ΤΟ ΞΟΡΚΙ

Είναι πασίδηλον, πασίγνωστον, πασιφανές (και ως εκ τούτου πολύ πασέ) το ότι είναι τεραστία η δύναμις των ηχητικών κραδασμών που παράγει η σωστή εκφορά των φθόγγων της ελληνικής γλώσσης.
Γνωστό άλλωστε τυγχάνει το ηχητικόν παράδειγμα του Χαρυκλύνεως:


Ε, λοιπόν, περιδιαβαίνοντας το φόρουμ του 12830, επληροφορήθηκα την σημασία της σωστής εκφοράς ενός αρχαίου, αρχεγόνου, αποδεδεγμένου και αρχετυπικού ελληνικού ξορκιού - επικλήσεως - επαοιδής - επωδού, που καλό θα ήταν να την ξαναθυμηθούμε...
... και να αρχίσουμε να την προφέρουμε - εκφέρουμε σωστά, μπας και δούμε θεού πρόσωπο αυτές τις δύσκολες εποχές που διάγει το έθνος!!!

Πρόκειται για μυστικιστικό απόσπασμα σπάνιας ομορφιάς και μυητικού βάθους:


Ίσως θα ήτο σκόπιμον να το επαναλαμβάνωμεν τρις ημερησίως -πρωί, μεσημέρι και βράδυ- μπας και καταφέρωμεν να εκλέξωμεν τον Αλαβάνον περιφερειάρχην!!!!

ΙΣΟΒΗΤΕΣ

Όπου, προφανώς, η λέξη ΙΣΟΒΗΤΕΣ σοφά εμπεριέχει το γράμμα "ΒΗΤΑ" -αναφερόμενη προφανώς εις τους οικειοθελώς ισοβίτες, θεωρώντας τους βήτα διαλογής πράμα -όπως και είναι, βέβαια.

ΕΝΑ ΠΟΛΥ ΕΝΔΙΑΦΕΡΟΝ ΚΕΙΜΕΝΟ

Ρίχνοντας μια ματιά εις τα σχόλια του ενδιαφέροντος ευλογίου του φίλτατου Θέσπη, έπεσα πάνω σε ένα ενδιαφέρον κείμενο του Σταύρου Βασδέκη.

Το κείμενο το αναδημοσιεύω και εδώ, αφενός επειδή το βρίσκω ενδιαφέρον και αφετέρου επειδή στο τέλος του λέει "Επιτρέπεται η αναδημοσίευση του παρόντος δίχως την άδεια του συγγραφέα" και ως γνωστόν εμένα μ' αρέσει να αναδημοσιεύω ενδιαφέροντα κείμενα που δηλώνουν ότι επιτρέπεται η αναδημοσίευσή τους χωρίς την άδεια του συγγραφέα.
Είναι κάπως μακροσκελές βέβαια, αλλά οκέϋ, έχω δημοσιέψει μακροσκελέστερα κείμενα εδώ μέσα.
Για λόγους ευκολότερης ανάγνωσης, θεώρησα σκόπιμο να το χωρίσω το κείμενο σε παραγράφους -κι αυτή είναι η μοναδική μου επέμβαση σε αυτό.

Πλατωνισμός.
Το σπέρμα των ζιζανίων της ελληνικής καλλιέργειας

Ολόκληρος ο χώρος της αναζήτησης των ελληνικών παραμέτρων και προϋποθέσεων είναι θανάσιμα μολυσμένος από την πυθαγορο-πλατωνική δεισιδαιμονία και την ανάλογη μεταφυσική της χολέρα. Επείγει λοιπόν κάθαρση από το καρκίνωμα αυτό. Παρακαλούμε όλες και όλους τους Ελληνο… να τοποθετηθούν απέναντι σ’ αυτό το ζήτημα.

Η ΚΑΛΛΙΤΕΧΝΙΚΩΤΕΡΗ ΑΠΟΠΕΙΡΑ
ΣΥΣΤΗΜΑΤΟΠΟΙΗΣΗΣ ΤΗΣ ΔΕΙΣΙΔΑΙΜΟΝΙΑΣ ΣΤΟΝ ΔΥΤΙΚΟ ΚΟΣΜΟ
ΕΓΙΝΕ ΑΠΟ ΤΟΝ ΠΛΑΤΩΝΑ.

(ΑΦΙΕΡΩΜΕΝΟ Σ’ ΑΥΤΟΥΣ
ΠΟΥ ΞΕΒΟΤΑΝΙΖΟΥΝ ΤΑ ΚΑΡΟΤΑ ΤΟΥΣ
ΑΛΛΑ ΘΕΩΡΟΥΝ ΕΥΤΕΛΕΙΑ
ΤΟ ΞΕΒΟΤΑΝΙΣΜΑ ΤΗΣ ΠΑΡΑΔΟΣΗΣ)

Όπως θα δείξουμε με στοιχεία φαίνεται ότι ο μεγαλύτερος και παραγωγικότερος άμβυκας που στήθηκε ποτέ στον δυτικό λεγόμενο κόσμο, για την απόσταξη της δεισιδαιμονίας, είναι αυτός του Πλάτωνος.
Το απόσταγμά του εξακολουθεί να φαντάζει ως μαγευτικό, σαγηνευτικό και σειρηνικό, αρωματισμένο με την καλλιτεχνικώς ρητορική δεινότητα του πανπόνηρου αυτού ταχυδακτυλουργού και αλχημιστή «καζαντζή».
Οι καταμεθυσμένοι καταναλωτές του ιδεοπνεύματός του Πλατωνικοί και Νεοπλατωνικοί, συνεπικουρούμενοι από τους κρυφο- και ψιλοπλατωνικούς Στωϊκούς, Γνωστικούς Νεοορφικούς και Νεοπυθαγόριους, ξεσήκωσαν τους τόνους της δεισιδαιμονίας μέχρι τους έβδομους ουρανούς.
Οι μετεμψυχώσεις, οι μετενσαρκώσεις, οι κολάσεις και οι παράδεισοί τους, πλημμύρισαν τα μυαλά των ανθρώπων τους με μεταθανάτιες φοβίες, προκαλώντας τους ανεπανόρθωτες βλάβες.

Μάταια ο Επίκουρος ανασήκωνε τα αντιδεισιδαιμονικά του αναχώματα απέναντι στον κατακλυσμό τους αυτόν. Η δεισιδαιμονία πάντοτε, τουλάχιστον μέχρι στιγμής, κερδίζει πολύ εύκολα τους ανθρώπους, προπαντός όταν κατά καιρούς ανασυντάσσεται.
Κορώνα στο κεφάλι όλων αυτών: η αθανασία της ψυχής. Το χρυσό κλειδί του θησαυροφυλάκειου των φερέφωνων της τρομοκρατίας του φόβου.

Με κανέναν τρόπο δεν δέχεται ο θνητός αυτός τον θάνατό του! Αυτό το ανθρωπάκι, που έδερνε την γυναίκα του για ψύλλου πήδημα, που συκοφαντούσε τον γείτονά του, που άφηνε νηστικά τα παιδιά του, που μπεκρούλιαζε, που βλαστημούσε τα θεία, που…., πώς είναι δυνατόν να πάψει να υπάρχει κάποια στιγμή! Πώς είναι δυνατόν να εξαφανιστεί ένας τόσο σπουδαίος άνθρωπος;; Να πεθάνει για πάντα όπως ένα σκουληκάκι;

Αλίμονό μας, καλοί μας άνθρωποι, αν δεν συνέχιζαν, στο περιθώριο της εποχής τους, οι επιστήμονες να φωτίζουν βήμα προς βήμα τα σκοτάδια της άγνοιας, κτίζοντας με μόχθους και βάσανα και διώξεις τους ναούς της γνώσης και του εξανθρωπισμού.
Σχεδόν τίποτε δεν ειπώθηκε από τον χριστιανισμό που να μην είχε ακουστεί πρωτύτερα από τους δεισιδαίμονες του αρχαίου κόσμου. Πολλά βιβλία έχουν εκδοθεί προσφάτως τα οποία περιέχουν όλα τα αποδεικτικά στοιχεία για τη σχέση αυτή. Απ’ όσο γνωρίζουμε, το περιεκτικότερο είναι το «Τα Μυστήρια του Ιησού» των Timothy Freke και Peter Gandy εκδ. «Ενάλιος» 1999.

Στο παρόν δείγμα (μακάρι να αποβεί δήγμα έναντι του ελπιζομένου διαλόγου και λέμε ελπιζομένου διότι εδώ και αρκετό καιρό έχει αποσταλεί σε δεκάδες άτομα, από τα οποία τα μεν αδιαφόρησαν τα δε περισσότερα μας στόλισαν με κάθε είδους υβριστικά επίθετα, δίχως να προβάλλουν κανένα επιχείρημα) θα αρκεστούμε, για λόγους οικονομίας, στον Πλάτωνα για δυο κυρίως λόγους.
Κατά πρώτον επειδή πέτυχε να πληρώσει τον αποστακτήρα του με όλες σχεδόν τις προϋπάρχουσες δεισιδαιμονίες, κατά δεύτερον επειδή του προέκυψε να επιρρεάσει καταλυτικά όλες τις μετέπειτα μέχρι και σήμερα.

Οι αναφορές στα έργα του θα ακολουθήσουν, το κατά δύναμιν, την χρονολογική πορεία της συγγραφής τους. Θα έχουν δε κυρίως σχέση με τις διδαχές που αλίευσαν οι Πατέρες του κυρίαρχου θρησκευτικού δόγματος, του χριστιανισμού από τις ιδέες και τις απόψεις του. Οι ανθέλληνες αυτοί πατέρες ενώ φρόντισαν να κατακάψουν όλα τα έργα των Ελλήνων της αρχαιότητας (π.χ. ενώ από τα ογδόντα έργα του Επίκουρου, του ευεργέτη αυτού της ανθρωπότητας, δεν απόμεινε τίποτε, φρόντισαν να διασώσουν όχι μόνον όλα τα έργα του Πλάτωνα, αλλά ακόμα κι όλες τις επιστολές του).

Πρωταγόρας (353 c), κατηγορεί ως κακά τις επιθυμίες του φαγητού του κρασιού και των σαρκικών ηδονών.

Λάχης, τελευταία φράση «εάν θεός εθέλη», η γνωστή χριστιανική πιπίλα «θεού θέλοντος» ή «πρώτα ο θεός», η οποία απαντάται δεκάδες φορές σ’ όλα τα έργα του.

Χαρακτηρίζει το σώμα τάφο της ψυχής στα εξής έργα του: Γοργίας (493 α), Πρωταγόρας (313 α), Κρατύλος (400 c), Φαίδων (64 c, 66-67 β, 80 α, 82 c), Πολιτεία (403 d), Φαίδρος (250 c), Νόμοι Ε΄ (728 e).

Καταδικάζει την χορική ποίηση την αφιερωμένη στον Διόνυσο, Γοργίας (502 d).

«Δεν φρονώ ότι το να ραπίζεται κανείς εις το πρόσωπο αδίκως είναι τι αίσχιστον πάντων, ούτε το να ακρωτηριάζεται εις το σώμα ή εις το βαλάντιον αλλ’ αισχρότερον και βλαβερώτερον είναι το να ραπίζει τις εμέ..» Γοργίας (508 d). Από το χωρίο αυτό πηγάζουν οι εξής χριστιανικές αρετές: πρώτη, «όποιος σε ραπίσει στο ένα μάγουλο, στρέψε προς αυτόν και το άλλο», δεύτερη, ο αυτοευνουχισμός κατά τα πρώτα χριστιανικά χρόνια είχε λάβει τόσο μεγάλες διαστάσεις ώστε να αναγκάσει τους πατέρες της εκκλησίας να τον αφορίσουν με απόφαση οικουμενικής συνόδου (για τυχόν αμφισβητούντες είμαστε πρόθυμοι να τους παράσχουμε τα σχετικά ντοκουμέντα), τρίτη αρετή, το ξάφρισμα των βαλαντίων των πιστών με χίλιους δυο τρόπους, είναι γνωστό σ’ όλους ότι αποτελεί τρομερή επίδοση του παπαδαριού της χριστιανικής πίστης.

Γοργίας (512 e), εδώ διαβάζουμε τα εξής απίστευτα: «…ούτε να επιδεικνύει αγάπη προς την ζωή του, αλλ΄ αφήνων την περί τούτου φροντίδα εις τον θεόν και πιστεύων εις όσα λέγουν οι γυναίκες, ότι ουδείς απέφυγε το πεπρωμένο του, ας σκεφτεί τα μετέπειτα..». Μέσα σε δυο αράδες ζυμωμένα ή περιφρόνηση προς την ζωή, η δεισιδαιμονία, η μοιρολατρεία, ο κατινισμός και ο φόβος για τις μεταθανάτιες τιμωρίες. Θαυμαστό «Ελληνικό» ήθος και θαυμάσιες «Ελληνικές» αρετές! Η τέλεια σφραγίδα του υπαρκτού χριστιανισμού.

Περί κολάσεως, Γοργίας (525 α).

Ύμνοι στην θεοφοβία, Απολογία Σωκράτους (23 α-b).

Ύμνοι στην θεοκαταληψία, Απολογία Σωκράτους (29 d – 30c).

Βάζει τον Σωκράτη να επιχειρεί να αποδείξει ότι είναι θεόσταλτος, Απολογία Σωκράτους (30- 31 c), στο δε 33 c «Εις εμέ δε ο έλεγχος αυτός όπως εγώ λέγω, έχει ανατεθεί υπό του θεού να τον διενεργώ και δια χρησμών και ονείρων και κατά πάντα τρόπον…» και μια αράδα πιο κάτω «Αυτά ω άνδρες Αθηναίοι και αληθινά είναι και εύκολα μπορούν να αποδειχθούν»!!!

Φαίδων. Αξίζει τον κόπο να διαβάσει κανείς όλο αυτό το έργο, το οποίο αποτελεί το βαρύ πυροβολικό των «ατράνταχτων αποδείξεων» περί αθανασίας της ψυχής. Ο χριστιανισμός δεν χρειάστηκε να προσθέσει ούτε κεραία πάνω σ’ αυτό το θέμα.
Χαρακτηριστικό απόσπασμα θεοφοβίας το 62-63 b.
Είναι σχεδόν ακατόρθωτο να περιγράψει κανείς τον δεισιδαιμονικό αυτόν τυφώνα που λέγεται «Φαίδων». Ένα συνονθύλευμα ασύστολων ψευδών, παραλογισμών, αρρωστημένων φαντασιώσεων, πιστευμάτων, φοβιών, ελπίδων, αλχημικών ακροβατισμών, μεταθανάτιων κολαστηρίων και παραδείσων. Μια αποκρουστική αίσθηση της επίδοσης του σοφού όταν συμπεριφέρεται ως δαιμονόληπτη γριούλα! Το συμφωνικό έργο «Ανελληνική πεμπτουσία» τραγουδισμένο από τον ίδιο τον συνθέτη του.

Πολιτεία (389 α), εάν απορείτε για την απέχθεια των πατέρων της χριστιανικής θρησκείας προς το γέλιο (μέχρι και βιβλία έγραψαν οι αθεόφοβοι κατά του γέλωτος!), εδώ θα ανακαλύψετε έναν πρόδρομο της απάνθρωπης αυτής νοοτροπίας. Δεν διστάζει μάλιστα να προσβάλλει τον Όμηρο επειδή αυτός έγραψε: «και γέλιο ακράτητο έπιασε όλους τους αθανάτους σαν είδανε τον Ήφαιστο να κουτσολαχανιάζει. Έχουμε σοβαρή υποψία ότι ένα μεγάλο μέρος από την αφόρητη κακοσμία των στομάτων των πατέρων της εκκλησίας οφείλεται στην αποχή τους από το γέλιο.

Τα προπατορικά αμαρτήματα και η θεραπεία τους, Φαίδρος (244 e).

Τάγματα αγγέλων, Φαίδρος (247 α).

Ανάσταση νεκρών, Πολιτικός (271 b).

«Όποια σχέση υπάρχει μεταξύ γέννησης και ουσίας, όντος η αυτή υπάρχει μεταξύ πίστεως και αληθείας», Τίμαιος (271 c). Αυτά όταν η Ελληνική νοοτροπία πρότεινε τα «μη λησμονείς να απιστείς» και «πίστεψες; χάθηκες».

Η θεία πρόνοια, Τίμαιος (30 c).
«Αλλά και όλοι μας ονομάζουμε σαν επαίσχυντα κατώτερον εαυτού εκείνον που κυριαρχείται πιο πολύ από τις ηδονές παρά από τις λύπες»!

Ας αρκεστούμε σ’ αυτά τα ελάχιστα. Για περισσότερα προτείνουμε στους ενδιαφερόμενους να αποφύγουν ενημερώσεις περί Πλατωνισμού μέσω τρίτων και να προστρέξουν απ’ ευθείας στα έργα του ίδιου.
Εάν ο δάσκαλος αυτός υπολόγισε ότι η τιμωρούμενη ψυχή ενδιαιτούσε 30.000 έτη στην 27η σφαίρα του σύμπαντος και κατόπιν 9.000 έτη στον ενδιάμεσο χώρο μεταξύ 91ου και 92ου ουρανού, εισερχόμενη στο σώμα ενός γαϊδάρου, προ παντός εάν ετύγχανε και ψυχή γυναικός (έτσι ακριβώς τα περιγράφει στα έργα του), οι μαθητές του υπολόγισαν ακόμη και τις θερμοκρασίες των σφαιρών και των ουρανών αυτών.

Ατυχώς και αδικαιολόγητα καθίσαμε, οι περισσότεροι, σαν κότες κάτω από το καβαλίκεμα του στείρου και φανφαρώνου αυτού δήθεν Έλληνα φιλοσόφου. Να κυττάζουμε τον κόσμο μέσα από το φλιτζάνι της αρσενικής αυτής καφετζούς. Ένα φλιτζάνι με το μεγαλύτερο διαμέτρημα παγκοσμίως.
Κι όλ’ αυτά διότι μάθαμε μεν να ξεβοτανίζουμε τα καρότα μας και τις ντομάτες μας αλλά καθόλου το παρελθόν μας, τον πολιτισμό μας και τους προγόνους μας. Δηλαδή κύριε Έλληνα γιατί σου αποκρύπτουνε τον Επίκουρο και σε φλομώνουν με τον Πλάτωνα; Διότι εάν διαβάσεις τον Επίκουρο τότε δεν μπορούν να σε μαντρώσουν μέσα στις εκκλησίες οι Αρχιμανδρίτες. Μήπως δεν τους λένε έτσι! Ενώ με τον Πλάτωνα είσαι ήδη μέσα.
Ήδη ανάφερα ότι δεν ήταν δυνατόν να προκύψει διάλογος πάνω στο ζήτημα Πλάτων. Γιατί; Επί δυο δεκαετίες προσπαθώ, με διάφορους τρόπους να προκαλέσω έναν τέτοιο διάλογο. Μάλιστα μεταξύ ανθρώπων που ενδιαφέρονται για την επανελλήνιση ή έστω τον επανακαθορισμό του τι εστί ελληνικός τρόπος, επειδή ισχυρίζομαι ότι ο τρόπος είναι ο άνθρωπος.
Ότι ο άνθρωπος ελληνικής νοοτροπίας έχει υποχρέωση να «ξεβοτανίζει» την παράδοσή του. Και στην προκειμένη περίπτωση αυτή την παράδοση που λέγεται Ελληνικός πολιτισμός. Είναι δυνατόν στον «κήπο» αυτόν να μην υπάρχουν «ζιζάνια»; Είναι δυνατόν ο Πλάτων κι ο Επίκουρος να μπουν στο ίδιο τσουβάλι; Οι φυσικοί φιλόσοφοι, οι σοφιστές, οι Επικούρειοι και ο Ηράκλειτος, να χορεύουν στην ίδια ορχήστρα με τους θεωρητικούς λακέδες της ολιγαρχίας, που και μόνο το άκουσμα της λέξης δημοκρατία, τους δημιουργούσε τάση προς εμετό;

Τι είναι δηλαδή ελληνικός τρόπος; Μήπως είναι μια ρώσικη σαλάτα; Ένας κυκεώνας; Είναι το ίδιο ελληνικό και το να είναι κανείς δεισιδαίμονας και το να μη φοβάται τους θεούς ή να μη πιστεύει σ’ αυτούς; Κι ας μη το πάρουμε το θέμα ως προς το ελληνικό ή μη. Ας το θέσουμε ως το τι είναι ανθρωπινότερο. Δηλαδή στην κλίμακα που οδηγεί τους ανθρώπους προς τον εξανθρωπισμό τους, η πίστη στην αθανασία της ψυχής βρίσκεται στο ίδιο σκαλοπάτι με την δοξασία του θανάτου της μαζί με το σώμα; Ή μήπως η δημοκρατία ξεκουράζεται στο ίδιο σκαλοπάτι μαζί με την τυραννία, και η ηδονή με την αρετή της στέρησης και του ασκητισμού;
Από πότε η αδιακρισία κατέστη ελληνική αρετή και δεν το πήραμε χαμπάρι;
Αν η χριστιανική κακοδαιμονία λέγεται Παύλος, η ελληνική λέγεται Πλάτων.
Τη γνώμη μας την λέμε δίχως περιστροφές: το δένδρο Πλάτων εξακολουθεί να παράγει σπόρους από τους οποίους φύονται ζιζάνια, τα οποία καταπνίγουν την καλλιέργεια του πανανθρώπινου ελληνικού πολιτισμού. Οι καλλιεργητές του πολιτισμού αυτού καταπονούνται τα μέγιστα στην προσπάθειά τους να ξεβοτανίζουν συνεχώς τα πλατωνικά αυτά ζιζάνια.

Θα ήταν μάταιο και προπαντός ανθελληνικό να προτείνει κανείς το ξερίζωμα και το κάψιμο του πλατωνικού αυτού δένδρου.
Αυτό όμως που είναι εφικτό είναι το να αντιληφτούν, οι σπορείς του πλατωνικού σπόρου, την ζημιά που προκαλούν στην καλλιέργεια και την προοπτική του ελληνικού πολιτισμού. Δεν έχουν παρά να παρατηρήσουν τι λογίς φυτά ξεφυτρώνουν από τους σπόρους αυτούς. Τι ξεφυτρώνει από τους σπόρους του μίσους προς το σώμα, τους σπόρους της δεισιδαιμονίας, της αθανασίας της ψυχής, της πίστης, της μεταθανάτιας τιμωρίας, της θεοφοβίας, της μοιρολατρίας της… και όλων αυτών των πλατωνικών «αρετών».
Πρέπει οι σπορείς αυτοί να αναλογιστούν το γιατί ο χριστιανισμός βασίστηκε πάνω στις πλατωνικές αυτές αρετές. Γιατί ο χριστιανισμός μισούσε και μισεί θανάσιμα τις αρετές του Επίκουρου.

Ας το πούμε κι αλλιώτικα: εάν μας αναθέσουν να σκουπίσουμε και να ξεκαθαρίσουμε την αποθήκη του ελληνικού πολιτισμού του παρελθόντος, μήπως δεν θα προκύψουν κάποια σκουπίδια; Τι είδους άραγε να είναι τα σκουπίδια αυτά; Ποια υλικά θα είναι φθαρμένα και ποια όχι; Μήπως τα μάρμαρα θα έχουν την ίδια φθορά με τα ξύλα; Ποια είναι τα μάρμαρα του ελληνικού πολιτισμού; Κι αν μας υποχρεώσουν με τα υλικά αυτά να κτίσουμε ένα νέο ελληνικό οικοδόμημα, τότε θα πρέπει να το κτίσουμε μ’ όλα τα υλικά ή μόνο με τα πιο γερά και τα πιο φωτεινά;

Θα μπορούσαμε όμως να φερθούμε και πιο έξυπνα. Να αφήσουμε πρώτα τους χριστιανούς να ξεδιαλέξουν αυτά της αρεσκείας τους, ώστε να ξεβρομίσουν εντελώς την αποθήκη, και μετά να βρούμε δίχως κανέναν κόπο έτοιμα και ξεκαθαρισμένα, τα εναπομείναντα ελληνικά. Αυτή όμως η εκλογή ήδη έχει γίνει, από τους χριστιανούς. Την έκαναν οι πατέρες της εκκλησίας. Και τώρα κάποιοι ελληνίζοντες επιχειρούν να κλέψουν μέσα από τα χέρια των χριστιανών τον Πλάτωνά τους! Πλάτωνα και των μεν και των δε! Να τον επαναφέρουν μέσα στους ελληνικούς ναούς! Έλληνες με χριστιανικό γούστο! Έλληνες με αποστροφή προς τον Επίκουρο, τους φυσικούς φιλοσόφους και τους σοφιστές. Προς αυτούς που έβγαλαν την ανθρωπότητα από το σκοτάδι της θρησκείας. Που προσπάθησαν να απελευθερώσουν το ανθρώπινο πνεύμα από την δεισιδαιμονία.

Ο ελληνικός τρόπος δεν είναι μια μούμια. Είναι προ παντός ένας εξελισσόμενος οργανισμός. Ότι ήταν ελληνικό πριν δυο χιλιετίες δεν είναι κατ’ ανάγκη ελληνικό και τώρα. Ο άνθρωπος Έλλην δεν είναι τέτοιος τόσο από το παρελθόν του όσο από το παρόν του. Δεν είναι κληρονόμος ενός πολιτισμού, όπως κάποιοι τεμπέληδες νομίζουν. Απλούστατα, ο έλληνας στην καταγωγή έχει πολύ περισσότερη ευχέρεια να αφομοιώσει τον ελληνικό πολιτισμό από οποιονδήποτε άλλον. Αυτό όμως απαιτεί αγώνα και άσκηση. Κόπο και μόχθο. Δεν γεννιέται κανείς Έλληνας, αλλά μπορεί να γίνει κανείς τέτοιος. Ο ελληνικός τρόπος δεν κληρονομείται, αλλά κατακτάται. Η κληροδότησή του απαιτεί ελληνική παιδεία.

Υφίσταται λοιπόν το αίτημα: ποια παιδεία θα δικαιούνταν σήμερα να φέρει αυτόν τον τίτλο; Ασφαλώς δεν αναφερόμαστε στην παιδεία του κράτους, η οποία τυγχάνει υπό θρησκευτική ιουδαιοχριστιανική κατοχή. Αναφερόμαστε στην παιδεία όλων αυτών που επιθυμούν την στήριξη και την συνέχεια του ελληνικού πολιτισμού. Όλοι αυτοί λοιπόν οι ενδιαφερόμενοι, να βαδίσουν προς την κατεύθυνση αυτή, νομίζουμε ότι είναι θετικό, χρήσιμο και απαραίτητο να ξεκαθαρίσουν στα μέσα τους και στα προς τα έξω τους, το πώς ο καθένας αντιλαμβάνεται το τι εστί ελληνικός τρόπος, και προ πάντων το γιατί.
Μάλιστα προτείνουμε να απαλλαγούμε, στο μέτρο του δυνατού, από την γνωστή αυτή νοοτροπία, της οχύρωσης πίσω από τα προσχήματα της υποστήριξης των ιερών και όσιων των προγόνων, διότι ναι μεν είναι μια αναγκαία προϋπόθεση αλλά καθόλου ικανή. Διότι, το ξανατονίζουμε, ο Έλλην άνθρωπος είναι τέτοιος από την συμπεριφορά και την πράξη του κι όχι από τις οποιεσδήποτε ιδεοληψίες του. Από το φέρεσθαι το δικό του κι όχι απ’ αυτούς που τον έφεραν στον κόσμο αυτόν.

Βασδέκης Ν. Σταύρος
Μαυροκορδάτου 31
62100 Σέρρες
τηλ. 23210 – 52462

Επιτρέπεται η αναδημοσίευση του παρόντος
δίχως την άδεια του συγγραφέα

Η ΖΗΛΕΙΑ

Εις το σχετικώς έγκριτον jungle report ανέγνωσα τη συγκινητική ιστορία του 65χρονου καθηγητού Βασιλείου Βενίτη, όστις επιθυμών -αλλά αδυνατών- να γίνει ο ίδιος Μαριλίζα στη θέση της Μαριλίζας (τι άλλο θα δουν τα ματάκια μας τώρα με την κρίση), απεφάσισε να λειτουργήσει ο ίδιος ως Μαριλίζα -μπας και κλέψει ολίγην από τη δόξα της.

Τι να πει κανείς... Σημεία των καιρών...

Και επειδή στα σημεία των καιρών συμπεριλαμβάνεται αυτή καθαυτή η ύπαρξις του Λάος (Λαϊκού Ορθοδόξου Συναγερμού), αναμενόμενον είναι το ότι ο κύριος καθηγητής - φαν της Μαριλίζας, τυγχάνει πολιτευτής του Λάος...

ΓΚΛΙΝ - ΓΚΛΙΝ - ΓΚΛΟΝ

Το μεσημέρι της Κυριακής είχε ακόμα λιακάδα στα Εξάρχεια και καθώς περπατούσα σ' έναν πεζόδρομο, ξαφνικά ακούω δίπλα μου έναν θόρυβο:
"Γκλίν - γκλίν - γκλόν!"

Κοιτάω και άναυδος βλέπω ότι ένα μισόευρο είχε πέσει από την τσέπη μου και χοροπήδαγε στα πλακάκια του πεζόδρομου κάνοντας έναν ανεπαίσθητο μεταλλικό ήχο "γκλιν - γκλίν - γκλόν".

Έσκυψα να το μαζέψω το μισόευρο, κάνοντας τη σκέψη πως στις μέρες μας και το παραμικρό έχει τη σημασία του, ενώ παράλληλα αναλογιζόμενος πως το "γκλιν - γκλιν - γκλον" μπόρεσε να ακουστεί μόνο και μόνο λόγω της απόλυτης ησυχίας που επικρατούσε τριγύρω, σκεφτόμουν:
"Ρε το μπαγάσα τον Γκαπ... αμέσως μόλις πέρασε το μνημόνιο, αμέσως τότε άνθισε το πνεύμα του και φύτεψε την ησυχία και τη γαλήνη σ' αυτή τη φιλήσυχη γειτονιά... Ω, πόσην ησυχίαν κρύπτουν αι Αθήναι..."

Αυτά τα τελευταία λόγια, αναπόφευκτα μου θύμισαν το γνωστό παλαιό ποίημα του Μποστ, το σχετικόν με τας θλιβεράς κοινωνικάς παρενεργείας της καφεϊνης επί της ομαλής κοινωνικής εντάξεως των νέων.
Το ποίημα το είχα βάλει και παλαιότερα εδώ μέσα, αλλά το αναδημοσιεύω ξανά, θεωρώντας ως σημαδιακό το γεγονός πως λόγω της ησυχίας που επικρατεί εσχάτως εν Εξαρχείοις ξαναήρθε στη σκέψη μου:

ΤΟ ΦΡΙΧΤΟΝ ΠΑΘΟΣ
Εις τους περαστικούς κραυγάς αφίνον
κρατά εις χείρας μανδολίνων
λέγων δια τα ιδικά του παθήματα
αυτοί ελατώνουν τα βήματα.

Ήτον αρίστης οικογενίας
αλλά το εσυνήθισεν ως νεανίας
έλκων προς τον ναρκοτισμόν
από ανατολής μέχρι δυσμόν.

Ντοπαρισθείς μίαν ημέρα
τον σεβαστό του κτυπά πατέρα
μαθών αφτός δια καφεϊνη
Φύγε! του λέει και να του δίνει

Θα φύγω είπεν και ετοιμάσθη
μανθάνει ο πατήρ του εκρεμάσθη
Τον θάπτει τότε βιαστικά,
ο νους του εις σήραγγας και ναρκοτικά

Αλληλένκυος και η μαμά του
αποθνήσκει εκ θανάτου
αυτός χάνων και την ιδία
δεν επήγε καθόλου εις την κηδία

η σήζυγός του από τη λύπη
τα παιδία της ενκαταλίπει
πίπτουν τα δύο εις πηγάδι
αυτά όλα συνέβησαν βράδι

Γυρίζει αυτός εις το σπίτι
η πεθερά του τον λέγη αλήτη
διότι την κόρην των του δόσαν
κόπτει της πεθεράς του την γλώσαν.

Κάμνει και άλλας παρανομίας
σύλληψις υπό της αστυνομείας
απόφασις καταδικαστική
9 χρόνους μένη φιλακή.

Οι διαβάται τώρα στην γραμμήν
ρίπτουν δάκρυα εις την γην
αξιολύπιτος λέγουν είναι
πόσην διστιχίαν κρύπτουν αι Αθήναι.

Αυτά συνβένουν τακτικά
όταν λαμβάνομε ναρκοτικά
κι όταν τα περιφρονούμε
την υγίαν μας φρουρούμε.

ΑΕΤΩΜΑ

Δεν είναι αβάσιμη η ανησυχία κάποιων (των γνωστών λαμογιών, δηλαδή) σχετικά με το εάν και κατά πόσο τα πρόσφατα επεισόδια με τους Σκύθες στην Ακρόπολη θα επηρεάσουν το αίτημα να επιστρέψουν τα ελγίνεια στην Ελλάδα.

Όντως, οι Άγγλοι θα μπορούσαν να αρνηθούν να επιστρέψουν τα ελγίνεια, με το επιχείρημα ότι οι παραστάσεις τους έχουν πάψει να μας εκφράζουν σα λαό.

Παρακάτω, βλέπουμε το νέο, σοσιαλιστικό αέτωμα του Παρθενώνα, όπως το φωτογράφησε ο Άντι.

ROOF

Το πρωτάκουσα το πρωί στο ράδιο στο γνωστό σταθμό, και μυστηριωδώς μου πολύ-άρεσε...

ΝΟΜΠΕΛ ΑΡΙΣΤΕΡΗΣ ΣΤΟΧΕΥΣΗΣ

Υποθέτω ότι εμείς εδώ οι Παγκρατιανοί θα πρέπει να δώσουμε το Νόμπελ Ορθής Αριστερής Στόχευσης στους αφισοκολητές της καθ' όλα συμπαθούς κυρίας Πορτάλιου.

Η ευστοχία των παγκρατιανών αφισοκολητών της (100% των αφισών τους κάλυψε τις αφίσες ενός αριστεριστή υποψήφιου δήμαρχου δίχως ούτε μια αφίσα να αστοχήσει), προφανώς αγγίζει τα όρια του βραβείου νόμπελ.

Στ' αρχίδια μου, βέβαια, αλλά επιμένω πως πρέπει να πάρουν το βραβείο νόμπελ, διότι ρε γαμώτο για μια αριστερά ζούμε και αναπνέουμε...

ΜΑΜΑ, ΟΙ ΣΚΥΘΕΣ!!!

Δεν είναι θέμα εθνικής περηφάνειας, αλλά ρε γαμώτο, το να βλέπω τους Σκύθες να έχουν κάνει κατάληψη στην Ακρόπολη ως ελευθερωτές, με κάνει να νιώθω χάλια...
Είναι θλιβερό θέαμα:

Πάρτε το χαμπάρι Σκύθες:
Η Ακρόπολη ανήκει σ'εμάς!!!
Αυτά που υποδούλωσε σήμερα η σκυθική μπότα, αύριο θα ξανα-είναι δικά μας!!!

ΤΑ ΜΗΛΑ ΚΑΙ ΤΑ ΚΡΙΝΑ

Έτσι, στο ξεκάρφωτο και στο ξεκούδουνο, κάτι αναφορικά με κάτι ιερά κείμενα.
Απ' τα παλιά, καλά του Ρασούλη.

ΧΑΡΜΑΝΗΣ ΕΙΜ' ΑΠ' ΤΟ ΠΡΩΙ...



Και βέβαια...

...ΕΜΕΙΣ ΧΤΙΖΑΜΕ ΠΑΡΘΕΝΩΝΕΣ!!!

Ο ιστορικός της τέχνης, είναι αναγκασμένος να παραδεχτεί πως οι απαρχές του λετρισμού δεν γίνεται να ανιχνευθούν πριν από το έτος 1945, οπότε και πρωτοεμφανίζονται στο Παρίσι οι ιδρυτικές και ηγετικές μορφές του λετριστικού κινήματος.

"Isou’s idea for the poem of the future was that it should be purely formal, devoid of all semantic content".

Όμως τι έχει ήδη συμβεί στην Ελλάδα, αρκετά χρόνια πριν την επίσημη εν Παρισίοις εμφάνιση του λετρισμού?


Όπως θα φανεί ξεκάθαρα παρακάτω, την εποχή όπου οι Ευρωπαίοι λετριστές ήταν ακόμη σκαρφαλωμένοι στα λετριστικά δέντρα, εμείς οι Έλληνες κατασκευάζαμε λετριστικούς Παρθενώνες!!!

Τον Απρίλιο του 1938 ο Ναπολέων Λαπαθιώτης δημοσιεύει το εξής λετριστικό (και υπέροχο) ποίημα:

ΒΑΟ, ΓΑΟ, ΔΑΟ
Ζινώντας αποβίδονο σαβίνι
κι απονιβώντας ερομιδαλιό,
κουμάνισα το βίρο τού λαβίνι
με σάβαλο γιδένι τού θαλιό.

Κι ανέδοντας έν' άκονο λαβίνι
που ραδαγοπαλούσε τον αλιό
σινέρωσα τον άβο τού ραβίνι,
σ' έν' άφαρο δαμένικο ραλιό.

Σούβεροδα στ' αλίκοπα σουνέκια·
μεσ' στ' άλινα που δεν εσιβονεί
βαρίλωσα σ' ακίμορα κουνέκια.

Και λαδαμποσαλώντας την ονή,
καράμπωσα το βούλινο διράνι,
σαν άλιφο τουνέσι που κιράνει...

Με το Ναπολέοντα Λαπαθιώτη έχω ασχοληθεί και στο παρελθόν εδώ μέσα (με αυτό εδώ το ποστ που αναφερόταν σε ένα άλλο διαμάντι του.)

Με το παρόν ποστ, ερωτώ:
Είναι δυνατόν τέτοιο διαμάντι όπως το ποίημα ΒΑΟ, ΓΑΟ, ΔΑΟ να μην θεωρηθεί ως συνειδητός πρόγονος του λετρισμού?
Θα πρέπει να μην αγνοήσουμε το κίνητρο -για τη δημιουργία του ποιήματος- όπως μας το δίνει κάποια παλαιότερη "Ελευθεροτυπία":

Τον Απρίλιο του 1938, ο Λαπαθιώτης, θέλοντας να διακωμωδήσει την ποίηση του Εμπειρίκου και του Εγγονόπουλου, αποστέλλει στη Νέα Εστία ένα «Υπερσουρρεαλιστικό σονέττο», σημειώνοντας πως εγκαινιάζει με αυτό «ένα νέο, ακόμη πιο ακραίο, ποιητικό σύστημα». Η πρώτη στροφή είναι χαρακτηριστική: «Ζινώντας αποβίδονο σαβίνι,/κι' απονιβώντας ερομιδαλιό,/κουμάνισα το βίρο του λαβίνι, με σάβαλο γιδένι του θαλιό».

Ο Ελύτης αντιδρώντας τον αποκαλεί «άνθρωπο θρασύ και ημιμαθή που δεν έχει την ελάχιστη ανατροφή».

Βέβαια ο Ελύτης έμεινε γνωστός για τη φράση του "τη γλώσσα μου έδωσαν ελληνική στις αμμουδιές του Ομήρου", ενώ ο Λαπαθιώτης για τον εαυτό του θα προτιμούσε να μείνει γνωστός για τους στίχους του "Κάτω στου Μήτσου τον ντεκέ κάναν οι μπάτσοι μπλόκο και βρήκαν ντουμανότρυπες κ' ένα γιαπί λουλάδες, πενηνταδυό διμούτσουνες και δεκαοχτώ μαρκούτσια".

Όπως και να 'χει, ξεπερνώντας αυτή τη λεπτή καλλιτεχνική διαφορά των δύο ποιητών, εμείς οφείλουμε να υποκλιθούμε στον Ναπολέοντα Λαπαθιώτη, αναγνωρίζοντάς τον ως ίσως τον βασικότερο πρόγονο των λετριστών!
Και, για να τον τιμήσουμε όπως πρέπει, θα πρέπει -μοιραία- να ακούσουμε ένα ταιριαστό τραγουδάκι του Πουλικάκου (που το ποιητικό του μεγαλείο μας είχε, επίσης, απασχολήσει κατά το παρελθόν).
Άλλωστε, ο τίτλος του τραγουδιού παίρνει θέση για την ποιητική αξία ενός άλλου μεγάλου ποιητή, εκφράζοντας την άποψη πως: "Τι Μπουκόφσκι, τι Τσιμπουκόφσκι":

ΕΡΩΤΟΣ

Κικλήσκω μέγαν, αγνόν, εράσμιον, ηδύν Έρωτα.
Τοξαλκή, πτερόεντα, πυρίδρομον, εύδρομον ορμήι,
συμπαίζοντα θεοίς ηδέ θνητοίς ανθρώποις.
Ευπάλαμον, διφυή, πάντων κληϊδας έχοντα:
αιθέρος ουρανίου, πόντου, χθονός, ηδ' όσα θνητοίς
πνεύματα παντογένεθλα θεά βόσκει χλοόκαρπος,
ηδ' όσα Τάρταρος ευρύς έχει, πόντος θ' αλίδουπος...
Μούνος γαρ τούτων πάντων οίηκα κρατύνεις!
Αλλά, μάκαρ, καθαραίς γνώμαις μύστησι συνέρχου,
φαύλους δ' εκτοπίους θ' ορμάς από τώνδ' απέπεμπε.

ήτοι στο περίπου

Καλώ τον μεγάλο, τον αγνό, τον αξιαγάπητο, τον γλυκό Έρωτα.
Τον δυνατό τοξότη, τον φτερωτό, τον φλογερό, τον ορμητικά γρήγορο,
που παίζει τόσο με τους θεούς όσο και με τους θνητούς ανθρώπους.
Τον πανέξυπνο με τις δύο φύσεις, αυτόν που έχει τα κλειδιά των πάντων:
του ουράνιου αιθέρα, της θάλασσας, της γης κι όσων πνευμάτων
γεννούν τα πάντα για τους ανθρώπους και τρέφονται από τη θεά που παράγει τους χλωρούς καρπούς,
αλλά και όσων έχουν ο ευρύς Τάρταρος και η θορυβώδης θάλασσα...
Μόνος εσύ κρατάς το τιμόνι όλων αυτών και τα κουμαντάρεις!
Αλλά, μακάριε, έλα ανάμεσα στους μύστες χαρίζοντάς τους καθαρές σκέψεις
κι απομάκρυνε από τη μάζωξή των μυστών φαύλες και παράδοξες ορμές.

Συνοδεύεται από θυμίαμα και αρώματα.
Ο ύμνος θα πρέπει -λογικά- να απαγγέλλεται φωναχτά έως πολύ φωναχτά
-ειδικά ο στίχος "Μούνος γαρ τούτων πάντων οίηκα κρατύνεις",
με πιθανή εξαίρεση τους στίχους
"συμπαίζοντα θεοίς ηδέ θνητοίς ανθρώποις"
και
"Αλλά, μάκαρ, καθαραίς γνώμαις μύστησι συνέρχου,
φαύλους δ' εκτοπίους θ' ορμάς από τώνδ' απέπεμπε"
όπου ίσως θα ήταν ενδεδειγμένο η φωνή να λυγίζει λίγο προς την τρυφερότητα και το λυρισμό.

Ως εγκεφαλική άσκηση κάνουμε διαλογισμό πάνω στο εξής ζήτημα:
Σύμφωνα με τον ύμνο, ο Έρωτας κουμαντάρει τα πάντα.
Όμως στον παλιόκοσμο που ζούμε, τον Έρωτα εδώ και κάτι αιώνες τον αντιπολιτεύονται τα ξενέρωτα.
Ωστόσο το πνεύμα του ύμνου αφήνει να εννοηθεί πως τα πάντα -δηλαδή και τα ξενέρωτα- κουμαντάρονται από τον Έρωτα.
Ποιό θα ήταν λοιπόν το αίτημα που θα έθετε μια επικαιροποιημένη ανάγνωση του ύμνου?
Τι θα ζητούσαν, δηλαδή, οι μύστες της εποχής μας -που ανάθεμα κι αν ξέρω εάν υπάρχουν?

Βοηθός μας σε αυτή την αναζήτηση θα μπορούσε να σταθεί το παρακάτω τραγούδι-επίκληση:

ΘΕΛΩ ΝΑ ΒΛΕΠΩ ΝΑ ΓΕΛΑΣ

Για να πάει καλά η μέρα, ο μήνας, ο χρόνος, ο αιώνας, η χιλιετία, η αιωνιότητα κλπ κλπ κλπ

ΧΟΝΓΚ
Ω, πώς τα φέρνει η ζωή...
Εν όψει του 2012, αντί για τον Κύνα, τους προέκυψε Κίνα.
Και πρέπει να πουν κι ευχαριστώ.

Χάλια σου λέω...

ΧΑΜΕΝΟΙ ΣΤΗ ΜΕΤΑΦΡΑΣΗ

Εκφράζω την αλληλεγγύη μου προς τους μεταφραστές.
Κάνουν μια βαριά και δύσκολη δουλειά.

Φαντάσου, αδερφέ μου, να είσαι, λέει, μεταφραστής και να πρέπει, λέει, να μεταφράσεις στα κινέζικα, αυτά που λέει ο Παπανδρέου ο Τρίτος -ο μακρύτερος- στη δική του εξωτική γλώσσα...

ΟΙΚΟΓΙΟΡΤΗ

Ο Τζόνι έφυγε ενθουσιασμένος από την Οικογιορτή: Είχε προμηθευτεί τρία διαφορετικά είδη δίκταμο, δυο βαζάκια βιολογικό μέλι, 10 σακουλάκια με βιολογική καμφορά για να διώχνει το σκώρο, ένα κολιέ φτιαγμένο από ανακυκλώσιμα υλικά, δυο μπουκάλια ξυδόκρασο, ένα κιλό βιολογικές πατάτες, βιολογικά ραδίκια, δυο κιλά βιολογικά μήλα και γενικώς διάφορα βιολογικά που γέμιζαν το ευμεγέθες του σακ-βουαγιάζ.

Ω, ναι, ήταν ευτυχισμένος!
Όμως επιστρέφοντας στο σπίτι του, καθώς οδηγούσε, είδε μια διαφημιστική αφίσα και συνειρμό στο συνειρμό, η ιδέα τον συντάραξε: "Ξέχασα ν' αγοράσω βιολογικά αμπελοφάσουλα!!!"

Εξαιτίας αυτής της σκέψης, έπαψε να νιώθει πλήρης: η έλλειψη των αμπελοφάσουλων ήταν σημαντική.
Θα ξαναπήγαινε στην Οικογιορτή και την επόμενη μέρα. Έπρεπε να επανορθώσει.