των τελευταίων πέντε ετών, αλλά ρε φίλε αναγνώστα κάτι μου λέει πως η συγκεκριμένη εικόνα ξεθωριάζει χρόνο με το χρόνο. Υπό την έννοια ότι ενώ το κεντρικό σκεπτικό της εικόνας παραμένει εν ισχύ, σχεδόν κανείς πια δεν μιλάει για ελικόπτερο. Πράγμα κακόν αλλά και αισιόδοξον, υπό την έννοια πως η ιστορία αρέσκεται κινουμένη από αιφνιδιασμού εις αιφνιδιασμόν και γενικά δεν της αρέσει εκείνη η κατηγορία των εξελίξεων που θα μπορούσες να τις πεις και αναμενόμενες.
Πάμε ξανά λοιπόν την εικόνα που βάζω κάθε Αύγουστο:
Συμβαίνει να είμαι πεπεισμένος ότι αν το δούμε από τη σκοπιά της επιτυχίας, σίγουρα είναι ένδειξη επιτυχίας το να αναφέρεται συχνά το όνομά σου.
Ω, ναι.
Είναι τεράστια επιτυχία το να αναφέρεται συχνά το όνομά σου.
Δεν υπάρχει καλή και κακή δημοσιότητα.
Ακόμα και η δυσφήμιση είναι μια εξαιρετική διαφήμιση.
Αρκεί να προφέρουν σωστά το όνομά σου.
Και, βέβαια, αρκεί να το γράφουν σωστά.
Τις τελευταίες μέρες, το όνομα του συγγραφέως του επιτυχημένου βιβλίου-καταπέλτη "Ο μονοθεϊσμός στην αρχαία Ελλάδα", διεκδικεί το δικό του μερίδιο στη δημοσιότητα, ως εκ τούτου ο εν λόγω συγγραφεύς θα πρέπει να αισθάνεται πως οι κόποι μιας ζωής επιτέλους δικαιώνονται.
Το κείμενο, υπό τον τίτλο "Στέφανος Μυτιληναίος, το νέο πρόσωπο του Τσιπρικού Αυριανισμού", υπογράφεται από έναν "αηδιασμένο" ο οποίος πήρε ως αφορμή ένα "κάν'το όπως η kontra news" σχόλιο του συγγραφέως, και έγραψε ένα κείμενο που έχει ως εξής:
Στέφανος Μυτιληναίος, το νέο πρόσωπο του Τσιπρικού Αυριανισμού
Το νέο πρόσωπο του Τσιπρικού Αυριανισμού (στα χνάρια του Κουρή, του ιδρυτή αυτού του είδους γκαιμπελικής δημοσιογραφίας) ονομάζεται: Στέφανος Μυτιληναίος. Βαμμένος πασόκος από την εποχή των σχολικών καταλήψεων του '90-91, "δημοσιογράφος" κατινίστικων lifestyle εντύπων στην περίοδο του Σημιτισμού-Κωστοπουλισμού, φανατικός οπαδός της αλά Φαήλος Κρανιδιώτης στρατηγικής συμμαχίας με το Ισραήλ, ορκισμένος νεο12θειστής & αποκρυφιστής, ηγετικό μέλος της ΕΑΡ (του φιλελεύθερου παγανιστικού κόμματος που είχε ιδρύσει μαζί με το νεοδημοκράτη τηλε-φιλόλογο Ευάγγελο Μπεξή, όχι της "Ελληνικής Αριστεράς"), αλλά και ιδρυτικό μέλος του ΕΠΑΜ, φίλος του Δημήτρη Καζάκη και στη συνέχεια ιδρυτικό μέλος της ΔΡΑΧΜΗΣ του Κατσανέβα. Η βασικότερη τωρινή ιδιότητα του Μυτιληναίου είναι: υπάλληλος του oλιγάρχη Χρήστου Κοπελούζου που έχει τα http://www.tsantiri.gr/ και www.Tribune.gr (τα οποία διευθύνει) και μαζί με τη γερμανική κρατική εταιρεία FRAPORT AG διεκδικεί τα 14 από τα 37 περιφερειακά αεροδρόμια της χώρας που ξεπουλιούνται βάσει του 3ου μνημονίου που υπέγραψε ο Τσίπρας (πηγή Newsweek) Αυτή η ιδιότητα συγκεκριμένου "πρωθιερέα" του Αυριανισμού εξηγεί και ΓΙΑΤΙ συντάσσεται με τον Τσίπρα και στηρίζει το μνημόνιο που υπέγραψε: "είναι πολλά τα λεφτά" για το αφεντικό του. Μεταξύ άλλων, "θαυμάστε" στο επισυναπτόμμενο print screen από το προφίλ του Μυτιληναίου στο facebook το "ήθος" του "ανθρώπου" αυτού και με τί πασοκική λύσσα, φασιστικό ύφος, απροκάλυπτο σεξισμό και φανατικό τσιπρικό καθεστωτισμό επιτίθεται (με εντελώς ΜΗ πολιτικούς, γκαιμπελικούς όρους) στη Ζωή Κωνσταντοπούλου. Φυσικά, αυτός ο επίδοξος Μένιος Κουτσόγιωργας του νέου μνημονιακού Σύριζα όταν δεν βρίζει (την Αριστερή Πλατφόρμα αλλά και γενικά) όποιον αντιτίθεται στο 3ο Μνημόνιο, κολακεύει κι εκλιπαρεί τον Τσίπρα για αξιώματα ("φωτογραφίζει" την αφεντομουτσουνάρα του στην τελευταία παράγραφο αυτού του άρθρου). Άραγε, δεν χρειάζεται μαζική απάντηση σε τέτοιου είδους μισθοφόρους και τυχοδιώκτες; Θα αφήσουμε να αλωνίζει τέτοιος πολιτικός υπόκοσμος στο όνομα της "πρώτη φορά Αριστεράς"; Θα αφήσουμε να θεριέψει τέτοιος αυριανικός καιροσκοπισμός, τέτοια νεοπασοκική πανούκλα; Θα αφήσουμε να μας κυβερνούν τέτοια τυπικά δείγματα πασοκανθρώπων του μνημονιακού Σύριζα-Τσίπριζα, τέτοιοι χυδαίοι υπάλληλοι των ντόπιων ολιγαρχών και των γερμανών ιμπεριαλιστών;
Ο αηδιασμένος
Έχει περάσει μια ολόκληρη μέρα από τη δημοσίευση του κειμένου και θα περίμενα να βρεθεί κάποιος αναγνώστης του "Βαθύ Κόκκινο" ο οποίος να βάλει τα πράγματα στη θέση τους, διευκρινίζοντας πως ο Στέφανος είναι μια χαρά παιδί και όχι μόνο δεν είναι νεο12θεϊστής, αλλά (όπως είδαμε), αντίθετα, είναι τυπικός οπαδός του ελληνικού μονοθεϊσμού.
Όμως, φευ, το Βαθύ Κόκκινο δεν ασχολείται με τέτοια ζητήματα, οπότε το μόνο που (εκ μέρους του ΕΠΑΜ) είδα να διευκρινίζεται στα σχόλια, είναι πως ο Στέφανος όχι μόνο δεν υπήρξε μέλος του ΕΠΑΜ, αλλά ούτε καν πέρασε απέξω.
Λες και θα ήταν ντροπή να έχει περάσει απέξω από το ΕΠΑΜ ο άνθρωπος που ανακάλυψε την ύπαρξη της Αττικής Εταιρείας και του τάγματος των Στρατιότι...
Τι να πω... Ωστόσο ακόμα κι έτσι, συνεχίζει να ισχύει αυτό που λέγαμε στην αρχή:
Είναι τεράστια επιτυχία το να αναφέρεται συχνά το όνομά σου.
Δεν υπάρχει καλή και κακή δημοσιότητα.
Ακόμα και η δυσφήμιση είναι μια εξαιρετική διαφήμιση.
Αρκεί να προφέρουν σωστά το όνομά σου.
Και, βέβαια, αρκεί να το γράφουν σωστά.
Τραγούδι.
Νικόλας Άσιμος, "Καλέ στρατιώτη". Από την ιστορική πρώτη κασέτα Με Το Βαρέλι Που Για Να Βγει Το Σπάει.
Προφανώς η επιγραφή έχει να κάνει με τη λέξη "στραγξ" που παράγεται από τη ρίζα "ΣΤΡΑΓΓ" και την αντίστοιχη λατινική ρίζα "STRING" (κλικ εδώ για το σχετικό λήμμα στο Liddell&Scott).
Επιφυλάσσομαι όμως διότι αυτοί εδώ που αποθανάτισαν την επιγραφή και πιθανολογώ ότι πέτυχαν την πλήρη της αποκωδικοποίηση, κρατούν το στόμα τους ερμητικά κλειστό...
11 Φεβρουαρίου του 2015 ήταν τότε που γελούσε το παλικάρι, χοντρικά ένα εξάμηνο πριν από σήμερα, δηλαδή.
Το ζήτημα δεν είναι ότι γελούσε τότε με αυτούς που γελούσε. Μαγκιά του.
Όμως το ζήτημα είναι ότι σήμερα γελάει με τους υπόλοιπους.
Συγκεκριμένα, ανεπιβεβαίωτες πληροφορίες τον θέλουν να ετοιμάζεται να λανσάρει στην κυκλοφορία νέα μπλουζάκια, απευθυνόμενα στο νέο αντικείμενο του γέλιου του.
Σύμφωνα με τις ανεπιβεβαίωτες πληροφορίες, τα μπλουζάκια θα είναι έτσι:
Εκεί που λες ότι η ευτυχία είναι τα μούρα, έρχονται τα σύκα. Απελευθερωμένος στο αυθύπαρκτο Οικοσύστημα, εναρμονισμένος με το Χάος Του και συνειδητό μέλος της μοναδικής τέλειας Οικονομίας Του, ζώντας και μη εκβιάζοντας στο παραμικρό τη μόνη υφιστάμενη, τη Φυσική Ανάπτυξη, απολαμβάνεις κάθε στιγμή του ημερήσιου και του ετήσιου κύκλου Του ως ον, αντί να σπαταλιέσαι εγκλωβισμένος στα ράφια του καταναλωτισμού ως προϊόν. Το τέλειο ον της φύσης, ο άνθρωπος, μεταλλάχθηκε σε τέλειο προϊόν για αυτο-εκμετάλλευση, για να ‘χουν οι συστημικά πιο ισχυροί ζωές να πατούν πάνω τους και να αναρριχώνται σε μια πορεία ύβρης προς την τελική του καθενός παταγώδη προσωπική κατάρρευση, οι δυστυχείς αυτοί και πλανημένοι άνθρωποι. Οι φτωχοί του συστήματος όμως, η συντριπτική πλειονότητα των ανθρώπων, ως τελείως παραπλανημένοι κι αυτοί, συνεχίζουν ακόμη να επιζητούν, ως εγκλωβισμένοι, μιαν ολοένα συνεχόμενη συστημική “ανάπτυξη”, δηλαδή πλούτο ψεύτικο ξανά, λίγο φαί μες στο κλουβί να πέσει πάλι κι ας είναι πληρωμένο με αίμα και ζωή, επενδύσεις και επενδυτές πιότερους στο κεφάλι τους ζητούν, για να μπουν οι ίδιοι ακόμη πιο βαθιά μες στον ντορβά, δίχως να συνειδητοποιούν ότι αποτελεί συνέχιση της χειραγώγησής τους η επιλογή αυτή και πιο άγρια υποδούλωση των ίδιων και των τέκνων τους στους πλανημένους “ισχυρούς”, σ’ αυτούς που θεωρούν και που πλασάρουν το χρήμα ως πόρο φυσικό και τα αγοράζουν όλα. Οι φτωχοί του συστήματος οφείλουν να αποτινάξουν τον ζυγό της πλάνης με τον οποίον είναι ζεμένοι από χρόνια και πορεύονται. Οφείλουν να κατανοήσουν επιτέλους ότι άλλη επανάσταση από την προσωπική του καθενός επαναφορά σε ον, από προϊόν, δεν υφίσταται, και ότι είναι αυτή η κίνησή τους, το προσωπικό του καθενός φορμάτ, η πιο σπουδαία συμβολή στη συλλογική πορεία της ανθρωπότητας προς την ελευθερία και προς τη μη εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο. Οφείλουν οι μη “ισχυροί” της γης να αγνοήσουν το σύστημα που τους καταναλώνει και τους απομυζεί παραπλανώντας τους με πλούτο εικονικό, να νικήσουν τον φόβο και να πηδήξουν ένας ένας απ’ το ράφι, όπου στοιβάχτηκαν σαν προϊόντα ανταγωνιστικά, ν’ απελευθερωθούν από τη συσκευασία τους, το βιογραφικό τους. Μετά από τα σύκα ακολουθούν σε λίγες μέρες τα σταφύλια, σε μια πορεία πλούτου και ευτυχίας που άρχισε την πρώτη άνοιξη με τα μούσμουλα και συνεχίζει από τότε δίχως διακοπή. Ύστερα έρχεται φθινόπωρο, η ύφεση και μετά ο χειμώνας, η αυτοσυγκέντρωση και η φροντίδα του ριζικού συστήματος, για να ‘ναι έτοιμο και δυνατό το ον να υποδεχτεί ξανά την άλλη άνοιξη και να αναπετάξει πάλι τα κλαριά γεμάτα με καρπούς. Αναστοχάσου λοιπόν σύγχρονε καταναλωτή, τώρα που είναι Αύγουστος και έχεις “δραπετεύσει”, τώρα που θα σου τύχει οπωσδήποτε στο δρόμο σου μια μέρα ένα σύκο, ένα σταφύλι, όχι αγοραίο προϊόν αλλά ον φυσικό και προσφορά δέντρου, αμπελιού ή κάποιου άλλου ανθρώπου, αναστοχάσου το απλούστερο την ώρα που το γεύεσαι, ότι το τρως, δεν το καταναλώνεις. Είναι η συνειδητοποίηση αυτής της διαφοράς των εννοιών το πρώτο βήμα σου για να μετάσχεις και εσύ στη σύγχρονη επανάσταση του γένους των ανθρώπων. ΥΓ Το σημείο τομής ανάμεσα στην καταναλωτική διαβίωση και στη φυσική ζωή είναι τα σύκα. Διότι τον Αύγουστο, που οι καταναλωτές προσεγγίζουν το οικοσύστημα, όλο και κάποιο σύκο θα κατεβάσουν από καμιά αδέσποτη συκιά ή θα τους το προσφέρει δίχως να απαιτήσει από δαύτους χρήματα κάποιος περιβολάρης. Αν και έχω παρατηρήσει τελευταία ότι οι καταναλωτές όσο περνούν οι γενιές γίνονται ολοένα και πιο φοβισμένοι με τη φύση και δεν απλώνουν χέρι να φάνε, να καταναλώσουν λένε αυτοί, τίποτα φυσικό διότι έχουν εμποτιστεί με τη φοβία της δηλητηρίασης που τεχνηέντως τους περνάει με κάθε ευκαιρία το σύστημα που υπηρετούν και ενσαρκώνουν οι δυστυχείς αυτοί άνθρωποι. Τα σύκα όμως αποτελούν ακόμη μια αφορμή για να γευτεί ένας καταναλωτής τη ζωή όπως πραγματικά είναι και όχι όπως έχει την εντύπωση ότι είναι. Be Sociable, Share!
Που λες, ωραίο πράμα οι μελοποιημένοι στίχοι -και ειδικά οι με εμπνευσμένο τρόπο μελοποιημένοι στίχοι- ωστόσο καμιά φορά μέσα στην εμπνευσμένη μελοποίηση χάνεται κάποια λεπτομέρεια της ποίησης κι αποχτάμε την ευκαιρία να γίνουμε δικαίως σχολαστικοί και δικαίως να ψάχνουμε ψύλλους στ' άχυρα.
Παράδειγμα, η Άρνηση του Σεφέρη:
Στο περιγιάλι το κρυφό
κι άσπρο σαν περιστέρι
διψάσαμε το μεσημέρι·
μα το νερό γλυφό.
Πάνω στην άμμο την ξανθή
γράψαμε τ' όνομά της·
ωραία που φύσηξεν ο μπάτης
και σβήστηκε η γραφή.
Mε τι καρδιά, με τι πνοή,
τι πόθους και τι πάθος,
πήραμε τη ζωή μας· λάθος!
κι αλλάξαμε ζωή.
Πασίγνωστο το ποίημα εξαιτίας της πανέμορφης μελοποίησης του απ' τον Θεοδωράκη, όμως ρε παιδί μου χάθηκε η άνω τελεία του προ-τελευταίου στίχου. Έτσι δεν είναι?
Και δεν είναι να πεις ότι ο ποιητής υποτιμά αυτή την άνω τελεία. Να, άκου τον εδώ να απαγγέλλει, ας πούμε, για να δεις πόση έμφαση δίνει σ' αυτή την άνω τελεία.
Το ποίημα δομείται σε τρεις στροφές και της κάθε στροφής η φορά ανακόπτεται από μία άνω τελεία. Αυτό που απομένει αρνείται ό,τι προηγήθηκε:
1η στροφή: στο περιγιάλι, διψάσαμε >νερό γλυφό
2η στροφή: πάνω στην άμμο γράψαμε>
φύσηξε, σβήστηκε
3η στροφή: Με τι … πήραμε τη ζωή μας> λάθος, αλλάξαμε
Σε κάθε στροφή λοιπόν υπάρχει κάτι που εξαρτάται από μας αλλά ακυρώνεται από εξωγενείς παράγοντες. Εμείς «διψάσαμε», «επιθυμήσαμε», «μα το νερό γλυφό». Εμείς «γράψαμε», μα «σβήστηκε η γραφή». Η καταγραφή της άρνησης στην «δίψα» μας και της γραφής μας γίνεται μετά την άνω τελεία. Νερό και αέρας, στοιχεία θεμελιώδη για την ζωή μας αρνήθηκαν.
Στην τρίτη στροφή η λέξη «λάθος» βρίσκεται μετά την επίμαχη άνω τελεία, οπότε το «λάθος» δεν εγγράφεται στις πράξεις μας· σε ποιον τότε; Σε εξωγενείς παράγοντες, προφανώς. Δεν πήραμε εμείς τη ζωή μας λάθος (όσο και αν έτσι ακούγεται στο τραγούδι). Επομένως, το λάθος δεν είναι δικό μας. Το λάθος βρίσκεται έξω από μας, όμως καθορίζει τη ζωή μας και μας υποχρεώνει σε αλλαγή πορείας. Είναι «λάθος», κι εδώ νομίζω πρέπει να σταματήσουμε, είναι λάθος να νομίζουμε πως, επειδή τα κάναμε όλα καλά και τα δώσαμε όλα- καρδιά, πνοή, πόθους, πάθος – γι’ αυτό και μόνο θα μας πάνε όλα καλά.
Εμείς κάναμε αυτό που έπρεπε, χωρίς να ξέρουμε πού θα καταλήξει ή ποιος θα αποφασίσει. Σαν τους «ήρωες» που προχωρούν στα σκοτεινά» κάνουμε ό,τι πρέπει, κάναμε ό,τι έπρεπε, αλλά δεν πετύχαμε…
Έτσι είναι τα πράγματα, αναγνωσταρά μου, και δεν είναι αλλιώς. Και να τις προσέχεις τις άνω τελείες και τις υπόλοιπες λεπτομέρειες των ποιητών, γιατί ξέρουν τι λένε οι ποιητές και ξέρουν πολλά!
