Αν και όταν οι αμερικλάνοι ενδιαφέρονται ξαφνικά για τη μετάβαση της Αιγύπτου στη δημοκρατία, ανθρώπινο κρέας μυρίζει. Ανθρώπινο αίμα μυρίζει, βέβαια, όταν ένα σιωνιστικό κάθαρμα εκφράζει την υποστήριξή του στο δικτάτορα.
Πιασ' τ' αυγό και κούρεψ' το, πάντως οι εξεγερμένοι (και με ξύλα αρματωμένοι) έχουν πάντα δίκιο.
Πέμπτη, Ιανουαρίου 27, 2011
Η ΦΩΤΕΙΝΗ ΠΙΠΙΛΗ ΚΑΙ Η ΟΛΓΑ ΤΡΕΜΗ
... που έλεγαν και οι παλαιότεροι, προσπαθώντας διά των επωνύμων να εξηγήσουν τα ανεξήγητα. Εδώ, τις βλέπουμε σε σημερινή φωτο.
Πέραν τούτου, φιλοθεάμον μου κοινό, σου 'χω εδώ το βιβλίο "Ο Επίκουρος και οι θεοί του" ώστε να διαβάζεις και να μορφώνεσαι...
...ενώ παράλληλα, αν θες να ψιλο-πληροφορηθείς από που πηγάζουν οι ιδεολογικές ρίζες του καθεστώτος -καθώς και την προπαγανδιστική πρακτική του καθεστώτος που έχει επιβληθεί εδώ και κάποια χρόνια στην Ελλάδα, κάλλιστα μπορείς να ρίξεις μια ματία στην ταινία των Michael Winterbottom- Mat Whitecross "Το δόγμα του σοκ", ταινία που είναι βασισμένη στο ομώνυμο βιβλίο της Ναόμι Κλάϊν. (Δεν θα μπορούσα να το θεωρήσω ως ντε φάκτο τεκμήριο ποιότητας, πάντως ο Μίκης Θεοδωράκης έχει συμπεριλάβει (στην ιδρυτική διακήρυξη της κίνησης πολιτών που έφτιαξε πρόσφατα) εκτενή αποσπάσματα από το βιβλίο της Ναόμι Κλάϊν).
Τέλος, ευνόητο είναι ότι με εκφράζει απόλυτα το πνεύμα του δελτίου τύπου της συνέλευσης των συμπολιτών μου που κάνουν απεργία πείνας στη Νομική.
Τετάρτη, Ιανουαρίου 26, 2011
ΤΑ ΣΚΥΛΙΑ ΤΟΥ ΚΑΘΕΣΤΩΤΟΣ
Ουρλιάζουν τα σκυλιά του καθεστώτος -διοικούντα και διοικούμενα, προπαγανδίζοντα και προπαγανδιζόμενα, αντιπροσωπεύοντα και αντιπροσωπευόμενα, αρμέγοντα και αρμεγόμενα, κυβερνώντα και αντιπολιτευόμενα.
Προαιώνιες και πασίγνωστες καταστάσεις τα ουρλιαχτά τους, η προαιωνιότης των οποίων προδιαγράφει και γνωστοποιεί τη μοίρα των σκυλιών του καθεστώτος: θα καταστραφούν.
Η μαζικότητα, μάλιστα, της λαϊκής επιρροής που απολαμβάνουν τα σκυλιά του καθεστώτος, καθιστά το μέλλον δεδομένο για όλους, κυβερνώντες της φάπας και υπήκοους της φάπας.
Αλλά ακόμα κι έτσι, ο αγώνας μας αξίζει να δοθεί, κυρίως ως αγώνας για την ύπαρξη του αυτονόητου -και δευτερευόντως ως αγώνας ενάντια στην αυτοκαταστροφική ανοησία του καθεστώτος και των σκυλιών του -άλλωστε η τάση τους προς την αυτοκαταστροφή, μόνο χαροποιός μπορεί να είναι για εμάς.
Κυριακή, Ιανουαρίου 23, 2011
ΕΝΑ ΤΡΑΓΟΥΔΑΚΙΟΝ ΚΑΙ ΤΡΙΧΕΣ ΚΑΤΣΑΡΕΣ -για να πάει καλά η Κυριακή
Ο Αχιλλέας έτρεφε την κόμη του για τον ποταμό Σπερχειό, καθώς μας πληροφορεί ο Ομηρος (Ιλ. Ψ 142), ενώ, σύμφωνα με τον Αισχύλο (Χοηφόροι, 6), ο Ορέστης είχε αφιερώσει τον θρεπτήριο βόστρυχό του στον ποταμό Ιναχο. Από τον Ηρόδοτο (IV, 34) πληροφορούμαστε ότι τα παιδιά των κατοίκων της Δήλου, κορίτσια και αγόρια, πριν από το γάμο αφιέρωναν τα μαλλιά τους επάνω στον τάφο (σήμα) των δύο Υπερβορείων παρθένων, Λαοδίκης και Υπερόχης, που είχαν προστρέξει στην Λητώ για να της συμπαρασταθούν κατά τον τοκετό. Στην Τροιζηνία επίσης οι κοπέλες πριν από τον γάμο τους προσέφεραν την κόμη τους προς τιμήν του Ιππολύτου, στο Αργος προς τιμήν της Ηρας, ενώ στα Μέγαρα τα αφιέρωναν επάνω στον τάφο της Ιφινόης. Στην Πάρο η ανάθεση της κόμης κατά την εφηβεία γινόταν στον Ασκληπιό και την Υγεία, ενώ στους Δελφούς από τα αγόρια αφιερωνόταν ο μπροστινός βόστρυχος. Μάλιστα η πράξη αυτή ονομαζόταν Θησηίς, επειδή πιστευόταν ότι αυτός που την είχε εγκαινιάσει ήταν ο Θησεύς. Στην Αθήνα η τρίτη ημέρα της εορτής των ομοπατορίων, της εγγραφής δηλαδή των αγοριών στους καταλόγους των εφήβων, ήταν αφιερωμένη στην κουρά και λεγόταν κουρεώτις. Για να γιορτάσουν το γεγονός οι νέοι πριν να κουρευτούν, «πριν αποκείρασθαι», έκαναν σπονδή στον Ηρακλή, τα λεγόμενα οινηστήρια. Οσο για την αρχαία Σπάρτη, για να γίνουν δεκτά τα αγόρια στην αγέλη, σε ηλικία επτά ετών, έπρεπε να έχουν ξυρίσει το κεφάλι τους.
Τρίτη, Ιανουαρίου 18, 2011
ΤΟ ΚΟΚΚΙΝΟ ΚΑΙ ΤΟ ΜΑΥΡΟ -κάποιες φορές
Ο συμπαθής ζωγράφος εφηβόθεν ήταν οπαδός της νεωτερικότητας -άγνωστο γιατί. Ούτε ο ίδιος θυμάται. Σε κάποια φάση της δημιουργικής εικαστικής του πορείας, άρχισε να ζωγραφίζει θαλασσινά τοπία όπου η θάλασσα ήταν κόκκινη. Τρελλή αναγνώριση, τρελλές πωλήσεις.
Κάποια δόση, έτσι όπως γευόταν γλυκύτατα κρουασανάκια συνοδευόμενα υπό του απαραιτήτου εσπρέσο, ένιωσε να τον τυλίγει μια ζέστη εκ της κολάσεως εκπορευομένη. Ήταν και καλοκαίρι, βλέπεις. Αποφάσισε πως ήταν πλέον ώρα να πάει για βουτιές ίνα δροσισθή.
Πήγε λοιπόν για βουτιές και αφού εβούτηξε και εδροσίσθη δεόντως, έντρομος είδε τη θάλασσα να είναι κόκκινη όπως εις τα έργα του. Αιμοβόρο πράγμα η κόκκινη θάλασσα, τον έκανε να αισθάνεται πως κολυμπούσε στο αίμα.
Ετρόμαξε, έφυγε τρέχοντας και πήγε κι άνοιξε μαγαζάκι με νεωτερισμούς και γυναικεία εσώρουχα. Στην εικαστικώς άψογη βιτρίνα, όλα τα γυναικεία εσώρουχα είναι κόκκινα. Τρελλές πωλήσεις.
Μερικοί μειοψηφικοί, υποθετικώς αδυνατούντες να εννοήσουν το μεγαλείο της εικαστικής του αντιλήψεως, τον αποκαλούν κοκκινομανή. Ο ίδιος ούτε που θυμάται πως του κόλλησε αυτή η μανία με το κόκκινο -περπατάει και μονολογεί φράσεις όπως "Μα αφού εμένα πάντα μου άρεσε το μαύρο, πως διάολο έφαγα τέτοιο κόλλημα με το κόκκινο"? Παραλλαγές αυτής της φράσεως μονολογεί καθώς περπατά, ξύνει το πηγούνι του και αναρωτιέται.
Έτσι θα πεθάνει -αναρωτώμενος.
Όμως θα μείνει αξεπέραστη η επιρροή του στη διαμόρφωση του εικαστικού αισθητηρίου που λειτουργεί ως εκτοξευτήρας πυραύλων για το lifestyle των χαραμοφάηδων της ελίτ, και υπολογίζω πως είναι απλώς θέμα χρόνου το να γραφτεί το όνομά του με χρυσά γράμματα στην ιστορία της σύγχρονης τέχνης του Ελλαδιστάν που όλα τα σφάζει κι όλα τα μαχαιρώνει.
Άντε, ας σταματήσω να γράφω κείμενα, κι ας βάλω ένα εύμορφον τραγουδάκιον από τα πανάρχαια του Λάκεως -η κυρία Χαρά τραγουδάει, ε? "Ουρλιαχτό", κι οι αγγλομαθείς ας ανατρέξωσι εις τας πηγάς κάμνοντες κλικ.
Δευτέρα, Ιανουαρίου 17, 2011
TO ΦΩΣ ΣΤΟ ΒΑΘΟΣ ΤΟΥ ΤΟΥΝΕΛ
Δεν ξέρω βρε αναγνώστη μου, αλλά σε αυτή την έκθεση που βρήκα εις το ευλόγιον του πρτφ, έχω την εντύπωση ότι υπάρχουν περισσότερα αισιόδοξα σημεία απ' όσα εκ πρώτης όψεως βλέπει κάποιος. Αισιόδοξο, επίσης, βρίσκω το σημαινόμενον και της παρακάτω εικόνος, ήτινα αλίευσα από το Βαθύ Κόκκινο. Υπό την έννοια ότι ο οδοστρωτήρας της καθεστωτικής προπαγάνδας τελικά δεν καταφέρνει να έχει απόλυτη επιτυχία, εφόσον αποτυγχάνει να βάλει την πλέμπα να αγωνιά για όσα τρομάζουν το καθεστώς. Γενικά, είμαι αισιόδοξος άνθρωπος, ενδεχομένως...
Κυριακή, Ιανουαρίου 16, 2011
ΣΤΗΝ ΕΠΟΧΗ ΤΟΥ ΠΑΓΚΑΛΟΥ
Ένα όμορφο, επίκαιρο και προφητικό τραγουδάκιον από τα τέλη των σίξτις - αρχές των σέβεντις. Το τραγουδάκιον είναι του Γιώργου Μητσάκη και το ερμηνεύει ο Γιώργος Νταλάρας. Από το δίσκο του Γιώργου Μητσάκη "Αν ζούσαν οι αρχαίοι".
Εννοείται πως το τραγούδι μιλάει για την εποχή του δικτάτορα Θεόδωρου Πάγκαλου -ο οποίος βέβαια ήταν παππούς του σημερινού κουμασιού. Όπως και να 'χει, το τραγούδι έχει μια προφητική χροιά...
Σάββατο, Ιανουαρίου 15, 2011
ΣΤΗΝ ΥΠΕΡΑΣΠΙΣΗ ΤΟΥ ΚΑΙΑΔΑ
Όποτε μιλάω με κάνα σύντροφο που δε με γνωρίζει και έκπληκτος ανακαλύπτει την αγάπη μου για την αρχαία Ελλάδα, παίρνει ένα ύφος σα να βλέπει εξωγήινο και με κράζει για τους εξής σταθερά δύο λόγους: 1. Επειδή κατά την αρχαιότητα στην Αθήνα υπήρχαν δούλοι 2. Επειδή στην αρχαιότητα οι Σπαρτιάτες έριχναν τους ανάπηρους στον Καιάδα
Νισάφι πια, έλεος, όλοι αυτά τα δύο μου λένε κι έχει καταντήσει ανιαρό. Και επιπλέον, δεν κάθονται ν' ακούσουν τις απαντήσεις... Και να πεις ότι δεν έχω απαντήσεις?
Τελοσπάντων, το θέμα της δουλείας και των δούλων θα το αφήσω για μια άλλη φορά. Την ύπαρξη δουλείας στην αρχαιότητα θα την υπερασπιστώ εν καιρώ.
Προς το παρόν λέω να υπερασπιστώ την μνήμη και την τιμή του ένδοξου Καιάδα! (Γκαγκάν! Γκαγκάν!!!)
Λοιπόν καλέ μου αναγνώστη, σκέφτηκα να θέσω ένα ηλεκτρονικό κουίζ και να βάλω το πολυπληθές αναγνωστικό μου κοινό να επιλέξει τη σωστή απάντηση.
Το κουίζ θα ήταν το εξής:
Επιλέξτε τη σωστή απάντηση.
1. Τι είναι (τι ήταν) ο Καιάδας? α) Ένα πράμα σα βάραθρο, στο οποίο οι κακούργοι σιχαμένοι απάνθρωποι και αιματοβαμμένοι αρχαίοι Σπαρτιάτες πέταγαν τα ελαττωματικά νήπια και βρέφη -κουτσά, τυφλά, κουλά, γενικώς τα ανάπηρα νήπια και βρέφη. β) Ένα πράμα σα βάραθρο, στο οποίο οι αρχαίοι Σπαρτιάτες πέταγαν τους ελάχιστους συμπολίτες τους που καταδικαζόντουσαν σε θάνατο: τους προδότες, τους ακραία κακοποιούς και ενίοτε τους στασιαστές.
2. Πως προέκυψε η ανυπόστατη φήμη που λέει πως στον Καιάδα πεταγαν οι Σπαρτιάτες τα ανάπηρα βρέφη? α) Από αδιάσειστες ιστορικές μαρτυρίες και από αδιάσειστα αρχαιολογικά ευρήματα β) Προέκυψε ως εντελώς ανυπόστατο προϊόν προκατάληψης και μίσους ενάντια στους αρχαίους Σπαρτιάτες.
3. Πως πρέπει να ονομάζουμε όσους συνεχίζουν να διαδίδουν την άποψη πως στον Καιάδα οι Σπαρτιάτες έριχναν τα ανάπηρα νήπια και βρέφη? α) Πρέπει να τους ονομάζουμε μελετητές και βαθείς γνώστες της ιστορίας β) Πρέπει να τους ονομάζουμε μπαγλαμάδες, ανιστόρητους και γελοίους
Αυτό θα ήταν το κουίζ. Όμως αποφάσισα να μην το θέσω, επειδή είμαι σχεδόν σίγουρος πως οι απαντήσεις θα με απογοήτευαν... Διότι, δυστυχώς, έχει επικρατήσει η ανιστόρητη μπούρδα που θέλει τον Καιάδα να είναι ο επίσημος γκρεμός από τον οποίο οι Σπαρτιάτες πέταγαν τα ανάπηρα παιδιά τους...
Αυτό το ευλόγιον, φανατικός εχθρός της ανιστόρητης μπουρδολογίας, οφείλει να πάρει θέση και να αναστηλώσει την αλήθεια. Και θα το πράξει.
Όμως ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή. Πρώτα απ' όλα ας δούμε, τι σημαίνει "καιάδας". Ο Καιάδας ως λέξη.
Ο Όμηρος στο δ της Οδύσσειας αποκαλεί τη γη της Λακωνίας "κοίλη" (που όλοι ξέρουμε τι σημαίνει) και "κητώεσσα", λέξη που στα απλά ελληνικά είναι "καιετάεσσα", που σε πιο απλά ελληνικά σημαίνει "γη γεμάτη καιετούς - καιέτες", δηλαδή γκρεμούς, ο ενικός του "οι καιέτες" είναι "ο καιέτας", λίγο να είσαι σκληροπυρηνικός αρχαιοσπαρτιάτης θα χρησιμοποιείς πολύ "α" και θα το κάνεις "καιάτας", θα σε ακούσει λάθος ένας αρχαίος Αθηναίος και θα νομίζει πως άκουσε να λες "Καιάδας", και να 'σου μια πανέμορφη λέξη "Καιάδας" που θα μείνει στην ιστορία: Ο τρομερός Καιάδας!
Ετυμολογικά προκύπτει από τη ζόρικη ρίζα "κω" από την οποία προκύπτουν ωραίες λέξεις όπως κοίλος (είπαμε, για "κοίλη Λακεδαίμονα" λέει ο Όμηρος), κείμαι, κοιλάδα, κώς ή κώος (που πα να πει "κοίλωμα της γης, σπήλαιο") και γενικά διάφορες τέτοιες λεξούλες που εμπεριέχουν την έννοια "αυτό εδώ κείται ως προς κάτι άλλο που ίσταται" -μια χαρακτηριστική ιδιότητα που έχουν οι γκρεμοί, δηλαδή: Όταν είσαι στην άκρη τους, νιώθεις μια απόλυτη βεβαιότητα πως τώρα είσαι πάνω κι αν γίνει καμιά στραβή θα βρεθείς κάτω... (Και να πάνε να πνιγούν οι ψεύτες οι αποκρυφιστές που λένε "όπως πάνω έτσι και κάτω". Όταν είσαι στο χείλος του γκρεμού, η διαφορά του πάνω και του κάτω είναι σαφής! Αλλά ας μην ξεφεύγω από το θέμα).
Κητώεσσα - καιετάεσσα λοιπόν η Λακεδαίμων, δηλαδή Καιαδόεσσα, δηλαδή γη γεμάτη καιάδες..... "Τα δε κοίλα πάντα, "καιέτας" οι Λάκωνες προσαγορεύουσιν" μου λέει επιδοκιμαστικά ο γεωγράφος Στράβων λάμποντας από τη χαρά του τόσο πολύ που με στραβώνει.
Δύσκολη δουλειά η δουλειά του αρχαιολόγου, αναγνώστη μου... (κάνε κλικ εδώ αν δε με πιστεύεις).
Φαντάσου ας πούμε τους αρχαιολόγους του μέλλοντος, να έχουν την πληροφορία πως οι Αθηναίοι του 2010 πήγαιναν τα σκουπίδια τους στον κάδο για να περάσει να τα μαζέψει το απορριμματοφόρο. Κι άντε εσύ τώρα να 'σαι αρχαιολόγος και να κάνεις ανασκαφές στην αρχαία Αθήνα της εποχής σου, για να βρεις τον κάδο στον οποίο οι αρχαίοι Αθηναίοι πήγαιναν τα σκουπίδια τους. Ε, στατιστικά, όλο και κάποιον αρχαίο κάδο θα βρεις. Είναι βέβαιο. "Καδόεσσα" είναι η Αθήνα. Οπότε μπορείς να πας και στην "κητώεσσα - καιετάεσσα - καιαδόεσσα" Σπάρτη να βρεις τον Καιάδα.
Πάντως οι αρχαιολόγοι είναι ενθουσιασμένοι που βρήκαν τον Καιάδα. Πάντως οστά νηπίων, βρεφών και γενικά μικρών παιδιών, δε βρήκαν. Εγώ λέω πως ούτε πρόκειται να βρουν.
Διότι ο Καιάδας δεν ήταν τίποτ' άλλο πέρα από αυτό που λέει το λεξικό Σούδα: "...εις δε τον Καιάδαν ειώθασιν οι Λάκωνες τους κακούργους ρίπτειν".
Δηλαδή, το ρίξιμο στον Καιάδα (που υποθέτω ότι μπορεί και να μην ήταν ένας) αποτελούσε τον τρόπο με τον οποίο εκτελούσαν τους καταδικασμένους σε θάνατο. Τους πέταγαν από ένα γκρεμό -θα ήταν λιγότερο απάνθρωπο δηλαδή αν έβαζαν ένα εκτελεστικό απόσπασμα να τον εκτελέσει? Άσε που ο Καιάδας, δηλαδή το πέταγμα από το γκρεμό, μπορούσε να πάρει συμβολική μορφή, ακόμα και μετά τον τυχόν πρόωρο θάνατο του καταδικασμένου: Ένα βασιλιά τους που λεγόταν Παυσανίας και τους ψιλο-πούλησε, τον καταδίκασαν σε θάνατο αλλά πέθανε πριν να τον πετάξουν ζωντανό από τον Καιάδα, οπότε μόλις πέθανε, πήραν και πέταξαν το πτώμα του, πιθανόν φωνάζοντας ρυθμικά: "Εϊ-όπ! Έϊ-όπ! Έϊ-χόπ!"
Πάντως αναφορές σχετικά με εκ γενετής ανάπηρα παιδάκια που τα πέταγαν στον Καιάδα ή σχετικά με ανάπηρους γενικά, δεν υπάρχουν. Βρε, εδώ μιλάμε ότι ακόμα και βασιλιάδες πέταγαν στον Καιάδα, αλλά με τίποτα δεν πέταγαν παιδάκια.
Θα με ρωτήσεις αναγνώστη μου, το βλέπω στα μάτια σου ότι θα με ρωτήσεις: "Και τότε ρε Πρκλς, από που στον πούτσο προέκυψε όλη αυτή η ιστορία με τα παιδάκια που πέταγαν στον καιάδα?"
Όλοι πατάνε πάνω σε κάτι που έγραψε ο Πλούταρχος (όχι ο τραγουδιστής... για τον αρχαίο Πλούταρχο μιλάμε). Ας το δούμε:
Στο βίο του Λυκούργου (ο οποίος, όπως ξέρεις, τζιμάνι αναγνώστη μου, ήταν ο άνθρωπος που με τη νομοθεσία του έθεσε τις βάσεις για το -όποιο- μεγαλείο της Σπάρτης), ο παππούς Πλούταρχος λέει σχετικά με το πως άρχιζε η ζωή ενός νεογέννητου Σπαρτιατόπουλου:
" Δεν εξαρτιόταν από τον γονιό αν θα τραφεί το μωρό, αλλά έπρεπε να το πάει σ' έναν τόπο που λεγόταν "λέσχη", όπου το μωρό εξεταζόταν από τους γηραιότερους. Αν οι γηραιότεροι το έβρισκαν γερό και ρωμαλέο, έλεγαν στους γονείς "οκέϋ, κρατήστε το και να το ταΐζετε και να το χαίρεστε" και κανόνιζαν τα χαρτιά του. Αν όμως το πιτσιρίκι έδειχνε να 'ναι άσχημο ή δειλό, τότε έδιναν εντολή να σταλεί ΣΤΙΣ λεγόμενες "Αποθέτες", κάπου σ' έναν βαραθρώδη τόπο του Ταΰγετου, με το σκεπτικό ότι ούτε για το ίδιο το παιδί, ούτε για την πόλη θα ήταν καλό να ζει ένα δειλό και ανίσχυρο πλάσμα στην πόλη και να το ταράζουν στη φάπα τα συνομήλικά του πιτσιρίκια χωρίς αυτό να μπορεί ν' αντιδράσει όντας φλωράκι και καλομαθημένο. Όχι τίποτ' άλλο, αλλά θα αποχτήσει ψυχικά τραύματα της παιδικής ηλικίας. Όπου, οι γυναίκες που λεγόντουσαν Αποθέτες, δεν έπλεναν με νερό τα μη-εύρωστα παιδιά, αλλά τα βούταγαν σε κρασί, επειδή νόμιζαν πως το μπάνιο μέσα σε παγωμένο δυνατό κρασί διώχνει τις αρρώστιες και τις αδυναμίες από τα παιδιά, κάνοντάς τα να έχουν βροντερή φωνή και ατσαλένια δύναμη και κράση".
[Θα παρατήρησες αναγνώστη μου, υποθέτω, πως οι "Αποθέτες" που λέει ο Πλούταρχος, είναι γένους θηλυκού, και θα άνοιξες κανένα λεξικό, ελπίζω, για να δεις πως η λέξη "αποθέτω" σημαίνει καταθέτω κάτι προς φύλαξη - δίνω κάτι να μου το φυλάνε και να μου το φροντίζουν].
Αυτό λέει ο Πλούταρχος, κι όποιος ξέρει να διαβάζει, καταλαβαίνει. Κι όποιος δεν καταλαβαίνει, ας ξαναδιαβάσει.
Σε κάθε περίπτωση πάντως, ο Πλούταρχος δεν αναφέρεται σε ανάπηρα παιδιά. Δε μιλάει για ανάπηρα παιδιά, μόνο για "άμορφα" και "αγεννή". Δηλαδή, άσχημα και δειλά.
Άλλωστε είναι ο ίδιος ο Πλούταρχος που αναφερόμενος σ' έναν βασιλιά της Σπάρτης, τον Αγησίλαο, μας διαβεβαιώνει ότι ο άνθρωπος ήταν κουτσός, αλλά αυτό δεν εμπόδισε τους Σπαρτιάτες να τον προτιμήσουν για βασιλιά τους. Μιλάμε, οι άνθρωποι όχι μόνο δεν πέταγαν στον Καιάδα τα ανάπηρα παιδιά, αλλά μερικές φορές τα έκαναν βασιλιάδες τους.
Οπότε, όπως καταλαβαίνεις σύντροφε αναγνώστη, αν ούτε ο Πλούταρχος ούτε κανένας άλλος μιλάει για ρίξιμο των ανάπηρων παιδιών στον Καιάδα, τότε αυτός που σου είπε ότι στον Καιάδα έριχναν ανάπηρα παιδάκια... απλώς σε δούλευε κι εσύ πιάστηκες κοροϊδο που τον πίστεψες.
Διότι τόσο τα κείμενα όσο και τα αρχαιολογικά ευρήματα, διαψεύδουν την παπαρολογία περί ανάπηρων στον καιάδα, και θα θεωρούσα φρόνιμο να συνετιστείς κι εσύ και να πάψεις να αναμασάς την καραμέλα.
Υμέτερος, Πρκλς
Υ.Γ: Και για τους μερακλήδες αρχαιότροπους αναγνώστες, ιδού και ένα δωρικό άσμα το οποίο, βάσει των ανωτέρω, είναι μάλλον άσχετο με το θέμα μας.
Τρίτη, Ιανουαρίου 11, 2011
ΠΑΝΤΑ ΘΑ ΔΡΑΠΕΤΕΥΕΙ
Σαφώς, σαφέστατα, μου θυμίζει μαντινάδα:
Όσο κι αν χτίζουν φυλακές και ο κλοιός στενεύει, ο νους μας είναι αληταριό πάντα θα δραπετεύει
Το συγκεκριμένο μαντιναδοειδή στίχο νομίζω πως τον είχα πρωτοακούσει παλαιότερα από τα Μεθυσμένα Ξωτικά σε τούτο δω το θεσπέσιο άσμα τους το οποίο, βέβαια, κάθε άλλο παρά μαντινάδα μου είχε θυμίσει:
Όμως πέρσι-πρόπερσι που κάποια (νεαρά, υποθέτω) συντρόφια είχαν γράψει τα λόγια πάνω σ' ένα καλαίσθητο πανό που το είχαν κρεμάσει στη Μεσολογγίου, έβλεπα το πανό κι έπινα τα ντιούαρς μου κι έλεγα "ρε μπαγάσα, αυτό εδώ πρέπει να είναι στίχος από μαντινάδα".
Τελικά με μεγάλη καθυστέρηση, μόλις πριν από κάνα μήνα, εντόπισα (κατόπιν υποδείξεως... τόσο αργόστροφος είμαι) τον ίδιο στίχο μέσα στο Αερικό του Θανάση Παπακωνσταντίνου, το οποίο είναι ευκαιρία να ακούσουμε στη τζαμάτη εκδοχή του με τη Μελίνα Κανά.
Τώρα τίνος είναι η πατρότητα της μαντινάδας, ουδέν γνωρίζω και θα ήθελα τη βοήθεια του κοινού.
Ωστόσο, μιας κι αναφέρθηκα στο μεστό και ζεστό τραγούδι των Ξωτικών, δράττομαι της ευκαιρίας να διηγηθώ μια εντελώς πρόσφατη μεταμεσονύκτια εμπειρία μου, που θα μπορούσε να έχει τον τίτλο:
ΚΑΤΑΣΤΑΣΕΙΣ ΠΟΔΟΣΦΑΙΡΙΚΗΣ ΧΛΙΔΗΣ Καθόμανε λοιπόν κρυωμένος και ημι-άρρωστος άνθρωπος κι είπα ν' ακούσω κανένα αθλητικό ραδιόφωνο να περάσει η μεταμεσονύχτια ώρα. Ήταν εκπομπή με τηλεφωνήματα: Έπαιρνε τηλέφωνο ο κάθε φίλαθλος κι έλεγε τη μαλακία του.
Παίρνει ο πρώτος και λέει στον παρουσιαστή: "Τονε σιχάθηκα το Μιραλάς! Παίρνει 900 χιλιάρικα το χρόνο και ζητάει νέο συμβόλαιο με 2,6 μύρια. Απαράδεκτα πράματα!!!"
[Το πυρετώδες μυαλό μου έκανε αυτόματα τη διαίρεση: Αν ο τηλεφωνών παίρνει 20 χιλιάρικα το χρόνο (τι λέω τώρα, ποιός παίρνει 20 χιλιάρικα), θέλει 50 χρόνια δουλειάς για να περάσουν απ' τα χέρια του 1 μύριο... Δηλαδή του αγίου Ποτέ]
Οπότε σκέφτομαι: Ναι ρε μπαγάσα, ο κόσμος έχει εξαγριωθεί με τα εκατομμύρια που παίρνουν οι ποδοσφαιριστές μέσα σε μια τέτοια οικονομική στενότητα!
Ώσπου ο εκφωνητής τον διορθώνει -και με διαψεύδει: "Κοίτα φίλε, επειδή τυχαίνει να το' χω ψάξει το θέμα, σου λέω πως ο Μιραλάς ζητάει 2,6 αλλά αυτά τα 2,6 είναι μικτά! Καθαρά στο χέρι θα πάρει μόνο 1,5 - 1,6 μύρια".
[Το πυρετώδες μυαλό μου συνέχισε τις διαιρέσεις: 1,6 μύρια διά 20 χιλιάρικα ίσον 80 χρόνια δουλειάς... Του αγίου Πούτσου ανήμερα, δηλαδή]
Με αποτέλεσμα, ο τηλεφωνών να μελώσει αμέσως: "Τι? Μόνο 1,5 θα πάρει στο χέρι ο Μιραλάς που στο κάτω κάτω είναι και παίχτης που μπορεί να κάνει τη διαφορά? Πολύ λίγα είναι, αφού ο Ριέρα παίρνει 2,2 μύρια το χρόνο! Δεν είναι δυνατόν να παίρνει περισσότερα ο Ριέρα!"
[Νέα διαίρεση: 2,2 μύρια διά 20 χιλιάρικα ίσον 110 χρόνια δουλειάς... 37 χρόνια δουλειάς για σένα, 37 για το γιό σου και 37 για τον εγγονό σου. Γάμα τα]
Τους ακούει ένας άλλος ακροατής και σεκλετίζεται και παίρνει σεκλετισμένος τηλέφωνο. Τον ακούω κι εγώ, λέεω "δικός μας είναι τούτος με το σεκλέτι" αλλά με διαψεύδει αμέσως λέγοντας:
"Καλά τα είπε ο προηγούμενος φίλος για το Μιραλάς, αλλά εγώ θέλω να σταθώ στον Τοροσίδη που είναι ο ριγμένος της ιστορίας: Είναι δυνατόν ο σταθερά καλύτερος παίχτης να παίρνει μόνο 900 χιλιάρικα το χρόνο από 400 που έπαιρνε πριν την αύξηση? Δεν κατάλαβα δηλαδή, άμα του δίνουν μόνο 900 είναι σαν να του λένε: Τοροσίδη σήκω φύγε"
[Νεα διαίρεση, 900 χιλιάρικα διά 15 χιλιάρικα το χρόνο ίσον 60 χρόνια καθημερινό χαμαλίκι... ]
Κόντεψα να βάλω τα κλάμματα, τόσο πολύ συγκινήθηκα με την αδικία που υφίσταται ο Τοροσίδης. Ώσπου παίρνει κι ένας άλλος, πιο φιλόδοξος, που λέει:
"Βασικά να πούμε τις μεγάλες ομάδες τις κάνουν οι παίχτες με προσωπικότητα. Αν είναι μάγκες οι πρόεδροι των δύο μεγάλων, ας πάρουν το Ροναλντίνιο: Μόνο 8 μύρια θα δώσουν..."
[Νέα διαίρεση: 8 μύρια διά 100 χιλιάρικα το χρόνο (αν είσαι μικροεφοπλιστής, να πούμε) ίσον 80 χρόνια εφοπλιστιλίκι για να βγάλεις τα λεφτά της μεταγραφής του Ροναλντίνιο... Άπονη ζωή]
Ο παρουσιαστής πάει να τον προσγειώσει κάπως: "Οχτώ μύρια θα δώσουν για να έρθει, βάλε όμως κι άλλα 7 το χρόνο για μισθούς και πριμ... Και σε ρωτάω: Ποιά ελληνική ομάδα είναι σε θέση να δώσει 15 μύρια για το Ροναλντίνιο"?
Το ερώτημα μου φάνηκε λογικό: Ζούμε σε οικονομική κρίση, διάολε! Επομένως οι ομάδες πρέπει να κάνουν μετρημένες κινήσεις.
[Νέα διαίρεση: 15 μύρια διά 300 χιλιάρικα το χρόνο (αν είσαι και γαμώ τους εφοπλιστές δηλαδή) ίσον 50 χρόνια εφοπλιστιλίκι για να βγάλεις όσα θα κοστίσει ένας χρόνος κλωτσοσκούφι του Ροναλντίνιο]
Το ζήτημα το εντόπισε και ο επόμενος ακροατής που είπε: "Εντάξει, εγώ δε σου λέω για 15 μύρια, αλλά ας πούμε τα 3 μύρια που δόθηκαν για να πάρουμε εμείς τον άχρηστο το Τζεμπούρ, δεν ήταν πεταμένα λεφτά"?
[Νέα διαίρεση: 3 μύρια διά 50 χιλιάρικα το χρόνο αν είσαι πετυχημένος μικρομεσαίος βιοτέχνης, ίσον 60 χρόνια βιοτεχνιλίκι... Άτιμε Τζεμπούρ!]
Ο παρουσιαστής διευκρίνισε: "Άλλες εποχές τότε, άλλες τώρα: Τότε βρισκόντουσαν εύκολα 3 μύρια, ενώ σήμερα οποιαδήποτε ομάδα δύσκολα θα έδινε έστω και 1 μύριο για τον Τζεμπούρ".
[Νέα διαίρεση: 1 μύριο διά κάνα δεκάρι χιλιάδες το χρόνο αν δουλεύεις με βασικό, ίσον 100 χρόνια δουλειάς, δηλαδή 37 για σένα, 37 για το γιό σου και 26 για τον εγγονό σου... Ε, με τόσα περίπου, θα καταδεχτεί να έρθει ο νέος Τζεμπούρ]
Μετά από αυτή τη βαρυσήμαντη παρέμβαση, ο επόμενος ήταν πιο προσεκτικός: "Κοίτα, η ΑΕΚ έχει οικονομικό πρόβλημα: Μην ξεχνάμε ότι ο Πλιάτσικας έφυγε και η ΑΕΚ πήρε μόνο 400 χιλιάρικα γιατί τα είχε ανάγκη, οπότε τι να λέμε τώρα, δε μπορεί να κρατήσει παίχτες με συμβόλαια από 500 χιλιάρικα το χρόνο και πάνω"
[Εδώ δεν άντεξα σε νέα διαίρεση, κόντεψα να βάλω τα κλάματα: τα ποσά ήταν εξευτελιστικά μικρά... 400 και 500 ψωροχιλιάρικα, ένα τίποτα, όσο παίρνουν χίλιοι άνεργοι το μήνα από το ταμείο ανεργίας... ξεπεσμός]
Με αυτό συμφώνησε και ο μπαγλαμάς που ήθελε το Ροναλντίνιο στην Ελλάδα, ο οποίος ξαναπήρε τηλέφωνο για να διευκρινίσει: "Δε μιλάω συγκεκριμένα για το Ροναλντίνιο, όμως έναν παίχτη με τέτοια δημοτικότητα θέλω στην ομάδα μου, για να έχουμε τον αντι-Γκοβού. Οπότε, και με 5 μύρια βρίσκεται παίχτης τέτοιας κλάσης".
[Και εδώ βαρέθηκα να κάνω διαίρεση: Εξαιτίας των βλακών είχα ξεσκιστεί να κάνω διαιρέσεις, δεν πήγαινε άλλο] Σκεφτόμουν σοβαρά να πάρω κι εγώ κάνα τηλέφωνο και να πετάξω κι εγώ καμιά μαλακία για τίποτα τρελλά εκατομμύρια. Έχει κέφια ο Ντρογκμπά και φέρνει βόλτες ο Φοσμπά, που λένε.
Διότι ρε παιδί μου, τους άκουγες όλους αυτούς να μιλάνε με τόση εξοικείωση για τα εκατομμύρια, ξερωγώ σα να τους έτρεχε το χρήμα απ' τα μπατζάκια. Είχα αρχίσει να νιώθω μαλάκας, ότι όλο το Εκάλη-κλαμπ και όλος ο σύνδεσμος Ελληνικών Βιομηχανιών (μαζί με την Ένωση Τραπεζών και τα μέλη των οικογενειών τους) ξενυχτούσαν μαζί μου και έπαιρναν τηλέφωνα σε ένα αθλητικό ραδιόφωνο. Και δως του τα εκατομμύρια να πέφτουν βροχή. Είπα να παίξω κι εγώ το παιχνίδι, να μοιράσω ξερωγώ 15 μύρια και να φτιάξω ένα γαμάτο Πανιώνιο ή να σώσω τη Λάρισα από τον υποβιβασμό ή κάτι τέτοιο, ήθελα κι εγώ να νιώσω λίγο μέλος του Ρόταρυ Κλαμπ ρε μπαγάσα.
Αλλά πάνω εκεί που σχεδίαζα να πω κάτι μεγαλοφυές... Ήρθε και με ξενέρωσε ένας άλλος τηλεφωνών ακροατής, ο οποίος δοκίμασε να απλοποιήσει το ζήτημα, με αποτέλεσμα να μας ξενερώσει όλους εμάς τους εκατομμυριούχους όταν είπε πως:
"Για να καταλάβουν οι ακροατές ότι κανένας δεν αγαπάει την Πανάθα όσο οι οπαδοί της, ας πάρουμε για παράδειγμα τον Πατέρα: Φεύγοντας, δήλωσε πως αφήνει το ταμείο γεμάτο με 8 μύρια. Και τι βλέπουμε τώρα? Πως τα 8 μύρια δεν αρκούσαν για να καλύψουν τις ανάγκες της ομάδας, οπότε δεν υπάρχουν λεφτά για μεταγραφές".
Τον θαύμασα για τη μεγαλοφυία του. Συνέχισε με ένα παράδειγμα: "Είναι ας πούμε σαν και μένα, που είπα στη γυναίκα μου ότι ο λογαριασμός στην τράπεζα έχει υπόλοιπο χίλια ευρώ. Ναι, αλλά οι δόσεις των καρτών, συν νερό, φως, τηλέφωνο και τα λοιπά, είναι τρία χιλιάρικα. Οπότε τι χίλια ευρώ και κουραφέξαλα, εδώ μιλάμε ότι ο λογαριασμός μου στην τράπεζα ουσιαστικά δεν υπάρχει. Αν λοιπόν ήταν μάγκας ο Πατέρας, θα έπρεπε να αφήσει στο ταμείο της Πανάθας πάνω από 10 εκατομμύρια".
Τον άκουσα και άρχισα (μεσα στον πυρετό μου) να φωνάζω:
Έλεος ρε συ Γκάπ, με τι τους ψεκάζετε, την τρέλα μου μέσα? Εδώ δεν έχουνε να φάνε οι μαλάκες, τους κόβετε δώρα, τους μειώνετε μισθούς, τους πετάτε στο δρόμο και αυτοί κάθονται και συζητάνε για τα εκατομμύρια λες και είναι φυστίκια. Βέβαια εντάξει, όλοι κάποια δόση έχουμε την παραμύθα μας.
Εγώ ας πούμε, για χρόνια περίμενα πως κάτι τέτοια ζωντόβολα θα έκαναν την κοινωνική επανάσταση, αλλά εντάξει, κάποια στιγμή το συνέκρινα με το γεγονός πως εγώ προσωπικά κάθε άλλο παρά "προσδοκώ ανάσταση νεκρών" και είπα πως εφόσον δεν προσδοκώ ανάσταση νεκρών, θα ήταν παράλογο να προσδοκώ κοινωνική επανάσταση ηλιθίων, αν και ποτέ δεν ξέρεις τι γίνεται, βέβαια.
Διότι είναι και ο Regulus που αναμένεται να περάσει κατά Παρθένο μεριά αποχωρώντας από τον Λέοντα, κι άντε να δούμε μπας και αλλάξει κάτι, διότι τα τελευταία 2100τόσα χρόνια που ο Regulus διαβιώνει στο Λέοντα, αυτή η γη εδωπέρα δεν είδε θεού πρόσωπο, ρωμαίοι, χριστιανοί, τούρκοι, άγγλοι, γάλλοι, πορτογάλοι, καππαδόκες, καραμανλήδες και τώρα τελευταία οι πασόκοι του Γκάπ, μας έχουνε γαμήσει το μυαλό, άντε να περάσει ο Βασιλίσκος στην Παρθένο μπας κι αλλάξει κάτι. Η παρουσία του από το 150τόσο π.α.χ.χ. στο Λέοντα στάθηκε καταστροφική για την Ελληνική σπιρτάδα και πλημμυρίσαμε στη σάχλα.
Κυριακή, Ιανουαρίου 09, 2011
ΣΥΓΧΡΟΝΟΣ ΠΟΙΗΣΙΣ
Η οποτεδήποτε συμβαίνουσα ενασχόλησή μου με την ανάγνωση σύγχρονης ποίησης, απειλεί να με γεμίσει με τη βεβαιότητα πως κατά τον τρόπο που ομιλούμε σήμερα περί "εποχής του χαλκού" ή περί "λίθινης εποχής", ε, κατά τον ίδιο τρόπο θα υπάρξουν μελλοντικές γενεές όπου κρίνοντας από την ποίηση της εποχής μας, θα ονομάσωσι την εποχή μας "εποχή της κατάθλιψης και της ξενέρας". Οπότε, προκειμένου να μπορέσουν οι μούσες διά της ποιήσεως να οδηγήσουν το υποκείμενο σε μια αισιόδοξη στάση ζωής, μια ενδιαφέρουσα διαφυγή θα ήταν η στροφή στο παρελθόν, τότε που η ποίηση είχε ζωή μέσα της: ας πούμε, θα είχε ενδιαφέρον η ενασχόληση με τον μεγιστοτεράστιο Ρουφίνο (κλικ εδώ εις το αφιέρωμα του "Μικρού Απόπλου").
Λέει πως δεν είναι ερωτευμένη η Μελισσιάς· μα το κορμί της λέει πως βελών ολόκληρη φαρέτρα έχει άδειασει πάνω του· το ίδιο κι η κομμένη ανάσα κι η άστατη λαλιά της κι οι πονεμένοι κύκλοι γύρω από τα βλέφαρα της. Εμπρός, Πόθοι, στο όνομα της μητέρας σας της Αφροδίτης, την άθλια αναφλέξτε, ώσπου «Φλέγομαι» να κραυγάσει.
Και τέτοια ωραία πράγματα, διότι εντάξει, κι αυτά μες τη ζωή είναι, μη σου πω ότι αυτά είναι η ζωή, κι όχι οι πίπες που λένε οι ξενερουά στα κανάλια.
Ώ θεοί! δεν είχα ιδέα ότι η Αφροδίτη παίρνει το λουτρό της κι η κόμη της ελεύθερη σκέπει τον τράχηλό της! Δείξε έλεος, θεά μου! την οργή σου η χάρη σου ας μη στρέψει στα μάτια μου, που αντίκρισαν τη θεϊκή μορφή σου. Λάθος! πήρα για Κύπρη τη Ροδόκλεια — πες μου όμως, η δική σου τόση ομορφιά από πού; μήπως έχεις τη θεά ληστέψει;
Τώρα βέβαια θα μου πεις ότι εντάξει, βρισκόμαστε ανάμεσα σε μπόλικες μυλόπετρες, ταλιμπάν από δω, παπαδαριοί από κει, σταλινικοί από πιο δίπλα, κόπανοι γενικώς εν είδει συνοθυλεύματος πιο δίπλα... άντε τώρα εσύ να γράψεις στην εποχή μας ποιήματα μεστά νοημάτων σαν το εξής:
Ροδόκλεια, Μελίτα και Ροδόπη εμάλωναν ποιά έχει από τις τρεις τους το πιο όμορφο αιδοίο κι εμέ διάλεξαν κριτή· κι όπως θεές που αλείβονται με νέκταρ, οι πανώριες στάθηκαν γυμνές. Στους μηρούς αναμέσο της Ροδόπης ελάμπαζε ως πολύτιμο πετράδι
[της Μελίτας ολόσγουρο] λες κι ήταν ροδώνας που απαλός τον σκίζει ο Ζέφυρος· κρουστός καθώς γυαλί με υγρό το μέτωπο φάνταζε της Ροδόκλειας, σαν το νιόκοπο ξόανο σε ναό. Μα ξέροντας καλά τι έπαθεν ο Πάρης για την κρίση του, και τις τρεις τις θεόμορφες στεφάνωσα.
Γι' αυτό σου λέω καλέ μου αναγνώστη: Η οποτεδήποτε συμβαίνουσα ενασχόλησή μου με την ανάγνωση σύγχρονης ποίησης, απειλεί να με γεμίσει με τη βεβαιότητα πως κατά τον τρόπο που ομιλούμε σήμερα περί "εποχής του χαλκού" ή περί "λίθινης εποχής", ε, κατά τον ίδιο τρόπο θα υπάρξουν μελλοντικές γενεές όπου κρίνοντας από την ποίηση της εποχής μας, θα ονομάσωσι την εποχή μας "εποχή της κατάθλιψης και της ξενέρας".
Οπου ένα τεράστιο ολόμαυρο σύγνεφο έχει κάτσει από πάνω από τα μυαλά των ποιητώνε μας οδηγώντας τους σε δημιουργίες της εξής μορφής -και αν όχι της εξής μορφής, πάντως οπωσδήποτε του εξής ιδεολογικού περιεχομένου:
Δευτέρα, Ιανουαρίου 03, 2011
ΕΞΙ-ΕΞΙ-ΕΞΙ (Πρκλς είσαι σέξι)
Πλάκα στην πλάκα, το παρόν μπλογκ σήμερα έχει λόγο να γιορτάζει:
Σήμερα συμπληρώνονται 666 ευδόκιμα ποσταρίσματα, 666 δημοσιεύσεις δυναμίτης, 666 δημοσιεύσεις καταπέλτης, 666 αποστάγματα σοφίας και γνώσης.
Το "six six six number of the beast" και τρίχες κατσαρές... εδώ μιλάμε για "six six six number of Mr Syd".
Ως εκ τούτου, η σημερινή θεωρείται ως μέρα αργίας και δώρων για το παρόν ευλόγιον, και θα περιοριστώ, σεβαστέ μου αναγνώστη, να βάλω -ως δώρο προς το αναρίθμητο αναγνωστικό μου κοινό- παλαιόν κομματάκιον (κομματάρα δηλαδή) όπου η Ειρήνη Παππά συναντά το Βαγγέλη Παπαθανασίου και γίνεται το έλα να δεις Από τον θρυλικό δίσκο "666" των Aphrodite's Child
Ειρήσθω εν παρόδω ότι η σημασία του αριθμού "666" έχω φροντίσει να αποκωδικοποιηθεί δεόντως, ώστε οι αναγνώστες μου να μην τρώνε κουτόχορτο. Κλικ εδώ.
Κυριακή, Ιανουαρίου 02, 2011
ΣΤΗΣ ΠΙΣΙΝΑΣ ΤΑ ΝΕΡΑ...
Περνώντας το απόγευμα από το σταθμό του μετρό στο Χαλάνδρι, έκανα τη σκέψη πως άριστα έπραξαν οι υπουργοί και λοιποί άσχετοι που παρέλαβαν έτσι όπως παρέλαβαν το συγκεκριμένο σταθμό του μετρό:
Είχαν κατά νου να μας βάλουν ν' ασχοληθούμε με τον υγρό στίβο! Νους υγιής εν σώματι βρεγμένω!
Υποθέτω μάλιστα πως έχει και προοπτική το όλο θέμα:
Εάν μια τρίωρη μέτριας εντάσεως βροχή αρκεί για ν' αρχίσει να στάζει όλο εκείνο το μεταλλικό μεγαθήριο...
...ε, τότε είναι σίγουρο πως με την πρώτη δωδεκάωρη βροχή, τα νερά θα φτάσουν μέχρι κάτω στις ράγες του μετρό, χαρίζοντας στους υποψήφιους ταξιδιώτες τη δυνατότητα να συνδυάσουν την ώρα της αναμονής με μια βουτιά στην μετρό-πισίνα.
