Αποδελτίωση έτους

είναι μέρες που ξυπνάς και βλέπεις μπροστά σου να σηκώνεται ένα ψηλό βουνό που πρέπει να σκαρφαλώσεις για να βγάλεις τη μέρα σου και η αλήθεια είναι πως συμβιβάζεσαι με αυτό γιατί τόσα χρόνια έμαθες καλά το μονοπάτι συνήθισες τις γρατζουνιές από τα φρύγανα στα πόδια και πάνω που το παίρνεις απόφαση πως έτσι θα είναι για πάντα η ζωή σου έρχεται αναπάντεχα εκείνη η μέρα που ξυπνάς και βλέπεις να απλώνεται ένα ηλιόλουστο γαλάζιο πέλαγος επιτέλους χαμογελάς τι ωραία που είναι η ζωή λες κι αμέσως γδύνεσαι και βουτάς βιαστικά στα γαλανά νερά σκίζεις το νερό με κραυγή ευτυχίας αλλά ωχ δεν ξέρεις μπάνιο δεν είναι αλήθεια κουνάς τα χέρια σου άτσαλα μα δεν μπορείς να βγεις στην επιφάνεια δεν είναι δυνατόν παλεύεις με το υγρό κενό κερδίζεις λίγους πόντους βγαίνουν λίγο τα μάτια σου στην επιφάνεια αλλά τα μάτια δεν αναπνέουν μόνο βλέπουν στιγμιαία μέσα από τους αφρούς έναν τύπο να έχει σκάσει στα γέλια από τη στεριά μα ούτε βοήθεια δεν προλαβαίνεις να φωνάξεις γιατί σε ξαναπαίρνει μέσα ο βυθός τα χέρια σου ελαττώνουν την προσπάθεια ώσπου χάνεις οριστικά τις δυνάμεις σου δε προβάλλεις καμία αντίσταση παραδίνεσαι στο θαλάσσιο ρεύμα που σε ξεβράζει νεκρό στην ακτή και τότε σε βουτάει απ' τα μαλλιά ο άλλος εαυτός σου απ' το βουνό σε σέρνει νεκρό μέχρι την κορυφή νοτίζοντας το μονοπάτι γιατί ακόμα στάζεις και μόλις φτάνει απάνω ανοίγει την πόρτα της πέτρινης καλύβας και σε στοιβάζει σε μια ντάνα από πτώματα των προγενέστερων ονειροπαρμένων εαυτών σου.

Είναι μια ασθμαίνουσα πρόταση, ένα ασθμαίνον κείμενο που έγραψε ο Σαμσών Ρακάς -σου ορκίζομαι ότι δεν άλλαξα ούτε ένα ιώτα αντιγράφοντάς το- και δεν ξέρω ρε φίλε αναγνώστη, αλλά πάντως πολύ με άγγιξε δοθέντος του κλίματος των ημερώνε.

Τραγούδι. 

Οι εντυπώσεις ενός πνιγμένου