Για τους άλλους

Του Τάσου Αναστασίου από το σημερινό φύλλο 

μιας πρωινής κυβερνητικής εφημερίδας

Ένα σκίτσο τόσο λυπημένο ώστε σχεδόν να συμβαδίζει με τη δικιά μου λύπη για το όλο ζήτημα.

Βέβαια η δικιά μου λύπη αφορά περισσότερο 

όλη εκείνη τη στρατιά των δεκάδων εκατομμυρίων ανθρώπων 

οι οποίοι δεν έχουν ούτε καν την ευκαιρία να πνιγούν στο Αιγαίο

 όντες αποκλεισμένοι στις εμπόλεμες και τις κατεστραμμένες ζώνες, 

με τη στατιστική να λέει  ότι 

αν δεν τους πετύχει η μπόμπα θα τους πετύχει η σφαίρα 

κι αν τη γλιτώσουν κι από τη σφαίρα θα τη βρουν πατώντας καμιά ξεχασμένη νάρκη

κι αν τη γλιτώσουν κι από τη νάρκη θα τους βρουν οι τζιχαντιστές και οι συμμορίες 

ή κανένας παρανοϊκός δικτατορας,

ενώ πάντα μπορούν να ελπίζουν στη δυνατότητα πως 

είτε θα πεθάνουν από καμιά έλλειψη φαρμάκου 

είτε από καμιά επιδημία 

και πάντως σε κάθε περίπτωση θα υποφέρουν από μικρή ή μεγάλη πείνα

 με συνέπεια καμιά ψιλο-ασιτία ή κάποια άλλη επίπτωση 

η οποία θα τους ακολουθεί για μια ζωή,

όπου ως ζωή σε κάθε περίπτωση εννοούμε μια ζωή φρικτής μιζέριας 

για τα επόμενα πολλά χρόνια. 

Είναι περισσότεροι όλοι αυτοί

 -βεβαίως δεν υπάρχουν ποσοτικά κριτήρια σε τέτοια θέματα-

αλλά είναι φρικτό το να ξέρω ότι την ώρα που οι ζωές τους καταστρέφονται 

εγώ κοιμάμαι...

Θα μου πεις "και τι να κάνεις? να μείνεις ξάγρυπνος?"

Όχι ρε φίλε αναγνωσταρά μου, 

απλά σκέφτομαι να πάω να δω κανέναν ειδικό,

να μου εξηγήσει αν είμαι απάνθρωπος που σεκλετίζομαι περισσότερο γι' αυτούς 

με τους οποίους ουδείς ασχολείται 

και τους οποίους -σε μια σαφώς μαύρη σύγκριση- 

τους θεωρώ πολύ-πολύ-πολύ πιο ατυχείς 

από όσους καταφέρνουν να φτάσουν ως το Αιγαίο...

Νεαρός Τερζής. Το πιο παράξενο τραγούδι.