Έλεος κάπου με τους αδίστακτους χωροφύλακες της γνώμης

Σχετικά με αυτό, δεν θα είχα να πω και πολλά. 

Η εξουσία έχει κάθε δικαίωμα να αποπειραθεί την επιβολή του σεβασμού προς οτιδήποτε εκείνη φρονεί ότι πρέπει να το σεβόμαστε. Καμιά φορά ενδέχεται να καταφέρει την επιβολή σεβασμού, άλλες φορές δεν τα καταφέρνει. 

Που και που όχι μόνο δεν τα καταφέρνει αλλά καταφέρνει το αντίθετο: Στην προσπάθειά της να επιβάλει τον σεβασμό προς κάτι, λειτουργεί άκομψα και άγαρμπα· η αγαρμποσύνη της προκαλεί συζητήσεις, οι συζητήσεις δημιουργούν προβληματισμό, ο προβληματισμός διαχέεται οδηγώντας φιλήσυχους νομοταγείς και απροβλημάτιστους ανθρώπους να αναρωτηθούν αν τελικά όντως αξίζουν τον σεβασμό μας όσα η εξουσία θέλει να σεβόμαστε και εν τέλει τα αποτελέσματα ενός τέτοιου προβληματισμού μπορεί να είναι ποικίλα, ενίοτε εκτός των επιδιώξεων της εξουσίας. 

Το επίμαχο κατάπτυστο δημοσίευμα του τέρατος στο facebook

Εμένα όμως, περισσότερο απ' τις επιδιώξεις της εξουσίας με απασχολούν οι πολίτες και ο τρόπος που εκείνοι σκέφτονται. 

Θα χρησιμοποιήσω ως παράδειγμα έναν άνθρωπο που ούτε τον γνωρίζω ούτε με γνωρίζει ούτε φαντάζει πιθανό να γνωριστούμε· απλά θεωρώ ότι έχει καλή πένα, κείμενά του πετυχαίνω μερικές φορές σε μπλογκς που παρακολουθώ και τα διαβάζω άνετα και ευχάριστα και γόνιμα.

Να, εδώ ας πούμε, προ εικοσαημέρου διάβασα αυτό το εξαίσιο κι ολόσωστο σημείωμα που κλείνει με τη φράση "Έλεος κάπου με τους αδίστακτους χωροφύλακες της γνώμης" -και ναι, σωστά το μάντεψες αναγνωσταρά μου, δεν αναφέρεται στο προαναφερθέν θέμα· προ εικοσαημέρου τέτοιο θέμα δεν υπήρχε. 

Σήμερα όμως, 20τόσες μόλις μέρες μετά, το θέμα έχει πλέον υπάρξει. Το κατάπτυστο τερατώδες δημοσίευμα στο facebook γράφτηκε και η εξουσία επενέβη. 

Θα ήτο ύβρις να χαρακτηρίσουμε την εξουσία ως "αδίστακτους χωροφύλακες της γνώμης". 

Θα έπεφτε φωτιά να μας κάψει αν λέγαμε κάτι τέτοιο.

Η άποψη λοιπόν διαφοροποιείται:

Θα το ξαναπώ. Πολλοί νομίζουν ότι τα κοινωνικά δίκτυα είναι ένα ανώδυνο παιχνίδι για να ξεσπούν και να γράφουν ό,τι μαλακία τούς κατέβει στο μυαλό. Μάλιστα, πάνε ακόμα παραπέρα: πιστεύουν ότι αν περιορίσουν το προφίλ τους μεταξύ φίλων (μη δημόσιο) είναι προστατευμένοι από τη δημόσια χλεύη σε περίπτωση που παραφερθούν. 

Λάθος! 

Μετά από ανάρτηση χρήστη που βρήκε… έξυπνο και χαριτωμένο να χαρακτηρίσει τους τρεις νεκρούς αξιωματικούς μας «επαγγελματίες δολοφόνους» και «σιγά την απώλεια», σχηματίστηκε ποινική δικογραφία, από την Διεύθυνση Δίωξης Ηλεκτρονικού Εγκλήματος, για προσβολή μνήμης των νεκρών. Αναμενόμενο. 

Στη φωτο-ανάρτηση βλέπετε άλλη μια "συγγνώμη" έτερου χρήστη που έκανε και αυτός πλακίτσα με τους νεκρούς και τώρα πληρώνει το βαρύ τίμημα. Το διαδίκτυο δεν δείχνει οίκτο.

Δυο είναι τα σημεία που θα σταθώ. Το πρώτο, απορία και έκπληξη: είναι δυνατόν νέα παιδιά, υποτίθεται μορφωμένα, να μην έχουν αίσθηση ενός τόσο ακραίου γεγονότος, όπως είναι ο θάνατος την ώρα του καθήκοντος; Σε ποιο σχολειό, σε ποια οικογένεια, σε ποια ιδεολογία, σε ποιο κόμμα έμαθαν να χλευάζουν νεκρούς;

Ζούμε στην εποχή της πλακίτσας. Ζούμε στην εποχή του «έλα μωρέ το παιδί…». Ζούμε στην εποχή όπου ο σεβασμός σε (αυτονόητες) αξίες και ιδανικά έχει βαπτιστεί "συντήρηση" και "ντεμοντέ". Κούνια που σας κούναγε. Οι κοινωνίες πάνε μπροστά και προοδεύουν όταν οι άνθρωποι αναγνωρίζουν και τιμούν την προσφορά και τη θυσία κάποιων απέναντι στην πατρίδα. 

Πατρίδα, πατριώτης. Ωραίες λέξεις! Ούτε εθνικιστής ούτε φασίστας ούτε «γιούργια να πάρουμε την Πόλη».

Το δεύτερο σημείο είναι να πάψετε να γράφετε αυτό που σας περνάει από το μυαλό, αυτό που σκέπτεστε, και δη σε ευαίσθητα κοινωνικά ζητήματα. Να γράφετε αυτό που ΞΑΝΑσκέπτεστε. 

Τα κοινωνικά δίκτυα είναι εφημερίδα, είναι περιοδικό, ραδιόφωνο, τηλεόραση… και εσείς είστε ο ιδιοκτήτης, ο εκφωνητής, ο σχολιαστής, ο αρθρογράφος, σε ένα χώρο απόλυτα δικό σας αναφορικά με την διαχείριση. Δεν έχει σημασία αν είναι δημόσιος ή όχι. (Το ιδιωτικό γίνεται εύκολα δημόσιο)

Μπορείτε να τον διαχειριστείτε με σύνεση για να μην φτάσετε να ζητάτε επώδυνες "συγγνώμες"; Μπορείτε να νιώσετε ότι η γραφή σας επηρεάζει και άλλους ανθρώπους; Μπορείτε να καταλάβετε ότι κάθε λέξη σας συνιστά από καλόγουστο αστείο, κριτική, θαυμασμό, αξιόπιστη ενημέρωση, καλημέρα καλησπέρα καληνύχτα και καρδούλες… έως χυδαιότητα και ακολούθως διαπόμπευση (...) και ποινικό αδίκημα; (στην χειρότερη).

Δεν μπορείτε; 

Ε, ασχοληθείτε με κάτι άλλο.

Το παραπάνω απόσπασμα το βρήκα εδώ -και το έχει γράψει ο ίδιος άνθρωπος. Μόνο που τώρα αντί να καταφέρεται εναντίον των "χωροφυλάκων της γνώμης", καλεί τους αναγνώστες να πάψουν να γράφουν αυτό που τους περνάει απ' το μυαλό. Να μάθουν να σέβονται. 

Σε άλλες συνθήκες κάποιος θα μπορούσε να διαφωνήσει έστω κι εν μέρει. Όμως υπό το πρίσμα των τελευταίων εξελίξεων του θέματος, πιστεύω πως όλοι θα πρέπει να αναγνωρίσουμε την σωφροσύνη αυτής της προτροπής. 

Τραγούδι. 

The Clash, Know Your Rights