ΑΥΤΟΝΟΜΙΑΣ ΕΓΚΩΜΙΟΝ
Κοίτα ρε μάγκα μου τι παθαίνει ο άνθρωπος άμα δεν ασχολείται με τηλεόραση, ραδιόφωνο, εφημερίδες και ίντερνετ, αλλά μόνο πίνει, πίνει, πίνει και ενίοτε τρώει...
Εγώ για παράδειγμα, χαμπάρι δεν είχα πάρει για όλο αυτό το τζέρτζελο με τη λογοκρισία που επέβαλαν οι μαύρες ρόμπες στο βιντεάκι του Γαβρά.
Ωραίες οι μαύρες ρόμπες πάντως: Αποτελώντας το βαθύ κράτος, καταφέρνουν εκ πρώτης όψεως τον στόχο τους, αλλά μέσα στην καφροσύνη που τους επιβάλλει η θρησκεία τους, εν τέλει καταφέρνουν το αντίθετο από αυτό που επιδιώκουν: Διαφημίζουν αυτό που απαγορεύουν!
Υπολογίζω ότι σε κάνα μήνα, δεν θα υπάρχει άνθρωπος στην υφήλιο που να μην έχει δει το βιντεάκι το οποίο λογόκριναν οι ταλιμπάν με τις μαύρες ρόμπες.
Το θεωρώ διαφημιστικό άθλο εκ μέρους τους!
Άνετα και χαλαρά θα τους προσλάμβανα ως διαφημιστές της πρώτης ταινίας μου, αν ήμανε σκηνοθέτης.
Πάντως εγώ, όταν πιτσιρικάς πρωτοπήγα σε εκείνα τα μέρη περί την Ακρόπολη, μέσα στην πιτσιρικίστικη άγνοιά μου είχα μια σοβαρή απορία: "Γιατί στον κόρακα όλοι θαυμάζουν το ερείπιο τον Παρθενώνα, και κανείς δεν θαυμάζει το Θησείο, που αφενός στέκεται όρθιο και αγέρωχο, αφετέρου είναι και πιο προσιτό: Ούτε σκάλες πρέπει ν' ανέβεις για να το δεις, ούτε ανηφόρια, ούτε τίποτα: Ένα τσουπ κάνεις και το επισκέπτεσαι".
Είπαμε, πιτσιρικάς ήμουν, ναι μεν αριστούχος για το επίπεδο γνώσεων που θα έπρεπε να έχω, αλλά πιτσιρικάς.
Αργότερα, μεγαλώνοντας, κατάλαβα "γιατί στον κόρακα όλοι έχουν φάει σκάλωμα με τον Παρθενώνα", αλλά ακριβώς τότε σκάλωσα να μάθω "για ποιόν στον κόρακα λόγο τη σκαπούλαρε το Θησείο και δεν το ισοπέδωσαν οι ταλιμπάν με τις μαύρες ρόμπες". Και είναι σοβαρή η απορία αυτή, ακριβώς λόγω του ότι το Θησείο είναι ευκολοπρόσιτο. Ένα τσακ θα έκαναν και θα το ισοπέδωναν. Δεν είναι χτισμένο δα πάνω σε κάνα κάστρο, όπως ο Παρθενώνας...
Το έψαξα λοιπόν, κάπως, το θέμα.
Το συμπέρασμά μου είναι ότι το Θησείο ήταν ναός του Ηφαίστου. Και το ναό του Ηφαίστου τον κουμαντάριζαν εκείνοι εκεί οι λεβέντες που διοργάνωναν τα Ηφαίστεια (κάτι σαν τα Προμήθεια ήταν και τα Ηφαίστεια, με λαμπαδηδρομίες και τα ρέστα). Και επειδή οι κουμανταρίζοντες το ναό του Ηφαίστου -άρα και τα Ηφαίστεια- ήντονε μεταλλάδες, χαλκουργοί και τα ρέστα, η γιορτή λεγόταν και Χάλκεια. Φτωχοί άνθρωποι ήντουσαν, γιόρταζαν τρώγοντας κουκιά -που να βρούνε φράγκα για αρνάκια ογκραντέν και τα ρέστα... με κουκιά γιορτάζανε, ίσως και για να τσαντίζουν τους πνευματηφόρους Πυθαγόρειους που απεχθανόντουσαν τα κουκιά.
Αυτοί λοιπόν οι Χαλκείς του Ηφαίστου, έκαναν την εξής καταγεγραμμένη μαγκιά: Κάποια εποχή το κράτος, η πολιτεία των Αθηναίων, να πούμε, τους πρότεινε η γιορτή τους να γίνει πάνδημος, όπως είχαν γίνει και τα Προμήθεια:
Όπως τα Προμήθεια αρχικά τα διοργάνωναν οι κεραμοποιοί και μετά ανέλαβε τη διοργάνωσή τους το κράτος, έτσι να γίνει και με τη γιορτή των Χαλκείων: Να τελείται με φράγκα του κράτους, με φαντασμαγορία, βεγγαλικά και δε συμμαζεύεται, χώρια που θα έτρωγαν και κάτι καλύτερο από κουκιά. Στο κάτω-κάτω, σου λέει, "ρε μάγκα μεταλλά, έτσι κι αλλιώς η γιορτή σου είναι κοντά στα Πυανέψια που όλη η πόλη τρώει κουκιά... ε, ρε μπαγάσα, θα επιμείνεις να φας κουκιά και δεύτερη φορά τον ίδιο μήνα ενώ εμείς σου προσφέρουμε βόδια και αρνάκια? Δε θες να λιγδώσει το αντεράκι σου ρε μόρτη μου"?
Αλλά οι μεταλλάδες στάθηκαν ανένδοτοι: Σου λέει, δικιά μας η γιορτή, κι ό,τι θέλουμε την κάνουμε. Δεν θα την κάνουμε ατραξιόν όπως καταντήσατε τα Προμήθεια. Θα την κρατήσουμε σε στενό επαγγελματικό κύκλο, με τα παραδοσιακά κουκιά -που άλλωστε, έχουν και τζέρτζελο: Δείτε πόσο τσαντίζουν τους πνευματηφόρους Πυθαγόρειους!
Και πράγματι, η γιορτή ενώ έγινε πάνδημος για κάνα-δυο φορές, τελικά απο-πανδημοποιήθηκε και συνέχισε ως γιορτή των μεταλλάδων. Από την πάρτη τους για την πάρτη τους, και το κράτος στην απόξω, να κοιτάει από την κλειδαρότρυπα.
Και είναι να μη δημιουργηθεί μια παράδοση θρησκευτικής αυτονομίας: Έτσι και δημιουργηθεί και γίνει θεσμός, παγιώνεται και δεν ξεκουνιέται εύκολα, ως γνωστόν.
Πιθανότατα λοιπόν, αυτή η αυτονομία των μεταλλάδων (smiths θα τους έλεγε κάποιος), κράτησε αιώνες, μέχρι την επικράτηση των κακορίζικων. Οι κακορίζικοι, είδαν έναν ωραίο ναό -το σήμερα λεγόμενο Θησείο- και κάτι μπρατσωμένους μαυριδερούς να τον διοικούν, χωρίς ίχνος πνευματικότητας, και σου λέει "εδώ είμαστε... θα τους φάμε χαλαρά τον όμορφο ναό και θα τον κάνουμε βασιλική μετά τρούλου".
Είχαμε δει σε παλιότερα ποστάκια ότι ναι μεν μέταλλο και πατέντες και φωτιά ο Ήφαιστος, αλλά και καλλιέργεια της γης και σπέρμα που γονιμοποιεί τη γη και γεννάει τον κουροτρόφο Εριχθόνιο... Διότι καλό πράμα η σπορά, αλλά χωρίς όργωμα τι να σου κάνει και η σπορά από μόνη της... Και όργωμα χωρίς εργαλεία του Ηφαίστου, γιοκ.
Όταν λοιπόν έσκασαν μύτη οι αγριωποί κακορίζικοι κι έκαναν την ερώτηση "τι θεό λατρεύετε ορέ σιχαμένοι μαυριδεροί smiths εδώ μέσα?", χαλαροί κι άνετοι οι smiths απάντησαν κάτι σε στυλ "Μα, θέλει και ρώτημα? Τον άγιο Γεώργιο, βέβαια!!! Έχουμε μάλιστα κι ένα σχετικό τροπάριο:
"...οβριμόθυμε, μεγασθνές, ακάματον πυρ... παύσον λυσσώσαν μανίαν πυρός ακαμάτου..."
Κουτσά-στραβά, (άλλωστε κουτσός ήταν κι ο Ήφαιστος), τα βρήκαν με τους κακορίζικους, που μες την αμορφωσιά τους τη λέξη "ακάματον" την εξέλαβαν ως "ακαμάτικον", με αποτέλεσμα το Θησείο να γίνει ήσυχα και όμορφα "Ναός του Αη-Γιώργη του Ακαμάτη" και να λειτουργεί στη χάση και στη φέξη, εφόσον ακαμάτης=τεμπέλης=μια εκκλησία που δουλεύει τεμπέλικα.
Υπολογίζω ότι οι μεταλλάδες θα έκαναν και δώρο τίποτα μεταλλικά μπιχλιμπίδια στον εκάστοτε μητροπολίτη για να τους αφήνει στην ησυχία τους και να λατρεύουν τον προστάτη τους όπως εκείνοι γούσταραν. Συνηθισμένοι θα ήταν, άλλωστε: Και πριν τους κακορίζικους, είπαμε, το ίδιο έκαναν όσον αφορά τις σχέσεις της λατρείας τους με τις λατρείες της πολιτείας.
Βέβαια, για τα μεταλλικά μπιχλιμπίδια που δώριζαν στον εκάστοτε μητροπολίτη δεν ξέρουμε και πολλά πράγματα. Απλώς τα υποθέτουμε. Όμως είναι βάσιμη η υπόθεσή μας, διότι ξέρουμε με βεβαιότητα ότι αργότερα, όταν μπούκαρε η οθωμανοκρατία, ακριβώς έτσι ξηγιόντουσαν οι smiths:
Είναι ιστορικώς καταγεγραμμένο πως του αγίου Γεωργίου, ήτοι εκεί κοντά κάθε νέα Σελήνη του Απριλίου, αν δεν κάμνω λάθος, έδιναν εκεί πέρα ένα πλουμιστό και όμορφο ασημένιο κλειδί -ένα μεταλλικό κλειδί να! με το συμπάθειο- στον ξερωγώ τούρκο βοεβόδα της πόλης, και τους επέτρεπε μια -και μοναδική- φορά το χρόνο (δηλαδή τη μέρα της γιορτής του αγίου τους -ήγουν χοντρικά τη νέα σελήνη του Απριλίου, αν δεν κάνω λάθος) να ανοίγουν τον "Αη-Γιώργη τον Ακαμάτη" και να καλούν κόσμο και να λένε και να κάνουν κάνουν τα δικά τους.
Όλες τις άλλες μέρες του χρόνου, το Θησείο, δηλαδή ο ναός του Ηφαίστου, ήταν κλειστός για το κοινό. Διότι είπαμε: Εκτός από "Ακαμάτης", ο εν λόγω προστάτης τους ήταν και οβριμόθυμος, και μεγασθενής, και γενικά ήταν να μην πάρει ανάποδες. Δε γούσταρε περίεργους επισκέπτες...
Κάπως έτσι, εν συντομία, τη σκαπούλαρε το Θησείο, με αποτέλεσμα να είναι ο πιο καλοδιατηρημένος ναός του είδους του, παρόλο που απείχε ένα τσουπ από την Ακρόπολη.
Και το κοινό στην Αθήνα, ο λαουτζίκος, που έβλεπε όλους τους υπόλοιπους ναούς της πόλης να γίνονται συντρίμμια από τα άθλια χέρια των κακορίζικων, πήγαινε κάθε τόσο, κοίταγε, και με έκπληξη διαπίστωνε ότι όλες οι κολώνες είναι στη θέση τους!
Κάπως έτσι δημιουργήθηκε στη βυζαντινή-μεσαιωνική Αθήνα η άλλη ονομασία για το ναό του Ηφαίστου: "Οι 32 κολώνες".
(Άσχετα αν, μυστηριωδώς, οι κολώνες είναι τελικά 36).
Και, βέβαια, σιγά-σιγά ο θρύλος άρχισε να ντύνει τον Αη Γιώργη τον Ακαμάτη με τους μπρατσωμένους smiths λειτουργούς: Ότι είναι "βωμός, εις όν ταφής αξιούνται οι παγκρατισταί και οι ολύμπιοι" για το μπρατσωμένο των λειτουργών του, "εν ώ φοιτώντες οι ρήτορες, τους επιταφίους λόγους ανεγίγκωσκον" για την αυτονομία τους και την ελευθερία τους να μιλάνε ελεύθερα μεταξύ τους...
και άλλα τέτοια κουλά.
Ξεφύγαμε βέβαια από το ζήτημα με το βίντεο του Γαβρά και τη λογοκρισία από τις μαύρες ρόμπες, αλλά φρονώ πως η επιβίωση του θησείου έχει πολλά να μας διδάξει. Με πρώτο και καλύτερο, το ότι "ως αρετή και τόλμη, η ελευθερία εννοεί την αυτονομία από το κράτος, ακόμα κι αν αυτή η αυτονομία επιφέρει απομόνωση από την κοινωνία. Αυτό που δείχνει να απομονώνει σήμερα, θα είναι ευεργετικό αύριο".
Αλλιώς δε γίνεται.
Οι Χαλκείς μας δείχνουν το δρόμο που θα έπρεπε να είχαν ακολουθήσει οι Προμηθείς.
Έτσι νομίζω.
(Πω-πω... πάλι πολυλογία μ' έπιασε...)
Υ.Γ: Μιας και μιλάμε για τον Αη Γιώργη τον Ακαμάτη, κάνοντας κλικ σ' αυτή την όμορφη ιστοσελίδα της "Αλληλεγγύης" -όπου ως "Αλληλεγγύη" νοείτι μια ΜΚΟ της εκκλησίας- μπορείτε (προς το μέσον της σελίδος) να θαυμάσετε μια "μονόκλιτη βασιλική του Αγίου Γεωργίου", ευρισκομένη εις τας Αθήνας.
Πρόκειται, εμφανέστατα, για "Χριστιανική εκκλησία του Αγίου Γεωργίου".
Έτσι, διά να εννοήσωμεν όλοι -ακόμα και οι πλέον χριστοπαπαδόπιστοι- τι εννοούν οι κακορίζικοι ως "Cultural treasures of the Church of Greece".
Μιλάμε, οι άνθρωποι έχουσι ξεφύγει παντελώς... Είναι πεπεισμένοι ότι τα πάντα τους ανήκουν! LOL
Είναι για γέλια!
Α, εις την home page του όλου πράγματος, μανθάνομεν ότι ο εν λόγω αναιδής ιστότοπος που αναιδώς αναφέρει τον ναό του Ηφαίστου ως "μονόκλιτη βασιλική", έχει χρηματοδοτηθεί κατά 80% από την Ευρωπαϊκήν Ένωσιν...
Φρίκη! Πληρώνουσι αι Ευρώπαι δια την προπαγάνδαν των κακοριζίκων, που ακόμα δεν έχουν καταλάβει τι σημαίνει "Ακαμάτης"... Ενώ, θεωρητικώς -και πρακτικώς, βέβαια- είναι μια εκ των λέξεων που θα έπρεπε να γνωρίζουσι καλώς τι σημαίνει... LOL
Πέμπτη, Ιουλίου 30, 2009
PRKLS ΜΑΜΑΛΑΚΗΣ
Με αφορμή μια συζήτηση που είχα τις προάλλες και είχε ως θέμα το βιβλίο "Ο τσελεμεντές του αναρχικού", την ιστορία του βιβλίου, καθώς και την ενδιαφέρουσα μεταστροφή του συγγραφέα του προς τα χριστιανικά ιδεώδη (μπρρρρ...), είπα να βάλω εδώ καμιά συνταγή.
Δεν εννοώ συνταγή από το εν λόγω βιβλίο, αλλά μιας και πλάκωσε ζέστη αφενός και οι εξουσιαστές μας τα 'χουν κάνει καρπούζια αφετέρου, λέω να βάλω εδώ μια συνταγή για καρπουζόπιτα!
Ναι, φίλοι και φίλες! Ο prkls εζήλωσεν δόξαν Μαμαλάκη και στα πλαίσια του μότο (για το μότο ρε γαμώτο) "Λόγοι τε και πλίνθοι και ξύλα και κέραμοι, ατάκτως μεν ειρημένα, ψιλοχρήσιμα δε", ας μάθουμε τίνι τρόπω ξηγιούνται εις το καρπούζι οι Κυκλαδίτισσες.
Πηγή μου θα είναι το εμπεριστατωμένο magires.blogspot.com, του οποίου την τακτική ανάγνωση συνιστώ ανεπιφύλακτα!
Ναι φίλοι και φίλες, διότι το καλοκαίρι θέλει την καλοπέρασή του κι εμείς, καλοπερασάκηδες κλασικού τύπου, οφείλουμε να δώσουμε μια εσάνς καλοπέρασης στη ζωή μας, έστω και χρησιμοποιώντας τα φτηνά, λιτά και απέριττα υλικά που μας παρέχουν σε τόση αφθονία και φτήνια η μαμά μας η φύση και οι μάκαρες θεοί.
Μέχρι την επόμενη φορά που θα τα ξαναπούμε, να είστε όλοι καλά και στην κουζίνα (αλλά και στην πισίνα) ολοταχώς!
Με αφορμή μια συζήτηση που είχα τις προάλλες και είχε ως θέμα το βιβλίο "Ο τσελεμεντές του αναρχικού", την ιστορία του βιβλίου, καθώς και την ενδιαφέρουσα μεταστροφή του συγγραφέα του προς τα χριστιανικά ιδεώδη (μπρρρρ...), είπα να βάλω εδώ καμιά συνταγή.
Δεν εννοώ συνταγή από το εν λόγω βιβλίο, αλλά μιας και πλάκωσε ζέστη αφενός και οι εξουσιαστές μας τα 'χουν κάνει καρπούζια αφετέρου, λέω να βάλω εδώ μια συνταγή για καρπουζόπιτα!
Ναι, φίλοι και φίλες! Ο prkls εζήλωσεν δόξαν Μαμαλάκη και στα πλαίσια του μότο (για το μότο ρε γαμώτο) "Λόγοι τε και πλίνθοι και ξύλα και κέραμοι, ατάκτως μεν ειρημένα, ψιλοχρήσιμα δε", ας μάθουμε τίνι τρόπω ξηγιούνται εις το καρπούζι οι Κυκλαδίτισσες.
Πηγή μου θα είναι το εμπεριστατωμένο magires.blogspot.com, του οποίου την τακτική ανάγνωση συνιστώ ανεπιφύλακτα!
Για την καρπουζόπιτα θα χρειαστούμε...
Ένα γλυκό (καλά γινομένο) Καρπούζι (μεσσαίου μεγέθους)
1 Κιλό Ζάχαρη
1,5 Κιλό Αλεύρι μαλακό
200 γραμμάρια μέλι Θυμαρίσιο
Ελαιόλαδο
Κανέλα και Γαρύφαλο τριμμένα
Σουσάμι
Για την παρασκευή... καθαρίζουμε το καρπούζι και αφαιρούμε τα κουκούτσια... (Αυτό το στάδιο θέλει πολυυυυυ υπομονή...)
Κόβουμε το καρπούζι σε μικρά κυβάκια και πασπαλίζουμε με την ζάχαρη... Αφήνουμε λίγο το καρπούζι να βγάλει τα υγρά του...
Πλάθουμε το Καρπούζι με την ζάχαρι και συρώνουμε σε ένα μπόλ όλους τους χυμούς του Καρπουζιού...
Στο μείγμα του Καρπουζιού με την Ζάχαρη προσθέτουμε το μέλι και το αλεύρι, την κανέλα και το γαύφαλο... Ανακτεύουμε ώστε να γίνει ένα παχύρευστο μείγμα...
Βάζουμε ελαιόλαδο (αρκετό) σε ένα στρογγυλό ταψί... ρίχνουμε μέσα το μείγμα του καρπουζιού, πασπαλίζουμε με κανέλα, γαρύφαλο και σουσάμι και ψήνουμε στο φούρνο για 30 -40 λεπτά στους 180 βαθμούς μέχρι να ροδίσει...
Τρώγεται Κρύα... Και έχει υπέεεεεεεεεροχη γεύση... Έχει την μορφή του χαλβά φαρσάλων...
εγώ την είχα φάει στην Νάξο σε ένα καφενείο πρίν 4 χρόνια και έπαθα την πλάκα μου... την έφτιαχνε μια γιαγιά και την σέρβιρε σαν συνοδευτικό με το παραδοσιακό Λικέρ Νάξου...
Κι αν Νομίζεται οτι η συνταγή ήταν μόνο αυτή... ΧΑχαΧΑ... είσται γελασμένοι... Κρατήσαμε αν θυμάσται το χυμό απο το καρπούζι που είχαμε πρίν πασπαλίσει με τη ζάχαρη... Αυτό το "Ζουμί" μπορούμε να το αξιοποιήσουμε ποικιλοτρόπος...
1η Εκδοχή... Ζελέ Καρπούζι: Συρώνουμε το χυμό, τον βρ'αζουμε, και προσθέτουμε ζελατίνη σε σκόνη (εμπορίου)... Μοιράζουμε σε μπόλ... Κι έτοιμα τα ζελέ μας...
2η Εκδοχή... Χυμός Καρπούζι: Απλά συρώνουμε καλά το χυμό καρπουζιού και βάζουμε στο ψυγείο... Για 3 μέρες μπορούμε να πίνουμε ένα Δροσερό χυμό καρπουζιού ή να το προσθέσουμε σε Bacardi και να φτιάξουμε το δικό μας Breezer...
3η Εκδοχή... Λικέρ Καρπούζι: Βράζουμε το χυμό αφού το συρώσουμε, προσθέτουμε κι άλλη ζάχαρη... Φτάχνουμε έτσι ένα ωραίο Συρόπι με άρωμα Καρπούζι το οποίο στην συνέχει το προσθέτουμε (αφού κρυώσει) σε κάποιο Άοσμο Αλκοολούχο ποτό... όπως την ΚΡΗΤΙΚΗ ΡΑΚΙ (ΌΟΟΟΟΛΛΛΛΕΕΕΕΕ) και έχουμε ένα ωραιότατο Λικεράκι...
Ναι φίλοι και φίλες, διότι το καλοκαίρι θέλει την καλοπέρασή του κι εμείς, καλοπερασάκηδες κλασικού τύπου, οφείλουμε να δώσουμε μια εσάνς καλοπέρασης στη ζωή μας, έστω και χρησιμοποιώντας τα φτηνά, λιτά και απέριττα υλικά που μας παρέχουν σε τόση αφθονία και φτήνια η μαμά μας η φύση και οι μάκαρες θεοί.
Μέχρι την επόμενη φορά που θα τα ξαναπούμε, να είστε όλοι καλά και στην κουζίνα (αλλά και στην πισίνα) ολοταχώς!
Παρασκευή, Ιουλίου 24, 2009
ΜΠΑΜΠΑΚΑ, ΖΑΧΑΡΗ!!!
Τις προάλλες μ' ένα σύντροφο -πάμπτωχο, ως και εγώ- συζητάγαμε το ενδεχόμενο να ιδρύσουμε μια ΜΚΟ (Μη Κυβερνητική Οργάνωση).
Το σκεπτικό μας ήταν απλό: "Δηλαδή αυτοί που τρώνε και πίνουνε μέσω των ΜΚΟ που ίδρυσαν, είναι πιο έξυπνοι από εμάς"?
Στο τέλος καταλήξαμε στο συμπέρασμα ότι μάλλον δεν είναι θέμα εξυπνάδας. Ότι μάλλον φταίνε οι ηθικές μας ιεραρχήσεις: Είναι διαφορετικές από τις δικές τους.
Κι επειδή στην εποχή μας δεν μπορεί κάποιος να πάει μπροστά με το σταυρό στο χέρι (ή, έστω, με το κηρύκειο στο χέρι, αν είναι να μιλήσουμε προσωπικά), είπαμε να το ψάξουμε το θέμα, μπας και πιάσουμε κι εμείς την καλή.
Στα πλαίσια του ψαξίματος, μια συντρόφισσα μου έφερε ένα παλαιότερο τεύχος του περιοδικού "Resistencias" (Τεύχος 3, Οκτώβριος 2006), όπου υπάρχει ένα αξιόλογο άρθρο με τίτλο "Μη Κυβερνητικές Οργανώσεις και Κοινωνικά Κινήματα: Αρμονική συμβίωση ή αλληλοσυγκρουόμενες πραγματικότητες;", που φέρει την υπογραφή "Ι.Ι.", ήτις πιθανότατα σημαίνει Ιωσηφίνα Ιακωβίδου (αλλά δεν παίρνω και όρκο).
Επειδή βρήκα ενδιαφέρον το άρθρο, είπα να το μεταφέρω εδώ, έτσι για το ονόρε του πράγματος.
Μη Κυβερνητικές Οργανώσεις και Κοινωνικά Κινήματα:
Αρμονική συμβίωση ή αλληλοσυγκρουόμενες πραγματικότητες;
Σε μια συζήτηση με ένα φίλο για την πραγματική φύση και τη χρησιμότητα των ΜΚΟ, καθώς εξέφραζα τις αμφιβολίες μου κατά πόσο αυτές οι οργανώσεις προσκομίζουν κάτι θετικό στην πορεία των κινημάτων, εκείνος αναφώνησε απορημένος: "Μα τι θέλετε επιτέλους? όσο εσείς αγωνίζεστε για να αλλάξετε τον κόσμο, κάποιοι πρέπει να ασχοληθούν και με τη βελτίωση της ζωής των απλών ανθρώπων. Οι επιτυχίες αυτών των οργανώσεων επηρεάζουν θετικά χιλιάδες ανθρώπους, που να πάρει η ευχή!".
Πράγματι, αυτή είναι μια ισχυρή εικόνα που δικαιώνει γενικότερα τις ΜΚΟ στα μάτια του κόσμου. Είναι όμως έτσι τα πράγματα?
Υπάρχει μια γενικότερη σύγχυση για τον ορισμό και τη φύση των κοινωνικών κινημάτων σε σχέση με τις ΜΚΟ. Ας πούμε από την αρχή ότι ένας από τους λόγους που συμβαίνει αυτό είναι και το ότι, παρ' όλο που οι ΜΚΟ του Βορρά έχουν συχνά συνδιαλεχθεί και συνδιαλέγονται με ριζοσπαστικά κινήματα του Νότου, η εμπειρία αυτή έχει πολύ λίγο καταγραφεί και ελάχιστα έχει επιχειρηθεί η εξαγωγή συμπερασμάτων. Η σύγχυση παρατείνεται ακόμη περισσότερο σε περιπτώσεις χωρών του Νότου όπου συλλογικές δράσεις που έχουν καθαρά τα χαρακτηριστικά κινήματος, αυτοαποκαλούνται ΜΚΟ για να λάβουν αναγνώριση και να διευκολύνουν έτσι τις δοσοληψίες τους με το κράτος ή με κάποια μορφή εξουσίας, ή, σε χώρες με αυταρχικά καθεστώτα, για να διασφαλίσουν απλώς το δικαίωμα να υπάρχουν.
Αν αποδεχθούμε τον ορισμό του Tarrow για τα κοινωνικά κινήματα ως "συλλογικές διεκδικητικές δράσεις που βασίζονται σε κοινούς σκοπούς και δομές αλληλεγγύης, σε παρατεταμένη αλληλεπίδραση ή σύγκρυση με τις ελίτ, με άλλα κοινωνικά υποκείμενα ή με το κράτος", ή αυτόν του Melucci, που βλέπει τα κινήματα ως "συλλογικές δράσεις που ακφράζουν μια σύγκρουση και συνεπάγονται τη ρήξη με τα όρια συμβατότητας του εξεταζόμενου συστήματος", τότε το κριτήριο της καθοριστικής διαφοράς κινημάτων - ΜΚΟ φαίνεται να επικεντρώνεται στη ρήξη ή όχι με το σύστημα.
Με αυτό το κριτήριο θα έπρεπε να υποστηρίξουμε ότι, γενικά, τα κινήματα παραμένουν προσηλωμένα σε μη θεσμικές μορφές δράσης, ενώ οι ΜΚΟ συνεργάζονται στενά με τους θεσμούς.
Είμαστε ωστόσο υποχρεωμένοι να αναγνωρίσουμε πως υπάρχουν κινήματα όπως το οικολογικό και το φεμινιστικό, τα οποία, ιδιαίτερα κατά την ωρίμανσή τους, συνεργάστηκαν στενά με τους θεσμούς, σε βαθμό τέτοιο που μετατράπηκαν ακόμα και σε πολιτικά κόμματα (πχ. Πράσινοι στη Γερμανία).
Ίσως, λοιπόν, το κεντρικό κριτήριο να μη σχετίζεται άμεσα με την κλασική αντιπαράθεση μεταξύ ριζοσπαστικών και συμβατικών μορφών δράσης αλλά, απλώς, με το κατά πόσο οι ΜΚΟ διευκολύνουν ή όχι την πορεία των κινημάτων.
Απ' αυτή την οπτική το ερώτημα θα έμπαινε κάπως έτσι: αντιπροσωπεύουν μήπως οι ΜΚΟ παγκόσμιες μορφές κινητοποίησης και πίεσης που συμπορεύονται με -ή και εντάσσονται - στα αντίστοιχα κινήματα, συγκροτώντας τις πιο τυπικές, ιεραρχημένες και επαγγελματικοποιημένες πτέρυγές τους, άρα και τις λιγότερο κινηματικές? Ή αποτελούν ένα φαινόμενο εντελώς ανεξάρτητο και, παρόλο που έχουν υιοθετήσει τα αιτήματα και τη ρητορική των κινημάτων, όχι μόνο δεν τα τροφοδοτούν αλλά έχουν αρνητικές επιπτώσεις στην αποτελεσματικότητά τους, επειδή λειτουργούν ως υποκατάστατα κοινωνικής δράσης?
Έχοντας σπρώξει στο κέντρο του σκηνικού αυτό το ερώτημα, θα πρέπει φυσικά να αντιμετωπίσουμε την πιθανότητα οι δύο υποθέσεις να αληθεύουν ταυτόχρονα, παρόλο που η ιστορική εμπειρία έχει διδάξει πως, όταν παρακμάζει ο πολιτικός ακτιβισμός τότε τα κινήματα βάσης αποδυναμώνονται και οι ΜΚΟ ενισχύονται, και αντιστρόφως.
Προτού επιχειρήσουμε να απαντήσουμε στο ερώτημα, ας ρίξουμε μια ματιά στα βασικά χαρακτηριστικά που διακρίνουν τις ΜΚΟ από τα σύγχρονα κινήματα.
Κατ' αρχήν οι οργανωτικές δομές των ΜΚΟ διαφέρουν σημαντικά από αυτές των κινημάτων. Οι ΜΚΟ, ιδιαίτερα οι μεγάλες, χαρακτηρίζονται από τυπική ιεραρχική δομή, σχετικά συγκεντροποιημένη εσωτερική διάρθρωση, αποτελεσματικό έλεγχο επί της βάσης και αξιόλογα πολιτικά και επικοινωνιακά μέσα θεσμικής πίεσης. διαθέτουν εξειδικευμένο, καλοπληρωμένο επαγγελματικό προσωπικό καριέρας, λαμβάνουν τεράστια ποσά για χρηματοδότηση των προγραμμάτων τους από διεθνείς οργανισμούς, από διακρατικές ενώσεις όπως η Ε.Ε., από ιδιωτικά ιδρύματα, από εταιρείες, ακόμα και από κράτη, και καταπιάνονται με στρατηγικούς σχεδιασμούς προγραμμάτων, με σκοπό τον επηρεασμό των δημοσίων πολιτικών. Η επίσημη αποστολή τους και οι οργανωτικοί τους στόχοι είναι συνήθως στενά προσδιορισμένοι, έτσι ώστε να ικανοποιούν τους χρηματοδότες τους.
Η εμμονή των στελεχών τους -γιατί περί στελεχών πρόκειται- στη συγγραφή προτάσεων για χρηματοδότηση προγραμμάτων είναι εντυπωσιακή και φτάνει στο σημείο οι προτάσεις να υποβάλλονται με κριτήριο την πιθανότητα χρηματοδότησής τους και όχι τις ανάγκες της αποστολής που υποτίθεται ότι υπηρετούν.
Όσο για τα μέλη των ΜΚΟ απαριθμούνται σε χιλιάδες, μερικές φορές ακόμα και σε εκατομμύρια, αλλά η ένταξή τους είναι τυπική και παθητική και συνήθως περιορίζεται στην οικονομική συνδρομή. Η λογοδοσία των στελεχών στα μέλη είναι από χαλαρή έως ανύπαρκτη, ενώ είναι πολύ πιο συγκεκριμένη και δεσμευτική απέναντι στους χρηματοδότες, κάτι που δεν συμβαίνει με τα κινήματα, των οποίων η ύπαρξη εξαρτάται απόλυτα από τους υποστηρικτές.
Τα σύγχρονα κινήματα, από την άλλη, είναι πολύ λιγότερο "οργανωμένα", υπό την έννοια ότι δεν έχουν εγγεγραμμένα ή σταθερά μέλη, και δεν διαθέτουν αυστηρή, γραφειοκρατικού τύπου οργάνωση. Παρουσιάζουν, κατά κανόνα, την εικόνα ενός ρευστού ή χαλαρού άτυπου δικτύου ποικίλων κοινωνικών ομάδων και πολιτικών οργανώσεων, ενώ οι αποφάσεις, όπως υποστηρίζεται από τους ίδιους τους ακτιβιστές, λαμβάνονται με οριζόντιο αμεσοδημοκρατικό τρόπο. Φυσικά δεν διαθέτουν επαγγελματικές ηγεσίες.
Τα κοινωνικά κινήματα, επειδή από τη φύση τους στοχεύουν στη ρήξη με το κατεστημένο και στη ριζική αλλαγή των κοινωνικών σχέσεων, δεν συμμετέχουν στην πολιτική με τον ίδιο τρόπο που συμμετέχουν οι ΜΚΟ, μέσω δηλαδή οργανωμένων πιέσεων και τακτικών, διαπραγματεύσεων και συμβιβασμών με τους θεσμούς, με σκοπό την επίτευξη μεταρρυθμίσεων και βελτιώσεων στο υφιστάμενο σύστημα.
Το γεγονός ότι υπάρχουν και κινήματα που συμπεριφέρονται με αυτό τον τρόπο, δεν οφείλεται βέβαια σε κάποιο εγγενές κινηματικό χαρακτηριστικό, αλλά είναι, ακριβώς, αποτέλεσμα της ΜΚΟποίησής τους.
Αλλά ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή:
Οι νεοφιλελεύθερες πολιτικές της δεκαετίας του '80, είχαν ως αποτέλεσμα την απαξίωση των κοινωνικών δικαιωμάτων, τη σταδιακή συρρίκνωση του κράτους πρόνοιας και τη δραματική αύξηση της φτώχειας και των ανισοτήτων, τόσο μέσα στις ίδιες τις ανεπτυγμένες κοινωνίες, όσο και ανάμεσα στις χώρες του ολοένα και πλουσιότερου Βορρά από τη μια, και του ολοένα φτωχότερου Νότου από την άλλη.
Κατά τη διάρκεια της δεκαετίας του '90, οι επιπτώσεις αυτών των πολιτικών έγιναν ολοένα και πιο εμφανείς: ασταθής διεθνής οικονομία, αυξημένη ανεργία στις χώρες του Βορρά, χρηματοοικονομικές κρίσεις στις χώρες του Νότου, υπερδιπλασιασμός του εξωτερικού χρέους των χωρών του τρίτου κόσμου, αύξηση του χάσματος μεταξύ των πλούσιων και των φτωχών χωρών του πλανήτη.
Οι εξελίξεις αυτές οδήγησαν, όπως ήταν αναμενόμενο, στην έξαρση της αγανάκτησης για το σύστημα που προκαλεί αυτά τα φαινόμενα και για τους διακρατικούς οργανισμούς που το υποστηρίζουν.
Η αντίσταση κατά του νεοφιλελευθερισμού οδήγησε "συμπτωματικά" τα μεγάλα του κέντρα (ΗΠΑ, ΕΕ, Παγκόσμια Τράπεζα), να αυξήσουν τα ποσά χρηματοδότησης στις ΜΚΟ. Με αυτό τον τρόπο επιδίωξαν να υποβαθμίσουν το ρόλο του κράτους πρόνοιας, αφού τις κοινωνικές υπηρεσίες στα θύματα του νεοφιλελευθερισμού θα τις παρείχαν τώρα οι ΜΚΟ. Με άλλα λόγια, αφού φρόντισαν πρώτα να καταδικάσουν ολόκληρους πληθυσμούς στη φτώχεια και να καταστρέψουν το περιβάλλον, χρηματοδότησαν εκ των υστέρων τις ΜΚΟ για να προσφέρουν έργα "αυτοβοήθειας" ώστε να καταπολεμηθούν αυτά τα φαινόμενα.
Χαρακτηριστικό είναι το παράδειγμα της Βολιβίας, όπου για να αντιμετωπισθούν οι συνέπειες από τις νεοφιλελεύθερες πολιτικές της δεκαετίας του '80, χρηματοδοτήθηκαν από την Παγκόσμια Τράπεζα και το ΔΝΤ διάφορες ΜΚΟ με το καθόλου εμελητέο ποσό των $738 εκατομμυρίων. Φυσικά, μόνο το 15-20% της βοήθειας έφτασε στο φτωχό πληθυσμό, ενώ το υπόλοιπο σπαταλήθηκε σε μισθούς και λειτουργικά έξοδα των ΜΚΟ.
Έτσι, ενώ οι ΜΚΟ ήταν απασχολημένες με το νέο "ανθρωπιστικό" τους ρόλο και την εκπόνηση προγραμμάτων σε τοπικό επίπεδο, οι νεοφιλελεύθεροι αφέθηκαν ελεύθεροι να προβαίνουν σε περαιτέρω ιδιωτικοποιήσεις και άλλες συναφείς πολιτικές. Οι οργανώσεις, βέβαια, λόγω δεσμεύσεων προς τους χρηματοδότες τους περιόρισαν τον καταγγελτικό τους λόγο σε μια κριτική κατά του κρατισμού, αντί του συστήματος που γεννά τα φαινόμενα που υπόσχονται να περιορίσουν και, όπως θα ήταν αναμενόμενο, απείχαν από οπιεσδήποτε μαζικές κινητοποιήσεις. Οικειοποιήθηκαν όμως τη γλώσσα της Αριστεράς και των κινημάτων, με αποτέλεσμα φράσεις όπως "λαϊκή ισχύς", "ισότητα των φύλων", "αειφόρος ανάπτυξη" κλπ να χρησιμοποιούνται ευρέως και να φιγουράρουν στις μπροσούρες των προγραμμάτων τους. Το αποτέλεσμα ήταν να δημιουργηθεί σε αρκετές περιπτώσεις μια σχέση έντασης και αλληλοαπόρριψης με τα κοινωνικά κινήματα, αφού ανταγωνίζονταν μεταξύ τους για επιρροή στους φτωχούς και αποκλεισμένους πληθυσμούς.
Οι σχέσεις οξύνθηκαν περισσότερο όταν κάποιες ΜΚΟ, ιδιαίτερα σε χώρες της Λατινικής Αμερικής, στρατολόγησαν στελέχη από τον χώρο των κοινωνικών κινημάτων, ακόμα και πρώην ηγέτες αντάρτικων, μερικοί από τους οποίους ίσως να προσελκύσθησαν από την ελπίδα ότι μια τέτοια πρόσβαση θα τους έδινε τη δυνατότητα να επιχειρήσουν σημαντικές αλλαγές (το προσφερόμενο πακέτο πάντως, ήταν αρκούντως ελκυστικό: παχυλοί μισθοί, γόητρο και αναγνώριση, επαγγελματικά ταξίδια, χλιδάτα γραφεία, πρωτοκλασάτο προσωπικό και σχετική προστασία από την απειλή της κρατικής βίας).
Η πιο σοβαρή επίπτωση της ρήξης των σχέσεων μεταξύ ΜΚΟ και κινημάτων, ήταν η απο-πολιτικοποίηση μεγάλων τμημάτων του πληθυσμού και ο κατακερματισμός τους σε μικρές ομάδες που ανταγωνίζονται για οικονομική υποστήριξη.
Η αποπολιτικοποίηση ήρθε ως συνέπεια της γενικής απολίτικης αντίληψης των ΜΚΟ περί "αυτοβοήθειας" και ιδιωτικής αρμοδιότητας σε θέματα όπως ο κοινωνικός αποκλεισμός, η φτώχεια, η ανισότητα κλπ, τα οποία θίγονται επιφανειακά και μεμονωμένα χωρίς ποτέ να γίνεται αναφορά στα πραγματικά αίτια αυτών των καταστάσεων.
Όσο για τον κατακερματισμό σε μικρές ομάδες και τον ανταγωνισμό για πόρους, δυστυχώς μετατρέπει τις ντόπιες κοινότητες από ενεργά υποκείμενα της κοινωνίας των πολιτών σε εμπορεύματα της βιομηχανίας των διεθνών ΜΚΟ. Και όλα αυτά στο όνομα της ίδιας της "κοινωνίας των πολιτών"!
Σαν να μην έφθαναν όλα αυτά, η ανάληψη από τις ΜΚΟ ενός μεγάλου μέρους της δουλειάς για κοινωνική πρστασία, υποβάθμισε την έννοια της δημόσιας ευθύνης και ενίσχυσε τη νεοφιλελεύθερη αντίληψη περί ιδιωτικής πρωτοβουλίας για την επίλυση κοινωνικών προβλημάτων και τη σημασία των ιδιωτικών πόρων προς αυτή την κατεύθυνση.
Οι ΜΚΟ, πάντως, δεν έχουν τη δυνατότητα να προσφέρουν τα περιεκτικά προγράμματα που το κράτος-πρόνοιας είναι σε θέση να συντηρήσει, απλώς προσφέρουν περιορισμένες υπηρεσίες σε ένα μικρό αριθμό ανθρώπων. Με αυτό τον τρόπο, οι φτωχοί και αποκλεισμένοι πληθυσμοί συνεχίζουν να πληρώνουν φόρους για να χρηματοδοτούν το νεοφιλελεύθερο κράτος χωρίς να παίρνουν τίποτα σε αντάλλαγμα, ενώ προσπαθούν να καλύψουν τις ανάγκες τους μέσω των ιδιωτικών προγραμμάτων "αυτοβοήθειας".
Ένα άλλο σοβαρό θέμα είναι η σχέση των ΜΚΟ του Βορρρά με τα κινήματα και τις ΜΚΟ του Νότου. Εκτός του ότι παρατηρείται μια υπερεκπροσώπηση των οργανώσεων του Βορρά και μια οικονομική εξάρτηση των οργανώσεων του Νότου από αυτές, ακόμη πιο ανησυχητική είναι η τάση να καθορίζεται η ατζέντα εργασίας των οργανώσεων του Νότου από τις ΜΚΟ του Βορρά. Έτσι, οι φεμινίστριες του Νότου αναγκάζονται να δραστηριοποιούνται πρώτιστα σε θέματα όπως η βία κατά των γυναικών, παρόλο που οι ίδιες θεωρούν πολύ πιο σημαντικά τα ζητήματα της φτώχειας και του αποκλεισμού.
Στα φαινόμενα που περιγράψαμε, και που έχουν γίνει ιδιαίτερα ορατά τα τελευταία 15 χρόνια, θα πρέπει να προσθέσουμε τη βαρύτητα που από τις κρατικές αρχές εσκεμμένα δίνεται στις ΜΚΟ, ως αντιπροσώπων της λεγόμεης κοινωνίας των πολιτών.
Ακόμα κι όταν οι ίδιες οι ΜΚΟ το αρνούνται ανοικτά, συχνά αντιμετωπίζονται από τις αρχές ως εκπρόσωποι κάποιων κινημάτων, έτσι ώστε οι άνθρωποι της εξουσίας να μπορούν να ισχυριστούν ότι κατά τη λήψη ορισμένων αποφάσεων συμβουλεύτηκαν την "κοινωνία των πολιτών", όταν το μόνο που έκαναν ήταν να συμπεριλάβουν μια χούφτα ΜΚΟ στην όλη συζήτηση.
Φυσικά δεν υπηρετούν πάντα όλες οι ΜΚΟ τα συμφέροντα των νεοφιλελεύθερων πολιτικών και κυβερνήσεων. Υπάρχουν μερικές που βρέθηκαν αλληλέγγυες με τα κινήματα, λειτούργησαν συμπληρωματικά με αυτά και αγωνίστηκαν να αναπτύξουν εναλλακτικές πολιτικές ενάντια στο νεοφιλελευθερισμό. Τα παραδείγματα είναι αρκετά. Αρκεί να θυμηθούμε τη συμμετοχή πληθώρας ΜΚΟ στο κίνημα κατά της νεοφιλελεύθερης παγκοσμιοποίησης στις κινητοποιήσεις του Σιάτλ το 1999, και γενικότερα στην όλη πορεία του κινήματος αυτού, όπου πολλές ΜΚΟ συμμετείχαν και συμμετέχουν με ποικίλους τρόπους, ή τα αρχικά στάδια της δραστηριότητας της Greenpeace η οποία ενίσχυσε εξαιρετικά το οικολογικό κίνημα.
Άσχετα, ωστόσο, από το αν κάποιες ΜΚΟ συμπλέουν με την κινηματική δράση και την ωφελούν συγκυριακά, η διπλή αρνητική τους όψη, δηλαδή οι ιεραρχημένες δομές και η χρηματοδότησή τους από ύποπτα κέντρα, ασκεί μια διαρκή κακή επιρροή στα κινήματα.
Ξαναβρίσκουμε λοιπόν μπροστά μας την κλασική άποψη που πρεσβεύει ότι, γενικά, η θεσμοθέτηση ιεραρχικών δομών οδηγεί αργά ή γρήγορα σε συμβατικές μορφές δράσης.
Γίνεται έτσι κατανοητό γιατί οι ΜΚΟ καταλήγουν σχεδόν πάντα να χάνουν τη ζωτικότητα και την αυθεντικότητα που είχαν αρχικά ως πτέρυγες κοινωνικών κινημάτων. Όσο για τη ΜΚΟποίηση των κινημάτων μέσω ισχυρών οργανωτικών δομών, καταλήγει στην επαγγελματικοποίηση και την ιδιωτικοποίηση της διαμαρτυρίας και σ' αυτό που ο Michels ονομάζει "σιδερένιο νόμο της ολιγαρχίας". Αποτέλεσμα, η εξημέρωση του κινήματος, η αποστέρησή του από τα αρχικά επίπεδα ζωτικότητας, αυθεντικότητας, πολιτικοποίησης, ριζοσπαστικοποίησης και άμεσης δημοκρατίας.
Τις προάλλες μ' ένα σύντροφο -πάμπτωχο, ως και εγώ- συζητάγαμε το ενδεχόμενο να ιδρύσουμε μια ΜΚΟ (Μη Κυβερνητική Οργάνωση).
Το σκεπτικό μας ήταν απλό: "Δηλαδή αυτοί που τρώνε και πίνουνε μέσω των ΜΚΟ που ίδρυσαν, είναι πιο έξυπνοι από εμάς"?
Στο τέλος καταλήξαμε στο συμπέρασμα ότι μάλλον δεν είναι θέμα εξυπνάδας. Ότι μάλλον φταίνε οι ηθικές μας ιεραρχήσεις: Είναι διαφορετικές από τις δικές τους.
Κι επειδή στην εποχή μας δεν μπορεί κάποιος να πάει μπροστά με το σταυρό στο χέρι (ή, έστω, με το κηρύκειο στο χέρι, αν είναι να μιλήσουμε προσωπικά), είπαμε να το ψάξουμε το θέμα, μπας και πιάσουμε κι εμείς την καλή.
Στα πλαίσια του ψαξίματος, μια συντρόφισσα μου έφερε ένα παλαιότερο τεύχος του περιοδικού "Resistencias" (Τεύχος 3, Οκτώβριος 2006), όπου υπάρχει ένα αξιόλογο άρθρο με τίτλο "Μη Κυβερνητικές Οργανώσεις και Κοινωνικά Κινήματα: Αρμονική συμβίωση ή αλληλοσυγκρουόμενες πραγματικότητες;", που φέρει την υπογραφή "Ι.Ι.", ήτις πιθανότατα σημαίνει Ιωσηφίνα Ιακωβίδου (αλλά δεν παίρνω και όρκο).
Επειδή βρήκα ενδιαφέρον το άρθρο, είπα να το μεταφέρω εδώ, έτσι για το ονόρε του πράγματος.
Μη Κυβερνητικές Οργανώσεις και Κοινωνικά Κινήματα:
Αρμονική συμβίωση ή αλληλοσυγκρουόμενες πραγματικότητες;
Σε μια συζήτηση με ένα φίλο για την πραγματική φύση και τη χρησιμότητα των ΜΚΟ, καθώς εξέφραζα τις αμφιβολίες μου κατά πόσο αυτές οι οργανώσεις προσκομίζουν κάτι θετικό στην πορεία των κινημάτων, εκείνος αναφώνησε απορημένος: "Μα τι θέλετε επιτέλους? όσο εσείς αγωνίζεστε για να αλλάξετε τον κόσμο, κάποιοι πρέπει να ασχοληθούν και με τη βελτίωση της ζωής των απλών ανθρώπων. Οι επιτυχίες αυτών των οργανώσεων επηρεάζουν θετικά χιλιάδες ανθρώπους, που να πάρει η ευχή!".
Πράγματι, αυτή είναι μια ισχυρή εικόνα που δικαιώνει γενικότερα τις ΜΚΟ στα μάτια του κόσμου. Είναι όμως έτσι τα πράγματα?
Υπάρχει μια γενικότερη σύγχυση για τον ορισμό και τη φύση των κοινωνικών κινημάτων σε σχέση με τις ΜΚΟ. Ας πούμε από την αρχή ότι ένας από τους λόγους που συμβαίνει αυτό είναι και το ότι, παρ' όλο που οι ΜΚΟ του Βορρά έχουν συχνά συνδιαλεχθεί και συνδιαλέγονται με ριζοσπαστικά κινήματα του Νότου, η εμπειρία αυτή έχει πολύ λίγο καταγραφεί και ελάχιστα έχει επιχειρηθεί η εξαγωγή συμπερασμάτων. Η σύγχυση παρατείνεται ακόμη περισσότερο σε περιπτώσεις χωρών του Νότου όπου συλλογικές δράσεις που έχουν καθαρά τα χαρακτηριστικά κινήματος, αυτοαποκαλούνται ΜΚΟ για να λάβουν αναγνώριση και να διευκολύνουν έτσι τις δοσοληψίες τους με το κράτος ή με κάποια μορφή εξουσίας, ή, σε χώρες με αυταρχικά καθεστώτα, για να διασφαλίσουν απλώς το δικαίωμα να υπάρχουν.
Αν αποδεχθούμε τον ορισμό του Tarrow για τα κοινωνικά κινήματα ως "συλλογικές διεκδικητικές δράσεις που βασίζονται σε κοινούς σκοπούς και δομές αλληλεγγύης, σε παρατεταμένη αλληλεπίδραση ή σύγκρυση με τις ελίτ, με άλλα κοινωνικά υποκείμενα ή με το κράτος", ή αυτόν του Melucci, που βλέπει τα κινήματα ως "συλλογικές δράσεις που ακφράζουν μια σύγκρουση και συνεπάγονται τη ρήξη με τα όρια συμβατότητας του εξεταζόμενου συστήματος", τότε το κριτήριο της καθοριστικής διαφοράς κινημάτων - ΜΚΟ φαίνεται να επικεντρώνεται στη ρήξη ή όχι με το σύστημα.
Με αυτό το κριτήριο θα έπρεπε να υποστηρίξουμε ότι, γενικά, τα κινήματα παραμένουν προσηλωμένα σε μη θεσμικές μορφές δράσης, ενώ οι ΜΚΟ συνεργάζονται στενά με τους θεσμούς.
Είμαστε ωστόσο υποχρεωμένοι να αναγνωρίσουμε πως υπάρχουν κινήματα όπως το οικολογικό και το φεμινιστικό, τα οποία, ιδιαίτερα κατά την ωρίμανσή τους, συνεργάστηκαν στενά με τους θεσμούς, σε βαθμό τέτοιο που μετατράπηκαν ακόμα και σε πολιτικά κόμματα (πχ. Πράσινοι στη Γερμανία).
Ίσως, λοιπόν, το κεντρικό κριτήριο να μη σχετίζεται άμεσα με την κλασική αντιπαράθεση μεταξύ ριζοσπαστικών και συμβατικών μορφών δράσης αλλά, απλώς, με το κατά πόσο οι ΜΚΟ διευκολύνουν ή όχι την πορεία των κινημάτων.
Απ' αυτή την οπτική το ερώτημα θα έμπαινε κάπως έτσι: αντιπροσωπεύουν μήπως οι ΜΚΟ παγκόσμιες μορφές κινητοποίησης και πίεσης που συμπορεύονται με -ή και εντάσσονται - στα αντίστοιχα κινήματα, συγκροτώντας τις πιο τυπικές, ιεραρχημένες και επαγγελματικοποιημένες πτέρυγές τους, άρα και τις λιγότερο κινηματικές? Ή αποτελούν ένα φαινόμενο εντελώς ανεξάρτητο και, παρόλο που έχουν υιοθετήσει τα αιτήματα και τη ρητορική των κινημάτων, όχι μόνο δεν τα τροφοδοτούν αλλά έχουν αρνητικές επιπτώσεις στην αποτελεσματικότητά τους, επειδή λειτουργούν ως υποκατάστατα κοινωνικής δράσης?
Έχοντας σπρώξει στο κέντρο του σκηνικού αυτό το ερώτημα, θα πρέπει φυσικά να αντιμετωπίσουμε την πιθανότητα οι δύο υποθέσεις να αληθεύουν ταυτόχρονα, παρόλο που η ιστορική εμπειρία έχει διδάξει πως, όταν παρακμάζει ο πολιτικός ακτιβισμός τότε τα κινήματα βάσης αποδυναμώνονται και οι ΜΚΟ ενισχύονται, και αντιστρόφως.
Προτού επιχειρήσουμε να απαντήσουμε στο ερώτημα, ας ρίξουμε μια ματιά στα βασικά χαρακτηριστικά που διακρίνουν τις ΜΚΟ από τα σύγχρονα κινήματα.
Κατ' αρχήν οι οργανωτικές δομές των ΜΚΟ διαφέρουν σημαντικά από αυτές των κινημάτων. Οι ΜΚΟ, ιδιαίτερα οι μεγάλες, χαρακτηρίζονται από τυπική ιεραρχική δομή, σχετικά συγκεντροποιημένη εσωτερική διάρθρωση, αποτελεσματικό έλεγχο επί της βάσης και αξιόλογα πολιτικά και επικοινωνιακά μέσα θεσμικής πίεσης. διαθέτουν εξειδικευμένο, καλοπληρωμένο επαγγελματικό προσωπικό καριέρας, λαμβάνουν τεράστια ποσά για χρηματοδότηση των προγραμμάτων τους από διεθνείς οργανισμούς, από διακρατικές ενώσεις όπως η Ε.Ε., από ιδιωτικά ιδρύματα, από εταιρείες, ακόμα και από κράτη, και καταπιάνονται με στρατηγικούς σχεδιασμούς προγραμμάτων, με σκοπό τον επηρεασμό των δημοσίων πολιτικών. Η επίσημη αποστολή τους και οι οργανωτικοί τους στόχοι είναι συνήθως στενά προσδιορισμένοι, έτσι ώστε να ικανοποιούν τους χρηματοδότες τους.
Η εμμονή των στελεχών τους -γιατί περί στελεχών πρόκειται- στη συγγραφή προτάσεων για χρηματοδότηση προγραμμάτων είναι εντυπωσιακή και φτάνει στο σημείο οι προτάσεις να υποβάλλονται με κριτήριο την πιθανότητα χρηματοδότησής τους και όχι τις ανάγκες της αποστολής που υποτίθεται ότι υπηρετούν.
Όσο για τα μέλη των ΜΚΟ απαριθμούνται σε χιλιάδες, μερικές φορές ακόμα και σε εκατομμύρια, αλλά η ένταξή τους είναι τυπική και παθητική και συνήθως περιορίζεται στην οικονομική συνδρομή. Η λογοδοσία των στελεχών στα μέλη είναι από χαλαρή έως ανύπαρκτη, ενώ είναι πολύ πιο συγκεκριμένη και δεσμευτική απέναντι στους χρηματοδότες, κάτι που δεν συμβαίνει με τα κινήματα, των οποίων η ύπαρξη εξαρτάται απόλυτα από τους υποστηρικτές.
Τα σύγχρονα κινήματα, από την άλλη, είναι πολύ λιγότερο "οργανωμένα", υπό την έννοια ότι δεν έχουν εγγεγραμμένα ή σταθερά μέλη, και δεν διαθέτουν αυστηρή, γραφειοκρατικού τύπου οργάνωση. Παρουσιάζουν, κατά κανόνα, την εικόνα ενός ρευστού ή χαλαρού άτυπου δικτύου ποικίλων κοινωνικών ομάδων και πολιτικών οργανώσεων, ενώ οι αποφάσεις, όπως υποστηρίζεται από τους ίδιους τους ακτιβιστές, λαμβάνονται με οριζόντιο αμεσοδημοκρατικό τρόπο. Φυσικά δεν διαθέτουν επαγγελματικές ηγεσίες.
Τα κοινωνικά κινήματα, επειδή από τη φύση τους στοχεύουν στη ρήξη με το κατεστημένο και στη ριζική αλλαγή των κοινωνικών σχέσεων, δεν συμμετέχουν στην πολιτική με τον ίδιο τρόπο που συμμετέχουν οι ΜΚΟ, μέσω δηλαδή οργανωμένων πιέσεων και τακτικών, διαπραγματεύσεων και συμβιβασμών με τους θεσμούς, με σκοπό την επίτευξη μεταρρυθμίσεων και βελτιώσεων στο υφιστάμενο σύστημα.
Το γεγονός ότι υπάρχουν και κινήματα που συμπεριφέρονται με αυτό τον τρόπο, δεν οφείλεται βέβαια σε κάποιο εγγενές κινηματικό χαρακτηριστικό, αλλά είναι, ακριβώς, αποτέλεσμα της ΜΚΟποίησής τους.
Αλλά ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή:
Οι νεοφιλελεύθερες πολιτικές της δεκαετίας του '80, είχαν ως αποτέλεσμα την απαξίωση των κοινωνικών δικαιωμάτων, τη σταδιακή συρρίκνωση του κράτους πρόνοιας και τη δραματική αύξηση της φτώχειας και των ανισοτήτων, τόσο μέσα στις ίδιες τις ανεπτυγμένες κοινωνίες, όσο και ανάμεσα στις χώρες του ολοένα και πλουσιότερου Βορρά από τη μια, και του ολοένα φτωχότερου Νότου από την άλλη.
Κατά τη διάρκεια της δεκαετίας του '90, οι επιπτώσεις αυτών των πολιτικών έγιναν ολοένα και πιο εμφανείς: ασταθής διεθνής οικονομία, αυξημένη ανεργία στις χώρες του Βορρά, χρηματοοικονομικές κρίσεις στις χώρες του Νότου, υπερδιπλασιασμός του εξωτερικού χρέους των χωρών του τρίτου κόσμου, αύξηση του χάσματος μεταξύ των πλούσιων και των φτωχών χωρών του πλανήτη.
Οι εξελίξεις αυτές οδήγησαν, όπως ήταν αναμενόμενο, στην έξαρση της αγανάκτησης για το σύστημα που προκαλεί αυτά τα φαινόμενα και για τους διακρατικούς οργανισμούς που το υποστηρίζουν.
Η αντίσταση κατά του νεοφιλελευθερισμού οδήγησε "συμπτωματικά" τα μεγάλα του κέντρα (ΗΠΑ, ΕΕ, Παγκόσμια Τράπεζα), να αυξήσουν τα ποσά χρηματοδότησης στις ΜΚΟ. Με αυτό τον τρόπο επιδίωξαν να υποβαθμίσουν το ρόλο του κράτους πρόνοιας, αφού τις κοινωνικές υπηρεσίες στα θύματα του νεοφιλελευθερισμού θα τις παρείχαν τώρα οι ΜΚΟ. Με άλλα λόγια, αφού φρόντισαν πρώτα να καταδικάσουν ολόκληρους πληθυσμούς στη φτώχεια και να καταστρέψουν το περιβάλλον, χρηματοδότησαν εκ των υστέρων τις ΜΚΟ για να προσφέρουν έργα "αυτοβοήθειας" ώστε να καταπολεμηθούν αυτά τα φαινόμενα.
Χαρακτηριστικό είναι το παράδειγμα της Βολιβίας, όπου για να αντιμετωπισθούν οι συνέπειες από τις νεοφιλελεύθερες πολιτικές της δεκαετίας του '80, χρηματοδοτήθηκαν από την Παγκόσμια Τράπεζα και το ΔΝΤ διάφορες ΜΚΟ με το καθόλου εμελητέο ποσό των $738 εκατομμυρίων. Φυσικά, μόνο το 15-20% της βοήθειας έφτασε στο φτωχό πληθυσμό, ενώ το υπόλοιπο σπαταλήθηκε σε μισθούς και λειτουργικά έξοδα των ΜΚΟ.
Έτσι, ενώ οι ΜΚΟ ήταν απασχολημένες με το νέο "ανθρωπιστικό" τους ρόλο και την εκπόνηση προγραμμάτων σε τοπικό επίπεδο, οι νεοφιλελεύθεροι αφέθηκαν ελεύθεροι να προβαίνουν σε περαιτέρω ιδιωτικοποιήσεις και άλλες συναφείς πολιτικές. Οι οργανώσεις, βέβαια, λόγω δεσμεύσεων προς τους χρηματοδότες τους περιόρισαν τον καταγγελτικό τους λόγο σε μια κριτική κατά του κρατισμού, αντί του συστήματος που γεννά τα φαινόμενα που υπόσχονται να περιορίσουν και, όπως θα ήταν αναμενόμενο, απείχαν από οπιεσδήποτε μαζικές κινητοποιήσεις. Οικειοποιήθηκαν όμως τη γλώσσα της Αριστεράς και των κινημάτων, με αποτέλεσμα φράσεις όπως "λαϊκή ισχύς", "ισότητα των φύλων", "αειφόρος ανάπτυξη" κλπ να χρησιμοποιούνται ευρέως και να φιγουράρουν στις μπροσούρες των προγραμμάτων τους. Το αποτέλεσμα ήταν να δημιουργηθεί σε αρκετές περιπτώσεις μια σχέση έντασης και αλληλοαπόρριψης με τα κοινωνικά κινήματα, αφού ανταγωνίζονταν μεταξύ τους για επιρροή στους φτωχούς και αποκλεισμένους πληθυσμούς.
Οι σχέσεις οξύνθηκαν περισσότερο όταν κάποιες ΜΚΟ, ιδιαίτερα σε χώρες της Λατινικής Αμερικής, στρατολόγησαν στελέχη από τον χώρο των κοινωνικών κινημάτων, ακόμα και πρώην ηγέτες αντάρτικων, μερικοί από τους οποίους ίσως να προσελκύσθησαν από την ελπίδα ότι μια τέτοια πρόσβαση θα τους έδινε τη δυνατότητα να επιχειρήσουν σημαντικές αλλαγές (το προσφερόμενο πακέτο πάντως, ήταν αρκούντως ελκυστικό: παχυλοί μισθοί, γόητρο και αναγνώριση, επαγγελματικά ταξίδια, χλιδάτα γραφεία, πρωτοκλασάτο προσωπικό και σχετική προστασία από την απειλή της κρατικής βίας).
Η πιο σοβαρή επίπτωση της ρήξης των σχέσεων μεταξύ ΜΚΟ και κινημάτων, ήταν η απο-πολιτικοποίηση μεγάλων τμημάτων του πληθυσμού και ο κατακερματισμός τους σε μικρές ομάδες που ανταγωνίζονται για οικονομική υποστήριξη.
Η αποπολιτικοποίηση ήρθε ως συνέπεια της γενικής απολίτικης αντίληψης των ΜΚΟ περί "αυτοβοήθειας" και ιδιωτικής αρμοδιότητας σε θέματα όπως ο κοινωνικός αποκλεισμός, η φτώχεια, η ανισότητα κλπ, τα οποία θίγονται επιφανειακά και μεμονωμένα χωρίς ποτέ να γίνεται αναφορά στα πραγματικά αίτια αυτών των καταστάσεων.
Όσο για τον κατακερματισμό σε μικρές ομάδες και τον ανταγωνισμό για πόρους, δυστυχώς μετατρέπει τις ντόπιες κοινότητες από ενεργά υποκείμενα της κοινωνίας των πολιτών σε εμπορεύματα της βιομηχανίας των διεθνών ΜΚΟ. Και όλα αυτά στο όνομα της ίδιας της "κοινωνίας των πολιτών"!
Σαν να μην έφθαναν όλα αυτά, η ανάληψη από τις ΜΚΟ ενός μεγάλου μέρους της δουλειάς για κοινωνική πρστασία, υποβάθμισε την έννοια της δημόσιας ευθύνης και ενίσχυσε τη νεοφιλελεύθερη αντίληψη περί ιδιωτικής πρωτοβουλίας για την επίλυση κοινωνικών προβλημάτων και τη σημασία των ιδιωτικών πόρων προς αυτή την κατεύθυνση.
Οι ΜΚΟ, πάντως, δεν έχουν τη δυνατότητα να προσφέρουν τα περιεκτικά προγράμματα που το κράτος-πρόνοιας είναι σε θέση να συντηρήσει, απλώς προσφέρουν περιορισμένες υπηρεσίες σε ένα μικρό αριθμό ανθρώπων. Με αυτό τον τρόπο, οι φτωχοί και αποκλεισμένοι πληθυσμοί συνεχίζουν να πληρώνουν φόρους για να χρηματοδοτούν το νεοφιλελεύθερο κράτος χωρίς να παίρνουν τίποτα σε αντάλλαγμα, ενώ προσπαθούν να καλύψουν τις ανάγκες τους μέσω των ιδιωτικών προγραμμάτων "αυτοβοήθειας".
Ένα άλλο σοβαρό θέμα είναι η σχέση των ΜΚΟ του Βορρρά με τα κινήματα και τις ΜΚΟ του Νότου. Εκτός του ότι παρατηρείται μια υπερεκπροσώπηση των οργανώσεων του Βορρά και μια οικονομική εξάρτηση των οργανώσεων του Νότου από αυτές, ακόμη πιο ανησυχητική είναι η τάση να καθορίζεται η ατζέντα εργασίας των οργανώσεων του Νότου από τις ΜΚΟ του Βορρά. Έτσι, οι φεμινίστριες του Νότου αναγκάζονται να δραστηριοποιούνται πρώτιστα σε θέματα όπως η βία κατά των γυναικών, παρόλο που οι ίδιες θεωρούν πολύ πιο σημαντικά τα ζητήματα της φτώχειας και του αποκλεισμού.
Στα φαινόμενα που περιγράψαμε, και που έχουν γίνει ιδιαίτερα ορατά τα τελευταία 15 χρόνια, θα πρέπει να προσθέσουμε τη βαρύτητα που από τις κρατικές αρχές εσκεμμένα δίνεται στις ΜΚΟ, ως αντιπροσώπων της λεγόμεης κοινωνίας των πολιτών.
Ακόμα κι όταν οι ίδιες οι ΜΚΟ το αρνούνται ανοικτά, συχνά αντιμετωπίζονται από τις αρχές ως εκπρόσωποι κάποιων κινημάτων, έτσι ώστε οι άνθρωποι της εξουσίας να μπορούν να ισχυριστούν ότι κατά τη λήψη ορισμένων αποφάσεων συμβουλεύτηκαν την "κοινωνία των πολιτών", όταν το μόνο που έκαναν ήταν να συμπεριλάβουν μια χούφτα ΜΚΟ στην όλη συζήτηση.
Φυσικά δεν υπηρετούν πάντα όλες οι ΜΚΟ τα συμφέροντα των νεοφιλελεύθερων πολιτικών και κυβερνήσεων. Υπάρχουν μερικές που βρέθηκαν αλληλέγγυες με τα κινήματα, λειτούργησαν συμπληρωματικά με αυτά και αγωνίστηκαν να αναπτύξουν εναλλακτικές πολιτικές ενάντια στο νεοφιλελευθερισμό. Τα παραδείγματα είναι αρκετά. Αρκεί να θυμηθούμε τη συμμετοχή πληθώρας ΜΚΟ στο κίνημα κατά της νεοφιλελεύθερης παγκοσμιοποίησης στις κινητοποιήσεις του Σιάτλ το 1999, και γενικότερα στην όλη πορεία του κινήματος αυτού, όπου πολλές ΜΚΟ συμμετείχαν και συμμετέχουν με ποικίλους τρόπους, ή τα αρχικά στάδια της δραστηριότητας της Greenpeace η οποία ενίσχυσε εξαιρετικά το οικολογικό κίνημα.
Άσχετα, ωστόσο, από το αν κάποιες ΜΚΟ συμπλέουν με την κινηματική δράση και την ωφελούν συγκυριακά, η διπλή αρνητική τους όψη, δηλαδή οι ιεραρχημένες δομές και η χρηματοδότησή τους από ύποπτα κέντρα, ασκεί μια διαρκή κακή επιρροή στα κινήματα.
Ξαναβρίσκουμε λοιπόν μπροστά μας την κλασική άποψη που πρεσβεύει ότι, γενικά, η θεσμοθέτηση ιεραρχικών δομών οδηγεί αργά ή γρήγορα σε συμβατικές μορφές δράσης.
Γίνεται έτσι κατανοητό γιατί οι ΜΚΟ καταλήγουν σχεδόν πάντα να χάνουν τη ζωτικότητα και την αυθεντικότητα που είχαν αρχικά ως πτέρυγες κοινωνικών κινημάτων. Όσο για τη ΜΚΟποίηση των κινημάτων μέσω ισχυρών οργανωτικών δομών, καταλήγει στην επαγγελματικοποίηση και την ιδιωτικοποίηση της διαμαρτυρίας και σ' αυτό που ο Michels ονομάζει "σιδερένιο νόμο της ολιγαρχίας". Αποτέλεσμα, η εξημέρωση του κινήματος, η αποστέρησή του από τα αρχικά επίπεδα ζωτικότητας, αυθεντικότητας, πολιτικοποίησης, ριζοσπαστικοποίησης και άμεσης δημοκρατίας.
Παρασκευή, Ιουλίου 17, 2009
ΚΑΙ ΣΤΑ ΔΙΚΑ ΜΑΣ?
Την είδηση την πέτυχα στο ευλόγιον του Δικαιόπολι (ως αναδημοσίευση από την Καθημερινή), και δεν ξέρω αν είμαι εντελώς -ήτοι απαραδέκτως- αισιόδοξος, αλλά διαβάζοντάς την χαμογέλασα πονηρά και μονολόγησα: "Και στα δικά μας"!
Θα απαγορευτεί το σκαρφάλωμα στον ιερό βράχο Ουλούρου
Αρκετοί είναι εκείνοι που πιστεύουν ότι η απαγόρευση
θα πλήξει τον τουρισμό της περιοχής.
Περισσότερες Ουλουροπληροφορίες μπορεί κανείς να βρει ξεκινώντας από τη Βικηπαιδεία, ήτοι από εδώ.
Παρεπιπτόντως και όλως συνειρμικώς και περιέργως, η βικηπαιδειακή αναζήτησή μου με οδήγησε και σε αυτό εδώ το λινκ, που δεν το θεωρώ άσχετο -αντιθέτως, το θεωρώ σχετικότατο- με το ζήτημα του ιερού βράχου Ουλούρου.
Την είδηση την πέτυχα στο ευλόγιον του Δικαιόπολι (ως αναδημοσίευση από την Καθημερινή), και δεν ξέρω αν είμαι εντελώς -ήτοι απαραδέκτως- αισιόδοξος, αλλά διαβάζοντάς την χαμογέλασα πονηρά και μονολόγησα: "Και στα δικά μας"!
Αρκετοί είναι εκείνοι που πιστεύουν ότι η απαγόρευση
θα πλήξει τον τουρισμό της περιοχής.
Το Ουλούρου o φημισμένος κόκκινος βράχος στο κέντρο της αυστραλιανής ερήμου που αποτελεί εθνικό σύμβολο για την Αυστραλία και θεωρείται «ιερός χώρος» από τους ιθαγενείς, συγκεντρώνει κάθε χρόνο εκατοντάδες χιλιάδες τουρίστες από κάθε γωνιά της γης.
Πολλοί απ' αυτούς αγνοούν την επιθυμία των Αβοριγίνων και τα στοιχεία της φύσης και σκαρφαλώνουν πάνω στον ιερό βράχο, ύψους 340 μέτρων.
Τώρα, μετά από πρόταση των Αβοριγίνων η κυβέρνηση εξετάζει το ενδεχόμενο να απαγορεύσει το σκαρφάλωμα στον ιερό βράχο με αποτέλεσμα να ξεσηκωθούν πολλές διαμαρτυρίες.
Αρκετοί εκφράζουν φόβους ότι η απαγόρευση θα πλήξει τον τουρισμό της περιοχής.
Περισσότερες Ουλουροπληροφορίες μπορεί κανείς να βρει ξεκινώντας από τη Βικηπαιδεία, ήτοι από εδώ.
Παρεπιπτόντως και όλως συνειρμικώς και περιέργως, η βικηπαιδειακή αναζήτησή μου με οδήγησε και σε αυτό εδώ το λινκ, που δεν το θεωρώ άσχετο -αντιθέτως, το θεωρώ σχετικότατο- με το ζήτημα του ιερού βράχου Ουλούρου.
ΖΕΣΤΗ!!!
Εν είδει ανεμιστήρος, ρίχνω έναν Παλαμά.
Διότι είναι δροσερόν πράμα η καλοκαιρινή ανάγνωσις ποιήσεως.
Από τον "Δωδεκάλογο του Γύφτου", λόγος δωδέκατος: Ο Κόσμος.
Μ' ένα τόσο μόνο σάλεμα
κι όσο φτάνει για τη σκέψη.
Μοναχά με τόσον ήχο
κι όσο φτάνει για να κλέψη
και να φέρη απ' την κατάβαθη
κι απ' την πιο κρυφή καρδιά
σιγαλά παρθένα λόγια,
-μου μιλήσαν τα δεντρά.
Μου μιλήσαν γλυκοϊσκιωτα
τα πλατάνια, τα πρινάρια
τα πυκνάνθιστα, τα κέδρα,
τα ολοπράσινα πυξάρια.
Κι η βαλανιδιά κι ο μέλεγος
κι ο νερόχαρος λωτός
και οι μυρτούλες και οι δαφνούλες
κι ο παντού συρτός κισσός.
Τ' αχαμνά τα ρείκια, τα έλατα
και τα παρδαλά σφεντάμια
κι οι συκιές, κι οι ιτιές που γέρνουν
στις οχτιές προς τα ποτάμια.
Κουμαριές αιματοστάλαχτες,
τ' αμπελόκλημα, η φτελιά,
και τα πεύκα που ανασταίνουν
και της λεύκας η ομορφιά.
(...)
Και τα δέντρα μου είπαν: Ξέρουμε
και η ψυχή σου δεν τη θέλει
τη γλυκειά κουβέντα που είναι
σα δροσούλα και σα μέλι
και που στάζει από τα φύλλα μας
και μεθάει κι όλο μιλά
στο βοσκό, στον απελάτη,
στα ταιράκια, στα φιλιά.
Μα κλαδιά, λουλούδια και καρποί
και οι πνοές και τα πουλιά μας
παίρνουν κάποτε τους λόγους
απ' τ' ανήλιαγα βαθιά μας,
κι είν' εκείνοι οι λόγοι αγροίκητοι
και μονάχα τους γροικά
σφραγισμένος όποιος είναι
με σφραγίδα μυστικιά.
Μες της Γης τα σπλάχνα οι ρίζες μας
τον αδρό χυμό τον παίρνουν
ίσα, ολόϊσ' απ' τα μαστάρια
της μητέρας Γης, και φέρνουν
ίσα προς εμάς τα λόγια της.
Κι όσα θα σου πούμε εμείς
είναι μοίρα και ιστορία
και παράδοση της Γης.
Μες τη θύμησή μας ξύπνησες
το δικό μας βασιλέα,
των πιο θείων θεών τον πλάστη
και των ήχων: Τον Ορφέα.
Με την όψη, με τ' ανάστημα,
με το νου, με το βιολί,
να η Θρακιώτισσα των όλων
ζωντανεύτρα μουσική!
Και δαρμένος απ' των τάρταρων
την εικόνα και τη φρίκη,
κι απ' τον Πόθο κι απ' τη Σφίγγα,
κι απ' την άγγιχτη Ευρυδίκη,
κι αυτός ήρθε. Αποδιωγμένος
της χαράς και της ζωής.
"Αγκαλιάστε με, είπε, ακούστε
δάση αγνά, μεγάλα, εσείς!"
Και τον κλείσαμε στους κόρφους μας
και της κελαϊδίστρας λύρας
ρούφηξε η φωνή τα πάντα
κι έγινε καταποτήρας
κι έγινε όνειρο και μάγεμα
κι εμείς γίναμε ναός,
κι αυτός ψάλτης και προφήτης
και της Αρμονίας θεός.
Και τα πλάσματα τριγύρω του
και οι κορφές και τα πιο κάτου,
μεγαλώναν κι ανεβαίναν
πιο ψηλά με τ' άκουσμά του.
Και οι γρανίτες και οι ξερόβραχοι
σάλευαν σαν τα φυτά,
κι ανυψώναν τα κορμιά μας
ταξιδιάρικα φτερά.
Κι απ' τη ρίζα ως τ' ακροβλάσταρο
και γλυκά στην αγκαλιά μας
ήπιε κι όλο μας το αίμα
μες απ' τη βαθιά καρδιά μας.
Κι έμαθε της γης το μάθημα
κι έσβησε ο παλιός καημός.
Όλυμπου δευτέρου πλάστης
έγινε, και λειτουργός.
Μιά ειν' η Φύση, με όσα ονόματα!
Πάει του πρώτου Όλυμπου η νιότη.
Με το δεύτερο πιο απάνου,
πιο ξεχωριστή θεότη.
Και μ' εσένα Ορφέα, σαν πνέματα
κι εμείς, και όλα και οι θεοί
κι ήταν η λατρεία μυστήριο
και η θρησκεία μουσική.
Και δεν ξέρουμε ποιές Δύναμες
και ποιάς άβυσσος δαιμόνοι
στρίγγλες ποιές ανταριαστήκαν
και ποιού Χάρου οργή πλακώνει,
και τον ψάλτη Ορφέα σκοτώσανε
και τη Λύρα την ιερή.
Σα να πέθανε και η πλάση
κι από τότε η Γη ορφανή.
...Και τον ίσκιο τίνος όνειρου
κυνηγάς εσύ να πιάσης,
ποιά να στήσεις πίστη απάνου
και σε ποιό βωμό? Ποιάς πλάσης?
Πέρα, απάνου από τα όνειρα
το βιολί σου μας τραβά.
Με τη μάνα Γη μας δένουν
βαθιά οι ρίζες μας, βαθιά.
Και παράτησε τα ονείρατα.
Γύρε, βάλε αυτί στη Φύση:
παραμάντεμα το ρόδο,
Σίβυλλα το κυπαρίσσι!
Σκληρά χτύπα την τη Χίμαιρα
τ' όνειρο είναι η ζωή!
στο βιολί σου ας αρμονίση
την Αλήθεια η μουσική.
Πού είν' η Αλήθεια? Μην πλανάν σε
βαθιονόητα λόγια τάχα:
Την πηγή της δεν τη βρίσκεις
μέσα σου, άνθρωπε, μονάχα.
Θα την βρης παντού στο ταίριασμα
-ώ, αρραβώνας λυτρωτής!-
της καρδιάς σου και του νού σου
με τα πάντα της ζωής.
Ύψωσε τον τρίτο εσύ Όλυμπο,
βάλε εκεί την Επιστήμη,
μόνη υπάρχει, αγέλαστη είναι!
Ποιό χαμόγελο, ποιό ασήμι,
ποιό χρυσάφι σαν την όψη της?
Γιούχα, Όλυμποι από αχνούς!
Η καρδιά το θάμα αν είναι,
της καρδιάς το μάτι ο νούς!
Άναρχος ο Κόσμος κι άσωστος.
Κι ο Ήλιος μες τη λαμπεράδα
του τεράστιου Γαλαξία
μια λιγνή κι αυτός λαμπάδα.
Κι απ' τον ήλιο αργά ξεχώρισε
φλόγα μες το Χάος, και να:
Στους αιώνες των αιώνων
φλόγα η Γη κι ολογυρνά.
Κάτου απ' τους δυσκολοξήγητους
κι ολοσιδερένιους Νόμους
η Γη τρέχει με τις ώρες,
μες τους κύκλους, μες τους δρόμους,
και χορεύει τον αστέρινο
το χορό στοχαστική,
και γνωρίζει αυτή πως ήρθε
και που πάει το ξέρει αυτή.
Κι έγινε, και τράνεψε, και ζη,
και μπορεί και να πεθάνη,
μα ποτέ δε θα πετύχει
μιας ανάπαψης λιμάνι.
Γιατί πάντα από μια Δύναμη
θ' ανασταίνεται η ζωή.
Στρατολάτισσα και πάντα
στον αιώνιο δρόμο η Γη!
Ζούσε η Γη πολύ πριν ζήσουμε
πριν τα πλάτια της μεστώση
τούτη η ζήση εδώ που ζούμε,
τούτη η φύση, τούτη η γνώση.
Πολεμήσαν άγριο πόλεμο
στον πρωτόγονο καιρό,
στο άπλαστο απαλό κορμί της
η φωτιά και το νερό.
Και χωρίσαν και ειρηνέψανε
τα πολέμια τα στοιχεία,
κι έλαμψε η χαρά του Κόσμου
και ο σκοπός: Εσύ, Αρμονία.
Και στην άχανη της θάλασσας
μήτρα πρωτοσπαρταράς
σπόρε της ζωής: Πατέρα
που μας έσπειρες και μάς.
Κι όταν πρωτοχάραξε δασά
του δρυμού και η πρασινάδα
πήρε ο Κόσμος μια πασίχαρη,
μιαν αφάνταστη ομορφάδα.
Κι όταν ο άνθρωπος ανάτειλε,
και σαν ένοιωσε και ο νούς,
μες τη γη ένας άλλος ήλιος
θάμπωσε τους ουρανούς.
Κι όπως ύστερ' απ' το πάλεμα
τα στοιχεία κι από τα μίση
σαν ν' αλλάξανε και γίναν
στεριές, πέλαα, λόγος, χτίση,
έτσι κι ύστερα στ' ανθρώπινα
και στ' ανθρώπου την ψυχή
θα'ρθη να ριζώση ειρήνη
και γαλήνη θ' απλωθή.
Και θα ζήση ο λόγος, τ' άλογα,
κι άνθρωποι κι αγρίμια, η πλάση,
σαν τ' αγνά και σαν τα ωραία
δέντρα στα μεγάλα δάση.
Μ' εμάς πρώτος τη μελλόμενη
μοίρα υπέρτατη, στερνή,
Γύφτε, ζήσε την απάνου
στο προφητικό βιολί!
Τι να λέμε τώρα... Άσ' τους να ονειρεύονται πως θα μας βλέπουν από κάμερες. Θα τις βάλουν εκεί που ξέρουν τις κάμερες. Το πολύ -ως συνήθως- να βγάλουν καμιά μίζα από την προμήθεια των καμερών, πλουτίζοντας περισσότερο τη διεφθαρμένη τους ύπαρξη.
Άσ' τους να ονειρεύονται ότι θα μας ελέγξουν. Άσ' τους να ονειρεύονται ότι θα μας κάνουν πειθαρχικούς.
Δεν είναι οι μόνοι που έχουν το προνόμιο του ονείρου.
Όσο υπάρχουν άνθρωποι που μιλάνε με τα δέντρα, όσο υπάρχουν ορφικές λύρες, γύφτικα βιολιά και μοϊκάνες κιθάρες, τα ανθρωπάκια δεν μπορούν να μας κάνουν τίποτα.
Αυτοί στον καρατζαφέρειο βόθρο, κι εμείς στα δάση κοντά στη Μάνα μας. Θα τη βγάλουμε καθαρή, επειδή έχουμε αυτό που δεν έχουν -και δεν πρόκειται να τους πούμε τι είναι αυτό.
Άσ' τους να ονειρεύονται καθεστώτα ελέγχου: Είναι φυσικός νόμος να αποτύχουν.
Θα φάνε τα μούτρα τους. Είπαμε: Άναρχος ο Κόσμος.
Μπορεί να μην είμαστε εδώ τότε, όμως σίγουρα θα φάνε τα μούτρα τους.
Πράγμα ωραίον και προτρέπον ημάς εις πάρτυ!!!
Εν είδει ανεμιστήρος, ρίχνω έναν Παλαμά.
Διότι είναι δροσερόν πράμα η καλοκαιρινή ανάγνωσις ποιήσεως.
Από τον "Δωδεκάλογο του Γύφτου", λόγος δωδέκατος: Ο Κόσμος.
Μ' ένα τόσο μόνο σάλεμα
κι όσο φτάνει για τη σκέψη.
Μοναχά με τόσον ήχο
κι όσο φτάνει για να κλέψη
και να φέρη απ' την κατάβαθη
κι απ' την πιο κρυφή καρδιά
σιγαλά παρθένα λόγια,
-μου μιλήσαν τα δεντρά.
Μου μιλήσαν γλυκοϊσκιωτα
τα πλατάνια, τα πρινάρια
τα πυκνάνθιστα, τα κέδρα,
τα ολοπράσινα πυξάρια.
Κι η βαλανιδιά κι ο μέλεγος
κι ο νερόχαρος λωτός
και οι μυρτούλες και οι δαφνούλες
κι ο παντού συρτός κισσός.
Τ' αχαμνά τα ρείκια, τα έλατα
και τα παρδαλά σφεντάμια
κι οι συκιές, κι οι ιτιές που γέρνουν
στις οχτιές προς τα ποτάμια.
Κουμαριές αιματοστάλαχτες,
τ' αμπελόκλημα, η φτελιά,
και τα πεύκα που ανασταίνουν
και της λεύκας η ομορφιά.
(...)
Και τα δέντρα μου είπαν: Ξέρουμε
και η ψυχή σου δεν τη θέλει
τη γλυκειά κουβέντα που είναι
σα δροσούλα και σα μέλι
και που στάζει από τα φύλλα μας
και μεθάει κι όλο μιλά
στο βοσκό, στον απελάτη,
στα ταιράκια, στα φιλιά.
Μα κλαδιά, λουλούδια και καρποί
και οι πνοές και τα πουλιά μας
παίρνουν κάποτε τους λόγους
απ' τ' ανήλιαγα βαθιά μας,
κι είν' εκείνοι οι λόγοι αγροίκητοι
και μονάχα τους γροικά
σφραγισμένος όποιος είναι
με σφραγίδα μυστικιά.
Μες της Γης τα σπλάχνα οι ρίζες μας
τον αδρό χυμό τον παίρνουν
ίσα, ολόϊσ' απ' τα μαστάρια
της μητέρας Γης, και φέρνουν
ίσα προς εμάς τα λόγια της.
Κι όσα θα σου πούμε εμείς
είναι μοίρα και ιστορία
και παράδοση της Γης.
Μες τη θύμησή μας ξύπνησες
το δικό μας βασιλέα,
των πιο θείων θεών τον πλάστη
και των ήχων: Τον Ορφέα.
Με την όψη, με τ' ανάστημα,
με το νου, με το βιολί,
να η Θρακιώτισσα των όλων
ζωντανεύτρα μουσική!
Και δαρμένος απ' των τάρταρων
την εικόνα και τη φρίκη,
κι απ' τον Πόθο κι απ' τη Σφίγγα,
κι απ' την άγγιχτη Ευρυδίκη,
κι αυτός ήρθε. Αποδιωγμένος
της χαράς και της ζωής.
"Αγκαλιάστε με, είπε, ακούστε
δάση αγνά, μεγάλα, εσείς!"
Και τον κλείσαμε στους κόρφους μας
και της κελαϊδίστρας λύρας
ρούφηξε η φωνή τα πάντα
κι έγινε καταποτήρας
κι έγινε όνειρο και μάγεμα
κι εμείς γίναμε ναός,
κι αυτός ψάλτης και προφήτης
και της Αρμονίας θεός.
Και τα πλάσματα τριγύρω του
και οι κορφές και τα πιο κάτου,
μεγαλώναν κι ανεβαίναν
πιο ψηλά με τ' άκουσμά του.
Και οι γρανίτες και οι ξερόβραχοι
σάλευαν σαν τα φυτά,
κι ανυψώναν τα κορμιά μας
ταξιδιάρικα φτερά.
Κι απ' τη ρίζα ως τ' ακροβλάσταρο
και γλυκά στην αγκαλιά μας
ήπιε κι όλο μας το αίμα
μες απ' τη βαθιά καρδιά μας.
Κι έμαθε της γης το μάθημα
κι έσβησε ο παλιός καημός.
Όλυμπου δευτέρου πλάστης
έγινε, και λειτουργός.
Μιά ειν' η Φύση, με όσα ονόματα!
Πάει του πρώτου Όλυμπου η νιότη.
Με το δεύτερο πιο απάνου,
πιο ξεχωριστή θεότη.
Και μ' εσένα Ορφέα, σαν πνέματα
κι εμείς, και όλα και οι θεοί
κι ήταν η λατρεία μυστήριο
και η θρησκεία μουσική.
Και δεν ξέρουμε ποιές Δύναμες
και ποιάς άβυσσος δαιμόνοι
στρίγγλες ποιές ανταριαστήκαν
και ποιού Χάρου οργή πλακώνει,
και τον ψάλτη Ορφέα σκοτώσανε
και τη Λύρα την ιερή.
Σα να πέθανε και η πλάση
κι από τότε η Γη ορφανή.
...Και τον ίσκιο τίνος όνειρου
κυνηγάς εσύ να πιάσης,
ποιά να στήσεις πίστη απάνου
και σε ποιό βωμό? Ποιάς πλάσης?
Πέρα, απάνου από τα όνειρα
το βιολί σου μας τραβά.
Με τη μάνα Γη μας δένουν
βαθιά οι ρίζες μας, βαθιά.
Και παράτησε τα ονείρατα.
Γύρε, βάλε αυτί στη Φύση:
παραμάντεμα το ρόδο,
Σίβυλλα το κυπαρίσσι!
Σκληρά χτύπα την τη Χίμαιρα
τ' όνειρο είναι η ζωή!
στο βιολί σου ας αρμονίση
την Αλήθεια η μουσική.
Πού είν' η Αλήθεια? Μην πλανάν σε
βαθιονόητα λόγια τάχα:
Την πηγή της δεν τη βρίσκεις
μέσα σου, άνθρωπε, μονάχα.
Θα την βρης παντού στο ταίριασμα
-ώ, αρραβώνας λυτρωτής!-
της καρδιάς σου και του νού σου
με τα πάντα της ζωής.
Ύψωσε τον τρίτο εσύ Όλυμπο,
βάλε εκεί την Επιστήμη,
μόνη υπάρχει, αγέλαστη είναι!
Ποιό χαμόγελο, ποιό ασήμι,
ποιό χρυσάφι σαν την όψη της?
Γιούχα, Όλυμποι από αχνούς!
Η καρδιά το θάμα αν είναι,
της καρδιάς το μάτι ο νούς!
Άναρχος ο Κόσμος κι άσωστος.
Κι ο Ήλιος μες τη λαμπεράδα
του τεράστιου Γαλαξία
μια λιγνή κι αυτός λαμπάδα.
Κι απ' τον ήλιο αργά ξεχώρισε
φλόγα μες το Χάος, και να:
Στους αιώνες των αιώνων
φλόγα η Γη κι ολογυρνά.
Κάτου απ' τους δυσκολοξήγητους
κι ολοσιδερένιους Νόμους
η Γη τρέχει με τις ώρες,
μες τους κύκλους, μες τους δρόμους,
και χορεύει τον αστέρινο
το χορό στοχαστική,
και γνωρίζει αυτή πως ήρθε
και που πάει το ξέρει αυτή.
Κι έγινε, και τράνεψε, και ζη,
και μπορεί και να πεθάνη,
μα ποτέ δε θα πετύχει
μιας ανάπαψης λιμάνι.
Γιατί πάντα από μια Δύναμη
θ' ανασταίνεται η ζωή.
Στρατολάτισσα και πάντα
στον αιώνιο δρόμο η Γη!
Ζούσε η Γη πολύ πριν ζήσουμε
πριν τα πλάτια της μεστώση
τούτη η ζήση εδώ που ζούμε,
τούτη η φύση, τούτη η γνώση.
Πολεμήσαν άγριο πόλεμο
στον πρωτόγονο καιρό,
στο άπλαστο απαλό κορμί της
η φωτιά και το νερό.
Και χωρίσαν και ειρηνέψανε
τα πολέμια τα στοιχεία,
κι έλαμψε η χαρά του Κόσμου
και ο σκοπός: Εσύ, Αρμονία.
Και στην άχανη της θάλασσας
μήτρα πρωτοσπαρταράς
σπόρε της ζωής: Πατέρα
που μας έσπειρες και μάς.
Κι όταν πρωτοχάραξε δασά
του δρυμού και η πρασινάδα
πήρε ο Κόσμος μια πασίχαρη,
μιαν αφάνταστη ομορφάδα.
Κι όταν ο άνθρωπος ανάτειλε,
και σαν ένοιωσε και ο νούς,
μες τη γη ένας άλλος ήλιος
θάμπωσε τους ουρανούς.
Κι όπως ύστερ' απ' το πάλεμα
τα στοιχεία κι από τα μίση
σαν ν' αλλάξανε και γίναν
στεριές, πέλαα, λόγος, χτίση,
έτσι κι ύστερα στ' ανθρώπινα
και στ' ανθρώπου την ψυχή
θα'ρθη να ριζώση ειρήνη
και γαλήνη θ' απλωθή.
Και θα ζήση ο λόγος, τ' άλογα,
κι άνθρωποι κι αγρίμια, η πλάση,
σαν τ' αγνά και σαν τα ωραία
δέντρα στα μεγάλα δάση.
Μ' εμάς πρώτος τη μελλόμενη
μοίρα υπέρτατη, στερνή,
Γύφτε, ζήσε την απάνου
στο προφητικό βιολί!
Τι να λέμε τώρα... Άσ' τους να ονειρεύονται πως θα μας βλέπουν από κάμερες. Θα τις βάλουν εκεί που ξέρουν τις κάμερες. Το πολύ -ως συνήθως- να βγάλουν καμιά μίζα από την προμήθεια των καμερών, πλουτίζοντας περισσότερο τη διεφθαρμένη τους ύπαρξη.
Άσ' τους να ονειρεύονται ότι θα μας ελέγξουν. Άσ' τους να ονειρεύονται ότι θα μας κάνουν πειθαρχικούς.
Δεν είναι οι μόνοι που έχουν το προνόμιο του ονείρου.
Όσο υπάρχουν άνθρωποι που μιλάνε με τα δέντρα, όσο υπάρχουν ορφικές λύρες, γύφτικα βιολιά και μοϊκάνες κιθάρες, τα ανθρωπάκια δεν μπορούν να μας κάνουν τίποτα.
Αυτοί στον καρατζαφέρειο βόθρο, κι εμείς στα δάση κοντά στη Μάνα μας. Θα τη βγάλουμε καθαρή, επειδή έχουμε αυτό που δεν έχουν -και δεν πρόκειται να τους πούμε τι είναι αυτό.
Άσ' τους να ονειρεύονται καθεστώτα ελέγχου: Είναι φυσικός νόμος να αποτύχουν.
Θα φάνε τα μούτρα τους. Είπαμε: Άναρχος ο Κόσμος.
Μπορεί να μην είμαστε εδώ τότε, όμως σίγουρα θα φάνε τα μούτρα τους.
Πράγμα ωραίον και προτρέπον ημάς εις πάρτυ!!!
Τετάρτη, Ιουλίου 15, 2009
ΚΑΠΝΙΣΜΕΝΗ ΒΑΣΤΙΛΛΗ
14/07/2009 aujourd'hui à l'anniversaire de la célébration de Bastille,
«Le quatorze juillet", les K.O.Τ.Ε.Σ. seules ont soumis au Conseil d’Etat
une application d'annulation du loi d’Avramopoulos qui concerne
l’interdiction fumeur pour les fumeurs qu’on les chasse partout.
Σήμερα 14/07/2008 στην επέτειο της Βαστίλλης, τη γνωστή
“Le quatorze juillet”, μόνες τους οι Κ.Ο.Τ.Ε.Σ. κατέθεσαν στο ΣΤΕ
αίτηση ακύρωσης του Νόμου Αβραμόπουλου για το κάπνισμα,
υπέρ των απανταχού κατατρεγμένων καπνιστών.
(Πρόκειται για ενθουσιώδη αντιγραφή από το φοβερό και τρομερό ευλόγιον που έχουν οι Κ.Ο.Τ.Ε.Σ, οι οποίες όντως τολμούν, μάχονται και απαιτούν! Βρε εγώ το ήξερα ότι θα μας εκπλήξουν! Βενσερέμος!)
14/07/2009 aujourd'hui à l'anniversaire de la célébration de Bastille,
«Le quatorze juillet", les K.O.Τ.Ε.Σ. seules ont soumis au Conseil d’Etat
une application d'annulation du loi d’Avramopoulos qui concerne
l’interdiction fumeur pour les fumeurs qu’on les chasse partout.
Σήμερα 14/07/2008 στην επέτειο της Βαστίλλης, τη γνωστή
“Le quatorze juillet”, μόνες τους οι Κ.Ο.Τ.Ε.Σ. κατέθεσαν στο ΣΤΕ
αίτηση ακύρωσης του Νόμου Αβραμόπουλου για το κάπνισμα,
υπέρ των απανταχού κατατρεγμένων καπνιστών.
(Πρόκειται για ενθουσιώδη αντιγραφή από το φοβερό και τρομερό ευλόγιον που έχουν οι Κ.Ο.Τ.Ε.Σ, οι οποίες όντως τολμούν, μάχονται και απαιτούν! Βρε εγώ το ήξερα ότι θα μας εκπλήξουν! Βενσερέμος!)
Τρίτη, Ιουλίου 14, 2009
ΑΠΟΦΥΛΑΚΙΣΗ ΤΩΡΑ
«Αυτοί που έζησαν τα γεγονότα του Δεκέμβρη,
αυτοί που γνώρισαν τη βία των μηχανισμών,
αυτοί που έζησαν τη σκληρότητα του κελιού, με ή χωρίς ποινή,
αυτοί που ξέρουν ότι ο μόνος δρόμος για την ελευθερία είναι η αντίσταση,
αυτοί που αντιδρούν στη δικαστική αυθαιρεσία και τη φρίκη της,
είναι αυτοί που με καταλαβαίνουν και θα σταθούν στο πλευρό μου»
Δεν είναι αυτονόητη η συμπαράσταση και η αλληλεγγύη όλων μας προς το Θοδωρή Ηλιόπουλο, που εδώ και 5 μέρες, με απεργία πείνας διεκδικεί την αποφυλάκισή του?
Για ενημέρωση: http://apofylakisithodoriiliopoulou.blogspot.com/
Επίσης, εμβριθώς εμβαθύνετε εις την φράσιν "η αντικοινωνική συμπεριφορά του κατηγορουμένου και των ομοίων του τραυμάτισε την δημοκρατία και έπληξε επί μακρόν την ασφάλεια των πολιτών".
(Η φράσις φέρεται ως γραφθείσα από κάποιον εισαγγελέα, και ως φράσις έχει αρκετή πλάκα -μαύρη πλάκα, βέβαια- αν αναλογισθούμε πως ο εν λόγω εισαγγελεύς, ούτε κατά διάνοιαν δεν θα εδιανοείτο να γράψει την ίδια φράση, εάν επρόκειτο να αφορά άλλες, απείρως ισχυρότερες και επικινδυνότερες ομάδες που εξαιρετικά συχνά τραυματίζουν τη δημοκρατία και πλήττουν την ασφάλεια των πολιτών...
Για την ιστορία, η φράσις, υπάρχει εδώ)
«Αυτοί που έζησαν τα γεγονότα του Δεκέμβρη,
αυτοί που γνώρισαν τη βία των μηχανισμών,
αυτοί που έζησαν τη σκληρότητα του κελιού, με ή χωρίς ποινή,
αυτοί που ξέρουν ότι ο μόνος δρόμος για την ελευθερία είναι η αντίσταση,
αυτοί που αντιδρούν στη δικαστική αυθαιρεσία και τη φρίκη της,
είναι αυτοί που με καταλαβαίνουν και θα σταθούν στο πλευρό μου»
Δεν είναι αυτονόητη η συμπαράσταση και η αλληλεγγύη όλων μας προς το Θοδωρή Ηλιόπουλο, που εδώ και 5 μέρες, με απεργία πείνας διεκδικεί την αποφυλάκισή του?
Για ενημέρωση: http://apofylakisithodoriiliopoulou.blogspot.com/
Επίσης, εμβριθώς εμβαθύνετε εις την φράσιν "η αντικοινωνική συμπεριφορά του κατηγορουμένου και των ομοίων του τραυμάτισε την δημοκρατία και έπληξε επί μακρόν την ασφάλεια των πολιτών".
(Η φράσις φέρεται ως γραφθείσα από κάποιον εισαγγελέα, και ως φράσις έχει αρκετή πλάκα -μαύρη πλάκα, βέβαια- αν αναλογισθούμε πως ο εν λόγω εισαγγελεύς, ούτε κατά διάνοιαν δεν θα εδιανοείτο να γράψει την ίδια φράση, εάν επρόκειτο να αφορά άλλες, απείρως ισχυρότερες και επικινδυνότερες ομάδες που εξαιρετικά συχνά τραυματίζουν τη δημοκρατία και πλήττουν την ασφάλεια των πολιτών...
Για την ιστορία, η φράσις, υπάρχει εδώ)
Η ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ ΤΩΝ ΜΑΡΜΑΡΩΝ
Δυο όμορφα άρθρα σχετικά με την επιστροφή των μαρμάρων του Παρθενώνα:
Το ένα άρθρον εδώ
και το άλλον άρθρον εδώ.
Και τα δύο είναι από το φοβερό και τρομερό freeinquiry.gr, το οποίο πρωτοστατεί στον αγώνα για την επιστροφή των μαρμάρων εκεί όπου ανήκουν.
Στα πλαίσια αυτού του αγώνα για την επιστροφή των μαρμάρων, καλόν θα είναι να έχουμε στο νου μας άπαντες το κάτωθι μπανεράκιον:
Άφεριμ.
Δυο όμορφα άρθρα σχετικά με την επιστροφή των μαρμάρων του Παρθενώνα:
Το ένα άρθρον εδώ
και το άλλον άρθρον εδώ.
Και τα δύο είναι από το φοβερό και τρομερό freeinquiry.gr, το οποίο πρωτοστατεί στον αγώνα για την επιστροφή των μαρμάρων εκεί όπου ανήκουν.
Στα πλαίσια αυτού του αγώνα για την επιστροφή των μαρμάρων, καλόν θα είναι να έχουμε στο νου μας άπαντες το κάτωθι μπανεράκιον:
Άφεριμ.
Πέμπτη, Ιουλίου 09, 2009
ΤΑ ΥΣΤΕΡΑ ΤΟΥ ΚΟΖΜΟΥ!!!
(και αι βλαβεραί συνέπειαι του Αττίλα)
Με αυτά τα λόγια ξεκινάει το σχετικό άρθρο της Ελευθεροτυπίας και παρακάτω γράφει πως ο εν λόγω
Όλα αυτά μπορεί να τρομάζουν ή να σοκάρουν κάποιους, αλλά εμένα μου δημιουργούν την εξής απορία:
Όταν στο μέλλον θα λέμε "στ' αρχίδια μου", με ποιά άραγε χειρονομία θα συνοδεύουμε τη φράση μας?
Θέλει σκέψη.....
(και αι βλαβεραί συνέπειαι του Αττίλα)
Ένας εκκεντρικός ομογενής καλλιτέχνης της Αυστραλίας πέρασε στην ιστορία ως ο πρώτος άνθρωπος που «ακούει» (και) από το χέρι του!
Τώρα θέλει να πάει ένα βήμα παραπέρα: Επιδιώκει να εμφυτεύσει στο τρίτο "τεχνητό" αυτί του, ένα μικροσκοπικό μικρόφωνο το οποίο θα συνδέεται με έναν αναμεταδότη bluetooth, ώστε οι άλλοι άνθρωποι να μπορούν να ακούν "online" τους ήχους που συλλαμβάνει το "ψεύτικο" αυτί του. Πρόκειται για τον Στέλιο Αρκαδίου, ο οποίος είναι γνωστός με το καλλιτεχνικό του όνομα Stelarc.
Ο Αρκαδίου, που γεννήθηκε το 1946 στη Λεμεσό της Κύπρου από ελληνοκύπριους γονείς, μεγάλωσε στην Αυστραλία και τα έργα του επικεντρώνονται, κατά κύριο λόγο, στον φουτουρισμό και στην επέκταση των δυνατοτήτων/ικανοτήτων του ανθρωπίνου σώματος.
Με αυτά τα λόγια ξεκινάει το σχετικό άρθρο της Ελευθεροτυπίας και παρακάτω γράφει πως ο εν λόγω
απορρίπτει το ανθρώπινο σώμα όπως είναι σήμερα και υποστηρίζει ότι η φυσική εξέλιξη σταματάει όταν η τεχνολογία εισβάλλει στο σώμα. Ο Αρκαδίου δηλώνει άθεος και λέει ότι δεν έχει πλέον νόημα να βλέπουμε το σώμα ως θέση όπου είναι εναποτεθειμένη η ψυχή ή ως πηγή κοινωνικότητας, αλλά να το αντιμετωπίζουμε ως κατασκευή.
Προτείνει ένα μυϊκό σύστημα που θα το κρατούν σε λειτουργία μπαταρίες, με ένα δάσος από φορητές κεραίες να δίνουν ή να λαμβάνουν μηνύματα, ενισχύοντας την ακοή και την όραση. Με πλακέτες μικροκυκλωμάτων στον εγκέφαλο και με φιλοδοξίες ενός σώματος υπερυπολογιστή καθώς, όπως επαναλαμβάνει, το σώμα ξεπεράστηκε, τουλάχιστον στη σημερινή μορφή του.
Όλα αυτά μπορεί να τρομάζουν ή να σοκάρουν κάποιους, αλλά εμένα μου δημιουργούν την εξής απορία:
Όταν στο μέλλον θα λέμε "στ' αρχίδια μου", με ποιά άραγε χειρονομία θα συνοδεύουμε τη φράση μας?
Θέλει σκέψη.....
Greece: Fascists throw molotov against anarchists, but set themselves on fire!
During an anarchist march in Greece in solidarity with immigrants, cops threw stones at protesters and fascists, openly cooperating with the cops, attempted to throw molotov cocktails against the anarchists, clearly seeking to injure them. Being untrained in this traditionaly grassroots sport, the fascists instead set themselves on fire...
fascists wielding molotovs
...they only managed to set themselves on fire!
Αναδημοσίευση από το http://www.indymedia.org.uk/en/2009/07/434085.html
Τελικά το να είσαι φασίστας και ναζί στην Ελλάδα, είναι πολύ γελοία υπόθεση!
Βέβαια είναι και επικίνδυνη, από τη στιγμή που ως συνεργάτης της αστυνομίας, σου επιτρέπεται με την κάλυψη των ένστολων συναδέλφων σου να ρίχνεις μολότοφ στον κόσμο.
Αλλά παρ' όλα αυτά, είναι πρωτίστως γελοία υπόθεση!
Δεν ξέρω πόσο τους πληρώνει το σώμα για να είναι φασιστοναζί, αλλά σίγουρα δεν τους πληρώνει τόσο ώστε να αξίζει τον κόπο.
Και όταν λέω "να αξίζει τον κόπο", εννοώ ότι αν είσαι φασίστας - ναζί στην Ελλάδα, αφενός ο κόσμος σε δείχνει με το δάχτυλο και λέει "να ένας συνεργάτης-χαφιές της αστυνομίας", αφετέρου κινδυνεύεις να λαμπαδιάσεις από τη μολότοφ που σου πέταξε ένας άλλος, περισσότερο ηλίθιος, συνάδελφός σου - τσιράκι της αστυνομίας.
Τι να πω... Ελπίζω τουλάχιστον να τους πληρώνουν καλά... Όχι βέβαια ότι πληρώνουν καλά τους ένστολους συναδέλφους τους, αλλά τουλάχιστον οι ένστολοι συνάδελφοί τους φοράνε και στολή που τους προστατεύει. Ενώ οι φασίστες που δε φοράνε στολή, κινδυνεύουν από την πιθανή ύπαρξη ενός ακόμα πιο ηλίθιου φασίστα, που εξ αμελείας θα τους βάλει φόκο.
Είναι κοινωνικό το θέμα, δεν είναι παίξε-γέλασε.
During an anarchist march in Greece in solidarity with immigrants, cops threw stones at protesters and fascists, openly cooperating with the cops, attempted to throw molotov cocktails against the anarchists, clearly seeking to injure them. Being untrained in this traditionaly grassroots sport, the fascists instead set themselves on fire...
fascists wielding molotovs
...they only managed to set themselves on fire!Αναδημοσίευση από το http://www.indymedia.org.uk/en/2009/07/434085.html
Τελικά το να είσαι φασίστας και ναζί στην Ελλάδα, είναι πολύ γελοία υπόθεση!
Βέβαια είναι και επικίνδυνη, από τη στιγμή που ως συνεργάτης της αστυνομίας, σου επιτρέπεται με την κάλυψη των ένστολων συναδέλφων σου να ρίχνεις μολότοφ στον κόσμο.
Αλλά παρ' όλα αυτά, είναι πρωτίστως γελοία υπόθεση!
Δεν ξέρω πόσο τους πληρώνει το σώμα για να είναι φασιστοναζί, αλλά σίγουρα δεν τους πληρώνει τόσο ώστε να αξίζει τον κόπο.
Και όταν λέω "να αξίζει τον κόπο", εννοώ ότι αν είσαι φασίστας - ναζί στην Ελλάδα, αφενός ο κόσμος σε δείχνει με το δάχτυλο και λέει "να ένας συνεργάτης-χαφιές της αστυνομίας", αφετέρου κινδυνεύεις να λαμπαδιάσεις από τη μολότοφ που σου πέταξε ένας άλλος, περισσότερο ηλίθιος, συνάδελφός σου - τσιράκι της αστυνομίας.
Τι να πω... Ελπίζω τουλάχιστον να τους πληρώνουν καλά... Όχι βέβαια ότι πληρώνουν καλά τους ένστολους συναδέλφους τους, αλλά τουλάχιστον οι ένστολοι συνάδελφοί τους φοράνε και στολή που τους προστατεύει. Ενώ οι φασίστες που δε φοράνε στολή, κινδυνεύουν από την πιθανή ύπαρξη ενός ακόμα πιο ηλίθιου φασίστα, που εξ αμελείας θα τους βάλει φόκο.
Είναι κοινωνικό το θέμα, δεν είναι παίξε-γέλασε.
Τετάρτη, Ιουλίου 08, 2009
Κ.Ο.Τ.Ε.Σ.
Χωρίς αμφιβολία, ζούμε σε μια εποχή έντονων ιδεολογικών ζυμώσεων, σε μια εποχή έντονης πολιτικοποίησης. Τα οξυμένα κοινωνικο-πολιτικο-οικονομικά προβλήματα ζητούν επειγόντως λύσεις, και μάλιστα λύσεις ριζικές!
Όσοι παρακολουθούν αυτό εδώ το μπλογκ, γνωρίζουν πως, από κομματικής απόψεως, διάκειμαι φιλικά προς τους "Φίλους Του Ανθρώπου".
Να με συγχωρούν όμως οι Φίλοι Του Ανθρώπου, αλλά είναι πλέον καιρός να αναθεωρήσουν ένα από τα βασικά τους ιδεολογικοπολιτικά συνθήματα. Και εννοώ αυτό:
Κι αν ρωτάτε τον λόγο, είναι ο εξής:
Σκέφτομαι σοβαρά να ενταχτώ στις "Κ.Ο.Τ.Ε.Σ", ήτοι τις "ΚΑΠΝΙΣΤΙΚΕΣ ΟΜΑΔΕΣ για την ΤΕΧΝΗ και την ΕΙΚΑΣΤΙΚΗ ΣΥΓΚΡΟΤΗΣΗ".
Να τις παρακολουθείτε τις Κ.Ο.Τ.Ε.Σ, τόσο μέσα από το μπλογκ τους, όσο και μέσα από το σάϊτ του Booze. Διότι πρέπει να οργανωθούμε, να αντισταθούμε και να νικήσουμε!
Διότι οι Κ.Ο.Τ.Ε.Σ. τολμούν, μάχονται και απαιτούν!!!
Χωρίς αμφιβολία, ζούμε σε μια εποχή έντονων ιδεολογικών ζυμώσεων, σε μια εποχή έντονης πολιτικοποίησης. Τα οξυμένα κοινωνικο-πολιτικο-οικονομικά προβλήματα ζητούν επειγόντως λύσεις, και μάλιστα λύσεις ριζικές!
Όσοι παρακολουθούν αυτό εδώ το μπλογκ, γνωρίζουν πως, από κομματικής απόψεως, διάκειμαι φιλικά προς τους "Φίλους Του Ανθρώπου".
Να με συγχωρούν όμως οι Φίλοι Του Ανθρώπου, αλλά είναι πλέον καιρός να αναθεωρήσουν ένα από τα βασικά τους ιδεολογικοπολιτικά συνθήματα. Και εννοώ αυτό:
Κι αν ρωτάτε τον λόγο, είναι ο εξής:
Σκέφτομαι σοβαρά να ενταχτώ στις "Κ.Ο.Τ.Ε.Σ", ήτοι τις "ΚΑΠΝΙΣΤΙΚΕΣ ΟΜΑΔΕΣ για την ΤΕΧΝΗ και την ΕΙΚΑΣΤΙΚΗ ΣΥΓΚΡΟΤΗΣΗ".
Η δογματική πολιτική ορθότητα οδηγεί αργά ή γρήγορα σε κυνήγι μαγισσών. Στόχος της πάντα ο ίδιος: «η διαφορετικότητα».[Από την ιδρυτική διακήρυξη των Κ.Ο.Τ.Ε.Σ]
Μέχρι τώρα υπήρχαν καπνιστές και μη καπνιστές. Η πολιτική ορθότητα δεν ανέχεται το ενδεχόμενο ειρηνικής συνύπαρξης των μεν με τους δε. Δεν αφήνει την ελευθερία αυτορρύθμισης των σχέσεων ώριμων ελλόγων ατόμων που μπορούν ελεύθερα να επιλέξουν κατά περίπτωση μεταξύ (χώρων) καπνιστών και (χώρων) μη καπνιστών.
Η πολιτική ορθότητα είναι στον πυρήνα της πολεμική. Θέλει να μεταμορφώσει τους μη καπνιστές σε αντι-καπνιστές: σε μισαλλάδοξους φορείς αστυνόμευσης και καταστολής της διαφορετικότητας, σωφρονισμού όσων αποκλίνουν από τον «ίσιο δρόμο» της πολιτικής ορθότητας. Εφευρίσκει, θεσμοθετεί και επιβάλλει την μετατροπή των καπνιστών σε ανεπιθύμητη μειονότητα. Καταπολεμώντας το κάπνισμα, διώκει τους καπνιστές. Ο καπνιστής είναι το νέο θύμα της επιλεκτικής εφαρμογής των δικαιωμάτων του ανθρώπου.
Τριάντα χρόνια μετά την πτώση της δικτατορίας στην Ελλάδα, επανακάμπτει δριμύτερη η κοινωνική νομιμοφροσύνη, που στην εποχή της παγκοσμιοποίησης αποτελεί τη μετεξέλιξη της εθνικοφοσύνης. Το κάπνισμα είναι ένα μόνο παράδειγμα της απόφασής μας να αντισταθούμε στην πατερναλιστική εκδοχή του αυταρχικού κράτους και των πειθαρχημένων κοινωνικών σχέσεων.
Να τις παρακολουθείτε τις Κ.Ο.Τ.Ε.Σ, τόσο μέσα από το μπλογκ τους, όσο και μέσα από το σάϊτ του Booze. Διότι πρέπει να οργανωθούμε, να αντισταθούμε και να νικήσουμε!
Διότι οι Κ.Ο.Τ.Ε.Σ. τολμούν, μάχονται και απαιτούν!!!
ΕΣΩ, ΕΞΩ ΚΑΙ ΕΠΙ ΤΑ ΑΥΤΑ
(Προς Θεσσαλονικείς επιστολή)
Κοίτα τώρα, κι εγώ μαζί σας είμαι. Μη με παραξηγάς αδερφέ.
Για την ακρίβεια, πολύ το εχάρην το ότι στο Ωραιόκαστρο υπάρχει πλέον ελληνικός ναός. Εδώ μιλάμε, κάποια στιγμή έλεγα πως απ' όλη τη Σαλονίκη, μόνο στο Ωραιόκαστρο υπήρχε περίπτωση να μείνω... Κυριλέ περιοχή!
Ε, τώρα που θα έχει και ναό, ακόμα καλύτερα.
Και μην κοιτάς αδερφέ που η συνήθεια μας έχει απομονώσει από το χρώμα και μας έχει επιβάλει το λευκό του μαρμάρου. Θα το συνηθίσουμε και το χρώμα. Το μάτι συνηθίζει. Δεν είναι εκεί το θέμα.
Ούτε είναι κατασκευαστικό το ζήτημα: Πάντα η πρώτη απόπειρα είναι κατώτερη της δεύτερης και η δεύτερη κατώτερη της τρίτης κλπ κλπ
Ούτε είναι το θέμα ότι στα εγκαίνια-θυρανοίξια και τέτοια προσκλήθηκε και ο Ψωμιάδης. Μπορεί να μην τον πολυχωνεύω -έως και καθόλου μπορώ να σου πω- αλλά στο φινάλε νομάρχης της περιοχής είναι: Θεώρησε πρέπον να πάει και πήγε. Στο φινάλε, δεν πήγε για να ιερουργήσει, για να πει "καλορίζικο" πήγε.
Είπαμε άλλωστε, άλλη ψυχολογία η Αθήνα, άλλη η Σαλονίκη. Και άλλη η εκλογική δύναμη των εν Αθήναις αρχαιοτέτοιων, άλλη η δύναμή τους η εκλογική στη Σαλονίκη.
Μέσα κι ο Ψωμιάδης, λοιπόν. Καμμιά αντίρρηση, ή τουλάχιστον καμμιά μεγάλη αντίρρηση.
Αλλά ρε συ μπαγάσα, με προβληματίζει αυτή η επιγραφή "ΕΣΩ ΕΓΚΡΑΤΗΣ".
Διότι, ναι μεν άλλη η ψυχολογία της Αθήνας και άλλη της Σαλονίκης, ωστόσο έχουν κοινή ορθογραφία, θέλω να ελπίζω. Και βάσει αυτής της ορθογραφίας, τίθεται το ερώτημα "τι στα κομμάτια υπονοεί η ταμπέλα "ΕΣΩ ΕΓΚΡΑΤΗΣ".
Να είσαι εσωτερικά εγκρατής, να πούμε, και εξωτερικά να κραιπαλιάζεις?
Να είσαι "έσω" εγκρατής και "έξω" να τρως ένα βόδι στην καθησιά σου?
Εγώ με τα 5 κολυβογράμματα που ξέρω, μου βγαίνει "ΕΣΟ ΕΓΚΡΑΤΗΣ". Προστακτική να πούμε ένα πράμα, σε στυλ νοηματικό "να είσαι εγκρατής". Έσο εκ του ειμί.
Με πιάνεις?
Διότι εντάξει, κάτι τύποι σαν εμένα δεν πρόκειται να είναι εγκρατείς, αλλά εντάξει, υπάρχουν άλλοι που τους αρέσει η εγκράτεια και λένε "ΕΣΟ ΕΓΚΡΑΤΗΣ". Άλλη σχολή, και μαγκιά τους.
Όμως αυτό το "έσω εγκρατής" είναι ρε παιδί μου κάπως... πως να σου πω... σαν το παλιό ΚΚΕεσωτερικού ένα πράμα... Φέρνει σε εσωτερισμό λίγο...
Έχω εδώ κοντά κι ένα πειραχτήρι μαθητή μου, που μου λέει "Δάσκαλε, δε λες πάλι καλά που δε γράψανε "Έσσο εγκρατής" κατά το Έσσο Πάππας", και προσπαθούσα, που λες, να του πω ότι εντάξει, αυτά γίνονται. Πρόκειται περί ορθογραφικού λάθους. Κάποιος ήταν ανορθόγραφος.
Και που λες, εκεί που κόντευα να τον πείσω ότι επρόκειτο για μεμονωμένο περιστατικό, τσούπ! μου βρίσκει κι αυτό εδώ, που με βάζει σε υποψίες βαθιές:
Το βλέπω που λες, και λέω "τι γίνεται εδώ ρε πρίγκηπα"? Ή σωστότερα "τι γίνεται εκεί ρε πρίγκηπα"?
Διότι τι πα να πει "Έσω ενάρετος"?
Μου θυμίζει το γνωστό ποιηματάκι "Απέξω κούκλα κι από μέσα πανούκλα" ένα πράμα. Εσωτερικά ενάρετος και εξωτερικά διεφθαρμένος, ένα πράμα.
Ήμαρτον, δηλαδή κύριε Γεωργίου μου.
Πολλά "έσω" πλάκωσαν και δεν το βλέπω καλά το μέλλον της ελληνικής γλώσσας. Και είναι βασικό πράμα η γλώσσα, ξέρεις, διότι αν έβλεπες το Κολοκοτρωνίτσι, το σήριαλ ντε!, όσο να 'ναι θα είχες γελάσει με το Φατσέα και τα φρικτά ελληνικά του. Ε, πίστεψέ με, μικρή διαφορά έχουν τα ελληνικά του Φατσέα από το "Έσω εγκρατής". Τα βλέπουν οι "έξω" αυτά τα "έσω" και γελάνε. Believe me.
Και είπαμε, ναι μεν τα ιερά μας πρέπει να σκορπάνε τη χαρά, όχι τη μιζέρια που σκορπάνε τα ιερά των άλλων, όμως άλλο πράμα η χαρά κι άλλο να γελάνε με την πάρτη μας. Θέλω να κυκλοφορω με ψηλά το κεφάλι, να με βλέπουν και να λένε "να ένας αρχαιοτέτοιος, άρα ξέρει ελληνικά" και όχι να λένε "να ένας απ' τους αγράμματους".
Με πιάνεις?
Με λίγα λόγια, αδερφέ, πως στα κομμάτια τα καταφέρνει αυτός ο χώρος και με περνάει από τον ενθουσιασμό στο ξενέρωμα, τι να σου πω, δεν το καταλαβαίνω.
Καληώρα, μια ο Ψωμιάδης, μια τα Έσω, μου χαλάτε τη φωτιά και θα θυμώσω.
Διότι όλο για Ελλάδα ακούω, κι όλο τον Ψωμιάδη βλέπω στο βάθος, ντυμένο Ζορό, να τραγουδάει στα θυρανοίξια τη Μαντουμπάλα αγάπη γλυκειά μου και αντί για "Ζ" να γράφει "ΕΣΩ" με το σπαθί του...
Τέσπα, καλά εγκαίνια, τα σέβη μου εις τους οικείους σας, μεταφέρετε την άποψί μου πως παρά ολότελα καλή κι η Παναγιώταινα, αλλά σας προειδοποιώ ότι έτσι κι ανέβω πάνω και δω καμιά επιγραφή του στυλ "ΕΙΤΕ ΠΑΙΔΕΣ ΕΛΛΗΝΩΝ" ή ξερωγώ "ΣΥΝ ΤΗΝ ΑΘΗΝΑ ΚΙ Η ΧΗΡΑ ΕΚΕΙΝΗ", πολύ θα λυπηθώ.
Διότι αυτά τα ζητήματα θέλουν προσοχή όταν χρησιμοποιούνται ως μόστρα.
Αυτά.
(Προς Θεσσαλονικείς επιστολή)
Κοίτα τώρα, κι εγώ μαζί σας είμαι. Μη με παραξηγάς αδερφέ.
Για την ακρίβεια, πολύ το εχάρην το ότι στο Ωραιόκαστρο υπάρχει πλέον ελληνικός ναός. Εδώ μιλάμε, κάποια στιγμή έλεγα πως απ' όλη τη Σαλονίκη, μόνο στο Ωραιόκαστρο υπήρχε περίπτωση να μείνω... Κυριλέ περιοχή!
Ε, τώρα που θα έχει και ναό, ακόμα καλύτερα.
Και μην κοιτάς αδερφέ που η συνήθεια μας έχει απομονώσει από το χρώμα και μας έχει επιβάλει το λευκό του μαρμάρου. Θα το συνηθίσουμε και το χρώμα. Το μάτι συνηθίζει. Δεν είναι εκεί το θέμα.
Ούτε είναι κατασκευαστικό το ζήτημα: Πάντα η πρώτη απόπειρα είναι κατώτερη της δεύτερης και η δεύτερη κατώτερη της τρίτης κλπ κλπ
Ούτε είναι το θέμα ότι στα εγκαίνια-θυρανοίξια και τέτοια προσκλήθηκε και ο Ψωμιάδης. Μπορεί να μην τον πολυχωνεύω -έως και καθόλου μπορώ να σου πω- αλλά στο φινάλε νομάρχης της περιοχής είναι: Θεώρησε πρέπον να πάει και πήγε. Στο φινάλε, δεν πήγε για να ιερουργήσει, για να πει "καλορίζικο" πήγε.
Είπαμε άλλωστε, άλλη ψυχολογία η Αθήνα, άλλη η Σαλονίκη. Και άλλη η εκλογική δύναμη των εν Αθήναις αρχαιοτέτοιων, άλλη η δύναμή τους η εκλογική στη Σαλονίκη.
Μέσα κι ο Ψωμιάδης, λοιπόν. Καμμιά αντίρρηση, ή τουλάχιστον καμμιά μεγάλη αντίρρηση.
Αλλά ρε συ μπαγάσα, με προβληματίζει αυτή η επιγραφή "ΕΣΩ ΕΓΚΡΑΤΗΣ".
Διότι, ναι μεν άλλη η ψυχολογία της Αθήνας και άλλη της Σαλονίκης, ωστόσο έχουν κοινή ορθογραφία, θέλω να ελπίζω. Και βάσει αυτής της ορθογραφίας, τίθεται το ερώτημα "τι στα κομμάτια υπονοεί η ταμπέλα "ΕΣΩ ΕΓΚΡΑΤΗΣ".
Να είσαι εσωτερικά εγκρατής, να πούμε, και εξωτερικά να κραιπαλιάζεις?
Να είσαι "έσω" εγκρατής και "έξω" να τρως ένα βόδι στην καθησιά σου?
Εγώ με τα 5 κολυβογράμματα που ξέρω, μου βγαίνει "ΕΣΟ ΕΓΚΡΑΤΗΣ". Προστακτική να πούμε ένα πράμα, σε στυλ νοηματικό "να είσαι εγκρατής". Έσο εκ του ειμί.
Με πιάνεις?
Διότι εντάξει, κάτι τύποι σαν εμένα δεν πρόκειται να είναι εγκρατείς, αλλά εντάξει, υπάρχουν άλλοι που τους αρέσει η εγκράτεια και λένε "ΕΣΟ ΕΓΚΡΑΤΗΣ". Άλλη σχολή, και μαγκιά τους.
Όμως αυτό το "έσω εγκρατής" είναι ρε παιδί μου κάπως... πως να σου πω... σαν το παλιό ΚΚΕεσωτερικού ένα πράμα... Φέρνει σε εσωτερισμό λίγο...
Έχω εδώ κοντά κι ένα πειραχτήρι μαθητή μου, που μου λέει "Δάσκαλε, δε λες πάλι καλά που δε γράψανε "Έσσο εγκρατής" κατά το Έσσο Πάππας", και προσπαθούσα, που λες, να του πω ότι εντάξει, αυτά γίνονται. Πρόκειται περί ορθογραφικού λάθους. Κάποιος ήταν ανορθόγραφος.
Και που λες, εκεί που κόντευα να τον πείσω ότι επρόκειτο για μεμονωμένο περιστατικό, τσούπ! μου βρίσκει κι αυτό εδώ, που με βάζει σε υποψίες βαθιές:
Το βλέπω που λες, και λέω "τι γίνεται εδώ ρε πρίγκηπα"? Ή σωστότερα "τι γίνεται εκεί ρε πρίγκηπα"?
Διότι τι πα να πει "Έσω ενάρετος"?
Μου θυμίζει το γνωστό ποιηματάκι "Απέξω κούκλα κι από μέσα πανούκλα" ένα πράμα. Εσωτερικά ενάρετος και εξωτερικά διεφθαρμένος, ένα πράμα.
Ήμαρτον, δηλαδή κύριε Γεωργίου μου.
Πολλά "έσω" πλάκωσαν και δεν το βλέπω καλά το μέλλον της ελληνικής γλώσσας. Και είναι βασικό πράμα η γλώσσα, ξέρεις, διότι αν έβλεπες το Κολοκοτρωνίτσι, το σήριαλ ντε!, όσο να 'ναι θα είχες γελάσει με το Φατσέα και τα φρικτά ελληνικά του. Ε, πίστεψέ με, μικρή διαφορά έχουν τα ελληνικά του Φατσέα από το "Έσω εγκρατής". Τα βλέπουν οι "έξω" αυτά τα "έσω" και γελάνε. Believe me.
Και είπαμε, ναι μεν τα ιερά μας πρέπει να σκορπάνε τη χαρά, όχι τη μιζέρια που σκορπάνε τα ιερά των άλλων, όμως άλλο πράμα η χαρά κι άλλο να γελάνε με την πάρτη μας. Θέλω να κυκλοφορω με ψηλά το κεφάλι, να με βλέπουν και να λένε "να ένας αρχαιοτέτοιος, άρα ξέρει ελληνικά" και όχι να λένε "να ένας απ' τους αγράμματους".
Με πιάνεις?
Με λίγα λόγια, αδερφέ, πως στα κομμάτια τα καταφέρνει αυτός ο χώρος και με περνάει από τον ενθουσιασμό στο ξενέρωμα, τι να σου πω, δεν το καταλαβαίνω.
Καληώρα, μια ο Ψωμιάδης, μια τα Έσω, μου χαλάτε τη φωτιά και θα θυμώσω.
Διότι όλο για Ελλάδα ακούω, κι όλο τον Ψωμιάδη βλέπω στο βάθος, ντυμένο Ζορό, να τραγουδάει στα θυρανοίξια τη Μαντουμπάλα αγάπη γλυκειά μου και αντί για "Ζ" να γράφει "ΕΣΩ" με το σπαθί του...
Τέσπα, καλά εγκαίνια, τα σέβη μου εις τους οικείους σας, μεταφέρετε την άποψί μου πως παρά ολότελα καλή κι η Παναγιώταινα, αλλά σας προειδοποιώ ότι έτσι κι ανέβω πάνω και δω καμιά επιγραφή του στυλ "ΕΙΤΕ ΠΑΙΔΕΣ ΕΛΛΗΝΩΝ" ή ξερωγώ "ΣΥΝ ΤΗΝ ΑΘΗΝΑ ΚΙ Η ΧΗΡΑ ΕΚΕΙΝΗ", πολύ θα λυπηθώ.
Διότι αυτά τα ζητήματα θέλουν προσοχή όταν χρησιμοποιούνται ως μόστρα.
Αυτά.
Σάββατο, Ιουλίου 04, 2009
ΑΓΝΩΣΤΑΙ ΑΡΧΑΙΑΙ ΜΟΡΦΑΙ
2) Αι εφευρέσεις του Χασικλέους
Ο θρύλος και η παραμυθολογία, ως τόπον γεννήσεως του Χασικλέους θεωρεί το Δορύλαιον (σημερινόν Εσκι-Σεχιρ) της Μικράς Ασίας. Ολίγον όμως μετά την γέννησίν του, η οικογένειά του μετεκόμισεν εις την Σμύρνην, όπου και εμεγαλούργησεν ο εφευρέτης.
Πατέρας του Χασικλέους ήτο ο προσωκρατικός φιλόσοφος Χαρμανίδης, ενώ μητέρα του ήτο η κυνική φιλόσοφος Θασηφάη.
Ευρισκόμενος ακόμη εις νεαροτάτην ηλικίαν, ο Χασικλής ανεκάλυψεν τον μοριακόν τύπον του ενύδρου πυριτικού αργιλίου (Al2O32SiO32H2O), τον οποίον πρώτος πατεντάρησεν, και από τα εκ της πατέντας έσοδα επλούτισεν σφόδρα.
Με τα χρήματα που απέκτησε, εταξίδευσε πέραν του τότε γνωστού κόσμου, αναζητών την γνώσιν. Όλα δείχνουν πως έφθασεν έως των ορίων του σημερινού Πακιστάν, μυούμενος εις τα κατά τόπους ιερά μυστήρια.
Ολίγα έτη αργότερον, επιστρέψας εις την εαυτού πατρίδαν, εχρησιμοποίησεν το ένυδρον πυριτικόν αργίλιον ως πρώτην ύλην δια την κατασκευήν συσκευής επονομαζομένης "αργιλιεύς".
Η χρήσις και η χρησιμότης της συσκευής μας είναι άγνωστος σήμερον, πλην όμως όλα δεικνύουσιν ότι εν εκείνη τη εποχή υπήρξεν συσκευή δημοφιλεστάτη μεταξύ των κατοίκων του Δορυλαίου.
Άλλαι εφευρέσεις του Χασικλέους υπήρξαν ο λουλεύς, το καλάμιον, ο καπνοσωλήν, το ξηροσύμβουκον, ενώ εις αυτόν αποδίδεται και ο εμβαγλαμεύς (μουσικόν όργανον σε μέγεθος μικρού πανδουρίου).
Τέλος, σημαντική θεωρείται η συνεισφορά του Χασικλέους εις τον τομέαν της οικολογικής-βιολογικής γεωργίας -η προσφορά του εξετιμήθη υπό των αγροτών εις τέτοιον βαθμόν μάλιστα, ώστε να δυνάμεθα να ωμιλήσωμεν διά θεοποίησίν του, δι' ύπαρξιν μεταγενεστέρας μυστηριακής "λατρείας του Χασικλέους" μεταξύ των αγροτικών στρωμάτων της μικρασιατικής υπαίθρου.
Μάλιστα, σύγχρονοι λαογράφοι διατείνονται πως η λατρεία του Χασικλέους, εκχριστιανισμένη πλέον, συνεχίζει να υπάρχει μεταξύ των αγροτικών και αγροτογενών πληθυσμών της πατρίδος μας.
2) Αι εφευρέσεις του Χασικλέους
Ο θρύλος και η παραμυθολογία, ως τόπον γεννήσεως του Χασικλέους θεωρεί το Δορύλαιον (σημερινόν Εσκι-Σεχιρ) της Μικράς Ασίας. Ολίγον όμως μετά την γέννησίν του, η οικογένειά του μετεκόμισεν εις την Σμύρνην, όπου και εμεγαλούργησεν ο εφευρέτης.
Πατέρας του Χασικλέους ήτο ο προσωκρατικός φιλόσοφος Χαρμανίδης, ενώ μητέρα του ήτο η κυνική φιλόσοφος Θασηφάη.
Ευρισκόμενος ακόμη εις νεαροτάτην ηλικίαν, ο Χασικλής ανεκάλυψεν τον μοριακόν τύπον του ενύδρου πυριτικού αργιλίου (Al2O32SiO32H2O), τον οποίον πρώτος πατεντάρησεν, και από τα εκ της πατέντας έσοδα επλούτισεν σφόδρα.
Με τα χρήματα που απέκτησε, εταξίδευσε πέραν του τότε γνωστού κόσμου, αναζητών την γνώσιν. Όλα δείχνουν πως έφθασεν έως των ορίων του σημερινού Πακιστάν, μυούμενος εις τα κατά τόπους ιερά μυστήρια.
Ολίγα έτη αργότερον, επιστρέψας εις την εαυτού πατρίδαν, εχρησιμοποίησεν το ένυδρον πυριτικόν αργίλιον ως πρώτην ύλην δια την κατασκευήν συσκευής επονομαζομένης "αργιλιεύς".
Η χρήσις και η χρησιμότης της συσκευής μας είναι άγνωστος σήμερον, πλην όμως όλα δεικνύουσιν ότι εν εκείνη τη εποχή υπήρξεν συσκευή δημοφιλεστάτη μεταξύ των κατοίκων του Δορυλαίου.
Άλλαι εφευρέσεις του Χασικλέους υπήρξαν ο λουλεύς, το καλάμιον, ο καπνοσωλήν, το ξηροσύμβουκον, ενώ εις αυτόν αποδίδεται και ο εμβαγλαμεύς (μουσικόν όργανον σε μέγεθος μικρού πανδουρίου).
Τέλος, σημαντική θεωρείται η συνεισφορά του Χασικλέους εις τον τομέαν της οικολογικής-βιολογικής γεωργίας -η προσφορά του εξετιμήθη υπό των αγροτών εις τέτοιον βαθμόν μάλιστα, ώστε να δυνάμεθα να ωμιλήσωμεν διά θεοποίησίν του, δι' ύπαρξιν μεταγενεστέρας μυστηριακής "λατρείας του Χασικλέους" μεταξύ των αγροτικών στρωμάτων της μικρασιατικής υπαίθρου.
Μάλιστα, σύγχρονοι λαογράφοι διατείνονται πως η λατρεία του Χασικλέους, εκχριστιανισμένη πλέον, συνεχίζει να υπάρχει μεταξύ των αγροτικών και αγροτογενών πληθυσμών της πατρίδος μας.
ΤΑ ΑΓΓΟΥΡΙΑ ΤΩΝ ΑΟΡΑΤΩΝ
Με τους Οικολόγους-Πράσινους, συμβαίνει ένα περίεργο πράμα, σχεδόν υπερφυσικό: Ουδείς τους είχε δει πριν τις εκλογές, ουδείς τους έχει δει μετά τις εκλογές. Λες και είναι αόρατοι!
Θεωρητικώς, βέβαια, δεν μπορεί να είναι αόρατοι, διότι εφόσον είναι πράσινοι, θα πρέπει να είναι ορατοί. Αλλιώτικα θα λεγόντουσαν Οικολόγοι-διαφανείς.
Πάντως, βρίσκω ελπιδοφόρο το γεγονός ότι η οικολογική κίνηση της Σαλονίκης έχει ένα χρήσιμο σάϊτ, από το οποίο μπορούμε να πληροφορηθούμε σημαντικά οικολογικά ζητήματα, όπως αυτό:
Δεν κάνω πλάκα!
Το θέμα είναι φλέγον, ως φαίνεται, και το σχετικό λινκ είναι εδώ:
http://ecology-salonika.org/lib/?p=3651
"Ο καθείς και τα όπλα του", που έλεγε και ο Ελύτης.
Με τους Οικολόγους-Πράσινους, συμβαίνει ένα περίεργο πράμα, σχεδόν υπερφυσικό: Ουδείς τους είχε δει πριν τις εκλογές, ουδείς τους έχει δει μετά τις εκλογές. Λες και είναι αόρατοι!
Θεωρητικώς, βέβαια, δεν μπορεί να είναι αόρατοι, διότι εφόσον είναι πράσινοι, θα πρέπει να είναι ορατοί. Αλλιώτικα θα λεγόντουσαν Οικολόγοι-διαφανείς.
Πάντως, βρίσκω ελπιδοφόρο το γεγονός ότι η οικολογική κίνηση της Σαλονίκης έχει ένα χρήσιμο σάϊτ, από το οποίο μπορούμε να πληροφορηθούμε σημαντικά οικολογικά ζητήματα, όπως αυτό:
Την 1 η Ιουλίου επιστρέφουν στα ράφια μας τα κυρτά αγγούρια και τα χονδρά καρότα» δήλωσε η κα Mariann Fischer Boel, Επίτροπος αρμόδια σε θέματα Γεωργίας και Αγροτικής Ανάπτυξης. «Επί της ουσίας, αυτό αποτελεί ένα καλό παράδειγμα των προσπαθειών μας για τη μείωση της γραφειοκρατίας...
Δεν κάνω πλάκα!
Το θέμα είναι φλέγον, ως φαίνεται, και το σχετικό λινκ είναι εδώ:
http://ecology-salonika.org/lib/?p=3651
"Ο καθείς και τα όπλα του", που έλεγε και ο Ελύτης.
ΠΡΟΣΟΧΗ ΣΤΑ ΠΑΠΟΥΤΣΙΑ!
Καλά ρε μάγκα, που πήγανε και κάνανε φέτος το αντιρατσιστικό φεστιβάλ? Απαπαπαπα! Μιλάμε για ένα μεγάλο παρκάκι ανάμεσα σε κάτι φάμπρικες, κάτι μαρμαράδικα και τέτοια, χάλια σου λέω!
Και κάτω χώμα μιλάμε... Να περπατάς και να σηκώνεται σύγνεφο η σκόνη!
Απαπαπαπαπα... Μιλάμε πήγα με μπλουτζήν και γύρισα με τζην ακαθόριστου χρώματος...
Το θετικό βέβαια είναι ότι μπήκα τζάμπα -τιμής ένεκεν, ίσως- αλλά αυτό έχει ως αποτέλεσμα να μην ξέρω πόσο κάνει το εισιτήριο. Υποθέτω πως η τιμή του θα είναι τόση, όση θα είναι αρκετή ώστε στο άκουσμά της οι μετανάστες να ρίχνουν μπινελίκια.
Τεσπα, άματις είναι να πάει κάποιος αύριο, ας μη φορέσει τα καλά του παπούτσια και το καλό του παντελόνι, γιατί θα γίνουν χάλια.
Κατά τα άλλα, τα γνωστά: Τα ίδια με πέρσι και πρόπερσι και αντιπρόπερσι, αν εξαιρέσει κανείς ότι φέτος πλανάται το μετεκλογικόν αγιο-παντελεημονικόν ερώτημα: καλά ρε μάγκα, που στα κομμάτια τα κονόμησε η Ελλάδα τόσα φασιστο-ρατσιστο-ναζισταριά?
Εμ... Έτσι είναι μάγκες μου! Άμα αφήνεις τον κόσμο να έχει νιονιό φιδιού, κάποια στιγμή θα τον δεις να σου γεννάει και να σου επωάζει και το αυγό του φιδιού...
Και δε θα φταίει κιόλας...
Ας πούμε, καληώρα, άμα του λες απλώς: "Ντάξει μωρέ, η μετανάστευση είναι κάτι φυσιολογικό: Πάντοτε οι άνεργοι ακολουθούσαν τη ροή του κεφαλαίου: Όπου πήγαινε το κεφάλαιο και δημιουργούσε θέσεις εργασίας, εκεί πήγαιναν και μετανάστες",
θα γυρίσει και θα σου πει ο άλλος:
"Επομένως, εγώ που αντιδρώ σε όλο αυτό, είμαι αντικαπιταλιστής που αντιδρά στη ροή του κεφαλαίου, ή είμαι ρατσιστόμουτρο"?
Και δε θα μπορείς να του απαντήσεις τίποτα, γιατί η ανάλυσή σου θα είναι για τα μπάζα, όσο κι αν δηλώνεις αντικαπιταλιστής και αντιρατσιστής. Θεωρητικά και πρακτικά, μόνο σουβλάκια και συναυλίες θα μπορείς να του προσφέρεις.
Αλλά, κι αυτά κάτι είναι, στους χαλεπούς καιρούς που ζούμε...
Καλά ρε μάγκα, που πήγανε και κάνανε φέτος το αντιρατσιστικό φεστιβάλ? Απαπαπαπα! Μιλάμε για ένα μεγάλο παρκάκι ανάμεσα σε κάτι φάμπρικες, κάτι μαρμαράδικα και τέτοια, χάλια σου λέω!
Και κάτω χώμα μιλάμε... Να περπατάς και να σηκώνεται σύγνεφο η σκόνη!
Απαπαπαπαπα... Μιλάμε πήγα με μπλουτζήν και γύρισα με τζην ακαθόριστου χρώματος...
Το θετικό βέβαια είναι ότι μπήκα τζάμπα -τιμής ένεκεν, ίσως- αλλά αυτό έχει ως αποτέλεσμα να μην ξέρω πόσο κάνει το εισιτήριο. Υποθέτω πως η τιμή του θα είναι τόση, όση θα είναι αρκετή ώστε στο άκουσμά της οι μετανάστες να ρίχνουν μπινελίκια.
Τεσπα, άματις είναι να πάει κάποιος αύριο, ας μη φορέσει τα καλά του παπούτσια και το καλό του παντελόνι, γιατί θα γίνουν χάλια.
Κατά τα άλλα, τα γνωστά: Τα ίδια με πέρσι και πρόπερσι και αντιπρόπερσι, αν εξαιρέσει κανείς ότι φέτος πλανάται το μετεκλογικόν αγιο-παντελεημονικόν ερώτημα: καλά ρε μάγκα, που στα κομμάτια τα κονόμησε η Ελλάδα τόσα φασιστο-ρατσιστο-ναζισταριά?
Εμ... Έτσι είναι μάγκες μου! Άμα αφήνεις τον κόσμο να έχει νιονιό φιδιού, κάποια στιγμή θα τον δεις να σου γεννάει και να σου επωάζει και το αυγό του φιδιού...
Και δε θα φταίει κιόλας...
Ας πούμε, καληώρα, άμα του λες απλώς: "Ντάξει μωρέ, η μετανάστευση είναι κάτι φυσιολογικό: Πάντοτε οι άνεργοι ακολουθούσαν τη ροή του κεφαλαίου: Όπου πήγαινε το κεφάλαιο και δημιουργούσε θέσεις εργασίας, εκεί πήγαιναν και μετανάστες",
θα γυρίσει και θα σου πει ο άλλος:
"Επομένως, εγώ που αντιδρώ σε όλο αυτό, είμαι αντικαπιταλιστής που αντιδρά στη ροή του κεφαλαίου, ή είμαι ρατσιστόμουτρο"?
Και δε θα μπορείς να του απαντήσεις τίποτα, γιατί η ανάλυσή σου θα είναι για τα μπάζα, όσο κι αν δηλώνεις αντικαπιταλιστής και αντιρατσιστής. Θεωρητικά και πρακτικά, μόνο σουβλάκια και συναυλίες θα μπορείς να του προσφέρεις.
Αλλά, κι αυτά κάτι είναι, στους χαλεπούς καιρούς που ζούμε...
Πέμπτη, Ιουλίου 02, 2009
ΑΓΝΩΣΤΑΙ ΑΡΧΑΙΑΙ ΜΟΡΦΑΙ
1) Ο ΑΓΝΟΣΘΕΝΗΣ ή ΑΓΝΟΙΟΣΘΕΝΗΣ
Ο Αγνοσθένης θρυλείται και παραφιλολογείται πως ήτο αρχαίος ημών πρόγονος, φιλόσοφος, ιδρυτής της μαθημυθικής σχολής. Η σχολή του ησχολείτο με την μάθηση μύθων της, εξ ου και ονομάστηκε μαθημυθική σχολή.
Ο Αγνοσθένης αρχικά λεγόταν Φρανσουά, όταν όμως άρχισε να το φιλοσοφεί το πράμα, επέλεξε το όνομα Αγνοσθένης για να καταδείξει την αγνότητα του φιλοσοφικού του σθένους. Οι αντίπαλοί του τον έλεγαν Αγνωσθένη, για να κατεδείξουν ότι το φιλοσοφικό του σθένος έμελλε να μείνει παγκοσμίως άγνωστο, όπερ και εγένετο. Τη σχολή του την ονόμαζαν περιπαικτικώς "αμαθημυθική σχολή", και ο Αγνοσθένης -ή Αγνωσθένης- πολύ τσαντιζόταν όταν το άκουγε.
Κάποια μέρα, εκεί που ο Αγνοσθένης επισκεύαζε μια σεπτή κρήνη οκτάκρουνο που είχαν χαλάσει τα επτά σεπτά της όγδοα, τον επισκέφτηκε ο Ερμής ντυμένος Έλβις Πρίσλεϋ κι έτσι όπως ο Αγνοσθένης ήταν απασχολημένος με τα υδραυλικά του, ο Ερμής έκατσε δίπλα του και σκάλισε σ' ένα πυρότουβλο την εξής φράση:
"Αγνόσθενες, τσάκω την πληροφορία: Στο μέλλον θα φοριέται πολύ το 0 και το 1. Σε αυτά θα βασίζονται οι πληροφορίες του μέλλοντος".
Και μ' έναν αυλό του Πανός, ο Ερμής άρχισε να παίζει τη μελωδία "But I can't help fallin' in love with you"... μέχρι που εξαφανίστηκε ολοσχερώς από το οπτικό πεδίο του φιλοσόφου.
Όταν ο φιλόσοφος τελείωσε την εργασία του έχοντας κάνει την οκτάκρουνο να είναι δεκάκρουνος, έντρομος είδε τη φράση στο πυρότουβλο και λιποθύμησε. Αργότερα έστειλε το πυρότουβλο στο μαντείο των Δελφών, της Δωδώνης και των Διδύμων, μη μπορώντας να κατανοήσει τι στα κομμάτια σήμαιναν τα σύμβολα 0 και 1. Τα μαντεία απάντησαν σοφώς αλλά ασαφώς, ο Αγνοσθένης μπερδεύτηκε, και αποφάσισε να τσοντάρει τα μυστηριώδη σύμβολα στο όνομά του:
Μετέτρεψε το Αγνοσθένης σε ΑγνοΙΟσθένης, και άρχισε να γράφει τραγούδια ΟΙ! και γενικά θλιμμένες μιξολυδικές πανκομπαλλάντες.
Σήμερα θεωρείται από μερικούς ως πρωτοπόρος μελετητής της πληροφορικής και των πυρότουβλων. Οι διδαχές του πιθανολογείται ότι χρησιμοποιήθηκαν ως θεωρητική πλατφόρμα από το εκκλησιαστικό ρεύμα του Μονοφυσητισμού αλλά και από εκείνο του Μονορουφητισμού.
Δυστυχώς, με το πέρασμα των αιώνων, τόσο το έργο όσο και το ίδιο το όνομα του Αγνοιοσθένους χάθηκαν και ξεχάστηκαν. Οι ιδέες του όμως, όπως όλα δείχνουν, ζουν και βασιλεύουν ως τις μέρες μας.
1) Ο ΑΓΝΟΣΘΕΝΗΣ ή ΑΓΝΟΙΟΣΘΕΝΗΣ
Ο Αγνοσθένης θρυλείται και παραφιλολογείται πως ήτο αρχαίος ημών πρόγονος, φιλόσοφος, ιδρυτής της μαθημυθικής σχολής. Η σχολή του ησχολείτο με την μάθηση μύθων της, εξ ου και ονομάστηκε μαθημυθική σχολή.
Ο Αγνοσθένης αρχικά λεγόταν Φρανσουά, όταν όμως άρχισε να το φιλοσοφεί το πράμα, επέλεξε το όνομα Αγνοσθένης για να καταδείξει την αγνότητα του φιλοσοφικού του σθένους. Οι αντίπαλοί του τον έλεγαν Αγνωσθένη, για να κατεδείξουν ότι το φιλοσοφικό του σθένος έμελλε να μείνει παγκοσμίως άγνωστο, όπερ και εγένετο. Τη σχολή του την ονόμαζαν περιπαικτικώς "αμαθημυθική σχολή", και ο Αγνοσθένης -ή Αγνωσθένης- πολύ τσαντιζόταν όταν το άκουγε.
Κάποια μέρα, εκεί που ο Αγνοσθένης επισκεύαζε μια σεπτή κρήνη οκτάκρουνο που είχαν χαλάσει τα επτά σεπτά της όγδοα, τον επισκέφτηκε ο Ερμής ντυμένος Έλβις Πρίσλεϋ κι έτσι όπως ο Αγνοσθένης ήταν απασχολημένος με τα υδραυλικά του, ο Ερμής έκατσε δίπλα του και σκάλισε σ' ένα πυρότουβλο την εξής φράση:
"Αγνόσθενες, τσάκω την πληροφορία: Στο μέλλον θα φοριέται πολύ το 0 και το 1. Σε αυτά θα βασίζονται οι πληροφορίες του μέλλοντος".
Και μ' έναν αυλό του Πανός, ο Ερμής άρχισε να παίζει τη μελωδία "But I can't help fallin' in love with you"... μέχρι που εξαφανίστηκε ολοσχερώς από το οπτικό πεδίο του φιλοσόφου.
Όταν ο φιλόσοφος τελείωσε την εργασία του έχοντας κάνει την οκτάκρουνο να είναι δεκάκρουνος, έντρομος είδε τη φράση στο πυρότουβλο και λιποθύμησε. Αργότερα έστειλε το πυρότουβλο στο μαντείο των Δελφών, της Δωδώνης και των Διδύμων, μη μπορώντας να κατανοήσει τι στα κομμάτια σήμαιναν τα σύμβολα 0 και 1. Τα μαντεία απάντησαν σοφώς αλλά ασαφώς, ο Αγνοσθένης μπερδεύτηκε, και αποφάσισε να τσοντάρει τα μυστηριώδη σύμβολα στο όνομά του:
Μετέτρεψε το Αγνοσθένης σε ΑγνοΙΟσθένης, και άρχισε να γράφει τραγούδια ΟΙ! και γενικά θλιμμένες μιξολυδικές πανκομπαλλάντες.
Σήμερα θεωρείται από μερικούς ως πρωτοπόρος μελετητής της πληροφορικής και των πυρότουβλων. Οι διδαχές του πιθανολογείται ότι χρησιμοποιήθηκαν ως θεωρητική πλατφόρμα από το εκκλησιαστικό ρεύμα του Μονοφυσητισμού αλλά και από εκείνο του Μονορουφητισμού.
Δυστυχώς, με το πέρασμα των αιώνων, τόσο το έργο όσο και το ίδιο το όνομα του Αγνοιοσθένους χάθηκαν και ξεχάστηκαν. Οι ιδέες του όμως, όπως όλα δείχνουν, ζουν και βασιλεύουν ως τις μέρες μας.
Τετάρτη, Ιουλίου 01, 2009
ΑΛΛΟ ΕΝΑ ΧΤΥΠΗΜΑ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΗΝ ΗΡΩΪΚΗ ΣΥΜΠΕΡΙΦΟΡΑ ?
Από σήμερα, ο κόσμος μας θα είναι περισσότερο άκαπνος και περισσότερο φλώρικος.
Τέρμα οι μαγκιές. Τα κεφάλια μέσα.
Ο νόμος. Πάνω απ' όλα ο νόμος. Νόμος ούμπερ άλλες.
Ου ρε λέμε πες τους! Συνεχίζουμε αγωνιστικά, ακολουθώντας το παράδειγμα του παληκαριού!
Από σήμερα, ο κόσμος μας θα είναι περισσότερο άκαπνος και περισσότερο φλώρικος.
Τέρμα οι μαγκιές. Τα κεφάλια μέσα.
Ο νόμος. Πάνω απ' όλα ο νόμος. Νόμος ούμπερ άλλες.
Ου ρε λέμε πες τους! Συνεχίζουμε αγωνιστικά, ακολουθώντας το παράδειγμα του παληκαριού!
ΥΠΑΡΞΙΑΚΟΝ ΑΞΙΑΚΟΝ
Χάλια μέρα σήμερα:
Τουλάχιστον τρείς πιτσιρικάδες με αποκάλεσαν "κύριο".
Μου έρχεται να πεθάνω. Γέρασα? Τόσο πολύ γέρασα? Μέχρι χτες μου έλεγαν "ρε φίλε". Σήμερα τι έπαθαν και με λένε κύριο?
Εν τω μεταξύ, το θετικό όλης της μέρας είναι πως στο τελείωμα, διαπίστωσα ιδίοις όμμασι ότι τα παιδιά στη Ζωοδ. Πηγής και Ναυαρίνου περνάνε καλά!
Κάτι είναι κι αυτό, είναι μια παρηγοριά, σε τέτοιες εποχές όπου οι πιτσιρικάδες λένε "κύριο" κάτι άτομα σαν εμένα...
Εν τω μεταξύ, θαυμάζω τον κρατισμό και την μεγαλειώδη του εξέλιξη:
Εφ’ όσον τα όργανα της Δικαστικής Λειτουργίας κρίνουν ότι συντρέχει λόγος άρσεως του απορρήτου της ελεύθερης επικοινωνίας και ζητούν σχετικά στοιχεία από τους παρόχους των υπηρεσιών επικοινωνίας (Ο.Τ.Ε., εταιρίες κινητής τηλεφωνίας κ.λ.π.) αυτοί οφείλουν να τα παραδίδουν χωρίς να δύνανται να αρνηθούν την παράδοση των στοιχείων, επειδή κατά την κρίση τους το αίτημα δεν είναι σύννομο.
Η αρχή διασφαλίσεως του απορρήτου των επικοινωνιών δεν δικαιούται να ζητήσει εξηγήσεις από τους παρόχους των υπηρεσιών επικοινωνίας (Ο.Τ.Ε., εταιρίες κινητής τηλεφωνίας κ.λ.π.) για την παράδοση των στοιχείων στα όργανα της Δικαιοσύνης, ούτε πολύ περισσότερο δικαιούται να ζητήσει να ελέγξει τι και ποια στοιχεία παρεδόθησαν στη Δικαιοσύνη. Θέσπιση τέτοιας διατάξεως θα ευρίσκεται εκτός της Συνταγματικής Τάξεως.
Οι πάροχοι υπηρεσιών επικοινωνίας (Ο.Τ.Ε., εταιρίες κινητής τηλεφωνίας κ.λ.π.), σε περίπτωση αποστολής τέτοιου αιτήματος από την Αρχή, υποχρεούνται να απαντήσουν μόνο ότι τα στοιχεία παρεδόθησαν στα όργανα της Δικαιοσύνης κατόπιν αιτήματός τους, αναφέροντας απλώς και μόνον τους αριθμούς των διατάξεων ή βουλευμάτων, όπως άλλωστε τούτο προκύπτει σαφώς από το άρθρο 7 του Ν. 3674/2008 «Ενίσχυση του θεσμικού πλαισίου διασφάλισης του απορρήτου της τηλεφωνικής επικοινωνίας». Η Αρχή, εξ άλλου, υποχρεούται και έχει καθήκον να σεβασθεί τ’ ανωτέρω, εφ’ όσον δε εμμένει στο αίτημά της και θέτει περαιτέρω με οποιονδήποτε τρόπο θέματα ευθύνης των παρόχων (Ο.Τ.Ε., εταιρίες κινητής τηλεφωνίας κ.λ.π.), είναι προφανές ότι ενεργεί καθ’ υπέρβαση της δικαιοδοσίας της, ότι υπεισέρχεται σε θέματα που αποτελούν αντικείμενο της Δικαιοσύνης και ότι, συνεπώς, ευχερώς δύναται να τεθεί θέμα παραβάσεως καθήκοντος των μελών της.
Διότι άντε με τους άθλιους, που τους είπαμε πως αποτελούν "ανεξάρτητη αρχή" και το έχαψαν...
Μα που ζουν, θεοί μου?
Που νόμιζαν ότι ζουν?
Που νομίζατε ότι ζείτε? Εεεε?
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις
(
Atom
)
