Την τελευταία φορά που είχα κατέβει σε απεργιακή συγκέντρωση και δεδομένου πως είχα κατέβει από αρκετά νωρίς, είχα την ατυχή έμπνευση να σεργιανίσω από το αρχαιολογικό μουσείο (όπου τα εκεί τεκταινόμενα ποικιλοτρόπως με ενδιέφεραν περισσότερο) μέχρι την Ομόνοια στο ΠΑΜΕ, μέχρι την Κοτζιά σε κάτι ταχυδρομικούς αν θυμάμαι καλά και μέχρι την Κλαυθμώνος στους ξερωγώ.
Και που λες λοιπόν καλέ μου αναγνώστη, εκεί που περπατούσα μου σκάει μια φλασιά και συνειδητοποιώ τι γινόταν γύρω μου τόση ώρα και μου ανοίγουν τα μάτια του νοός μου και λέω ρε συ που μπλέξαμε?
Διότι συνειδητοποίησα ξαφνικά το εξής:
Σχεδόν όλοι οι συμμετέχοντες στην απεργιακή συγκέντρωση κρατούσαν ανά χείρας μια μεγαλοπρεπή καφεδιά είτε Γρηγόρης μικρογεύματα είτε κόφι άιλαντ είτε Έβερεστ είτε της παναγιάς τα μάτια ενώ το οδόστρωμα ήταν τίγκα σε άδεια πλαστικά κυπελάκια του καφέ.
Η διαπίστωση υπήρξε τραγική:
Οι συμμετέχοντες στην απεργιακή συγκέντρωση της πανελλαδικής πανεργατικής απεργίας είχαν φροντίσει να ενθαρρύνουν και να επιβραβεύσουν την -ηθελημένη ή κατόπιν σοβαρών πιέσεων- επιλογή κάποιων συναδέλφων τους (των εργαζομένων στα καφεδάδικα) να μην απεργήσουν παρ' όλη την πανελλαδικότητα και πανεργατικότητα της απεργίας, και μαζί να επιβραβεύσουν και τις ενδεχόμενες πιέσεις των μανατζεροϊδιοκτητών των καφεδάδικων προς τους εργαζόμενούς τους να μην απεργήσουν.
Εννοείς?
Τι να σε κάνω συγκεντρωμένε απεργέ μου όταν ωθείς τον άλλονα να απεργοσπάσει παραγγέλνοντάς του τη φραπεδούμπα σου ή την εσπρεσούμπα σου?
Έσο συνεπής ρε!
Άσμα.
Ασιμος-Λεονάρδου, Πολεμάτε κοιμισμένα.
Και που λες λοιπόν καλέ μου αναγνώστη, εκεί που περπατούσα μου σκάει μια φλασιά και συνειδητοποιώ τι γινόταν γύρω μου τόση ώρα και μου ανοίγουν τα μάτια του νοός μου και λέω ρε συ που μπλέξαμε?
Διότι συνειδητοποίησα ξαφνικά το εξής:
Σχεδόν όλοι οι συμμετέχοντες στην απεργιακή συγκέντρωση κρατούσαν ανά χείρας μια μεγαλοπρεπή καφεδιά είτε Γρηγόρης μικρογεύματα είτε κόφι άιλαντ είτε Έβερεστ είτε της παναγιάς τα μάτια ενώ το οδόστρωμα ήταν τίγκα σε άδεια πλαστικά κυπελάκια του καφέ.
Η διαπίστωση υπήρξε τραγική:
Οι συμμετέχοντες στην απεργιακή συγκέντρωση της πανελλαδικής πανεργατικής απεργίας είχαν φροντίσει να ενθαρρύνουν και να επιβραβεύσουν την -ηθελημένη ή κατόπιν σοβαρών πιέσεων- επιλογή κάποιων συναδέλφων τους (των εργαζομένων στα καφεδάδικα) να μην απεργήσουν παρ' όλη την πανελλαδικότητα και πανεργατικότητα της απεργίας, και μαζί να επιβραβεύσουν και τις ενδεχόμενες πιέσεις των μανατζεροϊδιοκτητών των καφεδάδικων προς τους εργαζόμενούς τους να μην απεργήσουν.
Εννοείς?
Τι να σε κάνω συγκεντρωμένε απεργέ μου όταν ωθείς τον άλλονα να απεργοσπάσει παραγγέλνοντάς του τη φραπεδούμπα σου ή την εσπρεσούμπα σου?
Έσο συνεπής ρε!
Άσμα.
Ασιμος-Λεονάρδου, Πολεμάτε κοιμισμένα.
Το σκεπτικο ειναι απλο,διαδηλωνουμε χωρις να αποχωριζομαστε την ευχαριστηση μας και ταυτοχρονα δινουμε δικαιωμα στην εργασια στους υπολοιπους και ετσι δεν παιζουμε το παιχνιδι του (διεθνους ιμπεραλιασμου) που θελει τον εργαζομενο σκυφτο....αλλα τι να καταλαβεις εσυ εδω μιλαμε για υψηλου επιπεδου οργανωση....με σουβλακια μετα, με με με....
ΑπάντησηΔιαγραφή