ΤΟ ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΠΟΔΟΣΦΑΙΡΟ ΤΗΝ ΕΠΟΧΗ ΤΟΥ ΜΕΣΟΠΟΛΕΜΟΥ

Ένα ιστορικό συνωμοσιολαγνικό τουρλουμπουκηδόν δοκίμιο
που δεν είναι ακριβώς για γέλια
(Μέχρι τη Γιοκοχάμα)

Άν ρωτήσει κάποιος έναν μέσο άνθρωπο τι γνωρίζει για τον Ανδρέα Κάλβο, από τους μισούς ερωτώμενους θα εισπράξει ολοσχερή άγνοια. Οι άλλοι μισοί θα γνωρίζουν το σλόγκαν "θέλει αρετήν και τόλμην η ελευθερία". Πέραν τούτου του σλόγκαν, οι περί Κάλβου γνώσεις περιορίζονται στους κύκλους μερικών ειδικών.
Και όμως, ο Κάλβος υπήρξε ένας εξαιρετικά ενδιαφέρων ποιητής. Τόσο για το έργο του, όσο και για την αξιόλογου ενδιαφέροντος ζωή του (κάποια στιγμή στο μέλλον θα γράψω κάτι και για τη ζωή του, η οποία έχει στοιχεία μυθιστορηματικά).

Αλλά ας μείνουμε στο σλόγκαν "θέλει αρετήν και τόλμην η ελευθερία".
Το σλόγκαν αυτό υπάρχει μέσα στην Ωδή "Εις Σάμον", (Ωδή προς τιμήν της Σάμου, του νησιού, δηλαδή, διότι στους καιρούς που ζούμε, ο άλλος μπορεί να καταλάβει ότι πρόκειται για την ωδή σε κάποιον τύπο που λεγόταν ξερωγώ Βαγγέλης Σάμος. Κάλλιο να τα λέμε αυτά τα αυτονόητα, παρά να μην γίνεται κατανοητό τι λέμε).
Η Ωδή "Εις Σάμον" με τη σειρά της, ανήκει στη φουρνιά από τις "Ωδές" που εκδόθηκαν στο Παρίσι το 1826 (νωρίτερα, άλλες Ωδές, οι πρώτες "Ωδές", είχαν εκδοθεί στη Γενεύη). Δεν θα απείχαμε από την πραγματικότητα αν κάναμε τον υπολογισμό ότι, πιθανότατα, η "Ωδή εις Σάμον" πρέπει να γράφτηκε το 1825.

Το πιο ζουμερό μέρος της Ωδής "Εις Σάμον" βρίσκεται (κατά τη γνώμη μου) στην αρχή της Ωδής, και είναι το εξής:

Όσοι το χάλκεον χέρι
βαρύ του φόβου αισθάνονται,
ζυγόν δουλείας ας έχωσι·
θέλει αρετήν και τόλμην
η ελευθερία.

Αυτή (και ο μύθος κρύπτει
νουν αληθείας) επτέρωσε
τον Ίκαρον· και αν έπεσεν
ο πτερωθείς κ' επνίγη
θαλασσωμένος,

αφ' υψηλά όμως έπεσε,
και απέθανεν ελεύθερος.
Αν γένης σφάγιον άτιμον
ενός τυράννου, νόμιζε
φρικτόν τον τάφον.

Τις προάλλες το ανέλυα σε έναν μαθητή μου της Β Γυμνασίου, ο οποίος στην αρχή το αντιμετώπισε σε στυλ "τι μαλακίες είναι αυτές..." αλλά όταν το αποκωδικοποίησε, είχε μείνει έκπληκτος, σε στυλ "ρε Συντ, αυτός εδώ τα λέει πολύ καλά! Μ' αρέσει!!!"

Απέφυγα να του εξηγήσω ότι το εν λόγω ποίημα, εκτός από μεγάλο, έμελλε να αποδειχτεί και προφητικό.
Διότι, ακριβώς έναν αιώνα μετά τη συγγραφή της Ωδής αυτής, μαύρα σύννεφα είχαν αρχίσει να μαζεύονται απειλητικά πάνω από τον ελληνικό αθλητισμό:

Ήδη από το Σεπτέμβρη του 1924, οι αδελφοί Ανδριανόπουλοι είχαν ιδρύσει τον ¨Ολυμπιακό Όμιλο Πειραιώς". Θα ήταν μικρό το κρίμα τους, θα μπορούσα εύκολα να τους συγχωρήσω αυτό το λάθος, αλλά, δυστυχώς, η ίδρυση του "Ολυμπιακού Ομίλου" αποδείχτηκε μοιραία:
Τον Μάρτιο του 1925, ο "Ολυμπιακός Όμιλος Πειραιώς" θα μεταξελιχτεί στο γνωστό μας "Ολυμπιακό Σύνδεσμο Φιλάθλων Πειραιώς - ΟΣΦΠ". Κάθε ελπίδα για τον ελληνικό αθλητισμό, θα χαθεί οριστικά, όταν στις 25 Μαϊου 1925 το Πρωτοδικείο, με την υπ' αριθμ. 124 απόφασή του, θα νομιμοποιήσει την ύπαρξη του "ΟΣΦΠ".
Οι ολέθριες συνέπειες είναι πια γνωστές σε όλους μας.
Και δεν ξέρω αν η κατάσταση είναι πλέον αναστρέψιμη.
Όμως εκείνη την εποχή, μόνο ελάχιστοι διορατικοί άνθρωποι είχαν συνειδητοποιήσει το μέγεθος της επερχόμενης λαίλαπας...
Και, επιβεβαιώνοντας την προφητική Ωδή του Ανδρέα Κάλβου, η βασική αντίδραση στην ίδρυση του ΟΣΦΠ έλαβε χώραν στην ηρωική Σάμο! Αλλά ας δούμε πως και μέσα σε ποιές συνθήκες οδηγηθήκαμε στην ίδρυση του Ολυμπιακού:

Την πρωτοχρονιά του 1924, οι αστρολόγοι και οι μάντεις προέβλεπαν πως το 1924 θα είναι μια πολιτικώς ήρεμη χρονιά.
Κούνια που τους κούναγε (όπως πάντα)...
Στην πραγματικότητα, το έτος 1924 αποδείχτηκε παράδεισος και ελντοράντο όσων σκόπευαν να αλλάξουν -παντοιοτρόπως- το πολίτευμα.

Ήδη από το Δεκέμβριο του 1923, ο βασιλιάς Γεώργιος ο Β΄ είχε πουλέψει εκτός Ελλάδος. Στις 25 Μαρτίου του 1924, η κυβέρνηση Παπαναστασίου παίρνει ψήφο εμπιστοσύνης από τη Βουλή, και αμέσως καταλύει τη μοναρχία στην Ελλάδα, και ανακηρύσσει την πρώτη ελληνική δημοκρατία. Η απόφαση της Βουλής επικυρώνεται με δημοψήφισμα στις 13 Απριλίου του ίδιου έτους: Βασιλεία καπούτ.

Φυσικά, αυτό δεν άρεσε σε όλους: Στον Πειραιά, την ίδια περίοδο, η "Πειραϊκή Ένωση" ενώνεται με το ποδοσφαιρικό τμήμα του "πειραϊκού Συνδέσμου" και σχηματίζουν τον "Αθλητικό Ποδοσφαιρικό Σύνδεσμο Πειραιώς - ΑΠΣΠ", προσπαθώντας να θέσουν προσκόμματα στην ύπαρξη της νεαράς ελληνικής δημοκρατίας. Το Σεπτέμβριο του ίδιου χρόνου, όπως ήδη είπαμε, μέσα από τα σπλάχνα του ΑΠΣΠ οι Ανδριανόπουλοι θα ιδρύσουν τον "Ολυμπιακό Όμιλο Πειραιώς" ο οποίος έμελλε να εξελιχτεί στο γνωστό εχθρό της δημοκρατίας του ελληνικού ποδοσφαίρου.

Παράλληλα και συντονισμένα με τους Ανδριανοπουλαίους, στις 20 Αυγούστου 1924, στο Πολεμικό Ναυτικό εκδηλώνεται κίνημα ενάντια στη δημοκρατία (γνωστό ως "κίνημα Κολιαλέξη"). Το Σεπτέμβρη του 1924, επίσης παράλληλα με την ίδρυση του "Ολυμπιακού Ομίλου", εκδηλώνεται άλλο κίνημα ενάντια στη δημοκρατία, γνωστό ως "κίνημα Τσερούλη". Το Νοέμβριο του 1924, ενθαρρυμένος από την ίδρυση του ¨Ολυμπιακού Ομίλου", ο στρατηγός Χ. Λούφας κάνει κι αυτός ένα κίνημα ενάντια στη δημοκρατία (κάνε κι εσύ ένα κίνημα, μπορείς! που λένε...) Όλοι αυτοί οι κινηματίες και πραξικοπηματίες τελικά συνελήφθησαν και τη σκαπούλαραν με ελαφρές κυρώσεις. Τα σήκωνε η εποχή τα πραξικοπήματα-οπερέτα.

Η ίδρυση του Ολυμπιακού Ομίλου ήταν (και είναι) δράμα και όχι οπερέττα... Ατυχώς οι ιδρυτές του Ολυμπιακού Ομίλου, ούτε καν συνελήφθησαν. Με αποτέλεσμα, όπως προείπαμε, να προχωρήσουν ανενόχλητοι στην τελευταία φάση του σχεδίου των: Στην ίδρυση του γνωστού "ΟΣΦΠ", ο οποίος νομικά υπάρχει από τις 25 Μαϊου 1925.

Κάποιοι Σαμιώτες όμως, όπως είχε προφητικά πει ο Ανδρέας Κάλβος στην "Ωδή Εις Σάμον", αποφάσισαν να μην γίνουν "άτιμον σφάγιον ενός τυράννου", ήτοι του Ολυμπιακού, εν προκειμένω. Τρία αδέρφια από τη Σάμο, οι αδελφοί Ιωάννης, Κίμωνας και Κωνσταντίνος Γιαγιάς, στις 5 Ιουνίου 1925, δηλαδή μόλις 10 μέρες μετά την επίσημη ίδρυση του Ολυμπιακού, πήραν τα όπλα και άρχισαν ένοπλο αγώνα με σκοπό την απόσχιση της Σάμου από το ελληνικό κράτος και την ανακήρυξή της σε αυτόνομη νήσο. Η εξέγερση των Σαμίων φιλάθλων έμεινε γνωστή ως "Κίνημα των Γιαγιάδων".
Ίσως στο πίσω μέρος του μυαλού τους, να διέβλεπαν τα δεινά που θα επισυσσώρευε η λειτουργία του Ολυμπιακού και να θέλησαν να γλιτώσει η Σάμος από αυτό το βάσανο...
Ίσως...

Το κράτος πάντως κατάφερε και τους αντιμετώπισε αρκετά εύκολα, σε πρώτη φάση, αναγκάζοντας αυτούς και 70 συμμαχητές τους να περάσουν απέναντι, στην Τουρκία, προκειμένου να γλιτώσουν από την επέλαση του Ολυμπιακού.
Επέλαση που έγινε φανερή σε όλο το μεγαλείο της λίγες μέρες αργότερα:
Στις 26 Ιουνίου 1925, ένα μόλις μήνα μετά την αποφράδα 25η Μαϊου 1925 (ημέρα επισήμου ιδρύσεως του Ολυμπιακού), ο Θεόδωρος Πάγκαλος πραξικοπηματικά εκλέγει τον εαυτό του πρωθυπουργό και στις 30 Ιουνίου παίρνει πραξικοπηματικά την ψήφο εμπιστοσύνης της Βουλής (αργότερα, με τον ίδιο τρόπο ο Ολυμπιακός θα παίρνει πραξικοπηματικά πρωταθλήματα).

Το πράγμα είχε αρχίσει να σοβαρεύει, αναγκάζοντας τους αδερφούς Γιαγιά να ζητήσουν διεθνή συμπαράσταση: Το Σεπτέμβρη του 1925 απευθύνθηκαν στην ¨Κοινωνία των Εθνών" ζητώντας τη συνδρομή της στο να ανακηρυχθεί αυτόνομη η Σάμος για να γλιτώσει από τον Ολυμπιακό.
Με το ξεκίνημα του 1926, ο Πάγκαλος θα καταργήσει ουσιαστικά τον κοινοβουλευτισμό, και το Μάρτιο θα δώσει γενική αμνηστία στους αντιπάλους του (και αντιπάλους του Ολυμπιακού, ενδεχομένως).
Όμως από την αμνηστία θα εξαιρεθούν οι αδελφοί Γιαγιά, οι αυτονομιστές της Σάμου. Κάτι αντίστοιχο με αυτό που συμβαίνει επί των ημερών μας, όπου από την αμνηστία έχει εξαιρεθεί ο Ριβάλντο...
Αποφασισμένοι να μην επιτρέψουν την κυριαρχία του Ολυμπιακού στη Σάμο, και αδικημένοι από την μη-απονομή αμνηστίας προς αυτούς, οι αφελφοί Γιαγιά και οι συμμαχητές τους κάνουν απόβαση στο νησί, και σύντομα άρχισαν να αποκτούν σημαντική επιρροή «... επί του Σαμιακού λαού της υπαίθρου, ιδία δε της περιφερείας Μαραθοκάμπου, χάρις εις το προσωπικόν των θάρρος...» όπως αναφέρει έντρομη η -προφανώς ολυμπιακοκρατούμενη- αστυνομική διεύθυνση Πειραιώς (ΑΠ 4169, Αστυνομική Διεύθυνση Πειραιώς).
(Σχόλιο Συντάκου: Τι δουλειά έχει η Αστ. Διεύθυνση Πειραιώς να ασχολείται με τα ζητήματα της Σάμου? Μόνο τα αντιολυμπιακά αισθήματα των Σαμίων μπορούν να δώσουν την απάντηση!)

Αναμενόμενα ήταν τα σκληρά αντίποινα εκ μέρους του ολυμπιακοκρατούμενου ελληνικού κράτους, το οποίο, έντρομο μπροστά στην απήχηση που είχε στη Σάμο το αντιολυμπιακό κήρυγμα άρχισε να φρικάρει, φτάνοντας σε βαρβαρότητες σαν αυτή που περιγράφει ο ρεμπέτης Κώστας Ρούκουνας στο τραγούδι "Κάψαν τη μάνα των Γιαγιάδων":

Μια μάνα είχαν τα παιδιά, οι ξακουστοί Γιαγιάδες.
ήταν λεβέντισσα κι αυτή όπως και τα παιδιά της.
Δεν έφταιξε ποτέ αυτή κι άδικα τηνε πιάσαν
πετρέλαιο της ρίξανε και ζωντανή την κάψαν.
Την ώρα που την καίγανε φωνάζει τα παιδιά της
για να τηνε γλιτώσουνε από τα βάσανά της

Και να φανταστεί κανείς ότι εις την παραπάνω ενέργεια (το κάψιμο με πετρέλαιο μιας ηλικιωμένης γυναίκας) προέβησαν νηφάλια όργανα του κράτους, όχι τίποτα χαπακωμένοι γαύροι χούλιγκανς... Φαίνεται πως ήταν αγριες εποχές... Γεμάτες μάχες, μάχες που ήταν αγριότερες από τη σημερινή μάχη της εξέδρας. Όπως χαρακτηριστικά τραγουδάει (ξανά) ο Κώστας Ρούκουνας στο τραγούδι "Στης Σάμος τα περίχωρα":

Στης Σάμος τα περίχωρα, σ’ ένα χωριό στον Κέρκη
μια νύχτα τ’ αποσπάσματα ανοίξανε ντουφέκι.
Οι σφαίρες πέφτανε βροχή, δεκάδες, δωδεκάδες
να πιάσουνε τους ξακουστούς και τρομερούς Γιαγιάδες.
Κείνο το βράδυ σκότωσαν τον Γιώργο απ’ τους Γιαγιάδες
αλλά κι απ’ τ’ αποσπάσματα κλάψαν πολλές μανάδες.

Μπροστά σε αυτό το κλίμα παρακμής και αλληλοσφαγής, οι ποδοσφαιρικές δημοκρατικές δυνάμεις (Πανιώνιοι και Απολλωνιστές, Αεκτζήδες, Αρειανοί, Ηρακλειδείς-γιαγιάδες και κάτι λίγοι Παναθηναϊκοί) αποφάσισαν να αντιδράσουν:
Το Φλεβάρη του 1926, ο Κονδύλης αντί να δοκιμάσει την τύχη του στο καζίνο, δοκιμάζει κι αυτός να κάνει ένα πραξικόπημα. Αποτυγχάνει. Στις 18 Μαρτίου 1926 παραιτείται ο πρόεδρος της Δημοκρατίας, Παύλος Κουντουριώτης. Αργότερα, τον ίδιο μήνα, δυο συνταγματάρχες κάνουν κι αυτοί ένα αποτυχημένο πραξικόπημα ενάντια στον Πάγκαλο (είπαμε, ήταν εποχή όπου το να κάνεις αποτυχημένο πραξικόπημα ήταν πιο εύκολο από το να κάνεις μια αποτυχημένη σπανακόπιττα). Στις 21 Αυγούστου του 1926, τελικά ο Κονδύλης κάνει επιτέλους ένα αξιοπρεπές πραξικόπημα, συλλαμβάνει, καθαιρεί και φυλακίζει τον Πάγκαλο, τελειώνοντας έτσι αυτή τη μαύρη σελίδα της ελληνικής ποδοσφαιρικής ιστορίας.

Οι συνέπειες της πτώσης του Πάγκαλου, είχαν άμεσο αντίκτυπο στο ελληνικό ποδόσφαιρο:
Το 1927, ο Ολυμπιακός έρχεται σε σύγκρουση με την ΕΠΟ, η οποία τον αποβάλλει από το ελληνικό ποδόσφαιρο! Χαράς ευαγγέλια στην δημοκρατική παράταξη! Ο Ολυμπιακός πήρε τον πούλο από το πρωτάθλημα!!!!
Δυστυχώς όμως, πάντα η δημοκρατική παράταξη την πάταγε από τους Αποστάτες και την Αποστασία... Και ο Μητσοτάκης το 1927 ήταν ακόμα νήπιο... Τον διαπαιδαγώγησαν όμως άλλοι αποστάτες:
Στη συγκεκριμένη περίπτωση, δυο φαρμακερά φίδια που φώλιαζαν μέσα στην δημοκρατική παράταξη και άκουγαν στα ονόματα "Παναθηναϊκός" και "ΑΕΚ", αποφάσισαν να συμπαραταχθούν με τον απόβλητο, τον παρία του ελληνικού ποδοσφαίρου, Ολυμπιακό.
Οι τρεις μαζί, το 1927 ίδρυσαν το ΠΟΚ (αρχικά των λέξεων Παναθηναϊκός, Ολυμπιακός και Κωνσταντινούπολη). Το ΠΟΚ ήταν η "παράγκα" της εποχής. Οι τρεις μαζί αποφάσισαν ότι είναι οι μόνες ελληνικές ομάδες που έχουν δικαίωμα να παίρνουν πρωτάθλημα. Και για να είναι σίγουροι, αποφάσισαν να μη μετέχουν στο κανονικό πρωτάθλημα, αλλά να διοργανώσουν ένα δικό τους τουρνουά (και καλά θα ήταν να επαναλάβουν και σήμερα αυτή την πρωτοβουλία, να παίζουν αναμεταξύ τους και να μην κουράζουν εμάς τους υπόλοιπους που θέλουμε να βλέπουμε μπάλλα).

Ωστόσο η αποστασία από τη δημοκρατική παράταξη του Παναθηναϊκού και της ΑΕΚ, σκόρπισε απογοήτευση σε όσους ήλπιζαν σε ένα καλύτερο ελληνικό ποδόσφαιρο:
Σύντομα οι αδελφοί Γιαγιά στη Σάμο, τα παράτησαν, αφέθησαν να ηττηθούν απογοητευμένοι και προδομένοι από Παναθηναϊκούς και Αεκτζήδες. Κάτι Πανιώνιοι, Απόλλωνες, Ατρόμητοι κλπ ήταν ακόμα αρκετά αδύναμοι, μόνο ο Άρης, φιλοπόλεμος ων, προσπάθησε να δώσει στο ελληνικό ποδόσφαιρο την αίγλη που του άξιζε, κερδίζοντας κάνα δυό πρωταθλήματα. Η κατάσταση των ποδοσφαιρικών πραγμάτων φαινόταν να έχει περιπέσει σε τέλμα. Διαφαινόταν η κυριαρχία της ανερχόμενης κάστας Ολυμπιακού, Παναθηναϊκού και ΑΕΚ.
(Την ίδια εποχή στη Ρωσία, ο Τρότσκι σχολίαζε το φαινόμενο με τη λέξη "γραφειοκρατία" και πρότεινε ως διέξοδο από την κρίση, τη "διαρκή επανάσταση" ενάντια στο ΠΟΚ).

Και τότε ξαναεμφανίστηκε ο Ελευθέριος Βενιζέλος, ο οποίος φαίνεται πως ανησύχησε βλέποντας ότι οι ομάδες του ΠΟΚ πήγαν να συστήσουν δικό τους πρωτάθλημα. Ο Βενιζέλος, (αυτοεξόριστος εκτός Ελλάδος μετέφραζε Θουκυδίδη μέχρι τότε), αποφάσισε να επιστρέψει στην Ελλάδα και να την ξανασώσει κατά τη γνώμη του. Επιστρέφει στις 20 Απριλίου 1928, κάνει κάτι δημοκρατικές ποδοσφαιρικές ντρίμπλες και γίνεται στα καλά καθούμενα ξανά σέντερ-φορ πρωθυπουργός, οργανώνει εκλογές τις οποίες και κερδίζει αέρα-πατέρα, αλλά όσο κι αν προσπαθεί να τονώσει τις δημοκρατικές δομές του ελληνικού ποδοσφαίρου, είναι πλέον αργά... Ψιλοφασίστας ήταν, οπότε σιγά μην εφάρμοζε δημοκρατρικότητες...
Οι τρεις μεγάλοι του ΠΟΚ έχουν απλώσει παντού τα δίκτυα και τα πλοκάμια τους, και το ποδοσφαιρικό καθεστώς άρχισε να ολισθαίνει προς δικτατορικές πεποιθήσεις, μέχρι την τελική επικράτηση, το 1936, της δικτατορίας του Μεταξά και του ΠΟΚ (η οποία, ποδοσφαιρικά μιλώντας, συνεχίζεται μέχρι τις μέρες μας)...

Όμως η "Ωδή εις Σάμον" του Κάλβου, κλείνει με ένα αισιόδοξο σενάριο. Ο Κάλβος αναφερόμενος στην Σάμο, θα μπορούσαμε να φανταστούμε ότι αναφέρεται αλληγορικώς και στο ελληνικό ποδόσφαιρο και στο "ελεύθερον ιερόν του χώμα" (ή έστω χορτάρι). Δεν είναι τυχαίο ότι η Ωδή εις Σάμον κλείνει με αυτούς τους στίχους, που εκφράζουν τον καημό κάθε υγιώς σκεπτόμενου φιλάθλου:

Έρχονται, πάλιν έρχονται
χαράς ημέραι, ω Σάμος·
το προμηνύουν οι θρίαμβοι
πολλοί και θαυμαστοί,
που σε δοξάζουν*.

(*Σημείωση Συντάκου: ίσως πρόκειται για προφητική αναφορά στην κατάκτηση του Euro2004)

Nήσος λαμπρά ευδαιμόνει·
ότε η δουλεία σε αμαύρονε,
σ' είδον· άμποτε νάλθω
'να φιλήσω το ελεύθερον
ιερόν σου χώμα.

Eάν φιλοτιμούμεθα
'να την 'ξαναποκτήσωμεν
μ' ίδρωτα και με' αίμα,
καλόν είναι το καύχημα
της αρχαίας δόξης.

Εκ πρώτης όψεως, ο Κάλβος φαίνεται εδώ να μιλάει για το "εάν φιλοτιμούμεθα να ξαναποκτήσωμεν την Σάμον". Λογικό φαίνεται, ταιριάζει άλλωστε και με τον τίτλο της Ωδής. Ας μην ξεχνάμε όμως ότι η Ωδή ξεκινάει με αναφορά στην ελευθερία, η οποία "αυτή επτέρωσεν τον Ίκαρον" ο οποίος "απέθανεν ελεύθερος" κλπ κλπ. Κατά συνέπειαν, δεν θα ήμασταν για τα μπάζα αν κάναμε έναν ακροβατικό συνειρμό για να πούμε ότι εδώ, στο τελείωμα της Ωδής, ο Κάλβος μας καλεί να "ξαναποκτήσωμεν" την ελευθερία.

Η οποία για να αποκτηθεί, θέλει "αρετήν και τόλμην". Και, βέβαια, ποδοσφαιρικά μιλώντας, εκτός από αρετή και τόλμη, θέλει και διαιτησία 50-50, αλλά θέλει και καμιά καλή μεταγραφή. Διότι, τις μεγάλες ομάδες τις κάνουν οι μεγάλοι παίκτες.
Έτσι νομίζω.