Πέμπτη, Οκτωβρίου 07, 2010

ΕΡΩΤΟΣ

Κικλήσκω μέγαν, αγνόν, εράσμιον, ηδύν Έρωτα.
Τοξαλκή, πτερόεντα, πυρίδρομον, εύδρομον ορμήι,
συμπαίζοντα θεοίς ηδέ θνητοίς ανθρώποις.
Ευπάλαμον, διφυή, πάντων κληϊδας έχοντα:
αιθέρος ουρανίου, πόντου, χθονός, ηδ' όσα θνητοίς
πνεύματα παντογένεθλα θεά βόσκει χλοόκαρπος,
ηδ' όσα Τάρταρος ευρύς έχει, πόντος θ' αλίδουπος...
Μούνος γαρ τούτων πάντων οίηκα κρατύνεις!
Αλλά, μάκαρ, καθαραίς γνώμαις μύστησι συνέρχου,
φαύλους δ' εκτοπίους θ' ορμάς από τώνδ' απέπεμπε.


ήτοι στο περίπου

Καλώ τον μεγάλο, τον αγνό, τον αξιαγάπητο, τον γλυκό Έρωτα.
Τον δυνατό τοξότη, τον φτερωτό, τον φλογερό, τον ορμητικά γρήγορο,
που παίζει τόσο με τους θεούς όσο και με τους θνητούς ανθρώπους.
Τον πανέξυπνο με τις δύο φύσεις, αυτόν που έχει τα κλειδιά των πάντων:
του ουράνιου αιθέρα, της θάλασσας, της γης κι όσων πνευμάτων
γεννούν τα πάντα για τους ανθρώπους και τρέφονται από τη θεά που παράγει τους χλωρούς καρπούς,
αλλά και όσων έχουν ο ευρύς Τάρταρος και η θορυβώδης θάλασσα...
Μόνος εσύ κρατάς το τιμόνι όλων αυτών και τα κουμαντάρεις!
Αλλά, μακάριε, έλα ανάμεσα στους μύστες χαρίζοντάς τους καθαρές σκέψεις
κι απομάκρυνε από τη μάζωξή των μυστών φαύλες και παράδοξες ορμές.


Συνοδεύεται από θυμίαμα και αρώματα.
Ο ύμνος θα πρέπει -λογικά- να απαγγέλλεται φωναχτά έως πολύ φωναχτά
-ειδικά ο στίχος "Μούνος γαρ τούτων πάντων οίηκα κρατύνεις",
με πιθανή εξαίρεση τους στίχους
"συμπαίζοντα θεοίς ηδέ θνητοίς ανθρώποις"
και
"Αλλά, μάκαρ, καθαραίς γνώμαις μύστησι συνέρχου,
φαύλους δ' εκτοπίους θ' ορμάς από τώνδ' απέπεμπε
"
όπου ίσως θα ήταν ενδεδειγμένο η φωνή να λυγίζει λίγο προς την τρυφερότητα και το λυρισμό.

Ως εγκεφαλική άσκηση κάνουμε διαλογισμό πάνω στο εξής ζήτημα:
Σύμφωνα με τον ύμνο, ο Έρωτας κουμαντάρει τα πάντα.
Όμως στον παλιόκοσμο που ζούμε, τον Έρωτα εδώ και κάτι αιώνες τον αντιπολιτεύονται τα ξενέρωτα.
Ωστόσο το πνεύμα του ύμνου αφήνει να εννοηθεί πως τα πάντα -δηλαδή και τα ξενέρωτα- κουμαντάρονται από τον Έρωτα.
Ποιό θα ήταν λοιπόν το αίτημα που θα έθετε μια επικαιροποιημένη ανάγνωση του ύμνου?
Τι θα ζητούσαν, δηλαδή, οι μύστες της εποχής μας -που ανάθεμα κι αν ξέρω εάν υπάρχουν?

Βοηθός μας σε αυτή την αναζήτηση θα μπορούσε να σταθεί το παρακάτω τραγούδι-επίκληση:

4 σχόλια :

  1. Και αν σε βρουν μόνο τα του Ταρτάρου,πως σώνεται η κατάσταση;έχουμε κατάλληλο ύμνο;γιατί όσους έχω γνωρίσει εγώ που τους βγήκε η ευχή η ζωή τους χαλάστηκε;εσύ έχεις γνωρίσει κάποιον που να του βγήκε σε καλό;(θέλω να μάθω)και χρειάζεται να είσαι μύστης για να επικαλεστείς ή να ευχηθείς;καλά είναι πολλές οι ερωτήσεις,καιστα σοβαρά τώρα,δεν περιμένω απαντήσεις για την κάθε μιά,αλλά αν έχεις κάποια,θα μου κάνεις χάρη.Να πω και ένα ευχαριστώ για τον προηγούμενο τίτλο,που με βρήκε σε μια περίεργη στιγμή και λειτούργησε σαν βάλσαμο.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. *Donasonora, πολύ φοβάμαι ότι ο πιο κατάλληλος ύμνος που μπορώ να σκεφτώ, είναι ακριβώς ο τίτλος και το περιεχόμενο του προηγούμενου ποστ, που λες κι εσύ...
    Πάντως σ' αυτόν εδώ τον ύμνο του Έρωτα, αν θεωρηθεί ως κέντρο η λέξη "συμπαίζοντα", θα δούμε έκπληκτοι ότι το πράγμα μπορεί καμιά φορά να πονάει, αλλά βασικά παιχνίδι είναι.
    Και στο παιχνίδι, μετράει η χαρά της συμμετοχής!
    :-)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Ανώνυμος12:50 π.μ.

    Αν και ενδιαφέρουσα η τεχνική σου, εγώ θα προτιμούσα, μία βραδιά που εξελίσσεται με θυμίαμα και αρώματα, να συνοδεύεται, όχι από φωναχτή απαγγελία του ύμνου, αλλά με χαμηλόφωνα μισόλογα στην αρχή και άναρθρες κραυγές -επικλήσεις στον Έρωτα - για το τέλος.

    Άσχετο : σου έχουν πει ότι μοιάζεις με τον Syd Barrett ;

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. *Εκπεσων Άγγελος, ναι, όλοι λένε πως "μοιάζει το τούτο μας"
    :-)

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Mi-la-re,
mi-la-re-si