ΚΑΤΩ ΤΑ ΧΕΡΙΑ ΑΠΟ ΤΟ ΑΛΣΟΣ ΟΡΕ!
(αχ τι ωραία! Θα ψηφίσουμε κιόλας!!!)

"Εξοργισμένος (ο Νικήτας Κακλαμάνης) για το θέμα του Λυκαβηττού αλλά και του θεάτρου στο άλσος Παγκρατίου για το οποίο προτίθεται να κάνει δημοψήφισμα στο Β'Διαμέρισμα".
(Από την Ελευθεροτυπία, 26/6/2008)

Αχ, τι ωραία!!! Πολύ μ' αρέσουν τα δημοψηφίσματα!!! Ειδικά όταν έχω ένα προαίσθημα ότι το αποτέλεσμά τους θα είναι το αυτονόητο: Η καταψήφιση της ιδέας του δημάρχου!

Βέβαια, ακριβώς επειδή το αποτέλεσμα του συγκεκριμένου δημοψηφίσματος θα είναι το αυτονόητο, ακριβώς γι' αυτό πολύ αμφιβάλλω αν ποτέ πραγματοποιηθεί τέτοιο δημοψήφισμα. Τέλος πάντων, πέρα από εμένα που μου αρέσουν τα δημοψηφίσματα (βέβαια εννοώ ότι μου αρέσει και το άλσος Παγκρατίου, που το θέλω δίχως τσιμέντα), μαθαίνω ότι βρέθηκαν κάποιοι σοβαρότεροι εμού που είπαν ναι στο εν λόγω δημοψήφισμα:

Να γίνει δημοψήφισμα για το Άλσος Παγκρατίου!

Η Ανοιχτή Πόλη χαιρετίζει την εξαγγελία του Δημάρχου Αθηναίων κ. Κακλαμάνη (όπως δημοσιεύθηκε στα ΜΜΕ της Πέμπτης 26 Ιούνη) για τη πρόθεσή του να καλέσει δημοψήφισμα για το ζήτημα του θεάτρου που σχεδιάζεται να κατασκευαστεί μέσα στο άλσος Παγκρατίου

Αν και, σύμφωνα πάντα με δημοσιεύματα, ο κ. Δήμαρχος εξαγγέλλει την διεξαγωγή του δημοψηφίσματος ως προειδοποίηση προς τους "κατ' επάγγελμα προοδευτικούς" που αντιδρούν, εμείς (προ)καλούμε την δημοτική αρχή να προχωρήσει στη διοργάνωση ενός τέτοιου δημοψηφίσματος, γιατί:

- θα είναι μια μοναδική ευκαιρία για να οργανωθεί ένα σοβαρός και υπεύθυνος δημόσιος διάλογος για το συγκεκριμένο σχέδιο του Δήμου

- μπορεί να αποτελέσει μια "άσκηση δημοκρατίας" σε μια περίοδο που οι δομές τοπικής συμμετοχής απαξιώνονται συστηματικά

- ανοίγει το δρόμο για αντίστοιχες πρωτοβουλίες και σε άλλες περιοχές όπου εξαγγέλλονται ή και υλοποιούνται έργα χωρίς καμία διαβούλευση και συναπόφαση των κατοίκων

Η Ανοιχτή Πόλη ανοίγει το διάλογο για το Άλσος Παγκρατίου με τη διεξαγωγή εκδήλωσης διαλόγου την Πέμπτη 3 Ιουλίου 2008, στις 20.00' στο Άλσος Παγκρατίου (Γήπεδο Μπάσκετ). Εκεί, ακριβώς στο χώρο όπου προβλέπεται από τον Δήμο η κατασκευή του θεάτρου, θα παρουσιάσουμε τις απόψεις μας και θα συζητήσουμε για το ζήτημα.

Η Ανοιχτή Πόλη είναι αντίθετη για πολλούς λόγους με την απόφαση της πλειοψηφίας του Δημοτικού Συμβουλίου του Δήμου Αθηναίων για την κατασκευή θερινού θεάτρου 350 θέσεων και καφενείου στο Άλσος Παγκρατίου, με ογκώδεις μόνιμες κατασκευές και υψηλό κόστος, που θα επιβαρύνει τους δημότες: Ο φυσικός χαρακτήρας του άλσους θα αλλοιωθεί, οι κατασκευές θα διαταράξουν το μικρό αυτό οικοσύστημα και οι επιφάνειες που σήμερα αποδίδονται στους κατοίκους θα εμπορευματοποιηθούν και θα αξιοποιηθούν με στόχο το κέρδος.

Για τέτοιους λόγους, είναι μερικές φορές που δεν θεωρώ εντελώς άχρηστο πράγμα τις δημοτικές παρατάξεις. Μερικές φορές δικαιολογούν την ύπαρξή τους...
Κι αυτό, είναι αναμφιβόλως ευχάριστο!

Ο ΙΠΠΟΣ, ΤΟ ΒΟΔΙ, Ο ΣΚΥΛΟΣ ΚΑΙ Ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ
(κι ένα δελτίο ειδήσεων)

Όταν ο Δίας έφτιαξε τον άνθρωπο, τα κανόνισε έτσι ώστε ο άνθρωπος να ζει μονάχα λίγα χρόνια. Ο άνθρωπος τα 'φερε από δω, τα 'φερε από κει, χρησιμοποίησε το μυαλό του και προκειμένου να αντιμετωπίσει τον χειμώνα, έφτιαξε ένα σπίτι στο οποίο έμενε μέχρι να περάσει το ψοφόκρυο.

Κάποια μέρα που έκανε ψοφόκρυο και ταυτόχρονα ο Δίας έβρεχε καρεκλοπόδαρα, και καθώς το άλογο είχε αρχίσει να τα παίζει από το κρύο, έτρεξε μέχρι το σπίτι του ανθρώπου και του είπε: "Άνθρωπε, φτιάξε μου κι εμένα ένα σπίτι, ένα σταύλο ή κάτι τέτοιο, για να μπορέσω να ξεχειμωνιάσω". Ο άνθρωπος του απάντησε ότι νο πρόμπλεμ, θα του έφτιαχνε ένα σταύλο, υπό την προϋπόθεση όμως ότι το άλογο θα πρόσφερε στον άνθρωπο ως αντάλλαγμα μερικά χρόνια από τη ζωή του. Το άλογο δέχτηκε ασμένως, κι έτσι ο άνθρωπος απέκτησε μερικά επιπλέον χρόνια ζωής, ενώ από την άλλη το άλογο απέκτησε παχνί.

Το βόδι είδε την όλη φάση, και αφού κι αυτό δεν άντεχε το ψοφόκρυο, κατευθύνθηκε στον άνθρωπο και του ζήτησε κι αυτό μια στέγη μέχρι να περάσει το ψοφόκρυο. Το σκηνικό επαναλήφθηκε, ο άνθρωπος είπε "νο πρόμπλεμ, αρκεί να μου δώσεις μερικά χρόνια από τη ζωή σου", το βόδι έδωσε μερικά χρόνια κι έτσι το βόδι απόχτησε στέγη, ενώ από την άλλη ο άνθρωπος έγινε ακόμα μακροβιότερος.

Ο σκύλος είδε το όλο σκηνικό, έτρεξε κι αυτός στον άνθρωπο και του παραχώρησε μερικά χρόνια από τη ζωή του, με αντάλλαγμα στέγη για να αντιμετωπίσει το ψοφόκρυο.

Με αυτόν τον τρόπο ο άνθρωπος απέκτησε τη μακροβιότητα που έχει σήμερα. Απόδειξη του μύθου είναι η ίδια η ανθρώπινη ζωή:
Όταν ο άνθρωπος ζει τα χρόνια που του χάρισε ο Δίας, είναι νορμάλ και ανθρώπινος.
Όταν ζει τα χρόνια που πήρε από το άλογο, είναι αλαζών και υπερήφανος.
Όταν ζει τα χρόνια που πήρε από το βόδι, είναι ηγεμονικός και θέλει να επιβάλλεται.
Όταν ζει τα χρόνια που πήρε από το σκύλο, γουστάρει να τσακώνεται και να γαυγίζει.

(Ο μύθος είναι του Αισώπου. Τον θυμήθηκα προ ημερών, καθως έβλεπα ένα δελτίο ειδήσεων στην τηλεόραση).

ΕΡΧΕΤΑΙ ΒΡΟΧΗ, ΕΡΧΕΤΑΙ ΜΠΟΡΑ...
(προς συντρόφους, συντρόφιμους, συναγωνιστές και ομοδόξους)

Μάγκες και μόρτισσες, η χριστιανική θρησκεία δεν είναι συνολικά "εβραϊκή". Έχει και κατιτίς το γερμανοσουηδικόν μέσα της. Έχει και κατιτίς το ελληνο-ισπανικόν μέσα της. Έχει και κατιτίς το ιταλο-βραζιλιάνικον μέσα της.

Εν ουδενί τρόπω είναι συνολικά "εβραϊκή".
Έτσι και την ξαναπείτε συνολικά "εβραϊκή", υποπίπτετε σε αίρεση, και θα σας βάλω πιπέρι εις το στόμα! Στα ιεροεξεταστικά μβουνδρούμια θα σας μπουζουριάσω, μέχρι να εννοήσετε το λάθος σας και να μετανοήσετε εμπράκτως.

Χώρια που θα σας καταγγείλω και εις διεθνή φόρα και οργανιζμούζ, διότι επείσθην ότι έχετε άδικο! Ήτοι, εξέτασα το ζήτημα υπό το πρίσμα της μοναδικής αληθείας, το εδοκίμασα με την λυδίαν λίθον της μοναδικής διεθνώς περιφερομένης αληθείας, και απεφάνθην ότι έτσι και ξαναπείτε τη χριστιανική θρησκεία "συνολικά εβραϊκή", θα το φυσάτε και δεν θα κρυώνει!!!
Σας προειδοποίησα, και αμαρτίαν ουκ έχω. Στο εξής να αρχίσετε να μιλάτε για "ελληνοχριστιανισμό", αλλιώς θα βρείτε κακό μπελά! Εν ανάγκη, μιλήστε για "ρωμαιοχριστιανισμό". Μιλήστε για "καναδοχριστιανισμό".
Αλλά έτσι και μιλήσετε για "εβραιοχριστιανισμό", μαύρο φίδι που σας έφαγε!

Η παραπάνω επιφοίτηση της αληθείας, μου ήρθε καθώς ανεγίγνωσκα το εξής αρκετά προειδοποιητικόν ραπόρτο των Ελσινκιδών εις το κλείσιμον του οποίου εμπεριέχεται η απειλητική φράσις των ταγών της διεθνώς περιφερομένης αληθείας:

"Είναι βέβαια χαρακτηριστικό του πρωτόγονου αντισημιτισμού, που χαρακτηρίζει και μερικούς «δωδεκαθεϊστές», να αποδίδεται εβραϊκή καταγωγή σε κάθε άτομο του οποίου οι θέσεις ενοχλούν και, μερικές φορές, να χαρακτηρίζεται από αρχαιολάτρες η χριστιανική θρησκεία συνολικά ως «εβραϊκή»".

Διότι είναι πλέον καιρός κάποιος να βάλει τα πράγματα σε μια τάξη. Εν ανάγκη εις την πρώτη δημοτικού, αλλά σε μια τάξη τελοσπάντων...
Το εν λόγω ραπόρτον μας προειδοποιεί δια το μέλλον που σας ετοιμάζουν οι ταγοί της διεθνώς περιφερομένης αληθείας, εάν συνεχίσετε τας ανοήτους αντισημιτικάς αναφοράς σας, και εάν συνεχίσετε τους εναγκαλισμούς με τους σκοταδιστάς και τους εχθρούς της ελευθερίας του λόγου.

Όχι κύριοι! Η διεθνώς περιφερόμενη αληθεία, απαγορεύει να ομιλείτε για "εβραιοχριστιανισμό". Κομμένα όσα ξέρατε.

Ήτοι, "σας κάνουν χάρη που σας ανέχονται" (και σας ανέχονται προσωρινά, μόνο για στρατηγικούς λόγους) οι ταγοί της διεθνώς περιφερομένης αληθείας. Όμως τους πνίγει το δίκαιον, και είναι θέμα χρόνου να σας βάλουν εν τω ντορβά, λύοντας τας σπονδάς.

Είπα και ελάλησα και αμαρτίαν ουκ έχω:
Όταν έλθει η αποφράς ημέρα που θα σας καταγγέλλουν, εγώ θα σας έχω ήδη προειδοποιήσει πως "ελευθερία ανάπηρη πάλι σας τάζουν".

(Σε συνέχεια του προηγουμένου ποστ "Τι θα γίνω όταν μεγαλώσω", σκέπτομαι σοβαρά και το ενδεχόμενο να ιδρύσω κι εγώ μια ΜΚΟ. Κέρδη πολλά, σίγουρα λεφτά και εισόδημα μεγάλο... Γιατί όχι?)

ΤΟ ΣΥΜΒΟΛΟ ΤΗΣ ΕΥΟΡΚΙΑΣ
(και άλλοι συνειρμοί με αφορμή τον Ερμή του Πραξιτέλη)

Την άνοιξη του 1877 και στα πλαίσια των ανασκαφών στον αρχαιολογικό χώρο της Ολυμπίας, οι αρχαιολόγιοι κέρδισαν το λόττο: δεξιά καθώς μπαίνει κανείς στο σηκό του ναού της Ήρας, βρήκαν πεσμένο το μαρμάρινο άγαλμα του Ερμή. Η ρέντα τους ήταν μεγάλη, αφού το άγαλμα βρέθηκε πεσμένο μπροστά στο βάθρο του, στη θέση που το είχε δει ο αρχαίος περιηγητής Παυσανίας.
Και, επειδή ο Παυσανίας τονίζει ότι το συγκεκριμένο άγαλμα "τέχνη εστι Πραξιτέλους", δεν υπήρχε αμφιβολία περί τίνος επρόκειτο: καθιερώθηκε να το λέμε "ο Ερμής του Πραξιτέλη".
(Βέβαια, υπήρξαν ενστάσεις για το εάν και κατά πόσον πρόκειται για το πρωτότυπο έργο του Πραξιτέλη ή για μεταγενέστερο αντίγραφο της ρωμαϊκής εποχής. Κάποια στοιχεία δείχνουν προς τη δεύτερη άποψη, αλλά αυτά τα αφήνω σε πιο μερακλήδες και πιο ειδικούς).

Από τότε που βρέθηκε ο Ερμής του Πραξιτέλη, το πρόσωπο του Ερμή στο συγκεκριμένο άγαλμα χρησιμοποιήθηκε από τους νεοέλληνες συνανθρώπους μας με άπειρους τρόπους:
Όταν ήμουν πιτσιρικάς το έβλεπα πάνω σε τετράδια, πάνω σε σαπούνια, πάνω σε συσκευασμένο ελαιόλαδο κλπ. Αργότερα, μεγαλώνοντας, άρχισα να το βλέπω πάνω σε καταλόγους εστιατορίων, σε συμβόλαια αμοιβαίων κεφαλαίων, στο έμβλημα μιας μικρής αθηναϊκής ομάδας ποδοσφαίρου κλπ, και γενικά το συγκεκριμένο πρόσωπο του Ερμή πιστεύω πως είναι από τα διασημότερα και πλέον αναγνωρίσιμα πρόσωπα στην Ελλάδα.

Και όχι άδικα: Είναι ένα πανέμορφο πρόσωπο σε ένα πανέμορφο άγαλμα. Θυμάμαι πως είχα εκστασιαστεί να κοιτάω αυτό το πρόσωπο, όταν είχα πρωτοεπισκεφτεί το μουσείο στην Ολυμπία. Από την άλλη βέβαια, σκεφτόμουν:
"Φαντάσου ρε μάγκα μου, ότι για αυτό το άγαλμα ο Παυσανίας αφιερώνει συνολικά μόλις 10 (ολογράφως: δέκα) λεξούλες: "Ερμήν λίθου, Διόνυσον δε φέρει νήπιον, τέχνη δέ εστι Πραξιτέλους". Και πάπαλα, συνεχίζει την περιγραφή προχωρώντας παρακάτω, λες και μιλάει για ένα απλό άγαλμα μέσα στα τόσα... Φαντάσου δηλαδή τι άλλο υπήρχε στην Ολυμπία εκείνη την εποχή... Φαντάσου τι κατέστρεψαν οι κακομούτσουνοι, σκέψου ότι ακόμα και αυτοί οι κατσαπλιάδες με τα μαύρα, κουρασμένοι από την καταστροφή όλων των υπολοίπων αναθημάτων, άφησαν αυτό που το θεώρησαν ανάξιο λόγου... Κι εμείς καθόμαστε και τους κοιτάμε, χωρίς καν να τους γιαουρτώνουμε".

Και όπως τα σκεφτόμουν αυτά, έπεσε το βλέμμα μου στον μικρό Διόνυσο. "Φάτσα ο μπέϊμπι Διόνυσος!" μονολόγησα. Διότι μπορεί το άγαλμα να έχει επικρατήσει να λέγεται "Ερμής του Πραξιτέλη", αλλά ο έμμεσος πρωταγωνιστής του αγάλματος είναι ο μικρούλης Διόνυσος.

Ουσιαστικά το άγαλμα αφηγείται την εξής ιστοριούλα:
Η Ήρα δεν πολυχωνεύει ακόμα τον νεογέννητο Διόνυσο, δεν της αρέσει που ο μικρός είναι καρπός της ένωσης του Δία με τη Σεμέλη. Ο Δίας αναγκάζεται να κάνει πάσα το μωρό στον Ερμή, προκειμένου αυτός να το μεταφέρει στη μυθική Νύσα και να το παραδώσει στις κόρες του Άτλαντα, στις νύμφες Υάδες, για να το αναθρέψουν. Κάπου στη διαδρομή, ο Ερμής σταμάτησε να ξαποστάσει και ακούμπησε το μωρό σε έναν κορμό δέντρου.

Αυτό το στιγμιότυπο του ξαποστάματος είναι που αποθανατίζεται στο άγαλμα: Ο -ίσως κοκκινομάλλης- Ερμής κρατάει στο αριστερό του χέρι το μπέϊμπι-Διόνυσο που τον έχει ακουμπήσει σ' έναν κορμό δέντρου (ενδέχεται στο ίδιο χέρι να κρατούσε και το κηρύκειο), ενώ με το δεξί χέρι πιθανότατα έδειχνε κάτι στο μωρό για να το κάνει να γελάσει (μερικοί υποθέτουν ότι ο Ερμής κράταγε και έδειχνε στο Διόνυσο ένα τσαμπί σταφύλι, όμως κάλλιστα θα μπορούσε να του έδειχνε τις ίδιες τις Υάδες ψηλά στον ουρανό, σα να του έλεγε "κουράγιο, φτάνουμε μπέϊμπι"... εφόσον οι Υάδες, πέρα από νύμφες, ήτανε και οι γνωστές Υάδες στον ουρανό: κάτι αστέρια στον αστερισμό του Ταύρου, που υπό προϋποθέσεις ήταν αλάθητο σημάδι ότι έρχεται βροχή -είπαμε: Υάδες εκ του "ύω-βρέχω").

Αυτή τη σκηνή είναι που αφηγείται το άγαλμα.

Από εκεί και πέρα, το λόγο παίρνει μια πλακατζήδικη εκδοχή της συνέχειας του μύθου, που τη διασώζει κάποιος ανώνυμος παραδοξογράφος της αρχαιότητας, και λέει μέσες-άκρες τα εξής:

Μεγαλώνοντας σιγά-σιγά ο Διόνυσος, έψαχνε να βρει τρόπο να κατεβεί στον κάτω κόσμο προκειμένου να βρει τη μακαρίτισσα μαμά του, τη Σεμέλη. Κάποια μέρα, συνάντησε κοντά στο Άργος έναν νεαρό που λεγόταν Πολύυμνος. Αυτός ο Πολύυμνος υποσχέθηκε να δείξει στο Διόνυσο το δρόμο για τον Άδη, "ει παιδεραστήσει αυτόν. Ο δε Διόνυσος υπέσχετο τούτο".
Έχοντας αποσπάσει την υπόσχεση του θεού, ο Πολύυμνος του έδωσε οδηγίες: Να μπει στη Λέρνα, να στρίψει δεξιά κατεβαίνοντας κλπ κλπ, και έτσι θα έφτανε στον Άδη και θα έβρισκε τη μητέρα του, Σεμέλη.
Έτσι και έγινε, όμως όταν ξανανέβηκε στην επιφάνεια ο Διόνυσος, με μεγάλη του θλίψη είδε πως ο Πολύυμνος είχε πεθάνει. Ως εκ τούτου, ο Διόνυσος δεν θα μπορούσε να τηρήσει την υπόσχεση που του είχε δώσει "να παιδεραστήσει αυτόν". Και κάτι τέτοιο -η μη-τήρηση της υπόσχεσης- είναι πράγμα ανήκουστο, τόσο για έναν θνητό όσο και για έναν θεό.
Για να είναι και τυπικώς εντάξει, λοιπόν, ο Διόνυσος "ελθών επί τον τάφον του εραστού" έφτιαξε έναν ξύλινο φαλλό, τον οποίο τοποθέτησε ευλαβικά στον τάφο. "Γι' αυτό λένε κάποιοι, ότι οι φαλλοί με τους οποίους τιμάται ο Διόνυσος, είναι υπομνήματα της ευορκίας".

Όπου "ευορκία" είναι το να τηρεί κάποιος την υπόσχεσή του ή τον όρκο του.

Στις μέρες μας, όλο και περισσότερο ακούγονται φράσεις του στυλ: "Ναι μεν κάποτε ορκίστηκα, αλλά εντάξει αδερφέ... ξε-ορκίζομαι τώρα... γράφω τον παλιό μου όρκο στον πούτσο μου".
Στις μέρες μας θεωρείται λογική μια τέτοια φράση, αλλά τα παλιά τα χρόνια θα εθεωρείτο ιεροσυλία προς τον Διόνυσο! Διότι οι αρχαίοι διονυσιαστές, όταν έλεγαν "στον πούτσο μας" εννοούσαν ακριβώς το αντίθετο: Εννοούσαν ότι τηρούν τους όρκους τους!
Θέλει προσοχή το ζήτημα, λοιπόν. Είναι σοβαρό ζήτημα. Δεν είναι "για τον πούτσο".

Πάντως, επανερχόμενοι στο άγαλμα του "Ερμή του Πραξιτέλη", παρατηρούμε ότι στο εν λόγω άγαλμα διασώζονται οι όρχεις του Ερμού, δεν έχει διασωθεί όμως το πέος του αγάλματος.

Αυτή η απουσία πέους (σε συνδυασμό με το μύθο του Πολύυμνου που είδαμε πιο πριν), έδωσε σε μια ομάδα ανήσυχων ανθρώπων -αρχές της δεκαετίας του 1980- την έμπνευση να τυπώσουν μια αφίσσα υψηλής αισθητικής, στην οποία απεικονιζόταν ολόσωμος ο Ερμής του Πραξιτέλη (με ειδική επιμέρους μεγέθυνση στα γεννητικά όργανα του αγάλματος). Το σύνθημα της αφίσσας ήταν: "Επί 150 χρόνια, τα κόμματα της ελληνικής δημοκρατίας σας γράφουν στ' αρχίδια τους... Εσείς, πότε θα τα γράψετε"?

Ρητορικό το ερώτημα, όπως καταλαβαίνετε...

ΕΙΝΑΙ ΒΑΡΙΑ Η ΠΙΠΑ ΤΟΥ ΤΣΟΛΙΑ...

Κι εκεί που είχε τελειώσει 0-1 το ματσάκιον Ελλάς-Ξανθογενία, εκεί που μια βυζαντινού τύπου χαρμολύπη είχε κάτσει πάνω στο σβέρκο συμπάντων των Ελλήνων (με αφορμή τον αποκλεισμό της Εθνικάρας από το Γιούρον), εκεί που έδιναν και έπαιρναν αι αμφισβητήσεις περί του εάν και κατά πόσον ο Νικοπολίδης κυνηγούσε ένα κουνούπι ή μια μύγα ή μια κοσμοσφαίρα ψάλλουσα ένα μερακλωμένο τεριρέμ...
Ε, κάπου εκεί, ήρθε δίπλα μου και στρογγυλοκάθησε ο Charles Baudelaire και άρχισε να βλέπει τις τηλεοπτικές διαφημίσεις με απάθεια. Ώσπου κάποια στιγμή εσηκώθη όρθιος και άρχισε να απαγγέλλει γαλλιστί ένα παλιό ποίημα (το οποίον και παραθέτω, ως αφιέρωμα εις την εθνικάρα).


La Pipe

Je suis la pipe d'un auteur;
On voit, à contempler ma mine
D'Abyssinienne ou de Cafrine,
Que mon maître est un grand fumeur.

Quand il est comblé de douleur,
Je fume comme la chaumine
Où se prépare la cuisine
Pour le retour du laboureur.

J'enlace et je berce son âme
Dans le réseau mobile et bleu
Qui monte de ma bouche en feu,

Et je roule un puissant dictame
Qui charme son coeur et guérit
De ses fatigues son esprit.


Αυθορμήτως, άμα τω τελειώματι της απαγγελίας, σύμπασα η γειτονιά εξέσπασε εις χειροκροτήματα που εσυνοδεύοντο από εθνικόν ρίγος.

ΒΡΑΒΕΙΟ ΜΑΥΡΟΓΥΑΛΟΥΡΟΥ Νο1

Μετά από ώριμη σκέψη, αποφάσισα πως πρέπει κάπως να τιμήσω τον πρώην πρωθυπουργό Κώστα Σημίτη για την εξής βαθυστόχαστη και δημοκρατικότατη δήλωσή του, η οποία περιλαμβάνεται στην επιστολή του προς τον Γιωργάκιον:

... η Ελλάδα χρειάζεται να ισχυροποιήσει τη θέση της στην Ένωση και να είναι χώρα που επηρεάζει τις εξελίξεις. Μακρόσυρτες διαδικασίες κύρωσης όμως, όπως ένα δημοψήφισμα η έκβαση του οποίου θα εξαρτάται από την πολιτική συγκυρία, αποδυναμώνουν τη θέση της και την επιρροή της.

Φρονώ πως με την παραπάνω δήλωση μαθαίνουμε σημαντικά πράγματα:
α) Ένα δημοψήφισμα πρέπει να αποφεύγεται σαν χολέρα, επειδή είναι μακρόσυρτη διαδικασία.
β) Ένα δημοψήφισμα που θα δείξει τη θέληση του ελληνικού λαού, κινδυνεύει να αποδυναμώσει τη θέση της Ελλάδας.
γ) Ένα δημοψήφισμα πρέπει να το μισούμε περισσότερο από τις αμαρτίες μας, επειδή "εξαρτάται από την πολιτική συγκυρία" (σε αντίθεση με τη σύνθεση της Βουλής, που -προφανώς- ΔΕΝ εξαρτήθηκε από την πολιτική συγκυρία της εποχής όπου διενεργήθηκαν εκλογές)
δ) Ένα δημοψήφισμα πρέπει να αποφεύγεται, επειδή η δημοκρατικότητά μας είναι τόόόσο μεγάλη, ώστε να μην εμπιστευόμαστε την κρίση του λαού.

Κατόπιν των ανωτέρω, αισθάνομαι υποχρεωμένος να απονείμω στον κύριο Σημίτη το βραβείο Μαυρογυαλούρου: Ένα καλαίσθητο πόστερ από μια ιστορική σκηνή του ελληνικού κινηματογράφου.


Το απονέμω με βαθιά συγκίνηση, όντας πλέον πεπεισμένος ότι για τον κύριο Σημίτη η θέληση του κυρίαρχου λαού είναι πάνω απ' όλα.

ΟΙ ΤΡΟΜΟΚΡΑΤΕΣ ΞΑΝΑΧΤΥΠΗΣΑΝ!!!

Ένα φρικτό, ένα αποτρόπαιο θέαμα αντίκρυσαν σήμερον, 10 Ιουνίου 2008, οι οφθαλμοί των διερχομένων από το κέντρον των Αθηνών. Σύμφωνα με όλας τας ενδείξεις, ένα συνεργείο αποτελούμενο από ασύλληπτα μέλη της τρομοκρατικής οργανώσεως 17Ν, εγέμισε από τα ξημερώματα όλας τας κολώνας κατά μήκος της οδού Βασιλίσσης Σοφίας, με το αιμοσταγές σύμβολο των τρομοκρατών: Την σημαίαν-έμβλημα των δολοφόνων της 17Ν...

Η σημαία των τρομοκρατών κυματίζει δίπλα εις την γαλανόλευκον.
Σήμερα, 10/6/2008.

Σύμφωνα με όλας τας ενδείξεις, οι αιμοσταγείς και αιμοβόροι φονιάδες εγνώριζαν την επίσκεψιν εις την φιλτάτην ημών πατρίδα του βιετναμέζου προέδρου Νγκουγιεν Μινχ Τριέτ, και εκμεταλλευόμενοι την ομοιότηταν της βιετναμέζικης σημαίας με το απεχθές φλάμπουρον της εγχωρίου τρομοκρατίας, εγέμισαν το κέντρον των Αθηνών με το αιμοσταγές σύμβολόν των.

Μια παλαιότερη φωτογραφία, όπου κυριαρχεί το αιματοβαμμένο σύμβολο των ληστοσυμμοριτών της 17Ν.

Οι διερχόμενοι πολίτες, μόλις συνειδητοποιούσαν την βέβηλο πράξιν των τρομοκρατών, εσταυροκοπιούντο, λέγων ο ένας εις τον άλλον φράσεις όπως:
Και μη χειρότερα!
Σόδομα και Γόμορα!
Ήρθε το τέλος!
Ήρθαν τα ύστερα του κόσμου!
Που βαδίζομεν κύριοι?
και άλλας αναλόγου περιεχομένου φράσεις. Απαιτούσαν δε το άμεσον κατέβασμα των σημαιών-συμβόλων των φονιάδων της 17Ν.

Σύμφωνα με έγκυρες πηγές, οι εν λόγω σημαίες θα έχουν αφαιρεθεί το πολύ έως αύριον.

Ο ΚΡΟΙΣΟΣ, Ο ΣΟΛΩΝ ΚΑΙ ΤΟ ΕΝΔΕΧΟΜΕΝΩΣ ΑΝΥΠΑΡΚΤΟ

"Στο διάλογο ανάμεσα στον Κροίσο και το Σόλωνα, ο Ηρόδοτος έφερε στο προσκήνιο την πρώτη λεκτική μονομαχία ανάμεσα στην Ασία και την Ευρώπη. Ο Κροίσος, ανάμεσα σε όλους τους ισχυρούς, είναι αυτός που έχει στην κατοχή του το περισσότερο χρυσάφι. Ο Σόλων είναι ο νομοθέτης της Αθήνας, που ξεκίνησε για ένα ταξίδι δέκα χρόνων, αφού οι Αθηναίοι είχαν εν τω μεταξύ υποσχεθεί ότι σ' όλο αυτό το διάστημα δε θα άλλαζαν τους νόμους του. Και ο Σόλων δεν εμπιστεύεται τους Αθηναίους. "Αυτός ήταν ο πραγματικός λόγος της απουσίας του, μολονότι ισχυριζόταν πως ήθελε να γνωρίσει τον κόσμο". Ανάμεσα στα αξιοπερίεργα του κόσμου ήταν και το παλάτι του Κροίσου, όπου ο Σόλων έφτασε ως επισκέπτης.

Ο Κροίσος ζητά από το Σόλωνα να τον αναγνωρίσει όχι μόνο ως τον ισχυρότερο, αλλά και τον ευτυχέστερο ανάμεσα στους ανθρώπους. Ο Σόλων του απαντά, αναφέροντας ως παράδειγμα ευτυχισμένου άντρα, έναν άγνωστο Αθηναίο που σκοτώθηκε, γέρος, στη μάχη. Πρόθεση του Σόλωνα δεν είναι να αντιτάξει τον κοινό άνθρωπο στον ισχυρό. Αυτό θα ήταν τετριμμένο. Πρόθεσή του είνει να δείξει το ελληνικό παράδοξο για την ευτυχία: ότι μπορεί να κατακτηθεί μόνο με το θάνατο. Η ευτυχία είναι ένα χαρακτηριστικό της ζωής, που απαιτεί την εξαφάνιση της ζωής για να υπάρξει. Εάν η ευτυχία είναι μια ολοκληρωτική ιδιότητα του ανθρώπου, τότε πρέπει να περιμένουμε ότι η ζωή εκείνου του ανθρώπου συμπληρώνεται με το θάνατο.

Το παράδοξο αυτό δεν είναι αυτόνομο, μπορούμε να πούμε πως είναι ένα από τα πολλά παράδοξα της ολότητας, στην οποία οι Έλληνες ήταν ιδιαίτερα ευαίσθητοι. Το θεμέλιό τους καταγράφεται στη γλώσσα: "Τέλος", η κατ' εξοχήν ελληνική λέξη, που είναι ταυτόχρονα "τελειότης", "συμπλήρωση", "θάνατος". Με τη φωνή του Σόλωνα μιλούσε η δυσπιστία των Ελλήνων απέναντι στο θάμπωμα των πνευματικών ικανοτήτων εκείνου που αισθάνεται ευτυχής, και το πάθος τους για τη λογική. Πρώτ' απ' όλα όμως, στα λόγια του Σόλωνα εντυπωσιάζει η κομψότητα. Δεν ξαναβρέθηκε ποτέ μια τόσο αποτελεσματική περίφραση για να ειπωθεί μια αλήθεια που, στην απευθείας μορφή της, θα ήταν υπερβολικά σκληρή και ίσως ούτε καν αλήθεια: ότι η ευτυχία δεν υπάρχει".

Το βιβλίο του Roberto Calasso "Οι Γάμοι του Κάδμου και της Αρμονίας" μου το είχε δωρίσει η Athena προ ολίγων ετών και θυμάμαι πως όταν ξεκίνησα να το διαβάζω, είχα ανακράξει: "Μάγκα μου, αυτό ακριβώς θα πει "πυκνή γραφή"! Όταν μεγαλώσω θέλω να γράφω έτσι!". Το κακό με την πυκνή γραφή είναι ότι οδηγεί, μαθηματικώς, σε "αραιή ανάγνωση". Τέσσερις-πέντε σελίδες τη μέρα και πολλές είναι: Αρκούν τόσες για να πετάξεις λίγο χωρίς να κουραστείς. Ωραία είναι, με μοναδικό πρόβλημα ότι δύσκολα ολοκληρώνεται η ανάγνωση του όλου βιβλίου. Δεν είναι ευκολοχώνευτο, οπότε μη βαρυστομαχιάσουμε κιόλας...
Στο τέλος το βιβλίο μπαίνει στο ράφι, αναμένοντας μέρες με λιγότερο άγχος, μπας και βρει χρόνο ο αναγνώστης να αναγνώσει με την ησυχία του.

Κάπως έτσι μου συνέβη και μένα, ώσπου τις προάλλες το ξαναβρήκα καθώς είχα χωθεί κι έψαχνα κάπου ανάμεσα σε βιβλία για τις ρίζες του εργατικού κινήματος στην Ελλάδα και σε μπροσούρες του Πλάτωνα Δρακούλη. Ας είναι...

Η ΜΑΡΙΑ ΚΑΙ ΤΟ ΘΕΑΜΑ

Διαρκούσης της Σαββατιάτικης μου ευλογότσαρκας, εντόπισα στο πολύ καλό ευλόγιον "Επαναστατικό ποιηταριάτο", μια ζόρικη δημοσίευση υπό τον τίτλο "Η Μαρία και το θέαμα".

Βέβαια, μερικά πράγματα δεν αλλάζουν ούτε με χίλιες αναγνώσεις, ούτε με εκατομμύρια αναγνώσεις. Γνωστό πράμα αυτό. Και δεν αλλάζει.
Ο κόσμος, η μάζα, ρέπει προς το θέαμα, το θέαμα έρχεται πιο βολικό, πιο ανάλαφρο, πιο κουτσομπολίστικο και σκανδαλιστικό.
Αλλά υπάρχει, ή έστω υπήρξε, και η Μαρία. Υπάρχουν και εκείνοι που της απαγόρεψαν να υπάρχει σήμερα.

Περί αυτής εδώ της Μαρίας ο λόγος.

ΒΡΕ ΔΕΝ ΕΚΓΑΜΙΖΟΜΑΣΤΕ ΛΕΩ ΓΩ?

Αχός βαρύς ακούγεται, πολλά ντουφέκια πέφτουν, με αφορμή το γάμο των ομοφυλόφιλων. Φυσικά, εμένα το όλο θέμα ουδόλως με αφορά, εφόσον έχω ταχθεί οριστικώς και αμετακλήτως εναντίον του γάμου, είτε πρόκειται για φάση μεταξύ ετεροτέτοιων είτε πρόκειται για φάση μεταξύ ομοτέτοιων.
Διότι εδώ ο κόσμος χάνεται, κι ο άλλος θέλει να παντρευτεί. Με γειά του - με χαρά του, βέβαια, αλλά που πας βρε? Δεν άκουσες τα λόγια εκείνου εκεί του Γιεσουά, που διακήρυσσε πως "ώσπερ γάρ ήσαν εν ταίς ημέραις ταίς πρό τού κατακλυσμού τρώγοντες και πίνοντες, γαμούντες και εκγαμίζοντες, άχρι ής ημέρας εισήλθε Νώε εις την κιβωτόν, και ουκ έγνωσαν έως ήλθεν ο κατακλυσμός και ήρεν άπαντας..."
Και σε ρωτάω τώρα: Είναι εποχή αυτή για να είμαστε "γαμούντες και εκγαμίζοντες"? Άλλωστε, δεν πήρες πρέφα ότι ο ασφαλέστερος δρόμος για το διαζύγιο είναι ακριβώς ο γάμος? Τι θες δηλαδή, σε λίγα χρόνια να ασχολούμαστε με το "πρώτο ομοφυλοφιλικό διαζύγιο"?
Άσε μας τώρα, κι έχουμε και δουλειές... Έχουμε ν' ακούσουμε το φοβερό συγκρότημα "Άγαμοι Θύται".

Τέλος πάντων, κατά τη γνώμη μου, ο πιο μάγκας στην όλη φάση ήταν (και είναι) ο δήμαρχος Τήλου. Respect. Η μισή Ελλάδα, μόλις προ ημερών έμαθε την ύπαρξη του νησιού "Τήλος". Τα υπόλοιπα, δεν με αφορούν.

Βέβαια, υπάρχουν και οι ηθικοπλαστικές φιγούρες της όλης φάσεως: Κάτι ανώνυμοι συμπολίτες μας που έχουν σοκαριστεί, κάτι παπαδοτέτοιοι που κράζουν Αυλωνιτοειδώς "Πνεύμα και Ηθική", κάτι ακροδεξιοί συντήρες που έπαθαν ταράκουλο, και γενικώς πολύς κόσμος που τείνει να πιστέψει ότι ήρθε η συντέλεια του κόσμου.

Θέλοντας να παρηγορήσω αυτούς τους συγκλονισμένους συμολίτες μας, δημοσιεύω εδώ και τους αφιερώνω ένα (κατ' εμέ σημαντικό - εφάμιλλο του πλατωνικού "Κρατύλου") ποίημα του Ναπολέοντα Λαπαθιώτη. Το ποίημα έχει τον τίτλο "Ετυμολογίες" και το βρήκα στο φοβερό και τρομερό sarantakos.com.

***************************
Ετυμολογίες
(ή ετοιμολογίες – όπως θέλετε…)

Poésie impure – dédiée à
Mitso Papanicolaou.

Πόθεν το κωλομπαράς;
εκ του κώλος και παράς,
–γιατί πάς ποθών αυτόν,
δείται, πάντως, και λεφτών…

*

Όσον αφορά το πούστης,
-από τ’ότι, δίχως πόνο,
της ψωλής, δε χωρεί μόνο
το κεφάλι, μα κι ο… πους της!

*

Το δ’ επίθετο μπινές;
συντομή τού καμπινές!

*

Και το κλασικόν αιδοίον;
γιατί το’ χει σαν παιδίον!

*

Κι ο περίφημος πρωκτός;
γιατί γίνεται… σπρωκτός!

*

Όσο, πάλι, για το κώλος,
-επειδή, σ’ αυτόν, ο ψώλος
εισχωρεί, συνήθως, όλος,
καν ευκόλως, καν δυσκόλως…

*

Κι όσο, πάλι, για το πέος,
που ’ναι τόσο σοβαρό,
-είναι, πάντως, εκ του παίω,
συνωνύμου του βαρώ…

*

Πόθεν δε κι η μαλακία;
εκ του μάλα και γλυκεία…

Πιθανόν, όμως, επίσης,
γιατί πάς τις ενεργών,
τον ρυθμόν του τον αργόν,
και τας μαλακάς κινήσεις
της χειρός επιταχύνει,
τη βαρεί –κι έπειτα χύνει!

*

Δε μιλώ για το ψωλή,
γιατί πάς όστις διαβάζει
το παρόν, και δεν τη βάζει,
θα σεκλετιστεί πολύ!...

19.2.1935
****************************
Αν δεν κάνω λάθος, ο Μήτσος Παπανικολάου (προς τον οποίο ο Λαπαθιώτης αφιέρωσε το ποίημα) πρέπει να είναι αυτός εδώ. Δικό μας παιδί κι αυτός δηλαδή, όπως και ο Λαπαθιώτης, άλλωστε.

Βλέπετε τι γίνεται? Δικό μας παιδί ο ένας, δικό μας παιδί ο άλλος...
Τι χρείαν έχωμεν γάμου?