Από τα παλιά τα χρόνια συνέβαινε συχνά το -εκ πρώτης όψεως παράδοξο- φαινόμενο ο αντιφασιστικός αγώνας ενίοτε να εμπνέεται απ' τον παλιό, καλό, ελληνικό κινηματογράφο, έστω κι αν κάποιες φορές ο αντιφασιστικός αγώνας θα μπορούσε να κατηγορηθεί πως δεν χρησιμοποιούσε ως πηγή έμπνευσής του κάποια καλή και ποιοτική ελληνική κινηματογραφική δημιουργία αλλά έμοιαζε να εμπνέεται από την πλέον εμπορική εκδοχή του ελληνικού κινηματογράφου...
Όταν παίζεις ποδοσφαιρικό στοίχημα, ο χειρότερος εχθρός σου είναι η γκανιότα.
Τι είναι η γκανιότα?
Η γκανιότα είναι εκείνο το ποσοστό που κρατάει για τον εαυτό του ο διοργανωτής του παιχνιδιού προκειμένου να πλουτίζει παρασιτικά σε βάρος των παικτών. Ή, με άλλα λόγια, η γκανιότα είναι το βαμπίρ που πίνει το αίμα των παικτών.
Βεβαίως αυτά είναι χιλιοειπωμένα πράγματα.
Ας τα δούμε όμως να ζωντανεύουν μπροστά στα μάτια μας με ένα παράδειγμα:
Σε ένα γραφείο δύο συνάδελφοι αποφασίζουν να παίξουν κορώνα-γράμματα. Παίρνουν ένα νόμισμα, ο ένας επιλέγει τη μια όψη του νομίσματος και ο άλλος την άλλη, ποντάρουν από 10 ευρώ και είναι έτοιμοι να στρίψουν το νόμισμα στον αέρα. Ο συνάδελφος που θα έχει μαντέψει ποιά πλευρά του νομίσματος θα έρθει, παίρνει τα 10+10=20 ευρώ.
Ξαφνικά μπαίνει στο γραφείο το αφεντικό και λέει:
"Μάγκες, εφόσον το παιχνίδι γίνεται μέσα στην εταιρεία μου, απαιτώ ποσοστό 13,75%. Δηλαδή όποιος κερδίσει δεν θα πάρει 20 ευρώ, αλλά θα πάρει μόνο 17,25. Τα υπόλοιπα 2,75 θα τα πάρω εγώ επειδή είμαι περισσότερο μάγκας".
Αυτό είναι αναγνώστη μου ένα τυπικό παράδειγμα γκανιότας με ποσοστό 13,75%.
Σκέτο νταβατζιλίκι δηλαδή.
Βέβαια το συγκεκριμένο ποσοστό γκανιότας το εφαρμόζει και ο ΟΠΑΠ στα στοιχήματα "Over-Under" και "Goal-No Goal".
Πως επιβεβαιώνουμε ότι το ποσοστό της γκανιότας του ΟΠΑΠ σ' αυτές τις δύο μορφές στοιχηματισμού είναι 13,75%?
Τοιουτοτρόπως:
α) Παίρνουμε μια οποιαδήποτε απόδοση του ΟΠΑΠ σε μια από αυτές τις μορφές στοιχηματισμού.
Για παράδειγμα παίρνουμε το πιο αμφίρροπο ζευγάρι αποδόσεων: 1,75 το ένα και 1,70 το άλλο.
β) Διαιρούμε τον αριθμό 100 (που αντιπροσωπεύει το ποσοστό "100%") με τις δύο αποδόσεις:
100 : 1,75 = 57,14 και
100 : 1,70 = 58,82.
γ) Προσθέτουμε 57,14 + 58,82 και παίρνουμε το άθροισμα 115,96.
δ) Επομένως η γκανιότα είναι 15,96 στα 115,96. Για να βρούμε το ποσοστό της γκανιότας "επί τοις εκατό", αρκεί μια απλή εξίσωση:
εφόσον στα 115,96 η γκανιότα είναι 15,96
στα 100 πόση είναι η γκανιότα?
Όπου ως γνωστόν χ=15,96 Χ 100 = 1596
1596 : 115,96 = 13,75.
Βλέπουμε λοιπόν ότι το ποσοστό της γκανιότας είναι 13,75%.
Δηλαδή ο ΟΠΑΠ στη συγκεκριμένη μορφή στοιχηματισμού εφαρμόζει την τακτική του αφεντικού στο γραφείο που λέγαμε παραπάνω.
Αν δεν υπήρχε γκανιότα σε ένα απολύτως αμφίρροπο στοίχημα αυτού του τύπου, η απόδοση θα ήταν 2,0.
Πρόσεξε τώρα γιατί εδώ είναι το ζουμί:
Εφόσον στο "over-under" και στο "goal-no goal" η γκανιότα είναι 13,75%, ας δούμε τι θα γίνει αν υποθέσουμε πως ποντάρεις 30 ευρώ σε μια πεντάδα παρολί "under-over".
Ας υποθέσουμε πως οι αποδόσεις είναι 1,75 και 1,75 και 1,75 και 1,70 και 1,70.
Θα εισπράξεις: 30 Χ 1,75 Χ 1,75 Χ 1,75 Χ 1,70 Χ 1,70 = 464 ευρώ (τα οποία στο τέλος θα φορολογηθούν κιόλας από το κράτος).
Εισπράττοντας 464 ευρώ θα είσαι χαρούμενος βέβαια... 464 ευρώ δεν είναι άσχημα, ε?
Ας τα συγκρίνουμε όμως με αυτά που ΘΑ ΕΠΡΕΠΕ να πάρεις αν δεν υπήρχε γκανιότα... Αν δεν υπήρχε γκανιότα θα έπαιρνες:
30 Χ 2 Χ 2 Χ 2 Χ 2 Χ 2 = 960.
Ενώ τώρα θα πάρεις μόνο 464 ευρώ.
Παρατηρούμε πως θα πάρεις λιγότερα από τα μισά... Υπάρχει μια διαφορά της τάξεως των 496 ευρώ. Τόσα θα τσεπώσει ο ΟΠΑΠ.
Καλοτρώει ο ΟΠΑΠ, ε?
Ας δούμε όμως το θέμα από μια άλλη οπτική γωνία:
Εφόσον είπαμε εξαρχής ότι είναι απολύτως αμφίρροπα τα 5 ματς που υπολογίσαμε πως θα παίξεις, αυτό σημαίνει πως σε κάθε ματς έχεις 50% πιθανότητες επιτυχίας.
Επομένως, οι πιθανότητες σου είναι:
1 Χ 0,5 Χ 0,5 Χ 0,5 Χ 0,5 Χ 0,5 = 0,03125.
Ή, για να το θέσουμε αλλιώς, οι πιθανότητές σου για να σου κάτσουν και τα πέντε αμφίρροπα παιχνίδια, είναι 3,125%.
Ή, για να το δούμε αλλιώς, υπάρχει πιθανότητα 96,875% να χάσεις και μόλις 3,125% να κερδίσεις.
Ή, για να το θέσουμε αλλιώς, υπάρχει πιθανότητα 96,875% ο ΟΠΑΠ να σου πάρει τα 30 ευρώ.
Ή για να το δούμε αλλιώτικα, υπάρχει πιθανότητα 3,125% να βγάλεις εσύ 464 ευρώ και ο ΟΠΑΠ να βγάλει (από άλλους συμπαίκτες σου) 496 ευρώ -τα οποία όμως θα έπρεπε να είναι δικά σου.
Ωραία -μαύρη ομορφιά δηλαδή...
Ας εφαρμόσουμε όλα αυτά στο χώρο του γραφείου που χρησιμοποιήσαμε ως αρχικό παράδειγμα:
Το αφεντικό έχει 32 υπαλλήλους. Τους μαζεύει για σύσκεψη και τους λέει:
"Μάγκες, παίρνετε 30 ευρώ μεροκάματο. Εγώ όμως επειδή είμαι καλός σας δίνω μια ευκαιρία να βγάλετε 464 ευρώ μεροκάματο: Θα στρίψω 5 φορές ένα νόμισμα κι όποιοι προβλέψουν σωστά και τις 5 φορές τι θα έρθει, κορώνα ή γράμματα, θα πάρουν 464 ευρώ. Όποιοι χάσουν έστω και μια φορά, απλώς θα χάσουν το μεροκάματό τους. Τι λέτε?"
Καλέ μου αναγνώστη, υποψιάζομαι πως οι 31 απ' τους 32 θα ενθουσιαστούν.
Μόνο ο αναρχοκομμουνιστής του γραφείου θα στραβώσει και θα πει κάτι τέτοιο:
"Αφεντικό γαμιέσαι! Είσαι απατεώνας, επειδή αν μας πληρώσεις το μεροκάματο θα σου κοστίσει 32Χ30=960 ευρώ. Ενώ τώρα μας δίνεις μία στις 32 πιθανότητες να κερδίσουμε (δύο στην πέμπτη). Δεδομένου πως εμείς είμαστε 32 συνάδελφοι και οι πιθανότητές μας είναι μία στις 32, αυτό σημαίνει πως είτε θα χάσουμε όλοι, είτε θα κερδίσει ένας από εμάς, είτε -στατιστικά ακραία περίπτωση- θα κερδίσουν δύο από εμάς -ή αν θες, ίσως κερδίσουν το πολύ-πολύ-πολύ τρεις από εμάς. Αν χάσουμε όλοι, εσύ θα κερδίσεις 960 ευρώ. Αν κερδίσει ένας μας, εσύ θα κερδίσεις 496 ευρώ. Αν κερδίσουν δύο από εμάς -πράγμα απίθανο- πάλι θα κερδίσεις 32 ευρώ. Αν γίνει το στατιστικά αδύνατον και κερδίσουν τρεις από εμάς, εσύ απλώς θα χάσεις 432 ευρώ. Δηλαδή, κερδίζεις σε τρεις από τις 4 περιπτώσεις. Αφεντικό είσαι απατεώνας!!!"
Ωστόσο, καλέ μου αναγνώστη, είμαι σχεδόν σίγουρος ότι οι άλλοι 31 συνάδελφοί του θα διαφωνήσουν και θα προσπαθήσουν να πιάσουν την καλή.
Κατάλαβες τώρα για ποιό λόγο το σπίτι του αφεντικού είναι περισσότερο πολυτελές από τα σπίτια των υπαλλήλων του και για ποιό λόγο τα γραφεία του ΟΠΑΠ είναι περισσότερο πολυτελή από τα σπίτια των παικτών του στοιχήματος?
Δεν ξέρω βρε αναγνώστη μου αλλά τις τελευταίες αυτές μέρες κάνω μες το μυαλό μου έναν συγκερασμό των αναμενόμενων παρελάσεων και της πρόσφατης δημόσιας ρητόρευσης του Παναγιώταρου...
Αρχαιότροπος εικονογράφησις της μνημειώδους παναγιωταρείου ρητορεύσεως
Μια από τις πιο ευχάριστες ανακαλύψεις του καλοκαιριού που πέρασε, ήταν το κρίταμο. Όντας τύπος που αρέσκεται στις παραθαλάσσιες βόλτες, υποθέτω πως το κρίταμο το είχα συναντήσει χιλιάδες φορές στη ζωή μου, αλλά όντας -εξίσου- παιδί της πόλης, ιδέα δεν είχα ότι λέγεται κρίταμο και ιδέα δεν είχα πως τρώγεται.Ως εκ τούτου, δεν είχα κάποιον ιδιαίτερο λόγο να του δώσω σημασία. Πάντα έτσι την πατάω και χάνω τα καλύτερα.
Δώσε κι εμένα μπάρμπα...
Εντυπωσιακή φωτογραφία... φυτείας κρίταμου -τη βρήκα στο amazonsday
Εμφανίστηκε λοιπόν κάποιος ηλικιωμένος και έμπειρος κύριος που είχε μαζέψει κρίταμα μέσα σε μια σακούλα, τον ρώτησα "τι 'ναι αυτά?", με κοίταξε πονηρά και, συγκαταβατικός με την άγνοιά μου, μου λέει "κάτσε να τα καθαρίσω και θα δεις".
Μην τα πολυλογώ, τα καθάρισε, τα έπλυνε, τα έβρασε για 3-4 λεπτά με λίγο ξύδι κι έφερε να δοκιμάσουμε να δούμε αν αξίζει ως μεζές για τσίπουρο.
Από την επόμενη μέρα, σε κάθε βόλτα στην παραλία, δεν παρέλειπα να έχω το νου μου μπας και βρω κάπου καμιά καβάτζα κρίταμου. Βρήκα μια ευμεγέθη και -προσεκτικά μην την ξεπατώσω- όποτε μπορούσα έκοβα κάμποσο.
Όμως αυτό που μ' εντυπωσίασε πιο πολύ συνέβη μέρες μετά, όταν επέστρεψα σπίτι και κοίταξα στο ίντερνετ την ιστορία και τις ιδιότητες του κρίταμου (τις οποίες θα παραθέσω μ' ένα απλό κλόπυ & πέϊστ από το amazonsday):
Οι αρχαίοι Έλληνες το ονόμασαν κρίθμον από την ομοιότητα που είχε με το σπόρο του κριθαριού.Το χρησιμοποιούσαν όπως και σήμερα βραστό σαν σαλάτα ή διατηρημένο σε ξύδι ή σε άλμη. "....λαχανεύεται εφθόν τε και ωμόν εσθιόμενον, και ταριχεύεται εν άλμη..” Διοσκουρίδης
Οι παλιοί ναυτικοί το είχαν μαζί τους για να καταπολεμούν το σκορβούτο αφού η περιεκτικότητά του σε βιταμίνη C είναι μεγάλη. Δεν είναι φύκι παρ’ όλο που όλο τον χειμώνα βρέχεται από τα κύματα της θάλασσας. Το φυτό περιέχει σε σημαντικές ποσότητες αιθέρια έλαια, μεταλλικά άλατα, ιώδιο και βιταμίνες. Είναι εξαιρετικό ορεκτικό, τονωτικό και καθαρτικό. Σήμερα εκτός από την διατροφική του αξία αναγνωρίζεται και χρησιμοποιείται και από τη βιομηχανία καλλυντικών.
Ενώ, επιπλέον, σύμφωνα με το siniparxi.gr, το κρίταμο:
Χρησιμοποιείται ως ορεκτικό, διουρητικό, καθαριστικό του αίματος και θεωρείται ευεργετικό για το συκώτι.
Κάτι τέτοια μαθαίνω που λες, και μονολογώ:
Κοίτα ρε φίλε μου πόσες όμορφες λεπτομέρειες αποτελούν τη φύση γύρω μας... Κοίτα πόσα πράγματα ακόμα υπάρχουν για να τα μάθουμε... Έχουμε να μάθουμε πολλά ακόμη σου λέω... Και υποψιάζομαι πως θέλει μελέτη και πειραματισμό το ζήτημα... Αν αρκεστούμε στα ψώνια απ' το σούπερ-μάρκετ, την κάτσαμε...
Πρόκειται για ένα βίντεο-ντοκουμέντο, σχετικά μικρής διάρκειας (μόλις δυόμισι λεπτά).
Το βίντεο εξελίσσεται σε συγκλονιστικές στιγμές και ξεκινά συγκλονιστικά:
Οι διαδηλωτές μόλις έχουν πληροφορηθεί πως υπάρχει ένας 67χρονος νεκρός από τα χημικά της αστυνομίας. Με αγανακτισμένο μεν ήρεμο δε τρόπο, αρχίζουν να λένε στους ΜΑΤατζήδες ότι τα ΜΑΤ έχουν μεγάλη ευθύνη για τον θάνατο του ανθρώπου.
Έως κάποιο βαθμό, οι ΜΑΤατζήδες -όντως- φαίνονται να αντιδρούν ήρεμα κι ανθρώπινα μπροστά στο άκουσμα του θανάτου.
Και ξαφνικά.....
Γύρω στο 1:10 λεπτό του βίντεο, αρχίζει να ρητορεύει προς τα ΜΑΤ ένας μαζοχιστής διαδηλωτής.
Δες το καλέ μου αναγνώστη -και θα εννοήσεις πλήρως για ποιό λόγο είναι ελάχιστες οι ελπίδες ν' αλλάξει κάτι.......
Είχα αρχίσει να μελαγχολώ -έφταιγε και η μουντή μέρα- ωστόσο μου έφτιαξε το κέφι η ανάγνωση χιουμοριστικών αποσπασμάτων από το κείμενο της αγωγής που κατέθεσε η Όλγα Τρέμη εναντίον του Κώστα Βαξεβάνη.
Λέει χαρακτηριστικά η Όλγα Τρέμη -και την ευχαριστώ γι' αυτό:
«... Καθ όλη την διάρκεια της επαγγελματικής μου σταδιοδρομίας έως και σήμερα ασκώ τα επαγγελματικά μου καθήκοντα με ηθική ακεραιότητα και ευσυνειδησία χαίρω της εκτιμήσεως και του σεβασμού των συναδέλφων υφιστάμενων και ανωτέρων μου αλλά και της αποδοχής του κοινού τόσο του αναγνωστικού όσο και του τηλεοπτικού…»
Ενώ σε άλλο σημείο τονίζει -και την ευχαριστώ γι' αυτό:
«... ως δημοσιογράφος η οποία σέβεται την επαγγελματική της ιδιότητα σε αντίθεση με τους αντιδίκους μου οι οποίοι αυτοαποκαλούνται δημοσιογράφοι ασκώ την δημοσιογραφία όλα αυτά τα χρόνια δίχως να εξυπηρετώ προσωπικά πολιτικά ή οικονομικά συμφέροντα δίχως να υποκύπτω σε εκβιασμούς αλλά ούτε και σε άλλους ιδιοτελείς σκοπούς. Ουδέποτε έχω δεχθεί παρατήρηση περί έλλειψης αντικειμενικότητας από οιονδήποτε και κυρίως από τα ελέγχοντα προς τούτο αρμόδια όργανα του κράτους. Ουδέποτε έχω υποκύψει σε πιέσεις. Η πλούσια συνδικαλιστική μου δράση αλλά και πολύ περισσότερο η δημοσιογραφική μου επιτυχημένη σταδιοδρομία είναι γεγονότα αδιαπραγμάτευτα τα οποία για τον λόγο αυτό δεν μπορώ να επιτρέψω στους εναγόμενους όπως δεν θα επέτρεπα και κανένα άλλο να τα αμφισβητήσει...»
Κι έτσι, διαβάζοντας τα παραπάνω αποσπάσματα, ξαναβρήκα το κέφι μου.
Κι έλεγα πως εγώ είμαι ο μοναδικός στον κόσμο άνθρωπος που ισχυρίζεται πως όλη η σχετική φασιστική σπερμολογία είναι φούμαρα...
Αλλά, ευτυχώς, φαίνεται πως δεν είμαι ο μόνος.
Αντιγράφω από την Ιθάκη:
Σύμφωνα με τους απολογητές του δωρικού χαιρετισμού η κίνηση αυτή χρησιμοποιούνταν κατά κόρον στις συνεδριάσεις της Απέλλας. Ο ομιλητής προσερχόταν στο βήμα της «Απέλλας» και με την ανάταση της χειρός χαιρετούσε τον θεό Ήλιο και απευθυνόμενος στο κοινό των Ομοίων ( δηλ. τη συνέλευση των ελεύθερων Σπαρτιατών αρρένων που κατείχαν πολιτικά δικαιώματα ), ανέκραζε «έρρωσθε και ευδαιμονείτε». Γύρω από την άποψη αυτή έχει καλλιεργηθεί μια φιλολογία χωρίς αναφορές σε ιστορικές πηγές και στοιχεία δίνοντας την εντύπωση της δημιουργίας ενός ακόμη αστικού μύθου που αναπαράγεται άκριτα με μοναδικό σκοπό την κατασκευή μιας ιδεολογικής αυταπάτης και ενός ψεύδους. Δυστυχώς για τους εμπνευστές του «μύθου» μέχρι σήμερα η θεωρία του σπαρτιάτικου χαιρετισμού δεν συνοδεύεται από παραστάσεις και αρχαιολογικά ευρήματα που να αποδεικνύουν τους ισχυρισμούς τους και η θολή μεταξική αναφορά «του καθαρώς Aρχαίου Eλληνικού χαιρετισμού» παραμένει μια ιστορική αυθαιρεσία.
Γενικά, οι μαλθάκες τροϊκανομανείς φελλοί φαίνεται να έχουν βάλει στόχο τη δυσφήμιση της αρχαιότητας, θίγοντας ευθέως τα εθνικά όπως και τα θρησκευτικά πιστεύω τινών εξ ημών -και δεν ξέρω εάν τυχόν το ζήτημα θα πρέπει να εξεταστεί και υπό αυτό το πρίσμα, διότι είναι κακό πράμα να δυσφημείς τη θρησκευτική πίστη κάποιων, ονομάζοντας ξερωγώ το διατραπεζικό σύστημα "ΔΙΑΣ", ή ξερωγώ φτιάχνοντας την ομάδα Δίας, ή ξερωγώ τώρα με την επιχείρηση Ξένιος Ζευς...
Και επειδή ακριβώς τα πράγματα είναι χειρότερα από την περιγραφή μου -άνθρωπος είμαι κι εγώ, που να προλάβω να τα εντοπίζω όλα- βλέπω ότι με το ζήτημα αρχίζουν να ασχολούνται συστηματικά και οι Έλληνες εθνικοί, που είναι πιο οργανωμένοι και παρατηρητικοί από μένα.
Στους γελοίους καιρούς αυτονόητο είναι ότι μπορεί να συμβεί η οποιαδήποτε γελοιότητα
Τον τελευταίο καιρό, «προδεφτικοί» και «ελληνόψυχοι» πολιτικάντηδες, υστερικοί ρασοφόροι και εκμισθωμένοι δημοσιογράφοι συναγωνίζονται στην χώρα μας για το ποιος τελικά είναι περισσότερο «χριστιανός» (λες και αυτό είναι κάτι το καλό) και περισσότερο «ορθόδοξος» (αυτό κι αν είναι!) και παράλληλα ομοθυμαδόν επισείουν τους όρους «παγανιστής», «παγανισμός», «παγανιστικό», κ.λπ. ως κάτι το αποκρουστικό, το οποίο οι αποβλακωμένοι εκ των ακροατών ή τηλεθεατών τους καλούνται να ιεραρχήσουν ως δήθεν απείρως χειρότερο του σταλινισμού, του ναζισμού, των χριστιανικών πυρών και σφαγών και της ηθικής εξαχρείωσης.
Τον τελευταίο καιρό επίσης, η κυβέρνηση του ψευδεπίγραφα «ελληνικού» κράτους των Ρωμιών έχει θέσει ως στόχο της να συνδέσει κάθε αντιδημοφιλές εφεύρημά της όχι με ονομασίες που ανήκουν στην κοσμοαντίληψη και θρησκεία που αυτό απροκάλυπτα κατ” αποκλειστικότητα προσκυνά και υπηρετεί, αλλά με Θεούς και Ήρωες του ξένου, αν όχι και εντελώς αντίθετου, προς την «ορθοδοξιά» πραγματικού Ελληνισμού, του Εθνικού δηλαδή Ελληνισμού, αυτού ακριβώς που το «πνευματικό» κατεστημένο του ψευδεπίγραφα «ελληνικού» κράτους των Ρωμιών χαρακτηρίζει ως «παγανισμό».
Μετά από την αστυνομική «σκούπα» εναντίον των λαθρομεταναστών που την ονόμασαν «Ξένιο Δία», μετά από την ενεργοποίηση του «Αίαντα» που δεν είναι τίποτε άλλο από ένα ειδικό όχημα καταστολής διαδηλωτών με εκτόξευση ύδατος, τώρα ονόμασαν «Αριάδνη», το ανόητο και ληστρικό «πρόγραμμα» με το οποίο ο πολίτης υποχρεώνεται να πληρώνει 50 ευρώ για υποχρεωτική σύνταξη συμβολαίου κάθε φορά που μεταβάλλεται καθ” οιονδήποτε τρόπο η οικογενειακή κατάστασή του. Και λέμε «ανόητο» γιατί η εφαρμογή αυτής της καινούργιας ληστρικής πατέντας έγινε με το πρόσχημα της αποφυγής λήψης σύνταξης πεθαμένων, κάτι που βεβαίως δεν αποφεύγεται αφού τόσο στον «αριαδνινό» συμβολαιογράφο όσο και στο ληξιαρχείο πρέπει ο ίδιος ο πολίτης να θέλει να προσέλθει.
Σημειώνουμε, για τους φιλομαθείς, ότι το όνομα που επέλεξε το ψευδεπίγραφα «ελληνικό» κράτος των Ρωμιών για το καινούργιο ληστρικό εφεύριμά του, απαντάται στην Ελληνική Θρησκεία ως Θεά και στην μυθολογία ως ηρωϊδα. Στην πρώτη περίπτωση η Αριάδνη αποτελεί πρωτο-ελληνική υπόσταση της Θεάς Αφροδίτης, χθόνια (Αριάγνη, «κατ” εξοχήν αγνή», «καθαρή») όσο και ολύμπια (Αριδήλη, «κατ” εξοχήν δήλη», «διαυγής») ενώ στην δεύτερη περίπτωση εμφανίζεται ως θυγατέρα του Μίνωος και της Πασιφάης και σημαίνον πρόσωπο στον μυθολογικό κύκλο του Θησέως.
Αυτή λοιπόν την σεβάσμια Θεά επέλεξε για να δώσει όνομα στον τελευταίο του διοικητικό και οικονομικό παραλογισμό το ψευδεπίγραφα «ελληνικό» κράτος των Ρωμιών, το σφιχταγκαλιασμένο με την ορθόδοξη θεοκρατία και στηριζόμενο από τους επιδοτούμενους γλυφοσάλιαγκες, που σαν κούκοι ξεπετάγονται συνεχώς για να μας «ενημερώσουν» ότι είναι «άθεοι» η τελοσπάντον «μοντέρνοι», πλην όμως η θρησκεία της «αγάπης» είναι χρήσιμη σε «δύσκολους» καιρούς, για τους οποίους οι ίδιοι βεβαίως είναι υπεύθυνοι, σε μεγάλο ή μικρό βαθμό. «Η Ορθοδοξία», φωνάζουν από τα παράθυρα των τηλεοράσεων, «ενώνει σε δύσκολους καιρούς» και ίσως έχουν δίκιο αφού όντως συγκρατεί ενωμένη την σαπίλα. Είναι και πολλά τα λεφτά, είναι και χοντρή η πέτσα.
Στο τμήμα του ελληνικού λαού που δεν έχει ακόμα καταφέρει να το τρελάνει ή να το εκμαυλίσει η βυζαντινή φαυλοκρατία, ένα τμήμα λαού που δεν είναι καθόλου μα καθόλου μικρό, καταγγέλλουμε την για μία ακόμη φορά απρόκλητη βεβήλωση των ονομάτων, συμβόλων και άλλων σεβασμάτων της Ελληνικής Εθνικής Θρησκείας από το ορθόδοξο κράτος των Ρωμιών. Των Ρωμιών που κατά τα άλλα «αγανακτούν» όταν προσβάλλονται τα δικά τους σεβάσματα και διεκδικούν τον σεβασμό εξίσου έξαλλα και πρωτόγονα με τους ομοθρήσκους τους (δηλαδή μονοθεϊστές) ισλαμιστές.
Οι ελεύθεροι πολίτες της Αρχαίας Ρώμης χωρίζονταν σε πατρικίους και πληβείους. Οι πρώτοι αποτελούσαν την άρχουσα τάξη και καταλάμβαναν τις περισσότερες θέσεις της Συγκλήτου, ενώ οι δεύτεροι αποτελούσαν το μεγάλο όγκο του πληθυσμού και συμμετείχαν στην πολιτική ζωή κυρίως μέσω του Συμβουλίου των Πληβείων και των δέκα Δημάρχων ή τριβούνων. Η αρχή της διάκρισης μεταξύ πατρικίων και πληβείων μας είναι άγνωστη. Στην εποχή των πρώτων βασιλέων της Ρώμης, όλοι οι κάτοικοί της αποκαλούνταν πατρίκιοι. Κατά τη διάρκεια της βασιλείας του Άνκου Μάρκιου (640-616 π.Χ.) εισήχθησαν στη Ρώμη οι πληβείοι ύστερα από διπλωματικές συμμαχίες ως πολίτες β' κατηγορίας. Την εποχή της ίδρυσης της Ρωμαϊκής Δημοκρατίας, οι πληβείοι εξαιρούνταν από τις θρησκευτικές ακαδημίες και αξιώματα, αλλά εγγράφονταν στα "γένη" και στις "φυλές", υπηρετούσαν στο στρατό και μπορούσαν να καταλάβουν κατώτερα στρατιωτικά αξιώματα. Επίσης, αρχικά απαγορεύονταν οι γάμοι μεταξύ πληβείων και πατρικίων. Ο αγώνας για διεύρυνση των δικαιωμάτων τους διήρκεσε σχεδόν δύο αιώνες, κατά τους οποίους κέρδιζαν προοδευτικά παραχωρήσεις εκ μέρους των πατρικίων. Το 367 π.Χ. απέκτησαν το δικαίωμα να είναι επιλέξιμοι για το αξίωμα του υπάτου και το 278 π.Χ. πέτυχαν την οριστική αναγνώρισή τους ως ισότιμων πολιτών, εκβιάζοντας ότι σε αντίθετη περίπτωση θα εγκατέλειπαν μαζικά την πόλη. Αργότερα και μέχρι τις μέρες μας, με τον όρο πληβείοι ή πλέμπα αποκαλούνταν τα φτωχότερα μέλη της κοινωνίας γενικά.
Έτσι οπως βαριέμαι να το ψάξω παραπάνω, αρκέστηκα να αντιγράψω το λήμμα "πληβείοι" από τη wikipedia.
Κι έτσι όπως συνεχίζω να βαριέμαι, θα αρκεστώ να αντιγράψω από τη wikipedia και το λήμμα "προλεταριάτο".
Στην Αρχαία Ρώμη οι Προλετάριοι, (Proletarii), αποτελούσαν την κατώτερη κοινωνική τάξη με ελάχιστη ή καθόλου ιδιοκτησία, όπου η μόνη τους συνεισφορά προς το κράτος ήταν η τεκνογονία και ειδικότερα η αρρενογονία. Η ονομασία τους αυτή προήλθε από τους καταλόγους των απογραφών της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας όπου ως περιουσιακό στοιχείο καταγράφονταν τα άρρενα τέκνα αυτών.
Σύμφωνα με το Ρωμαϊκό Δίκαιο αν και οι προλετάριοι αποτελούσαν κοινωνική τάξη επίσημα αναγνωρισμένη δεν είχαν το δικαίωμα ψήφου. Με τον χρόνο όμως σιγά – σιγά και ειδικά με τους συνεχείς πολέμους των Ρωμαίων στην Ανατολή άρχισε να αναγνωρίζεται περισσότερο η μεγάλη προσφορά τους στην πολιτεία. Επί εποχής μάλιστα του Ρωμαίου στρατηγού Γαΐου Μάριου (157 – 86 π.Χ.) , του επικαλούμενου "Τρίτου ιδρυτή της Ρώμης", οι προλετάριοι αποτελούσαν τη βασική πηγή στρατολόγησης ανδρών του ρωμαϊκού στρατού.
Στη Βυζαντινή Αυτοκρατορία ο όρος αυτός δεν υφίσταται ως χαρακτηρισμός κοινωνικής τάξης και έτσι με τον χρόνο στον Μεσαίωνα ο όρος προλετάριος χρησιμοποιούταν χαλαρά και γενικά με περιφρόνηση για κοινωνική τάξη χαμηλότερης βαθμίδας. Με τον γενικό αυτό χαρακτήρα έφθασε μέχρι τον 19ο αιώνα με νόημα όμως που ποίκιλε ανάλογα με το πώς έκρινε ή θεωρούσε καθένας τον κοινωνικά "χαμηλότερο". Κριτήρια που λαμβάνονταν υπόψη την εποχή εκείνη ήταν διάφορα, όπως: βαθμοί ένδειας, εξαθλίωσης, οκνηρίας, βαριάς χειρωνακτικής εργασίας, αμάθειας, εγκληματικότητας κ.ά.
Σύμφωνα με τον ευρύτερο ορισμό του Μαρξ και των μαρξιστών, το προλεταριάτο αποτελείται από το σύνολο των μισθωτών και των ανέργων (που θεωρούνται μισθωτοί χωρίς απασχόληση), ορίζοντας το προλεταριάτο ως μια κοινωνική τάξη που, για να μπορέσει να επιβιώσει, είναι υποχρεωμένη να πουλά την εργατική της δύναμη στην ανταγωνιστική της τάξη που διαθέτει το κεφάλαιο και τα υλικά μέσα παραγωγής.
Ο Κάρολος Μάρξ και ο Φρίντριχ Ένγκελς πρότειναν πλήθος ορισμών του προλεταριάτου: «θα πρέπει να ορίσουμε ως προλετάριο τον μισθωτό που παράγει το κεφάλαιο και το κάνει να καρποφορήσει, και τον οποίο ο Κος Κεφάλαιο βγάζει στον δρόμο όταν πια δεν τον έχει ανάγκη» (Το κεφάλαιο).
Στο Κομμουνιστικό Μανιφέστο (1848), ο Μάρξ μιλά για το προλεταριάτο σαν «την τάξη των σύγχρονων εργατών».
Σύμφωνα με τον Ένγκελς : «Με τον όρο μπουρζουαζία, ορίζουμε την τάξη των σύγχρονων καπιταλιστών, που κατέχουν τα μέσα της κοινωνικής παραγωγής και απασχολούν την μισθωτή εργασία. Ενώ προλεταριάτο ονομάζουμε την τάξη των σύγχρονων μισθωτών εργατών που, μη κατέχοντας καθόλου ίδια μέσα παραγωγής, είναι αναγκασμένοι να πουλήσουν την εργατική τους δύναμη για να επιβιώσουν».
Τα γράφω αυτά, καλέ μου αναγνώστη, προκειμένου να τα εμπεδώσεις, διότι φρονώ ότι στο σύντομο μέλλον θα φανούν αρκούντως χρήσιμα και χρηστικά -υπό την έννοια ότι χωρίς επαναστατική θεωρία είναι αδύνατον να υπάρξει επαναστατική πράξη, και χωρίς σωστό καθορισμό των εννοιών είναι αδύνατον να υπάρξει οποιαδήποτε σοβαρή θεωρία -επαναστατική ή μη.
Ήδη, η σύγχυση απλώνεται, οι πεινασμένοι άστεγοι θεωρούνται πληβείοι και οι φοιτητές θεωρούνται προλετάριοι, οι οδοκαθαριστές θεωρούνται πληβείοι και οι διανομείς πίτσας θεωρούνται προλετάριοι, οι εκφράσεις "πληβειακά χαρακτηριστικά" και "πληβειακά στρώματα" αυξάνονται και πληθύνονται για να καλύψουν κι εγώ δεν ξέρω ποιά πρωτογενή αδυναμία πλησιάσματος των προλεταριακών χαρακτηριστικών και στρωμάτων, και γενικά το κρέας τείνει να βαφτιστεί ψάρι, γεγονός που ναι μεν μας βοηθά να κοιμόμαστε ευκολότερα τα βράδια, αλλά είναι αμφίβολο το εάν και κατά πόσο αυτός ο βραδυνός ύπνος βοηθά να είμαστε ξύπνιοι στη διάρκεια της ημέρας.
Ωραία λοιπόν, πήγαμε χτες στο 1ο φεστιβάλ αλληλέγγυας και συνεργατικής οικονομίας.
Ανταλλάξαμε κάτι βιβλία εκεί πέρα, πήραμε μέρος σε κάτι συζητήσεις και σε κάτι ζυμώσεις εκεί πέρα, αποφύγαμε με μαεστρικό τρόπο μια ρεβυθόσουπα εκεί πέρα κάνοντας οικονομία στα κουπόνια μας, ε, και κάποια στιγμή φύγαμε.
Ένα άλλο φαλάφελ είναι εφικτό, μια άλλη ρεβυθόσουπα είναι υπαρκτή.
Προχτές το βράδυ ένας μετανάστης λήστεψε μια γιαγιά, πέντε γειτονιές παρακάτω. Την άλλη μέρα στο σχολείο, ο συμμαθητής μου ο φασίστας χτύπησε έναν άλλο συμμαθητή μου, που οι γονείς του είναι μετανάστες. Ο ίδιος γεννήθηκε εδώ, μιλά ελληνικά και δεν ξέρει καμία άλλη πατρίδα πέρα απ' την Ελλάδα. Στην Ελλάδα υπάρχουν πολλές κατηγορίες ανθρώπων, πλούσιοι, μεσαίοι, φτωχοί. Πολλοί πλούσιοι κλέβουν, εξαπατούν, φοροδιαφεύγουν, βάζουν τους φτωχότερους να δουλεύουν για λογαριασμό τους για λίγα ευρώ. Πολλοί φτωχοί, έλληνες και ξένοι δουλεύουν απ' το πρωί μέχρι το βράδυ για ένα κομμάτι ψωμί. Κάποιοι απ' αυτούς κλέβουν, σκοτώνουν για να ληστέψουν και πουλούν ναρκωτικά. Εγώ δεν γουστάρω τους εγκληματίες, όπως δεν γουστάρω και τους πλούσιους που βγάζουν τα λεφτά τους στην Ελβετία, για να μην φορολογηθούν. Οι φασίστες τα βάζουν μόνο με τους μετανάστες γιατί λέει είναι ξένοι και φταίνε αυτοί. Εγώ λέω ότι τα βάζουν μαζί τους γιατί είναι ο εύκολος στόχος και δεν μπορούν να τα βάλουν με τους ισχυρούς. Άλλωστε ξέρω καλά ότι να χτυπάς το συμμαθητή σου δεν δείχνει δύναμη, αλλά αδυναμία. Η καημένη η γιαγιά δεν κέρδισε καμία παρηγοριά από αυτή την πράξη εκδίκησης και ο συμμαθητής μου μας κοιτάει πια όλους με καχυποψία. Κι έτσι, έχασα έναν Έλληνα φίλο και κέρδισα έναν φασίστα.
Οι φασίστες όλο μιλάνε για την ένδοξη ελληνική φυλή και τον ελληνικό πολιτισμό. Οι ίδιοι όμως δεν ξέρουν καλά την ιστορία μας και δεν γνωρίζουν τίποτα απ' τα έργα των αρχαίων Ελλήνων. Η καλύτερη απόδειξη ότι αγαπάς την χώρα σου είναι να την υπερασπίζεσαι όχι με μεγάλα λόγια, αλλά με πράξεις. Έχω διαβάσει πως στον τελευταίο πόλεμο που έζησε η χώρα μας κάποιοι χωρίς χρήματα, οπλισμό και βοήθεια από κανέναν στήσανε αντάρτικο στρατό εναντίον των κατακτητών Γερμανών. Κάποιοι άλλοι, οι λεγόμενοι ταγματασφαλίτες, μπήκανε στην υπηρεσία των Χιτλερικών, πήρανε όπλα και λεφτά, φόρεσαν κουκούλες ρουφιάνεψαν και πολέμησαν τους Έλληνες. Οι φασίστες σήμερα θεωρούν τους ταγματασφαλίτες πατριώτες και κάνουν εκδηλώσεις στη μνήμη τους. Τις προάλλες στο σχολείο συνέβη κάτι άλλο. Η Ελένη η συμμαθήτριά μου, είναι φωνακλού και τα «χώνει», η μάνα της είναι αριστερή. Ο φασίστας συμμαθητής μου την χτύπησε εγώ όμως δεν αντέδρασα. Είναι που η Ελένη καμιά φορά γίνεται εκνευριστική και μέσα μου σκέφτηκα... «καλά της έκανε». Μετά το ξανασκέφτηκα, αλλά ήταν πια αργά και αισθάνομαι ότι έχω πέσει στα μάτια της. Κι έτσι, έχασα μια φίλη και κέρδισα έναν φασίστα. Στο γήπεδο οι φασίστες φωνάζανε πίθηκο τον καλύτερο παίκτη της ίδιας μας της ομάδας, γιατί είναι από την Αφρική. Ο καλύτερος μας παίκτης πικράθηκε και ζήτησε μεταγραφή. Κι έτσι, έχασα τον παικταρά μας και κέρδισα έναν φασίστα. Οι φασίστες προωθούν το μίσος και την απανθρωπιά. Μισούν και χτυπούν τους ξένους, τις γυναίκες, τους ομοφυλόφιλους, τους μορφωμένους τους δημοκράτες, τους ελεύθερους ανθρώπους. Μισούν ό,τι τους ξεπερνά και ό,τι δεν καταλαβαίνουν. Όποτε όμως βρεθούν απέναντι σε αντιφασίστες το βάζουν στα πόδια. Τον τελευταίο καιρό με τόσους φασίστες που μ' έχουν κερδίσει, έχω αρχίσει να προσέχω τι λέω και να διστάζω να πάρω θέση. Κι έτσι, πριν χάσω το θάρρος μου για πάντα με αντάλλαγμα το φόβο του φασίστα, ΣΟΥ ΦΩΝΑΖΩ: ΕΞΩ ΟΙ ΦΑΣΙΣΤΕΣ ΑΠ'ΤΗ ΖΩΗ ΜΑΣ, ΕΞΩ ΟΙ ΦΑΣΙΣΤΕΣ ΑΠ'ΤΑ ΣΧΟΛΕΙΑ ΜΑΣ!
Κι έτσι ξανακέρδισα τον εαυτό μου, χάνοντας μόνο έναν φασίστα.
Το πείραμα του Μίλγκραμ είναι ένα από τα πιο γνωστά αντιδεοντολογικά πειράματα της ψυχολογίας, ουσιαστικά μια «φάρσα» που ξεγύμνωσε την ανθρώπινη ψυχή. Το 1961, ο είκοσι εφτάχρονος Στάνλει Μίλγκραμ, επίκουρος καθηγητής ψυχολογίας στο Γέιλ, αποφάσισε να μελετήσει την υπακοή στην εξουσία. Είχαν περάσει λίγα μόνο χρόνια από τα φρικτά εγκλήματα των Ναζί και γινόταν μια προσπάθεια κατανόησης της συμπεριφοράς των απλών στρατιωτών και αξιωματικών των SS, οι οποίοι είχαν εξολοθρεύσει εκατομμύρια αμάχων. Η ευρέως αποδεκτή εξήγηση –πριν το πείραμα του Μίλγκραμ- ήταν η αυταρχική τευτονική διαπαιδαγώγηση και η καταπιεσμένη –κυρίως σεξουαλικά- παιδική ηλικία των Γερμανών.
Όμως ο Μίλγκραμ ήταν κοινωνικός ψυχολόγος και πίστευε ότι αυτού του είδους η υπακοή –που οδηγεί στο έγκλημα- δεν μπορεί να είναι αποτέλεσμα μόνο της προσωπικότητας, αλλά περισσότερο των πιεστικών συνθηκών. Και το απέδειξε κάνοντας τη «φάρσα» του. Τα υποκείμενα του πειράματος ήταν εθελοντές, κυρίως φοιτητές, οι οποίοι καλούνταν έναντι αμοιβής να συμμετέχουν σε ένα ψυχολογικό πείραμα σχετικό με τη μνήμη. Χώριζε τους φοιτητές σε ζεύγη και –μετά από μια εικονική κλήρωση- ο ένας έπαιρνε το ρόλο του «μαθητευομένου» και ο άλλος του «δασκάλου». Ο έκπληκτος «μαθητευόμενος» δενόταν χειροπόδαρα σε μια ηλεκτρική καρέκλα και του περνούσαν ηλεκτρόδια σε όλο το σώμα. Έπειτα του έδιναν να μάθει δέκα ζεύγη λέξεων. Ο «δάσκαλος», από την άλλη, καθόταν μπροστά σε μια κονσόλα ηλεκτρικής γεννήτριας. Μπροστά του δέκα κουμπιά με ενδείξεις: «15 βολτ, 30 βολτ, 50 βολτ κλπ.» Το τελευταίο κουμπί έγραφε: «450 βολτ. Προσοχή! Κίνδυνος!» Πίσω από το «δάσκαλο» στεκόταν ο πειραματιστής, ο υπεύθυνος του πειράματος. (Και περνάμε σε ενεστώτα για να γίνουμε μέτοχοι της στιγμής.)
«Θα λέτε την πρώτη λέξη από τα ζεύγη στο μαθητευόμενο. Αν κάνει λάθος θα σηκώσετε το πρώτο μοχλό και θα υποστεί ένα ηλεκτροσόκ 15 βολτ. Σε κάθε λάθος θα σηκώνετε τον αμέσως επόμενο μοχλό», λέει ο πειραματιστής και ο «δάσκαλος» αισθάνεται ήδη καλά που δεν του έτυχε στην κλήρωση ο άλλος ρόλος. Το πείραμα ξεκινάει. Ο «δάσκαλος» λέει τις λέξεις από το μικρόφωνο. Ο «μαθητευόμενος», ήδη τρομαγμένος, απαντάει σωστά, αλλά όχι για πολύ. Μόλις κάνει το πρώτο λάθος ο «δάσκαλος» γυρνάει να κοιτάξει τον πειραματιστή. Εκείνος του λέει να προχωρήσει στο πρώτο ηλεκτροσόκ. Ο «δάσκαλος» υπακούει. 15 βολτ δεν είναι πολλά, αλλά ο «μαθητευόμενος» έχει αλλάξει ήδη γνώμη. Παρ’ όλα αυτά απαντάει σωστά σε άλλη μια ερώτηση, αλλά στο επόμενο λάθος δέχεται 30 βολτ. «Αφήστε να φύγω», λέει ο «μαθητευόμενος» που δεν μπορεί να λυθεί. «Δε θέλω να συμμετάσχω σε αυτό το πείραμα.» Ο «δάσκαλος» κοιτάει τον πειραματιστή. Εκείνος του κάνει νόημα να συνεχίσει. Τα βολτ αυξάνονται και τώρα πια ο πόνος είναι εμφανής στο πρόσωπο του «μαθητευόμενου», που εκλιπαρεί να τον αφήσουν ελεύθερο. Στα 200 βολτ ταρακουνιέται ολόκληρος. Ο «δάσκαλος» πριν κάθε ηλεκτροσόκ γυρνάει να κοιτάξει τον πειραματιστή. Εκείνος, με σταθερή φωνή, του λέει ότι το πείραμα πρέπει να συνεχιστεί. Ο «δάσκαλος» συνεχίζει να βασανίζει έναν άγνωστο, έναν απλό φοιτητή που κλαίει, ζητάει τη βοήθεια του Θεού και παρακαλεί να τον λυπηθούν. Δεν μπορεί πια να απαντήσει στις ερωτήσεις, αλλά ο πειραματιστής λέει στο «δάσκαλο»: «Τη σιωπή την εκλαμβάνουμε ως αποτυχημένη απάντηση και συνεχίζουμε με την τιμωρία.» Στα 345 βολτ ο «μαθητευόμενος» τραντάζεται ολόκληρος, ουρλιάζει και χάνει τις αισθήσεις του. Ο «δάσκαλος», ιδρωμένος και με τα χέρια του να τρέμουν, κοιτάει τον πειραματιστή. «Μην ανησυχείτε», λέει εκείνος, «το πείραμα είναι απολύτως ελεγχόμενο... Συνεχίστε με τον τελευταίο μοχλό.» «Μα είναι λιπόθυμος», λέει ο «δάσκαλος». «Δεν έχει καμιά σημασία. Το πείραμα πρέπει να ολοκληρωθεί. Συνεχίστε με τον τελευταίο μοχλό.» Πόσοι από τους εθελοντές έφτασαν ως τον τελευταίο μοχλό; Πριν ξεκινήσει το πείραμα του ο Μίλγκραμ είχε κάνει μια «δημοσκόπηση» ανάμεσα στους ψυχιάτρους και στους ψυχολόγους, ρωτώντας τους τι ποσοστό των εθελοντών θα έφτανε ως τον τελευταίο μοχλό. Σχεδόν όλοι απάντησαν ότι κανείς δε θα έφτανε ως τον τελευταίο μοχλό, πέρα ίσως από κάποια άτομα με κρυπτοσαδιστικές τάσεις, καθαρά παθολογικές. Δυστυχώς έκαναν λάθος. Μόλις το 5% των «δασκάλων» αρνήθηκαν εξ’ αρχής να συμμετάσχουν σε ένα τέτοιο πείραμα και αποχώρησαν –συνήθως βρίζοντας τον πειραματιστή. Το υπόλοιπο 95% προχώρησε πολύ το πείραμα, πάνω από τα 150 βολτ. Και το 65%... Έφτασε μέχρι τον τελευταίο μοχλό, τα πιθανότατα θανατηφόρα 450 βολτ!
Που έγκειται η φάρσα; Ο «μαθητευόμενος» δεν ήταν φοιτητής, αλλά ηθοποιός, που είχε προσληφθεί από το Μίλγκραμ για αυτόν ακριβώς το «ρόλο». Δεν υπήρχε ηλεκτρισμός ούτε ηλεκτροσόκ. Ο ηθοποιός υποκρινόταν. Το μοναδικό πειραματόζωο ήταν ο «δάσκαλος». Όμως τα αποτελέσματα ήταν αληθινά: Το μεγαλύτερο ποσοστό των ανθρώπων θα υπακούσει και θα βασανίσει –ίσως και θα σκοτώσει- έναν άγνωστο του, αρκεί να δέχεται εντολές από κάποιον με κύρος (στην προκειμένη περίπτωση επιστημονικό) και ταυτόχρονα να αισθάνεται ότι δεν τον βαρύνει η ευθύνη για ό,τι συμβεί –αφού εκείνος «απλά ακολουθούσε τις διαταγές». Και φυσικά οι περισσότεροι από εμάς θα σκεφτούν όταν μάθουν για αυτό το πείραμα: «Εγώ αποκλείεται να έφτανα ως τον τελευταίο μοχλό.» Όμως δείτε τι συμβαίνει στην κοινωνία μας, κάθε μέρα. Ο υπάλληλος της ΔΕΗ που δέχεται να κόψει το ρεύμα από έναν άνεργο ή άπορο, ξέροντας ότι έτσι τον ταπεινώνει, τον υποβάλει σε ένα διαρκές βασανιστήριο και πιθανότατα θέτει σε κίνδυνο τη ζωή του, ανήκει στο 65% του τελευταίου μοχλού. Και δεν είναι καθόλου κρυπτοσαδιστής. Απλά ακολουθάει τις εντολές που του έδωσαν. Ο υπάλληλος του σούπερ-μάρκετ που σου δίνει το χαλασμένο ψάρι και σε διαβεβαιώνει ότι είναι φρέσκο δε σε μισεί, παρότι γνωρίζει ότι μπορεί να πάθεις και δηλητηρίαση. Απλώς ακολουθάει εντολές. Ο αστυνομικός ο οποίος ραντίζει με χημικά τους διαδηλωτές δεν είναι κρυπτοσαδιστής –αν και πολλοί θα διαφωνήσουν στο συγκεκριμένο παράδειγμα. Απλώς κάνει τη δουλειά του. Ο υπάλληλος της εφορίας ή της τράπεζας που υπογράφει την κατάσχεση κάποιου σπιτιού για 1.000 ευρώ χρέος, θα έφτανε ως τον τελευταίο μοχλό στο πείραμα. Γιατί υπακούει. Ο πολιτικός που υπογράφει το μνημόνιο το οποίο οδηγεί ένα ολόκληρο έθνος στην εξαθλίωση του νεοφιλελευθερισμού θα έφτανε μέχρι τον τελευταίο μοχλό. Και αυτός υπακούει, σε εντολές πολύ πιο ισχυρές από εκείνες του πειραματιστή με την άσπρη φόρμα. Αν όμως δούμε το πείραμα του Μίλγκραμ από την ανθρωπιστική-ηθική του πλευρά (από την πλευρά του 5% που αρνήθηκε να υπακούσει) θα καταλάβουμε ότι κανένας δεν είναι άμοιρος ευθυνών. Αν σε διατάζουν να κάνεις κάτι που προκαλεί κακό στον άλλον, στο συμπολίτη σου, σε έναν μετανάστη, σε έναν άνθρωπο (ή σε ένα ζώο, αλλά αυτό περιπλέκει πολύ τα πράγματα, εφόσον συνεχίζουμε να τρώμε κρέας), πρέπει να αρνηθείς να υπακούσεις. Ακόμα κι αν χάσεις το μπόνους παραγωγικότητας, την προαγωγή, την επανεκλογή, τη δουλειά σου. Μόνο όταν θα είμαστε έτοιμοι να αρνηθούμε να υπακούσουμε στις «μικρές» και καθημερινές εντολές βίας –με τις οποίες οι περισσότεροι ασυνείδητα συμμορφωνόμαστε, μόνο όταν θα είμαστε έτοιμοι να προβούμε σε μια γενικευμένη και μέχρι τέλους πολιτική, κοινωνική, καταναλωτική ανυπακοή, μόνο όταν μάθουμε να συμπεριφερόμαστε ως αυτεξούσιοι άνθρωποι και όχι ως ανεύθυνοι υπάλληλοι, μόνο τότε θα μπορέσουμε να γκρεμίσουμε τη λαίλαπα του νεοφιλελευθερισμού που μας θέλει υπάνθρωπους, υπάκουους και υπόδουλους. Και μια τελευταία παρατήρηση: Τα υποκείμενα του πειράματος του Μίλγκραμ, οι εθελοντές φοιτητές, μάθαιναν από εκείνον ποιος ήταν ο στόχος του πειράματος. Μάθαιναν ότι ο «μαθητευόμενος» ήταν ηθοποιός και ότι δεν είχε ποτέ υποστεί ηλεκτροσόκ. Ο Μίλγκραμ το έκανε αυτό για να τους ανακουφίσει, αλλά πέτυχε το ακριβώς αντίθετο. Αυτοί οι άνθρωποι, ειδικά το 65% που είχε φτάσει ως τον τελευταίο μοχλό, πέρασαν την υπόλοιπη ζωή τους κυνηγημένοι από τις Ερινύες της πράξης τους. Γιατί συνειδητοποίησαν ότι δεν ήταν τόσο αθώοι και τόσο «καλοί» όσο ήθελαν να πιστεύουν για τον εαυτό τους.
Μέσα σε τούτο το ντουνιά, μερικοί ανθρώποι τα συνδυάζουν όλα:
Βαθιά ουμανιστικά ιδεώδη, υψηλή αίσθηση του λεπτού χιούμορ, σοβαρότητα, ευστροφία, γνώση, φράγκα, καλές σχέσεις με τ' αφεντικά τους, δημόσιες σχέσεις, κοινωνική επιρροή, αλλά πάνω απ' όλα -και πρώτα απ' όλα- έχουν το χάρισμα να εμπνέουν σεβασμό με το ύφος τους και τα λεγόμενα - γραφόμενά τους.
Παρ' όλα αυτά, θα προτιμήσω να παραμείνω με τη λεπτή επιδερμίδα μου και θα συνεχίσω να προσεύχομαι στους θεούς: "Θεοί, ας μην αξιωθώ να αποκτήσω την επιδερμίδα του Πάσχου Μανδραβέλη!!!".
Το να γνωρίζεις πως μόνο μια διαστροφικώς αντεστραμμένη πραγματικότητα θα σου δείξουν και παρ' όλη αυτή τη γνώση σου να κάθεσαι να τους βλέπεις, δεν ξέρω ως τι μπορεί να εκληφθεί.
Ως άσκηση της κριτικής σκέψης? Ως αδυναμία? Δεν ξέρω.
Τι άλλο να κάνεις, θα μου πεις, κάτι ν' ακούγεται, κάτι ν' απασχολεί το μάτι, να περνάει η ώρα.
Δε θα διαφωνήσω. Απλά θα υπενθυμίσω πως θέλει προσοχή και απανωτούς αυτοελέγχους στον καθρέφτη της πραγματικότητας, μην τυχόν γίνει η στραβή και προκύψει καμιά μετάλλαξη και τρέχεις μετά...
Αχ και να μπορούσα να πάω στη Θεσσαλονίκη και να θαυμάσω κι εγώ αυτά τα μεγαλεία!!!
Με τιμές αρχηγού κράτους έφτασε στη Θεσσαλονίκη, με την κανονιοφόρο «Αρματωλός», η εικόνα της Παναγίας «Άξιον Εστί» από τον ναό του Πρωτάτου, που βρίσκεται στις Καρυές του Αγίου Όρους. Ο υπουργός Μακεδονίας- Θράκης Θεόδωρος Καράογλου, ο αναπληρωτής υπουργός Περιβάλλοντος Σταύρος Καλαφάτης, ο υφυπουργός Αθλητισμού Γιάννης Ιωαννίδης, ο αρχιεπίσκοπος Ιερώνυμος, ο μητροπολίτης Θεσσαλονίκης Άνθιμος, εκπρόσωποι των στρατιωτικών αρχών, βουλευτές, ο αντιπεριφερειάρχης Θεσσαλονίκης Απόστολος Τζιτζικώστας, ο δήμαρχος Γιάννης Μπουτάρης, και πλήθος κόσμου την υποδέχθηκαν σε ειδική τελετή που πραγματοποιήθηκε στην παραλία του Λευκού Πύργου, ενώ στρατιωτικά αγήματα απέδωσαν τιμές. Τη συνόδευσε αντιπροσωπεία της Ιεράς Κοινότητας με επικεφαλής των πρωτοεπιστάτη, πατέρα Μάξιμο. «Σε μια περίοδο βαθιάς δοκιμασίας οι Έλληνες στρεφόμαστε προς την Παναγία. Πολιτεία κι Εκκλησία πορεύονται για να στηρίξουν όσους δοκιμάζονται από την οικονομική κρίση» τόνισε στην ομιλία του ο υπουργός Μακεδονίας- Θράκης και εξέφρασε την πεποίθηση ότι «με τη βοήθεια του Θεού, με τη βοήθεια της Παναγίας θα τα καταφέρουμε να βγούμε από την κρίση».
Αυτά διαβάζω στο σάϊτ του Βήματος και αναβλύζουν από τα μάτια μου δάκρυα συγκίνησης! Διότι, ναι, καλέ μου αναγνώστη! Τι πιο λογικό απ' το να φτάνει στη Θεσσαλονίκη μια εικόνα και να της αποδίδονται τιμές αρχηγού κράτους?
Πες ότι είχε έρθει ξερωγώ ο Ομπάμα. Ε, τι Ομπάμα, τι Άξιον Εστί. Ένα και το αυτό.
Και, ποιό μήνυμα θα μπορούσε να είναι περισσότερο ελπιδοφόρο απ' όσο ελπιδοφόρα είναι τα λόγια του υπουργού Μακεδονίας-Θράκης πως «με τη βοήθεια του Θεού, με τη βοήθεια της Παναγίας θα τα καταφέρουμε να βγούμε από την κρίση»???
Μεγαλεία σου λέω!!!
Όμως τα μεγαλεία της Θεσσαλονίκης δεν σταματούν εδώ. Διαβάζω στο Αγιορείτικο Βήμα πως στο Βυζαντινό Μουσείο Θεσσαλονίκης θα εκτίθεται ένα σημαντικό έκθεμα στα πλαίσια μιας σημαντικής εκθέσεως που ξεκινά αύριο Κυριακή:
Κεντρικό έκθεμα και αφορμή για την έκθεση που φιλοξενεί απ’ αυτήν την Κυριακή το Μουσείο Βυζαντινού Πολιτισμού της Θεσσαλονίκης, μια λειψανοθήκη από το Μουσείο του Λούβρου. (...) Η έκθεση διαρθρώνεται με βάση τις έννοιες του τίτλου της: «Σταυρός – Λειψανοθήκη – Αληθής Σταυρός» σε τρεις ενότητες οδηγώντας τον επισκέπτη σταδιακά και αποκαλυπτικά στο σημείο κορύφωσης, όπου βρίσκεται το κεντρικό έκθεμα, η λειψανοθήκη, με στόχο να τονιστεί αφενός η ιερότητα του έργου και αφετέρου η καλλιτεχνική αξία του ως «κόσμημα - έργο τέχνης».
Ω, πόσο ευτυχισμένος θα ήμουν εάν είχα τη δυνατότητα να μεταβώ στη νύφη του Θερμαϊκού και να δω από κοντά αυτή τη λειψανοθήκη, αυτό το κόσμημα!!! Ανατριχιάζω και μόνο στη σκέψη του πως θα ένιωθα αν μπορούσα ν' αγγίξω, και αναρριγώντας να ψηλαφίσω αυτή τη λειψανοθήκη που θα εκτίθεται στο Βυζαντινό Μουσείο...
Ο/η κατώθι υπογεγραμμένος/η ________________ όντας στην πράξη
θρησκευόμενος/η πολυθεϊστικά, και εκπροσωπώντας τους προγόνους μου πολυθεϊστές
που εφηύραν το θέατρο, την πολιτική, την εκκλησία του δήμου, την φιλοσοφία,
την καλλιτεχνική αδεία μαζί με την σάτιρα κτλ μπλα μπλα μπλα
(ζήλεψα τον χοντρό που εκπροσωπεί τον Σεφέρη και τον Ελύτη...φτού)
και οι οποίοι δεν είχαν ούτε αριστερούς ούτε χριστιανοταλιμπάν,
ούτε τόσους ηλιθίους κτλ μπλα μπλα,
ΑΠΑΓΟΡΕΎΩ ΡΗΤΆ την οποιαδήποτε αναφορά
στην ιδιαίτερη και πατροπαράδοτη θρησκευτική μου προτίμηση και χρήση των όρων
και χαρακτηρισμών που μπορεί να την υποδηλώνουν
σε οποιαδήποτε συζήτηση ιδεολογικών γιγάντων
του σύγχρονου νεορωμαίικου πολιτισμού
και ειδικά σε συζητήσεις τσίρκο-πολιτικές.
Σε κάθε περίπτωση που αυτό δεν γίνει σεβαστό
και μπλα μπλα μπλα,
θα καλέσω τον Πάνα να σας ____ την Π______ και το Αρδην.
Ο/Η υπογράφων
Και αφού σε καλέσω καλέ μου αναγνώστη να υπογράψεις την ανωτέρω υπεύθυνη δήλωση που βρήκα εις το μπλογκ του Πανδίωνος -εάν και εφόσον η δήλωση σε εκφράζει, βέβαια- λέω να σου βάλω και μια άσκηση, έτσι, για να σε βαθμολογήσω λίγο, βρε αδερφέ...
ΖΗΤΗΜΑ ΠΡΩΤΟΝ
Δεδομένου πως το ρεύμα του εν Ελλάδι χριστιανοφασισμού δονείται από τα τρίπτυχα
α) "Ελλάς Ελλήνων Χριστιανών" και
β) "Πατρίς-θρησκεία-Οικογένεια",
ο αναγνώστης καλείται να απαντήσει στο ερώτημα:
Πόσο μεγάλη είναι η διάχυση των χριστιανοφασιστικών ιδεών μέσα στην ελληνική κοινωνία, εάν λάβουμε υπόψη πως στο αντιφασιστικό μπλοκ κυρίαρχη θέση έχουν και οι εξής απόψεις:
α) Οι χρυσαυγίτες είναι πολυθεϊστές-δωδεκαθεϊστές-παγανιστές που ψευδόμενοι έχουν φορέσει χριστιανικό μανδύα
(ενώ -υποθέτω- Α-ΠΟ-ΚΛΕΙ-Ε-ΤΑΙ οι χρυσαυγίτες να είναι τυπικοί μονοθεϊστές και χριστιανοί που για λόγους σκοπιμότητας κάποτε παρίσταναν πως φορούν πολυθεϊστικό-δωδεκαθεϊστικό-παγανιστικό μανδύα -όχι, οι χρυσαυγίτες αποκλείεται να είναι χριστιανοί, διότι -τζιζ!- ο χριστιανισμός είναι καλό πράγμα και αρμόζει μόνο σε εμάς τους αριστερούς-δημοκράτες-προοδευτικούς, άλλωστε είπαμε, ο Χριστός ήταν ο πρώτος κομμουνιστής και ο απόστολος Παύλος ήταν ο πρώτος τροτσκιστής).
β) Οι χρυσαυγίτες, ως παγανιστές που είναι, αυτονόητα είναι ΚΑΙ σατανιστές
(και επειδή ο σατανάς είναι μια χριστιανική εφεύρεση και δεν υπάρχει έξω από τη χριστιανική φιλολογία, υποθέτω πως εμείς οι αριστεροί-προοδευτικοί υιοθετούμε το σύνολο της χριστιανικής φιλολογίας και είμαστε οι αληθείς πιστοί του αληθινού θεού -άλλωστε είπαμε, ο Ιησούς ήταν ο πρώτος κομμουνιστής και ο απόστολος Ιωάννης ήταν ο πρώτος αντίφα).
γ) Ο Μιχαλολιάκος έχει φάτσα και σωματότυπο γυφτο-πακιστανού, ως εκ τούτου δεν ανήκει στην αρεία φυλή
(της οποίας αρείας φυλής -υποθέτω- εμείς οι προοδευτικοί-αριστεροί αποτελούμε τον κύριο κορμό και είμαστε περήφανοι γι' αυτό).
Σε βαρυσήμαντες δηλώσεις προέβη ο βουλευτής της Χρυσής Αυγής Ηλίας Παναγιώταρος.
Συγκεκριμένα, αφού ετόνισε το ενδιαφέρον του για τα ζητήματα του θεάτρου και εν γένει του πολιτισμού, δήλωσε:
Κατόπιν, ο πολιτικός αυτός ανήρ εξέφρασε την επιθυμία του να πρωταγωνιστήσει στην ταινία "Ο Βρωμόστομος", ριμέϊκ παλιάς, γνωστής ταινίας.
Μια κυρία στα Μέγαρα, μετά το θάνατο του ανδρός της, την ειδοποίησε η Εφορία Μεγάρων να πάει προς τακτοποίηση του μεγάλου χρέους που άφησε ο άνδρας της από επιχειρήσεις που είχε. Πήγε στην εφορία να μάθει το ποσό και πώς να το τακτοποιήσει. Ο Έφορος της είπε ότι δεν μπορούσε εκείνη την ημέρα, γιατί είχε κόσμο και ότι πρέπει με προσοχή να δει τον φάκελλο, οπότε να του τηλεφωνήσει σε δυο-τρεις ημέρες. Πριν έλθει η δύσκολη αυτή ώρα, πήγε με την αδελφή της στη Μονή Γοργοεπηκόου και εκ βαθέων προσευχήθηκαν στην Παναγία «να τακτοποιήσει το θέμα, όπως αυτή ήξερε και μπορούσε, διότι χρήματα δεν υπήρχαν». Πράγματι, σε τρεις μέρες που πήρε τον Έφορο να της πει το ποσό, άκουσε κάτι που δεν πίστευε στ’ αυτιά της. «Κυρία, το χρέος σας τακτοποιήθηκε, ήρθε χθες μια κυρία και ξόφλησε όλο το χρέος, ο φάκελλος έκλεισε». Η κυρία τον ρωτούσε πώς και τι, διότι δεν είχε πάει να πληρώσει. «Δεν ξέρω, της είπε, ποια ήταν η κυρία. Το θέμα είναι ότι ο φάκελλος έκλεισε, διότι πληρώθηκε το χρέος». Ας σημειωθεί ότι το θέμα δεν το γνώριζε άλλος εκτός από την μητέρα της και την αδελφή της. «Το ήξερε όμως η Παναγία και έτρεξε….». Η αδελφή της άκουσε τη χήρα να λέει μεταξύ άλλων: «Και μόνο, Παναγία μου, που το σκέπτομαι αυτό το πρωτάκουστο θαύμα, πως ήλθες η ίδια μέσα στην Εφορία και κράτησες στα χέρια σου χρήματα της δικής μας απρόσεκτης συναλλαγής, που περπάτησες στο θορυβώδη χώρο της Εφορίας, φλέγεται η καρδιά μου να το διαλαλήσω σε όλον τον κόσμο…. Ποιος ήταν ο ταμίας που πήρε από τα αγιασμένα χέρια σου τα χρήματα χωρίς να συγκλονιστεί ανεξήγητα; Καμπάνες δεν χτύπησαν στο πέρασμά σου, Παναγία μου, αλλά κτυπούν στην καρδιά μου και θα κτυπούν όσο θα υπάρχω με δάκρυα ευγνωμοσύνης, που με αξίωσες να ζήσω τέτοιο θαύμα εγώ η ασήμαντη δούλη του Θεού».
Συνέβη μετά το 1995. Τα στοιχεία της γυναίκας τα έχει η ιερά Μονή.
Πηγή: από το βιβλίο της Μονής: Η Παναγία, Κυρία Γοργοεπήκοος
Μάνδρα Αττικής
Πρόκειται βέβαια για αναδημοσίευση, όπως καταλαβαίνεις, καλέ μου αναγνώστα. Αναδημοσίευση από το εξαιρετικά απολαυστικό ευλόγιον "Αγιορείτικο Βήμα".
Κοίτα τώρα αναγνώστη μου:
Θα είμαι ο τελευταίος που θα κράξει κάποιον επειδή αυτός ο κάποιος θα ισχυριστεί πως κάποτε εμπειρίστηκε ένα θαύμα τέτοιου είδους. Σε συζητήσεις καφενείου, σε προσωπικές ή οικογενειακές συζητήσεις, όταν (και άν) ακούω τέτοιου τύπου ιστορίες, γνέφω με συγκατάβαση -μη σου πω ότι κάνω και ερωτήσεις που εμπεριέχουν μικρό ή μεγαλύτερο ενδιαφέρον για το συμβάν.
Οι παντοειδείς εμπειρίες των ανθρώπων μέσα στο πολύπλοκο σύμπαν που ζουν, πάντοτε με ενδιαφέρουν.
Από την άλλη, βέβαια, πολύ θα ήθελα να αναγνώσω το διαφημιστικό βιβλίο της μονής -και κάθε αντίστοιχο βιβλίο μονής- έχοντας τη βεβαιότητα ότι η ανάγνωση τέτοιων βιβλίων θα με βοηθήσει να εξελιχτώ σε φοβερό και τρομερό συγγραφέα αθάνατων κωμωδιών, να με βλέπει ο Γούντι Άλεν και να ζηλεύει αφάνταστα.
Θανάσης Παπακωνσταντίνου, Σωκράτης Μάλαμας,
Οι καλογέροι
Θα άξιζε τον κόπο να κάνει κάποιος μερικές σκέψεις σχετικά με την Καλυψώ.
εἰρωτᾷς μ' ἐλθόντα θεὰ θεόν
της λέει ο Ερμής, που σημαίνει
εσύ η θεά, ρωτάς εμένα το θεό για ποιό λόγο ήρθα
Από αυτό, γίνεται σαφές πως για τον Όμηρο η Καλυψώ είναι θεά.
Κατά την άποψη του Ομήρου, η Καλυψώ είναι τόσο θεά, όσο θεός είναι ο Ερμής.
Για να δώσει κύρος ο Όμηρος σε αυτή του την άποψη, βάζει την παραπάνω φράση να βγαίνει από το στόμα του ίδιου του Ερμή.
Και, πίστεψέ με καλέ μου αναγνώστη, ο Όμηρος ξέρει τι κάνει όταν μας ειδοποιεί πως υπάρχει κάπου μια θεά που λέγεται Καλυψώ.
καὶ γὰρ ἐμοὶ νόος ἐστὶν ἐναίσιμος, οὐδέ μοι αὐτῇ θυμὸς ἐνὶ στήθεσσι σιδήρεος, ἀλλ' ἐλεήμων
είναι μια φράση που ο Όμηρος βάζει στο στόμα της θεάς Καλυψούς -δηλαδή για να το δούμε νεοελληνιστί τη βάζει να λέει: ο νους μου έχει καλή θέληση, και μέσα μου δεν έχω σιδερένια καρδιά, αλλά μια καρδιά γεμάτη έλεος
Και είπαμε, ο Όμηρος ξέρει τι λέει όταν μας ειδοποιεί πως κάπου υπάρχει μια θεά που λέγεται Καλυψώ και που είναι γεμάτη έλεος.
Βέβαια ο Οδυσσέας είχε τον προσωπικό του καημό: Την επιστροφή στην Ιθάκη.
Παρά τα όσα λέει ο Όμηρος, στη Λούτσα οι λάτρεις της Καλυψούς
έχουν άλλη άποψη για την οδό της Ιθάκης
Όντας μέσα σ' αυτό τον καημό του ο Οδυσσέας, δεν είχε και πολλή όρεξη να καθήσει να το θεολογήσει το πράγμα. Γι' αυτόν η Καλυψώ ήταν απλώς η "Ἄτλαντος θυγάτηρ, δολόεσσα Καλυψώ", δηλαδή η κόρη του Άτλαντα, η γεμάτη δολιότητες Καλυψώ. Όμως, και ο ίδιος ο Οδυσσέας που είδε κι έπαθε για να ξεφύγει από την αγάπη της Καλυψούς κι από την επιθυμία της να τον κάνει αθάνατο, δεν παραλείπει να χαρακτηρίσει την Καλυψώ με τον χαρακτηρισμό "δεινή θεός", χαρακτηρισμό που ο Όμηρος χρησιμοποιεί για την ίδια τη θεά Αθηνά -"δεινή θεός" κι αυτή την ώρα που καθοδηγεί τον Οδυσσέα. Είπαμε, ο Όμηρος κάτι θέλει να μας πει όταν χρησιμοποιεί τον ίδιο χαρακτηρισμό τόσο για τη θεά Καλυψώ όσο και για τη θεά Αθηνά. Υποθέτω πως ο ορφικός ύμνος που επονομάζεται "Ευχή προς Μουσαίον", μπορεί να θεωρηθεί ως μια ωραία πολυσυλλεκτική επίκληση θεοτήτων. Παρελαύνουν γνωστές και άγνωστες θεότητες -μερικές ίσως και να μην τις έχεις ξανακούσει καλέ μου αναγνώστη, όπως η Πίστις για παράδειγμα ή οι Βροντές. Ωστόσο, λάμπει διά της απουσίας της η Καλυψώ. Συμπεραίνω λοιπόν πως δεν είναι τωρινό ως φαινόμενο η έλλειψη απόδοσης τιμών προς την "δεινή θεόν" Καλυψώ -έλλειψη που από καιρό έχω εντοπίσει στους πολυθεϊστικούς κύκλους που συχνάζω ενίοτε. Όχι, η έλλειψη απόδοσης τιμών προς την ελεήμονα θεά Καλυψώ μοιάζει να έχει μακρές ρίζες μέσα στο χρόνο. Καλυψώ εκ του ρήματος "καλύπτω", και για να εννοήσουμε τη διαφορά του "καλύπτω" από το "κρύπτω" και από άλλα παρόμοια, θα πρέπει να φέρουμε στο νου μας το σχήμα που έχει η παράγωγη λέξη του "καλύπτω", η λέξη "καλύβη". Η καλύβα δηλαδή. Όταν καλύπτω δηλαδή, δεν μπαίνω μπροστά αλλά μπαίνω από πάνω, σκεπάζω ας πούμε.
Ωστόσο γιατί ο Όμηρος λέει τη θεά "Καλυψώ" και όχι "Καλυπτώ", ας πούμε? Μακάρι να 'ξερα, βέβαια, μακάρι να μπορούσα να μπω στο μυαλό του. Υποψιάζομαι όμως ότι κάνει ένα λογοπαίγνιο με το "ύπτω" (όπως λέμε "ύπτιος") και με το "υψώ" (όπως λέμε "υψηλός"). Ξέρεις, οι δύο δυνατότητες που έχεις: να ζήσεις μια ζωή ύπτια ή να ζήσεις μια ζωή στα ύψη. Μπορεί να κάνω και λάθος, βέβαια.
Πάντως ο Όμηρος βάζοντας την Καλυψώ να μένει σε ένα απομονωμένο νησί, αφήνει να αιωρείται αδιευκρίνιστο το ερώτημα αν η Καλυψώ απλώς καλύπτει ή μήπως και η ίδια καλύπτεται. Αν απλώς δίνει κάλυψη σε εκείνους που την έχουν ανάγκη ή μήπως και η ίδια έχει στη φύση της την κάλυψη.
Υπό αυτή την έννοια, δεδομένου πως οι θεοί δεν πεθαίνουν και δεδομένου πως τα ονόματα των θεών δεν είναι σαν τα ονόματα των ανθρώπων τυχαία ονόματα, δε λέγεται ο ένας θεός Μπάμπης επειδή έτσι τον δήλωσαν στο ληξιαρχείο ούτε λέγεται η άλλη θεά Πουλχερία επειδή έτσι τη βάφτισαν, όχι, τα ονόματα των θεών τα χρησιμοποιούμε μόνο επειδή είναι δηλωτικά των ιδιοτήτων τους, δεδομένου αυτού λοιπόν, ίσως η Καλυψώ -πιστή στην ιδιότητα που φανερώνει το όνομά της- υπάρχει ακόμα και σήμερα [με τον ίδιο "εναίσιμο νου" (εναίσιμο λέω, όχι ενέσιμο) και με τον ίδιο "ελεήμονα θυμό" στα στήθη της] και καλυμμένη κάτω από άλλο όνομα βρίσκεται σε κάποιο νησί ή τριγυρνά καλυμμένη ανάμεσά μας χωρίς να την αναγνωρίζουμε, παρέχοντας όποτε χρειάζεται κάλυψη σε αυτούς που την έχουν ανάγκη. Και αν το πράγμα είναι έτσι, ίσως της αξίζει κι αυτής της "δεινής θεού" κάποια απόδοση τιμής...
Όταν χρειαστεί χρησιμοποιώ γυναίκες σαν ανθρώπινες ασπίδες όταν μου ρίχνουν πέτρες.
Όταν χρειαστεί κάνω κεφαλοκλείδωμα στις γυναίκες προκειμένου να τις μεταφέρω όπου χρειάζεται η υπηρεσία.
Όταν χρειαστεί βασανίζω ανθρώπους.
“Κάντε και καμιά σύλληψη”
Προστάζει ο αξιωματικός.
Η φάμπρικα συλλήψεων ξεκινά.
Τεμάχια θα σας κάνουμε πακέτο.
Πολλοί από εμάς αποκαλούμε τον κόσμο τεμάχια.
Τα τεμάχια είναι απλά..τεμάχια. Δεν έχουν ζωή. Δεν έχουν σημασία.
Αν το τεμάχιο απασχολεί ακόμα χειρότερα για το τεμάχιο.
Η δουλειά πρέπει να διεκπεραιώνεται.
Η αποστολή είναι η προστασία της πατρίδας μου.
Όταν τελειώσω την αποστολή μου γυρνάω σπίτι μου.
Γυρνάω σπίτι μου σαν να μην συμβαίνει τίποτα.
Η δουλειά έγινε. Τα τεμάχια βελάξανε λίγο αλλά έτσι είναι όλα τα τεμάχια.
Έτσι είναι αυτά. Όποιος τα βάζει με την υπηρεσία αυτά παθαίνει.
Εμείς είμαστε το Κράτος.
Το Κράτος είναι Εμείς.
Εμείς κρατάμε τις Θερμοπύλες.
Είμαστε “killers”.
Είμαστε Χριστιανοί Ορθόδοξοι.
Είμαστε Έλληνες.
Είμαστε εδώ.
Μετά γυρνάμε στα σπίτια μας.
Στα σπίτια μας είναι όλα ΟΚ.
Λίγο μουσική.
Καφεδάκι και τηλεόραση.
Καμιά γκομενίτσα.
Λίγο γυμναστήριο.
Ύπνος και υπηρεσία.
Ξύπνημα και ξύλο.
Το Κράτος είμαστε εμείς.
Προσκύνα.
Tο αντέγραψα απ' το Rising Galaxy και αισθάνομαι εξαιρετικά τυχερός για το γεγονός ότι μπορούν ακόμα να γράφονται τέτοιοι ύμνοι για όργανα του καθεστώτος σαν τον 12-36.
