prkls: Η «τροποποίηση» της Ελληνικής Ορθογραφίας

Δανείζομαι τον παραπάνω τίτλο από το βιβλίο «Τα Παρασκήνια του ΚΚΕ» του Ελευθέριου Σταυρίδη, ο οποίος αποτέλεσε στέλεχος, Γενικός Γραμματέας και βουλευτής του ΚΚΕ από της ιδρύσεώς του έως το 1928. Υπό τον τίτλο αυτόν εξιστορεί την τύχη ενός άλλου ιστορικού στελέχους του ΚΚΕ, του Γεώργιου Κολοζώφ, μετά την απόδραση του τελευταίου από τις φυλακές Συγγρού κατά το 1931 και την διαφυγή του στη Ρωσία με τη βοήθεια της Σοβιετικής πρεσβείας. Ακολουθεί ένα απόσπασμα από γράμμα που έστειλε στη σύζυγό του Δόμνα, κατά το 1934 ή 1935 (σε μονοτονική γραφή):

«Μόλις εφθάσαμεν εδώ, φυγάδες από τας φυλακάς Συγγρού, μας διεσκόρπισαν. Εμένα με έστειλαν εδώ στο Νοβορωσίσκυ για να αναλάβω κομματική δουλειά μέσα στους Έλληνες της Νοτίου Ρωσίας. Εδώ, στην περιοχή του Νοβορωσίσκυ, υπάρχουν 36 Ελληνικές κοινότητες. Όλοι οι Έλληνες είναι πάμπτωχοι και πεινούν. Όλοι είναι αμόρφωτοι, διότι από πολλά χρόνια σχολείο δεν υπάρχει. Με την βάσιν ότι κάθε εθνικότης δικαιούται να έχει δικό της σχολείο, εκάναμε ένα σχολείο, φυσικά δημοτικό, και έχω μαζεύσει κάμποσα Ελληνόπαιδα και τα μαθαίνω Ελληνικά γράμματα. Φυσικά, σύμφωνα με την τροποποίησιν της Ελληνικής γλώσσης, που έχει κάμει εδώ ο Κομμουνισμός, δηλαδή χωρίς πνεύματα, με ένα μόνον τόνον εις τας λέξεις, την οξείαν, με κατάργησιν των διφθόγγων, με ένα μόνον ι, το γιώτα, το ύψιλον ως ου και με κατάργησιν των διπλών γραμμάτων. Επίσης εκδίδομεν και μίαν εφημεριδούλαν Ελληνικήν με τον τίτλον «Κομυνιστίς» σύμφωνα με την νέαν γραμματικήν…».

Είναι γνωστό, ότι αντίστοιχες τάσεις και απόψεις «απλοποίησης» των Ευρωπαϊκών γλωσσών έχουν εκφραστεί την τελευταία τριετία. Για παράδειγμα, έχει προταθεί η απλοποίηση της Γερμανικής στον γραπτό λόγο, ώστε να προσεγγίζει περισσότερο την Αγγλική. Για την Ελληνική, για την οποία μπορούμε να γνωρίζουμε περισσότερα, έχουν έρθει στη δημοσιότητα ουκ ολίγες προτάσεις για κατάργηση των διφθόγγων, διπλών γραμμάτων μέχρι και κάποιων φωνηέντων (για παράδειγμα οι αντικαταστάσεις ’αι’-> ’ε’, ’ει’->’ι’, ’οι->ι’, ’υι’->ι’, ’αυ’->’αβ’, ’ευ’->’εβ’ και άλλα πολλά ευτράπελα). Χαρακτηριστική των προθέσεων είναι μια τέτοια πρόταση του Κύπριου ευρωβο(υ)λευτή Μάριου Ματσάκη ο οποίος υποστήριξε ότι «η απλοποίηση της Ελληνικής γραφής καθίσταται αναγκαία, μέσα στα πλαίσια μιας τάσης ενωτικής πορείας των γλωσσών στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Επιπλέον, μια τέτοια αλλαγή θα καταστήσει την Ελληνική γραφή πιο απλή και πολύ πιο εύχρηστη. Ιδιαίτερα όσον αφορά την χρήση ηλεκτρονικού υπολογιστή και σε σχέση με μεγάλο αριθμό ατόμων που έχουν διάφορες μορφές δυσλεξίας».

Ευλόγως, μάς δημιουργούνται ουκ ολίγες απορίες:

Τί σχέση μπορεί να έχουν οι Σταλινικοί «κομυνιστές» της (τρισκατάρατης κατά τα άλλα) Σοβιετίας κατά την δεκαετία του 1930 με τους δημοκρατικούς Ευρω-κράτες και Ευρω-λιγούρηδες του σήμερα; Εντάξει, κατανοούμε την σχέση τους με το ΚΚΕ της εμφυλιοπολεμικής περιόδου, του ομιλούντος την «πλέργια δημοτικιά», αλλά… με την Ευρώπη;

Είναι δυνατόν να έχουν καμία σχέση με τους σοσιαλιστές που στις 11/1/1982, σχεδόν στις 2 μετά τα μεσάνυχτα, εν είδει «τροπολογίας» και με 30 βο(υ)λευτές παρόντες επέβαλλαν το μονοτονικό σύστημα γραφής;

Γιατί αυτή η επιμονή με την αλλαγή της γλώσσας; Και γιατί επανεμφανίζεται το θέμα πιο έντονα σήμερα εν μέσω «οικονομικής κρίσης;».

Όταν ένας σχεδιασμός αποδεικνύεται επίμονος και διαχρονικός από φαινομενικά διαφορετικές μεταξύ τους εξουσιαστικές κλίκες, σε διαφορετικές χρονικές περιόδους και τόπους, τότε ασφαλώς χρήζει προσοχής και ερμηνείας.

Κατ’ αρχήν, είναι δεδομένο πως τέτοιου τύπου διαρκείς χειρουργικές επεμβάσεις «χωρίς αναισθητικό» σε μια γλώσσα –στην οποιαδήποτε γλώσσα– με την πάροδο του χρόνου (δεκαετιών ή μόλις λίγων εκατονταετιών) κατασκευάζει με τεχνητό τρόπο μια ιστορική ασυνέχεια. Όταν, για παράδειγμα, ένας Έλληνας ή ένας Γερμανός μετά από 100 χρόνια δεν θα μπορεί ούτε καν να διαβάσει και να κατανοήσει ένα κείμενο που γράφτηκε στη γλώσσα του το 1950, τότε δημιουργείται μια ασυνέχεια, η οποία εάν συνδυαστεί με επιπλέον «χειρουργικές επεμβάσεις στρογγυλοποίησης» στην ιστορική μνήμη και καταγραφή, εύλογα θα οδηγεί στον «προβληματισμό»: Πρόκειται για τον ίδιο λαό ή για κάτι άλλο καινούριο; Υπάρχει σχέση του ενός με τον άλλο και ποια είναι αυτή; Κι εκεί φυσικά, ανοίγει ο δρόμος για θεωρητικές ακροβασίες που μπορούν να αναπτύσσουν διάφοροι «σοβαροί» (και ακόμη σοβαρότερα δουλοπρεπείς) ιστορικοί του μέλλοντος, είτε αναδεικνύοντας επιλεκτικά την αλήθεια είτε, εξ ίσου επιλεκτικά, αποκρύπτοντάς την.

Η ιστορία βρίθει από τέτοιου είδους απόπειρες κατασκευής «ασυνεχειών». Σε όλες τις περιπτώσεις θα δούμε από πίσω τους κτίστες κρατών, αλλά -σε πολύ μεγαλύτερο βαθμό- κτίστες αυτοκρατοριών. Όλες οι αυτοκρατορίες ήταν και είναι υποχρεωμένες, για να υπάρξουν ως τέτοιες, να καταπίνουν τους λαούς που εγκλωβίζονται στην επικράτειά τους προς όφελος του «κέντρου». Συνηθέστατα η έννοια του «καταπίνουν» είναι κυριολεκτική: Κάποιοι λαοί σχεδόν «εξαφανίζονται» δια της γενοκτονίας. Κι ακόμη χειρότερα από τη φυσική τους εξόντωση, η γενοκτονία επεκτείνεται και στα πνευματικά τους δημιουργήματα (ιδέες και γραπτά για παράδειγμα). Πνευματικό δημιούργημα είναι και η ίδια γλώσσα, γραπτή και προφορική, και -αντίστροφα- ο πλούτος ή η φτώχεια της επηρεάζει την εξέλιξη ή την καταρράκωση του ανθρώπινου πνεύματος. Η γενοκτονία, είτε φυσική είτε επί των πνευματικών δημιουργημάτων, συγκλίνει στην δημιουργία του επιθυμητού «ανθρωπότυπου» της αυτοκρατορίας.

Τον ανθρωπότυπο του χριστιανού ονειρεύτηκε η Νέα Ρωμαϊκή αυτοκρατορία των εκχριστιανισθέντων Ρωμαίων της Ανατολής (αυτή που μετά την πτώση της Πόλης ονομάστηκε από τους δυτικούς ιστοριογράφους «Βυζαντινή»), και δεν δίστασε προ της γενοκτονίας εκατομμυρίων «Εθνικών», κατά βάση Ελλήνων, αλλά όχι μόνο. Παρομοίως και η δυτική Αγία Ρωμαϊκή αυτοκρατορία με τη γενοκτονία των λαών της βόρειας και δυτικής Ευρώπης. Τον ανθρωπότυπο του Σοβιετικού πολίτη ονειρεύτηκε η Σοβιετική αυτοκρατορία και δεν εδίστασε να προχωρήσει στην γενοκτονία 20 εκατομμυρίων ανθρώπων μόνο στο έδαφός της και εκτός πολέμου. Τον ανθρωπότυπο του Ευρωπαίου ονειρεύεται και η σημερινή Ευρωπαϊκή αυτοκρατορία. Η τελευταία, αν και η κατασκευή της στηρίχθηκε στην δεύτερη παγκόσμια ανθρωποσφαγή, σκέφτεται να μην επαναλάβει φυσικές γενοκτονίες στο έδαφός της, προς το παρόν (αυτές θα πραγματοποιούνται στην Ασία προς δόξαν του μελλοντικού παγκόσμιου πολίτη…). Θα αρκεστεί στην πνευματική γενοκτονία εντός της επικράτειάς της, με κύριο όπλο τον σημερινό οικονομικό πόλεμο και τις ατελείωτες στρατιές των προπαγανδιστών της.

Υπάρχουν βασικότατες ομοιότητες μεταξύ όλων αυτών των ανθρωπότυπων. Ήταν και είναι όλοι τους διανοητικά πλήρως αποπροσανατολισμένοι, ηθικά καταρρακωμένοι έως εξευτελισμού, βαθύτατα τρομοκρατημένοι και -φυσικά- οικονομικά εξαθλιωμένοι. Δούλοι, παρασημοφορημένοι με τον τίτλο του πολίτη.

Η κομμουνιστική θεωρία εμπέδωσε τον διεθνισμό στοχεύοντας (ή ορθότερα παριστάνοντας ότι στοχεύει) στην παγκόσμια κυριαρχία, ωστόσο την επιτυχία θα καρπωθούν οι πάτρωνες των Ευρωκρατών έστω κι αν είναι αναγκασμένοι να αποκηρύττουν την Σοβιετική Ένωση μετά βδελυγμίας. Γιατί, μπορεί να τεκμηριωθεί ιστορικά επαρκώς πλέον, ότι υπάρχει άμεση σύνδεση μεταξύ κομμουνισμού, ναζισμού (εθνικοσοσιαλισμού) και Ευρωπαϊκής Ένωσης, καθώς κατά «περίεργο» τρόπο «συνεργάστηκαν» για την κατάκτηση του κόσμου από τις υπερεθνικές εξουσιαστικές κλίκες που τελευταία αποφάσισαν -ή αναγκάστηκαν- να γίνουν περισσότερο ορατές.

Αυτή είναι η μια πλευρά των αποτελεσμάτων της αλλοίωσης των ανθρώπινων γλωσσών. Η γλώσσα, όμως, επηρεάζει ευθέως την επαφή του ανθρώπου με τον εαυτό του και το περιβάλλον του. Για παράδειγμα, στην Ελληνική όπου, λόγω δομής, οι ίδιες οι λέξεις εμπεριέχουν και το νόημα, δημιουργείται μια άμεση αντίληψη του περιβάλλοντος και των εννοιών δια των λέξεων. Αυτή είναι πολύ μεγάλη διαφορά από λέξεις οι οποίες δεν σημαίνουν τίποτα αλλά αναπαριστούν αφηρημένα κάτι, λέξεις τις οποίες κανείς δεν μπορεί να βρει την σύνδεσή τους με την πραγματικότητα. Γιατί οι άνθρωποι πρώτα κατανόησαν βαθιά το περιβάλλον τους και αυτή η κατανόηση «σφραγίστηκε» μέσα στις ίδιες τις λέξεις. Και η σύνδεση με την πραγματικότητα χάνεται με την απώλεια της γνώσης με την οποία συντίθενται οι λέξεις. Εάν ο «κυν-ηγός» γίνει «κινιγός» κανείς δεν θα μπορεί να καταλάβει πλέον πως «κυνηγός» είναι αυτός που «άγει (οδηγεί) τον κύνα (σκύλο)» με σκοπό την ανεύρεση θηράματος.

Ο άνθρωπος είναι δεδομένο πως στηρίζει την ύπαρξή του στην προσπάθεια νοηματοδότησης του περιβάλλοντός του. Χωρίς κατάλληλη απάντηση στην ερώτηση «ποιό είναι το νόημα;» ο άνθρωπος παραμένει μετέωρος και δεν εξελίσσεται. Και οι άνθρωποι κατέβαλαν σκληρές προσπάθειες, για χιλιάδες χρόνια για τη νοηματοδότηση του περιβάλλοντος και του εαυτού τους και αυτή η διαδικασία, που είναι άμεσα συνδεδεμένη με τη διαδικασία κατανόησής τους, αποτυπώθηκε και στις λέξεις. Οπότε η απονοηματοδότηση των λέξεων ουσιαστικά μας ωθεί σταδιακά πίσω, εκεί απ’ όπου ξεκινήσαμε.

Κι αυτό τελικά είναι και το ζητούμενο για τους νέους και φιλόδοξους αφέντες. Στην εποχή της υπερπληροφόρησης, όπου η πληροφορία συσσωρεύεται πιο γρήγορα κι από τα σκουπίδια του πολιτισμού, δεν έχει νόημα να προσπαθούν να την περιορίσουν, αν και κάνουν στοχευμένες προσπάθειες και προς αυτήν την κατεύθυνση. Αυτό που έχει νόημα είναι το να κρατήσουν για τον εαυτό τους τα θεμέλια που διδάσκουν στον άνθρωπο πως να ζει σαν άνθρωπος. Ας υπάρχουν σαν επιτυχημένοι επαγγελματίες μεν, αλλά αποτυχημένοι άνθρωποι δε…

Δεν είναι, όμως, μόνον αυτό.

Κατά τη δεκαετία του 1990, τότε που τέθηκε από τους γενετιστές επιστήμονες ο στόχος της πλήρους χαρτογράφησης του ανθρώπινου γονιδιώματος, Ρώσοι επιστήμονες στη Μόσχα ακολούθησαν έναν άλλο δρόμο. Ξεκινώντας από την ιδέα, πως η δομή του DNA μοιάζει με την σύνθεση των λέξεων, έχοντας κάποιο βασικό «αλφάβητο», ενέπλεξαν στην έρευνα και γλωσσολόγους. Το εξέτασαν, δηλαδή, όχι από χημικής-βιολογικής πλευράς, αλλά όπως θα εξέταζαν τη δομή και τα χαρακτηριστικά μιας ανθρώπινης γλώσσας. Το συμπέρασμα ήταν πως υπάρχει άμεση και ευθεία σύνδεση της «γλώσσας» του DNA με την απτή ανθρώπινη γλώσσα, οπότε η ίδια η ανθρώπινη ομιλία/γλώσσα ξεκινά από τον πυρήνα του βασικού βιολογικού δομικού στοιχείου.

Με αυτήν την διαπίστωση, σκέφθηκαν να δοκιμάσουν το αντίστροφο: Την επίδραση της φυσικής ανθρώπινης ομιλίας πάνω στη δομή του DNA. Η ομιλία μέσω ενός μικροφώνου μετατρεπόταν σε φωτεινές συχνότητες οι οποίες «φώτιζαν» το DNA βιολογικών ιστών και συλλέγονταν πληροφορίες για το πώς αντιδρά το DNA σ’ αυτές. Αποδείχθηκε πως η «συνομιλία» αυτή αναδιοργάνωνε τη δομή του DNA με διάφορους τρόπους, ενίοτε καθοριστικούς. Απέδειξαν, δηλαδή, πως ο άνθρωπος μπορεί να μεταβάλλει την ίδια του την βιολογική δομή απλώς με την ομιλία του.

Αυτό βέβαια ήταν γνωστό από την αρχαιότητα. Θυμηθείτε τους παλαιότερους που απέφευγαν τη συχνή χρήση κάποιων λέξεων (κατάρες…) στη βάση του γνωστού «μαγικού» ότι «οι λέξεις έχουν δύναμη». Όπως και τη χρήση συγκεκριμένων ήχων ή συγκεκριμένων λόγων («προσευχής») για θεραπευτικούς σκοπούς. Μπορεί να μην ήξεραν από DNA αλλά η παρατήρηση, ο πειραματισμός, η ευφυΐα και η ενσυναίσθηση τους είχαν οδηγήσει στην ίδια γνώση. Η ηχοθεραπεία είναι γνωστή σήμερα, αλλά ήταν γνωστή τουλάχιστον ήδη από την εποχή του Ιπποκράτη.

Οπότε, η γνώση των ψυχολογικών αποτελεσμάτων των ήχων είχε ενσωματωθεί στις λέξεις, στους φθόγγους στην ηχητική χροιά των λέξεων, η γλώσσα, δηλαδή, είχε αναχθεί σε επιστήμη.

Τα ήξεραν αυτά οι Σοβιετικοί, όπως τα ξέρουν και οι σύντροφοί τους σημερινοί Ευρωκράτες, τους ίδιους εμπνευστές και χρηματοδότες είχαν άλλωστε. Σήμερα, βεβαίως, μπορεί ο καθένας να «καθαρίζει» με αυτές τις μικρολεπτομέρειες μιλώντας για οπισθοδρομικότητα, συντηρητισμό κ.λπ., αλλά δυστυχώς γι’ αυτούς συμβαίνει ακριβώς το αντίθετο. Οι υπερεθνικές κλίκες κατάφεραν να βρεθούν στην κορυφή του κόσμου, όχι απλά επειδή είναι αδίστακτες, αλλά επειδή έχουν γνώση (και τεχνογνωσία) και ασφαλώς δίνουν την πρέπουσα σημασία στις λεπτομέρειες. Ο πόλεμος, επομένως, είναι στο επίπεδο της γνώσης και κανείς δεν θα μπορεί να σταθεί ως άνθρωπος απέναντί τους στο μέλλον χωρίς να δίνει σημασία σε τέτοιες «λεπτομέρειες», ακόμη κι αν κατά τα άλλα είναι οπλισμένος σαν αστακός…