ΒΙΒΛΙΑ ΠΟΥ ΑΓΑΠΗΣΑ
Στα πλαίσια μιας προσπάθειας για ένα γενικευμένο ασμπέτε, βάζω εδώ χάμου κεσκαναρισμένον το βιβλίο "ΕΑΜ-ΕΛΑΣ-ΟΠΛΑ" (Η "ειδική αποστολή" της εθνικής αντίστασης στο δεύτερο παγκόσμιο ιμπεριαλιστικό πόλεμο και η συμβολή της στη βιβλική καταστροφή που εν ψυχρώ προετοιμάζουν οι δήμιοι που κυβερνούν τους λαούς) του μεγάλου εκείνου ανθρώπου που είχε το ψευδώνυμο Άγις Στίνας.
Το βάζω ως κάτι επίκαιρο, τόσο λόγω της; 28 Οκτωβρίου που πέρασε, όσο και επειδή κάτι ζώα είπαν να δηλώσουν πως είναι η Ο.Π.Λ.Α, ε, ευκαιρία είναι να θυμηθούμε μερικά σχετικά πράματα, νεσεπα?
Πατάς καλέ μου αναγνώστη εκεί που λέει Fullscreen ώστε να γίνει το όλον πράμα πιο ευκρινές, και... καλή ανάγνωση!
Άγις Στίνας, «ΕΑΜ-ΕΛΑΣ-ΟΠΛΑ»
Σάββατο, Οκτωβρίου 31, 2009
ΤΩι ΕΥΓΕΝΕΣΤΑΤΩι ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΩι ΕΠΙΤΕΛΕΙΩι ΤΗΣ ΚΥΒΕΡΝΗΣΕΩΣ
Ερίτιμον και αξιέραστον επιτελείον, εύ πράττειν!
Επιθυμώ διά της παρούσης να σας πληροφορήσω τα εξής:
α) Απεφάσισα οριστικώς και αμετακλήτως να κόψω το κάπνισμα
β) Απεφάσισα οριστικώς και αμετακλήτως να κόψω τα ξίδια
γ) Δεν διαθέτω αυτοκίνητον όχημα
δ) Βάσει των ανωτέρω, εις ό,τι μου αναλογεί, ματαίως θα αυξήσετε τους φόρους εις τον καπνόν, εις τα ποτά και εις τα καύσιμα. Ήγουν, εις ό,τι μου αναλογεί, όχι μόνο δεν θα έχετε αύξηση εσόδων, τουναντίον: θα έχετε μείωση.
ε) Θαρσείτε όμως! Μελλοντικώς, άμα τω θανάτω μου, θα φροντίσω να έχετε έσοδα και απ' εμέ τον πτωχόν: Συνεισφέροντας εις τον εθνικόν στόχον της αυξήσεως των κρατικών εσόδων, θα σας κληροδοτήσω τ' αρχίδια μου να τα κάνετε καπνοσακκούλες.
Διακαώς ευχόμενος μείωσιν των ελλειμμάτων σας,
Συντ Ακατανόμαστος
Ερίτιμον και αξιέραστον επιτελείον, εύ πράττειν!
Επιθυμώ διά της παρούσης να σας πληροφορήσω τα εξής:
α) Απεφάσισα οριστικώς και αμετακλήτως να κόψω το κάπνισμα
β) Απεφάσισα οριστικώς και αμετακλήτως να κόψω τα ξίδια
γ) Δεν διαθέτω αυτοκίνητον όχημα
δ) Βάσει των ανωτέρω, εις ό,τι μου αναλογεί, ματαίως θα αυξήσετε τους φόρους εις τον καπνόν, εις τα ποτά και εις τα καύσιμα. Ήγουν, εις ό,τι μου αναλογεί, όχι μόνο δεν θα έχετε αύξηση εσόδων, τουναντίον: θα έχετε μείωση.
ε) Θαρσείτε όμως! Μελλοντικώς, άμα τω θανάτω μου, θα φροντίσω να έχετε έσοδα και απ' εμέ τον πτωχόν: Συνεισφέροντας εις τον εθνικόν στόχον της αυξήσεως των κρατικών εσόδων, θα σας κληροδοτήσω τ' αρχίδια μου να τα κάνετε καπνοσακκούλες.
Διακαώς ευχόμενος μείωσιν των ελλειμμάτων σας,
Συντ Ακατανόμαστος
Παρασκευή, Οκτωβρίου 30, 2009
ΥΠΟΔΕΙΓΜΑ ΑΝΑΛΦΑΒΗΤΟΥ ΚΩΛΟΠΑΙΔΙΣΜΟΥ
Το αν είναι γνήσιο κείμενο ή όχι, λίγη σημασία έχει.
Η λογική του κειμένου είναι γνήσια -και αυτό είναι που μετράει.
Κάποια κωλόπαιδα, την είδαν να γράψουν ένα τέτοιο κείμενο.
Αυτό είναι το γεγονός.
Και το έγραψαν είτε για να εκσπερματώσουν παίζοντας το πουλί τους και υμνώντας τον κωλοπαιδισμό τους, είτε για να εκσπερματώσουν παίζοντας το πουλί τους κράζοντας τον κωλοπαιδισμό κάποιων συμμαθητών τους.
(Θα προτιμούσα το δεύτερο, αλλά δεν θα με εξέπληττε το πρώτο -το γεγονός παραμένει: η λογική του κειμένου είναι υπαρκτή).
Ναι, κύριοι. Καφρίλα.
Και παραποιώντας το παλαιόν σύνθημα: "Εκεί όπου η καφρίλα γίνεται νόμος, η αντίσταση γίνεται καθήκον".
Αυτά.
(Το γελοίο κείμενο των γελοίων κωλόπαιδων, όπως το έχει η Ζούγκλα:
http://www.zougla.gr/page.ashx?pid=2&aid=74220&cid=4 )
Το αν είναι γνήσιο κείμενο ή όχι, λίγη σημασία έχει.
Η λογική του κειμένου είναι γνήσια -και αυτό είναι που μετράει.
Κάποια κωλόπαιδα, την είδαν να γράψουν ένα τέτοιο κείμενο.
Αυτό είναι το γεγονός.
Και το έγραψαν είτε για να εκσπερματώσουν παίζοντας το πουλί τους και υμνώντας τον κωλοπαιδισμό τους, είτε για να εκσπερματώσουν παίζοντας το πουλί τους κράζοντας τον κωλοπαιδισμό κάποιων συμμαθητών τους.
(Θα προτιμούσα το δεύτερο, αλλά δεν θα με εξέπληττε το πρώτο -το γεγονός παραμένει: η λογική του κειμένου είναι υπαρκτή).
Ναι, κύριοι. Καφρίλα.
Και παραποιώντας το παλαιόν σύνθημα: "Εκεί όπου η καφρίλα γίνεται νόμος, η αντίσταση γίνεται καθήκον".
Αυτά.
(Το γελοίο κείμενο των γελοίων κωλόπαιδων, όπως το έχει η Ζούγκλα:
http://www.zougla.gr/page.ashx?pid=2&aid=74220&cid=4 )
Πέμπτη, Οκτωβρίου 29, 2009
ΕΣΥ ΔΕΝ ΕΧΕΙΣ ΤΟ ΔΙΚΑΙΩΜΑ ΝΑ ΤΡΑΓΟΥΔΗΣΕΙΣ
Το πέτυχα στο ευλόγιον "Δικαιόπολις",
και επειδή πολύ μου άρεσε, είπα να το αναδημοσιέψω.
Βέβαια, στην πραγματικότητα είναι από τα Νέα, και πάλι καλά που το ανακάλυψε ο Δικαιόπολις, αλλιώς δεν θα το είχα πάρει πρέφα.
(Λογικά πάντως, θα πρέπει να υπάρχει και στο εξαιρετικό μπλογκ "Υπάρχουμε... Συνυπάρχουμε;". Σε αυτό απευθύνεται, άσχετα αν εγώ δεν μπορώ να βρω το ακριβές λινκ).
«Ίσως, σκέφτομαι, δεν ανήκω πουθενά»
Του Γκαζμέντ Καπλάνι gazikap@gmail. com
ΔΗΜΟΣΙΕΥΘΗΚΕ: 27 Οκτωβρίου 2009
Αγαπητέ «Υπάρχουμε... Συνυπάρχουμε». Με λένε Μπέσα. Γεννήθηκα στην Αλβανία. Από τριών χρονών ζω στην Ελλάδα. Σπουδάζω στη Φιλοσοφική Αθηνών. Πέρσι πήγα με το πρόγραμμα Εrasmus στη Στοκχόλμη. Οι συμφοιτητές μου ήταν από παντού. Όταν γνωρίσεις ανθρώπους που έρχονται από παντού, είναι αναπόφευκτο το ερώτημα «από πού είσαι;». Απαντούσα «από την Ελλάδα». Έτσι ένιωθα. Έχω ζήσει τέσσερα χρόνια της ζωής μου στην Αλβανία και δεκαεπτά στην Ελλάδα. Σε όσους γνώριζα καλύτερα, τους εξηγούσα πως είμαι από την Ελλάδα αλλά έχω γεννηθεί στην Αλβανία. Μου έκανε εντύπωση ότι στη Στοκχόλμη δεν ένιωθα αυτό το δίλεπτο χτυποκάρδι που νιώθω όταν με ρωτούν «από πού είσαι;» στην Ελλάδα. Βλέπετε, από το δημοτικό «κατάλαβα» ότι δεν είναι καλό να είσαι από την Αλβανία. Τα παιδιά, ειδικά στο δημοτικό, είναι πολύ σκληρά. Κάποιες φορές, μου έδιναν να καταλάβω ότι η καταγωγή μου ανήκε στην ομάδα των «κακών». Είχα υπέροχες δασκάλες που με βοήθησαν να ξεπεράσω τα κόμπλεξ μου. Εγώ η ίδια έκανα το παν να τα ξεπεράσω. Ήμουν η πρώτη στα μαθήματα, στις γιορτές, στις εκδηλώσεις. Μου άρεσε ειδικά η γιορτή της 17ης Νοεμβρίου, τα τραγούδια του Θεοδωράκη. Το «Γελαστό παιδί» ήταν το αγαπημένο μου. Στη Στ΄ Δημοτικού, στη γιορτή της 28ης Οκτωβρίου, δικαιούμουν να σηκώσω την ελληνική σημαία. Με φώναξε ο διευθυντής και μου είπε ότι είναι αδύνατον, γιατί δεν έχω ελληνική καταγωγή. Είπα «εντάξει» και δεν έδωσα σημασία. Ίσως για να αμυνθώ. Δεν το είπα καν στους γονείς μου. Από τότε, όμως, «κατάλαβα» ότι δεν έχω το δικαίωμα να συγκινηθώ ακούγοντας τον ελληνικό εθνικό ύμνο. Όταν τον άκουγα, ένιωθα πλέον ταραχή και αμηχανία. Το θέμα με τη σημαία προέκυψε ξανά στη Β΄ Γυμνασίου. Ήμουν η καλύτερη μαθήτρια του σχολείου. Με φώναξε τότε ο διευθυντής και άκουσα ξανά το «δεν έχεις ελληνική καταγωγή». «Κατάλαβα», είπα κοφτά. Έτσι κι αλλιώς κάποιοι συμμαθητές είχαν αντιδράσει προκαταβολικά. Η συμμαθήτριά μου, η Ντίνα, μου είπε πως δεν είναι δυνατόν να σηκώσει την ελληνική σημαία μια Αλβανίδα, γιατί ο παππούς της είχε πολεμήσει τους Αλβανούς στο «Αλβανικό Έπος». Έμεινα σύξυλη. Γιατί ο δικός μου παππούς ήταν αντάρτης στην Αλβανία, είχε τραυματιστεί και συλληφθεί από τους ναζί, και είναι επιζών του στρατοπέδου συγκέντρωσης Μoosburg, παράρτημα του τρομακτικού Μauthausen. Αρκετά ταραγμένη έτρεξα στην καθηγήτριά μου, την κυρία Κατερίνα. Μου εξήγησε πως υπήρχαν κάποιοι Αλβανοί μισθοφόροι (κάτι σαν τους Γερμανοτσολιάδες στην Ελλάδα) που επιστράτευσαν οι Ιταλοί φασίστες όταν επιτέθηκαν στην Ελλάδα, αλλά ότι στο «Αλβανικό Έπος» οι Έλληνες δεν πολέμησαν με τους Αλβανούς. Πολέμησαν με τους Ιταλούς φασίστες, στα βουνά της Αλβανίας. Με την Ντίνα τελικά γίναμε οι καλύτερες φίλες. Από εκείνη την ημέρα, όμως, δεν πήγα πια σε επετείους και παρελάσεις. Ένιωθα ανεπιθύμητη. Δεν θα σας έγραφα όλα αυτά αν δεν είχα ζήσει ένα επεισόδιο στη Στοκχόλμη. Σε πάρτι Πολωνών φοιτητών, κάποιος ζήτησε να τραγουδήσει ο καθένας τον εθνικό ύμνο της χώρας προέλευσής του. Αναστατώθηκα. Τον αλβανικό ύμνο δεν τον ξέρω. Ξέρω μόνο τον ελληνικό. Αλλά ένιωσα μέσα μου μια φωνή να μου λέει «εσύ δεν έχεις το δικαίωμα να τον τραγουδήσεις». Ένιωσα ξανά εκείνο το αίσθημα ταραχής και αμηχανίας. Τραγούδησα τελικά τον ελληνικό εθνικό ύμνο, αλλά ένιωσα μετέωρη. Στη Σουηδία έλεγα ότι είμαι από την Ελλάδα. Όταν επέστρεφα στην Ελλάδα, στο αεροπλάνο καθόμουν δίπλα σε μια Ελληνίδα. Όταν άκουσε το όνομά μου αμέσως με ρώτησε από πού είμαι. Αν είχα την ελληνική υπηκοότητα θα έλεγα ότι είμαι Ελληνίδα. Δεν την έχω. «Από την Αλβανία» απάντησα. Και μετά αναρωτήθηκα: «Από πού είμαι;». Είμαι μετέωρη. Γιατί σε αυτές τις συνθήκες είναι αδύνατον να χτίσεις μια υγιή, ακομπλεξάριστη ταυτότητα. Ίσως, σκέφτομαι, δεν ανήκω πουθενά. Ανήκω μόνο στον εαυτό μου. Και ίσως αυτό να έχει σημασία. Να κρατάω ζωντανό μέσα μου το γελαστό παιδί...
Ευχαριστώ για τη φιλοξενία Μπέσα Σ. besashk@gmail. com»
Το πέτυχα στο ευλόγιον "Δικαιόπολις",
και επειδή πολύ μου άρεσε, είπα να το αναδημοσιέψω.
Βέβαια, στην πραγματικότητα είναι από τα Νέα, και πάλι καλά που το ανακάλυψε ο Δικαιόπολις, αλλιώς δεν θα το είχα πάρει πρέφα.
(Λογικά πάντως, θα πρέπει να υπάρχει και στο εξαιρετικό μπλογκ "Υπάρχουμε... Συνυπάρχουμε;". Σε αυτό απευθύνεται, άσχετα αν εγώ δεν μπορώ να βρω το ακριβές λινκ).
«Ίσως, σκέφτομαι, δεν ανήκω πουθενά»
Του Γκαζμέντ Καπλάνι gazikap@gmail. com
ΔΗΜΟΣΙΕΥΘΗΚΕ: 27 Οκτωβρίου 2009
Αγαπητέ «Υπάρχουμε... Συνυπάρχουμε». Με λένε Μπέσα. Γεννήθηκα στην Αλβανία. Από τριών χρονών ζω στην Ελλάδα. Σπουδάζω στη Φιλοσοφική Αθηνών. Πέρσι πήγα με το πρόγραμμα Εrasmus στη Στοκχόλμη. Οι συμφοιτητές μου ήταν από παντού. Όταν γνωρίσεις ανθρώπους που έρχονται από παντού, είναι αναπόφευκτο το ερώτημα «από πού είσαι;». Απαντούσα «από την Ελλάδα». Έτσι ένιωθα. Έχω ζήσει τέσσερα χρόνια της ζωής μου στην Αλβανία και δεκαεπτά στην Ελλάδα. Σε όσους γνώριζα καλύτερα, τους εξηγούσα πως είμαι από την Ελλάδα αλλά έχω γεννηθεί στην Αλβανία. Μου έκανε εντύπωση ότι στη Στοκχόλμη δεν ένιωθα αυτό το δίλεπτο χτυποκάρδι που νιώθω όταν με ρωτούν «από πού είσαι;» στην Ελλάδα. Βλέπετε, από το δημοτικό «κατάλαβα» ότι δεν είναι καλό να είσαι από την Αλβανία. Τα παιδιά, ειδικά στο δημοτικό, είναι πολύ σκληρά. Κάποιες φορές, μου έδιναν να καταλάβω ότι η καταγωγή μου ανήκε στην ομάδα των «κακών». Είχα υπέροχες δασκάλες που με βοήθησαν να ξεπεράσω τα κόμπλεξ μου. Εγώ η ίδια έκανα το παν να τα ξεπεράσω. Ήμουν η πρώτη στα μαθήματα, στις γιορτές, στις εκδηλώσεις. Μου άρεσε ειδικά η γιορτή της 17ης Νοεμβρίου, τα τραγούδια του Θεοδωράκη. Το «Γελαστό παιδί» ήταν το αγαπημένο μου. Στη Στ΄ Δημοτικού, στη γιορτή της 28ης Οκτωβρίου, δικαιούμουν να σηκώσω την ελληνική σημαία. Με φώναξε ο διευθυντής και μου είπε ότι είναι αδύνατον, γιατί δεν έχω ελληνική καταγωγή. Είπα «εντάξει» και δεν έδωσα σημασία. Ίσως για να αμυνθώ. Δεν το είπα καν στους γονείς μου. Από τότε, όμως, «κατάλαβα» ότι δεν έχω το δικαίωμα να συγκινηθώ ακούγοντας τον ελληνικό εθνικό ύμνο. Όταν τον άκουγα, ένιωθα πλέον ταραχή και αμηχανία. Το θέμα με τη σημαία προέκυψε ξανά στη Β΄ Γυμνασίου. Ήμουν η καλύτερη μαθήτρια του σχολείου. Με φώναξε τότε ο διευθυντής και άκουσα ξανά το «δεν έχεις ελληνική καταγωγή». «Κατάλαβα», είπα κοφτά. Έτσι κι αλλιώς κάποιοι συμμαθητές είχαν αντιδράσει προκαταβολικά. Η συμμαθήτριά μου, η Ντίνα, μου είπε πως δεν είναι δυνατόν να σηκώσει την ελληνική σημαία μια Αλβανίδα, γιατί ο παππούς της είχε πολεμήσει τους Αλβανούς στο «Αλβανικό Έπος». Έμεινα σύξυλη. Γιατί ο δικός μου παππούς ήταν αντάρτης στην Αλβανία, είχε τραυματιστεί και συλληφθεί από τους ναζί, και είναι επιζών του στρατοπέδου συγκέντρωσης Μoosburg, παράρτημα του τρομακτικού Μauthausen. Αρκετά ταραγμένη έτρεξα στην καθηγήτριά μου, την κυρία Κατερίνα. Μου εξήγησε πως υπήρχαν κάποιοι Αλβανοί μισθοφόροι (κάτι σαν τους Γερμανοτσολιάδες στην Ελλάδα) που επιστράτευσαν οι Ιταλοί φασίστες όταν επιτέθηκαν στην Ελλάδα, αλλά ότι στο «Αλβανικό Έπος» οι Έλληνες δεν πολέμησαν με τους Αλβανούς. Πολέμησαν με τους Ιταλούς φασίστες, στα βουνά της Αλβανίας. Με την Ντίνα τελικά γίναμε οι καλύτερες φίλες. Από εκείνη την ημέρα, όμως, δεν πήγα πια σε επετείους και παρελάσεις. Ένιωθα ανεπιθύμητη. Δεν θα σας έγραφα όλα αυτά αν δεν είχα ζήσει ένα επεισόδιο στη Στοκχόλμη. Σε πάρτι Πολωνών φοιτητών, κάποιος ζήτησε να τραγουδήσει ο καθένας τον εθνικό ύμνο της χώρας προέλευσής του. Αναστατώθηκα. Τον αλβανικό ύμνο δεν τον ξέρω. Ξέρω μόνο τον ελληνικό. Αλλά ένιωσα μέσα μου μια φωνή να μου λέει «εσύ δεν έχεις το δικαίωμα να τον τραγουδήσεις». Ένιωσα ξανά εκείνο το αίσθημα ταραχής και αμηχανίας. Τραγούδησα τελικά τον ελληνικό εθνικό ύμνο, αλλά ένιωσα μετέωρη. Στη Σουηδία έλεγα ότι είμαι από την Ελλάδα. Όταν επέστρεφα στην Ελλάδα, στο αεροπλάνο καθόμουν δίπλα σε μια Ελληνίδα. Όταν άκουσε το όνομά μου αμέσως με ρώτησε από πού είμαι. Αν είχα την ελληνική υπηκοότητα θα έλεγα ότι είμαι Ελληνίδα. Δεν την έχω. «Από την Αλβανία» απάντησα. Και μετά αναρωτήθηκα: «Από πού είμαι;». Είμαι μετέωρη. Γιατί σε αυτές τις συνθήκες είναι αδύνατον να χτίσεις μια υγιή, ακομπλεξάριστη ταυτότητα. Ίσως, σκέφτομαι, δεν ανήκω πουθενά. Ανήκω μόνο στον εαυτό μου. Και ίσως αυτό να έχει σημασία. Να κρατάω ζωντανό μέσα μου το γελαστό παιδί...
Ευχαριστώ για τη φιλοξενία Μπέσα Σ. besashk@gmail. com»
Τρίτη, Οκτωβρίου 27, 2009
ΤΟ ΔΡΑΜΑ ΤΟΥ ΜΙΚΡΟΑΣΤΟΥ
(ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΟΛΑ ΒΙΝΤΕΟΠΑΙΧΝΙΔΙ, ΜΩΡΟ ΜΟΥ)
(με αφορμή κάτι πτυχές της επικαιρότητας, κάτι κείμενα και τέτοια)
Είναι μεγάλο ζήτημα η απέχθεια που τρέφουν τα μικροαστικά στρώματα προς την κοινωνία.
Τα μικροαστικά στρώματα είναι μεγάλη, χαοτική και πολυδαίδαλη μάνδολα, η δομή της οποίας βασίζεται στην απέχθεια: Ο ένας μικροαστός απεχθάνεται τον άλλον, διότι ακριβώς από αυτόν τον άλλο κινδυνεύει να χάσει το ράλι ανόδου και κοινωνικής καθιέρωσης. (Ο μικροαστός είναι Σίσυφος: Το ράλι ανόδου του μικροαστού σισυφοφέρνει. Αλλά δεν το ξέρει. Για όλα του φταίνε οι άλλοι, και πρώτοι απ' όλους του φταίνε οι συν-μικροαστοί του. Ελπίζει χωρίς τους άλλους να καταφέρει το αδύνατον. Αχ, πόσο απεχθάνεται τους άλλους!).
Από την άλλη, όμως, ο μικροαστός απεχθάνεται και τον αστό: Θέλει να φάει τη θέση του αστού και δε μπορεί. (Ο μικροαστός είναι Ιζνογκούντ. Θέλει να γίνει χαλίφης στη θέση του Χαλίφη. Και δεν μπορεί. Αχ, πόσο απεχθάνεται τους χαλίφηδες!)
Και βέβαια, ο μικροαστός απεχθάνεται και τον προλετάριο: Στα μάτια του προλετάριου, στο σώμα και στη ζωή του προλετάριου, βλέπει το δικό του μέλλον. Ξέρει πως ο προλετάριος, ακόμα κι αν γεννήθηκε προλετάριος, είναι προϊόν μιας μακρόχρονης, αργόσυρτης διαδικασίας που στόχο έχει την προλεταριοποίηση των μικροαστικών στρωμάτων. Ω, ναι, ο μικροαστός βλέπει στον προλετάριο τους χειρότερους φόβους του για το δικό του μέλλον. Εφιάλτης σκέτος! Πόσο τον απεχθάνεται!
Άμα κάτσει κάποιος να τα προσθέσει όλα αυτά, θα εννοήσει ότι δεν είναι και τόσο παράξενο το ότι από τα μικροαστικά στρώματα ξεκίνησαν όλες οι παρακμιακές ιδεολογίες της απελπισίας και του μηδενισμού. Ο μικροαστός νιώθει μόνος εναντίον όλων. Μικρός και αβοήθητος.
Ακμαίος και ζέων, αλλά -φευ- όλοι τον θεωρούν παρασιτικό και παρακμιακό. Ω, πόσο τους μισεί, πόσο παντοδύναμος και μεγιστοτεράστιος νιώθει ως προς αυτούς, αλλά και πόσο μικρός και αβοήθητος νιώθει απέναντί τους!
Ω ναι, καλό θα ήταν να κάνουμε έναν μαραθώνιο αγάπης για τον μικροαστό, να του προσφέρουμε στοργή και προδέρμ, αλλά που χρόνος γι' αυτόν: Έχουμε τα δικά μας προβλήματα που μας καίνε. Πράγμα που τσαντίζει ακόμα περισσότερο τον μικροαστό, ο οποίος πιστεύει πως είναι το κέντρο του κόσμου. Στην πραγματικότητα είναι ένα ασήμαντο σημείο του περιθωρίου της όλης φάσης. Δεν παράγει τίποτα, δεν προσφέρει τίποτα. Άχρηστος είναι. Κι όταν το ακούει να του το λένε, τσαντίζεται ακόμα περισσότερο, γίνεται τούρμπο. Του χαλάει η αυταπάτη.
Βέβαια, και τα ασήμαντα σημεία του περιθωρίου της ιστορίας, όταν ενώνονται, μπορούν να καταφέρουν κάτι. Όμως οι μικροαστοί, από τη φύση τους, είναι αδύνατον να ενωθούν κάτω από δική τους σημαία: Ο ένας θέλει να βγάλει το μάτι του άλλου, ο ένας θέλει να ξεσκίσει τη σημαία του άλλου. Η αλληλεγγύη είναι έννοια που τους φέρνει αλλεργία.
Είναι λυπηρή η θέση των μικροαστών: Δεν μπορούν να συγκροτήσουν τάξη. Είναι καταδικασμένοι να παραμείνουν ατομικότητες αλληλοδαγκωνόμενες, αλληλοτρωγόμενες και αλληλοϋποσκαπτόμενες.
Και είναι διπλά λυπηρή η θέση τους, όταν υπάρχει περίοδος ύφεσης και κρίσης. Νιώθουν το έδαφος να φεύγει κάτω απ' τα πόδια τους, I feel the earth move under my feet που έλεγε και η καλλιτέχνις, και μέσα στην απελπισία τους, νιώθοντας σχιζοειδώς μικροί και αβοήθητοι αφενός, μεγαλειώδεις και μεγαλοπρεπείς αφετέρου, οδηγούνται συνήθως σε μια από τις δύο λύσεις:
Είτε συμμαχούν με τις φασιστικές και ναζιστικές εφεδρείες του συστήματος -αποκτώντας έτσι την ψευδαίσθηση της κοινωνικής ανόδου που επιζητούν μανιωδώς,
είτε συμμαχούν με αυτούς που θέλουν να αλλάξουν την κοινωνία -αν και η εμπειρία έχει αποδείξει ότι μια τέτοια συμμαχία δεν μακροημερεύει: οι μικροαστοί με την εγωπάθειά τους αποτελούν την τροχοπέδη της κοινωνικής αλλαγής. Πως να αντέξει ο δόλιος ο μικροαστός σ' έναν κόσμο αλληλεγγύης? Μπορεί ν' αντέξει σ' έναν κόσμο αλληλεγγύης? Εμ, δεν μπορεί! Να κάτσει να χάσει τα προνόμια που νιώθει πως έχει? Νιώθει να τον συνθλίβει όλη αυτή η αλληλεγγύη που αδιαφορεί για τη μεγαλειώδη του προσωπικότητα -την υποθετική μεγαλειώδη του προσωπικότητα. Κι έτσι, "No feelings for anybody else" που τραγουδούσε κάποτε ο καλλιτέχνης.
Και τι γίνεται όταν ο μικροαστός σιχαίνεται αποφασιστικά την κοινωνική αλλαγή λόγω της αλληλεγγύης που αυτή προϋποθέτει, έχει όμως και αλλεργία στο φασισμό και το ναζισμό?
Ε, τότε βάζει σε λειτουργία το βιβλικό "Αποθανέτω η ψυχή μου μετά των αλλοφύλων" -εδώ που τα λέμε, η μικροαστική απελπισία δεν θα μπορούσε να βρει καλύτερο σλόγκαν, πιο ταιριαστό. Ο Σαμψών έχει κουρευτεί, τον έχουν μπαγλαρώσει οι Φιλισταίοι και τον έχουν δεμένο, την έχει πουτσίσει και το ξέρει, θα χαθεί και το ξέρει, το μόνο που του μένει είναι να τα κάνει όλα μπουρδέλο, να χαθεί μεν και ο ίδιος αλλά να χαθούν και άλλοι μαζί του. Μπας και μείνει στην ιστορία, έστω και ως καταστροφέας. Ηρόστρατος στάϊλ.
"Μεγάλε, είσαι κι ο πρώτος μεγάλε, μετά από σένα το χάος, μετά το χάος πάλι εσύ" που τραγουδούσε και ο Φλωρινιώτης κάποτε.
Κάπως έτσι μιλάει στον εαυτό της και κάπως έτσι σκέφτεται μια μερίδα μικροαστών σε περιόδους κρίσης: Να δημιουργήσουν δε μπορούν -ουδέποτε έχουν δημιουργήσει. Αλλά ούτε μπορούν να ανεχτούν να βλέπουν τους άλλους να δημιουργούν -η ζήλεια του μικροαστού είναι μνημειώδης.
Max Ernst, Napoleon in the wilderness
"Στάχτη και μπούρμπερη" λέει ο μικροαστός που βλέπει να εξαφανίζεται από την κρίση η αυταπάτη της μικρο-χλιδής του, και μαζί της να εξαφανίζεται η αυταπάτη της μεγαλειώδους ατομικότητάς του.
"Στάχτη και μπούρμπερη" λέει ο μικροαστός, και για να πείσει πως έχει δίκιο, ντύνει την απελπισία του με ξένα ρούχα -μπλα-μπλα επανάσταση.
"Στάχτη και μπούρμπερη" λέει ο μικροαστός, ο κακομαθημένος μαλάκας που έχει μάθει να τα βρίσκει όλα έτοιμα και που όταν διαβλέπει πως μερικά θα πάψει να τα βρίσκει έτοιμα, όταν διαβλέπει πως θ' αναγκαστεί να καταφύγει στην αλληλεγγύη ή -φρίξον ήλιε!- να δημιουργήσει, νιώθει τον κόσμο να φεύγει κάτω από τα πόδια του -είπαμε, I feel the earth move under my feet τραγουδούσε κάποτε η καλλιτέχνις, και δώσ' του χορό οι μικροαστοί της εποχής της.
Και βέβαια, αν τυχόν το πράμα γυρίσει, αν τυχόν έρθει οικονομική ανάκαμψη, αν τυχόν το σύστημα βρει τη μαγική φόρμουλα, αν τυχόν ανοίξουν οι δουλειές ώστε να επιζήσουν και τα παρασιτικά στρώματα, τότε ο μικροαστός θα την κάνει γυριστή. Θα ξεχάσει τα παλιά, θα τα καταγγείλει ως νεανικές τρέλες... γνωστά πράματα. Και θα λάβει άφεση αμαρτιών. Διότι είναι παράνοια: Όσοι μισεί τον αγαπούν, τον βλέπουν με συμπάθεια, με οίκτο: "αχ, τον καημένο τον μικροαστούλη" λένε, και τον συγχωρούν. Ψυχοπαίδι τους είναι. Το ξέρουν και το ξέρει. Χιλιοπαιγμένο έργο.
Αυτή η κωμωδία έχει παιχτεί πάλι και πάλι.
Και μην κοιτάς που για κάποιους (αν το εξετάσουμε ιστορικά -κατεστραμμένες ζωές κι έτσι) η κωμωδία εξελίχτηκε σε τραγωδία... Διότι, στην τελική, τι είναι τραγωδία?
Για εμάς που ρίχνουμε και μια ματιά στον Αριστοτέλη, "έστιν ουν τραγωδία μίμησις πράξεως σπουδαίας και τελείας".
Γκέγκε? Σπουδαίας και τελείας μεν, μίμησις δε.
Και τι είναι μίμησις? Τι λέει ο Αριστοτέλης?
"Η μίμησις είναι μίμησις πράξεως... επομένως η μίμησις πράττεται υπό τινων πραττόντων... ούς ανάγκη ποιούς τινας είναι κατά τε το ήθος και την διάνοιαν... και κατά ταύτας και τυγχάνουσι και αποτυγχάνουσι πάντες". (Αριστοτέλης, Περί Ποιητικής)
Και το κακό είναι πως οι μικροαστοί μονίμως "αποτυγχάνουσι". Διότι, που ήθος και που διάνοια...
Είτε ως κωμωδία το δούμε είτε ως τραγωδία, δεν παύει να είναι δράμα. "Το δράμα του μικροαστού".
Το δράμα του κάθε μικρού Χοσελίτο που κήρυξε -τρομάρα του- τον πόλεμο στην κοινωνία: θεωρώντας τον εαυτό του κάτι υπερβατικό και εκτός κοινωνίας. Το υπέρτατο ον, που η θέλησή του οφείλει να πραγματώνεται, έξω και πέρα από τα υπόλοιπα -που ποσώς τον αφορούν.
"Μεγάλε, είσαι κι ο πρώτος, μεγάλε, μετά απο σένα το χάος, μετά το χάος πάλι εσύ" που τραγουδούσε κι ο Φλωρινιώτης κάποτε. (Το κιτς της όλης φάσης μοιραία με οδηγεί σε συνειρμούς επιπέδου Φλωρινιώτη).
Ας ελπίσουμε μόνο να μη θρηνήσουμε πολλά θύματα από αυτό το δράμα, από αυτή τη δραματική επίδειξη ναρκισισμού, από αυτό το επίμονο χτύπημα του κεφαλιού στον τοίχο... Διότι χεστήκαμε για τον τοίχο -δεν πρόκειται να πάθει τίποτα, έτσι κι αλλιώς- αλλά το κεφάλι θα ήταν κρίμα να σπάσει έτσι, τζάμπα και βερεσέ...
Χώρια που μπορεί να χαθεί και κάνας άνθρωπος από την κατάρρευση του μικροαστικού ονείρου του κάθε πονεμένου.
ΥΓ. Κι είπαμε: έρχεται και το 2012, που οι κακοί έχουν σχέδια για την πάρτη του... και για την πάρτη όλων, βεβαίως-βεβαίως. Και ξέρουν να τα προωθούν, οι κιορατάδες...
(ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΟΛΑ ΒΙΝΤΕΟΠΑΙΧΝΙΔΙ, ΜΩΡΟ ΜΟΥ)
(με αφορμή κάτι πτυχές της επικαιρότητας, κάτι κείμενα και τέτοια)
Είναι μεγάλο ζήτημα η απέχθεια που τρέφουν τα μικροαστικά στρώματα προς την κοινωνία.
Τα μικροαστικά στρώματα είναι μεγάλη, χαοτική και πολυδαίδαλη μάνδολα, η δομή της οποίας βασίζεται στην απέχθεια: Ο ένας μικροαστός απεχθάνεται τον άλλον, διότι ακριβώς από αυτόν τον άλλο κινδυνεύει να χάσει το ράλι ανόδου και κοινωνικής καθιέρωσης. (Ο μικροαστός είναι Σίσυφος: Το ράλι ανόδου του μικροαστού σισυφοφέρνει. Αλλά δεν το ξέρει. Για όλα του φταίνε οι άλλοι, και πρώτοι απ' όλους του φταίνε οι συν-μικροαστοί του. Ελπίζει χωρίς τους άλλους να καταφέρει το αδύνατον. Αχ, πόσο απεχθάνεται τους άλλους!).
Από την άλλη, όμως, ο μικροαστός απεχθάνεται και τον αστό: Θέλει να φάει τη θέση του αστού και δε μπορεί. (Ο μικροαστός είναι Ιζνογκούντ. Θέλει να γίνει χαλίφης στη θέση του Χαλίφη. Και δεν μπορεί. Αχ, πόσο απεχθάνεται τους χαλίφηδες!)
Και βέβαια, ο μικροαστός απεχθάνεται και τον προλετάριο: Στα μάτια του προλετάριου, στο σώμα και στη ζωή του προλετάριου, βλέπει το δικό του μέλλον. Ξέρει πως ο προλετάριος, ακόμα κι αν γεννήθηκε προλετάριος, είναι προϊόν μιας μακρόχρονης, αργόσυρτης διαδικασίας που στόχο έχει την προλεταριοποίηση των μικροαστικών στρωμάτων. Ω, ναι, ο μικροαστός βλέπει στον προλετάριο τους χειρότερους φόβους του για το δικό του μέλλον. Εφιάλτης σκέτος! Πόσο τον απεχθάνεται!
Άμα κάτσει κάποιος να τα προσθέσει όλα αυτά, θα εννοήσει ότι δεν είναι και τόσο παράξενο το ότι από τα μικροαστικά στρώματα ξεκίνησαν όλες οι παρακμιακές ιδεολογίες της απελπισίας και του μηδενισμού. Ο μικροαστός νιώθει μόνος εναντίον όλων. Μικρός και αβοήθητος.
Ακμαίος και ζέων, αλλά -φευ- όλοι τον θεωρούν παρασιτικό και παρακμιακό. Ω, πόσο τους μισεί, πόσο παντοδύναμος και μεγιστοτεράστιος νιώθει ως προς αυτούς, αλλά και πόσο μικρός και αβοήθητος νιώθει απέναντί τους!
Ω ναι, καλό θα ήταν να κάνουμε έναν μαραθώνιο αγάπης για τον μικροαστό, να του προσφέρουμε στοργή και προδέρμ, αλλά που χρόνος γι' αυτόν: Έχουμε τα δικά μας προβλήματα που μας καίνε. Πράγμα που τσαντίζει ακόμα περισσότερο τον μικροαστό, ο οποίος πιστεύει πως είναι το κέντρο του κόσμου. Στην πραγματικότητα είναι ένα ασήμαντο σημείο του περιθωρίου της όλης φάσης. Δεν παράγει τίποτα, δεν προσφέρει τίποτα. Άχρηστος είναι. Κι όταν το ακούει να του το λένε, τσαντίζεται ακόμα περισσότερο, γίνεται τούρμπο. Του χαλάει η αυταπάτη.
Βέβαια, και τα ασήμαντα σημεία του περιθωρίου της ιστορίας, όταν ενώνονται, μπορούν να καταφέρουν κάτι. Όμως οι μικροαστοί, από τη φύση τους, είναι αδύνατον να ενωθούν κάτω από δική τους σημαία: Ο ένας θέλει να βγάλει το μάτι του άλλου, ο ένας θέλει να ξεσκίσει τη σημαία του άλλου. Η αλληλεγγύη είναι έννοια που τους φέρνει αλλεργία.
Είναι λυπηρή η θέση των μικροαστών: Δεν μπορούν να συγκροτήσουν τάξη. Είναι καταδικασμένοι να παραμείνουν ατομικότητες αλληλοδαγκωνόμενες, αλληλοτρωγόμενες και αλληλοϋποσκαπτόμενες.
Και είναι διπλά λυπηρή η θέση τους, όταν υπάρχει περίοδος ύφεσης και κρίσης. Νιώθουν το έδαφος να φεύγει κάτω απ' τα πόδια τους, I feel the earth move under my feet που έλεγε και η καλλιτέχνις, και μέσα στην απελπισία τους, νιώθοντας σχιζοειδώς μικροί και αβοήθητοι αφενός, μεγαλειώδεις και μεγαλοπρεπείς αφετέρου, οδηγούνται συνήθως σε μια από τις δύο λύσεις:
Είτε συμμαχούν με τις φασιστικές και ναζιστικές εφεδρείες του συστήματος -αποκτώντας έτσι την ψευδαίσθηση της κοινωνικής ανόδου που επιζητούν μανιωδώς,
είτε συμμαχούν με αυτούς που θέλουν να αλλάξουν την κοινωνία -αν και η εμπειρία έχει αποδείξει ότι μια τέτοια συμμαχία δεν μακροημερεύει: οι μικροαστοί με την εγωπάθειά τους αποτελούν την τροχοπέδη της κοινωνικής αλλαγής. Πως να αντέξει ο δόλιος ο μικροαστός σ' έναν κόσμο αλληλεγγύης? Μπορεί ν' αντέξει σ' έναν κόσμο αλληλεγγύης? Εμ, δεν μπορεί! Να κάτσει να χάσει τα προνόμια που νιώθει πως έχει? Νιώθει να τον συνθλίβει όλη αυτή η αλληλεγγύη που αδιαφορεί για τη μεγαλειώδη του προσωπικότητα -την υποθετική μεγαλειώδη του προσωπικότητα. Κι έτσι, "No feelings for anybody else" που τραγουδούσε κάποτε ο καλλιτέχνης.
Και τι γίνεται όταν ο μικροαστός σιχαίνεται αποφασιστικά την κοινωνική αλλαγή λόγω της αλληλεγγύης που αυτή προϋποθέτει, έχει όμως και αλλεργία στο φασισμό και το ναζισμό?
Ε, τότε βάζει σε λειτουργία το βιβλικό "Αποθανέτω η ψυχή μου μετά των αλλοφύλων" -εδώ που τα λέμε, η μικροαστική απελπισία δεν θα μπορούσε να βρει καλύτερο σλόγκαν, πιο ταιριαστό. Ο Σαμψών έχει κουρευτεί, τον έχουν μπαγλαρώσει οι Φιλισταίοι και τον έχουν δεμένο, την έχει πουτσίσει και το ξέρει, θα χαθεί και το ξέρει, το μόνο που του μένει είναι να τα κάνει όλα μπουρδέλο, να χαθεί μεν και ο ίδιος αλλά να χαθούν και άλλοι μαζί του. Μπας και μείνει στην ιστορία, έστω και ως καταστροφέας. Ηρόστρατος στάϊλ.
"Μεγάλε, είσαι κι ο πρώτος μεγάλε, μετά από σένα το χάος, μετά το χάος πάλι εσύ" που τραγουδούσε και ο Φλωρινιώτης κάποτε.
Κάπως έτσι μιλάει στον εαυτό της και κάπως έτσι σκέφτεται μια μερίδα μικροαστών σε περιόδους κρίσης: Να δημιουργήσουν δε μπορούν -ουδέποτε έχουν δημιουργήσει. Αλλά ούτε μπορούν να ανεχτούν να βλέπουν τους άλλους να δημιουργούν -η ζήλεια του μικροαστού είναι μνημειώδης.
"Στάχτη και μπούρμπερη" λέει ο μικροαστός που βλέπει να εξαφανίζεται από την κρίση η αυταπάτη της μικρο-χλιδής του, και μαζί της να εξαφανίζεται η αυταπάτη της μεγαλειώδους ατομικότητάς του.
"Στάχτη και μπούρμπερη" λέει ο μικροαστός, και για να πείσει πως έχει δίκιο, ντύνει την απελπισία του με ξένα ρούχα -μπλα-μπλα επανάσταση.
"Στάχτη και μπούρμπερη" λέει ο μικροαστός, ο κακομαθημένος μαλάκας που έχει μάθει να τα βρίσκει όλα έτοιμα και που όταν διαβλέπει πως μερικά θα πάψει να τα βρίσκει έτοιμα, όταν διαβλέπει πως θ' αναγκαστεί να καταφύγει στην αλληλεγγύη ή -φρίξον ήλιε!- να δημιουργήσει, νιώθει τον κόσμο να φεύγει κάτω από τα πόδια του -είπαμε, I feel the earth move under my feet τραγουδούσε κάποτε η καλλιτέχνις, και δώσ' του χορό οι μικροαστοί της εποχής της.
Και βέβαια, αν τυχόν το πράμα γυρίσει, αν τυχόν έρθει οικονομική ανάκαμψη, αν τυχόν το σύστημα βρει τη μαγική φόρμουλα, αν τυχόν ανοίξουν οι δουλειές ώστε να επιζήσουν και τα παρασιτικά στρώματα, τότε ο μικροαστός θα την κάνει γυριστή. Θα ξεχάσει τα παλιά, θα τα καταγγείλει ως νεανικές τρέλες... γνωστά πράματα. Και θα λάβει άφεση αμαρτιών. Διότι είναι παράνοια: Όσοι μισεί τον αγαπούν, τον βλέπουν με συμπάθεια, με οίκτο: "αχ, τον καημένο τον μικροαστούλη" λένε, και τον συγχωρούν. Ψυχοπαίδι τους είναι. Το ξέρουν και το ξέρει. Χιλιοπαιγμένο έργο.
Αυτή η κωμωδία έχει παιχτεί πάλι και πάλι.
Και μην κοιτάς που για κάποιους (αν το εξετάσουμε ιστορικά -κατεστραμμένες ζωές κι έτσι) η κωμωδία εξελίχτηκε σε τραγωδία... Διότι, στην τελική, τι είναι τραγωδία?
Για εμάς που ρίχνουμε και μια ματιά στον Αριστοτέλη, "έστιν ουν τραγωδία μίμησις πράξεως σπουδαίας και τελείας".
Γκέγκε? Σπουδαίας και τελείας μεν, μίμησις δε.
Και τι είναι μίμησις? Τι λέει ο Αριστοτέλης?
"Η μίμησις είναι μίμησις πράξεως... επομένως η μίμησις πράττεται υπό τινων πραττόντων... ούς ανάγκη ποιούς τινας είναι κατά τε το ήθος και την διάνοιαν... και κατά ταύτας και τυγχάνουσι και αποτυγχάνουσι πάντες". (Αριστοτέλης, Περί Ποιητικής)
Και το κακό είναι πως οι μικροαστοί μονίμως "αποτυγχάνουσι". Διότι, που ήθος και που διάνοια...
Είτε ως κωμωδία το δούμε είτε ως τραγωδία, δεν παύει να είναι δράμα. "Το δράμα του μικροαστού".
Το δράμα του κάθε μικρού Χοσελίτο που κήρυξε -τρομάρα του- τον πόλεμο στην κοινωνία: θεωρώντας τον εαυτό του κάτι υπερβατικό και εκτός κοινωνίας. Το υπέρτατο ον, που η θέλησή του οφείλει να πραγματώνεται, έξω και πέρα από τα υπόλοιπα -που ποσώς τον αφορούν.
"Μεγάλε, είσαι κι ο πρώτος, μεγάλε, μετά απο σένα το χάος, μετά το χάος πάλι εσύ" που τραγουδούσε κι ο Φλωρινιώτης κάποτε. (Το κιτς της όλης φάσης μοιραία με οδηγεί σε συνειρμούς επιπέδου Φλωρινιώτη).
Ας ελπίσουμε μόνο να μη θρηνήσουμε πολλά θύματα από αυτό το δράμα, από αυτή τη δραματική επίδειξη ναρκισισμού, από αυτό το επίμονο χτύπημα του κεφαλιού στον τοίχο... Διότι χεστήκαμε για τον τοίχο -δεν πρόκειται να πάθει τίποτα, έτσι κι αλλιώς- αλλά το κεφάλι θα ήταν κρίμα να σπάσει έτσι, τζάμπα και βερεσέ...
Χώρια που μπορεί να χαθεί και κάνας άνθρωπος από την κατάρρευση του μικροαστικού ονείρου του κάθε πονεμένου.
ΥΓ. Κι είπαμε: έρχεται και το 2012, που οι κακοί έχουν σχέδια για την πάρτη του... και για την πάρτη όλων, βεβαίως-βεβαίως. Και ξέρουν να τα προωθούν, οι κιορατάδες...
Δευτέρα, Οκτωβρίου 26, 2009
ΟΛΑ ΤΑ ΚΥΠΑΡΙΣΣΙΑ ΔΕΙΧΝΟΥΝ ΜΕΣΑΝΥΧΤΑ
Εις το εξαίρετον freeinquiry.gr εντόπισα χρήσιμον και επίκαιρον κειμενάκιον υπό τον εύγλωττον τίτλον "28 ΟΚΤΩΒΡΙΟΥ 1940: ΜΙΑ «ΕΘΝΙΚΗ» ΕΠΕΤΕΙΟΣ ΝΤΡΟΠΗΣ".
Την ανάγνωσή του τη συνιστώ ανεπιφύλακτα, υπό την έννοια ότι πρόκειται για ένα ζήτημα που με έχει απασχολήσει από τότε που ήμανε 15 χρονών. Βέβαια, άκρη δεν έχω βγάλει ακόμα να καταλήξω στο έτσι ή στο γιουβέτσι, οπότε με ιντριγκάρει να βλέπω πως και κάποιος άλλος προβληματίζεται επί του ζητήματος.
Τεσπα, το λινκ είναι αυτό:
http://freeinquiry.gr/webfiles/pro.php?id=935
Πράξτε τα δέοντα.
Εις το εξαίρετον freeinquiry.gr εντόπισα χρήσιμον και επίκαιρον κειμενάκιον υπό τον εύγλωττον τίτλον "28 ΟΚΤΩΒΡΙΟΥ 1940: ΜΙΑ «ΕΘΝΙΚΗ» ΕΠΕΤΕΙΟΣ ΝΤΡΟΠΗΣ".
Την ανάγνωσή του τη συνιστώ ανεπιφύλακτα, υπό την έννοια ότι πρόκειται για ένα ζήτημα που με έχει απασχολήσει από τότε που ήμανε 15 χρονών. Βέβαια, άκρη δεν έχω βγάλει ακόμα να καταλήξω στο έτσι ή στο γιουβέτσι, οπότε με ιντριγκάρει να βλέπω πως και κάποιος άλλος προβληματίζεται επί του ζητήματος.
Τεσπα, το λινκ είναι αυτό:
http://freeinquiry.gr/webfiles/pro.php?id=935
Πράξτε τα δέοντα.
Κυριακή, Οκτωβρίου 25, 2009
ΕΚΠΛΗΚΤΙΚΗ ΠΡΟΣΕΓΓΙΣΗ!
Μια σύντομη, μεστή και παράδοξη προσέγγιση ενός πλειοψηφικού ζητήματος, πέτυχα στο ευλόγιον Vanessa111. Ίσως αν η τελευταία φράση του κειμένου ήταν άλλη (Αντί "Η ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΑΝΗΚΕΙ ΣΕ ΣΑΣ" να έλεγε "Η ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΕΙΝΑΙ ΣΤΟ ΧΕΡΙ ΣΑΣ"), θα μου άρεσε ακόμα περισσότερο ως προσέγγιση.
Τελικά, όλα τα καλαίσθητα μπλογκ που βλέπω, έχουν ένα κοινό χαρακτηριστικό: Ασχολούνται μεν με την επικαιρότητα (όπως το προαναφερθέν κείμενο, για παράδειγμα, που ουσιαστικά ασχολείται με τα εκλογικά αποτελέσματα), αλλά δεν επικαιρολογούν -διότι είπαμε, η εντός των πραγμάτων κρυμμένη καλαισθησία, δεν έχει καμιά σχέση με το αποκρουστικό τους περίβλημα.
Μια σύντομη, μεστή και παράδοξη προσέγγιση ενός πλειοψηφικού ζητήματος, πέτυχα στο ευλόγιον Vanessa111. Ίσως αν η τελευταία φράση του κειμένου ήταν άλλη (Αντί "Η ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΑΝΗΚΕΙ ΣΕ ΣΑΣ" να έλεγε "Η ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΕΙΝΑΙ ΣΤΟ ΧΕΡΙ ΣΑΣ"), θα μου άρεσε ακόμα περισσότερο ως προσέγγιση.
Τελικά, όλα τα καλαίσθητα μπλογκ που βλέπω, έχουν ένα κοινό χαρακτηριστικό: Ασχολούνται μεν με την επικαιρότητα (όπως το προαναφερθέν κείμενο, για παράδειγμα, που ουσιαστικά ασχολείται με τα εκλογικά αποτελέσματα), αλλά δεν επικαιρολογούν -διότι είπαμε, η εντός των πραγμάτων κρυμμένη καλαισθησία, δεν έχει καμιά σχέση με το αποκρουστικό τους περίβλημα.
ΑΡΩΤΗΓΜΑΤΟΛΟΓΙΟΝ
Πάμε μαζί για μια καλύτερη Αθήνα
Το παρακάτω ερωτηματολόγιο εγκαινιάζει μια μεγάλη έρευνα για την καταγραφή των προβλημάτων που αντιμετωπίζει ο πολίτης στη καθημερινότητά του και μέσα στη γειτονιά που ζει. Διεξάγεται με τη συνεργασία των Υπ. Εσωτερικών και Προστασίας του Πολίτη. Παρακαλούμε στείλτε τις απαντήσεις σας στους διαδικτυακούς τόπους των παραπάνω Υπουργείων προκειμένου να τύχουν της δέουσας προσοχής και επεξεργασίας.
Πάντα στα πλευρά του πολίτη!
1. Πόσους ένστολους συναντάτε βγαίνοντας από το σπίτι σας;
α. κανέναν
β. δύο
γ. αδιευκρίνιστος αριθμός
2. Πόσες διαφορετικές ομάδες ενστόλων συναντάτε στη γειτονιά σας;
α. δημοτική αστυνομία
β. πεζή περιπολία
γ. ΜΑΤ, ΟΠΚΕ, ΔΕΛΤΑ, ΖΗΤΑ, ΗΤΑ, ΘΗΤΑ, ΓΙΩΤΑ…
3. Ποιοι παράγοντες καθορίζουν κάθε πρωί το χρόνο που χρειάζεστε για να πάτε από το σπίτι σας στην πλησιέστερη στάση λεωφορείου ή τρόλευ;
α. η ώρα που θα ξυπνήσω
β. ο καιρός
γ. οι εξακριβώσεις από τα όργανα της τάξης
4. Ποιο είδος μοτοσικλετιστών θεωρείτε πιο επικίνδυνο κατά τη διέλευσης ενός δρόμου της γειτονιάς σας
α. τα παπάκια με κομμένες εξατμίσεις
β. τις μηχανές μεγάλου κυβισμού
γ. τους δελτάδες
5. Ποιο είδος μακριού οχήματος βλέπει πιο συχνά το παιδί σας
α. λεωφορείο
β. τρόλευ
γ. κλούβα των ΜΑΤ
6. Στην είσοδο της πολυκατοικίας σας συχνά συναντάτε
α. τη σπιτονοικοκυρά σας
β. τον διαχειριστή
γ. τις ειδικές δυνάμεις
7. Ποια θεωρείτε βασική αιτία παιδικού -και όχι- μόνο άσθματος στη περιοχή που μένετε;
α. τις κοντινές βιομηχανίες
β. το κυκλοφοριακό
γ. τα χημικά της αστυνομίας
8. Ποια δημόσια υπηρεσία έρχεται σε συχνότερη επαφή μαζί σας;
α. η τοπική Δ Ο Υ
β. τα ΕΛΤΑ
γ. η ελληνική αστυνομία
9. Ποια δημόσια υπηρεσία δε θα θέλατε να έχει καμία επαφή μαζί σας;
α. το υπουργείο οικονομικών
β. η πολεοδομία
γ. το υπουργείο προστασίας του πολίτη
10. Ποια εικόνα θεωρείτε ενοχλητική έξω από το αγαπημένο σας καφενείο;
α. δυο οδηγούς να διαπληκτίζονται
β. έναν ξέχειλο κάδο σκουπιδιών
γ. μια σταθμευμένη διμοιρία
11. Ποιους βλέπετε συνήθως γύρω από το πάρκο της γειτονίας σας;
α. μικροπωλητές
β. πλανόδιους μουσικούς
γ. διμοιρίες
12. Ποιο θεωρείτε ότι είναι το μεγαλύτερο αισθητικό πρόβλημα της περιοχής σας;
α. η έλλειψη πρασίνου
β. οι μουντές πολυκατοικίες
γ. οι δυνάμεις καταστολής
13. Ποιον παράγοντα θεωρείτε ως τον πιο επικίνδυνο για τη σωματική σας ακεραιότητα στη περιοχή που μένετε;
α. τις λακκούβες στους δρόμους
β. τα ξεχαρβαλωμένα πεζοδρόμια
γ. βλέπε παραπάνω το 12 γ
14. Ποιος παράγοντας δυσχεραίνει το παρκάρισμα στη περιοχή σας;
α. ο υπερβολικός αριθμός οχημάτων
β. οι υψηλές τιμές στα υπάρχοντα πάρκινγκ
γ. οι κλούβες της αστυνομίας
15. «Ποια πλάσματα του θεού» ρυπαίνουν ανεξέλεγκτα τη γειτονιά σας
α. τα περιστέρια
β. τα χρυσόψαρα
γ. οι αστυνομικές δυνάμεις
16. Τι είδους «επιχειρήσεις» νομίζετε ότι υποβαθμίζουν την περιοχή σας;
α. τα μαρμαράδικα
β. τα συνεργεία αυτοκινήτων
γ. οι επιχειρήσεις «σκούπα» της ΕΛΑΣ
Μια πρώτη εκτίμηση του αποτελέσματος
Συμπληρώσατε περισσότερα α ή β; Είστε από τους ελάχιστους τυχερούς σε γειτονιά στην οποία δεν έχει γίνει ακόμα αισθητή η αστυνομοκρατία του «πράσινου» σοσιαλισμού.
Συμπληρώσατε περισσότερα γ; Προφανώς ζείτε ή στα Εξάρχεια ή σε κάποια συνοικία όπου εφαρμόζεται ήδη η δέσμευση της καινούριας κυβέρνησης περί προστασίας και ασφάλειας του πολίτη.
ΕΞΩ ΟΙ ΔΥΝΑΜΕΙΣ ΚΑΤΑΣΤΟΛΗΣ ΑΠΟ ΤΙΣ ΓΕΙΤΟΝΙΕΣ ΜΑΣ
ΤΑ ΕΞΑΡΧΕΙΑ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΚΑΤΕΧΟΜΕΝΑ
Πάμε μαζί για μια καλύτερη Αθήνα
Το παρακάτω ερωτηματολόγιο εγκαινιάζει μια μεγάλη έρευνα για την καταγραφή των προβλημάτων που αντιμετωπίζει ο πολίτης στη καθημερινότητά του και μέσα στη γειτονιά που ζει. Διεξάγεται με τη συνεργασία των Υπ. Εσωτερικών και Προστασίας του Πολίτη. Παρακαλούμε στείλτε τις απαντήσεις σας στους διαδικτυακούς τόπους των παραπάνω Υπουργείων προκειμένου να τύχουν της δέουσας προσοχής και επεξεργασίας.
Πάντα στα πλευρά του πολίτη!
1. Πόσους ένστολους συναντάτε βγαίνοντας από το σπίτι σας;
α. κανέναν
β. δύο
γ. αδιευκρίνιστος αριθμός
2. Πόσες διαφορετικές ομάδες ενστόλων συναντάτε στη γειτονιά σας;
α. δημοτική αστυνομία
β. πεζή περιπολία
γ. ΜΑΤ, ΟΠΚΕ, ΔΕΛΤΑ, ΖΗΤΑ, ΗΤΑ, ΘΗΤΑ, ΓΙΩΤΑ…
3. Ποιοι παράγοντες καθορίζουν κάθε πρωί το χρόνο που χρειάζεστε για να πάτε από το σπίτι σας στην πλησιέστερη στάση λεωφορείου ή τρόλευ;
α. η ώρα που θα ξυπνήσω
β. ο καιρός
γ. οι εξακριβώσεις από τα όργανα της τάξης
4. Ποιο είδος μοτοσικλετιστών θεωρείτε πιο επικίνδυνο κατά τη διέλευσης ενός δρόμου της γειτονιάς σας
α. τα παπάκια με κομμένες εξατμίσεις
β. τις μηχανές μεγάλου κυβισμού
γ. τους δελτάδες
5. Ποιο είδος μακριού οχήματος βλέπει πιο συχνά το παιδί σας
α. λεωφορείο
β. τρόλευ
γ. κλούβα των ΜΑΤ
6. Στην είσοδο της πολυκατοικίας σας συχνά συναντάτε
α. τη σπιτονοικοκυρά σας
β. τον διαχειριστή
γ. τις ειδικές δυνάμεις
7. Ποια θεωρείτε βασική αιτία παιδικού -και όχι- μόνο άσθματος στη περιοχή που μένετε;
α. τις κοντινές βιομηχανίες
β. το κυκλοφοριακό
γ. τα χημικά της αστυνομίας
8. Ποια δημόσια υπηρεσία έρχεται σε συχνότερη επαφή μαζί σας;
α. η τοπική Δ Ο Υ
β. τα ΕΛΤΑ
γ. η ελληνική αστυνομία
9. Ποια δημόσια υπηρεσία δε θα θέλατε να έχει καμία επαφή μαζί σας;
α. το υπουργείο οικονομικών
β. η πολεοδομία
γ. το υπουργείο προστασίας του πολίτη
10. Ποια εικόνα θεωρείτε ενοχλητική έξω από το αγαπημένο σας καφενείο;
α. δυο οδηγούς να διαπληκτίζονται
β. έναν ξέχειλο κάδο σκουπιδιών
γ. μια σταθμευμένη διμοιρία
11. Ποιους βλέπετε συνήθως γύρω από το πάρκο της γειτονίας σας;
α. μικροπωλητές
β. πλανόδιους μουσικούς
γ. διμοιρίες
12. Ποιο θεωρείτε ότι είναι το μεγαλύτερο αισθητικό πρόβλημα της περιοχής σας;
α. η έλλειψη πρασίνου
β. οι μουντές πολυκατοικίες
γ. οι δυνάμεις καταστολής
13. Ποιον παράγοντα θεωρείτε ως τον πιο επικίνδυνο για τη σωματική σας ακεραιότητα στη περιοχή που μένετε;
α. τις λακκούβες στους δρόμους
β. τα ξεχαρβαλωμένα πεζοδρόμια
γ. βλέπε παραπάνω το 12 γ
14. Ποιος παράγοντας δυσχεραίνει το παρκάρισμα στη περιοχή σας;
α. ο υπερβολικός αριθμός οχημάτων
β. οι υψηλές τιμές στα υπάρχοντα πάρκινγκ
γ. οι κλούβες της αστυνομίας
15. «Ποια πλάσματα του θεού» ρυπαίνουν ανεξέλεγκτα τη γειτονιά σας
α. τα περιστέρια
β. τα χρυσόψαρα
γ. οι αστυνομικές δυνάμεις
16. Τι είδους «επιχειρήσεις» νομίζετε ότι υποβαθμίζουν την περιοχή σας;
α. τα μαρμαράδικα
β. τα συνεργεία αυτοκινήτων
γ. οι επιχειρήσεις «σκούπα» της ΕΛΑΣ
Μια πρώτη εκτίμηση του αποτελέσματος
Συμπληρώσατε περισσότερα α ή β; Είστε από τους ελάχιστους τυχερούς σε γειτονιά στην οποία δεν έχει γίνει ακόμα αισθητή η αστυνομοκρατία του «πράσινου» σοσιαλισμού.
Συμπληρώσατε περισσότερα γ; Προφανώς ζείτε ή στα Εξάρχεια ή σε κάποια συνοικία όπου εφαρμόζεται ήδη η δέσμευση της καινούριας κυβέρνησης περί προστασίας και ασφάλειας του πολίτη.
ΕΞΩ ΟΙ ΔΥΝΑΜΕΙΣ ΚΑΤΑΣΤΟΛΗΣ ΑΠΟ ΤΙΣ ΓΕΙΤΟΝΙΕΣ ΜΑΣ
ΤΑ ΕΞΑΡΧΕΙΑ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΚΑΤΕΧΟΜΕΝΑ
Πέμπτη, Οκτωβρίου 22, 2009
NYXTA KI AYTH...
Έτσι αρχινάει το "Εναλλακτικόν αστυνομικόν δελτίον" για τα χτεσινοβραδυνά, από το ευλόγιον "Δακρυγόνο".
Και το σχετικόν βίνδεον (εκ του Τvxs) με τα χθεσινιβραδυνά ανδραγαθήματα των προστατών.
Όμορφον πράγμα η τάξις...
Σήμερον την 21η Οκτωβρίου κατά την 21:30 απογευματινήν, τάγματα ασφαλείας επεχείρησαν στην περιοχήν του κέντρου των Αθηνών και συγκεκριμένα εις την περιοχή των Εξαρχείων.
Η επεχείρηση των ταγμάτων ασφαλείας εκδηλώθηκε με αφορμή την επίθεσιν αναρχικών στοιχείων κατά των δυνάμεων κατοχής που περιπολούσαν στην εν λόγω περιοχή...
Έτσι αρχινάει το "Εναλλακτικόν αστυνομικόν δελτίον" για τα χτεσινοβραδυνά, από το ευλόγιον "Δακρυγόνο".
Και το σχετικόν βίνδεον (εκ του Τvxs) με τα χθεσινιβραδυνά ανδραγαθήματα των προστατών.
Όμορφον πράγμα η τάξις...
Τετάρτη, Οκτωβρίου 21, 2009
SO YOU WANT TO BE A WRITER?
(υπό Καρόλου Βουκοουσκίου)
if it doesn't come bursting out of you
in spite of everything,
don't do it.
unless it comes unasked out of your heart
and your mind and your mouth and your gut,
don't do it.
if you have to sit for hours
staring at your computer screen
or hunched over your typewriter searching for words,
don't do it.
if you're doing it for money or fame,
don't do it.
if you're doing it because you want women in your bed,
don't do it.
if you have to sit there and rewrite it again and again,
don't do it.
if it's hard work just thinking about doing it,
don't do it.
if you're trying to write like somebody else,
forget about it.
if you have to wait for it to roar out of you,
then wait patiently.
if it never does roar out of you,
do something else.
if you first have to read it to your wife
or your girlfriend or your boyfriend
or your parents or to anybody at all,
you're not ready.
don't be like so many writers,
don't be like so many thousands of
people who call themselves writers,
don't be dull and boring and pretentious,
don't be consumed with self-love.
the libraries of the world have yawned themselves to
sleep over your kind.
don't add to that.
don't do it.
unless it comes out of your soul like a rocket,
unless being still would drive you to madness or
suicide or murder,
don't do it.
unless the sun inside you is burning your gut,
don't do it.
when it is truly time,
and if you have been chosen,
it will do it by
itself and it will keep on doing it
until you die or it dies in you.
there is no other way.
and there never was.
Ω, πόσο δίκαιον έχει!!!
(υπό Καρόλου Βουκοουσκίου)
if it doesn't come bursting out of you
in spite of everything,
don't do it.
unless it comes unasked out of your heart
and your mind and your mouth and your gut,
don't do it.
if you have to sit for hours
staring at your computer screen
or hunched over your typewriter searching for words,
don't do it.
if you're doing it for money or fame,
don't do it.
if you're doing it because you want women in your bed,
don't do it.
if you have to sit there and rewrite it again and again,
don't do it.
if it's hard work just thinking about doing it,
don't do it.
if you're trying to write like somebody else,
forget about it.
if you have to wait for it to roar out of you,
then wait patiently.
if it never does roar out of you,
do something else.
if you first have to read it to your wife
or your girlfriend or your boyfriend
or your parents or to anybody at all,
you're not ready.
don't be like so many writers,
don't be like so many thousands of
people who call themselves writers,
don't be dull and boring and pretentious,
don't be consumed with self-love.
the libraries of the world have yawned themselves to
sleep over your kind.
don't add to that.
don't do it.
unless it comes out of your soul like a rocket,
unless being still would drive you to madness or
suicide or murder,
don't do it.
unless the sun inside you is burning your gut,
don't do it.
when it is truly time,
and if you have been chosen,
it will do it by
itself and it will keep on doing it
until you die or it dies in you.
there is no other way.
and there never was.
Ω, πόσο δίκαιον έχει!!!
Τρίτη, Οκτωβρίου 20, 2009
Δευτέρα, Οκτωβρίου 19, 2009
ΕΔΩ Ο ΚΟΣΜΟΣ ΚΑΙΓΕΤΑΙ...
Καθόμασταν χτες στο καφενείο στην πλατεία και συζητάγαμε για το Παγκράτι. "Α, είναι πανέμορφο το Παγκράτι, ειδικά εκεί προς την πλατεία Βαρνάβα και προς το Μετς. Είναι όμορφα και ήσυχα. Τυχεράκια!" μου έλεγε ο Άρης.
Κι εκεί που καθόμουν σήμερα όμορφα-όμορφα στο underground παλάτι μου και μελετούσα Πίνδαρο, άρχισαν τα μπαμ-μπουμ. "Σιγά μην είναι δακρυγόνα, σιγά μην είναι κρότου-λάμψης... δεν έχει τέτοια στο Παγκράτι" σκέφτηκα.
Και τα μπαμ-μπουμ όλο πλησίαζαν.
Ξαφνικά κάνω μια έτσι να κοιτάξω προς το παράθυρο, και βλέπω ένα φαιοπράσινο ον. "Δεν είμαστε καλά Αθηνά παρθένα μου" αναφώνησα, και κοίταξα καλύτερα. Κάμποσα άλλα φαιοπράσινα όντα άρχισαν να τρέχουν προς την Κρησίλα. Πετάχτηκα έξω έντρομος, κάνοντας τη σκέψη: "ΜΑΤο-τραβηχτικό έχω ο πούστης κσι τους κουβάλησα σπίτι μου?"
Τι έγινε ρε παιδιά?
Τι παιδιά δηλαδή, κάτι γιαγιάδες ήταν έξω και σταυροκοπιόντουσαν. Στο βάθος, στην Υμηττού κόσμος έτρεχε.
Κάποια δόση πέρασε ένας δικός μας. "Δικοί μας είναι, δικέ μου?" τον ρώτησα.
"Μπα, χούλια είναι και πάνε για το κλειστό του Μετς" μου είπε.
"Και τι έχει εκεί δικέ μου?" τον ρώτησα.
"Παίζουν βόλεϋ Παναθηναϊκός-ΠΑΟΚ, κι είπανε οι μαλάκες να κάνουν μια στάση στο στέκι των γαύρων" μου είπε και με κούφανε.
Μετά έμαθα πως έλεγε την αλήθεια.
Τι να πω... Κάτι τέτοια βλέπω και απελπίζομαι.
Εδώ ο κόσμος χάνεται και το μουνί χτενίζεται, που λένε. Και, στην προκειμένη περίπτωση, θεώρησε σκόπιμο να χτενιστεί στο Παγκράτι. Το όμορφο Παγκράτι, που έλεγε χτες ο Άρης.
Ξαναμπήκα μέσα να μελετήσω Πίνδαρο. Έχει περισσότερο ενδιαφέρον από τις κόντρες της κάθε χούλιας.
Λέω να πάω και να δω και Σοπενάουερ στο θέατρο Καρέζη.
Α μα πια, θέλει και λίγη δραματοποιημένη κουλτούρα ο φαιπράσινος χουλιγκάνικος κόσμος που ζούμε.
Καθόμασταν χτες στο καφενείο στην πλατεία και συζητάγαμε για το Παγκράτι. "Α, είναι πανέμορφο το Παγκράτι, ειδικά εκεί προς την πλατεία Βαρνάβα και προς το Μετς. Είναι όμορφα και ήσυχα. Τυχεράκια!" μου έλεγε ο Άρης.
Κι εκεί που καθόμουν σήμερα όμορφα-όμορφα στο underground παλάτι μου και μελετούσα Πίνδαρο, άρχισαν τα μπαμ-μπουμ. "Σιγά μην είναι δακρυγόνα, σιγά μην είναι κρότου-λάμψης... δεν έχει τέτοια στο Παγκράτι" σκέφτηκα.
Και τα μπαμ-μπουμ όλο πλησίαζαν.
Ξαφνικά κάνω μια έτσι να κοιτάξω προς το παράθυρο, και βλέπω ένα φαιοπράσινο ον. "Δεν είμαστε καλά Αθηνά παρθένα μου" αναφώνησα, και κοίταξα καλύτερα. Κάμποσα άλλα φαιοπράσινα όντα άρχισαν να τρέχουν προς την Κρησίλα. Πετάχτηκα έξω έντρομος, κάνοντας τη σκέψη: "ΜΑΤο-τραβηχτικό έχω ο πούστης κσι τους κουβάλησα σπίτι μου?"
Τι έγινε ρε παιδιά?
Τι παιδιά δηλαδή, κάτι γιαγιάδες ήταν έξω και σταυροκοπιόντουσαν. Στο βάθος, στην Υμηττού κόσμος έτρεχε.
Κάποια δόση πέρασε ένας δικός μας. "Δικοί μας είναι, δικέ μου?" τον ρώτησα.
"Μπα, χούλια είναι και πάνε για το κλειστό του Μετς" μου είπε.
"Και τι έχει εκεί δικέ μου?" τον ρώτησα.
"Παίζουν βόλεϋ Παναθηναϊκός-ΠΑΟΚ, κι είπανε οι μαλάκες να κάνουν μια στάση στο στέκι των γαύρων" μου είπε και με κούφανε.
Μετά έμαθα πως έλεγε την αλήθεια.
Τι να πω... Κάτι τέτοια βλέπω και απελπίζομαι.
Εδώ ο κόσμος χάνεται και το μουνί χτενίζεται, που λένε. Και, στην προκειμένη περίπτωση, θεώρησε σκόπιμο να χτενιστεί στο Παγκράτι. Το όμορφο Παγκράτι, που έλεγε χτες ο Άρης.
Ξαναμπήκα μέσα να μελετήσω Πίνδαρο. Έχει περισσότερο ενδιαφέρον από τις κόντρες της κάθε χούλιας.
Λέω να πάω και να δω και Σοπενάουερ στο θέατρο Καρέζη.
Α μα πια, θέλει και λίγη δραματοποιημένη κουλτούρα ο φαιπράσινος χουλιγκάνικος κόσμος που ζούμε.
Κυριακή, Οκτωβρίου 18, 2009
ΑΥΤΙΑΣ FOREVER!!!!!
(Τι θα γίνω όταν μεγαλώσω -μέρος νιοστόν)
Μόλις το είδα στο ευλόγιον του Σχολιαστή, και -επιτέλους!- ανακάλυψα τι θέλω να γίνω όταν μεγαλώσω: Θέλω να γίνω τηλεοπτικός δημοσιογράφος!!!
Αυτιάς! Δεν είναι απλός δημοσιογράφος: Είναι ιδέα!
(Τι θα γίνω όταν μεγαλώσω -μέρος νιοστόν)
Μόλις το είδα στο ευλόγιον του Σχολιαστή, και -επιτέλους!- ανακάλυψα τι θέλω να γίνω όταν μεγαλώσω: Θέλω να γίνω τηλεοπτικός δημοσιογράφος!!!
Αυτιάς! Δεν είναι απλός δημοσιογράφος: Είναι ιδέα!
ΚΑΣΙΓΝΗΤΟΙ 2
Το παρόν κειμενάκιον δε θα είχε λόγο να γραφτεί, αλλά κάτι φίλοι που διάβασαν το προηγούμενο, το σχολίασαν σε στυλ "εντάξει μωρέ, έβαλε ο Όμηρος τον Αλκίνοο να λέει μια παπαριά κι εσύ την πήρες και την έκανες σημαία. Δεν είναι και τόσο καλό να γενικεύουμε τα λόγια των ποιητών, ακόμα κι αν ισχυρίζονται ότι εμπνέονται από τη Μούσα"...
Λογικό μου φαίνεται αυτό που λένε. Λογικό κι επιβεβαιωμένο από την εμπειρία. Δε λέει να κάνουμε σημαία δυο στίχους όλους κι όλους, κι ας είναι στίχοι του μεγαλύτερου ποιητή. Μερικές φορές είναι λούμπα τα λόγια των ποιητών.
Αλλά να μην απολογηθώ για την υπ' εμού αναιδώς επιχειρηθείσα διαχρονική γενίκευση της εφαρμογής δυο όλων κι όλων στίχων του Ομήρου?
Λέω λοιπόν.
Κι εγώ θα δίσταζα να το απλώσω τό θέμα τόσο πολύ που να περιλαμβάνει τους πάντες, αλλά ο ίδιος ο Όμηρος μας δίνει το δικαίωμα να το απλώσουμε και να το γενικεύσουμε, αφού βάζει (στο Ι της Οδύσσειας) τον Οδυσσέα να λέει τα ίδια ακόμα και στον Κύκλωπα -που όπως και να το κάνουμε, Κύκλωπας ήταν, άλλο πράμα ήταν και όχι Αχαιός, ας πούμε- και ως Κύκλωπας θα μπορούσε να εξαιρείται από τον νόμο (τη "θέμιδα") της σούπερ-καλής συμπεριφοράς προς τους λαθρομετανάστες που είχαν σκάσει μύτη έχοντας κάνει κατάληψη στη σπηλιά του:
Λέει ο Κανένας (ο λαθρομετανάστης-χωρίς-χαρτιά Οδυσσέας) στον Κύκλωπα -στου οποίου τη σπηλιά είχε κάνει κατάληψη με τους συντρόφους του:
τὰ σὰ γοῦνα
ἱκόμεθ', εἴ τι πόροις ξεινήϊον ἠὲ καὶ ἄλλως
δοίης δωτίνην, ἥ τε ξείνων θέμις ἐστίν.
ἀλλ' αἰδεῖο, φέριστε, θεούς· ἱκέται δέ τοί εἰμεν.
Ζεὺς δ' ἐπιτιμήτωρ ἱκετάων τε ξείνων τε,
ξείνιος, ὃς ξείνοισιν ἅμ' αἰδοίοισιν ὀπηδεῖ.
"Και πέφτουμε ικέτες στα πόδια σου να μας φιλοξενήσεις
ή και να μας δώσεις δώρα (!!!) στα πλαίσια της φιλοξενίας
όπως είναι ο νόμος για τους ξένους (η "ξείνων θέμις").
Σεβάσου άρχοντα τους θεούς, είμαστε ικέτες. Και θυμήσου πως
ο Δίας είναι "επιτιμήτωρ" (τιμωρός) για λογαριασμό των ξένων και ικετών,
τους προστατεύει, τους ανοίγει δρόμο και τους ακολουθεί
επειδή τους θεωρεί πως είναι ανώτερα, ιερά πρόσωπα (αιδοίοισιν)".
(Νομίζω πως παρά την αβανγκαρντ ερμηνεία, κάνω αρκετά σωστή απόδοση της φράσης
"ξείνοισιν άμ' αιδοίοισιν οπηδεί".
Από αυτό το πηδηχτούλικο "οπηδεί" προέκυψε αργότερα ο "οπαδός", (εκ του ρήματος "οπάζω" (ακολουθώ, αλλά και ανοίγω δρόμο)
οπότε η φράση του Ομήρου θα σήμαινε πως
"ο Δίας είναι οπαδός των ξένων,
είναι δηλαδή ακόλουθος των ξένων, τους ακολουθεί όπου κι αν πάνε,
αλλά είναι κι αυτός που τους ανοίγει το δρόμο που πορεύονται,
ως εκ τούτου είναι ιερά πρόσωπα σε ιερό δρόμο.
Και μέρος του ιερού δρόμου, είσαι κι εσύ, ω, Κύκλωπα,
οπότε φέρσου αναλόγως για να μη βρεις κάνα μπελά".
Και όποτε ο Δίας είναι οπαδός των ξένων και των κατατρεγμένων, μιλάμε για Δία "επιτιμήτορα-τιμωρό" ή, (στο Η της οδύσσειας), για "Δία τερπικέραυνο-που τη βρίσκει να κεραυνοβολεί". Αυτός ο Δίας -λέει ο Όμηρος- ότι προστατεύει τους ξένους και τους ικέτες "οπηδεί-ως οπαδός". Δεν μιλάει για τον "μειλίχιο Δία" ή γενικώς για "ξένιο Δία", ας πούμε. Θεωρεί το θέμα πολύ σοβαρό και θέλει να τονίσει την απειλή, γι' αυτό μιλάει για "τερπικέραυνο Δία" και για "επιτιμήτορα Δία" που έχει θεσπίσει την "ξείνων θέμιδα").
Φαίνεται πως εκείνη την εποχή, η υπερβολικά ευνοϊκή φιλοξενία στους καταδιωγμένους (ο Οδυσσέας δεν κάνει λόγο για πράγματα του στυλ "θα σου κάνουμε δουλειές και ως αντάλλαγμα θα μας δώσεις να φάμε", αλλά μιλάει στην ψύχρα ζητώντας "δωτίνην" δηλαδή "δωρεά, δώρα άνευ εργασίας" -θεωρεί αυτονόητο οτι ο Κύκλωπας θα τους κάνει δώρα. Αργότερα, ο Αλκίνοος κυριολεκτικά θα χρυσώσει τον Οδυσσέα, που ως κατατρεγμένος ναυαγός ήταν ιερό πρόσωπο, και στα ιερά πρόσωπα ξηγιόμαστε ανάλογα: Τους κάνουμε τα καλύτερα δώρα).
Φαίνεται πως ήταν μια ιδέα-αρχή με γενική εφαρμογή
-περίμεναν πως η υποχρέωση της εφαρμογής της περιλάμβανε ακόμα και τους Κύκλωπες.
Βέβαια, όπως όλοι ξέρουμε, ο Κύκλωπας το έβλεπε το θέμα με άλλο μάτι, όπως αποδείχτηκε, με αποτέλεσμα ο κύκλωπας ν' αρχίσει να τρώει τους συντρόφους του Οδυσσέα, βγάζοντας κακό όνομα στην πιάτσα -και βγάζοντας και το μάτι του.
Το κακό είναι ότι ο μέσος σημερινός συμπατριώτης μας (με προεξάρχοντες τους εθνικιστές συμπατριώτες μας), μάλλον υιοθετεί την οπτική γωνία των Κυκλώπων, παρά αυτή των Ελλήνων.
Πράγμα παράδοξον για εθνικιστές!
Χώρια που δημιουργείται ο κίνδυνος, εξαιτίας αυτών των συμπατριωτών μας "να μας βγει το μάτι", που λένε -και δεν θα έχει ούτε χαρτιά, ούτε διαβατήριο ο λαθρομετανάστης που θα μας το έχει βγάλει. Θα μας έχει βγάλει το μάτι ο "Κανένας", ο "Ούτις", ο Οδυσσέας, ας πούμε, και αν το δούμε από την άποψη του Δία καλά θα έχει κάνει, αφού θα έχουμε παραβιάσει την "ξείνων θέμιδα" ως άλλοι Κύκλωπες.
Βέβαια, και ο βγάζων το μάτι του Κύκλωπος, θα βρει το διάολό του, θα περιπλανιέται για χρόνια εδώ κι εκεί, διότι κάθε νόμος, κάθε σύμβαση, βάζει όρια και στα δύο αντισυμβαλλόμενα μέρη. Κάποια στιγμή θα δούμε και τα όρια εντός των οποίων οφείλουν να κινούνται οι φιλοξενούμενοι. Όμως εδώ εξετάζουμε το ζήτημα από την άποψη "πως έβλεπε ο Όμηρος τις υποχρεώσεις των φιλοξενούντων με βάση την ξείνων θέμιδα".
Όπου οι λέξεις "θέμιδα" και "θεμέλιο" έχουν την ίδια ρίζα: Κάτι σταθερό που αντέχει στο χρόνο. Τα υπόλοιπα είναι α-θέμιτα.
Η "θέμις" σημαίνει κάτι σαν νόμος, αλλά όχι ανθρώπινος νόμος. Ένας ανθρώπινος νόμος κάποτε καταργείται. Μια θέμις μάλλον όχι.
"Σώτειρα Διός ξενίου
πάρεδρος ασκείται Θέμις"
"νόστιμο μικρό τρελό μου
μαγικό μελαχροινό μου"
που έλεγε κι ο Βαμβακάρης -ή ίσως ο Πίνδαρος- σ' ένα θαλασσινό τραγούδι που υμνούσε την Αίγινα).
Έλεγα λοιπόν ότι η πάρεδρος του Δία, η θέμις, πολύ δύσκολα καταργείται -εκτός κι αν την καταργήσει ο Δίας, άσε που τσαντίζεται όταν την παραβιάζουμε.
Διότι σου λέει "ψιτ, μάστορη, δεν είναι μόνος του αυτός ο ταλαίπωρος που βλέπεις, έχει κι εμένα να είμαι οπαδός του", και είπαμε, οπαδός σημαίνει μεν "ακόλουθος", σημαίνει όμως και "αυτός που ανοίγει το δρόμο για να πάει κάποιος κάπου".
Για να έρθει κάποιος -ένα ιερό πρόσωπο -αιδοίος- μπροστά σου, εν προκειμένω.
Πράγμα που σε κάνει κι εσένα μέρος της ιερότητας-αιδοιότητας. Κι άμα αρνηθείς την δική σου ιερότητα, τότε τα έχεις κάνει όλα μουνί και πηγαίνεις γυρεύοντας. Τα βάζεις με τους οπαδούς.
Οι οπαδοί -ο Δίας εν προκειμένω- θέλουν να δουν θέαμα, όμορφο θέαμα, κι εσύ τους το χαλάς.
Θα θυμώσουν.
Και είναι ζόρικο πράμα με ζόρικες συνέπειες το να εκνευρίζεις τους μπρατσωμένους, τερπικέραυνους και επιτιμήτορες οπαδούς.
Τα ήξερε αυτά ο βασιλιάς Αλκίνοος, διότι πέρα από την "αλκή" του "νοός", ήταν εγγονάκι του Ποσειδώνα, και στο παλάτι του είχε κάτι μυστήρια -χρυσά κι ασημένια- σκυλάκια κατασκευές του Ήφαιστου και κάτι άλλα "αγλαά δώρα" από τους θεούς, με τους οποίους φαίνεται πως είχε στενά κονέξια.
Και εξαιτίας αυτής της κολεγιάς του με τους θεούς μπορούσε να εμβαθύνει και να πει τη φράση που λέγαμε στο προηγούμενο ποστ.
Όταν έλεγε τη φράση "όποιος δεν είναι στόκος θεωρεί αδέρφια του τους ξένους και τους ικέτες", δεν απηχούσε την άποψη της κοινής γνώμης των Φαιάκων, αλλά μόνο τη δική του, σοφή άποψη.
Αλλιώς θα πρέπει να βγάλουμε ψεύτρα κοτζάμ θεά Αθηνά (πράγμα που δεν θα ήταν σοφό εκ μέρους μας), που τη βρίσκουμε πρωτύτερα (προς την αρχή της Η ραψωδίας) να λέει στον Οδυσσέα σχετικά με το πως πάνε στο παλάτι του Αλκίνοου:
" μηδέ τιν' ἀνθρώπων προτιόσσεο μηδ' ἐρέεινε.
οὐ γὰρ ξείνους οἵ γε μάλ' ἀνθρώπους ἀνέχονται
οὐδ' ἀγαπαζόμενοι φιλέουσ', ὅς κ' ἄλλοθεν ἔλθοι"
Σα να λέμε
"Μην περιμένεις τίποτα από τον κόσμο που θα συναντήσεις στο δρόμο,
δεν έχει νόημα να τους ρωτήσεις. (Δε θα σου απαντήσουν).
Δεν τους πολυσυμπαθούν τους ξένους,
ούτε φιλοξενούν εύκολα όσους έρχονται από ξένα μέρη".
Γι΄αυτό ανέλαβε η ίδια να δείξει στον Οδυσσέα το δρόμο για το σπίτι του Αλκίνοου, λέγοντάς του κάτι σε στυλ "το ξέρω καλά το σπίτι του Αλκίνοου, ἐπεί μοι πατρὸς ἀμύμονος ἐγγύθι ναίει".
Σα να λέμε, "επειδή ο Αλκίνοος μένει κοντά στον υπέροχο πατέρα μου".
Το Δία δηλαδή, προφανώς μεταφορικά μιλώντας -εφόσον το σπίτι του Αλκίνοου δεν ήταν πάνω στον Όλυμπο αλλά κάπου παραθαλάσσια. (λέμε τώρα).
Και εννοώντας ότι οι υπόλοιποι Φαίακες, οι αφιλόξενοι, έμεναν μακριά από τον πατέρα της, το Δία, όντας ζωντόβολα που δε χαμπάριαζαν από "ξείνων θέμιδα" παρά μόνο από ναυσιπλοϊα. Στη ναυσιπλοϊα ήταν γάτοι, αλλά στην "ξείνων θέμιδα" ήταν ζωντόβολα.
Και αυτή η ζωντοβολότης των συμπατριωτών του, φόβιζε το σοφό Αλκίνοο. Τον έκανε να θυμάται (Οδύσσεια Θ, στίχος 560τόσο) την προφητεία που είχε πει ο πατέρας του:
Ότι, δηλαδή, μια μέρα των ημερών, ο Ποσειδώνας θα προκαλέσει ένα γεωλογικό φαινόμενο μυστήριο, " μέγα δ' ἧμιν ὄρος πόλει ἀμφικαλύψειν", θα κλείσει με βουνά γύρω-γύρω τη χώρα των Φαιάκων, και μετά καληνύχτα ναυσιπλοϊα. "Ποιός είδε βάρκα στο Χελμό, στο Μέτσοβο βαπόρι", που λέει και το άσμα.
Βέβαια εντάξει, και ο σοφός Γαλάτης βάρδος Κακοφωνίξ φοβόταν ότι θα του πέσει ο ουρανός στο κεφάλι... Έτσι είναι οι μύθοι, έτσι είναι και οι ποιητές που μας μπερδεύουν...
Το παρόν κειμενάκιον δε θα είχε λόγο να γραφτεί, αλλά κάτι φίλοι που διάβασαν το προηγούμενο, το σχολίασαν σε στυλ "εντάξει μωρέ, έβαλε ο Όμηρος τον Αλκίνοο να λέει μια παπαριά κι εσύ την πήρες και την έκανες σημαία. Δεν είναι και τόσο καλό να γενικεύουμε τα λόγια των ποιητών, ακόμα κι αν ισχυρίζονται ότι εμπνέονται από τη Μούσα"...
Λογικό μου φαίνεται αυτό που λένε. Λογικό κι επιβεβαιωμένο από την εμπειρία. Δε λέει να κάνουμε σημαία δυο στίχους όλους κι όλους, κι ας είναι στίχοι του μεγαλύτερου ποιητή. Μερικές φορές είναι λούμπα τα λόγια των ποιητών.
Αλλά να μην απολογηθώ για την υπ' εμού αναιδώς επιχειρηθείσα διαχρονική γενίκευση της εφαρμογής δυο όλων κι όλων στίχων του Ομήρου?
Λέω λοιπόν.
Κι εγώ θα δίσταζα να το απλώσω τό θέμα τόσο πολύ που να περιλαμβάνει τους πάντες, αλλά ο ίδιος ο Όμηρος μας δίνει το δικαίωμα να το απλώσουμε και να το γενικεύσουμε, αφού βάζει (στο Ι της Οδύσσειας) τον Οδυσσέα να λέει τα ίδια ακόμα και στον Κύκλωπα -που όπως και να το κάνουμε, Κύκλωπας ήταν, άλλο πράμα ήταν και όχι Αχαιός, ας πούμε- και ως Κύκλωπας θα μπορούσε να εξαιρείται από τον νόμο (τη "θέμιδα") της σούπερ-καλής συμπεριφοράς προς τους λαθρομετανάστες που είχαν σκάσει μύτη έχοντας κάνει κατάληψη στη σπηλιά του:
Λέει ο Κανένας (ο λαθρομετανάστης-χωρίς-χαρτιά Οδυσσέας) στον Κύκλωπα -στου οποίου τη σπηλιά είχε κάνει κατάληψη με τους συντρόφους του:
τὰ σὰ γοῦνα
ἱκόμεθ', εἴ τι πόροις ξεινήϊον ἠὲ καὶ ἄλλως
δοίης δωτίνην, ἥ τε ξείνων θέμις ἐστίν.
ἀλλ' αἰδεῖο, φέριστε, θεούς· ἱκέται δέ τοί εἰμεν.
Ζεὺς δ' ἐπιτιμήτωρ ἱκετάων τε ξείνων τε,
ξείνιος, ὃς ξείνοισιν ἅμ' αἰδοίοισιν ὀπηδεῖ.
"Και πέφτουμε ικέτες στα πόδια σου να μας φιλοξενήσεις
ή και να μας δώσεις δώρα (!!!) στα πλαίσια της φιλοξενίας
όπως είναι ο νόμος για τους ξένους (η "ξείνων θέμις").
Σεβάσου άρχοντα τους θεούς, είμαστε ικέτες. Και θυμήσου πως
ο Δίας είναι "επιτιμήτωρ" (τιμωρός) για λογαριασμό των ξένων και ικετών,
τους προστατεύει, τους ανοίγει δρόμο και τους ακολουθεί
επειδή τους θεωρεί πως είναι ανώτερα, ιερά πρόσωπα (αιδοίοισιν)".
(Νομίζω πως παρά την αβανγκαρντ ερμηνεία, κάνω αρκετά σωστή απόδοση της φράσης
"ξείνοισιν άμ' αιδοίοισιν οπηδεί".
Από αυτό το πηδηχτούλικο "οπηδεί" προέκυψε αργότερα ο "οπαδός", (εκ του ρήματος "οπάζω" (ακολουθώ, αλλά και ανοίγω δρόμο)
οπότε η φράση του Ομήρου θα σήμαινε πως
"ο Δίας είναι οπαδός των ξένων,
είναι δηλαδή ακόλουθος των ξένων, τους ακολουθεί όπου κι αν πάνε,
αλλά είναι κι αυτός που τους ανοίγει το δρόμο που πορεύονται,
ως εκ τούτου είναι ιερά πρόσωπα σε ιερό δρόμο.
Και μέρος του ιερού δρόμου, είσαι κι εσύ, ω, Κύκλωπα,
οπότε φέρσου αναλόγως για να μη βρεις κάνα μπελά".
Και όποτε ο Δίας είναι οπαδός των ξένων και των κατατρεγμένων, μιλάμε για Δία "επιτιμήτορα-τιμωρό" ή, (στο Η της οδύσσειας), για "Δία τερπικέραυνο-που τη βρίσκει να κεραυνοβολεί". Αυτός ο Δίας -λέει ο Όμηρος- ότι προστατεύει τους ξένους και τους ικέτες "οπηδεί-ως οπαδός". Δεν μιλάει για τον "μειλίχιο Δία" ή γενικώς για "ξένιο Δία", ας πούμε. Θεωρεί το θέμα πολύ σοβαρό και θέλει να τονίσει την απειλή, γι' αυτό μιλάει για "τερπικέραυνο Δία" και για "επιτιμήτορα Δία" που έχει θεσπίσει την "ξείνων θέμιδα").
Φαίνεται πως εκείνη την εποχή, η υπερβολικά ευνοϊκή φιλοξενία στους καταδιωγμένους (ο Οδυσσέας δεν κάνει λόγο για πράγματα του στυλ "θα σου κάνουμε δουλειές και ως αντάλλαγμα θα μας δώσεις να φάμε", αλλά μιλάει στην ψύχρα ζητώντας "δωτίνην" δηλαδή "δωρεά, δώρα άνευ εργασίας" -θεωρεί αυτονόητο οτι ο Κύκλωπας θα τους κάνει δώρα. Αργότερα, ο Αλκίνοος κυριολεκτικά θα χρυσώσει τον Οδυσσέα, που ως κατατρεγμένος ναυαγός ήταν ιερό πρόσωπο, και στα ιερά πρόσωπα ξηγιόμαστε ανάλογα: Τους κάνουμε τα καλύτερα δώρα).
Φαίνεται πως ήταν μια ιδέα-αρχή με γενική εφαρμογή
-περίμεναν πως η υποχρέωση της εφαρμογής της περιλάμβανε ακόμα και τους Κύκλωπες.
Βέβαια, όπως όλοι ξέρουμε, ο Κύκλωπας το έβλεπε το θέμα με άλλο μάτι, όπως αποδείχτηκε, με αποτέλεσμα ο κύκλωπας ν' αρχίσει να τρώει τους συντρόφους του Οδυσσέα, βγάζοντας κακό όνομα στην πιάτσα -και βγάζοντας και το μάτι του.
Το κακό είναι ότι ο μέσος σημερινός συμπατριώτης μας (με προεξάρχοντες τους εθνικιστές συμπατριώτες μας), μάλλον υιοθετεί την οπτική γωνία των Κυκλώπων, παρά αυτή των Ελλήνων.
Πράγμα παράδοξον για εθνικιστές!
Χώρια που δημιουργείται ο κίνδυνος, εξαιτίας αυτών των συμπατριωτών μας "να μας βγει το μάτι", που λένε -και δεν θα έχει ούτε χαρτιά, ούτε διαβατήριο ο λαθρομετανάστης που θα μας το έχει βγάλει. Θα μας έχει βγάλει το μάτι ο "Κανένας", ο "Ούτις", ο Οδυσσέας, ας πούμε, και αν το δούμε από την άποψη του Δία καλά θα έχει κάνει, αφού θα έχουμε παραβιάσει την "ξείνων θέμιδα" ως άλλοι Κύκλωπες.
Βέβαια, και ο βγάζων το μάτι του Κύκλωπος, θα βρει το διάολό του, θα περιπλανιέται για χρόνια εδώ κι εκεί, διότι κάθε νόμος, κάθε σύμβαση, βάζει όρια και στα δύο αντισυμβαλλόμενα μέρη. Κάποια στιγμή θα δούμε και τα όρια εντός των οποίων οφείλουν να κινούνται οι φιλοξενούμενοι. Όμως εδώ εξετάζουμε το ζήτημα από την άποψη "πως έβλεπε ο Όμηρος τις υποχρεώσεις των φιλοξενούντων με βάση την ξείνων θέμιδα".
Όπου οι λέξεις "θέμιδα" και "θεμέλιο" έχουν την ίδια ρίζα: Κάτι σταθερό που αντέχει στο χρόνο. Τα υπόλοιπα είναι α-θέμιτα.
Η "θέμις" σημαίνει κάτι σαν νόμος, αλλά όχι ανθρώπινος νόμος. Ένας ανθρώπινος νόμος κάποτε καταργείται. Μια θέμις μάλλον όχι.
"Σώτειρα Διός ξενίου
πάρεδρος ασκείται Θέμις"
"νόστιμο μικρό τρελό μου
μαγικό μελαχροινό μου"
που έλεγε κι ο Βαμβακάρης -ή ίσως ο Πίνδαρος- σ' ένα θαλασσινό τραγούδι που υμνούσε την Αίγινα).
Έλεγα λοιπόν ότι η πάρεδρος του Δία, η θέμις, πολύ δύσκολα καταργείται -εκτός κι αν την καταργήσει ο Δίας, άσε που τσαντίζεται όταν την παραβιάζουμε.
Διότι σου λέει "ψιτ, μάστορη, δεν είναι μόνος του αυτός ο ταλαίπωρος που βλέπεις, έχει κι εμένα να είμαι οπαδός του", και είπαμε, οπαδός σημαίνει μεν "ακόλουθος", σημαίνει όμως και "αυτός που ανοίγει το δρόμο για να πάει κάποιος κάπου".
Για να έρθει κάποιος -ένα ιερό πρόσωπο -αιδοίος- μπροστά σου, εν προκειμένω.
Πράγμα που σε κάνει κι εσένα μέρος της ιερότητας-αιδοιότητας. Κι άμα αρνηθείς την δική σου ιερότητα, τότε τα έχεις κάνει όλα μουνί και πηγαίνεις γυρεύοντας. Τα βάζεις με τους οπαδούς.
Οι οπαδοί -ο Δίας εν προκειμένω- θέλουν να δουν θέαμα, όμορφο θέαμα, κι εσύ τους το χαλάς.
Θα θυμώσουν.
Και είναι ζόρικο πράμα με ζόρικες συνέπειες το να εκνευρίζεις τους μπρατσωμένους, τερπικέραυνους και επιτιμήτορες οπαδούς.
Τα ήξερε αυτά ο βασιλιάς Αλκίνοος, διότι πέρα από την "αλκή" του "νοός", ήταν εγγονάκι του Ποσειδώνα, και στο παλάτι του είχε κάτι μυστήρια -χρυσά κι ασημένια- σκυλάκια κατασκευές του Ήφαιστου και κάτι άλλα "αγλαά δώρα" από τους θεούς, με τους οποίους φαίνεται πως είχε στενά κονέξια.
Και εξαιτίας αυτής της κολεγιάς του με τους θεούς μπορούσε να εμβαθύνει και να πει τη φράση που λέγαμε στο προηγούμενο ποστ.
Όταν έλεγε τη φράση "όποιος δεν είναι στόκος θεωρεί αδέρφια του τους ξένους και τους ικέτες", δεν απηχούσε την άποψη της κοινής γνώμης των Φαιάκων, αλλά μόνο τη δική του, σοφή άποψη.
Αλλιώς θα πρέπει να βγάλουμε ψεύτρα κοτζάμ θεά Αθηνά (πράγμα που δεν θα ήταν σοφό εκ μέρους μας), που τη βρίσκουμε πρωτύτερα (προς την αρχή της Η ραψωδίας) να λέει στον Οδυσσέα σχετικά με το πως πάνε στο παλάτι του Αλκίνοου:
" μηδέ τιν' ἀνθρώπων προτιόσσεο μηδ' ἐρέεινε.
οὐ γὰρ ξείνους οἵ γε μάλ' ἀνθρώπους ἀνέχονται
οὐδ' ἀγαπαζόμενοι φιλέουσ', ὅς κ' ἄλλοθεν ἔλθοι"
Σα να λέμε
"Μην περιμένεις τίποτα από τον κόσμο που θα συναντήσεις στο δρόμο,
δεν έχει νόημα να τους ρωτήσεις. (Δε θα σου απαντήσουν).
Δεν τους πολυσυμπαθούν τους ξένους,
ούτε φιλοξενούν εύκολα όσους έρχονται από ξένα μέρη".
Γι΄αυτό ανέλαβε η ίδια να δείξει στον Οδυσσέα το δρόμο για το σπίτι του Αλκίνοου, λέγοντάς του κάτι σε στυλ "το ξέρω καλά το σπίτι του Αλκίνοου, ἐπεί μοι πατρὸς ἀμύμονος ἐγγύθι ναίει".
Σα να λέμε, "επειδή ο Αλκίνοος μένει κοντά στον υπέροχο πατέρα μου".
Το Δία δηλαδή, προφανώς μεταφορικά μιλώντας -εφόσον το σπίτι του Αλκίνοου δεν ήταν πάνω στον Όλυμπο αλλά κάπου παραθαλάσσια. (λέμε τώρα).
Και εννοώντας ότι οι υπόλοιποι Φαίακες, οι αφιλόξενοι, έμεναν μακριά από τον πατέρα της, το Δία, όντας ζωντόβολα που δε χαμπάριαζαν από "ξείνων θέμιδα" παρά μόνο από ναυσιπλοϊα. Στη ναυσιπλοϊα ήταν γάτοι, αλλά στην "ξείνων θέμιδα" ήταν ζωντόβολα.
Και αυτή η ζωντοβολότης των συμπατριωτών του, φόβιζε το σοφό Αλκίνοο. Τον έκανε να θυμάται (Οδύσσεια Θ, στίχος 560τόσο) την προφητεία που είχε πει ο πατέρας του:
Ότι, δηλαδή, μια μέρα των ημερών, ο Ποσειδώνας θα προκαλέσει ένα γεωλογικό φαινόμενο μυστήριο, " μέγα δ' ἧμιν ὄρος πόλει ἀμφικαλύψειν", θα κλείσει με βουνά γύρω-γύρω τη χώρα των Φαιάκων, και μετά καληνύχτα ναυσιπλοϊα. "Ποιός είδε βάρκα στο Χελμό, στο Μέτσοβο βαπόρι", που λέει και το άσμα.
Βέβαια εντάξει, και ο σοφός Γαλάτης βάρδος Κακοφωνίξ φοβόταν ότι θα του πέσει ο ουρανός στο κεφάλι... Έτσι είναι οι μύθοι, έτσι είναι και οι ποιητές που μας μπερδεύουν...
Πέμπτη, Οκτωβρίου 15, 2009
ΠΡΟΣΤΑΤΕΣ ΚΑΙ ΠΡΟΣΤΑΣΙΑ
Πολύ γέλασα όταν έμαθα πως επρόκειτο να ιδρυθεί υπουργείον ΠΡΟ-ΠΟ που θα το αναλάμβανε ο Χρυσοχοϊδης. Αν μη τι άλλο, ο τίτλος του υπουργείου ήταν ευρηματικός -μόνο επιθεωρησιογράφος θα μπορούσε να τον εμπνευστεί.
Οι κακεντρεχείς που ανατρέχουν στο "Υπουργείο Χαράς", στο "Υπουργείο Αγάπης" και στα σχετικά υπουργεία του Όργουελ από το "1984", ας μου επιτρέψουν να διαφωνήσω μες την άποψή τους. (Βλέπε υποσημείωση τέλους).
Όμως βρε Χρυσοχοϊδη μ, εδώ οι άλλοι ομιλούσι δια μείωση των κρατικών δαπανών βρε τζάνεμ, κι εσύ ξαμολάς τα delivery boys να καταναλώνωσι καύσιμα κάμνοντες μπουλουκηδόν επίδειξιν γύραθεν της πλατείας?
Εκτός πια κι αν χάνουν το δρόμο και μπλέκονται στα στενά των Εξαρχείων, με αποτέλεσμα να περνούν από το ίδιο σημείο ξερωγώ 5-6 φορές το δεκάλεπτο, παραβιάζοντας πεζόδρομους, μονόδρομους κλπ.
Βρε Χρυσοχοϊδη μ, φορολογούμενοι πολίτες είμεθα βρε τζάνεμ, δεν μας λυπάσαι να βλέπομεν τους φόρους μας να γίνονται καυσαέριον? Διότι εντάξει, εγώ και οι φίλοι μου γελάμε με την όλη φάση -και έχει όντως γέλιο- αλλά από την άλλη λέμε "κοίτα πως σπαταλούν τους φόρους μας οι ντιλιβεράδες". Μιλάμε ότι οι φόροι μας εξανεμίζονται ως καυσαέρια, και αυτό είναι λυπηρόν εις τας δυσκόλους περιστάσεις που διανύει η χώρα...
Μεγάλη φάση πάντως τα άτομα οι ντιλιβεράδες... Προχτές δυο από δαύτους σταμάτησαν και πούλησαν μούρη σε έναν στη Φιλολάου επειδή περπατούσε αφηρημένος με το χέρι στην κωλότσεπη. Τους κοιτάγαμε με τον περιπτερά και δεν το πιστεύαμε ότι στις μέρες των αντιεξουσιαστών στην εξουσία είναι ύποπτο να βάζεις το χέρι στην δική σου κωλότσεπη...
Κάτσαμε κάνα τέταρτο και γελάγαμε για τα delivery boys των αντιεξουσιαστών και λέγαμε "τι διάολο, αναστήθηκε ο Δροσογιάννης" και τέτοια.
Ρε τι τραβάμε και δεν το μαρτυράμε, δηλαδή... Πάνε αυτά που ξέρατε, δηλαδή: Οι αντιεξουσιασταί είναι εις την εξουσία και πλέον ούτε το χέρι εις την ιδίαν ημών κωλότσεπη δεν μπορούμε να βάζουμε... Αφόδευε υψηλά κι αγνάντευε σου λέω...
Αλλά και το άλλο βρε Χρυσοχοϊδη μ, τα άλλα τα έρμα τα παιδιά -αυτά με τις ασπίδες, τα έχεις βάλει να στήνονται στη γωνία και να περιμένουν μ' αγωνία, με μια ασπίδα κι ένα ξερωγώ δόρυ, απονέμοντες τιμές εις εμάς. Ευχαριστούμεν σοι, βέβαια, αλλά δεν ήτο ανάγκη βρε, δεν θέλομεν τιμητικά αγήματα, είπαμε "οι αντιεξουσιαστές στην εξουσία", αλλά όχι και τιμητικά αγήματα προς τιμήν μας... μην υπερβάλλομεν κιόλας βρε... Σεμνοί ανθρώποι είμεθα... Αντιεξουσιασταί μεν, σεμνοί δε. (Για εμάς μιλάω, δεν μιλάω για εσάς).
Σαν να μοι εφάνη μάλιστα ότι είδα και ένα άγημα επί της γωνίας της οδού Μιχάλη Καλτεζά -του δολοφονηθέντος υπό του κράτους- συμβολικά να είναι εκεί και να αποδίδει τιμές στη μνήμη του αδικοχαμένου παιδιού. Τόση τιμή πιά, τόση μνήμη για τους δολοφονημένους από το κράτος? Δεν το επερίμενα, ομολογώ, να δείξουν τοιαύτην ευαισθησίαν οι αντιεξουσιαστές που είναι εις την εξουσία...
Και δεν σοι λέγω για το ποσοτικόν του πράγματος, όπου σε κάθε γωνία υπάρχει ένα ντουέτο με ασπίδα και ξερωγώ δόρυ και ξερωγώ περικεφαλαία -πως τα λέτε αυτά εσείς- και μας αποδίδει τιμάς, αλλά όταν χειμωνιάσει τι θα γίνωσι βρε αυτοί?
Θα ξεροσταλιάζουν μέσα στο αγιάζι και στο χιόνι? Κρίμα δεν θα είναι να πουντιάσουν, νέα παιδιά? Κι αν πλευριτωθούν?
Δεν θα επιβαρυνθεί με τα νοσήλεια του πλευριτώματος ο προϋπολογισμός του ασφαλιστικού των ταμείου? Ε? Και σε ερωτώ: Είναι εποχές για να επιβαρύνομεν τα ασφαλιστικά ταμεία? Τι να είπω... Λιτότητα σου λέει μετά...
Αν πάλι τους αποσύρετε μόλις βαρυχειμωνιάσει, τι θα απογίνωμεν εμείς? Πως θα ζήσωμεν χωρίς τιμητικά αγήματα -που θα τα έχωμεν συνηθίσει εν τω μεταξύ?
Αν πάλι τους αφήσετε εκεί να ξεροσταλιάζουν, θα παγώσουν και θα γίνουν αρχαίοι από το κρύο.
Και μην κοιτάς που έναν αρχαιότροπο σαν και του λόγου μου, ουδόλως τον χαλάει να γεμίσει ο τόπος αρχαίους με ασπίδες και περικεφαλαίες, αλλά είναι ζήτημα ανθρωπιάς το να μην πλευριτωθούν τα παιδιά. Όχι τίποτ' άλλο, αλλά όταν δεν φοράνε περικεφαλαίες είναι εμφανές πως πρόκειται για νέα παιδιά...
Τι να σου πώ, σκέψου το από την ανθρώπινη πλευρά του το θέμα.
Διότι από την αισθητική του πλευρά δεν περιμένω να το σκεφτείς: Εδώ έχεις ξαμολήσει τους άλλους με τις μπλε φόρμες αγγαρείας και κυκλοφορούν σαν καρνάβαλοι: Από τη μέση τους κρέμονται περίστροφα, γκλομπς, φακοί, χειροπέδες, κουδούνια, κονσέρβες, ασύρματοι, χαϊμαλιά, μανταλάκια, τηγάνια, ό,τι προαιρείται ο καθένας το κρεμάει στη ζώνη του και βγαίνει βόλτα. Και σε ερωτώ: Είναι αισθητική αυτό?
Εντάξει, και οι εκκλησίες είναι άρτια εξοπλισμένες, αλλά στον επιτάφιο και στις λιτανείες βγάζουν βόλτα μόνο τα βασικά. Δεν βγάζουν βόλτα και την κολυμπήθρα, ας πούμε... Ενώ οι δικοί σου, ότι τσεντζερέδι βρουν, το κρεμάνε στη μέση και βγαίνουν ανά τας οδούς κουδουνίζοντας, ίνα σκορπίσωσι τον γέλωτα.
Έτσι βρε θα παταχθεί η εγκληματικότης?
Δεν ξέρω, τρεις μέρες τώρα όπου επέστρεψα εν Εξαρχείοις, δεν μπορώ να συμφωνήσω με όσους θεωρούν την κατάσταση ως εφάμιλλη της Ραμάλα.
Ναι μεν έχει διαδοχικά τσεκ-πόϊντς, αλλά το θέμα έχει και την πλάκα του-ιδίως αυτήν, προς το παρόν. Προς το παρόν μπαίνουμε στα Εξάρχεια με επίδειξη ταυτότητας -διαβατήριο δεν απαιτείται ακόμα, ούτε περνάμε τελωνείο ακόμα.
Καθόμεθα και κάνουμε χάζι και το φιλοσοφούμε το θέμα, λέγοντας λαϊκές παροιμίες, πίνοντας αποστάγματα και ενθυμούμενοι αποστάγματα λαϊκής σοφίας, του στυλ "Όσα φέρνει η ώρα δεν τα φέρνει ο χρόνος", "Κάλιο γαϊδουρόδενε παρά γαϊδουρογύρευε", "Σκυλί που γαβγίζει δεν δαγκώνει", "Λαγός τη φτέρη έτριβε, κακό του κεφαλιού του", "Πίσω έχει η αχλάδα την ουρά" και τέτοια σοφά, και περνάμε όμορφα με τους αντιεξουσιαστές στην εξουσία. Νιώθουμε προστατευμένοι βρε αδερφέ.
Βέβαια, πρακτικώς, παπάρια προστατευμένοι είμεθα: Τα μεγάλα deals, αυτά με Siemens, Χριστοφοράκους, Τσουκάτους, Βατοπέδια, δομημένα ομόλογα και τέτοια, κλείνονται δυο μαχαλάδες πιο πάνω, προς το Κολωνάκιον, ας πούμε.
Αλλά εντάξει, από κάπου πρέπει να γίνει η αρχή. Έγινε από τα Εξάρχεια. Κάποια στιγμή (αφόδευε ψηλά κι αγνάντευε, δηλαδή), μπορεί κάποιος να ασχοληθεί και με την πάταξη της πραγματικής εγκληματικότητας... Όχι ότι το πιστεύω, αλλά πολύ θα εγούσταρα να δω μια κουστωδία τύπων με τσετζερέδια κρεμασμένα στη μέση, να κάνει εξακριβώσεις στοιχείων και προσαγωγές φραγκάτων κυριλέδων, δυο μαχαλάδες πιο πάνω από τα Εξάρχεια... Ο γέλως της άρκτου.
(Υποσημείωσις: Ελληνιστί, το να παρέχεις "με το ζόρι προστασία" λέγεται απλώς "προστασία" και οι παρέχοντες αυτήν λέγονται "προστάτες", επομένως εγώ, ως γλωσσαμύντωρ, θεωρώ την ονομασία του Χρυσοχοϊδειου υπουργείου ότι είναι η πρέπουσα και η επιβεβλημένη. Υπουργείο Προστασίας του πολίτη. Και αναγνωρίζω ότι κακώς γέλασα όταν έμαθα πως επρόκειτο να συσταθεί Υπουργείον ΠΡΟ-ΠΟ.
Ο τίτλος του εν λόγω υπουργείου, αποτελεί την πεμπτουσία του κράτους -και πάντως σίγουρα αποτελεί την πεμπτουσία του ελληνικού κράτους, από της ιδρύσεώς του και εντεύθεν: Ιδρύθηκε (το ελληνικό κράτος) για να μας πουλάει προστασία και να μας τα παίρνει από τον κρατικό τζόγο.
Βέβαια, υπάρχει και άλλου είδους "προστάτης" -που είναι διάσημος λόγω του "καρκίνου του προστάτη"- αλλά νομίζω πως είναι σχετικώς άσχετος με το όλον θέμα, αν και ο συνδυασμός "καρκίνου" και "προστάτη" δημιουργεί εύλογους συνειρμούς με καρκινώματα και προστάτες, αλλά αυτά είναι εκτός θέματος, νομίζω).
Πολύ γέλασα όταν έμαθα πως επρόκειτο να ιδρυθεί υπουργείον ΠΡΟ-ΠΟ που θα το αναλάμβανε ο Χρυσοχοϊδης. Αν μη τι άλλο, ο τίτλος του υπουργείου ήταν ευρηματικός -μόνο επιθεωρησιογράφος θα μπορούσε να τον εμπνευστεί.
Οι κακεντρεχείς που ανατρέχουν στο "Υπουργείο Χαράς", στο "Υπουργείο Αγάπης" και στα σχετικά υπουργεία του Όργουελ από το "1984", ας μου επιτρέψουν να διαφωνήσω μες την άποψή τους. (Βλέπε υποσημείωση τέλους).
Όμως βρε Χρυσοχοϊδη μ, εδώ οι άλλοι ομιλούσι δια μείωση των κρατικών δαπανών βρε τζάνεμ, κι εσύ ξαμολάς τα delivery boys να καταναλώνωσι καύσιμα κάμνοντες μπουλουκηδόν επίδειξιν γύραθεν της πλατείας?
Εκτός πια κι αν χάνουν το δρόμο και μπλέκονται στα στενά των Εξαρχείων, με αποτέλεσμα να περνούν από το ίδιο σημείο ξερωγώ 5-6 φορές το δεκάλεπτο, παραβιάζοντας πεζόδρομους, μονόδρομους κλπ.
Βρε Χρυσοχοϊδη μ, φορολογούμενοι πολίτες είμεθα βρε τζάνεμ, δεν μας λυπάσαι να βλέπομεν τους φόρους μας να γίνονται καυσαέριον? Διότι εντάξει, εγώ και οι φίλοι μου γελάμε με την όλη φάση -και έχει όντως γέλιο- αλλά από την άλλη λέμε "κοίτα πως σπαταλούν τους φόρους μας οι ντιλιβεράδες". Μιλάμε ότι οι φόροι μας εξανεμίζονται ως καυσαέρια, και αυτό είναι λυπηρόν εις τας δυσκόλους περιστάσεις που διανύει η χώρα...
Μεγάλη φάση πάντως τα άτομα οι ντιλιβεράδες... Προχτές δυο από δαύτους σταμάτησαν και πούλησαν μούρη σε έναν στη Φιλολάου επειδή περπατούσε αφηρημένος με το χέρι στην κωλότσεπη. Τους κοιτάγαμε με τον περιπτερά και δεν το πιστεύαμε ότι στις μέρες των αντιεξουσιαστών στην εξουσία είναι ύποπτο να βάζεις το χέρι στην δική σου κωλότσεπη...
Κάτσαμε κάνα τέταρτο και γελάγαμε για τα delivery boys των αντιεξουσιαστών και λέγαμε "τι διάολο, αναστήθηκε ο Δροσογιάννης" και τέτοια.
Ρε τι τραβάμε και δεν το μαρτυράμε, δηλαδή... Πάνε αυτά που ξέρατε, δηλαδή: Οι αντιεξουσιασταί είναι εις την εξουσία και πλέον ούτε το χέρι εις την ιδίαν ημών κωλότσεπη δεν μπορούμε να βάζουμε... Αφόδευε υψηλά κι αγνάντευε σου λέω...
Αλλά και το άλλο βρε Χρυσοχοϊδη μ, τα άλλα τα έρμα τα παιδιά -αυτά με τις ασπίδες, τα έχεις βάλει να στήνονται στη γωνία και να περιμένουν μ' αγωνία, με μια ασπίδα κι ένα ξερωγώ δόρυ, απονέμοντες τιμές εις εμάς. Ευχαριστούμεν σοι, βέβαια, αλλά δεν ήτο ανάγκη βρε, δεν θέλομεν τιμητικά αγήματα, είπαμε "οι αντιεξουσιαστές στην εξουσία", αλλά όχι και τιμητικά αγήματα προς τιμήν μας... μην υπερβάλλομεν κιόλας βρε... Σεμνοί ανθρώποι είμεθα... Αντιεξουσιασταί μεν, σεμνοί δε. (Για εμάς μιλάω, δεν μιλάω για εσάς).
Σαν να μοι εφάνη μάλιστα ότι είδα και ένα άγημα επί της γωνίας της οδού Μιχάλη Καλτεζά -του δολοφονηθέντος υπό του κράτους- συμβολικά να είναι εκεί και να αποδίδει τιμές στη μνήμη του αδικοχαμένου παιδιού. Τόση τιμή πιά, τόση μνήμη για τους δολοφονημένους από το κράτος? Δεν το επερίμενα, ομολογώ, να δείξουν τοιαύτην ευαισθησίαν οι αντιεξουσιαστές που είναι εις την εξουσία...
Και δεν σοι λέγω για το ποσοτικόν του πράγματος, όπου σε κάθε γωνία υπάρχει ένα ντουέτο με ασπίδα και ξερωγώ δόρυ και ξερωγώ περικεφαλαία -πως τα λέτε αυτά εσείς- και μας αποδίδει τιμάς, αλλά όταν χειμωνιάσει τι θα γίνωσι βρε αυτοί?
Θα ξεροσταλιάζουν μέσα στο αγιάζι και στο χιόνι? Κρίμα δεν θα είναι να πουντιάσουν, νέα παιδιά? Κι αν πλευριτωθούν?
Δεν θα επιβαρυνθεί με τα νοσήλεια του πλευριτώματος ο προϋπολογισμός του ασφαλιστικού των ταμείου? Ε? Και σε ερωτώ: Είναι εποχές για να επιβαρύνομεν τα ασφαλιστικά ταμεία? Τι να είπω... Λιτότητα σου λέει μετά...
Αν πάλι τους αποσύρετε μόλις βαρυχειμωνιάσει, τι θα απογίνωμεν εμείς? Πως θα ζήσωμεν χωρίς τιμητικά αγήματα -που θα τα έχωμεν συνηθίσει εν τω μεταξύ?
Αν πάλι τους αφήσετε εκεί να ξεροσταλιάζουν, θα παγώσουν και θα γίνουν αρχαίοι από το κρύο.
Και μην κοιτάς που έναν αρχαιότροπο σαν και του λόγου μου, ουδόλως τον χαλάει να γεμίσει ο τόπος αρχαίους με ασπίδες και περικεφαλαίες, αλλά είναι ζήτημα ανθρωπιάς το να μην πλευριτωθούν τα παιδιά. Όχι τίποτ' άλλο, αλλά όταν δεν φοράνε περικεφαλαίες είναι εμφανές πως πρόκειται για νέα παιδιά...
Τι να σου πώ, σκέψου το από την ανθρώπινη πλευρά του το θέμα.
Διότι από την αισθητική του πλευρά δεν περιμένω να το σκεφτείς: Εδώ έχεις ξαμολήσει τους άλλους με τις μπλε φόρμες αγγαρείας και κυκλοφορούν σαν καρνάβαλοι: Από τη μέση τους κρέμονται περίστροφα, γκλομπς, φακοί, χειροπέδες, κουδούνια, κονσέρβες, ασύρματοι, χαϊμαλιά, μανταλάκια, τηγάνια, ό,τι προαιρείται ο καθένας το κρεμάει στη ζώνη του και βγαίνει βόλτα. Και σε ερωτώ: Είναι αισθητική αυτό?
Εντάξει, και οι εκκλησίες είναι άρτια εξοπλισμένες, αλλά στον επιτάφιο και στις λιτανείες βγάζουν βόλτα μόνο τα βασικά. Δεν βγάζουν βόλτα και την κολυμπήθρα, ας πούμε... Ενώ οι δικοί σου, ότι τσεντζερέδι βρουν, το κρεμάνε στη μέση και βγαίνουν ανά τας οδούς κουδουνίζοντας, ίνα σκορπίσωσι τον γέλωτα.
Έτσι βρε θα παταχθεί η εγκληματικότης?
Δεν ξέρω, τρεις μέρες τώρα όπου επέστρεψα εν Εξαρχείοις, δεν μπορώ να συμφωνήσω με όσους θεωρούν την κατάσταση ως εφάμιλλη της Ραμάλα.
Ναι μεν έχει διαδοχικά τσεκ-πόϊντς, αλλά το θέμα έχει και την πλάκα του-ιδίως αυτήν, προς το παρόν. Προς το παρόν μπαίνουμε στα Εξάρχεια με επίδειξη ταυτότητας -διαβατήριο δεν απαιτείται ακόμα, ούτε περνάμε τελωνείο ακόμα.
Καθόμεθα και κάνουμε χάζι και το φιλοσοφούμε το θέμα, λέγοντας λαϊκές παροιμίες, πίνοντας αποστάγματα και ενθυμούμενοι αποστάγματα λαϊκής σοφίας, του στυλ "Όσα φέρνει η ώρα δεν τα φέρνει ο χρόνος", "Κάλιο γαϊδουρόδενε παρά γαϊδουρογύρευε", "Σκυλί που γαβγίζει δεν δαγκώνει", "Λαγός τη φτέρη έτριβε, κακό του κεφαλιού του", "Πίσω έχει η αχλάδα την ουρά" και τέτοια σοφά, και περνάμε όμορφα με τους αντιεξουσιαστές στην εξουσία. Νιώθουμε προστατευμένοι βρε αδερφέ.
Βέβαια, πρακτικώς, παπάρια προστατευμένοι είμεθα: Τα μεγάλα deals, αυτά με Siemens, Χριστοφοράκους, Τσουκάτους, Βατοπέδια, δομημένα ομόλογα και τέτοια, κλείνονται δυο μαχαλάδες πιο πάνω, προς το Κολωνάκιον, ας πούμε.
Αλλά εντάξει, από κάπου πρέπει να γίνει η αρχή. Έγινε από τα Εξάρχεια. Κάποια στιγμή (αφόδευε ψηλά κι αγνάντευε, δηλαδή), μπορεί κάποιος να ασχοληθεί και με την πάταξη της πραγματικής εγκληματικότητας... Όχι ότι το πιστεύω, αλλά πολύ θα εγούσταρα να δω μια κουστωδία τύπων με τσετζερέδια κρεμασμένα στη μέση, να κάνει εξακριβώσεις στοιχείων και προσαγωγές φραγκάτων κυριλέδων, δυο μαχαλάδες πιο πάνω από τα Εξάρχεια... Ο γέλως της άρκτου.
(Υποσημείωσις: Ελληνιστί, το να παρέχεις "με το ζόρι προστασία" λέγεται απλώς "προστασία" και οι παρέχοντες αυτήν λέγονται "προστάτες", επομένως εγώ, ως γλωσσαμύντωρ, θεωρώ την ονομασία του Χρυσοχοϊδειου υπουργείου ότι είναι η πρέπουσα και η επιβεβλημένη. Υπουργείο Προστασίας του πολίτη. Και αναγνωρίζω ότι κακώς γέλασα όταν έμαθα πως επρόκειτο να συσταθεί Υπουργείον ΠΡΟ-ΠΟ.
Ο τίτλος του εν λόγω υπουργείου, αποτελεί την πεμπτουσία του κράτους -και πάντως σίγουρα αποτελεί την πεμπτουσία του ελληνικού κράτους, από της ιδρύσεώς του και εντεύθεν: Ιδρύθηκε (το ελληνικό κράτος) για να μας πουλάει προστασία και να μας τα παίρνει από τον κρατικό τζόγο.
Βέβαια, υπάρχει και άλλου είδους "προστάτης" -που είναι διάσημος λόγω του "καρκίνου του προστάτη"- αλλά νομίζω πως είναι σχετικώς άσχετος με το όλον θέμα, αν και ο συνδυασμός "καρκίνου" και "προστάτη" δημιουργεί εύλογους συνειρμούς με καρκινώματα και προστάτες, αλλά αυτά είναι εκτός θέματος, νομίζω).
ΚΑΣΙΓΝΗΤΟΙ*
ἀντὶ .κασιγνήτου ξεῖνος θ' ἱκέτης τε τέτυκται
ἀνέρι, ὅς τ' ὀλίγον περ ἐπιψαύῃ πραπίδεσσι.
(Ομήρου Οδύσσεια, Θ)
Τι μαλακίες έλεγε ο Όμηρος, ε?
Σήμερα τα πράγματα είναι πιο απλά: Τους "ξείνους" και τους "ικέτες", τους λέμε λαθρομετανάστες και τους θεωρούμε βάρος... Απλό, έτσι?
Σιγά μην τους πούμε και κασίγνητους ρε Όμηρε, ήτοι σιγά μην πούμε "Μετανάστες αδέρφια μας" όπως μας προτείνεις εσύ να πούμε. Βέβαια εσύ μας προτείνεις την αρχαία εκδοχή του συνθήματος:
"Μετανάστες κασίγνητοί μας". .
Ντροπή σου Όμηρε να μας βάζεις κακές ιδέες στο μυαλό. Θολοκουλτουριάρη!
Θα σ' ακούσει ο Άδωνις και θα βγάλει σπυράκια.
Για να μη σου αναφέρω τον Πισσάνο (ξες... αυτόνε με τις ταινίες), ο οποίος έλεγε -για σένα το έλεγε, Όμηρε- στο φυλλάδιό του το προεκλογικό:
"Αν ένας Έλληνας υποστηρίζει με πάθος τους λαθρομετανάστες, ψάξτε τον. Δεν είναι Έλληνας!"
Γάμα τα Όμηρε: Οι ανεκδιήγητοι θα σε βγάλουν Τούρκο, και να μου το θυμηθείς! Αλλάξανε οι καιροί. Δε σε παίρνει.
Γιόμισε ο τόπος με το είδος εκείνο των Ελλήνων, που ούτε κατ' ελάχιστον
"επιψαύη πραπίδεσσι".
Αυτοί "επιψαύουν φραπέδες" και περνάνε καλά στο βασίλειο της εθνικιστικής τους άγνοιας...
Γι' αυτό μας έχουν μουτζώσει οι έτσι οι από πάνω κι όλα πάνε στραβά...
*Κασίγνητος: ο αδερφός, ο αδερφικός, το καρντάσι.
Οι ομηρικοί στίχοι, στο περίπου θα μπορούσαν να αποδοθούν έτσι:
"ο ξένος κι όποιος έχει ανάγκη βοήθειας, φτιάχτηκε για να είναι αδέρφι μας
κι αυτό το καταλαβαίνει όποιος δεν είναι εντελώς ζωντόβολο".
Το λέει ο βασιλιάς Αλκίνοος στον Οδυσσέα και με τη λέξη "τέτυκται" -τρίτο πρόσωπο παθητικού παρακείμενου του ρήματος "τεύχω"- (φτιάχνω, κατασκευάζω... από το οποίο ρήμα "τεύχω", προκύπτει [ως τευκτός-τευκταίνω-τεύκτων] και ο τέκτων, αλλά μπορεί να προκύπτει και η τύχη... ποτέ δεν ξέρεις...) φαίνεται να υπονοεί κάτι σε στυλ ότι οι ξένοι και οι ικέτες είναι μια υπερφυσικώς κατασκευασμένη λυδία λίθος επί της οποίας κρίνεται αν αξίζουμε την εύνοια του υπερφυσικού, ή αν το υπερφυσικό θα μας μουτζώσει.
(ελέγετο πως "εκ Διός πάντα τέτυκται" -οι ξένοι, εν προκειμένω).
Έτσι λέω εγώ, τουλάχιστον, και μάλλον αυτό εννοούσε κι ο μακαρίτης ο Όμηρος.
Ο οποίος, όπως όλα δείχνουν, δε χαμπάριαζε από ποσοστώσεις κι από εθνική αντιμεταναστευτική στρατηγική. Τόσο το χειρότερο γι' αυτόν.
Αγνοήστε τον.
Αφήστε τον να τον διαβάζω μόνο εγώ και οι μαθητές μου.
ἀντὶ .κασιγνήτου ξεῖνος θ' ἱκέτης τε τέτυκται
ἀνέρι, ὅς τ' ὀλίγον περ ἐπιψαύῃ πραπίδεσσι.
(Ομήρου Οδύσσεια, Θ)
Τι μαλακίες έλεγε ο Όμηρος, ε?
Σήμερα τα πράγματα είναι πιο απλά: Τους "ξείνους" και τους "ικέτες", τους λέμε λαθρομετανάστες και τους θεωρούμε βάρος... Απλό, έτσι?
Σιγά μην τους πούμε και κασίγνητους ρε Όμηρε, ήτοι σιγά μην πούμε "Μετανάστες αδέρφια μας" όπως μας προτείνεις εσύ να πούμε. Βέβαια εσύ μας προτείνεις την αρχαία εκδοχή του συνθήματος:
"Μετανάστες κασίγνητοί μας". .
Ντροπή σου Όμηρε να μας βάζεις κακές ιδέες στο μυαλό. Θολοκουλτουριάρη!
Θα σ' ακούσει ο Άδωνις και θα βγάλει σπυράκια.
Για να μη σου αναφέρω τον Πισσάνο (ξες... αυτόνε με τις ταινίες), ο οποίος έλεγε -για σένα το έλεγε, Όμηρε- στο φυλλάδιό του το προεκλογικό:
"Αν ένας Έλληνας υποστηρίζει με πάθος τους λαθρομετανάστες, ψάξτε τον. Δεν είναι Έλληνας!"
Γάμα τα Όμηρε: Οι ανεκδιήγητοι θα σε βγάλουν Τούρκο, και να μου το θυμηθείς! Αλλάξανε οι καιροί. Δε σε παίρνει.
Γιόμισε ο τόπος με το είδος εκείνο των Ελλήνων, που ούτε κατ' ελάχιστον
"επιψαύη πραπίδεσσι".
Αυτοί "επιψαύουν φραπέδες" και περνάνε καλά στο βασίλειο της εθνικιστικής τους άγνοιας...
Γι' αυτό μας έχουν μουτζώσει οι έτσι οι από πάνω κι όλα πάνε στραβά...
*Κασίγνητος: ο αδερφός, ο αδερφικός, το καρντάσι.
Οι ομηρικοί στίχοι, στο περίπου θα μπορούσαν να αποδοθούν έτσι:
"ο ξένος κι όποιος έχει ανάγκη βοήθειας, φτιάχτηκε για να είναι αδέρφι μας
κι αυτό το καταλαβαίνει όποιος δεν είναι εντελώς ζωντόβολο".
Το λέει ο βασιλιάς Αλκίνοος στον Οδυσσέα και με τη λέξη "τέτυκται" -τρίτο πρόσωπο παθητικού παρακείμενου του ρήματος "τεύχω"- (φτιάχνω, κατασκευάζω... από το οποίο ρήμα "τεύχω", προκύπτει [ως τευκτός-τευκταίνω-τεύκτων] και ο τέκτων, αλλά μπορεί να προκύπτει και η τύχη... ποτέ δεν ξέρεις...) φαίνεται να υπονοεί κάτι σε στυλ ότι οι ξένοι και οι ικέτες είναι μια υπερφυσικώς κατασκευασμένη λυδία λίθος επί της οποίας κρίνεται αν αξίζουμε την εύνοια του υπερφυσικού, ή αν το υπερφυσικό θα μας μουτζώσει.
(ελέγετο πως "εκ Διός πάντα τέτυκται" -οι ξένοι, εν προκειμένω).
Έτσι λέω εγώ, τουλάχιστον, και μάλλον αυτό εννοούσε κι ο μακαρίτης ο Όμηρος.
Ο οποίος, όπως όλα δείχνουν, δε χαμπάριαζε από ποσοστώσεις κι από εθνική αντιμεταναστευτική στρατηγική. Τόσο το χειρότερο γι' αυτόν.
Αγνοήστε τον.
Αφήστε τον να τον διαβάζω μόνο εγώ και οι μαθητές μου.
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις
(
Atom
)
