ΒΟΗΘΩΝΤΑΣ ΤΟΝ ΠΡΩΘΥΠΟΥΡΓΟ
(Ο Πρκλς στην υπηρεσία του μεγάρου κραξίμου)

Πάντως εγώ το λέω ορθά κοφτά:
Σαφέστατα θα ένιωθα συμπόνοια για τον πρωθυπουργό, αν με φώναζε και μου έλεγε:

"Συντάκο, μου ξαναβγαίνει στην επιφάνεια εκείνο το κόμπλεξ που έχω με τους καφετζήδες και με τα ταβερνάκια... Δεν μπορώ να ξεχάσω ότι στα νιάτα μου, όταν έμπαινα σε τέτοιο μαγαζί, όλοι σκουντούσαν ο ένας τον άλλο και έλεγαν χαμηλόφωνα μεταξύ τους: "Τώρα που ήρθε αυτός, ετοιμαστείτε να γελάσουμε". Και μόλις καθόμουν άρχιζαν να με ρωτάνε ερωτήσεις του στυλ "Τα παιδιά του Ζεβεδαίου ποιόν είχαν πατέρα?" και "Τι χρώμα είχε το άσπρο άλογο του Κολοκοτρώνη?" και γελούσαν με την αδυναμία μου να δώσω τις σωστές απαντήσεις (όπως ξέρεις, είμαι αδύνατος στην ιστορία, όμως έχω προσλάβει οκτώ συμβούλους για να με πληροφορήσει κάποιος επιτέλους τι χρώμα είχε το άσπρο άλογο του Κολοκοτρώνη, αλλά υποψιάζομαι ότι ψάχνουν με πολύ αργούς ρυθμούς να βρουν τη σωστή απάντηση... εκτός πια κι αν την έχουν ήδη βρει και απλώς χρονοτριβούν και δε μου τη λένε για να συνεχίζουν να παίρνουν τις παχυλές αμοιβές τους... μπα, αυτά δε γίνονται...) έλεγα λοιπόν ότι μισώ τα καφενεία και τους καφενόβιους και τους καφετζήδες, μισώ τους ταβερνιάρηδες και τους ταβερνόβιους και τις ταβέρνες, γιατί μ' έχουν πληγώσει βαθιά!!! Ψάχνω επειγόντως έναν τρόπο για να κλείσουν τα καφενεία και οι ταβέρνες... Θα έστελνα τα ΜΑΤ του Μιχάλη, αλλά πολύ φοβάμαι ότι θα διαφωνούσε ο συνήγορος του πολίτη (ξέρεις, αυτός που πήγε να τον προτείνει ως δήμαρχο ο φίλος μου ο Κουβέλης μπας και ξελασπώσουμε ως κόμμα, ως κίνημα, ως προοδευτική και δημοκρατική παράταξη, αλλά τελικά το ζήτημα στράβωσε), και ψάχνω έναν πιο πολιτισμένο τρόπο για να τα κλείσω αυτά τα μισητά κωλομάγαζα. Έχεις καμιά ιδέα ρε Συντάκο? Μπορείς να με βοηθήσεις?"

Σίγουρα θα ένιωθα συμπόνοια.
Αλήθεια το λέω!

Βέβαια, επειδή δεν είμαι υπεράνω χρημάτων, άνθρωπος είμαι κι εγώ και ενδιαφέρομαι για τη μίζα μου, θα φρόντιζα να μάθω και κάτι παραπάνω... Θα ρώταγα, ας πούμε:

"Εξοχώτατε, εκλαμπρότατε και πολυχρονεμένε πρωθυπουργέ μας, που είθε ο θεός ο φιλεύσπλαχνος και ελεήμων να μας κόβει χρόνια και να σας δίνει μέρες... προκειμένου να προτείνω μια σαφή στρατηγική, θέλω να ξέρω και το εξής: Ποιοί πρέπει να ωφελούνται από τα μέτρα που θα πάρουμε?"

Υποθέτω σε βαθμό βεβαιότητας, πως ο πολυχρονεμένος θα ένιωθε αηδία και αποστροφή στο άκουσμα και μόνο της ερώτησής μου. Θα έφριττε και μόνο στη σκέψη ότι υπάρχει έστω κι ένας Έλληνας που να πιστεύει πως η κυβέρνηση νομοθετεί εξυπηρετώντας συμφέροντα. Ω, πόσο η λογική της διαφθοράς έχει εμποτίσει τα μυαλά των Ελλήνων...
Όμως υποθέτω πως, με το εύστροφο μυαλό του θα εντόπιζε αμέσως ποιοί είχαν σειρά να ωφεληθούν, απαντώντας μου κάπως έτσι:

"Συντάκο, είναι προσωπική μου έχθρα προς τα λαϊκά μικρομάγαζα όπου μαζεύονται εκείνοι οι βρωμεροί προλετάριοι... κανένα οικονομικό όφελος δεν κρύβεται πίσω της... Αλλά μιας και θέτεις το θέμα σε υγιή βάση, αν μπορείς συνδύασέ το με ένα ζήτημα υγείας, ας πούμε με εκείνο το γνωστό αίτημα των ασφαλιστικών εταιρειών ζωής για περαιτέρω απαγόρευση του καπνίσματος... Είναι κι εκείνοι οι μεγαλοεπενδυτές που έχουν τα καζίνο, τις προάλλες ένας υψηλός καλεσμένος μου με παρακάλεσε αν μπορούμε να σπρώξουμε κόσμο προς τα καζίνο... Ε, αν μπορείς να βοηθήσεις και τους χειμαζόμενους μεγαλοεπενδυτές ιδιοκτήτες νυκτερινών πολιτιστικών κέντρων, που έλεγε κι ο αξέχαστος ο Βαγγέλης, βοήθησέ τους κι αυτούς... Και εννοείται, καλό θα ήταν να αυξηθούν και τα δημόσια έσοδα..."

Υποθέτω πως θα γύρναγα στο Underground Palace και θα ριχνόμουν με τα μούτρα στη μελέτη: Θα διάβαζα Ζάκουλα, Αυγουστίνο Καντιώτη, Τζιορντάνο Μπρούνο, Σεν Ζερμέν, Μαρκήσιο Ντε Σαντ, Ντε Σαιντ Εξιπερί το Μικρό Πρίγκηπα, το Μικρό Σπίτι στο Λιβάδι, Χορχε Λουις Μπόρχες, Χομπσμπάουμ, Χο Τσι Μινχ, Μαρξ, Γκαλμπρέϊθ, Κεϊνς, Φορντ, Φίατ Λουξ, γενηθήτω φως, ώσπου θα ξημέρωνε... θα νύχτωνε... Θα ξημέρωνε... Θα νύχτωνε... Θα ξαναξημέρωνε... Θα ξανανύχτωνε... κι εγώ εκεί, να διαβάζω ασταμάτητα...

Ώσπου η εικόνα του όλου πράγματος θα άρχιζε να παίρνει σαφή μορφή και να αποκρυσταλλώνεται μέσα στο μυαλό μου: Θα είχα επιτέλους βρει τη λύση!!!

Την άλλη μέρα θα επισκεπτόμουν το γραφείο του πρωθυπουργού και θα του έλεγα:

"Εκλαμπρότατε, Ευτυχέστερε των θνητών, Φωτοδότα και χιολιοτραγουδισμένε ένδοξε πρωθυπουργέ μας, νομίζω πως βρήκα τη λύση στο πρόβλημα που μου αναθέσατε προ ημερών!!! Επιτρέψατέ μου να σας εκθέσω τις προτάσεις μου, και η σεπτή πάνσοφος κεφαλή σας, με την οξύνοια που σας διακρίνει και που φωτίζει το βλέμμα σας, ας κρίνει αν είναι εφαρμόσιμες οι ιδέες μου..."

Υποθέτω πως θα μου έκανε νόημα να συνεχίσω. Θα συνέχιζα:

"Μετά από εκτεταμένες οικονομετρικές, κοινωνιομετρικές, ανθρωπομετρικές, υγειομετρικές και οικολογικομετρικές αναλύσεις, κατέληξα στο συμπέρασμα πως ο μόνος τρόπος για να κλείσουμε εκείνα εκεί τα σιχαμένα βρωμερά μαγαζάκια που συχνάζουν οι σιχαμένοι βρωμεροί προλετάριοι, είναι να μειώσουμε το τζίρο τους μειώνοντας τον κόσμο που συχνάζει σ' αυτά. Επομένως η μια λύση θα ήταν να επιβάλουμε φόρο πολυτελείας 800% στις παλιο-μπύρες, στα παλιοκρασιά, στα παλιοσουβλάκια και στους βρωμοκαφέδες που προσφέρουν..."

Στο σημείο αυτό υποθέτω πως ο πρωθυπουργός θα έφριττε ξανά και θα με απέτρεπε να συνεχίσω, λέγοντάς μου:

"Συντάκο, αυτό ακριβώς θα είναι ένα από τα επόμενα μέτρα του υπουργού οικονομίας... Λυπάμαι, αλλά έχει ήδη εγκριθεί".

Θα απαντούσα τότε πως:
"Τότε δε μας μένει παρά μια δέσμη μέτρων που θα πατάσσει το κάπνισμα σε δημόσιους χώρους: Το κάπνισμα θα απαγορεύεται εντελώς στα βρωμερά μαγαζάκια που συχνάζουν οι προλετάριοι! Ο παραβάτης μαγαζάτορας θα εκτελείται με συνοπτικές διαδικασίες, ενώ ο μη-παραβάτης μαγαζάτορας θα εκτελείται με πιο αργές και ηδονικά βασανιστικές διαδικασίες: Ο καταστηματάρχης που επιτρέπει το κάπνισμα στο μαγαζί του, θα εξοντώνεται οικονομικά, θα τον ρημάζουμε στα πρόστιμα (ανεβάζοντας τα δημόσια έσοδα) και θα τον οδηγούμε σε χρεοκοπία! Από την άλλη, ο μαγαζάτορας που οικειοθελώς θα απαγορεύει το κάπνισμα στο μαγαζί του, θα χάνει έτσι μεγάλο μέρος της πελατείας του, μειώνοντας το τζίρο του και έτσι οδηγούμενος στη χρεοκοπία... Σε κάθε περίπτωση αυτά τα βρωμομάγαζα θα κλείσουν!"

Υποθέτω πως ο πρωθυπουργός θα μου έκανε ένα νεύμα να συνεχίσω. Θα συνέχιζα:

"Φυσικά, από αυτό το μέτρο θα εξαιρούνται τα καζίνο και τα μεγάλα κέντρα διασκέδασης, επομένως υπάρχει η περίπτωση ένα μικρό έστω μέρος του κόσμου που θα χρηματοδοτούσε τα βρωμερά μικρομάγαζα να στραφεί στους χώρους όπου θα ξέρει πως επιτρέπεται το κάπνισμα: Στα σκυλάδικα και στα καζίνο... Στις γειτονιές θα αρχίσουν να επενδύονται ιλιγγιώδη ποσά από τους επενδυτές της νύχτας, προκειμένου να ανοίξουν μεγάλα, ευάερα και ευήλια σκυλάδικα και κλαμπ πολυτελείας. Από την άλλη, θα είναι στο χέρι του κάθε καζίνο αν θα θελήσει να αυξήσει τα κέρδη του προσφέροντας στην είσοδο στους πελάτες του έναν αργιλέ, δωρεάν ή όχι, δίνοντας ένα οριεντάλ χρώμα στα ελληνικά καζίνο -οριεντάλ χρώμα που ίσως αν προβληθεί σωστά στην καμπάνια για τον ελληνικό τουρισμό, ίσως λέω, οδηγήσει του χρόνου στην Ελλάδα πλήθη τζογαδόρων που θα θελήσουν να πάρουν μια γεύση του οριεντάλ τζόγου..."

Υποθέτω πως ο πρωθυπουργός θα άκουγε με ενδιαφέρον τις απόψεις μου. Ίσως να υιοθετούσε και μερικές -μπορεί και όλες. Σε κάθε περίπτωση πάντως, εγώ θα είχα κάνει το καθήκον μου συμπαραστεκόμενος στον εκλαμπρότατο, πανσοφολογιώτατο, τρισμέγιστο, τετρακύλινδρο και τριαξονικό πρωθυπουργό μας, συμπαραστεκόμενος προς αυτόν σε ένα πρόβλημα που υποθετικώς μπορεί να τον απασχολούσε.

Τι κρίμα που δε με έχει σύμβουλο...
Διότι όλοι οφείλουμε να συμπαραστεκόμεθα εις τον πρωθυπουργόν μας!

ΚΑΛΑΥΡΕΖΙΚΑ
Ελλάς - Σουηδία - Συμμαχία

Από τον αρχαίο παππού Πλούταρχο μαθαίνουμε πως όταν ο αξιοπρεπής και περήφανος αρχαίος παππούς Δημοσθένης, ηττημένος από τους Μακεδόνες, κατέφυγε ικέτης στο ιερό του Ποσειδώνα στην Καλαυρία, οι Μακεδόνες έστειλαν εκεί πέρα έναν γελοίο που λεγόταν Αρχίας, με σκοπό να πείσει τον Δημοσθένη να παραδοθεί.
Ο Δημοσθένης του απάντησε με τη φράση
"ου σωτηρίας δεόμενος κατέφυγον εις Καλαυρίαν, αλλ' ως ελέγξων Μακεδόνας και κατά θεών βιασομένους"
που σημαίνει
"δεν κατέφυγα στην Καλαυρία για να σωθώ, αλλά για να αποδείξω πως οι Μακεδόνες έχουν κηρύξει τον πόλεμο ακόμα και εναντίον των θεών μας".
(Πλούταρχος, "Βίοι των Δέκα Ρητόρων")

Για τους αρχαίους, η Καλαυρία ήταν ένας σημαντικός τόπος: Σε αυτή βρισκόταν ένα από τα σημαντικότερα θρησκευτικά κέντρα τους: Ο ναός του Ποσειδώνα της Καλαυρίας.

Οι αρχαίοι ήταν σε θέση να θυμούνται ότι κάποτε η Καλαυρία ανήκε στον Απόλλωνα. Στον Απόλλωνα επίσης ανήκε και το Ταίναρο, κάποτε.
Επίσης, οι αρχαίοι ήταν σε θέση να θυμούνται ότι κάποτε, παλιά, οι Δελφοί ανήκαν στον Ποσειδώνα, όπως στον Ποσειδώνα ανήκε και η Δήλος.
Ώσπου, για λόγους που σήμερα μπορούμε μόνο να τους υποψιαστούμε, οι δύο θεοί αποφάσισαν να κάνουν τράμπα: Ο Ποσειδώνας έδωσε στον Απόλλωνα τη Δήλο με αντάλλαγμα την Καλαυρία, του έδωσε επίσης τους Δελφούς με αντάλλαγμα το Ταίναρο.
Από τους αρχαίους, αυτό θεωρήθηκε ως μια δίκαιη ανταλλαγή, ως υπόδειγμα δίκαιης ανταλλαγής.
Είχαν κι ένα γνωστό ποιηματάκι οι αρχαίοι, σε ανάμνηση αυτής της υποδειγματικά δίκαιης θεϊκής ανταλλαγής:
"Ίσον τοι Δήλον τε Καλαύρειάν τε νέμεσθαι,
Πυθώ τ' ηγαθέην και Ταίναρον ηνεμόεντα".

Σου λέω αναγνώστη μου, για τους αρχαίους όση σημασία είχαν οι Δελφοί, την ίδια σημασία είχε το Ταίναρο. Και όση σημασία είχε η Δήλος, ακριβώς την ίδια σημασία είχε η Καλαυρία (που μερικές φορές γραφόταν με "ει", ως "Καλαυρεία").
Εκεί στην Καλαυρία, πίστευαν πως είχε παλιά, πολύ παλιά, την έδρα της η πρώτη αμφικτυονία εφτά ελληνικών πόλεων: Ερμιόνη, Επίδαυρος, Αίγινα, Αθήνα, Πρασιές, Ναύπλιο, Ορχομενός.
Έδρα της αμφικτυονίας αυτής, ήταν βέβαια το ιερό του Ποσειδώνα.
Παλιά αυτά, πολύ παλιά, πριν τον Τρωικό πόλεμο σου λέω. Όταν ακόμα ο Ηρακλής ήταν το παιδί για τα θελήματα. Τόσο παλιά.

Όταν λοιπόν ο Δημοσθένης την κοπάνησε και κατέφυγε στο ναό του Ποσειδώνα στην Καλαυρία, ήξερε ότι κατέφευγε σε έναν από τους ιστορικότερους και ιερότερους τόπους των Ελλήνων.
Φυσικά, οι διώκτες του είτε δε γνώριζαν την ιστορία και τα υπονοούμενά της, είτε δεν της έδιναν σημασία, πράγμα που ανάγκασε τον στριμωγμένο φυγά Δημοσθένη να κάνει ότι ξεκινάει να γράψει μια επιστολή προς τον Αντίπατρο τον Μακεδόνα... Ξεκίνησε την επιστολή με μια χιουμοριστική φράση του στυλ:

"Απολογούμενος στον Αντίπατρο τον Μακεδόνα έχω να πω τα εξής:"

και ενώ έκανε ότι σκέφτεται τι να γράψει, με αριστοτεχνικό τρόπο δάγκωσε το στυλό του -μέσα στον οποίο είχε κρύψει αριστοτεχνικά το δηλητήριο- και αυτοκτόνησε, δηλώνοντας με αυτό τον τρόπο ότι δε γούσταρε να απολογηθεί στους Μακεδόνες.

(Αιώνες αργότερα θα κυκλοφορήσει το βιβλίο "Όλα όσα ξέρει ένας άντρας για μια γυναίκα". Οι σελίδες του βιβλίου θα είναι λευκές).

Ο παππούς Δημοσθένης πέθανε όπως έζησε: Αξιοπρεπής και περήφανος, στο ναό ενός από τους θεούς που τιμούσε και σεβόταν.

Τις προάλλες, βρέθηκα κι εγώ σ' εκείνο το ναό (ποιό ναό δηλαδή... ούτε καν τα χαλάσματα του ναού δεν υπάρχουν πλέον, μόνο κάτι θεμελιώσεις έχουν έρθει στο φως, κι αυτές ας είναι καλά κάτι αδέρφια μας Σουηδοί αρχαιολόγοι του Σουηδικού αρχαιολογικού ινστιτούτου που τις έχουν φέρει στο φως ψυλλιάζοντάς μας πως εκεί γινόταν κάτι σπουδαίο), προκειμένου να θαυμάσω την πανσέληνο του Αυγούστου υπό τους ήχους νεαρών ανερχόμενων δεξιοτεχνών του πιάνου.

Ωραία ήταν, η κυρά μας η Σελήνη φώτιζε το χώρο κι ο αδερφός της έκανε ό,τι μπορούσε να δώσει έμπνευση στα παιδιά, κι εμείς περιπλανιόμασταν στο χώρο έτσι, χαλαρά, μπας και νιώσουμε κάτι από τους κραδασμούς του χώρου.

Τώρα να πω ότι νιώσαμε κάτι από τους κραδασμούς, μάλλον θα ήταν υπερβολή -και καλώς θα ήταν υπερβολή, γιατί οι κραδασμοί σε εκείνη την περιοχή είναι περίεργο πράγμα...

Η επίσημη άποψη λέει (κι ας το λέει μασημένα) πως όχι μόνο κατάγγειλε ο Δημοσθένης ότι οι Μακεδόνες κήρυξαν τον πόλεμο στους θεούς, αλλά επιπλέον ότι ίσως διάφορες επιπρόσθετες μεταγενέστερες κοινωνικοθρησκευτικές εξελίξεις στην περιοχή έκαναν τους θεούς να πάρουν εντελώς ανάποδες:
Είδαν κι αποείδαν ότι το πράγμα είχε πάρει τον κακό το δρόμο, και πιθανόν γύρω στο 400 μετά Χριστόν ο Ποσειδώνας τσαντίστηκε τόσο πολύ, ώστε κότσαρε μια ωραία τελευταία έκρηξη του ηφαιστείου των Μεθάνων, δια της οποίας καταποντίστηκε η περιοχή που σήμερα χωρίζει τον Πόρο από την απέναντι ακτή του Γαλατά (βλέπε και εδώ):
Και τότε,
το χάσμα π' άνοιξε ο σεισμός ευθύς εγιόμισε θάλασσα,
και από τότε
"γκιελ-γκιελ καϊξή
γιαβάς-γιαβάς"
που λέει και το τραγούδι: όποιος θέλει να πάει από το Γαλατά στον Πόρο χρειάζεται καϊκι. Αφού δεν τιμάται ο Ποσειδώνας έτσι, ως γαιήοχος, τιμάται γιουβέτσι, ως θεός της θάλασσας.

Διότι ναι, καλέ μου αναγνώστη, η αρχαία Καλαυρία είναι το μεγαλύτερο κομμάτι από το σημερινό νησάκι του Πόρου και τα ερείπια του αρχαίου ναού του Ποσειδώνα πιθανότατα είναι τα ντουβάρια κανενός μοναστηριού στον Πόρο ή στην Ύδρα.
Ξέρεις τώρα: Φέρτε τα ελγίνεια εφόσον δεν τα κάνατε ντουβάρια μοναστηριών και τέτοια, φέρτε τα σε μας που έχουμε μια ευγενή παράδοση να σεβόμαστε τ' αρχαία κάνοντάς τα ντουβάρια μοναστηριών και τέτοια...
Ας πούμε, λέει ένα απόσπασμα από το koutouzis.gr:

To 1765 o Άγγλος Richard Chandler επισκέφτηκε την Καλαυρεία στα πλαίσια του «Μεγάλου Ταξιδιού» του. Στο βιβλίο του Travels in Asia Minor and Greece ΙΙ, Λονδίνο 1817, περιγράφει πως όταν έφτασε στο ιερό του Ποσειδώνα πάνω σ ένα γάιδαρο, είδε έντονη δραστηριότητα. Λιθοξόοι έκοβαν τους αρχαίους λίθους σε μικρότερα κομμάτια για να μεταφερθούν με υποζύγια στα πλοία που περίμεναν στο λιμάνι για να τα μεταφέρουν στην Ύδρα όπου χτιζόταν το μεγάλο μοναστήρι.

Αλλά, πόσα να πλιατσικολογούσαν οι μπαγάσηδες με τα μαύρα από την Ύδρα? Όλο και κάτι θα έμενε. Συνεχίζει το koutouzis.gr:

Ο William Gell είδε να σώζονται ακόμη στην εποχή του τμήματα του εσωτερικού του ναού του Ποσειδώνα, του σηκού και της πλακόστρωσης, ενώ ο Edward Dodwell, που ταξίδεψε στην Ελλάδα μεταξύ του 1801 και 1806 σχολιάζει όχι μόνο το ναό του Ποσειδώνα αλλά και άλλα μνημεία στο Ιερό. Είδε δόμους ενός κυκλικού οικοδομήματος, που θεώρησε ότι προέρχονταν από το ταφικό μνημείο του Δημοσθένη.

Στο αξιοθέατο του Πόρου το οποίο πιθανότατα χρησιμοποίησε ως οικοδομικά υλικά όλα αυτά τα εναπομείναντα, αρνηθήκαμε να πάμε.

Τέλοσπάντων μην τα πολυλογώ, πάρε να 'χεις καλέ μου αναγνώστη το σχετικό λινκ από το ερευνητικό πρόγραμμα "Καλαυρεία" των Σουηδών αρχαιολόγων, που κάνει ακόμα κι εμένα τον αρίμπα μουτσατσίγιο αντικαπιταλίστα να σκέφτομαι πως καμιά φορά (μια στο τόσο) υπάρχει όντως περίπτωση καμιά σουηδική παλιοτράπεζα εκεί πέρα να χρηματοδοτήσει κάτι το ευγενές, με όρους και μεθόδους στα όρια του ασύλληπτου για τα νεο-ελληνικά δεδομένα.

http://www.kalaureia.org/
Ρίχνε που και που καμιά ματιά...

ΔΙΑΛΕΙΜΜΑ

Από τότε που πρωτοάκουσα τον μεγαλοφυή στίχο του Ρασούλη

Κάνε διάλειμμα Χαρούλα, πες μας τον καρσιλαμά
να γλυκάνεις τις καρδιές μας και τα βρίσκουμε μετά...

...έχω αποχτήσει μια τάση, ανεξαρτήτως συνθηκώνε, να είμαι οπαδός των διαλειμμάτων. Στα διαλείμματα συμπεριλαμβάνω και την άσκηση της παρατηρητικής μου ικανότητας σχετικά με το εάν και κατά πόσον συνεχίζουν να κουνιούνται οι βαρκες, ή έστω τα καραβάκια...

...ωστόσο είναι βέβαιο -σχεδόν- πως "θα επιστρέψουμε και η γη θα τρέμει", που λένε, από την ένταση των ηχείων που ελπίζω ότι απλώς θα επενδύουν ηχητικά την κοινωνική έκρηξη πετώντας κάτι ήχους τέτοιου στυλ:

Ως τότε, καλέ μου αναγνώστη, καλό κουράγιο και αναμένω αναμμένος μπας και κάνεις κάτι σημαντικό εν τη απουσία μου, μιας και δεν έχεις κάνει κάτι σημαντικό τόσο καιρό που σου πίνουνε το αίμα παρουσία μου.

ΕΝΟΣ ΛΕΠΤΟΥ ΣΙΓΗ

Και όταν τα εκφραστικά μέσα μου αδυνατούν να εκφράσουν
τα ανέκφραστα μέσα μου,
τότε η δημόσια έκφραση του φαινομένου της αδυναμίας
παίρνει τη μορφή σιγής.

Επικρατεί η άποψη ότι εφόσον το ρήμα "ομιλώ" παράγεται από τη λέξη "όμιλος", τότε η ομιλία είναι ένδειξη ομαδικότητας και ότι το ομιλείν είναι πράξη που συντηρεί ομίλους.
Η σιγή υποτίθεται πως είναι μοναχική άσκηση...
Όμως, σε ενημερώνω καλέ μου αναγνώστη ότι και η σιγή είναι ομαδική πράξη:
Στη ρίζα της κρύβεται το ρήμα "σίζειν": Σίζω, ήτοι βγάζω έναν ήχο σαν σφύριγμα, έναν ήχο σαν πυρωμένο μέταλλο που το βουτάνε στο νερό.
Ο μέσος παρακείμενος του "σίζω" είναι "σέσιγα", και από αυτό το "σέσιγα" κρατάει τη ρίζα της η σιγή, ως έννοια που υποδηλώνει το δάκτυλο-δείκτη να μπαίνει κάθετα μπροστά στα χείλη νοηματοδοτώντας την έννοια: "σσσσσ... μη μιλάτε, κάντε ησυχία..."
Ως εκ τούτου, τόσο η ομιλία όσο και η σιγή είναι ομαδικά σπορ.

Είναι άλλωστε ομαδική στάση η τήρηση "ενός λεπτού σιγής".
Λαϊκοπάνκ καταστάσεις...
Ας κρατήσουμε ενός λεπτού σιγή με τον τρόπο που το πράττει ο παρακάτω τρισμέγιστος:

ΤΟ ΚΑΤΑΓΓΕΛΛΩ!!!

Έπεσα από τα σύννεφα διαβάζοντας αυτήν εδώ την συγκλονιστική δημοσίευση - καταγγελία. Δημοσιεύτηκε στο εξαιρετικά μαχητικό μπλογκ tro-ma-ktiko, μου την υπέδειξε ο καλός μου αναγνωστης netrino, και πιστεύω πως πρέπει να ασχοληθούμε με το θέμα, διότι δείχνει πολύ σοβαρό:

Ασέβεια προς την Εκκλησία μας
Kάποιοι χούλιγκαν πήγαν εχτές το βράδυ στην αυλή της Παναγίας και πιάσανε της καρέκλες που ήταν διπλωμένες στην άκρη και κατασκευάσανε ένα απρεπές σχέδιο…

Αυτά τα άτομα, δεν σεβάστηκαν το Μητροπολίτη Καρπάθου και Κάσου κ. κ. Αμβρόσιο;
Αυτά τα άτομα δεν σεβάστηκαν την Ορθοδοξία μας;
Αυτά τα άτομα δεν σεβάστηκαν την Εκκλησία μας;
Αυτά τα άτομα δεν σεβάστηκαν την Παναγία, την μητέρα του Χριστού;

Εύχομαι, ο Θεός να τους συγχωρέσει κάποια μέρα…

Εγώ προσωπικά ήμουν εχτές το βράδυ στην αυλή της Παναγίας μαζί με την ομάδα του Πρωτέα. Οι ποδοσφαιριστές φάγανε πίτσες και τους μίλησε ο προπονητής για το σημερινό παιχνίδι. Στις 10:30 όλοι φύγαμε για τα σπίτια μας.

ΑΝΑΓΝΩΣΤΗΣ
Αναρτήθηκε από tro(ma)ktikos στις 12:32 π.μ.

Θεωρώ πολύ σημαντική την καταγγελία του μαχητικού, ανεξάρτητου, αδέσμευτου κλπ κλπ μπλογκ tro-mpa-ktiko.blogspot.com, γι' αυτό και την αναδημοσιεύω με την ελπίδα πως αυτού του είδους τα φαινόμενα κάποτε θα πάψουν.
:-)

ΤΑ ΑΝΑΒΟΛΙΚΑ...

... δεν είναι καλό πράγμα, βέβαια, και έχουν πολύ κακές επιπτώσεις στην υγεία, βέβαια, και καλό είναι να αποφεύγονται, βέβαια...

Αλλά ας μην φτάνουμε και στο άλλο άκρο, βέβαια...
Διότι, αν φτάσουμε στο άλλο άκρο, ναι μεν θα είμαστε πνευματικοί άνθρωποι, βέβαια, αλλά εντάξει, υπάρχει πάντοτε και η μέση οδός, βέβαια, που έχει καλύτερα και πιο ευειδή αποτελέσματα, βέβαια...

ΚΑΪΝ ΚΑΙ ΑΒΕΛ

Όταν ήμουν μικρός, στο σχολείο, στο μάθημα των θρησκευτικών, μας δίδασκαν εκτεταμένα αποσπάσματα από την εβραϊκή μυθολογία. Μια από τις ιστοριούλες της εβραϊκής μυθολογίας, είχε να κάνει με τον Κάϊν και τον Άβελ.
Γνωστή σε όλους η ιστοριούλα, λέει πως οι πρωτόπλαστοι Αδάμ και Εύα, έκαναν εκεί πέρα δύο παιδιά, τον Κάϊν και τον Άβελ. Ο ένας έγινε γεωργός και ο άλλος έγινε κτηνοτρόφος.
Οι δυο πιτσιρικάδες κάποια δόση μεγάλωσαν και πήγαν να κάνουν θυσία στο θεό των Εβραίων. Ο θεός των Εβραίων, καθόλου δε γουστάρισε τη θυσία του Κάϊν, αντίθετα πολύ γουστάρισε τη θυσία του Άβελ. Ο Κάϊν βλέποντάς το αυτό, τα πήρε στο κρανίο, βούτηξε εκεί πέρα μια κοτρώνα και άνοιξε το κεφάλι του αδερφού του σκοτώνοντάς τον, γινόμενος έτσι ο πρώτος δολοφόνος - αδελφοκτόνος στην ανθρώπινη ιστορία.

Στα τέτοια μας, θα πεις καλέ μου αναγνώστη -σιγά μην ασχοληθούμε με την εβραϊκή μυθολογία.
Όμως ο τζερτζελές στο σχολείο ήταν ότι οι δάσκαλοι και οι καθηγητάδες δεν μπορούσαν να δικαιολογήσουν επαρκώς τι στα κομμάτια κρυβόταν πίσω από την ευαρέσκεια του θεού των Εβραίων προς τη θυσία που πρόσφερε ο Άβελ, ή, αν θες, τι κρυβόταν πίσω από την απέχθεια του θεού των Εβραίων προς τη θυσία που πρόσφερε ο Κάϊν.
Οι καημένοι οι δάσκαλοι, αρκούνταν σε παπαρολογίες του στυλ "Ο Άβελ ήταν δίκαιος" ή "Ο Κάϊν δεν ήταν δίκαιος".
Εγώ πάλι, επειδή ήμουν τσάμπιον της βαθμολογίας αλλά και πρακτικός μικρός άνθρωπος, τους έσπαγα τ' αρχίδια ζητώντας να μου εξηγήσουν για ποιό στον κόρακα λόγο ο ένας ήταν δίκαιος και ο άλλος όχι, ήτοι τι στα κομμάτια σημαίνει για το θεό των Εβραίων το να είναι κάποιος δίκαιος.

Όσο σου απάντησαν, τόσο απάντησαν και σε μένα: Απλώς δεν ήξεραν τι να απαντήσουν.

Περνώντας τα χρόνια, είχα σχηματίσει την εντύπωση ότι όσο να 'ναι, ο Κάϊν για να σκοτώσει ήταν πιο αιμοβόρος, επομένως λογικά ήταν κτηνοτρόφος και εκδοροσφαγέας, ενώ ο Άβελ λογικά λογικά θα ήταν ένας ειρηνικός φυτοφάγος γεωργός.
Προς μεγάλη μου έκπληξη, κάποια στιγμή έμαθα ότι τα θυμόμουν ανάποδα:
Ο Κάϊν ήταν ο γεωργός, ενώ ο Άβελ ήταν ο κτηνοτρόφος.
Έτσι θέτει το ζήτημα η εβραϊκή μυθολογία.

Το μόνο που μου έμενε, λοιπόν, ήταν να υποθέσω ότι τα κοπάδια του Άβελ πήγαν και μασούλησαν τη σοδειά του Κάϊν, με αποτέλεσμα ο Κάϊν να πάρει ανάποδες και να ανοίξει την κεφάλα του αδερφού του.
Άλλη εξήγηση δεν μπορούσα να βρω.

Ώσπου έκατσα να διαβάσω την "Ιουδαϊκή Αρχαιολογία" του Φλάβιου Ιώσηπου και διαφωτίστηκα επί του θέματος: Υπήρχε και μια άλλη εξήγηση, που ουδόλως μου είχε περάσει από το μυαλό!

Όταν ήταν μικρός ο Ιώσηπος, λεγόταν Ιωσήφ και ήταν αναμφιβόλως Εβραίος. Όταν μεγάλωσε, προκειμένου να έχει mainstream όνομα, άλλαξε το Ιωσήφ και το έκανε Ιώσηπος, για τον ίδιο λόγο που ένας Έλληνας που πάει στην Αμερική αλλάζει το όνομά του από Γεώργιος Καραγιαννακόπουλος σε Τζορτζ Καράς. Κάπως έτσι και ο Ιώσηπος.
Όταν ο Ιώσηπος αποφάσισε να γράψει την "Ιουδαϊκή Αρχαιολογία", σκοπό είχε να εξηγήσει στο ευρύ κοινό της Ευρώπης τι στα κομμάτια πίστευαν ως μυθολογία οι Εβραίοι, να κάνει δηλαδή την εβραϊκή μυθολογία προσιτή και κατανοητή στο μέσο ευρωπαίο της εποχής του. Γι' αυτό και εξελλήνισε (ή εκρωμαίϊσε) τα ονόματα που αναφέρονταν στην εβραϊκή μυθολογία.
Μαγκιά του.

Για το επίμαχο ζήτημα του Κάϊν και του Άβελ, δίνει μια εξήγηση αρκετά πειστική και λογική (λογική μέσα στον παραλογισμό της, ενδεχομένως), γράφοντας τα εξής -σε δική μου μετάφραση-παράφραση:

"Τα δυο αδέρφια έκαναν διαφορετικές δουλειές: Ο μικρότερος, ο Άβελος δηλαδή, φρόντιζε να είναι δίκαιος έχοντας την αίσθηση ότι ο θεός είναι πάντα κάπου δίπλα και τον βλέπει. Αυτός ο Άβελος ασχολιόταν με την κτηνοτροφία. Ο άλλος, ο Κάις, ήταν πονηρός και είχε το μυαλό του στο εύκολο κέρδος, με αποτέλεσμα να αρχίσει να καλλιεργεί τη γη. Αυτός λοιπόν ο Κάις σκότωσε τον αδερφό του για τον εξής λόγο:
Κάποια μέρα τους ήρθε η ιδέα να κάνουν θυσία στον θεό. Ο Κάις έφερε τους καρπούς από τη γη που καλλιεργούσε, μαζί με τους καρπούς από τα αυτοφυή φυτά. Ο Άβελος έφερε γάλα και επίσης έφερε τα πρωτότοκα ζώα των κοπαδιών του.
Ο θεός, ο οποίος σαφώς προτιμάει να του προσφέρονται όσα γεννιούνται μόνα τους με φυσικό τρόπο και όχι όσα δημιουργούνται με τεχνητό τρόπο βασισμένα στις πατέντες ενός πλεονέκτη ανθρώπου, προτίμησε τη θυσία του ’βελου, με αποτέλεσμα να τσαντιστεί ο Κάις και να σκοτώσει τον αδερφό του..."

Προσέχεις αναγνώστη μου πως θέτει το ζήτημα ο Ιώσηπος?
Το θέτει ζόρικα, κατά τη γνώμη μου:
Ο θεός των Εβραίων, πέρα από την καλλιέπεια και την καλλιτεχνία, απεχθάνεται και την καλλιέργεια της γης. Με λίγα λόγια, απεχθάνεται οτιδήποτε δημιουργεί ο άνθρωπος.
Φτάχνει αγάλματα ο άνθρωπος? Δεν τα γουστάρει ο θεός των Εβραίων.
Φτιάχνει σπίτια ο άνθρωπος? Ο θεός των Εβραίων προτιμάει τα τσαντήρια.
Φτιάχνει όμορφα ρούχα ο άνθρωπος? Ο θεός των Εβραίων του ζητάει να ντύνεται με τσουβάλια.
Φτιάχνει αρδευτικά έργα ο άνθρωπος? Τον απεχθάνεται ο θεός των Εβραίων.
Τέτοια πράγματα.

Γενικά μιλώντας, φαντάζομαι πως ήταν δύσκολο πράγμα να είσαι Εβραίος την εποχή του Ιώσηπου: Όλα όσα οι υπόλοιποι λαοί τα θεωρούσαν επιτεύγματα του πολιτισμού, για τον θεό των Εβραίων αποτελούσαν μισητά πράγματα άξια να καταστραφούν.

Επόμενο ήταν οι γύρω λαοί να αντιμετωπίζουν τους φορείς τέτοιων ιδεών ως ένα μάτσο γύφτους, αντιπαθείς και ανάξιους λόγου, όπως και αντίστροφα, επόμενο ήταν οι φορείς τέτοιων ιδεών να θεωρούν τους γύρω λαούς ως απόλυτα ξένους προς το θεϊκό θέλημα, επομένως ως μιαρούς.

Η κόντρα ήταν σαφής.
Οι πιο αισθητικώς μπάνικοι γείτονες των Εβραίων, οι Έλληνες δηλαδή, είχαν την άποψη ότι ο Κρόνος και η Ρέα γέννησαν πρώτα την Εστία και αμέσως μετά τη Δήμητρα, τη μόνιμη εγκατάσταση και την καλλιέργεια της γης, δηλαδή, και μόνο αρκετά αργότερα ο Κρόνος και η Ρέα γέννησαν τον Δία, τον νου, το νιονιό, δηλαδή. Χωρίς μόνιμη εγκατάσταση (Εστία) και χωρίς καλλιέργεια της γης (Δήμητρα), οι Έλληνες δεν έβλεπαν δυνατότητα να γεννηθεί ο Δίας - νους.
Οι Εβραίοι βέβαια, ως πιο νομαδικής καταγωγής, το έβλεπαν αλλιώτικα το θέμα.

Όμως αν το δούμε φιλοσοφικά το ζήτημα, ο θεός των Εβραίων (στην ουσία δηλαδή οι Εβραίοι), είχαν ένα μικρό σποράκι δίκιου στη σκέψη τους: Σου λέει, με τη φόρα που έχουν πάρει οι γύρω λαοί, είναι θέμα χρόνου να φτάσουμε στα μεταλλαγμένα και στα γενετικά τροποποιημένα τρόφιμα, και τότε άστα να πάνε: Θα τρώμε μήλα με γεύση συναγρίδας και κολοκύθια με γεύση ζαμπόν γαλοπούλας, και δε λέει.

Μπορεί να είχαν δει και οι προφήτες τους κανένα όραμα όπου όλες οι εταιρείες που παράγουν γενετικά τροποποιημένα σπόρια θα είναι εβραϊκών συμφερόντων κάποια στιγμή, και σου λέει "όπα μεγάλε, θα μας καταραστεί ο θεός μας αν γίνει κάτι τέτοιο, κι αν μας καταραστεί αυτός, μπορεί και να μας πετάξουν στη θάλασσα οι Παλαιστίνιοι".

Ενδεχομένως λοιπόν άρχισαν να διαδίδουν την αποψάρα τους σε όλες τις ευαίσθητες ψυχές που τύχαιναν στο δρόμο τους, μπας και καθυστερήσουν το κακό που έβλεπαν να εμπερικλείεται μέσα στην επιστημονική πρόοδο.

Αλλά δεν τα εξήγησαν καθαρά τα πράγματα, με αποτέλεσμα κάτι μυστήριοι σαν και του λόγου μου, να έχουν απορίες στο μάθημα των θρησκευτικών.

ΕΚΠΛΗΞΗ!!!

Surprise!
Σήμερα λέω να μην ασχοληθώ:

*με το ότι σήμερα το γέλιο του ναζιστή δολοφόνου Νετανιάχου θα ηχήσει στην Ελλάδα του Παπανδρέου του Τρίτου (του Μακρύτερου)

*με το ότι οι διεθνείς τοκογλύφοι αναγνωρίζουν επίσημα πως ο Τρίτος ο Μακρύτερος είναι "ο άνθρωπός τους στην Ελλάδα"

*με το ότι το παραπάνω άρθρο του οργανου των διεθνών τοκογλύφων προσβάλλει τους αρχαίους μου προγόνους όταν τουε εξομοιώνει με τον Τρίτο τον Μακρύτερο, διατυπώνοντας την άποψη πως ο Τρίτος ο Μακρύτερος...

φαίνεται να έχει κάτι από το πνεύμα των αρχαίων Ελλήνων: εκμεταλλεύεται την κάθε στιγμή, έστω και αν φαίνονται όλα αδιέξοδα

Θεωρώ αυτή την άποψη ντροπιαστική για την ελληνική αρχαιότητα, και αναμένω να ξεσηκώσει αντιδράσεις. Ίδωμεν.

Κάνοντας ότι σφυρίζω αδιάφορα για τα προαναφερθέντα, λέω να βάλω εδώ δυό πανάρχαια αδαμάντινα τραγουδάκια του Κώστα Τουρνά:

Ο Άρχων Νούς


και Η Μηχανή Του Χρόνου

ΜΕ ΕΜΠΝΕΥΣΤΗ ΤΟ ΔΕΚΑΠΕΝΤΑΥΓΟΥΣΤΟ

έλα - έλα
στην παναγιά σιμέλα

δέκα χιλιάδες γκόμενες γυμνές
απάνω σε μια βέσπα

τρέχουνε όλες τους πιστές
στην παναγιά σιμέλα

μύρα φοράνε και μαγιό
και μόσχο και κανέλα
έλα κορίτσι μου πιστό
στην παναγιά σιμέλα

Παιανίζοντας αυτούς τους όμορφους, καλοκαιρινούς και πνευματικούς στίχους, το ποιοτικό μπλογκ Macedoine υποδέχεται το δεκαπενταύγουστο.

Η ανάγνωση των εν λόγω στίχων, μου δημιούργησε την ανάγκη να γράψω κι εγώ κάτι σχετικό για το άλλο σημείο όπου θα χτυπά η καρδιά του χριστεπώνυμου ελληνισμού τις προσεχείς ημέρες: Την Τήνο!

Έλα-έλα
στην Παναγιά της Τήνου

Λικνίζονται οι αθίγγανοι
στους ήχους του κλαρίνου
και πάνε για το τάμα τους
στην παναγιά της Τήνου

γονυκλινείς βαδίζουνε
τον οβολό τους δίνουν

έλα κι εσύ πρωθυπουργέ
στην παναγιά της Τήνου

Εν τω μεταξύ, εις το ευλόγιον "Υπερρεαλισμός" βρήκα το εξής ενδιαφέρον νέο:

# ο Νάνος Βαλαωρίτης ετοιμάζει τη νέα ποιητική του συλλογή: "Είστε όλοι για τον Πούτσο", σε 12.000.000 αντίτυπα, προσαρμοσμένο ειδικά και για τους μετανάστες.

Κατόπιν τούτου, σκοπεύω να αναβάλλω την έκδοση του λευκώματος που είχα στα σκαριά.
Θα είχε τον μεγαλοπρεπη τίτλο: "Στιγμές από την αξιοπρεπή αντίσταση των εν Ελλάδι καταπιεσμένων, οίτινες αντιλαμβανόμενοι ότι τους κλέβουν το μέλλον, αντιστέκονται ηρωικά στην καταστροφή των ζωών τους".
Σκόπευα το λεύκωμα να αποτελείται από 500 ολόλευκες σελίδες.
Όμως, κατόπιν του ανωτέρω νέου, η έκδοση του λευκώματος αναβάλλεται.

ΤΟ ΜΕΣΟ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΜΗΝΥΜΑ

Ήτοι The Medium Is The Message,
αλλά πέραν τούτου, είναι εξίσου αληθές (κλικ σχετικά εδώ) ότι The Medium Is The Massage, ήτοι το απλό ή το πολύπλοκο μασαζάκι, το οποίο μας χαλαρώνει και μας κάνει να περνάμε μπέϊκα.

Από την άλλη, θεωρώ πως η φωτογραφία συμβαδίζει με το παλιό, γνωστό αναρχικό θεώρημα, σύμφωνα με το οποίο "ο σκοπός οφείλει να συμβαδίζει με τα μέσα και να επιβεβαιώνεται από αυτά".



Υπό αυτό το πρίσμα, να είναι καλά ο ευσεβής που ανέγραψε το αναγραφέν επί του αρμοδίου μέσου, και να είναι καλά κι ο αποθανατίσας το όλο σκηνικό:

Αν το γέλιο μακραίνει όντως τη ζωή, μου χάρισαν γύρω στη μια βδομάδα!

ΕΛΑΤΕ ΝΑ ΤΗΝ ΠΙΑΣΕΤΕ
να την καταδικάσετε

Σκεφτόμανε λοιπόν, κάποια στιγμή να κάτσω να γράψω κι εγώ κατιτίς σχετικά με το ζήτημα της ανωνυμίας των μπλογκζ.
Θα έγραφα ένα βαθυστόχαστο κείμενο, που θα ξεκίναγε με τον αξέχαστο στίχο που τραγούδησε αξέχαστα ο Στράτος Διονυσίου:

"Ελάτε να την πιάσετε
να την καταδικάσετε"...

Διότι το ζήτημα της ανωνυμίας στα μπλογκζ και εν γένει στο διαδίκτυο, από το κράτος και τους σφουγγοκωλάριους αυτού δημοσιογράφους γίνεται αντιληπτό ως "μίζων ζήτημα".

Μίζων.
Με σκέτο ιώτα.
Ακολουθωντας τη γραφή από το "Μιζων ελληνικό λεξικό", λήμματα του οποίου είχα δημοσιεύσει και εδώ παλιότερα.
Διότι, μην ξεχνάμε πως για το κράτος, για το υποδειγματικό κράτος, δηλαδή για το νεοελληνικό κράτος που αποτελεί την πεμπτουσία του κράτους (και βέβαια για τους εξέχοντες σφουγγοκωλάριούς του), κάθε ζήτημα είναι ζήτημα μιζων.
Με σκέτο ιώτα.

Το καλό είναι ότι σήμερα ξυπνώντας, έπεσα πάνω σε ένα ενδιαφέρον διάγγελμα του Ούρφους.
Με καλύπτει απόλυτα, οπότε το αναδημοσιεύω εδωνανά να υπάρχει, δηλώνοντας πως απηχεί τις απόψεις και τους προβληματιζμούζ μου επί του θέματος -άρα δε θα κάτσω να γράψω τις δικές μου απόψεις επί του θέματος, άρα γλιτώνω χρονο, άρα μπορώ να πάω για καφέ, γιούπιιιι!!!

ΠΕΦΤΑΣΤΕΡΙΑ

Προετοιμαζόμενος για το φαντασμαγορικό υπερθέαμα που αναμένεται οσοσνούπω (κλικ στο σχετικό κειμενάκιον του enet.gr), επικαλούμαι τα τραγουδιστικά προσόντα της Μαρθας Βούρτση εις το παρακάτω αρμόδιον άσμα...


...ενώ ταυτοχρόνως με το άλλο μισό του μυαλού μου είμαι στην τσίτα ώστε να προλάβω να κανω μια ευχή την κρίσιμη στιγμή των ενδεχόμενων πτώσεων και ανατροπών -όχι σαν τον Αγγελάκα που δεν πρόλαβε:

ΧΩΡΙΣ ΣΥΣΤΑΣΕΙΣ

Μιλάμε, τώρα που το σκέφτομαι, διαπιστώνω έντρομος ότι έχω πολλές βδομάδες ν' ακουσω αν ανέβηκαν ή αν έπεσαν τα σπρεντ, κι έχω πάθει ένα σπρεντο-στερητικό...
Και δεν ξέρω πως να το αντιμετωπίσω!

Θα δοκιμάσω την εξής συνταγή:
Δυο όμορφα εν μέσω του γενικευμένου ντάπα-ντούπα μισοξεχασμένα τραγουδάκια, έτσι, χωρίς περαιτέρω συστάσεις.

Something...


...αλλά και Woman, βεβαίως-βεβαίως!

ΕΠΕΤΕΙΟΣ

Ε, Τσάρλυ, τραβήξου από τον ήλιο.
Σήμερα, έπεσε η Ατομική...
Σήμερα, στα λιμάνια,
οι σωματέμποροι κι οι πορτοφολάδες
μπορούν να περηφανεύονται
που δεν έγιναν εφευρέτες...
Σήμερα, θα μπορούσε να λέει στην προσευχή της,
μια πόρνη:
"Θεέ μου, σ' ευχαριστώ,
που δεν γέννησα...".

Το παραπανω ποίημα του Φώτη Αγγουλέ, πάει ασορτί με τη σημερινή μέρα. Όπου ναι μεν ο μήνας έχει εννιά, αλλά είναι και η επέτειος ενός από τα μεγαλύτερα εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας.
Τις προάλλες περνώντας μπροστά από τον ανδριάντα του εγκληματία (τι ξεφτίλα να υπάρχει ακόμα στην Αθήνα -και να τη μολύνει- ο βρωμερός αδριάντας του εγκληματία, δίνοντας το κακόφημο όνομα του εγκληματία σε μια ολόκληρη όμορφη γειτονιά: "Άγαλμα Τρουμαν"...) σιγοτραγούδαγα τα λόγια:

Αλλά θα μου πεις, επέτειος, Τρουμαν και τρίχες κατσαρές... σιγά τα ωά...
Ηθικολογίες.
Η ιστορία του ζητήματος έχει γραφτεί.
Εδώ που έχει φτάσει το πράμα, μάλλον πρέπει να το γυρίσουμε σε πιο σύγχρονες εκδοχές του πράγματος, άδοντας τους εξαίρετους στίχους του Πανούση:

Ζεις πρωτοπόρο Ναγκασάκι
σε κάθε δρόμο
σε κάθε σοκάκι
Ναγκασάκι...

ΓΙΑ ΝΑ ΠΑΕΙ ΚΑΛΑ Η ΜΕΡΑ
-και η εβδομάδα, βεβαίως...

Every Little Thing She Does Is Magic!!!

ΤΟΥ ΕΛΛΗΝΟΣ Ο ΤΡΑΧΗΛΟΣ
δειλοί, μοιραίοι κι άβουλοι αντάμα

«Μείωση της ερωτικής επιθυμίας και της συχνότητας των σεξουαλικών επαφών των Ελλήνων εξαιτίας της κρίσης διαπιστώνει έρευνα της Μελέτης Ανθρώπινης Σεξουαλικότητας και του Ανδρολογικού Ινστιτούτου Αθηνών», μας έλεγαν οι εφημερίδες πριν μερικές μέρες.

Τώρα η εφημερίδα «Αγγελιοφόρος» μας λέει ότι κόβουμε … και το φαγητό αφού σύμφωνα με το ρεπορτάζ της εφημερίδας: "«Μαχαίρι» στις δαπάνες για τρόφιμα βάζουν οι καταναλωτές. Σύμφωνα με στοιχεία της Εθνικής Συνομοσπονδίας Ελληνικού Εμπορίου, για πρώτη φορά στην ελληνική πραγματικότητα καταγράφεται μείωση της τάξης του 4% στον τζίρο των επιχειρήσεων που δραστηριοποιούνται στον κλάδο των τροφίμων. Η αρνητική αυτή διαπίστωση καταδεικνύει ότι οι Ελληνες αλλάζουν άρδην καταναλωτική συμπεριφορά και μειώνουν ακόμη και τα απαραίτητα για το καθημερινό τους τραπέζι".

Την διάθεση για … κρεβάτι μας την στέρησαν. Το τραπέζι με το ζόρι και μόνο με τα απαραίτητα το στρώνουμε ….
Αν δεν αποκτήσουμε διάθεση και δυναμικότητα να αναστρέψουμε την κατάσταση, είμαστε άξιοι της τύχης μας, αφού αναθέσαμε να την σχεδιάζουν άλλοι για μας … και εμείς παρακολουθούμε «δειλοί, μοιραίοι κι άβουλοι αντάμα» που λέει ο Κ. Βάρναλης.

Τοιουτοτρόπως θέτει το ζήτημα το "Βαθύ Κόκκινο", ενώ σαν σκηνές από ταινία προσεχώς περνούν μπροστά στα μάτια μου τα δημοσιεύματα των εφημερίδων του προσεχούς Νοεμβρίου:
"Αυξάνεται ο αριθμός των Ελλήνων που αποφάσισαν να μένουν κάτω από γέφυρες",
"25χρονος μαχαίρωσε 28χρονο για να του κλέψει κρουασάν που βρέθηκε σε κάδο απορριμμάτων",
"Γκάλοπ: το 65% θεωρεί τον Γιωργάκη καταλληλότερο πρωθυπουργό".

Εν τω μεταξύ, κάθομαι και γρατζουνάω το μπαγλαμά μου, σκαρώνοντας άσμα μεγαλοφυές, οι στίχοι του οποίου πάνε κάπως έτσι:

Ξανακάψτε, ξανακάψτε
μια φωτιά καινούργια ανάψτε
μια φωτιά καινούργια ανάψτε
κι όλη τη σαπίλα κάψτε.

Και να με ρωτάτε πάψτε
την αιτία να τα κάψτε.
Σας καλούπωσαν στο κλάψτε
τις επιθυμίες να θάψτε.

Ήρθε η ώρα για να σκάψτε
χάϊντε βρε την κλάψα πάψτε.
Μια φωτιά καινούργια ανάψτε
κι όλη τη σαπίλα κάψτε.

Ξανακάψτε, ξανακάψτε,
μια φωτιά καινούργια ανάψτε,
μια φωτιά καινούργια ανάψτε
την ψυχή μου ν' αναπάψτε.

Κάπως έτσι θα πηγαίνουν τα λόγια, αλλά τα δουλεύω ακόμα.

Μέχρι να τα τελειοποιήσω, ας αρκεστούμε στην -όσο να 'ναι περισσότερο ολοκληρωμένη- "Προσευχή του καλού Ραγιά".
Άκης Πάνου - Γιώργος Νταλάρας, αρχές δεκαετίας του '80.
Λες και ήταν χτες, λες και είναι σήμερα, δηλαδή.

ΑΥΓΟΥΣΤΙΑΤΙΚΗ ΠΑΝΣΕΛΗΝΟΣ

Με ρεκόρ ανοιχτών αρχαιολογικών χώρων, µουσείων και µνηµείων σε όλη την Ελλάδα, αλλά µε λουκέτο σε Ακρόπολη, Σούνιο, Εθνικό Αρχαιολογικό Μουσείο και Νέο Μουσείο Ακρόπολης θα υποδεχτούν φέτος οι ροµαντικοί την αυγουστιάτικη πανσέληνο στις 24 του µηνός. Ενενήντα χώροι – περισσότεροι από κάθε άλλη χρονιά (πέρυσι ήταν 81) – θα παραµείνουν ανοιχτοί για το κοινό µε ελεύθερη είσοδο από τις 19.00 έως τη 01.00 ενώ σε 36 εξ αυτών έχουν προγραµµατιστεί και µουσικές εκδηλώσεις.
Κόντρα στην οικονοµική κρίση, το ΥΠΠΟΤ αποφάσισε και φέτος να συνεχίσει τον δηµοφιλή θεσµό που έχει φανατικό κοινό, «χωρίς να κοστίσει ούτε ένα ευρώ», όπως επεσήµανε χαρακτηριστικά η γενική γραµµατέας του ΥΠΠΟΤ, Λίνα Μενδώνη, κατά τη συζήτηση του θέµατος στο Κεντρικό Αρχαιολογικό Συµβούλιο.
Κλειδί για να επιτευχθεί ο στόχος είναι από τη µια η εθελοντική εργασία των αρχαιοφυλάκων και από την άλλη η προσφορά καλλιτεχνών να εµφανιστούν αφιλοκερδώς στις εκδηλώσεις. Σε άλλες περιπτώσεις τα έξοδα καλύπτονται από την τοπική αυτοδιοίκηση ή από χορηγούς. Το αποτέλεσµα είναι πως το µουσείο Θεσσαλονίκης, η Πέλλα, οι Αιγές, το Δίον, το κάστρο της Κέρκυρας, οι Δελφοί, ο Μυστράς, το Παλαµήδι, η Ολυµπία, η Δήλος, η Κάµειρος, τα Μάλια θα ξενυχτήσουν, ενώ στην Αττική ανοιχτά θα παραµείνουν µόνον η αυλή του Νοµισµατικού Μουσείου, η Ελευσίνα, το θέατρο Ζέας και στον Πόρο το Ιερό Ποσειδώνος.
Γιατί όµως ενώ στην περιφέρεια οι χώροι και τα µουσεία θα µείνουν ανοιχτά για το ολόγιοµο φεγγάρι του Αυγούστου, οι δύο κατ’ εξοχήν χώροι που υποδέχονται και τον µεγαλύτερο αριθµό επισκεπτών – η Ακρόπολη και το Σούνιο – θα παραµείνουν κλειστοί; «Διότι οι υπάλληλοι δεν δέχτηκαν να εργαστούν εθελοντικά», εξηγεί η γενική διευθύντρια Αρχαιοτήτων Μαρία Βλαζάκη. Το ίδιο συνέβη και στον Μαραθώνα – κι ας γιορτάζονται φέτος τα 2.500 χρόνια από την ιστορική µάχη – στη Βραυρώνα, στην Αρχαία και τη Ρωµαϊκή Αγορά, στο Εθνικό Αρχαιολογικό Μουσείο και στο Ολυµπιείο. Μοναδικό δικαιολογηµένα απόν, το Βυζαντινό και Χριστιανικό Μουσείο στο οποίο γίνονται εργασίες.

«Δεν µας ρώτησε κανείς αν θέλουµε να εργαστούµε εθελοντικά», λέει στα «ΝΕΑ» ο πρόεδρος της Πανελλήνιας Ενωσης Υπαλλήλων Φυλάξεως Αρχαιοτήτων Γιάννης Μαυρικόπουλος. «Αν µας ρωτούσαν θα το συζητούσαµε επί άλλης βάσης. Είµαστε χαµηλόµισθοι και ήδη µάς έχουν κάνει περικοπές. Εχουµε και µια αξιοπρέπεια. Οσοι παίρνουν τις αποφάσεις εργάζονται εθελοντικά;» και διατηρεί επιφυλάξεις για το κατά πόσον θα υλοποιηθεί το πλήρες πρόγραµµα που εγκρίθηκε χθες από το ΚΑΣ.
Η κόντρα που όπως φαίνεται θα χλωµιάσει την αυγουστιάτικη πανσέληνο, αναµένεται να κορυφωθεί τις επόµενες ηµέρες, όπως εκτιµούν στελέχη του ΥΠΠΟΤ, τα οποία υποστηρίζουν πως οι φύλακες που έχουν ήδη δεχθεί να εργαστούν εθελοντικά δέχονται πιέσεις από τους συνδικαλιστές, ενώ η στάση των αρχαιοφυλάκων θεωρείται µέσο πίεσης προς την ηγεσία του ΥΠΠΟΤ ώστε να συµπεριληφθούν κι εκείνοι στο νοµοσχέδιο που προωθείται και επιτρέπει την επαναπρόσληψη των συµβασιούχων που έχουν συµπληρώσει 24 µήνες εργασίας.

Αναδημοσίευσις εκ του preza tv κι εγώ τι να ειπώ δεν ξεύρω... ευελπιστώ να μην είμαι στην Αθήνα εκείνη τη μέρα, να είμαι ξερωγώ κάπου με περισσότερη θαλασσινή αύρα και να άδω τους εξαισίους στίχους του Ελύτη, τους σχετικούς με τον μήνα και θεό Αύγουστο.

Είτε έτσι...


Είτε αλλιώς...

Τάσσομαι αναφανδον υπέρ της πρώτης εκδοχής, αλλά και η δεύτερη δε με αφήνει ασυγκίνητο!

ΑΛΛΑΓΕΣ ΚΑΙ ΜΗ-ΑΛΛΑΓΕΣ

Μπορεί βέβαια όλα να αλλάζουν γοργά, όμως το καρότσι παραμένει -και υποτίθεται πως θα παραμένει εσαεί- καρότσι. Αν είχε φωνή να μας μιλήσει, μπορεί και να μας έλεγε ότι τα έχει πλέον βρει με τον εαυτό του, ότι έχει πλέον συμφιλιωθεί με την καροτσένια φύση του.

Προσωπικά βέβαια δεν θα το πολυπίστευα, θα ισχυριζόμουν ότι απλώς έχει παραιτηθεί. Θα του υπενθύμιζα ότι στη φύση δεν υπάρχει τροχός, ως εκ τούτου, ελλείψει τροχού, δεν υπάρχει καροτσένια φύση. Θα του τόνιζα ότι η καροτσένια φύση είναι απλώς ένα αναγκαίο στάδιο στην πορεία της ανθρωπότητας προς την εφεύρεση της μεθόδου ή των μεθόδων διακτίνισης και τηλεμεταφοράς: η ανθρωπότητα είναι βέβαιο ότι αφού στίψει για τα καλά το καροτσι, θα το πετάξει σαν στιμμένη καροτσένια λεμονόκουπα.

Τέλος, θα του υπενθύμιζα ότι το μπουκάρισμα των αλλαγών στην ιστορία αρχίζει πρώτα από τη μικρή σχισμή που δημιουργεί η αμφιβολία, η σχισμή διευρύνεται από την αμφισβήτηση και γίνεται πόρτα ολάκερη από τα πειράματα εναλλακτικής πράξης, εν προκειμένω για το ξεπέρασμα του καροτσιού.

Πιθανότατα, το καρότσι δε θα με έπαιρνε στα σοβαρά, αλλά αυτό μικρή σημασία έχει.

Εδω η μουσική είναι του Μάνου Λοϊζου και η ποίηση του Φώντα Λάδη.

ΜΕΣΗΜΕΡΙΑΝΑ ΜΕΡΑΚΛΩΜΑΤΑ

Κι έτσι όπως έτρεχα σαν παλαβός μέσα στο καυτό αυγουστιάτικο μεσημέρι της μεγαλούπολης ώστε να προλάβω να χτυπήσω όσο περισσότερες πόρτες ήταν δυνατόν μπας και ανοίξει καμία, αναδύθηκαν από το τζουκ μποξ του εσωτερικού μου ανθρώπου ακούσματα παλαιάς κοπής, για να με συντροφέψουν χαρούμενα με το σπιντ των.

Συγκεκριμένα, το μεστό νοημάτων Wrong 'Em Boyo...


...το εδιαδέχετο το εξίσου μεστό νοημάτων Hateful


Και κάπως έτσι έφτασα ν' αναρωτιέμαι αν τυχόν είμαι τόσο πολύ εμποτισμένος με μουσικές και μερακλώματα, ή αν απλώς η ζέστη έχει αγριέψει -μαζί με το άγχος των άνεργων καιρών.

ΥΜΝΩΝΤΑΣ ΤΗΝ ΙΘΑΚΗ


Εις το εξαίρετον ευλόγιον των Πολεμιστών της Λάϊον, ανηυρέθη και ανεγνώσθη εξαίρετος δημοσίευσις υμνούσα την Ιθάκη.
Λαμβάνω το θάρρος να την αναδημοσιεύσω εδώ, επειδή πολύ μου αρέσει.

ΟΙ ΠΟΛΕΜΙΣΤΕΣ ΤΗΣ ΛΑΪΟΝ
συλλογίζονται στο αγαπημένο τους δένδρο ….με τα 12 αόρατα όπλα τους.

Την ασπίδα του Άρη, το άροτρο της Δήμητρας, το κηρύκειο του Ερμή, τα πολύχρωμα φτερά του παγωνιού της Ήρας, το τόξο του Απόλλωνα, το αδράχτι της Εστίας, το μήλο και την ζώνη της Αφροδίτης, την αόρατη κυνός κεφαλή του Πλούτωνα και το αμόνι και σφυρί του Ήφαιστου,το δόρυ της Αθηνάς, τους κεραυνούς του Δία, την φαρέτρα και τα βέλη της Άρτεμης, την τρίαινα του Ποσειδώνα!

Σε ένα αγαπημένο τους νησί και μία αγάπη... από τον Αύγουστο!

Ένα νησί που βρίσκεται μέσα σε έναν ωκεανό τρυφερότητας που σε τυλίγει νοσταλγικά
Και που πολλές φορές αναρωτήθηκες εάν υπάρχει, και σε ποια μελλοντική ζωή μπορεί να υπάρξει.

Η Ιθάκη πανταχού παρούσα!

ΙΘΑΚΗ!
Ένας έρωτας αγιάτρευτος, σημείο αναφοράς, στόχος και προορισμός!
ΙΘΑΚΗ!
Ένα Νησί, μία Πατρίδα, ένα Παλάτι, ένας Νους διαυγής, μία Ψυχή ολόρθη ανέγγιχτη, μία Καρδιά μεγάλη καινούργια πάντα νέα….μαζί με την ματιά της.
Ένα ΔΕΝΔΡΟ με γερές ρίζες αμετακίνητο αειθαλές!
Ένα Δένδρο Σοφίας, Γνώσης, Αυτογνωσίας και Αγάπης!
Γύρω από αυτό το Δένδρο ο Οδυσσέας έφτιαξε τον κόσμο του, ότι αγαπούσε πολύ και ένα κρεβάτι ενός Αθάνατου Ζευγαριού που συναντιέται κάθε φορά όταν το Ένα γίνεται Δύοκαι δημιουργεί το Τρία και …χιλιάδες άλλα νέα πράγματα και ιδέες.Για αυτό τον Έρωτα, για χάρη του, ο Οδυσσέας δεν μπορεί να μείνει πουθενά και παρ όλες τις δελεαστικές προτάσεις και προσφορές… θα πει τα μεγάλα ΟΧΙ.
Για να βρεθεί κοντά του και να υποβληθεί στην τελευταία δοκιμασία από την βασίλισσα της καρδιάς του:
Αν γνωρίζει την ύπαρξη αυτού του δένδρου και τι σημαίνει;

ψ Οδύσσειας

Ποιος το κλινάρι μετασάλεψε; Καλός τεχνίτης να ‘ταν,
185 και πάλε θα του ‘ρχόταν δύσκολο! Μόνο θεός μπορούσε,
αν ήθελε, να ‘ρθεί κι ανέκοπα να το μετασαλέψει.
Μα απ᾿ τους θνητούς που ζουν δε γίνεται τη θέση να του αλλάξει
κανείς, κι ας είναι απά στα νιάτα του᾿ το τορνευτό κλινάρι
τρανό σημάδι κρύβει᾿ τα ‘φτιαξαν τα χέρια τα δικά μου.
190 Φύτρωνε δέντρο, ελιά στενόφυλλη, μες στον αυλόγυρο μας,
ξεπεταμένο κι ολοφούντωτο, χοντρό σα μια κολόνα.
Και πήρα κι έχτισα τρογύρα του την κάμαρα με πέτρες
πυκνές ως πάνω, και τη σκέπασα καλά καλά με στέγη’
κι αφού της πέρασα πορτόφυλλα καλαρμοσμένα, στεριά,
195 έκοψα απάνω της στενόφυλλης ελιάς κλαδιά και φούντα,
και τον κορμό απ᾿ τη ρίζα κλάδεψα, προσεχτικά, πιδέξια
με το σκεπάρνι πελεκώντας τον, με στάφνη ισιώνοντας τον,
κλινόποδο να γένει, κι άνοιξα με το τρυπάνι τρύπες.
Κει πάνω το κλινάρι εστήριξα, καλά πλανίζοντας το,
200 και με το μάλαμα το πλούμισα, το φίλντισι, το ασήμι!
τέλος λουριά από βόδι ετάνυσα, που απ᾿ την πορφύρα άστραφταν.
Το μυστικό σου το φανέρωσα σημάδι, μα δεν ξέρω
αν το κλινάρι ακόμα στέκεται, γυναίκα, για κανένας
το λιόδεντρο απ᾿ τη ρίζα του ‘κοψε και του άλλαξε τη θέση.»
205 Αυτά είπε, κι εκείνης τα γόνατα λύθηκαν κι η καρδιά της,
τ᾿ αλάθευτα σημάδια ως γνώρισε στα λόγια του Οδυσσέα’

Ιθάκη, το νησί ενός καθαρού νου, μιας ζωντανής καρδιάς και μιας ανέγγιχτης ψυχής! Το νησί των ελευθέρων ανθρώπων, δίκαιων, ισότιμων, ερωτευμένων, αγαπημένων και αξιοπρεπών!