10511 / 11511

Η γνώση είναι μνήμη.

Αυτός που έκπληκτος πληροφορείται πως το κράτος δολοφονεί, δεν έχει μνήμη.

Αυτός που ενδεής αναμένει από το κράτος να πατάξει τον κοινωνικό κανιβαλισμό που το ίδιο δημιουργεί, δεν έχει μνήμη.

Αυτός που χαζεμένος αδυνατεί να δει τη σχέση που συνδέει το ναζιστικό σκυλολόϊ με τη φράση "οι αρμόδιοι να πάρουν μέτρα", δεν έχει μνήμη.

Κι όπως καταλαβαίνεις, αν δεν υπάρχει μνήμη δεν υπάρχει γνώση.

Ούτε επίγνωση του γεγονότος πως έχουμε πόλεμο. Αιώνες τώρα.

Σ' αυτό τον πόλεμο η επιλογή στρατοπέδου δεν έχει τόσο πολιτικό χαρακτήρα. Κυρίως έχει χαρακτήρα θεολογικό.

Κι εγώ ειρηνικός άνθρωπος είμαι, όμως ο πόλεμος είναι δεδομένος, αιώνες τώρα.
Το μοναδικό διακύβευμα είναι η επιλογή θεών-συμμάχων-οδηγών-προτύπων.

Βοθήματα δι' αρχαρίους:
Από την Ε ραψωδία τις Ιλιάδας, αφού τη διαβάσουμε πρώτα ολόκληρη, επικεντρωνόμαστε στους στίχους:
461-462 (κλικ εδώ για λεπτομέρειες)
762-765 (κλικ εδώ για λεπτομέρειες)
784-786 (κλικ εδώ για λεπτομέρειες)
825-828 (κλικ στο παραπάνω λινκ)
888-909 (ξανά μανά κλικ στο παραπάνω λινκ)

Δεν είναι ώρα για φιλολογίες, ωστόσο ο Όμηρος είναι σαφής:
Ο Άρης δεν πεθαίνει, επομένως ο πόλεμος δεν πεθαίνει.
Μέρος της φύσεως είναι, επομένως ο Δίας τον επαναφέρει στα ίσα του.
Νικιέται όμως -πάντοτε νικιέται- από την Αθηνά. Και την Ήρα.
Αι οποίαι ασκούν την πρέπουσα βία στη βία και τον πρέποντα πόλεμο στον πόλεμο.
Και νικούν. Με τις ευλογίες του Δία. Ο οποίος διασώζει και τον Άρη, τελικά.

Η Ε ραψωδία της Ιλιάδας λέγεται και "Αριστεία Διομήδους"
(και όχι, δεν πρόκειται για ονοματεπώνυμο Κύπριας νοικοκυράς).
Όχι τυχαία, το όνομα "Διομήδης" εκ του Δίας + μήδεα (εκ του "μέδω-μέδομαι").
Τα "μήδεα" είναι που έφεραν την αριστεία.
(Σχετικά με τα μήδεα, κλικ εδώ, σε παλιότερο ποστ εδώ μέσα).

Με τον Άρη λοιπόν ή με την αήττητη Αθηνά -κι εν τέλει με τον ίδιο το Δία?
Δηλαδή πόλεμος χωρίς φρόνηση ή πόλεμος με φρόνηση?

Αυτά, και είθε οι θεοί να είναι μαζί μας καθώς θα τσακίζουμε τα πάσης φύσεως ναζιστικά σκουλήκια της διπλανής ή της απέναντι πόρτας, αλλά και τους παιδαγωγούς τους, βέβαια.
Όταν ακόμα κι ο Δίας δεν είναι ουδέτερος -αντίθετα, είναι με το μέρος μας- σ' αυτό τον πόλεμο, θα ήταν γελοίο να είμαι ουδέτερος εγώ, ένας κοινός θνητός.

Να, κι αν δεν με πιστεύεις ρώτα τ' αδέσποτα σκυλιά.


ΥΣΤΕΡΟΓΡΑΦΟΝ:
Το κειμενάκιον είχε ανέβει χτες, αλλά εξαιτίας του ναυαγίου του blogger.com, το 'φαγε η μαρμάγκα. Το ξανανέβασα λοιπόν, έτσι, επειδή θεωρώ σημαντική την επιστροφή στον Όμηρο... :-)