2010, ΤΟ ΕΤΟΣ ΤΩΝ ΠΡΑΚΤΟΡΩΝ
(κάτι σαν απολογισμός του 2010)

Είναι ενδιαφέρον το ότι οι αρχαίοι Αθηναίοι, τους τύπους που ήταν επιφορτισμένοι με την αύξηση των δημοσίων εσόδων, τους ονόμαζαν "πράκτορες".

Για παράδειγμα, στο λεξικό Σούδα, διαβάζουμε:

Φορολόγος: Ο τας εισφοράς συλλέγων, ούς "πράκτορας" έθος καλείν τοίς πολλοίς.

Πράκτορες, λοιπόν.
Από το ρήμα πράσσω-πράττω, απ' όπου προκύπτει αφενός η λέξη "πράξις" και η λέξη "πράγμα" (το γνωστό μας και σήμερα "πράγμα", δηλαδή το αποτέλεσμα κάποιας πράξης) και αφετέρου προκύπτει ο πρακτήρ-πράκτωρ, δηλαδή αυτός που κάνει πράξη τις αποφάσεις των αποφασιζόντων.

Γι' αυτό και στο "Ετυμολογικό Λεξικό της Αρχαίας Ελληνικής" του Hofmann, η ερμηνεία της λέξης "πράκτωρ" γενικεύεται: "πράκτωρ" ονομάζεται "ο πράττων τι, ο εκτελεστής".

Ερμηνεία που μας φέρνει πιο κοντά στη σημερινή εκδοχή της λέξης "πράκτωρ":
Λέμε, ας πούμε, "πράκτορας της λέσχης Μπίλντεμπεργκ" και εννοούμε αυτόν που κάνει πράξη τις αποφάσεις της λέσχης Μπίλντεμπεργκ. Ή ας πούμε, λέμε "πράκτορας του ΔΝΤ" και εννοούμε αυτόν που κάνει πράξη τις αποφάσεις του ΔΝΤ. Ή λέμε "πράκτορας της CIA, της Μοσάντ κλπ" και εννοούμε αυτόν που κάνει πράξη τις εντολές των αντίστοιχων ιδρυμάτων. Ή λέμε ας πούμε "πράκτορας της Ασφάλειας" ή ξερωγώ "πράκτορας της ΕΥΠ" και εννοούμε αυτόν που προκειμένου να κάνει πράξη τις εντολές των προϊσταμένων του, παριστάνει τον ακραία -πλην όμως άκαιρα και άκυρα- επαναστατημένο σύντροφο.

Είναι με αυτή την έννοια που ο μεταφραστής στα ελληνικά (ή έστω ο συγγραφέας) του κατά Λουκάν ευαγγελίου βάζει τον Ιησού να καλεί τους ακροατές του να μην κοντράρουν τους συνανθρώπους-αντιδίκους τους, "μήποτε (ο αντίδικος συνάνθρωπός σου) σε κατασύρη εις τον κριτήν και ο κριτής σε παραδώσει τω πράκτορι και ο πράκτωρ σε βαλεί εις φυλακήν. Λέγω σοι ού μη εξέλθης εκείθεν έως και το έσχατον λεπτόν αποδώς".

Παρατηρούμε λοιπόν ότι στα πρώτα μετα Χριστον χρόνια, η χρήση της λέξης "πράκτωρ" έχει γενικευτεί: οι πράκτορες έχουν στα χέρια τους εξουσία όχι απλά να συλλέγουν φόρους, αλλά και να επεμβαίνουν στις διαπροσωπικές οφειλές και σχέσεις. (Κάτι σαν τις μέρες μας, δηλαδή, όπου οι πράκτορες καθορίζουν κατά το δοκούν τις εργασιακές σχέσεις ή τους πλειστηριασμούς για οφειλές προς τις τράπεζες, ας πούμε).

Στην αρχαία Αθήνα, βέβαια, τις αποφάσεις -ακόμα και για τα φορολογικά ζητήματα- τις έπαιρνε (ή έστω απαιτείτο να τις εγκρίνει) ο Δήμος και για να γίνουν πράξη οι αποφάσεις του Δήμου υπήρχε ένα σώμα ανθρώπων, οι "πράκτορες", επιφορτισμένοι με το να κάνουν πράξη τις περί φορολογίας αποφάσεις του Δήμου.

Οι Αθηναίοι όμως, που δεν ήταν χαϊβάνια, ναι μεν αντιμετώπιζαν την ύπαρξη εξουσίας ως αναγκαίο κακό αποδεχόμενοι την ύπαρξή της (και δεν είμαι σίγουρος εάν είχαν απόλυτο δίκιο ή αν απλώς ροκάνιζαν το χρόνο), αλλά είχαν βρει μια όμορφη πατέντα για να τσακίζουν την αυταρέσκεια και την ασυδοσία των πρακτόρων.

Στο Πατμιακό Λεξικό, στη φάση που το λεξικό ασχολείται με τον "κατα Αριστογείτονος" λόγο του Δημοσθένη, διαβάζουμε την εξής ενδιαφέρουσα περιγραφή του πως δούλευε το σύστημα με τους πράκτορες στην Αθήνα, όπου πρώτα μας ξανα-δηλώνεται τι στα κομμάτια ήταν οι "πράκτορες":

Πράκτορες: Αρχή παρ' Αθηναίοις απαιτούσα τα κεχρωστημένα δημόσια χρήματα.

Ας φανταστούμε λοιπόν ένα παράδειγμα:
Έβγαινε ο πράκτορας που έπρεπε να μαζέψει τα οφειλόμενα προς το δημόσιο και έλεγε "Μαζί τα φάγαμε" και "Επειδή εμείς είμαστε μάγκες δε θα δώσουμε πίσω όσα φάγαμε, αλλά εσείς που είσαστε πλέμπα θα τα δώσετε πίσω και μάλιστα θα δώσετε και αυτά που φάγαμε εμείς" και τότε, εκ πρώτης όψεως, καλά ξεμπερδέματα για την πλέμπα, που θα έλεγε και ο Ιησούς στο κατά Λουκάν ευαγγέλιο.

Όμως οι Αθηναίοι ήταν έξυπνοι άνθρωποι, γι' αυτό, ακριβώς μετά, το λεξικό ερμηνεύει τι ήταν η "Βούλευσις":

"Δίκη κατά των εγγραφόντων τινά ως οφείλοντα τω δημοσίω. Και εάν μεν νικήση την δίκην ο κατήγορος, απαλλάσσεται μεν του οφλήματος ο εγγραφείς, ο δε γράψας αυτόν, αντ' εκείνου εγγράφεται".

Πράγμα που σε απλά ελληνικά σημαίνει:
Έβγαινε ο αρχαίος Αθηναίος πράκτορας και έλεγε "Μαζί τα φάγαμε".
Ωραία.
Τον τράβαγαν λοιπόν σε δίκη οι θιγόμενοι -δηλαδή όσοι είχαν αξιοπρέπεια- και του έλεγαν: "για έλα δω ρε κερχανατζή, από που κι ως που τα φάγαμε μαζί?" και έφερναν μάρτυρες
για τις μίζες της αρχαιοκελτικής Ζίμενς,
για τις υποβρύχιες τριήρεις που γέρνουν,
για τους αρχαίους αργόμισθους πρασινορουφιάνους,
για τις ανείσπρακτες εισφορές προς τα ασφαλιστικά ταμεία της αρχαιότητας,
για τον εθνικό τους προμηθευτή,
για τη χυδαιότητα των αφειδώς κυβερνητικά χρηματοδοτούμενων μη-κυβερνητικών οργανώσεων της αρχαιότητας,
για τα δομημένα ομόλογα και τα εκατομμύρια μνες που χάθηκαν από τα ασφαλιστικά ταμεία στο αρχαίο χρηματιστήριο,
για το μεγάλο φαγοπότι των olympic games 2004 π.Χ.,
μέχρι και για τις αθρόες προσλήψεις Σκυθών, που οι δημαγωγοί τους προσλάμβαναν για να ξύνουν τ' αρχίδια τους τα βράδυα σε κάθε γωνία της αρχαίας οδού Ακαδημίας τρομοκρατώντας τους πολίτες με το πρόσχημα πως διαφυλάσσουν την τάξη,
ή για τους ομοσταύλους των προαναφερθέντων που έβλεπαν να περιφέρονται πάνω σε πανάκριβα αγορασμένα κελτικά άλογα πουλώντας μούρη, να πειράζουν τις διερχόμενες πιτσιρίκες Αθηναίες, πληρωνόμενοι με τα λεφτά των φορολογουμένων, μπορώ να σου πω.

Θα τον τσάκιζαν τον αυθάδη και χυδαίο πράκτορα οι ενάγοντες πολίτες.

Κι αν οι ενάγοντες κέρδιζαν τη δίκη (που θα την κέρδιζαν, διότι θα είχαν δίκιο -και τότε ήταν εποχή που η απονομή δικαιοσύνης δεν περιελάμβανε Γιοσάκηδες και τέτοια), τότε καλά ξεμπερδέματα για τον πράκτορα:
Θα έπρεπε να πληρώσει ο ίδιος όσα ψευδώς ισχυρίστηκε πως έφαγαν -επομένως τα χρωστούν- οι άλλοι. Την είχε άσχημα, δηλαδή, ο πράκτορας.
Κι επειδή το ήξεραν οι πράκτορες ότι "μπάλα είναι και γυρίζει", ήταν αρκούντως προσεκτικοί στην άσκηση των καθηκόντων τους και απέφευγαν να προκαλούν το δημόσιο αίσθημα με χυδαίες εμετικές δηλώσεις.

Σύγχρονος πράκτωρ, βάζων τα πράγματα σε μια τάξη
Ευτυχώς για το κοινοβουλευτικό μας πολίτευμα, στις μέρες μας η αρχαία αθηναϊκή δημοκρατία δεν υπάρχει πλέον. Έχουμε περάσει στη μετά Χριστόν εποχή, όπου οι "πράκτορες" λειτουργούν έτσι όπως τους περιγράφει το κατά Λουκάν ευαγγέλιο: έχουν την ασυδοσία να λένε και να πράττουν ό,τι τους κατέβει στη γκλάβα προκειμένου να κάνουν πράξη τις εντολές των εντολέων τους, ξέροντας πως δεν πρόκειται να υπάρξει τιμωρία για την ασυδοσία τους.
Η σημερινή εποχή τους ανήκει -προς το παρόν- κι όποτε μπορούν ξεσαλώνουν.

Υπό αυτή την έννοια -και βεβαίως όχι μόνο υπό αυτή την έννοια- δεν θα ήμασταν υπερβολικοί αν στη χρονιά που φεύγει, [στη χρονιά που τέθηκαν οι βάσεις για μια συγκινητική και νοσταλγική επιστροφή στην εποχή των σπηλαίων -και των στοών, ενδεχομένως (αν και οι στοές ποτέ δεν έλειψαν από τη ζωή μας, δες αναγνώστη μου πόση στωϊκότητα έχουν επιβάλει οι στοές στο πολιτικό γίγνεσθαι, στωικότητα που μοιάζει με σιωπή νεκροταφείου ώρες-ώρες)], δίναμε την ονομασία "2010 - το έτος των πρακτόρων".

Υπό την έννοια ότι μας γονάτισαν παντοιοτρόπως και μας τσάκισαν στους φόρους οι σύγχρονοι πράκτορες.

Όμως, όσο κι αν τα πρασινο-χολερικά ενεργειακά βαμπίρ θέλουν να μας στερήσουν τη χαρά...

...σε προσωπικό επίπεδο τολμώ να πω ότι για εμένα ήτο μια χρονιά ορόσημο -με την καλύτερη δυνατή έννοια. Ως εκ τούτου, επειδή εδώ δεν είναι πολιτικό μετερίζι και αγωνιστική έπαλξη αλλά είναι απλώς ένα προσωπικό ευλόγιον, δε θα μπορούσε παρά μόνο να κλείσω τη χρονιά με το κάτωθι -και μόνο με το κάτωθι- άσμα:

Η ΔΙΚΑΙΩΣΗ ΤΟΥ ΠΟΣΑΔΑΣ

Ο σύντροφος Ποσάδας το είχε πει σαφώς: Η απελευθέρωση των καταπιεσμένων είναι έργο των ίδιων των καταπιεσμένων, αλλά, πάντοτε σε συνεργασία με τους εξωγήινους -ή κάπως έτσι. Και βασισμένος σε αυτό το δόγμα, ίδρυσε την Ποσαδική Τέταρτη Διεθνή, αν δεν κάνω λάθος.

(Κάποτε ο Χρήστος ο Μόρφος στο ευλόγιόν του είχε κάνει ένα αφιέρωμα στον Ποσάδας, σ' αυτόν τον εμπνευσμένο ουφολόγο τροτσκιστή ηγέτη, αλλά δεν μπορώ να το βρω -άμα έχει κάποιος το λινκάκι, ας μου το στείλει. Διότι, δυστυχώς, παρ' όλα τα κονέ μου με τον τροτσκιστικό χώρο, τόσα χρόνια μόνο μια συντρόφισσα από την ποσαδική τέταρτη διεθνή έχει τύχει να συναντήσω -φαίνεται πως ο ποσαδισμός ουδέποτε απόχτησε μεγάλη πέραση στην Ελλάδα).

Και για να αποδειχτεί το πόσο δίκιο είχε ο Ποσάδας, ήρθε το πρόσφατο δημοσίευμα της γνωστής έγκυρης ρώσικης εφημερίδος Πράβντα -η οποία, τουλάχιστον πριν από την κατάρρευση του σταλινικού καθεστώτος στη Ρωσία, αποτελούσε επίσημη φωνή του κομμουνιστικού κόμματος.

Εις το δημοσίευμα, γίνεται αναφορά στον αστροστόλο που μόλις έσκασε μύτη στα πέριξ του πλανήτη Πλούτωνα κατευθυνόμενος προς τη γειτονιά μας, στην οποία προβλέπεται να φτάσει το Δεκέμβριο του 2012, συμπίπτοντας με την υποτιθέμενη προφητεία των Μάγιας, οίτινες προέβλεψαν (οι μπαγάσηδες) ότι το Δεκέμβρη του 2012 θα γίνει της κακομοίρας στον πλανήτη μας -κάτι σαν το Δεκέμβρη του 2008 στην Ελλάδα, αλλά σε πιο πλανητική διάσταση, ας πούμε.

Τρόϊκα και ΔΝΤ δε μας έφερε ο ακατανόμαστος νταβάς μας?
Ε, θα του κάνουμε ρελάνς και κόντρα ρελάνς φέρνοντάς του εξωγήινους.
Να μας γυρίσουν στην εποχή των σπηλαίων δεν θέλουν τα νεοφιλελεύθερα γουρούνια?
Ε, θα τους κάνουμε ρελάνς και κόντρα ρελάνς φέρνοντας εξωγήινους, με τη βοήθεια των οποίων θα οικοδομήσουμε τον ελευθεριακό σοσιαλισμό.

Τώρα που πέθανε ο Ανέστης, τώρα που πέθανε ο Φουράκης, τώρα που ο Καλογεράκης δεν παίρνει θέση, τώρα που ο Χαρδαβέλλας απ' ό,τι μαθαίνω (τηλεόραση δεν έχω, ως γνωστόν) έχει κατεβάσει τα ρολλά της τζαμάτης cult εκπομπής του, τώρα που ως κι ο Λιακόπουλος δεν τολμά να πει την αλήθεια, μόνο η Πράβντα έχει μείνει για να μας καθοδηγεί αποκαλύπτοντάς μας τα μελλούμενα. Αλλά κι αυτή, έτσι όπως είναι σταλινικά γαλουχημένη, μας τα λέει μασημένα και μας αποκρύπτει τη μεγάλη αλήθεια:

Πως η παγκόσμια σοσιαλιστική επανάσταση είναι προ των πυλών -δυο χρονάκια έμειναν- και πως το όραμα του τροτσκιστή συντρόφου Ποσάδας πλησιάζει προς την υλοποίησή του.

Ή τελοσπάντων, έτσι μπορούμε να ελπίζουμε και να προετοιμαζόμαστε σιγοτραγουδώντας το κάτωθι εξαίσιον ασματάκιον της Νίνας Χάγκεν:

Ε, κι άμα εν τω μεταξύ δούμε πως οι εξωγήινοι δεν είναι αναρχοσοσιαλιστές αλλά είναι ξερωγώ φασιστικά γουρούνια κατάλληλα για μέλη της Κ.Ε. του ΠΑΣΟΚ, θα τους υποδεχτούμε προκαλώντας τους με κάτι σαν το κάτωθι εξαίσιον άσμα των Βανδαλούπ -παλιά μας τέχνη κόσκινο και τι είχες Γιάννη τι είχα πάντα. Έχουμε σταθερές αρχές και αξίες.

Ο ΦΙΛΟΣΟΦΙΚΟΣ ΠΟΛΤΟΣ
ως ηδεία άσκηση ύφους

"Όλοι είμαστε αυτό που κάνουμε στην προσπάθειά μας να γίνουμε κάτι διαφορετικό από αυτό που είμαστε -συμπεριλαμβανομένης της διαρκούς επανάστασης των φυτών και των λουλουδιών. Πάντα κάτι νέον φαίνουν ομφαίνοντας αλλά και φαίνοντας το ον οι νεόμφες οι νύμφες, και φρέσκα κουλούρια λέει ο κουλουράς. Ως εκ τούτου η πραγματικότητα δε γίνεται να περιγραφεί ούτε να αναλυθεί, παρ' όλο που το ον, ως όν που είναι, παραμένει φαινομενικώς αμετάβλητο και περιγράψιμο".

Έτσι είπε ο φιλόσοφος και περιχαρής σάλταρε από το παράθυρο των ρεμβασμών του έχοντας την πεποίθηση πως η πτώση του από το ρετιρέ θα τον οδηγήσει στις ρίζες του γενάσθαι και του γίγνεσθαι.

Κατά τη διάρκεια της high πτώσης του, ο φιλόσοφος μυστηριωδώς μεταμορφώθηκε σε πεταλούδα πολύχρωμη κι άρχισε να πετάει και να μαζεύει τη γύρη από τις κατ' ιδίαν μονόχρωμες και εν συνόλω πολύχρωμες πραγματικότητες των γύρω του. Σύντομα είχε μαζέψει ένα τσουβάλι γύρη κι αποφάσισε να το διαπραγματευτεί με κάτι νύμφες μέλισσες που κόζαραν την πτώση του γελώντας.

Φιλόσοφος ήταν, μαυραγορίτης δεν ήταν, όμως το διαπραγματεύτηκε σωστά και κατέληξε να βρεθεί με ένα τεράστιο κιούπι μέλι στην κατοχή του.
Ήταν μια δίκαιη ανταλλαγή.

Πήγε να δοκιμάσει το μέλι ο φιλόσοφος-πεταλούδα, κάτι έγινε λάθος, κόλλησαν στο μέλι τα φιλοσοφικά του φτερά, ήταν απλά θέμα χρόνου ο πνιγμός του στο μέλι και μας τελείωσε ο φιλόσοφος και πάπαλα ο μάστορης, μέσα σ' έναν γλυκό, φιλοσοφικό σπαραγμό για τον επικείμενο γλυκερά θανατηφόρο πνιγμό του στο μέλι.

Ήταν ένας γλυκός θάνατος, που λίγοι θα τον έπαιρναν χαμπάρι και πρέφα, αν η τιμή του συγκεκριμένου μελιού στα διεθνή χρηματιστήρια εμπορευμάτων δεν εκτοξευόταν στα ύψη όταν κάποιος κληρονόμος συγγενής του φιλοσόφου πολτοποίησε τα υπολείμματα του φιλοσόφου-πεταλούδα, το πολτοποιημένο πτώμα του φιλοσόφου-πεταλούδα το ανακάτεψε μέσα στο μέλι, το οποίο μοίρασε σε βαζάκια και κότσαρε έξω σπό τα βαζάκια με το μέλι την ταμπελίτσα "φιλοσοφικός πολτός".

Το προϊόν έγινε περιζήτητο και ανάρπαστο σε χρόνο dt -χρόνος αρμόζων εις τους νεκρούς.
Ήταν μια λαμπρή επιχειρηματική επιλογή του κληρονόμου.

Αργότερα και όταν τα λόγια του φιλοσόφου επιβεβαιώθηκαν πειραματικώς από το κραχ και τις λοιπές μάνδολες, ήταν πλέον αργά: τα αποθέματα φιλοσοφικού πολτού είχαν τελειώσει (κι ότι κυκλοφορούσε στην αγορά ήταν μούφα φιλοσοφικός πολτός) κι έτσι το όλο θέμα ξεχάστηκε. Έμειναν μόνο οι κινούμενες εικόνες να το επιβεβαιώνουν και να υπαινίσσονται οπτικώς ότι, μάγκα μου, το ον που δεν είναι -ποτέ δεν ήταν- όν, πάντοτε ήταν off.
Υπό προϋποθέσεις, αυτή η αλήθεια ετυμολογεί τη λέξη "φιλόσοφος" ως σημαίνουσα "φίλος του off".

Και πάλι καλά να λέμε που η πραγματικότητα υπαινίσσεται την πραγματικότητα λόγω του ότι όπου υπάρχει κίνηση και χάος, εκεί υπάρχουν οι προϋποθέσεις για να υπάρξει και ζωή -ακόμα και η πραγματικότητα είναι αναγκασμένη να υποταχτεί στην πραγματικότητα.

Κάτι μειοψηφικοί πάντως έχουν την άποψη ότι ο δρόμος προς την πραγματικότητα είναι στρωμένος με μέλι, γι' αυτό κολλάμε.

Α, κλείνοντας ας βάλω και το απαραίτητον πασίγνωστον τραγουδάκιον, ηδέως ηδύ και γλυκέως γλυκύ, αν και ελαφρώς πικρώδες -και προφητικόν, ως απεδείχθη και πειραματικώς πλέον:

ΦΩΤΕΙΝΕΣ ΟΝΤΟΤΗΤΕΣ
(Φως! Περισσότερο φως!)

Όποτε συνομιλώ με κάτι μυστήριους προτεστάντες χριστιανούς φίλους μου, πάντοτε βρίσκουν τον τρόπο να γυρίσουν την κουβέντα σε ζητήματα σχετικά με την πίστη τους, πάντοτε -αργά ή γρήγορα- θα φτάσει η στιγμή όπου θα μου πουν κάποιο τσιτάτο από το κατά Ιωάνη ευαγγέλιο, του στυλ "ο θεός είναι φως", ή κάτι τέτοιο.
Το θεωρούν ένα ακαταμάχητο φωτεινό επιχείρημα.

Με αποτέλεσμα να με κοιτούν με παράπονο κάθε φορά που τους προβληματίζω σχετικά με τη φωτεινή θεώρηση των πραγμάτων.

Όπως είναι γνωστό, για τους χριστιανούς όλων των δογμάτων, ομολογιών και αποχρώσεων, η Βίβλος είναι ιερό κείμενο το οποίο καλό είναι να έχει τον πλήρη σεβασμό όλων.

Η Βίβλος, κατά την άποψη των χριστιανών, αποτελείται από την "παλαιά" και από την "καινή" διαθήκη.

Η από τους χριστιανούς αποκαλούμενη "παλαιά διαθήκη" είναι ένα άθροισμα επιμέρους κειμένων. Ξεκινάει με την "Γένεση", η οποία βέβαια είναι ένα εβραϊκό ιερό κείμενο το οποίο θεωρητικώς κάποτε -παλιά, πολύ παλιά- μεταφράστηκε από τα εβραϊκά στα ελληνικά. Ο θρύλος λέει ότι το μετάφρασαν καμιά εβδομηνταριά περίεργοι στην Αλεξάνδρεια και κάποια στιγμή, όταν εμφανίστηκαν στο ιστορικό προσκήνιο οι χριστιανοί, το κείμενο υιοθετήθηκε από τους χριστιανούς.

Η "Γένεσις" λοιπόν ξεκινάει με την αφήγηση του πως στην ευχή φτιάχτηκε ο κόσμος (ή τουλάχιστον πως φτιάχτηκε η γη).
Ξεκινάει με τα εξής πασίγνωστα λόγια:

"Εν αρχή εποίησεν ο θεός τον ουρανόν και την γην. Η δε γη ήν αόρατος και ακατασκεύαστος, και σκότος επάνω της αβύσσου, και πνεύμα θεού επεφέρετο επάνω του ύδατος. Και είπεν ο θεός "Γενηθήτω φως" και εγένετο φως. Και είδεν ο θεός το φως ότι καλόν..."

Παρατηρούμε έκπληκτοι ότι σύμφωνα με αυτή τη θεώρηση των πραγμάτων, αν προβούμε σε μια λογική -λογικότατη- αφαίρεση και επαναδιατυπώσουμε το όλο ζήτημα αρχίζοντας την εξιστόρηση του όλου πράγματος απο λίγο πιο πριν, θα μας προκύψει ένα αξιοπρόσεκτο αποτέλεσμα της εξής μορφής:

"Πριν να ποιήσει ο θεός τον ουρανό και τη γη, παντού ήταν σκοτάδι. Ο θεός επί αιώνες αιώνων ζούσε στο απόλυτο σκοτάδι. Ιδέα δεν είχε αν υπάρχει -αν μπορεί να υπάρξει- φως, και πολύ περισσότερο ο θεός αγνοούσε αν το φως -που μέχρι τότε δεν το γνώριζε- ήταν κάτι καλό ή κάτι κακό.
Ώσπου μετά από πολλούς αιώνες αιώνων στο σκοτάδι, ο θεός εποίησεν τον ουρανό και τη γη, και μετά είπε "Γενηθήτω φως"... τότε -και μόνο τότε- ο θεός είδε ότι το φως είναι κάτι καλό.
Μέχρι τότε ο θεός είχε μαύρα μεσάνυχτα σχετικά με το αν το φως είναι κάτι καλό"

Συμπερασματικά λοιπόν, εφόσον επί αιώνες αιώνων ο θεός ζούσε μέσα στο απόλυτο σκότος έχοντας πλήρη άγνοια του εάν και κατά πόσον το φως είναι κάτι καλό, μπορούμε να πούμε ότι "το σκοτάδι είναι η φυσική κατάσταση του θεού των χριστιανών" και κατά προέκταση, "ο θεός των χριστιανών είναι σκοτάδι" ή "η φυσική κατάσταση του θεού των χριστιανών είναι το σκοτάδι", μη σου πω ότι "η πεμπτουσία της υπάρξεως του θεού των χριστιανών είναι το σκοτάδι".

Υπό αυτή την έννοια, φράσεις του στυλ "ζούσα στο σκοτάδι ώσπου ξαφνικά με άγγιξε η χάρη του θεού και μετέβηκα από το σκοτάδι στο φως", θα πρέπει να θεωρούνται αντι-πνευματικές, αντιχριστιανικές και εκτός πραγματικότητας:
Το να βρίσκεται κάποιος στο σκοτάδι, σημαίνει πως αυτός ο κάποιος μετέχει της φυσικής καταστάσεως του θεού.
Το να βρίσκεται κάποιος στο σκοτάδι, σημαίνει πως αυτός ο κάποιος ζει σαν άναρχος και άχρονος και αιώνιος και -πάνω απ' όλα- αμετάβλητος θεός της βίβλου!

Διότι "αμετάβλητος" είναι αυτός που δεν μεταβάλλεται ούτε με σφαίρες! Ε, δε μπορεί να μεταβλήθηκε όταν είδε πως το φως είναι κάτι καλόν...

Η θέωση δεν είναι το ζητούμενο για κάθε πνευματικό άνθρωπα? Ε, λοιπόν, η θέωση βιώνεται μόνο στο σκοτάδι!

Ή μήπως είναι τυχαίο το ότι οι χριστιανοί θεωρούν ως καθάρματα και αποβράσματα τους φοβερούς και τρομερούς Ιλλουμινάτι -δηλαδή τους φωτισμένους?

Είναι προφανές:
Οι κακούργοι Αλουμινάτοι, επιθυμώντας να εμποδίσουν τους ευσεβείς πιστούς να φτάσουν στην επιδιωκόμενη θέωση, αυτοπροσδιορίστηκαν με ένα όνομα που φέρνει αποτροπιασμό και φρίκη σε κάθε ευσεβή. Δηλαδή, οι κακούργοι εχθροί της χριστιανικής πίστεως αυτο-ονομάστηκαν "Πεφωτισμένοι", προκειμένου να κάνουν τον μέσο ευσεβή που επιδιώκει τη θέωση, να κάνει εμετό στο άκουσμα και μόνο του ήχου "φωτ", ο οποίος ήχος παραπέμπει σε μια κατάσταση απολύτως ξένη προς την πεμπτουσία της υπάρξεως του θεού: σε μια κατάσταση έξω και πέρα από τη θέωση, δηλαδή: Στη φωτεινότητα και στο φως.
Οπότε, μη μου λες εμένα πως ο θεός είναι φως. Αν ήταν φως, δεν θα είχε χρειαστεί να πει "γενηθήτω φως", ούτε θα είχε αισθανθεί την ανάγκη να κάνει τη διαπίστωση ότι το φως είναι κάτι καλόν.

Κάτι τέτοια λέω στους χριστιανούς φίλους μου κάθε φορά που πιάνουμε κουβεντούλα... Κάτι τέτοια τους λέω και δεν μπορουν να με ξεχάσουν... Τους ρίχνω και για κερασάκι τη φράση "Ils ont le pouvoir, nous avons la nuit" των γαλλόφωνων συντρόφων μου, υπαινισσόμενος ότι αυτή η φράση κρύβει βαθιά θεολογικά και σωτηριολογικά νοήματα και μηνύματα... και με αφήνουν στην ησυχία μου να απολαύσω τη ζωή χωρίς σωτηριολογικούς προβληματισμούς.

Υστερόγραφον - επί του πιεστηρίου:
Και βέβαια, δοθέντος ότι το άσμα του τρισμέγιστου Καλογερόπουλου λέγεται "Αμαρτωλός καλόγερος", δεν θα μπορούσα να συγκρατηθώ και να μην αναδημοσιεύσω την παρακάτω μνημειακού περιεχομένου φωτογραφία, εις την οποίαν απεικονίζεται ο (τιμή και δόξα εις αυτόν) γνωστός ηγούμενος γνωστής μονής, να μας χαιρετά και να μας ευλογεί με τον χαρακτηριστικόν τρόπον που μόνο εκείνος ξεύρει:

Τη φωτο αλίευσα περιδιαβαίνων από γνωστόν και σφόδρα αγαπητόν ευλόγιον.

Ε- Ε- ΕΡΧΕΤΑΙ!!!!


...και χρόνια μας πολλά, με όλα τα καλούδια!!! :-)

ΣΧΕΤΙΚΑ ΜΕ ΤΗ ΔΗΛΩΣΗ ΤΟΥ ΟΠΙΣΘΟΓΕΜΟΥΣ

Δεν ξέρω για ποιόν ακριβώς λόγο, αλλά η δήλωση του εκλαμπρότατου και πολυχρονεμένου νταβά μας, όστις δήλωσε πως "Τα επώδυνα μέτρα είναι πίσω μας", μου έφερε εις τον νου το γνωστόν παλαιόν τραγουδάκιον του συγκροτήματος The Doors, οπότε ευκαιρία να το ακούσωμεν το παλαιόν ασματάκιον και να φανταστθώμεν τον νταβά μας να μας το τραγουδά:

Χάϊντε, νταβά μας, σου ευχόμεθα να γίνεις και ΓΓ του ΟΗΕ, με το καλό
-άμα είναι να σε ξεφορτωθώμεν, θα σου ευχόμεθα ό,τι ποθεί η μανούλα σου η Μάργκαρετ και ό,τι ποθεί η λέσχη Μπίλντεμπεργκ!!!

ΠΟΤΗΡΙΟΝ ΔΕ ΚΟΙΛΟΝ ΟΣΟΝ ΔΥΝΗ ΒΑΘΥΝΟΝ

Δεν είν' κακή... Δεν είν' καθόλου κακή η εξής εκδοχή του όλου πράγματος...

...εκδοχή την οποία πέτυχα εις τα melidonismata, που μέχρι τούδε αγνοούσα την ύπαρξή τους, βέβαια, αλλά λέω από τώρα και πέρα να τους ρίχνω καμιά ματιά.

ΤΡΙΓΛΥΚΕΡΙΔΙΟΦΑΤΝΗ

Την ιδέα τη βρήκα στο freeinquiry.gr, αλλά όπως ταιριάζει με τα διατροφικά μου γούστα και είναι μέσα στις μαγειρικές και οικονομικές μου δυνατότητες, σκέφτομαι σοβαρά να τη δοκιμάσω στην πράξη.
Γιορτές έχουμε βρε αδερφέ, ας αφήσουμε τη φαντασία μας να δημιουργήσει.


Τριγλυκεριδιοφάτνη λοιπόν, γιατί όχι?

ΚΑΤΙ ΣΑΝ ΑΠΟΣΠΑΣΜΑ ΑΠΟ ΔΕΛΤΙΟ ΕΙΔΗΣΕΩΝ ΤΟΥ ΜΕΛΛΟΝΤΟΣ

Με ιδιαίτερη λαμπρότητα και επισημότητα η παγανοσύνη όλου του πλανήτη εόρτασε το Χειμερινό Ηλιοστάσιο, αυτή την πανανθρώπινη εορτή της χαράς και της ελπίδας, που εφέτος συνέπεσε να συνδυαστεί με μια πανέμορφη Πανσέληνο και με έκλειψη σελήνης -έκλειψη που δυστυχώς δεν ήταν ορατή στη χώρα μας.

Στην Αθήνα, εκτός όλων των άλλων εκδηλώσεων που ενδεχομένως έλαβαν χώραν, το βράδυ υπό το φως της Πανσελήνου και βοηθούμενοι από τον γλυκό καιρό που απλόχερα πρόσφερε η μητέρα μας η φύση, δεκάδες παγανοί ανηφόρισαν προς του Φιλοπάππου προκειμένου να τιμήσουν την ομορφιά της κυράς μας της Σελήνης και την δύναμη του πατέρα μας Ανίκητου Ηλίου.

Μετά από μια απολύτως λιτή και ουδόλως επιβλητική απόδοση τιμών προς τους θεούς -άλλωστε ποιά απόδοση τιμών θα μπορούσε να συγκριθεί με την επιβλητικότητα της φύσης- το κρασί άρχισε να ρέει άφθονο, οι παρευρισκόμενοι αντάλλαξαν ευχές για χρόνια πολλά, υγεία, ευτυχία και μακροημέρευση γευόμενοι μια πανσπερμία καρπών της φύσης και εκφράζοντας με κάθε τρόπο το πανανθρώπινο μήνυμα αισιοδοξίας πως "τίποτα δεν τέλειωσε - όλα είναι ανοιχτά" εφόσον ο Ανίκητος Ήλιος νομοτελειακά θα θριαμβεύσει, οι ημέρες θα γίνουν πιο φωτεινές και ο κύκλος της ζωής θα συνεχίσει κανονικά την πορεία του ό,τι και να γίνει.

ΣΤΟΥΣ ΠΡΟΔΟΤΕΣ ΑΞΙΖΕΙ Η ΧΕΙΡΟΤΕΡΗ ΤΙΜΩΡΙΑ!!!



Το αποκαλυπτικό μνημειακόν βιντεάκιον της Ελληνοφρένειας, το ευρήκα εις το Βαθύ Κόκκινο.

Ω, αθάνατο ΠΑΣΟΚ, κάμνεις και τας πέτρας να γελώσι!!!

ΣΧΕΤΙΚΑ ΜΕ ΤΗΝ ΠΑΡΕΛΑΣΗ ΤΩΝ ΑΣΦΑΛΗΤΩΝ
(Μπαλάντα για τους ασφαλήτες -Μέρος Α)

Ένα από τα πλέον αξιοπρόσεκτα χαϊλάϊτ της περασμένης εβδομάδας, ήταν αναμφίβολα η μεγαλειώδης παρέλαση του εσμού των κουκουλοφόρων ασφαλητών.

Η παρέλαση των κουκουλοφόρων ασφαλητών, έλαβε χώραν στο κέντρο των Αθηνών, παράλληλα με την συγκέντρωση-πορεία του εργαζόμενου λαού.

Η μεγάλη παρέλαση των ασφαλιτών from Jaquou Utopie on Vimeo.

Στην ουσία, οι ταγματασφαλήτες της κατοχικής κυβέρνησης έκαναν μια αντισυγκέντρωση προκειμένου να προβοκάρουν τη συγκέντρωση του εργαζόμενου λαού, και κάλλιστα μπορούμε να πούμε πως η αντισυγκέντρωση των ταγματαλητών οργανώθηκε από την "οργάνωση bluetooth" -όπως λέμε "οργάνωση καρφίτσα".
(Ο αμύητος ας κάνει κλικ εδώ -ή ας το ψάξει παραπάνω- για να πληροφορηθεί τι ήταν η "οργάνωση καρφίτσα" και τι συνέπειες είχε η δράση της στο παρελθόν).

Δεν είναι ανάγκη όμως να πάμε τόσο πίσω στο χρόνο:
Ακόμα κι αν αρκεστούμε στο τελευταίο δίμηνο, με κανένα τρόπο η αντισυγκέντρωση των κουκουλοφόρων χαραμοφάηδων ταγματασφαλητών δεν μπορεί να θεωρηθεί πρωτοφανής:
Είχε προηγηθεί άλλη μια μεγαλειώδης μάζωξη χαραμοφάηδων κρανοφόρων παρακρατικών ΠΑΣΟκων στην τελευταία πορεία του Πολυτεχνείου (βλέπε σχετικά εδώ).

Επίσης, με κανέναν τρόπο δεν θα πρέπει να μας σοκάρει το γεγονός ότι το ΠΑΣΟΚ χρησιμοποιεί κρατικώς χρηματοδοτούμενες παρακρατικές συμμορίες προκειμένου να προβοκάρει λαϊκές κινητοποιήσεις. Δεν είναι δα και η πρώτη φορά, ίσα-ίσα, πρόκειται για μια υπόθεση με ρίζες στο μακρινό παρελθόν:

Ας μην ξεχνάμε ότι κατά το παρελθόν (άνοιξη του 1985) οι κρατικές δυνάμεις καταστολής που και τότε διαχειριζόταν το ΠΑΣΟΚ, συνυπήρξαν μια χαρά με τη φασιστική συμμορία του Βορίδη (ο οποίος κοσμεί πλέον το ελληνικό κοινοβούλιο ως βουλευτής ουσιαστικά της συμπολιτεύσεως ΠΑΣΟΚ-Λάος) προκειμένου να χτυπήσουν την πολυήμερη -και τελικώς νικηφόρα- κατάληψη του Χημείου (όπου τελικώς, "μέσα στο χημείο μια χούφτα αναρχικοί ξεφτίλισαν το κράτος και την καταστολή" ως ελέγετο τότε).
[Κλικ εδώ για περισσότερες λεπτομέρειες]

Λίγους μήνες αργότερα, τον Νοέμβριο του 1985, πάλι συμμορίες παρακρατικών και ασφαλητών είχαν χρησιμοποιηθεί (ως "αγανακτισμένοι κοπρίτες") από την σοσιαλιστική κυβέρνηση προκειμένου να προβοκάρουν την κατάληψη του Πολυτεχνείου -η οποία αποτελούσε αντίδραση του κινήματος στη δολοφονία 15χρονου παιδιού στα Εξάρχεια -ανήμερα της επετείου του Πολυτεχνείου- από έναν ένστολο κρατικό δολοφόνο.
[Σχετική αναφορά και εδώ]

Θα λέγαμε πως γενικά οι εν Ελλάδι σοσιαλιστές έχουν μια τάση να χρησιμοποιούν τα παρακρατικά γνήσια παιδιά τους κάθε φορά που η σοσιαλιστική κυβέρνηση επιδιώκει να βουτήξει την Ελλάδα μέσα στην ξεφτίλα:

Όπως τότε -το 1985- ο πατέρας του σημερινού άξιου και λαοπρόβλητου και πολυχρονεμένου πρωθυπουργού μας, είχε γεροντοκαψούρες και ετοιμαζόταν να ξενογαμήσει και να εκχωρήσει τη χώρα στον μεγαλοαπατεώνα Κοσκωτά (με το αζημίωτο για το κόμμα και για επιφανή στελέχη του κόμματος -ένας θεός ξέρει πόσοι πασόκοι τσέπωσαν μυθικά ποσά από τον απατεώνα μεγαλοτραπεζίτη συμμετέχοντας στο πανηγύρι της ξεφτίλας), έτσι και τώρα που ο πολυχρονεμένος πρωθυπουργός μας Παπανδρέου ο Τρίτος (ο μακρύτερος) ετοιμάζεται να ξεπουλήσει όσα κανείς δεν έχει ακόμα διανοηθεί να ξεπουλήσει (βλέπε σχετική δήλωση του εξαιρετικού υπουργού πολιτισμού -η οποία βέβαια, μετά το σχετικό κράξιμο, λογικό ήταν να συμμαζευτεί κάπως (κλικ εδώ) - και θυμήσου αυτή τη δήλωση καλέ μου αναγνώστη, διότι το ΠΑΣΟΚ έχει όραμα λέμε), βάζει τους παρακρατικούς και τους κουκουλοφόρους ταγματασφαλήτες να παρελαύνουν και να προβοκάρουν.

Και αν ο παρακρατικός Βορίδης του 1985 είναι βουλευτής το 2010, ποιός ξέρει σε 25 χρόνια τι φυντανάκια θα έχουν ξεπεταχτεί εξαιτίας της σημερινής σοσιαλιστικής πρακτικής των αντισυγκεντρώσεων της "οργάνωσης bluetooth"...

Ποιός ξέρει τι είδους νεοφανείς κοινοβουλευτικοί άνδρες θα κοσμούν το ελληνικό κοινοβούλιο (εάν αυτό συνεχίζει να υπάρχει) το 2035...

Διότι η προσφορά του ΠΑΣΟΚ (και εν γένει της οικογένειας Παπανδρέου -ξεκινώντας από τον σφαγέα του ελληνικού λαού και παππού του σημερινού πρωθυπουργού και φτάνοντας έως σήμερα) στην ανανέωση της πολιτικής ζωής του τόπου, είναι αναμφιβόλως σημαντική!
Άλλωστε, και μόνο το γεγονός πως η ¨οργάνωση καρφίτσα" επί των ημερών μας εκσυγχρονίστηκε και έγινε "οργάνωση bluetooth", είναι σαφές -σαφέστατο- δείγμα πως εισακούστηκε το σύνθημα-αίτημα των γελοίων πρασινορουφιάνων, οι οποίοι μόλις εκλέχτηκε μουσολινικά ο Γεώργιος Παπανδρέου ο Τρίτος (ο μακρύτερος), φώναζαν:
"Γιώργο προχώρα και άλλαξέ τα όλα!!!"

Ε, δε μπορεί τώρα να έχουν παράπονο!!!
Η καρφίτσα έγινε bluetooth.
Αν αυτό δεν είναι απόδειξη εκσυγχρονισμού, αν αυτό δεν είναι απόδειξη πως "όλα τριγύρω αλλάζουνε κι όλα τα ίδια μένουν", τι είναι?

(Μπαλάντα για τους ασφαλήτες -Μέρος Β)
Ας μην υπάρξει παρανόηση όσων γράφω. Τους ασφαλήτες τους συμπαθώ -κατά το πρότυπο του ποιητή, ο οποίος τους συμπαθούσε κι αυτός -μέχρι και τραγούδι τους είχε γράψει:

Τους συμπαθώ τους ασφαλήτες λοιπόν, μη σου πω ότι στον πυρήνα της σκέψης τους σκέφτονται αντικαπιταλιστικά, γιατί νομίζω πως έχουν την εξής -περίπου- λογική:

"Η κυβέρνηση κλέβει τη μάνα μου και τον πατέρα μου ψαλιδίζοντάς τους τις συντάξεις. Η κυβέρνηση επίσης, εξαθλιώνει τον αδερφό μου και την αδερφή μου, οδηγώντας τους να δουλεύουν σε μεσαιωνικές συνθήκες με μισθούς πείνας και εξαθλίωσης. Τι πρέπει να κάνει ένας γνήσιος αντικαπιταλιστής σαν και μένα? Πρέπει να ενταχτεί στον κρατικό μηχανισμό -και μάλιστα στο πιο άχρηστο και παρασιτικό μέρος του κρατικού μηχανισμού, ώστε να μην παράγει τίποτα χρήσιμο για την κυβέρνηση την οποία μισεί επειδή του καταστρέφει τους συγγενείς- και να εισπράττει έναν εξαιρετικό μισθό, πιάνοντας κορόϊδο την κυβέρνηση και οδηγώντας τη σε αδιέξοδο: Η κυβέρνηση με το ένα χέρι θα κόβει πενηντάρικα από τη σύνταξη των γονιών μου και από το μισθό των αδερφών μου, όμως με το άλλο χέρι θα δίνει κατοστάρικα ως μισθό σε μένα -και με αυτά τα κατοστάρικα θα συμπληρώνω το οικογενειακό εισόδημα, μη σου πω ότι θα βγάζουμε και κέρδος ως οικογένεια! Κι άσε τους ανάρχες να λένε "καλύτερα άνεργος παρά μπάτσος"... Δεν ξέρουν τι λένε".

Είναι βέβαια λίγο απλοϊκή σκέψη, αλλά μου είναι πλήρως κατανοητή στον πυρήνα της και τη θεωρώ εξεγερσιακή ως προς την ουσία της:
Με την πρεμούρα που έχει πιάσει την κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ να κάνει μπάτσους όλους τους άνεργους (με τη φόρα που έχουν πάρει οι ΠΑΣΟΚοι, σύντομα τα 2/3 των συμπολιτών μας θα είναι ασφαλίτες ή παρακρατικοί), πολύ φοβάμαι ότι οι κρατικές δαπάνες όχι μόνο δεν πρόκειται να μειωθούν, αλλά μάλλον θα εκτοξευτούν στη στρατόσφαιρα. Πράγμα που θα οδηγήσει σε νέες περικοπές μισθών και συντάξεων των πολιτών, θέτοντας έτσι τις κοινωνικές και οικονομικές βάσεις για την εξέγερση των εξαθλιωμένων. Βάσεις που δεν θα μπορούσαν να υπάρξουν, εάν δεν υπήρχαν πρόθυμοι να εισπράξουν τα αναλογούντα κονδύλια για μισθοδοσία των νέων ασφαλητών.
(Βέβαια, οι ΠΑΣΟΚοι είναι θεριά ανήμερα σε ζητήματα μάσας, οι ΠΑΣΟΚοι δεν έχουν ανάγκη: Όλο και κάποιος Μένιος Κουτσόγιωργας, όλο και κάποιος Τσοχατζόπουλος, όλο και κάποιος Μαντέλης, όλο και κάποιος Τσουκάτος, όλο και κάποιος Πέτσος, όλο και κάποιος Παπαντωνίου, όλο και κάποιος Πάχτας, ρε παιδί μου, όλο και κάποιος θα βρεθεί να φάει το καταπέτασμα στα πλαίσια της σοσιαλιστικής του ιδεολογίας αγωνιζόμενος για τα ιδανικά της δημοκρατίας).

Το θέμα είναι μην ξυπνήσει η κατοχική κυβέρνηση (αν και δεν υπάρχει τέτοιο ενδεχόμενο -όσο ζει ο Παπανδρέου ο Τρίτος ο μακρύτερος, ο ύπνος είναι εξασφαλισμένος) και αρχίσει να απολύει μαζικά τους ασφαλήτες προκειμένου να μειώσει τις κρατικές δαπάνες.
Και τότε, πολύ φοβούμαι πως μέλλει να εκπληρωθεί η προφητεία του προαναφερθέντος ποιητή Βολφ Μπίρμαν:
"Ούτε ένας χαφιές δουλειά να μη βρίσκει
Κι έτσι στρατιά ολάκερη θε να'χουμε ανέργων.
Χριστούλη μου, όμορφη που 'ναι η προφητεία αυτή!!!
Έτσι πρέπει να γίνει
Έτσι θα γίνει"

Φοβούμαι πως αργά ή γρήγορα έτσι θα γίνει, ήτοι η προφητεία του Βολφ Μπίρμαν θα εκπληρωθεί.

Και τότε να δεις, αναγνώστη μου, πορείες και διαδηλώσεις που έχουν να κάνουν οι ασφαλήτες -ως διαμαρτυρόμενοι αυτή τη φορά...

ΜΑΚΡΥΑ ΑΠΟ ΜΑΣ...

Υπάρχουν σήμερα κοινότητες Παγανιστών (είτε Ιουδαίων είτε Καναανιτών) μέσα στο Ισραήλ; Αν ναι, πως αντιμετωπίζονται από το κράτος, το ιερατείο της εβραϊκής θρησκείας και την κοινωνία γενικότερα;

Πέρα από το Ισραήλ, πρέπει να δούμε τι γίνεται και στο Λίβανο. Η περιοχή της αρχαίας Καναάν εκτεινόταν από τις νοτιότερες ακτές της Συρίας, περνούσε μέσα από το Λίβανο, περιελάμβανε ένα μικρό μέρος της δυτικής Ιορδανίας και συνέχιζε μέσα στα όρια του σημερινού Ισραήλ. Προσωπικά διατηρώ επαφές με ανθρώπους από το Ισραήλ και το Λίβανο.
Στο Ισραήλ, η κυβέρνηση πάντως αγνοεί τη δραστηριότητά τους, μιας και έτσι κι αλλιώς δεν αναγνωρίζει τις παγανιστικές θρησκείες. Πρόσφατα άκουσα για την ιστορία ενός καλλιτέχνη ο οποίος κατασκεύασε αγάλματα της Θεάς Asherah. Αναγκάστηκε να χαρακτηρίσει αυτά τα αγάλματα ως δημιουργήματα διακόσμησης ή ψυχαγωγίας και όχι λατρείας, λόγω των νόμων που βασίζονται στις θεϊκές εντολές και που απαγορεύουν τη δημιουργία αγαλμάτων των θεοτήτων.
Στο Λίβανο, ο πολίτης θα πρέπει υποχρεωτικά να καταχωρηθεί στα κρατικά έγγραφα ως πιστός αποκλειστικά μιας εκ των τριών επίσημων θρησκειών -Ιουδαϊσμός, Ισλαμισμός, Χριστιανισμός- και οφείλει να συμμετέχει ως ένα βαθμό στο πρακτικό κομμάτι της θρησκείας στην οποία ανήκει. Ουσιαστικά το να είσαι παγανιστής ή μέλος οποιασδήποτε άλλης μη επίσημης θρησκείας, αποτελεί παρανομία . Αν ένας πολίτης δεν αποτελέσει μέλος των τριών προαναφερθέντων κυρίαρχων θρησκειών, τότε ουσιαστικά αντιμετωπίζεται ως μη-πολίτης, άρα δεν απολαμβάνει τα δικαιώματα που προσφέρει το κράτος. Κατά μια έννοια λοιπόν αυτό το άτομο παύει να «υπάρχει».

Πρόκειται για απόσπασμα από μια συνέντευξη της Tess Dawson στον στον Μηνά Παπαγεωργίου, σχετικά με τα ιερά κείμενα της πόλης Ugarit, τους Θεούς και τις παραδόσεις των Καναανιτών, ακόμα και για τα όσα τους ενώνουν με τους αρχαίους Έλληνες.

Ευτυχώς, στην Ελλάδα τα πράγματα είναι αλλιώς:
Στην Ελλάδα οι παγανιστές δεν θεωρούνται ανύπαρκτοι, διότι ως γνωστόν στην Ελλάδα δεν υπάρχουν παγανιστές.
Αυτό μας έλειπε...

Άντε να βάλω κι ένα τραγουδάκιον με το Λέκκα, που όποτε το ακούω αναρωτιέμαι αν λέει "έσπαγαν" ή "Ες παγάν" ή -γιατί όχι- και τα δύο, που θα ήταν και πιο όμορφο και πιο επίκαιρο -μη σου πω και πιο πρέπον...

ΤΟ ΜΥΣΤΗΡΙΟ ΤΗΣ ΚΑΤΑΣΚΕΥΗΣ ΤΩΝ ΑΡΙΘΜΩΝ
(και η ώρα του παιδιού)

Ήρθε τις προάλλες και με βρήκε ένας φελάχος φίλος μου και μου λέει:

-Έλα Ρε Συντάκο εκεί στο φελαχιστάν, να μας φτιάξεις ένα δωδεκαδικό σύστημα αρίθμησης, εσύ που κόβει το μυαλό σου, διότι εμείς οι φελάχοι άμα λάχει βαρεθήκαμε αυτό το μπανάλ σύστημα με τους δέκα αριθμούς. Αραβικό είναι? δυτικό είναι? δε μας αρέσει. Έλα να φτιάξεις ένα όμορφο δωδεκαδικό σύστημα, με ψηφία που να αναπαριστούν τους 12 αριθμούς της δωδεκάδας, να βρούμε την υγειά μας και να μετράμε τα πρόβατα όχι σε δεκάδες αλλά σε δωδεκάδες!!!

Η ιδέα μου φάνηκε ενδιαφέρουσα και χαβαλεδιάρικη, άρχισα να τη δουλεύω στο μυαλό μου καθώς του ετοίμαζα κάτι μεζεκλίκια και κάτι τσίπουρα.

Έκεί λοιπόν που στρωθήκαμε και χτυπάγαμε τα τσίπουρα και τρώγαμε κάτι κυκλοτερή λουκάνικα (τι παράξενο πράγμα που τα λουκάνικα δεν έχουν γωνίες, ε?) μου ήρθε η θεία επιφοίτηση και το σκέφτηκα και του είπα:

-Μάγκα φελάχε, κάτι σκέφτηκα: Θα μετράμε γωνίες!!! Το νέο αριθμητικό σύστημα, θα μετράει γωνίες!!!
-Δηλαδή?
απόρησε ο φελάχος. Άρχισα να του ζωγραφίζω σε μια χαρτοπετσέτα:

-Να, ας πούμε, για το 12 μπορούμε να χρησιμοποιήσουμε ένα από αυτά τα 2 σύμβολα, που περιέχουν 12 γνωνίες:
Είτε αυτό....
Είτε αυτό εδώ:

Έξυσε το πηγούνι του ο φελάχος. Εγώ, απτόητος συνέχισα:

Και το 11 θα το κάνουμε έτσι, για να περιέχει 11 γωνίες!!!

Άρχισε να θαυμάζει το κοφτερό μυαλό μου ο φελάχος. Ατάραχος, συνέχισα:

-Για το 10, θα χρησιμοποιούμε αυτό το σύμβολο, που περιέχει 10 γωνίες!!!

Γεύθηκε κι άλλο τσίπουρο ο φελάχος και μου έγνεψε να συνεχίσω. Ήταν φανερό ότι κάτι είχε αρχίσει να τον προβληματίζει. Συνέχισα ατάραχος:
-Για το 9, θα χρησιμοποιούμε αυτό το σύμβολο, που περιέχει 9 γωνίες:

Θαύμασε ο φελάχος, ενώ εγώ συνέχισα:
-Και για το 8, θα χρησιμοποιούμε αυτό, που έχει 8 γωνίες:

...Μπορούμε βέβαια να χρησιμοποιήσουμε και αυτό ως 8:

...αλλά θα μας περάσουν για νεοναζί και δε λέει... Άσε που τα κοθώνια οι ναζήδες θ' αρχίσουν να χρησιμοποιούν τίποτα περίεργα "88" στα νικνέϊμ τους, και θα φταίμε εμείς γι' αυτό...

-Τώρα που το σκέφτομαι, μάλλον κάποιος που σκέφτεται σαν εμάς φταίει για τα 88άρια στα νικνέϊμ των ναζήδων... κι αν το καλοσκεφτείς, κάποιος που ξέρει τι σκατά κουβαλάνε στο κεφάλι τους, πιθανότατα τους έστησε την περιβόητη φάρσα με τις "88 λέξεις" και παπάρια μάντολες...
μονολόγησε χαμογελαστά ο φελάχος.

Του απάντησα:
-Από την άλλη, βέβαια, θα φρικάρουν οι χριστιανοί λεξαριθμολάγνοι που εκστασιάζονται με τη διαπίστωση ότι ο λεξάριθμος της λέξης "ΙΗΣΟΥΣ" είναι 888... Τους φαντάζεσαι να γράφουν το 888 του Ιησού με το δικό μας σύστημα αρίθμησης?


-Πιστεύω πως θα ταίριαζε... θα ταίριαζε αρκετά...
σχολίασε με μυστικιστικό χαμόγελο ο φελάχος.

Συνέχισα:
-Για 7, θα χρησιμοποιούμε αυτό, που οι γωνίες του είναι 7...

...και για 6 θα χρησιμοποιήσουμε αυτό με τις 6 γωνίες:


Κοίταζε με θαυμασμό ο φελάχος, χτυπώντας άλλο ένα τσίπουρο.
Συνέχισα να ζωγραφίζω στη χαρτοπετσέτα και να του δείχνω:
--Για 5 θα χρησιμοποιούμε αυτό με τις 5 γωνίες.

...Ενώ για 4, προτείνω ένα από αυτά τα 3 σχήματα με τις 4 γωνίες:
Είτε αυτό,
είτε αυτό εδώ...
...είτε, αν γουστάρουμε, μπορούμε να χρησιμοποιήσουμε αυτό:



-Θα προτιμήσω το τελευταίο τεσσάρι, που με συνδέουν παλιές αναμνήσεις μαζί του...
είπε ο φελάχος και μου έγνεψε να συνεχίσω. Συνέχισα:

-Ως σύμβολο του 3 προτείνω αυτό! Προσέξτε τις 3 γωνίες του!

-Εξαίρετο το τριάρι... και τι πρωτότυπη σύλληψη!
είπε ο φελάχος και, προλαβαίνοντας τη σκέψη μου, πήρε κι αυτός μια χαρτοπετσέτα όπου ζωγράφισε το 2 κάπως έτσι:

...και το 1 κάπως έτσι:


Είχε μπει στο νόημα. Παρατήρησε μάλιστα ο καλοκάγαθος φελάχος:
-Υποθέτω πως το "μηδέν" θα συμβολίζεται με έναν κύκλο που δεν έχει γωνίες, ε?
-Θα μπορούσε να είναι και μια παύλα, οριζόντια, που πάλι δεν θα έχει γωνία.
-Σωστό κι αυτό! Αλλά ως μηδενικό προτιμώ τον κύκλο, που με συνδέουν παλιές αναμνήσεις μαζί του...

είπε ο καλοκάγαθος φελάχος, και με ρώτησε:
-Όμως ρε μάστορη, μη νομίζεις πως είσαι ο πρώτος και ο μόνος που έχει αυτή την ιδέα... Άμα είχα μαζί μου το νετμπουκ, θα μπορούσα να σου το αποδείξω δείχνοντάς σου αυτό εδώ, το οποίο, πως να το κάνουμε, μου φαίνεται πως το απορρίπτει ως ιδέα η επιστημονική κοινότητα.

Έτσι είπε και άρχισε να μασουλάει ένα ντολμαδάκι ακούγοντάς με να του λέω πως...

-Κοίτα, εγώ δε μιλάω για τους αριθμούς που ξέρουμε σήμερα, μιλάω για νέο σύστημα αρίθμησης... Επομένως, της επιστημονικής κοινότητας δεν της πέφτει λόγος: Δικό μου είναι το σύστημα, ό,τι θέλω κάνω!

-Παραδέξου τότε, Συντ, ότι ευκολότερο θα ήταν αν το 5 το συμβολίζαμε με το Α, που έχει 5 γωνίες, επίσης το 3 θα μπορούσαμε να το συμβολίζουμε με το Δ, που έχει 3 γωνίες... Ε?

-Θα γίνει μπάχαλο και μπέρδεμα, μεγάλε. Το Α και το Δ έχουν ήδη ταυτιστεί με το άλφα και το δέλτα. Θα γίνει μπέρδεμα αν τα ταυτίσουμε με το 5 και το 3 αντίστοιχα.

-Σωστό... σωστό... Ελληνικά μιλάμε άλλωστε!
μονολόγησε ο φελάχος χαϊδεύοντας στοχαστικά το φελάχικο γενάκι του. Και συνέχισε:

-Θα ήταν άστοχο να πούμε πως το Α δεν είναι άλφα και είναι πέντε. Ο κόσμος όλος άλφα το λέει, κανείς δεν πρόκειται να το πει πέντε. Διάολε, πρέπει να σεβαστούμε το γεγονός πως ζούμε σε μια εποχή και σε μια περιοχή όπου οι άνθρωποι γνωρίζουν το αλφάβητο και το χρησιμοποιούν!

-Ακριβώς! Τόσο εμείς όσο και τα δημιουργήματά μας, είμαστε παιδιά του χώρου και της εποχής που ζούμε: Ο χώρος και η εποχή που ζούμε, αντικαθρεφτίζονται σ' εμάς και στα δημιουργήματά μας!

-Επομένως, οι επόμενες γενιές, μπορεί να μην μας ξέρουν ποιοί είμαστε, αλλά θα καταλάβουν ότι εφόσον το δωδεκαδικό αριθμητικό σύστημα δεν περιέχει το πιο απλό πεντάρι, το Α, και τα πιο απλά τριάρια: το Δ, το Μ και το W, τότε οπωσδήποτε φτιάχτηκε σε χώρο και σε εποχή που εχρησιμοποιείτο το ελληνικό και το λατινικό αλφάβητο! Για τον ίδιο λόγο το 2 δεν το αναπαριστούμε με το Π, παρόλο που το Π έχει 2 γωνίες. Ούτε και το 1 το κάνουμε σαν Γ ή σαν Λ, παρόλο που το Γ και το Λ έχουν μια γωνία. Και λοιπά, και λοιπά, για το 4 δεν χρησιμοποιούμε το Χ ή το Ε, κι ας έχουν 4 γωνίες και λοιπά και λοιπά....
Ε, λοιπόν Περίκαλλε, νομίζω πως είσαι ιδιοφυής!!!
Μου φαίνεται πως κάποια εποχή, η ανθρωπότητα θα καταλάβει τι με βάζεις να σκέφτομαι...

είπε ο φελάχος φίλος μου, και σταμάτησε να ξύνει το πηγούνι του και όρμησε στο τζατζίκι. Περίμενα να καταπιεί και τον παρότρυνα να συνεχίσει.

Και συνέχισε, λέγοντας το αναμενόμενο:

-Ρε μαλάκα Περίκαλλε, έτσι και εννοήσουν οι ελληναράδες και οι ελλαδέμποροι τι είπες τώρα, θα χεστούν απ' τη χαρά τους, κι ας τραβάνε τα μαλλιά τους οι επιστήμονες!!! Ρε μπαγάσα, δεν το κυκλοφοράς σε βιβλίο να κονομήσουμε?

Και λέγοντας αυτό, έγινε σκιά και εξαερώθηκε.

Μυστήριο πράμα: όσοι σκέφτονται έτσι, γίνονται σκιά και εξαερώνονται...

ΗΤΑΝΕ ΚΑΙ ΚΑΡΑΦΛΟΣ

Στη σημερινή συγκέντρωση δεν πήγα.

Θα ήταν σα να αναγνώριζα ότι ο μαλάκας (ο γνωστός γελοίος τυπάς με το μουστάκι και την καράφλα) είναι πρωθυπουργός ή οτιδήποτε.

Θα ήμουν γελοίος αν πήγαινα σε μια συγκέντρωση που είχε ως αντικείμενο να αλλάξουν πολιτική τα φασιστικά τσογλάνια και να ορθώσουν αντιστάσεις τα μουνόπανα οι πρασινορουφιάνοι.

Οι εθισμένοι ρουφιάνοι, δεν πρόκειται να αλλάξουν στάση.
Οι φασίστες δεν πρόκειται να αλλάξουν στάση.
Τα μουνόπανα πάντα θα στάζουν αίμα. Είτε με πρωθυπουργική καράφλα είτε με αντιπροεδρικό λίπος, αίμα θα στάζουν, δεν αλλάζουν.
Όχι με φωνές τουλάχιστον -ίσως μόνο με έμπρακτες φωνές.

Το θέμα είναι εμείς τι κάνουμε για να αντιμετωπίσουμε τη φασιστική επέλαση της αλητείας των γουρουνιών του ΠΑΣΟΚ.

Ξέρω: Δεν κάνουμε τίποτα.
Ακολουθούμε μια στάση καραγκιόζηδων της δημοκρατικής αριστεράς του Κουβέλη και δεν ενοχλούμε τη δημοκρατική κυβέρνηση, διότι δεν έχουμε δα να κάνουμε και με τον Μαρκογιαννάκη... Έχουμε να κάνουμε με δημοκράτες -τρομάρα τους.
Άλλο η δεξιά, άλλο η δημοκρατική παράταξη.
Έτσι λέει η στοά, έτσι λέμε κι εμείς.
Άλλο τότε άλλο τώρα. Άλλο πρόπερσι άλλο τώρα. Τώρα η δημοκρατία επελαύνει.

Δημοκρατικό ομορφόπαιδο που επελαύνει -μερικοί τον λένε λήτη
-είναι, άλλωστε.
Πάντως η φωτο του έχει κάψει καρδιές
Μαλακίες δηλαδή.
Κάνα μπουκάλι για να μη μας κράξει ο κόσμος για την απάθειά μας -αλλά όχι πολλά μπουκάλια, γιατί θα τα δείξουν τα κανάλια και το ΔΝΤ δε θα δώσει την επόμενη δόση του δανείου.

Πάλι καλά που υπάρχει μια αξιόλογη φουρνιά νέων έως πολύ νέων παιδιών που δε μασάει και δεν μας ακούει (βασικά μας γράφει στ' αρχίδια της) -και σύντομα θα είναι δυνατότερη τόσο από εμάς όσο και από τη στοά -όσο κι απ' τους φασίστες που κυβερνούν προς το παρόν ή ετοιμάζονται να κυβερνήσουν δυνάμει Μπίλντεμπεργκ.

Σε αυτούς ανήκει το μέλλον, μάγκες μου, και θα το κερδίσουν.
Και πολύ χαίρομαι, διότι πρόκειται για το άνθος της ελληνικής κοινωνίας, που λέγαμε και οι παλιότεροι.
Και είναι ο ανθός της κοινωνίας -αυτή τη φορά είναι,
υπό την έννοια πως είναι οι μόνοι αντιστεκόμενοι.
ήμανε κι εγώ εκείς, αλλά γέρασα γμτ
Εμείς οι υπόλοιποι ας κάτσουμε να κλαίμε ξύνοντας τ' αρχίδια μας, εμποδίζοντας τα παιδιά μας να εκφραστούν βιαίως και ακούγοντας τον ύμνο του χαζομαλάκα με το μουστάκι και την καράφλα που μας πήρε τα λεφτά:

Ήταν κύριος με γραβάτα,
λίγο σκύλος, λίγο γάτα,
με μοντέρνο μουστακάκι
και τονε φωνάζαν Λάκη.

Ήτανε και καραφλός,
έστρωσε μια κέντα φλος
και μας πήρε τα λεφτά.
Αυτάάάάάάάά...!!!

Η ζωή μας έχει ξεπεράσει.
Σύντομα, αν όλα πάνε καλά, θα ξεπεράσει και τον πρόστυχο και χυδαίο χαζομαλάκα με την καράφλα και το μουστάκι που μας πήρε τα λεφτά και... αυτάάάάάάά...

Ύμνος του χαζομαλάκα του Τζέφρι λέμε!!!!!

Στη συγκέντρωση λοιπόν δεν πήγα, αλλά αν και όποτε προκύψει μη-ελεγχόμενη (από πρασινορουφιάνους) κατάσταση θα πάω, διότι συνηθίζω να πηγαίνω σε τέτοια πράγματα, που έχουν αρκετό ενδιαφέρον.

Για μια αδρεναλίνη και για έναν πόλεμο ενάντια στην εξουσία ζούμε ρε γαμώτο. Τι στον πούτσο εραστές της ελευθερίας είμεθα?


Υ.Γ: Αναγνώστη μου, αν θες να σχολιάσεις οτιδήποτε, σχολίασέ το. Αλλά πρώτα διευκρίνισε αν είσαι ή αν υπήρξες ηλίθιος, απαντώντας στο αρώτηγμα:
"Τι εστι η μεγαλη δημοκρατική παράταξις?"

Να ξέρω με τι μαλάκες ή μη-μαλάκες έχω να κάνω, δηλαδή. Διότι επαγγελματίες μαλάκες και φασίστες δε γουστάρω στο μπλογκ μου.
Ξέρεις, στις πρώτες μεταπολιτευτικές εκλογές, εκεί, στο 1974, ο Αλέκος Παναγούλης αρνήθηκε να είναι υποψήφιος -έστω και ως ανεξάρτητος- με το ΠΑΣΟΚ, έχοντας την άποψη: "Εγώ είμαι δημοκράτης. Με το κόμμα του Μουσολίνι θα μπλέξω?"
Ε, αν εσύ αγνόησες τον Παναγούλη, λούσου τα τώρα.

ΤΟΥ ΓΙΩΡΓΑΚΗ ΜΑΓΑΖΙ

Το σύστημα, μάγκα μου, βασίζεται στο κλασικό δίπολο: Καταστολή και αφομοίωση.

Και καλά η καταστολή δεν έχει καθόλου πλάκα, πέρα από τις φάτσες και τα σουλούπια (μη σου πω και την οσμή) των οργάνων καταστολής.

Το τζέρτζελο όμως γίνεται με την αφομοίωση.

Πάρε για παράδειγμα το σύνθημα "ΓΣΕΕ-ΑΔΕΔΥ του Γιωργάκη μαγαζί".

Ε, δεν θα αργήσει να έρθει ο καιρός όπου η πρωτοποριακή ομάδα διαφημιστών των πολυκαταστημάτων Jumbo θα εμπνευστεί φοβερό και τρομερό σποτάκι στο οποίο θα διαδηλώνουν μωράκια φωνάζοντας κάτι σε στυλ
"Πάμε τζάμπο μαζί, στου Γιωργάκη το μαγαζί"
και
"Πάμε τζάμπο μαζί, στου θανασάκη το μαγαζί"
και
"Έλα τζάμπο κι εσύ, στης Μαιρούλας το μαγαζί"
και από το βάθος, μια υποβλητική φωνή θα λέει:
"Γονείς: Για να μην διαδηλώνουν τα παιδιά σας, φέρτε τα στα Τζάμπο!"

Έτσι θα γίνει μάγκα μου, και θυμήσου το!

Ας βάλω και ολίγον Javaspa, μέρες που είναι...

ΑΓΓΕΛΙΑ

Σκέφτομαι να βάλω στη "Χρυσή Ευκαιρία" μια αγγελία που να λέει περίπου τα εξής:

Χαζομαλάκες βοϊδομάτηδες ψηφοφόροι ζητούν κρετίνο με μουστάκι για να τον ψηφίζουν. Ο τρέχων προαλείφεται με βούτυρο και μαρμελάδα για διεθνή καριέρα, άμεση ανάγκη εύρεσης του επόμενου.
Για περισσότερες πληροφορίες επικοινωνήστε με το prkls.blogspot.com

Θα με ενδιέφερε να πάρω μια ιδέα περί του πόσοι περίπου συνάνθρωποί μας έχουν την ευγενή φιλοδοξία να σώσουν τη χώρα...

ΚΑΜΟΥΦΛΑΖΖΖ

Πωσό και να το νουμεκά, οι ψηφιεσμειό χουνέ τους κουσδί τους πουστρό και τους κουσδί τους δικεσκώ κειμενουπρό να ποφυγουνά τα ριεργαπέ φτιαά της ξουσιασέ. Ναιεί τημαζή ησζώ και νατουθά ρικεσμέ ρεσφό. Οτιδί πωσό ειλέ και το γκανσλό, πόα την Λλαδαέ ως τη ρωγωξέ Ηδιασού, διοσί ναιεί ο νατοσθά, διαϊ η ξουσιαέ. Εν κειμενωπρό, ας μεδού δυό ραδειγματαπά: Ναέ ραδοσιακοπά πόα Προκύ και ναέ πόα Θηναά των έϊτις:


Η χάρις είη -ως και άχρι τούδε εστι- μεθ' ημών!

ΣΤΡΟΦΗ ΡΕΠΕΡΤΟΡΙΟΥ

Διότι αμάν πια με το ποιοτικό και το έντεχνο...
Νισάφι πιά, Κυριακάτικα!

Καιρός για...

ΤΗι ΗΜΕΤΕΡΑι ΚΑΛΗι

ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗ ΚΑΙ ΔΥΝΑΜΗ

Στις διάφορες εκδοχές της τράπουλας των Ταρώ, η βασικότερη διαφορά έχει να κάνει με την αρίθμηση των καρτών της Δικαιοσύνης και της Δύναμης: Σε μερικές εκδοχές της τράπουλας η Δικαιοσύνη έχει το νούμερο 8 και η Δύναμη το νούμερο 11, ενώ σε άλλες εκδοχές της τράπουλας συμβαίνει το αντίστροφο: Η Δικαιοσύνη έχει το 11 και η Δύναμη έχει το 8.
(Σχετικά με την ιστορία του όλου ζητήματος, κλικ εδώ)

Πιθανόν η όλη διχογνωμία να έχει τις ρίζες της στο απώτατο παρελθόν της ανθρωπότητας:

ην χρόνος,ότ’ ην άτακτος ανθρώπων βίος και θηριώδης ισχύος θ’ υπηρέτης,ότ’ ουδέν άθλον ούτε τοις εσθλοίσιν ην ούτ’ αυ κόλασμα τοις κακοίς εγίγνετο.κάπειτά μοι δοκούσιν άνθρωποι νόμους θέσθαι κολαστάς,ίνα δίκη τύραννος ήι <ομώς απάντων> την θ’ ύβριν δούλην έχηι εζημιούτο δ’ ει τις εξαμαρτάνοι

Το οποίον πα να πει:

"Υπήρχε εποχή,κατά την οποία η ζωή των ανθρώπων ήταν άτακτη και θηριώδης και υπηρετούσε την ισχύ,όταν ούτε βραβείο για τους καλούς υπήρχε ούτε πάλι τιμωρούνταν οι κακοί.Και έπειτα,μου φαίνεται,οι άνθρωποι θέσπισαν νόμους τιμωρούς,για να εξουσιάζει η δίκη παντού και να έχει την ύβρη δούλη,ετιμωρείτο δε όποιος έκανε σφάλμα".

Αυτό τουλάχιστον ισχυριζόταν ένα αρχαίο κάθαρμα: Ο Κριτίας, ο οποίος ήταν ένας εγκληματίας γνήσιος μαθητής του Σωκράτη και κάτι σαν αρχηγός των Τριάκοντα τυράννων.
(Για μια πληρέστερη μορφή του εν λόγω αθεϊστικού κειμένου του Κριτία, κλικ εδώ για σχετική δημοσίευση από το ευλόγιον "Στις Ρύμες του Χρόνου").

Όπως και να 'χει το πράγμα, στις μέρες μας η Δικαιοσύνη δεν είναι απλά ένα τραπουλόχαρτο της τράπουλας Ταρώ: Στις μέρες μας η Δικαιοσύνη είναι ένας ιερός θεσμός ο οποίος έχει την θαυμαστή ιδιότητα να αυτοκαθάρεται με απόλυτη αυστηρότητα, πατάσσοντας σκληρά τα διάφορα παραδικαστικά κυκλώματα που την γελοιοποιούν(όπως φαίνεται ανάγλυφα στο παραπάνω σκίτσο του 'Αντι -στα πλαίσια του ενθουσιασμού που νιώθουμε όλοι για την σκληρή τιμωρία των εμπλεκομένων στο παραδικαστικό κύκλωμα του αρχιμανδρίτη Γιοσάκη)...

Ενώ, παράλληλα, στις μέρες μας η Δικαιοσύνη ακολουθεί τις δικές της δαιδαλώδεις ατραπούς επιστημονικής σκέψεως ώστε να απονέμεται ακριβοδίκαια πράγμα που αποτυπώνεται στο παραπάνω σκίτσο το οποίον ενετοπίσθη στο ευλόγιον "Βαθύ Κόκκινο" στα πλαίσια άρθρου της εφημερίδος "Ποντίκι" που αναδημοσιεύεται εις το προαναφερθέν ευλόγιον.

ΧΡΥΣΑΥΓΙΤΕΣ, ΕΙΠΑΤΕ???

Όχι καλέ μου αναγνώστη.
Λυπάμαι που θα θίξω τα αντιδεξιά σου σύνδρομα, αλλά οι εικονιζόμενοι ΔΕΝ είναι χρυσαυγίτες.
Άλλωστε, όπως θα παρατηρείς, οι εικονιζόμενοι είναι δημοκράτες, οπαδοί της συναίνεσης.
Βρωμάνε σοσιαλισμό από χιλιόμετρα.
Είναι οι αντιπροσωπευτικοί τραμπούκοι της αντιπροσωπευτικής δημοκρατίας.

Χτες, έλαβαν την εντολή να κατέβουν στην πορεία του Πολυτεχνείου ξερωγώ για να την περιφρουρήσουν κλπ κλπ αποδεικνύοντας πως στη δημοκρατία δεν υπάρχουν αδιέξοδα -το κάθε απόβρασμα μπορεί άνετα να προμηθευτεί ένα κράνος κι ένα ρόπαλο από την "υπηρεσία" και να γίνει υπερασπιστής της μεγάλης προοδευτικής και δημοκρατικής παράταξης, συνεπικουρούμενος από τους ομοσταύλους του των ΜΑΤ.

Και ύστερα εσύ ανησυχείς για τους χρυσαυγίτες...

Βρε καλύτερα ν' αρχίσεις να ανησυχείς για τους άντιπροσωπευτικούς δημοκράτες...
Άκου που σου λέω...
(σχετική μνεία του ζητήματος εδώ)

Έχει πλάκα πάντως έτσι και κάτσεις και σκεφτείς, καλέ μου αναγνώστη, ότι η κρατική επιχορήγηση προς τα κόμματα (συγκεκριμένα προς το ΠΑΣΟΚ) δαπανάται -εν μέρει- στην προμήθεια εξοπλισμού για αυτά τα αποβράσματα.
Ω, υπερτάτη αισθητική της αντιπροσωπευτικής δημοκρατίας!

ΜΕΣ ΤΗΣ ΠΕΝΤΕΛΗΣ ΤΑ ΒΟΥΝΑ

Δηλαδή εντάξει, εμείς για σουβλάκια και γενικότερες φυσιολατρικές μάσες είχαμε ανέβει στην Πεντέλη, όμως το κατέβασμα ήταν που μου άνοιξε νέους δρόμους:

Μια και μοναδική ταπεινή ταμπέλα στον κεντρικό δρόμο, ήταν η αφορμή να αρχίσω να αναρωτιέμαι μήπως είναι πλέον ο καιρός να ασχοληθώ λίγο και με την εικαστική δημιουργία...


...ν' αρχίσω να κατασκευάζω τα αγάλματα των ονείρων μου, αφήνοντας κατά μέρος τις θλιμμένες ρεμπετιές του αξιαγάπητου κυρίου Παγιουμπτζή...

Ο ΗΡΑΚΛΕΙΤΟΣ ΚΑΙ ΟΙ ΕΚΛΟΓΕΣ -
-ΝΕΚΥΕΣ ΚΟΠΡΙΩΝ ΕΚΒΛΗΤΟΤΕΡΟΙ

Ξυπνάει μια μέρα που λες λοιπόν ο παππούς Ηράκλειτος, τρώει τα κορν φλέϊκς του και πίνει τον καπουτσίνο του στο μπαλκόνι του αρχοντικού του αγναντεύοντας το βουνό απέναντι, και έτσι όπως την είχε αράξει ο παππούς Ηράκλειτος σαν Εφέσιος πασάς και αγνάντευε το βουνό απέναντι, αρχίζει να μονολογεί:
"Νέκυες κοπρίων εκβλητότεροι".

Κάποιος περαστικός το άκουσε και το κατέγραψε, με αποτέλεσμα να σωθεί ως εμάς σαν ένα ακόμα απόσπασμα του Ηράκλειτου, το απόσπασμα 96.
Νέκυες κοπρίων εκβλητότεροι.

Δηλαδή, σύμφωνα με τους περισσότερους που την έχουν ψάξει τη δουλειά με τη φρασούλα αυτή, οι νεκροί είναι για πέταμα περισσότερο από την κοπριά -έως και περισσότερο απ' τα σκατά, μπορώ να σου πω...

Ή, ειπωμένο με άλλα λόγια, το απόσπασμα θα μπορούσε να λέει: Αν τα σκατά τα αντιμετωπίζουμε ως ακαθαρσίες, τους νεκρούς πρέπει να τους αντιμετωπίζουμε σαν τοξικά και ραδιενεργά απόβλητα.
Νέκυες κοπρίων εκβλητότεροι.

Κάπως έτσι το καταλαβαίνουν οι περισσότεροι.

Να, για παράδειγμα διαβάζω εδώ πέρα στο βιβλίο της Έλλης Παππά "Η Κομμούνα του 1871 - Επανάσταση του 21ου αιωνα;" κάτι σχετικό:

Η μετά θάνατον ζωή μπορεί να γίνει πραγματικότητα, όχι μέσα από την "αθάνατη" ψυχή μας αλλά μέσα από τη σωματική μας υπόσταση -κι αυτό χάρη στην επιστήμη, κάτι που επιβεβαιώνει τη γνωστή θέση του Ένγκελς πως "η υλικότητα του κόσμου αποδείχνεται από τη μακρά και κοπιαστική ανάπτυξη της φιλοσοφίας και των φυσικών επιστημών". Η φιλοσοφική πλευρά δικαιώνει τον Ηράκλειτο, αποδείχνοντας πόσο ρευστά είναι τα όρια ανάμεσα στη ζωή και το θάνατο, κι όχι μόνο αυτό: ο Ηράκλειτος ενώνει τη ζωή και το θάνατο σε μια ταυτότητα, ζωή και θάνατος είναι "ταυτόν", αλλά τονίζει και την ανάγκη των ζωντανών να απαλλαγούν από ό,τι είναι νεκρό - οι νεκροί περισσότερο από τις κοπριές είναι για πέταμα (απόσπ. 96: "νέκυες κοπρίων εκβλητότεροι").

Η αλήθεια είναι πως αυτό το απόσπασμα του Ηράκλειτου σπανίως θα το δει κάποιος να κοσμεί τις ηρακλείτειες φρασοθήκες παντοιοτρόπως κολλημένων ιδεολόγων συνανθρώπων μας.

Η σπανιότης του οφείλεται στο ότι το εν λόγω απόσπασμα προτρέπει το πόπολο να μην έχει και πολλά νταραβέρια με τις μούμιες των απανταχού Τουταγχαμών, θεωρώντας τη μούμια του Τουταγχαμών "κοπρίων εκβλητότερη".
Επίσης προτρέπει το πόπολο να αδιαφορεί για το ότι "εδώ ήταν η φυλακή του Σωκράτη, εδώ ήπιε το κώνειο ο Σωκράτης" ή ξερωγώ "βρέθηκαν οι τάφοι των σαλαμινομάχων" και τέτοια τουριστικά -οπότε δέχεται μεγάλο πλήγμα ο τουρισμός- ενώ παράλληλα προτρέπει το πόπολο να μην έχει παρτίδες με Πανάγιους τάφους, περοφορές της κάρας του αγίου τάδε και τέτοια όμορφα...

Άσε που αν το επεκτείνει κανείς, μπορεί το απόσπασμα 96 του Ηράκλειτου να φτάσει να προτρέπει το πόπολο να μην αισθάνεται και πολύ μεγάλο σεβασμό ούτε για τους προγόνους του ούτε για τους ήρωες νεκρούς του κι άντε μετά να θες να πεθάνεις για την πατρίδα ή για την ιδέα...
Διότι νεκροί ήρωες θέλησαν να γίνουν πολλοί, όμως "κοπρίων εκβλητότερος" δε νομίζω να θέλησε ή να θέλει να γίνει κανένας.

Αν επικρατήσει το απόσπασμα του Ηράκλειτου στην καθημερινή μας ζωή, τότε άντε να καλέσεις κόσμο σε κηδεία, θα σε κοιτάνε με στραβό μάτι, κανείς δε θα πατάει σε κηδεία, όλοι θα κοιτάνε το νεκρό με σιχασιά και σιχαμάρα και θα φεύγουν αηδιασμένοι κάνοντας εμετό, πάνε οι πολυτελείς κηδείες, θα φαληρίσουν τα γραφεία κηδειών, στις προθήκες τους θ' αρχίσουν να εξαφανίζονται τα φτυάρια και να εμφανίζονται τα λουκέτα, και μαζί με την τρελή ήττα που θα φάνε οι σουβλατζήδες των επετείων του Πολυτεχνείου, βάλε και τους λουλουδάδες, βάλε και τους βενζινάδες, βάλε και τα τυπογραφεία που θα χάσουν έσοδα αφού δεν θα τυπώνουν τις ετήσιες επετειακές αναλύσεις και αφίσες, θα επιδεινωθεί η ανεργία και θα μειωθούν οι θέσεις εργασίας αυξάνοντας τη στρατιά των ανέργων. Και για όλα τούτα θα φταίει ο Ηράκλειτος και η αποψάρα του που θα έχει επικρατήσει...

Η περιφορά του επιταφίου θα καταργηθεί διότι δεν θα πατάει ψυχή κι όσοι σκάνε μύτη θα φοράνε μάσκες οξυγόνου, το μνημείο του άγνωστου στρατιώτη δεν ξέρω, ίσως να μεταβληθεί σε κάτι άλλο, κάτι τελετές για Σαλαμινομάχους και Μαραθωνομάχους δεν είμαι σίγουρος αν θα συνεχίσουν να μαζεύουν κόσμο, με λίγα λόγια α, ρε Ηράκλειτε τι φωτιές μας άναψες... έτσι θα λέμε.

Τα λείψανα των αγίων θα περνάει να τα μαζεύει ειδικό συνεργείο του υπουργείου Εθνικής Άμυνας με αντιπυρηνικές στολές, όπου το εν λόγω συνεργείο θα απαρτίζεται από ειδικούς εκπαιδευμένους σε αρχαϊκά και υστερομινωικά νεκροταφεία, τα μέλη του συγκροτήματος Dead Can Dance θα κάνουν καριέρα ως κλόουν και γελωτοποιοί, οι ταινίες του Δράκουλα θα αποχτήσουν ακόμα πιο αηδιαστική διάσταση -ας μη μιλήσουμε για ταινίες με ζόμπι, οι παραψυχολόγοι-πνευματιστές που επικοινωνούν με πνεύματα νεκρών θα εξορίζονται στη Σπιναλόγκα, τέτοια πράματα και γενικά δε μας τα λέει καλά ο παππούς ο Ηράκλειτος έτσι κι ακολουθήσουμε την άποψή του.

Και για να μην υπάρχει αμφιβολία περί του τι εννοούσε ο παππούς Ηράκλειτος, ας δούμε πως εξέλαβε τη φράση του Ηράκλειτου ένας άλλος παππούς, ο παππούς Στράβων.
Μιλώντας σε κάποια δόση στα "Γεωγραφικά" του ο Στράβων για έναν τζαμάτο ανατολίτη λαό, τους Ναβαταίους, λέει γι' αυτούς πως:
"Ίσα κοπρίαις ηγούνται τα νεκρά σώματα, καθάπερ Ηράκλειτος φησί "νέκυες κοπρίων εκβλητότεροι" διό και παρά τους κοπρώνας κατορύττουσι και τους βασιλείς"
που μέσες- άκρες πά να πει
"Τα νεκρά σώματα τα θεωρούν ίσης αξίας με τα σκατά, όπως περίπου λέει κι ο Ηράκλειτος "νέκυες κοπρίων εκβλητότεροι" και γι' αυτό το λόγο τους νεκρούς τους θάβουνε στο βόθρο, στη χαβούζα, διότι ναι μάγκες μου, στους κοπρώνες θάβουν ακόμα και τους βασιλιάδες τους".

Ωραίοι τύποι οι Ναβαταίοι. Φαντάσου ρε μάγκα μου να ζούσες στη χώρα των Ναβαταίων:

Κι άντε τώρα εσύ να πεις σε κόσμο να μαζευτεί στη χαβούζα για να πει το καλό κατευώδιο στον νεκρό, ενώ ύστερα να χτυπήσει στοργικά στον ώμο τους τεθλιμμένους συγγενείς του νεκρού, λέγοντάς τους κάτι του στυλ
"να ζήσετε να τον θυμάστε... εκεί που πήγε, ίσως να περνάει καλύτερα..."
Δε γίνονται αυτά σου λέω.

Και καλά να την πατήσει κανείς και να έρθει στη χαβούζα για την κηδεία. Στο ετήσιο μνημόσυνο, πάντως, ακόμα και οι στενοί συγγενείς του τεθνεώτος θα σκάσουν μύτη με στολή διαστημάνθρωπου για ν' αποφύγουν τη μπόχα.

Το ΠΑΣΟΚικό σύνθημα των Ναβαταίων ΠΑΣΟΚων
"σήκω Αντρέα για να δεις τα παιδιά της αλλαγής"
θα αποκτήσει ένα βαθύτερο περιεχόμενο βάσει του οποίου το πνεύμα του Ναβαταίου Ανδρέα Παπανδρέου θα χαρεί πολύ μόλις δει ότι στον κόσμο των ζωντανών οι απόγονοί του τα έχουν κάνει περισσότερο σκατά συγκριτικά με τον χώρο όπου θα είναι θαμμένος ο ίδιος...

Μη σου πω για το Μαυσωλείο του Λένιν πως δεν θα το ήθελε ούτε η Ψυττάλεια των Ναβαταίων...

Με λίγα λόγια ο Στράβων μας λέει πως ήταν διαφορετικό πράμα η αντιμετώπιση των νεκρών στη χώρα των Ναβαταίων και πως ένα τέτοιο δύσκολο σύστημα αντιμετώπισης των νεκρών συμβαδίζει με το απόσπασμα 96 του Ηράκλειτου.

Όμως μια εναλλακτική θεώρηση του πράγματος, ενδεχομένως ασεβής προς τον Ηράκλειτο ωστόσο λιγότερο ασεβής προς τους νεκρούς, θα μπορούσε να λέει πως:

Η λέξη "κοπρίων" παίζει και να είναι απλώς γενική πληθυντικού του επιθέτου "κόπριος", που ναι μεν σημαίνει κάτι σε στυλ "αυτός ο οποίος κυριολεκτικά είναι σκατά", αλλά θα πρέπει να διευκρινίσουμε πως η έννοια είναι τόσο κυριολεκτική όσο και μεταφορική: "Κόπριος" είναι και αυτός που έχει σκατά τρόπους, ο βρωμόστομος, ο βρωμιάρης, ο ελεεινός, ο σκατάνθρωπος.

Οπότε η φράση αποχτάει την έννοια ότι βρε ο οποιοσδήποτε, ο ντιπ κατα-ντιπ οποιοσδήποτε, όσο ανυπόφορες ή βλακώδεις ή βρώμικες ή πανηλίθιες κι αν είναι οι παρεμβάσεις του, είναι χίλιες φορές προτιμότερος από τον άλλονα που κάθεται σα χάνος και χάφτει όσα του λένε, δηλαδή αυτόν που και να τον μαστιγώνεις, πάλι περιφερειάρχες του ΠΑΣΟΚ θα ψηφίσει διότι η χούφτα του έχει βγάλει κάλους.

Σα να λέμε, κι ο μπαχαλάκιας μαλάκας είναι, αλλά είναι προτιμότερος από τη σιωπηλή πλειοψηφία, διότι τουλάχιστον αυτός κουνάει τα χέρια του αποδεικνύοντας πως είναι ζωντανός, ενώ οι άλλοι είναι ακίνητοι σα νεκροί.

Κι επειδή ο "έκβλητος" είναι αυτός που "εκβλήθηκε", δηλαδή αυτός που διώχτηκε ή ίσως αυτός που τον πετάξαν έξω, ίσως μπορώ να σου πω καλέ μου αναγνώστη με ποιό κίνητρο σκάρωσε ο Ηράκλειτος τη φρασούλα "νέκυες κοπρίων εκβλητότεροι".

Άκου:
Είχε το περασμένο βράδυ συμπόσιο με κάτι μυστήριους εκεί πέρα, κάτι βασιλιάδες, κάτι φιλόσοφους, κάτι μεγαλοκτηματίες και κάτι πρίγκηπες και τέτοια. Σε μια φάση, για να ανάψουν λίγο τα αίματα γυρνάει και τους λέει:
"Ο Όμηρος ήταν απαράδεκτα κακός ποιητής. Αν μπορούσα θα του απαγόρευα να γράφει ποιήματα και θα τον άρχιζα στα χαστούκια για τις μπούρδες που 'χει γράψει"
(Για την ακρίβεια, τους είπε πως ο Όμηρος ήταν "άξιος των αγώνων εκβάλλεσθαι και ραπίζεσθαι").

Κι εκεί που περίμενε ότι θα αντιδρούσαν και θα υπερασπιζόντουσαν τον Όμηρο, ότι θα έκαναν το αυτονόητο δηλαδή, αυτοί έμειναν ανέκφραστοι να κουτσοπίνουν τον πράμνιο οίνο τους κι ο Ηράκλειτος θα έπαιρνε εντελώς ανάποδες με την μαλθακοσύνη τους, ωσότου ένας πιτσιρικάς πρίγκηπας σηκώθηκε και του λέει
"Μπαρμπα-Ηράκλειτε μετά συγχωρήσεως λες μαλακίες διότι κατά τη γνώμη μου ο Όμηρος ήταν γαμάουα ποιητής κι αυτό το λένε όλοι όσοι τον έχουνε διαβάσει, κι άμα θες μπορούμε να το συζητήσουμε διεξοδικά, αν νομίζεις πως σε παίρνει ν' αντιμετωπίσεις τα επιχειρήματά μου".

Ε, αυτό ήταν, άρχισαν όλοι οι έως τότε σιωπηλοί να επικρίνουν τον πιτσιρικά και "μα, με τι αγένεια μίλησες στον φιλόσοφο" και δώς του "να ζητήσεις συγγνώμη που διατάραξες την αταραξία του διδασκάλου" και τέτοια... Επεμβήκανε κάτι φίλοι του πιτσιρικά πρίγκηπα παίρνοντας το μέρος του σε στυλ "Στα παπάρια μας αν είναι ο Ηράκλειτος, όποιος λέει πίπες θα του τη λέμε", και δως του πάλι η σιωπηρά πλειοψηφία να λέει "Είστε μικροί, πολύ μικροί και δεν μπορείτε να κατανοήσετε αυτά που λέει ο φιλόσοφος" και τέτοια και γινόταν τρελό τζέρτζελο.

Ώσπου ξαφνικά ο Ηράκλειτος κάνει ένα νεύμα σε κάτι πορτιέρηδες που είχε σταντ-μπάϊ, σε στυλ "Πετάχτε έξω τους μαλάκες κι αφήστε μόνο την παρέα του πιτσιρικά που μου την είπε. Αντί να συζητάω με πεθαμένους, προτιμώ να συζητάω με ανθρώπους που έχουν άποψη, ακόμα και την πιο μαλακισμένη άποψη. Νέκυες κοπρίων εκβλητότεροι".

Βέβαια η αλήθεια είναι πως το μετάνιωσε: Οι πιτσιρικάδες είχαν μαύρα μεσάνυχτα από Όμηρο, οι απόψεις τους ήταν θλιβερές κοινοτυπίες, δηλαδή σκατά, με αποτέλεσμα να ειπωθούν τεράστιες μπαρούφες που έκαναν τον Ηράκλειτο σχεδόν να καραφλιάσει και ν' αποφασίσει να τα παρατήσει όλα και να πάρει τα βουνά: Δεν υπήρχε ελπίδα...

Ήταν ακριβώς το επόμενο πρωί λοιπόν που ο Ηράκλειτος, αποφασισμένος να τα παρατήσει όλα και να φύγει, απολαμβάνοντας για τελευταία φορά τα κορν φλέϊκς και το καπουτσίνο και τις υπόλοιπες μικρές χαρές του αρχοντικού του, καθισμένος στο μπαλκόνι και ατενίζοντας το βουνό απέναντι, θυμήθηκε τη χτεσινοβραδυνή συνέλευση και μονολόγησε:
Νέκυες κοπρίων εκβλητότεροι.

Κι αμέσως μετά πήρε τα βουνά.

Κάπως έτσι πρέπει να'γιναν τα πράγματα, σου λέω...