Μοίρας

Μοῖραι, ἀκούσατ' ἐμῶν ὁσίων λοιβῶν τε καὶ εὐχῶν,
ἐρχόμεναι μύσταις λυσιπήμονες εὔφρονι βουλῇ.

Με αυτά τα λόγια τελειώνει ο ορφικός ύμνος προς τις Μοίρες, όμως εμείς αφήνοντας πίσω μας τους ορφικούς ύμνους, θα στρέψουμε το αυτί μας σε μια πιο νεωτερική εκδοχή του πράγματος.

Ζεϊμπεκιά του Μπιθικώτση: Μοίρα μου γιατί μ' αφήνεις. Όπου ο στιχουργός (ο Άκης Πάνου, δηλαδή) "κυκλήσκει" τη Μοίρα του προκειμένου αυτή να έρθει λυσιπήμων και με εύφρονη βουλή για να του δώσει την ευχή της για φυλαχτό μέσα στον κατακλυσμό και τον εν γένει χαμό που συχνάκις αντιμετωπίζει μέσα στο βίο του ένας μύστης.

Μοίρα μου γιατί μ’ αφήνεις
μέσα στην καταστροφή
και τα βήματά μου κλείνεις
στο σοκάκι που δεν έχει προκοπή?

Μοίρα πάρε με μαζί σου
να γλιτώσω απ’ το χαμό.
Μοίρα δωσ’ μου την ευχή σου
φυλαχτό μου μέσα στον κατακλυσμό.

Χορεύεται κιόλας.