ΕΜΒΑΚΟΥΡΟΣΥΝΕΣ

Προχωρημένα μεσάνυχτα Τρίτης προς Τετάρτη στο λιμάνι της Πάτρας. Αφού χαιρέτησα την απαστράπτουσα θεία μου την Εκάτη, ανηφορίσαμε με ένα φίλιο πρόσωπο προς τους πρόποδες του Έβερεστ, στη Ρήγα Φεραίου. Όχι τίποτα σπουδαίο, για κάνα καφέ και καμιά μπουγάτσα πήγαμε, αλλά -τέτοια ώρα τέτοια λόγια, και μάλιστα υπό τη λάμψη του φεγγαριού- μας έπιασε το κοινωνιολογικοαναλυτικό μας μπλα-μπλα.

Μετά από καμιά ωρίτσα, είχαμε καταλήξει στο βαθυστόχαστο συμπέρασμα ότι το σύστημα είναι ένα απρόσωπο πρόσωπο που ενδιαφέρεται μόνο για ένα πράμα: Να βρει τρόπους για να αναπαραχθεί, να διαιωνιστεί, να ξενιστεί μέσα στα σώματα των ανθρώπων. Και το πιο πρόσφορο μέσο για την αναπαραγωγή και διαιώνιση του συστήματος, είναι η οικογένεια.

Τέτοια βαθυστόχαστα λέγαμε, αραχτοί στους πρόποδες του Έβερεστ.
Αλλά ενώ τα λέγαμε, κάτι γύρω μας δεν πήγαινε καλά. Κάτι δεν κόλλαγε με τα λεγόμενά μας. Κάτι ασαφές μας χλεύαζε.

Δεν θυμάμαι ποιός το εντόπισε πρώτος, αλλά έμοιαζε να είναι αλήθεια:
Επί τόση ώρα είχε περάσει από μπροστά μας ουδέν έτερον, παρά μόνο μια μπακουροπαρέλαση. Αρσενικοί είτε κατά μόνας, είτε σε δυάδες, είτε σε τριάδες, τετράδες και πεντάδες, αλλά σταθερά χωρίς την παρουσία θηλυκού δίπλα ή ανάμεσά τους. Αντίστοιχα, τα θηλυκά που περνούσαν είτε κατά μόνας, είτε σε δυάδες, τριάδες, τετράδες και πεντάδες, σταθερά περνούσαν χωρίς την παρουσία αρσενικού δίπλα ή ανάμεσά τους.

Περίεργοι για το φαινόμενο, αρχίσαμε να κρατάμε προφορική στατιστική. Τα ποσοστά της μπακουροσύνης ήταν όχι απλώς συντριπτικά, αλλά απόλυτα! 100%! Κάτσαμε εκεί κάνα τρίωρο μέχρι να έρθει να με πάρει το πρωινό τραίνο, και όλο αυτό το διάστημα πέρασε μόνο μια τριάδα από δύο άντρες και μια γυναίκα... Πέραν τούτης της τριάδας, ουδέν!
Μπέσα μιλάμε, το φαινόμενο ήταν απόλυτο πλην μιας περιπτώσεως! 88-1 ήταν το σκορ, ή κάτι τέτοιο. Από ένα σημείο και μετά αρχίσαμε να γελάμε νευρικά, διαπιστώνοντας την μπακουροσύνη των καιρών μας.

Κατηφορίζοντας προς το σταθμό, η συζήτησή μας περιστρεφόταν γύρω από την αισιόδοξα απαισιόδοξη διαπίστωση ότι "έτσι και συνεχιστεί αυτό το φαινόμενο, το σύστημα θα κρασάρει, διότι πως στα κομμάτια θα αναπαράγεται? Μπακούρικα"?

Και τότε, πέρασε από το μυαλό μας η απαισιόδοξη σκέψη ότι "ίσως το απρόσωπο πρόσωπο που λέγεται σύστημα, επέλεξε να αναπαράγεται διαχέοντας παντού την μπακουροσύνη που το διακρίνει ως οντότητα... Σε μια τέτοια περίπτωση, τα πράγματα είναι πολύ άσχημα για τα νέα παιδιά"...

Κάτι τέτοια λέγαμε, αλλά ξαφνικά ήρθε το τρένο, αποχαιρετιστήκαμε, επιβιβάστηκα και ήμουν έτοιμος να φύγω. Ώσπου, ξαφνικά, σαν ηλεκτρική εκκένωση, μια σκέψη με τάραξε. Έτρεξα μέχρι την πόρτα και φώναξα στο φίλιο πρόσωπο που έστριβε τσιγάρο στην αποβάθρα: "Ρε συ, τόση ώρα σχολιάζαμε ανθρώπους ομοιοπαθείς με εμάς, συντρόφους και συναγωνιστές μας"!

Και τότε το τραίνο έφυγε.