ΚΑΜΟΥΦΛΑΖΖΖ

Πωσό και να το νουμεκά, οι ψηφιεσμειό χουνέ τους κουσδί τους πουστρό και τους κουσδί τους δικεσκώ κειμενουπρό να ποφυγουνά τα ριεργαπέ φτιαά της ξουσιασέ. Ναιεί τημαζή ησζώ και νατουθά ρικεσμέ ρεσφό. Οτιδί πωσό ειλέ και το γκανσλό, πόα την Λλαδαέ ως τη ρωγωξέ Ηδιασού, διοσί ναιεί ο νατοσθά, διαϊ η ξουσιαέ. Εν κειμενωπρό, ας μεδού δυό ραδειγματαπά: Ναέ ραδοσιακοπά πόα Προκύ και ναέ πόα Θηναά των έϊτις:


Η χάρις είη -ως και άχρι τούδε εστι- μεθ' ημών!

ΣΤΡΟΦΗ ΡΕΠΕΡΤΟΡΙΟΥ

Διότι αμάν πια με το ποιοτικό και το έντεχνο...
Νισάφι πιά, Κυριακάτικα!

Καιρός για...

ΤΗι ΗΜΕΤΕΡΑι ΚΑΛΗι

ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗ ΚΑΙ ΔΥΝΑΜΗ

Στις διάφορες εκδοχές της τράπουλας των Ταρώ, η βασικότερη διαφορά έχει να κάνει με την αρίθμηση των καρτών της Δικαιοσύνης και της Δύναμης: Σε μερικές εκδοχές της τράπουλας η Δικαιοσύνη έχει το νούμερο 8 και η Δύναμη το νούμερο 11, ενώ σε άλλες εκδοχές της τράπουλας συμβαίνει το αντίστροφο: Η Δικαιοσύνη έχει το 11 και η Δύναμη έχει το 8.
(Σχετικά με την ιστορία του όλου ζητήματος, κλικ εδώ)

Πιθανόν η όλη διχογνωμία να έχει τις ρίζες της στο απώτατο παρελθόν της ανθρωπότητας:

ην χρόνος,ότ’ ην άτακτος ανθρώπων βίος και θηριώδης ισχύος θ’ υπηρέτης,ότ’ ουδέν άθλον ούτε τοις εσθλοίσιν ην ούτ’ αυ κόλασμα τοις κακοίς εγίγνετο.κάπειτά μοι δοκούσιν άνθρωποι νόμους θέσθαι κολαστάς,ίνα δίκη τύραννος ήι <ομώς απάντων> την θ’ ύβριν δούλην έχηι εζημιούτο δ’ ει τις εξαμαρτάνοι

Το οποίον πα να πει:

"Υπήρχε εποχή,κατά την οποία η ζωή των ανθρώπων ήταν άτακτη και θηριώδης και υπηρετούσε την ισχύ,όταν ούτε βραβείο για τους καλούς υπήρχε ούτε πάλι τιμωρούνταν οι κακοί.Και έπειτα,μου φαίνεται,οι άνθρωποι θέσπισαν νόμους τιμωρούς,για να εξουσιάζει η δίκη παντού και να έχει την ύβρη δούλη,ετιμωρείτο δε όποιος έκανε σφάλμα".

Αυτό τουλάχιστον ισχυριζόταν ένα αρχαίο κάθαρμα: Ο Κριτίας, ο οποίος ήταν ένας εγκληματίας γνήσιος μαθητής του Σωκράτη και κάτι σαν αρχηγός των Τριάκοντα τυράννων.
(Για μια πληρέστερη μορφή του εν λόγω αθεϊστικού κειμένου του Κριτία, κλικ εδώ για σχετική δημοσίευση από το ευλόγιον "Στις Ρύμες του Χρόνου").

Όπως και να 'χει το πράγμα, στις μέρες μας η Δικαιοσύνη δεν είναι απλά ένα τραπουλόχαρτο της τράπουλας Ταρώ: Στις μέρες μας η Δικαιοσύνη είναι ένας ιερός θεσμός ο οποίος έχει την θαυμαστή ιδιότητα να αυτοκαθάρεται με απόλυτη αυστηρότητα, πατάσσοντας σκληρά τα διάφορα παραδικαστικά κυκλώματα που την γελοιοποιούν(όπως φαίνεται ανάγλυφα στο παραπάνω σκίτσο του 'Αντι -στα πλαίσια του ενθουσιασμού που νιώθουμε όλοι για την σκληρή τιμωρία των εμπλεκομένων στο παραδικαστικό κύκλωμα του αρχιμανδρίτη Γιοσάκη)...

Ενώ, παράλληλα, στις μέρες μας η Δικαιοσύνη ακολουθεί τις δικές της δαιδαλώδεις ατραπούς επιστημονικής σκέψεως ώστε να απονέμεται ακριβοδίκαια πράγμα που αποτυπώνεται στο παραπάνω σκίτσο το οποίον ενετοπίσθη στο ευλόγιον "Βαθύ Κόκκινο" στα πλαίσια άρθρου της εφημερίδος "Ποντίκι" που αναδημοσιεύεται εις το προαναφερθέν ευλόγιον.

ΧΡΥΣΑΥΓΙΤΕΣ, ΕΙΠΑΤΕ???

Όχι καλέ μου αναγνώστη.
Λυπάμαι που θα θίξω τα αντιδεξιά σου σύνδρομα, αλλά οι εικονιζόμενοι ΔΕΝ είναι χρυσαυγίτες.
Άλλωστε, όπως θα παρατηρείς, οι εικονιζόμενοι είναι δημοκράτες, οπαδοί της συναίνεσης.
Βρωμάνε σοσιαλισμό από χιλιόμετρα.
Είναι οι αντιπροσωπευτικοί τραμπούκοι της αντιπροσωπευτικής δημοκρατίας.

Χτες, έλαβαν την εντολή να κατέβουν στην πορεία του Πολυτεχνείου ξερωγώ για να την περιφρουρήσουν κλπ κλπ αποδεικνύοντας πως στη δημοκρατία δεν υπάρχουν αδιέξοδα -το κάθε απόβρασμα μπορεί άνετα να προμηθευτεί ένα κράνος κι ένα ρόπαλο από την "υπηρεσία" και να γίνει υπερασπιστής της μεγάλης προοδευτικής και δημοκρατικής παράταξης, συνεπικουρούμενος από τους ομοσταύλους του των ΜΑΤ.

Και ύστερα εσύ ανησυχείς για τους χρυσαυγίτες...

Βρε καλύτερα ν' αρχίσεις να ανησυχείς για τους άντιπροσωπευτικούς δημοκράτες...
Άκου που σου λέω...
(σχετική μνεία του ζητήματος εδώ)

Έχει πλάκα πάντως έτσι και κάτσεις και σκεφτείς, καλέ μου αναγνώστη, ότι η κρατική επιχορήγηση προς τα κόμματα (συγκεκριμένα προς το ΠΑΣΟΚ) δαπανάται -εν μέρει- στην προμήθεια εξοπλισμού για αυτά τα αποβράσματα.
Ω, υπερτάτη αισθητική της αντιπροσωπευτικής δημοκρατίας!

ΜΕΣ ΤΗΣ ΠΕΝΤΕΛΗΣ ΤΑ ΒΟΥΝΑ

Δηλαδή εντάξει, εμείς για σουβλάκια και γενικότερες φυσιολατρικές μάσες είχαμε ανέβει στην Πεντέλη, όμως το κατέβασμα ήταν που μου άνοιξε νέους δρόμους:

Μια και μοναδική ταπεινή ταμπέλα στον κεντρικό δρόμο, ήταν η αφορμή να αρχίσω να αναρωτιέμαι μήπως είναι πλέον ο καιρός να ασχοληθώ λίγο και με την εικαστική δημιουργία...


...ν' αρχίσω να κατασκευάζω τα αγάλματα των ονείρων μου, αφήνοντας κατά μέρος τις θλιμμένες ρεμπετιές του αξιαγάπητου κυρίου Παγιουμπτζή...

Ο ΗΡΑΚΛΕΙΤΟΣ ΚΑΙ ΟΙ ΕΚΛΟΓΕΣ -
-ΝΕΚΥΕΣ ΚΟΠΡΙΩΝ ΕΚΒΛΗΤΟΤΕΡΟΙ

Ξυπνάει μια μέρα που λες λοιπόν ο παππούς Ηράκλειτος, τρώει τα κορν φλέϊκς του και πίνει τον καπουτσίνο του στο μπαλκόνι του αρχοντικού του αγναντεύοντας το βουνό απέναντι, και έτσι όπως την είχε αράξει ο παππούς Ηράκλειτος σαν Εφέσιος πασάς και αγνάντευε το βουνό απέναντι, αρχίζει να μονολογεί:
"Νέκυες κοπρίων εκβλητότεροι".

Κάποιος περαστικός το άκουσε και το κατέγραψε, με αποτέλεσμα να σωθεί ως εμάς σαν ένα ακόμα απόσπασμα του Ηράκλειτου, το απόσπασμα 96.
Νέκυες κοπρίων εκβλητότεροι.

Δηλαδή, σύμφωνα με τους περισσότερους που την έχουν ψάξει τη δουλειά με τη φρασούλα αυτή, οι νεκροί είναι για πέταμα περισσότερο από την κοπριά -έως και περισσότερο απ' τα σκατά, μπορώ να σου πω...

Ή, ειπωμένο με άλλα λόγια, το απόσπασμα θα μπορούσε να λέει: Αν τα σκατά τα αντιμετωπίζουμε ως ακαθαρσίες, τους νεκρούς πρέπει να τους αντιμετωπίζουμε σαν τοξικά και ραδιενεργά απόβλητα.
Νέκυες κοπρίων εκβλητότεροι.

Κάπως έτσι το καταλαβαίνουν οι περισσότεροι.

Να, για παράδειγμα διαβάζω εδώ πέρα στο βιβλίο της Έλλης Παππά "Η Κομμούνα του 1871 - Επανάσταση του 21ου αιωνα;" κάτι σχετικό:

Η μετά θάνατον ζωή μπορεί να γίνει πραγματικότητα, όχι μέσα από την "αθάνατη" ψυχή μας αλλά μέσα από τη σωματική μας υπόσταση -κι αυτό χάρη στην επιστήμη, κάτι που επιβεβαιώνει τη γνωστή θέση του Ένγκελς πως "η υλικότητα του κόσμου αποδείχνεται από τη μακρά και κοπιαστική ανάπτυξη της φιλοσοφίας και των φυσικών επιστημών". Η φιλοσοφική πλευρά δικαιώνει τον Ηράκλειτο, αποδείχνοντας πόσο ρευστά είναι τα όρια ανάμεσα στη ζωή και το θάνατο, κι όχι μόνο αυτό: ο Ηράκλειτος ενώνει τη ζωή και το θάνατο σε μια ταυτότητα, ζωή και θάνατος είναι "ταυτόν", αλλά τονίζει και την ανάγκη των ζωντανών να απαλλαγούν από ό,τι είναι νεκρό - οι νεκροί περισσότερο από τις κοπριές είναι για πέταμα (απόσπ. 96: "νέκυες κοπρίων εκβλητότεροι").

Η αλήθεια είναι πως αυτό το απόσπασμα του Ηράκλειτου σπανίως θα το δει κάποιος να κοσμεί τις ηρακλείτειες φρασοθήκες παντοιοτρόπως κολλημένων ιδεολόγων συνανθρώπων μας.

Η σπανιότης του οφείλεται στο ότι το εν λόγω απόσπασμα προτρέπει το πόπολο να μην έχει και πολλά νταραβέρια με τις μούμιες των απανταχού Τουταγχαμών, θεωρώντας τη μούμια του Τουταγχαμών "κοπρίων εκβλητότερη".
Επίσης προτρέπει το πόπολο να αδιαφορεί για το ότι "εδώ ήταν η φυλακή του Σωκράτη, εδώ ήπιε το κώνειο ο Σωκράτης" ή ξερωγώ "βρέθηκαν οι τάφοι των σαλαμινομάχων" και τέτοια τουριστικά -οπότε δέχεται μεγάλο πλήγμα ο τουρισμός- ενώ παράλληλα προτρέπει το πόπολο να μην έχει παρτίδες με Πανάγιους τάφους, περοφορές της κάρας του αγίου τάδε και τέτοια όμορφα...

Άσε που αν το επεκτείνει κανείς, μπορεί το απόσπασμα 96 του Ηράκλειτου να φτάσει να προτρέπει το πόπολο να μην αισθάνεται και πολύ μεγάλο σεβασμό ούτε για τους προγόνους του ούτε για τους ήρωες νεκρούς του κι άντε μετά να θες να πεθάνεις για την πατρίδα ή για την ιδέα...
Διότι νεκροί ήρωες θέλησαν να γίνουν πολλοί, όμως "κοπρίων εκβλητότερος" δε νομίζω να θέλησε ή να θέλει να γίνει κανένας.

Αν επικρατήσει το απόσπασμα του Ηράκλειτου στην καθημερινή μας ζωή, τότε άντε να καλέσεις κόσμο σε κηδεία, θα σε κοιτάνε με στραβό μάτι, κανείς δε θα πατάει σε κηδεία, όλοι θα κοιτάνε το νεκρό με σιχασιά και σιχαμάρα και θα φεύγουν αηδιασμένοι κάνοντας εμετό, πάνε οι πολυτελείς κηδείες, θα φαληρίσουν τα γραφεία κηδειών, στις προθήκες τους θ' αρχίσουν να εξαφανίζονται τα φτυάρια και να εμφανίζονται τα λουκέτα, και μαζί με την τρελή ήττα που θα φάνε οι σουβλατζήδες των επετείων του Πολυτεχνείου, βάλε και τους λουλουδάδες, βάλε και τους βενζινάδες, βάλε και τα τυπογραφεία που θα χάσουν έσοδα αφού δεν θα τυπώνουν τις ετήσιες επετειακές αναλύσεις και αφίσες, θα επιδεινωθεί η ανεργία και θα μειωθούν οι θέσεις εργασίας αυξάνοντας τη στρατιά των ανέργων. Και για όλα τούτα θα φταίει ο Ηράκλειτος και η αποψάρα του που θα έχει επικρατήσει...

Η περιφορά του επιταφίου θα καταργηθεί διότι δεν θα πατάει ψυχή κι όσοι σκάνε μύτη θα φοράνε μάσκες οξυγόνου, το μνημείο του άγνωστου στρατιώτη δεν ξέρω, ίσως να μεταβληθεί σε κάτι άλλο, κάτι τελετές για Σαλαμινομάχους και Μαραθωνομάχους δεν είμαι σίγουρος αν θα συνεχίσουν να μαζεύουν κόσμο, με λίγα λόγια α, ρε Ηράκλειτε τι φωτιές μας άναψες... έτσι θα λέμε.

Τα λείψανα των αγίων θα περνάει να τα μαζεύει ειδικό συνεργείο του υπουργείου Εθνικής Άμυνας με αντιπυρηνικές στολές, όπου το εν λόγω συνεργείο θα απαρτίζεται από ειδικούς εκπαιδευμένους σε αρχαϊκά και υστερομινωικά νεκροταφεία, τα μέλη του συγκροτήματος Dead Can Dance θα κάνουν καριέρα ως κλόουν και γελωτοποιοί, οι ταινίες του Δράκουλα θα αποχτήσουν ακόμα πιο αηδιαστική διάσταση -ας μη μιλήσουμε για ταινίες με ζόμπι, οι παραψυχολόγοι-πνευματιστές που επικοινωνούν με πνεύματα νεκρών θα εξορίζονται στη Σπιναλόγκα, τέτοια πράματα και γενικά δε μας τα λέει καλά ο παππούς ο Ηράκλειτος έτσι κι ακολουθήσουμε την άποψή του.

Και για να μην υπάρχει αμφιβολία περί του τι εννοούσε ο παππούς Ηράκλειτος, ας δούμε πως εξέλαβε τη φράση του Ηράκλειτου ένας άλλος παππούς, ο παππούς Στράβων.
Μιλώντας σε κάποια δόση στα "Γεωγραφικά" του ο Στράβων για έναν τζαμάτο ανατολίτη λαό, τους Ναβαταίους, λέει γι' αυτούς πως:
"Ίσα κοπρίαις ηγούνται τα νεκρά σώματα, καθάπερ Ηράκλειτος φησί "νέκυες κοπρίων εκβλητότεροι" διό και παρά τους κοπρώνας κατορύττουσι και τους βασιλείς"
που μέσες- άκρες πά να πει
"Τα νεκρά σώματα τα θεωρούν ίσης αξίας με τα σκατά, όπως περίπου λέει κι ο Ηράκλειτος "νέκυες κοπρίων εκβλητότεροι" και γι' αυτό το λόγο τους νεκρούς τους θάβουνε στο βόθρο, στη χαβούζα, διότι ναι μάγκες μου, στους κοπρώνες θάβουν ακόμα και τους βασιλιάδες τους".

Ωραίοι τύποι οι Ναβαταίοι. Φαντάσου ρε μάγκα μου να ζούσες στη χώρα των Ναβαταίων:

Κι άντε τώρα εσύ να πεις σε κόσμο να μαζευτεί στη χαβούζα για να πει το καλό κατευώδιο στον νεκρό, ενώ ύστερα να χτυπήσει στοργικά στον ώμο τους τεθλιμμένους συγγενείς του νεκρού, λέγοντάς τους κάτι του στυλ
"να ζήσετε να τον θυμάστε... εκεί που πήγε, ίσως να περνάει καλύτερα..."
Δε γίνονται αυτά σου λέω.

Και καλά να την πατήσει κανείς και να έρθει στη χαβούζα για την κηδεία. Στο ετήσιο μνημόσυνο, πάντως, ακόμα και οι στενοί συγγενείς του τεθνεώτος θα σκάσουν μύτη με στολή διαστημάνθρωπου για ν' αποφύγουν τη μπόχα.

Το ΠΑΣΟΚικό σύνθημα των Ναβαταίων ΠΑΣΟΚων
"σήκω Αντρέα για να δεις τα παιδιά της αλλαγής"
θα αποκτήσει ένα βαθύτερο περιεχόμενο βάσει του οποίου το πνεύμα του Ναβαταίου Ανδρέα Παπανδρέου θα χαρεί πολύ μόλις δει ότι στον κόσμο των ζωντανών οι απόγονοί του τα έχουν κάνει περισσότερο σκατά συγκριτικά με τον χώρο όπου θα είναι θαμμένος ο ίδιος...

Μη σου πω για το Μαυσωλείο του Λένιν πως δεν θα το ήθελε ούτε η Ψυττάλεια των Ναβαταίων...

Με λίγα λόγια ο Στράβων μας λέει πως ήταν διαφορετικό πράμα η αντιμετώπιση των νεκρών στη χώρα των Ναβαταίων και πως ένα τέτοιο δύσκολο σύστημα αντιμετώπισης των νεκρών συμβαδίζει με το απόσπασμα 96 του Ηράκλειτου.

Όμως μια εναλλακτική θεώρηση του πράγματος, ενδεχομένως ασεβής προς τον Ηράκλειτο ωστόσο λιγότερο ασεβής προς τους νεκρούς, θα μπορούσε να λέει πως:

Η λέξη "κοπρίων" παίζει και να είναι απλώς γενική πληθυντικού του επιθέτου "κόπριος", που ναι μεν σημαίνει κάτι σε στυλ "αυτός ο οποίος κυριολεκτικά είναι σκατά", αλλά θα πρέπει να διευκρινίσουμε πως η έννοια είναι τόσο κυριολεκτική όσο και μεταφορική: "Κόπριος" είναι και αυτός που έχει σκατά τρόπους, ο βρωμόστομος, ο βρωμιάρης, ο ελεεινός, ο σκατάνθρωπος.

Οπότε η φράση αποχτάει την έννοια ότι βρε ο οποιοσδήποτε, ο ντιπ κατα-ντιπ οποιοσδήποτε, όσο ανυπόφορες ή βλακώδεις ή βρώμικες ή πανηλίθιες κι αν είναι οι παρεμβάσεις του, είναι χίλιες φορές προτιμότερος από τον άλλονα που κάθεται σα χάνος και χάφτει όσα του λένε, δηλαδή αυτόν που και να τον μαστιγώνεις, πάλι περιφερειάρχες του ΠΑΣΟΚ θα ψηφίσει διότι η χούφτα του έχει βγάλει κάλους.

Σα να λέμε, κι ο μπαχαλάκιας μαλάκας είναι, αλλά είναι προτιμότερος από τη σιωπηλή πλειοψηφία, διότι τουλάχιστον αυτός κουνάει τα χέρια του αποδεικνύοντας πως είναι ζωντανός, ενώ οι άλλοι είναι ακίνητοι σα νεκροί.

Κι επειδή ο "έκβλητος" είναι αυτός που "εκβλήθηκε", δηλαδή αυτός που διώχτηκε ή ίσως αυτός που τον πετάξαν έξω, ίσως μπορώ να σου πω καλέ μου αναγνώστη με ποιό κίνητρο σκάρωσε ο Ηράκλειτος τη φρασούλα "νέκυες κοπρίων εκβλητότεροι".

Άκου:
Είχε το περασμένο βράδυ συμπόσιο με κάτι μυστήριους εκεί πέρα, κάτι βασιλιάδες, κάτι φιλόσοφους, κάτι μεγαλοκτηματίες και κάτι πρίγκηπες και τέτοια. Σε μια φάση, για να ανάψουν λίγο τα αίματα γυρνάει και τους λέει:
"Ο Όμηρος ήταν απαράδεκτα κακός ποιητής. Αν μπορούσα θα του απαγόρευα να γράφει ποιήματα και θα τον άρχιζα στα χαστούκια για τις μπούρδες που 'χει γράψει"
(Για την ακρίβεια, τους είπε πως ο Όμηρος ήταν "άξιος των αγώνων εκβάλλεσθαι και ραπίζεσθαι").

Κι εκεί που περίμενε ότι θα αντιδρούσαν και θα υπερασπιζόντουσαν τον Όμηρο, ότι θα έκαναν το αυτονόητο δηλαδή, αυτοί έμειναν ανέκφραστοι να κουτσοπίνουν τον πράμνιο οίνο τους κι ο Ηράκλειτος θα έπαιρνε εντελώς ανάποδες με την μαλθακοσύνη τους, ωσότου ένας πιτσιρικάς πρίγκηπας σηκώθηκε και του λέει
"Μπαρμπα-Ηράκλειτε μετά συγχωρήσεως λες μαλακίες διότι κατά τη γνώμη μου ο Όμηρος ήταν γαμάουα ποιητής κι αυτό το λένε όλοι όσοι τον έχουνε διαβάσει, κι άμα θες μπορούμε να το συζητήσουμε διεξοδικά, αν νομίζεις πως σε παίρνει ν' αντιμετωπίσεις τα επιχειρήματά μου".

Ε, αυτό ήταν, άρχισαν όλοι οι έως τότε σιωπηλοί να επικρίνουν τον πιτσιρικά και "μα, με τι αγένεια μίλησες στον φιλόσοφο" και δώς του "να ζητήσεις συγγνώμη που διατάραξες την αταραξία του διδασκάλου" και τέτοια... Επεμβήκανε κάτι φίλοι του πιτσιρικά πρίγκηπα παίρνοντας το μέρος του σε στυλ "Στα παπάρια μας αν είναι ο Ηράκλειτος, όποιος λέει πίπες θα του τη λέμε", και δως του πάλι η σιωπηρά πλειοψηφία να λέει "Είστε μικροί, πολύ μικροί και δεν μπορείτε να κατανοήσετε αυτά που λέει ο φιλόσοφος" και τέτοια και γινόταν τρελό τζέρτζελο.

Ώσπου ξαφνικά ο Ηράκλειτος κάνει ένα νεύμα σε κάτι πορτιέρηδες που είχε σταντ-μπάϊ, σε στυλ "Πετάχτε έξω τους μαλάκες κι αφήστε μόνο την παρέα του πιτσιρικά που μου την είπε. Αντί να συζητάω με πεθαμένους, προτιμώ να συζητάω με ανθρώπους που έχουν άποψη, ακόμα και την πιο μαλακισμένη άποψη. Νέκυες κοπρίων εκβλητότεροι".

Βέβαια η αλήθεια είναι πως το μετάνιωσε: Οι πιτσιρικάδες είχαν μαύρα μεσάνυχτα από Όμηρο, οι απόψεις τους ήταν θλιβερές κοινοτυπίες, δηλαδή σκατά, με αποτέλεσμα να ειπωθούν τεράστιες μπαρούφες που έκαναν τον Ηράκλειτο σχεδόν να καραφλιάσει και ν' αποφασίσει να τα παρατήσει όλα και να πάρει τα βουνά: Δεν υπήρχε ελπίδα...

Ήταν ακριβώς το επόμενο πρωί λοιπόν που ο Ηράκλειτος, αποφασισμένος να τα παρατήσει όλα και να φύγει, απολαμβάνοντας για τελευταία φορά τα κορν φλέϊκς και το καπουτσίνο και τις υπόλοιπες μικρές χαρές του αρχοντικού του, καθισμένος στο μπαλκόνι και ατενίζοντας το βουνό απέναντι, θυμήθηκε τη χτεσινοβραδυνή συνέλευση και μονολόγησε:
Νέκυες κοπρίων εκβλητότεροι.

Κι αμέσως μετά πήρε τα βουνά.

Κάπως έτσι πρέπει να'γιναν τα πράγματα, σου λέω...

ΚΑΜΙΝΗΣ Η ΚΑΚΛΑΜΑΝΗΣ?

Κοίτα τώρα, μερικά τραγούδια είναι ανεπίκαιρα και ντεμοντέ.
Αυτό, ας πούμε, μιλάει για "φυλλάδες με μιάμιση δραχμή".
Ε, τι δραχμή, ευρώ έχουμε ρε πρίγκηπα. Ανεπίκαιρο το τραγούδι σου, λοιπόν.

Εν τω μεταξύ τα έχω ματώσει από το ξύσιμο που μου προκαλεί η αγωνία του ερωτήματος:
Θα εκλεγεί ο Καμίνης δήμαρχος Αθηναίων?

ΚΙΜ - ΙΛ - ΣΟΥΝΓΚ

...Από τον συνδυασµό του Γιώργου Καµίνη, θα βρεθούν στην αίθουσα του δηµοτικού συµβουλίου, σύµφωνα µε τις πρώτες πληροφορίες από τη σταυροδοσία, η Μαρία Κουβέλη, κόρη του Φώτη Κουβέλη...

λέει το in.gr

Ενώ ο Ζαγοραίος τραγουδά:

ΟΠΑ - ΟΠΑ!!!

Ουραίουν θρακιώτικουν τραγουδάκ' αφιερουμένουν στ'ς κινούργις δήμαρχ'ς π' θα iκλεχτούνι: "ΓΙΑΝΝΗΣ ΔΗΜΑΡΧΟΣ"...

... μαζί με το απαραίτητο διαφημιστικό, βέβαια:

ΠΑΙΖΕΙ ΚΑΙ Η ΕΠΕΤΕΙΟΣ, ΒΕΒΑΙΑ...

Για την ακρίβεια παίζει εδώ, αλλά παίζει και εδώ, ενώ παρεπιπτόντως παίζει και εδώ.
Για εσένα, αγγλομαθή αναγνώστη μου, πιθανότατα παίζει και αλλού, βέβαια.

Η φωτογραφία είναι από εδώ
Πάντως η επέτειος είναι σαφώς συγκεκριμένη:
5 Νοεμβρίου.

Οπότε και εσύ, συνωμοσιολόγε αναγνώστη μου, μπες στο χορό και πες την παπαριά σου...

ALTAN

Σύμφωνα με ανεξακρίβωτες πληροφορίες, ο πολυχρονεμένος πρωθυπουργός μας δήλωσε πως:...με αποτέλεσμα να γίνει ο εξής διάλογος ανάμεσα σ' αυτόν και τους δημοσιογράφους:Την ίδια στιγμή, πλήθη μπατσόκων τον υποστήριζαν ενθαρρύνοντας τον ηγέτη τους, οπότε προέκυψε ο εξής διάλογος:Ενώ παράλληλα ο υπουργός φόρων και χρεωκοπίας, δήλωνε στα ΜΜΕ:Ενώ, ο αντιπρόεδρος της κυβερνήσεως σε συνέντευξή του δήλωνε πως:Όμως, οι υποψήφιοι νέοι δημοτικοί άρχοντες εβλεπαν τους δικούς τους, προσωπικούς εφιάλτες:Στα τηλεοπτικά πάνελ, η συζήτηση είχε φουντώσει σχετικά με το ποιός ευθύνεται για την κατάσταση και την οικονομική κρίση......ωστόσο σε τηλεφωνική του παρέμβαση, ο Φώτης Κουβέλης δήλωσε:Ενώ σε σχετική ερώτηση δημοσιογράφου, απάντησε τα εξής:Όπως καταλαβαίνεις, καλέ μου αναγνώστη, για πολλοστή φορά η ελπίδα βρίσκεται στα νέα παιδιά... Όμως για μερικούς, η ελπίδα φαντάζει ως απειλή...

Τα σκίτσα είναι του τρισμέγιστου Ιταλού σκιτσογράφου Altan. Τα περισσότερα είναι αλιευμένα από το laspistasteria.wordpress.com ενώ ελάχιστα προέρχονται από το κινητό μου που φωτογράφισε μικρό μέρος του Αλτανικού άλμπουμ με τίτλο "Τέρμα η αυτολογοκρισία, είμαι ένας μαλάκας" των εκδόσεων Βαβέλ.

THE FUTURE'S SO BRIGHT...

Είπαμε ρεμάλια: Αισιοδοξία και εφοδιασμός με τα απαραίτητα εφόδια, διότι το μέλλον προμηνύεται λαμπρόν!!!
Ως εκ τούτου, οι Timbuk 3 μερακλωθέντες τραγουδούν: The Future Is So Bright I Gotta Wear Shades

ΜΙΑ ΙΣΤΟΡΙΚΗ ΚΑΙ ΕΠΙΚΑΙΡΗ ΑΦΙΣΑ
...σαν το παλιό κρασί
Με αφορμή λοιπόν αυτή την προ τριακονταετίας τυπωθείσα αρχαιοπρεπή αφίσα (την ύπαρξή της την είχα αναφέρει και παλιότερα εδώ) την οποία ευγενώς αναδημοσίεψε το anarchypress προ ολίγων ημερών δίνοντάς μου τη δυνατότητα να την αναδημοσιέψω κι εγώ για να υπάρχει, ας δώσουμε λίγη ακόμα εντροπία στο όλο τζέρτζελο που μας περιτριγυρίζει, απαγγέλλοντας αρχαιοελληνιστί τον ορφικό ύμνο του Ερμού:

Κλύθι μου Ερμεία, Διός άγγελε, Μαιάδος υιέ,
παγκρατές ήτορ έχων, εναγώνιε, κοίρανε θνητών,
εύφρων, ποικιλόβουλε, διάκτορε, αργειφόντα,
πτηνοπέδιλε, φίλανδρε, λόγου θνητοίσι προφήτα,
γυμνάσιν ός χαίρεις δολίαις τ' απάταις, τροφιούχε,
ερμηνεύ πάντων, κερδέμπορε, λυσιμέριμνε
ός χείρεσσιν έχεις ειρήνης όπλον αμεμφές,
Κωρυκιώτα, μάκαρ εριούνιε, ποικιλόμυθε,
εργασίαις επαρωγέ, φίλε θνητοίς εν ανάγκαις,
γλώσσης δεινόν όπλον το σεβάσμιον ανθρώποισι,
κλύθι μου ευχομένου βιότου τέλος εσθλόν οπάζων
εργασίαισι λόγου χάρισιν και μνημοσύνησιν

Ωραία, και τώρα που απαγγείλαμε και τον ύμνο, ας διευκρινίσω το εξής:

Διευκρινίζω ότι αν δεν βαρεθώ κι αν δεν προκύψει καμιά πρόταση για τσιπουροποσία την Κυριακή, θα πάω να ψηφίσω Αλαβάνο για λόγους συμπάθειας (τόλμησε να γράψει στ' αρχίδια του το ίδιο του το κόμμα) και αυτό συνιστώ να πράξεις κι εσύ, Αθηναίε αναγνώστη μου, αλλά αυτό δεν έχει να κάνει, η γενική κατεύθυνση παραμένει η κατεύθυνση της αφίσας.

ΑΙ ΑΝΘΥΠΟΤΡΑΚΑΤΡΟΥΚΑΙ

Φαντάσου λέει, μάγκα μου, να γίνει μόδα και ν' αρχίσουμε να στέλνουμε ο ένας στον άλλο ξερωγώ δεματάκια περιέχοντα ανθυποτρακατρούκες, σαν αυτά που έστειλαν όποιοι τα έστειλαν... ή ξερωγώ ν' αρχίσουμε να στέλνουμε ο ένας στον άλλο ξερωγώ ανθοδέσμες με φτερνιζόσκονη... ή ξερωγώ ν' αρχίσουμε να στέλνουμε ο ένας στον άλλο jack-in boxes...
Και στη θέση του αποστολέα, λέει, να φαίνονται ξερωγώ ονόματα μυστήρια, υπουργοί, πρωθυπουργοί, πρόεδροι και άλλοι εξωγήινοι... ενώ, λέει, τα δεματάκια να συνοδεύονται από ραβασάκια του στυλ
"Ως έμπρακτη συγγνώμη για τη δήλωσή μου πως "μαζί τα φάγαμε", καλέ μου φίλε, σε καλώ στη χασαποταβέρνα "Η Γλίτσα" για να σου κάνω το τραπέζι και να τα φάμε μαζί"
ή ξερωγώ
"Γειά σου, με λένε Σίλβιο και σε καλώ στο επόμενο μπούγκα-μπούγκα πάρτι που διοργανώνω στο φτωχικό μου"
ή ξερωγώ
"Γειά σου τρελό αγόρι, λέγομαι Άγκελα Μέρκελ και θέλω να σε γνωρίσω"...

Αν μη τι άλλο, η ζωή μας θα αποκτούσε έναν τόνο ιλαρότητας, ο οποίος θα σκέπαζε τον τόνο βαρβαρότητας που έχει πλακώσει τις ζωές μας εσχάτως.

Μέχρι τώρα είχαμε τον μεγιστοτεράστιο Παμπούκη για να σπάμε πλάκα όταν μιλάει, τώρα θα γελάμε και με την τρομοκρατική σκηνοθεσία...

Περνούσα χτες από το Πτι Παλαί στο Παγκράτι όπου είχε στηθεί ένα δήθεν εντυπωσιακό τρομοσκηνικό κι έμεινα λίγο να χαζέψω... Ο ένας περαστικός ρωτούσε τον άλλο "τι έγινε ρε φίλε?" για να εισπράξει τη χαμογελαστή απάντηση "μάλλον βρήκαν πάλι καμιά ανθυποτρακατρούκα", πράγμα που οδηγούσε στην εξίσου χαμογελαστή απάντηση "Α, καλά, μαλακίες..."
Όμορφα και χαμογελαστά πράματα.

Δεν ξέρω αν μας ψεκάζουν ούτε ξέρω τι μας ψεκάζουν, όμως μου φαίνεται ότι οι συμπολίτες μου αφού πρώτα δέχτηκαν αδιαμαρτύρητα την υπαγωγή τους στη μιζέρια, τον εξευτελισμό και την εξαθλίωση, τώρα δέχονται χαμογελαστά το wannabe τρομοθέαμα και το υποτιμούν απόλυτα...
Οπότε, τζάμπα στήνεται το σκηνικό, επομένως πάει χαμένη η έμπνευση σκηνοθετών και σκηνογράφων.

Όμως εγώ είμαι ψυχοπονιάρης. Τους συμπονώ τους σκηνοθέτες και τους σκηνογράφους. Μπαίνω στον πόνο που νιώθουν μπροστά στο φάσμα της απόλυτης αποτυχίας των σχεδίων τους.

Γι' αυτό σου λέω καλέ μου αναγνώστη, φαντάσου λέει ρε μάγκα να ανήκεις ξερωγώ σε καμιά στοά, σε κάνα τάγμα, έστω να είσαι υπηρετικό προσωπικό σε υπηρεσία, και να έχεις κατορθώσει το ακατόρθωτο:
Επί μήνες στην Αθήνα να μην έχει πέσει ούτε ένα μπουκάλι, να έχεις καταργήσει ακόμα και τα προαιωνίως καθιερωμένα παραδοσιακά νυχτερινά πεσίματα στο κέντρο... Διότι είναι επικίνδυνα πράγματα αυτά, δεν ξέρεις τι γίνεται καμιά φορά, μπορεί να ενωθούν τίποτα παλιο-άνεργοι ή τίποτα νεο-φτωχοί με τα πιτσιρίκια... και αν χαθεί ο έλεγχος, τότε καλά ξεμπερδέματα...

Και ναι μεν ο κοσμάκης ετοιμάζεται να χαρίσει τροπικό μαύρισμα στους προϊσταμένους και αδελφούς σου, εσύ ωστόσο περιμένεις να πάρεις τα εύσημα επειδή έχεις καταφέρει να επιβάλεις στην κοινωνία σιωπή νεκροταφείου...

Και ξαφνικά, προκειμένου να υποστηρίξεις ακόμα περισσότερο τους προϊσταμένους και αδελφούς σου, σου κατεβαίνει η ιδέα για τα πακέτα - ανθυποτρακατρούκες...
Στήνεις λοιπόν το όλο σκηνικό, και έκπληκτος βλέπεις σύσσωμους τους Έλληνες να γελάνε με τις μαλακίες σου και να συνεχίζουν να θέλουν να χαρίσουν τροπικό μαύρισμα στους προϊσταμένους σου και αδελφούς σου, άδοντας άσματα όπως το κατωτέρω, θέτοντας μουσικώ τω τρόπω τα όρια ανάμεσα στο σοβαρό και το ασόβαρο.

ΕΜΦΙΑΛΩΜΕΝΗ ΠΡΟΣΕΥΧΗ
-βοήθειά μας

Το θεματάκιον το επέτυχα εις το ευλόγιον tragikon.blogspot.com και το θεωρώ σφόδρα σημαντικόν διά την πνευματικήν πορείαν που θα έχουν οι γύρω μας χριστιανοί αδελφοί και αδελφές.



Τι να είπω αδελφοί, τι να είπω...
Αναλογίζομαι το εν λόγω θαύμα και το δεξί μέρος του εγκεφάλου μου ενθυμείται το παλαιόν τραγουδάκιον (ίσως σε στίχους του Γιάννη Καλαμίτση), το λέγον πως:
Όποιος πίνει κόκα-κόλα
Ας μην πετάει το μπουκάλι
Γιατί όπως δείχνουν όλα
Θα μας χρειαστεί και πάλι:
Να βάζει μέσα στα μπουκάλια
Βενζίνη, φώσφορο, στουπί
Να δουν αυτοί με τα μυδράλια
Αντίσταση τι πάει να πει

Ενώ παράλληλα, το αριστερόν μέρος του εγκεφάλου μου τραγουδά άσμα παλαιόν και θρυλικόν του Στέλιου Ρόκκου -άσμα που διά της φράσεως "τσιγάρα, μπουκάλια και γίνομαι χάλια" εξηγεί εν μέρει την έμπνευση του θαύματος: