ΤΟ ΞΥΡΙΣΜΑ
(αγαπημένο μου ημερολόγιο)

Εν τω μεταξύ ρε μάγκα μου, κάπως μου έκατσε χτες και ξυρίστηκα μετά από πολλούς μήνες. Το αποτέλεσμα ήταν να μη με αναγνωρίζει ο κόζμοζ. Πλάκα είχε. Ένιωθα ως αόρατος. Με έβλεπαν και δεν με κοίταγαν. Σκεφτόντουσαν πως είμαι κάποιος άλλος. Πλάκα είχε.
Όσοι με αναγνώρισαν -τους πήρε λίγη ώρα- με κολάκευαν λέγοντάς μου πως μίκρυνα πέντε χρόνια.
Πλάκα είχε.
Τους επιφυλάσσω κι άλλο χουνέρι: Να κουρευτώ κιόλας. Καιρός είναι, μετά από 5-6 χρόνια ακερσεκομίας.
Θα τους αναγκάσω να με πούνε νεογέννητο.
Είμαι δεκαεξάρης, σας γαμώ τα λύκεια.

Και εκεί που πίναμε τις καθιερωμένες μπύρες εν τω καφενείω, σκάει μια συμπαθεστάτη κυρία φιλόλογος που συνήθως δεν μας μιλάει, και αρχίζει στα καλά καθούμενα να μας απαγγέλλει
"Αρετά πολύμοχθε γένει βροτείω..."

Κουφάθηκα λέμε, λέω τι μας λέτε καλέ, κι αρχίζω να τη συμπληρώνω εν είδει δεύτερης φωνής:
"...θήραμα κάλλιστον βίω,
σας πέρι, παρθένε, μορφάς
και θανείν ζαλωτός εν Ελλάδι πότμος
και πόνους τλήναι μαλερούς ακάμαντας,
τοίον επί φρένα βάλλεις καρπόν τ' αθάνατον,
χρυσού τε κρέσσω και γονέων,
μαλακαυγητοίο θ' ύπνου...
Δε θυμάμαι το παρακάτω καλή μου κυρία..."

και με κοίταγε σαν να' μαι ούφο:
Σου λέει, άλλο κακό να μη μας βρει παρθένα μου, ίσαμε τώρα φρικόφερνε αυτός ο τσιπουρομπυρομανής, ξέρει κι από τέτοια?
Άντε τώρα να της εξηγήσεις...

Πλάκα είχε.
Πάντα έχει πλάκα να απαγγέλλεις φρεσκοξυρισμένος ποιήματα του Αριστοτέλη ή ξερωγώ του Αρχίλοχου στην πλατεία Εξαρχείων και να γυρνάνε να σε κοιτάνε τα παιδιά αναρωτώμενα "ρε με τι μαλάκες αρχαιογκαγκάν έχουμε μπλέξει... κρίμας το παιδί, που ξυρίστηκε κιόλας..."
Πλάκα έχει.
Κι άντε να τους εξηγήσεις την ιστορία του ποιήματος και τις αντιφάσεις της ιστορίας... Κι ότι η ιστορία γενικώς χρησιμεύει ως χαράκτης δρόμων και ως οδική σήμανση για το σήμερα. Κι ότι γι' αυτούς γράφτηκαν και αυτούς περιγράφουν αυτά τα ποιήματα, κι ότι ο Ερμείας είναι απλώς το πρόσχημα-όχημα που χρησιμοποίησαν οι Μούσες και τέτοια...

Εν τω μεταξύ ένας στην παρέα που μπαίνει καμιά φορά και διαβάζει εδώ το ευλόγιον, τον είδα που είχε ένα ανήσυχο ύφος σε στυλ "ωχ-ωχ-ωχ, ακόμα δεν τέλειωσε με το Σόλωνα, να δεις που θα πιάσει και τον Αριστοτέλη τώρα..."
Αλλά δεν το βλέπω... Η θερινή ραστώνη με έχει βαρύνει πολύ.