ΑΙΣΧΥΛΟΥ ΙΚΕΤΙΔΕΣ ή Λόγος Κατά Τσιτάτων

Στο ίντερνετ κυκλοφορούν χιλιάδες τσιτάτα.

Στο ελληνόφωνο ίντερνετ, οι τσιτατολάγνοι δείχνουν μια προτίμηση στα τσιτάτα των αρχαιων Ελλήνων φιλοσόφων και ποιητών.

Ο κάθε πικραμένος, ανίκανος ή ανίσχυρος ή απρόθυμος να εκφράσει και να τεκμηριώσει με επιχειρήματα τη δική του γνώμη και άποψη (ενδεχομένως έχοντας ένα μπατιρορθόδοξο σκεπτικό της μορφής "και ποιός είμαι εγώ? ένα τιποτένιο σκουλήκι είμαι! ποιός θα πάρει την άποψή μου στα σοβαρά? και εν τέλει, από που κι ως που θα τολμήσω να εκφράσω άποψη?"), οχυρώνεται πίσω από μια μεγαλοφυή φράση που είπε ή έγραψε κάποιος αρχαίος Έλληνας.

Παίρνει λοιπόν τη φράση του αρχαίου Έλληνα, όμως όχι να κάτσει να τη μελετήσει μπας και ξεστραβωθεί και μαζί του ξεστραβωθούμε κι εμείς. Όχι.
Απλώς, ασόβαρα και ανερυθρίαστα παίρνει τη φράση και της αλλάζει τα φώτα μετατρέποντάς την σε τσιτάτο και μάλιστα σε τσιτάτο το οποίο -τι σύμπτωση!- συμφωνεί με τη δικιά του, νεοελληνικού ήθους, προκατασκευασμένη αλήθεια.

Ένα τέτοιο παράδειγμα μας είχε απασχολήσει παλιότερα.
Εδώ, θα ασχοληθούμε με ένα άλλο παράδειγμα που έτυχε να το βρω μπροστά μου τις τελευταίες μέρες.

Στην τραγωδία "Ικέτιδες" του Αισχύλου, υπάρχει η εξής φράση:
"κατ' αρχής γαρ φιλαίτιος λεώς".

Η φράση σημαίνει απλώς
"στο λαό αρέσει να κατηγορεί την εξουσία".

Εγώ λοιπόν, σαν αναρχικός που είμαι, δεν θα είχα λόγο να διαφωνήσω με τη χρήση του εν λόγω τσιτάτου -αντίθετα, θα έπρεπε να νιώθω χαρά και ιδεολογική επιβεβαίωση.

Όμως κοίτα τι έχει συμβεί:
Κάποιος φωστήρας νεοελληνικού φωτός, διάβασε αυτή τη φράση, του γυάλισε και τη μετέδωσε στο αναγνωστικό του κοινό με την εξής αλλοίωση:
"Ο όχλος πάντοτε κατηγορεί την κυβέρνησή του, όσο καλή κι αν είναι".

Ε, αυτό ήταν:
Οι ακροδεξιοί νεοφιλελέδες του Σαμαρά αλλά και οι γελοίοι δοσίλογοι του Παπανδρέου, αλλά και οι στόκοι οπαδοί της χούντας του '67, όλοι οι πνευματικώς ανάπηροι και όλοι όσοι ανήκουν στη μούργα αυτού του τόπου, με το που διάβασαν αυτή τη φράση είδαν το φως το αληθινό! Ερωτεύτηκαν τον Αισχύλο!
Πράγμα που είχε ως αποτέλεσμα να γεμίσει το ελληνόφωνο ίντερνετ με αυτή την κακοποιημένη εκδοχή της φράσης του Αισχύλου.

Θα ρωτήσει όμως κάποιος:
Άραγε, μήπως από τα συμφραζόμενα της τραγωδίας βγαίνει αυτό το νόημα? Μήπως δηλαδή ο Αισχύλος όντως λέει ότι ο λαός είναι ένα μάτσο μαλάκες οι οποίοι κατηγορούν αδίκως τους κυβερνώντες?

Ας το δούμε.

Η υπόθεση της τραγωδίας "Ικέτιδες" του Αισχύλου, είναι μυθολογική και συγκεκριμένη (και έχει ήδη απασχολήσει το παρόν μπλογκ).

Οι Αιγύπτιες λαθρομετανάστριες Δαναϊδες αποτελούν τον χορό της τραγωδίας και οδηγημένες από τον πατέρα τους, τον Δαναό, φτάνουν στο Άργος και ικετεύουν τον Πελασγό, τον βασιλιά του Άργους,  να μην δώσει σημασία στο ότι είναι μελαμψές και κάθε άλλο παρά μοιάζουν με Ελληνίδες, αλλά να τους δώσει πολιτικό άσυλο και να μην τις επαναπροωθήσει πίσω στην Αίγυπτο. Παράλληλα εξηγούν στον βασιλιά ότι τις κυνηγάει ο Αιγυπτιακός στρατός ο οποίος όπου να 'ναι θα φανεί στο Άργος με πολεμικές διαθέσεις.
Ο βασιλιάς απαντάει πως "ο νόμος των θεών απαιτεί να δεχόμαστε τους λαθρομετανάστες -και να πάνε να πηδηχτούν οι ακροδεξιοί. Όμως εφόσον υπάρχει το ενδεχόμενο πολέμου με την Αίγυπτο, εγώ δεν μπορώ να πάρω μόνος μου μια τόσο σοβαρή απόφαση. Θα πρέπει να αποφασίσει ο λαός. Πρέπει να συμβουλευτώ τη γνώμη του λαού".
Και συνεχίζει: "Πάρτε αυτά τα κλαδιά ελιάς και στολίστε τους ναούς των θεών μας ώστε να καταλάβει ο λαός πως είστε κυνηγημένοι μετανάστες, και τότε αναμφίβολα θα σας δώσει άσυλο σύμφωνα με τα έθιμά μας και τους νόμους των θεών μας. Αλλά αν πάρω μόνος μου την απόφαση να σας δεχτώ και εξαιτίας της απόφασής μου η Αίγυπτος μας κηρύξει τον πόλεμο, τότε ο λαός -που του αρέσει να κατηγορεί την εξουσία- θα με κατηγορήσει. Αν πάλι δεν σας δώσω άσυλο και θυμώσουν οι θεοί με την πόλη μας, πάλι ο λαός -που του αρέσει να κατηγορεί την εξουσία- θα με κατηγορήσει. Ας αποφασίσει ο λαός λοιπόν".
Πράγματι, ο λαός αποφάσισε να δεχτεί τις εξωτικές λαθρομετανάστριες απ' την Αίγυπτο.
Εμφανίζεται ένας Αιγύπτιος αγγελιοφόρος, επικεφαλής μιας ομάδας Αιγύπτιων στρατιωτών (που αποτελούν έναν δεύτερο χορό της τραγωδίας) έρχεται να ζητήσει από το βασιλιά του Άργους να εκδοθούν στην Αίγυπτο οι Δαναϊδες και ο πατέρας τους.
Όμως ο βασιλιάς του Άργους, προς τιμήν του, εμφανίζεται συνοδευόμενος από την ακολουθία του (η οποία μάλλον αποτελεί έναν τρίτο χορό της τραγωδίας) και δηλώνει στους Αιγύπτιους ότι η πόλη του Άργους πάντοτε δίνει φιλοξενία στους κυνηγημένους. Τέλος, ζητάει απ' τους Αιγύπτιους να ξεκουμπιστούν.
Αυτοί φεύγουν απειλώντας με πόλεμο.
Ο Δαναός ευχαριστεί το βασιλιά του Άργους, και στο τέλος οι Δαναϊδες ψάλλουν το άσμα της εξόδου ικετεύοντας τον Δία να τιμωρήσει τους εχθρούς τους. 

Αυτή είναι η υπόθεση της τραγωδίας "Ικέτιδες" του Αισχύλου.
Τίθεται λοιπόν το ερώτημα:

Είναι άραγε δεοντολογικό να απομονώνει κάποιος τη φράση "κατ' αρχής γαρ φιλαίτιος λεώς", αποκρύπτοντας το ότι η φράση αυτή βρίσκεται ανάμεσα σε μια ευρύτερη νοηματική παράγραφο η οποία -σαφέστατα- λέει ότι για τα σημαντικά ζητήματα είναι αναγκαίο να αποφασίζει ο ίδιος ο λαός?

Και τελοσπάντων, αμάν πια!
Είναι δυνατόν ακόμα και τα πιο ασήμαντα τσιτάτα να τα αντλούμε μέσα από τραγωδίες του ροζ διεθνιστούλη Αισχύλου, τραγωδίες που υμνούν τη λαθρομετανάστευση?

ΕΔΩΣ ΑΡΓΟΙΟΙ!!!
ΖΗΤΟ ΤΟ ΕΘΝΟΖ!
ΕΞΟ Η ΛΑΘΡΟΜΕΤΑΝΑΣΤΕΣ!
ΖΗΤΩ Ο ΦΡΑΠΕΣ!!!

Υ.Γ:
Για όποιον ενδιαφέρεται να διαβάσει ο ίδιος την ίδια την τραγωδία "Ικέτιδες" του Αισχύλου (σε μετάφραση Ιωάννη Γρυπάρη), είναι αρκετό ένα κλικ εδώ και τσούπ! θα διαβάσει αναλυτικά όσα είπαμε παραπάνω.

ΚΑΛΟΥ-ΚΑΚΟΥ

Διότι σου λέει ο άλλος "ποτέ δεν ξέρεις τι μπορεί να γίνει". 

Κι έχει και δίκιο εδώ που τα λέμε.

ΨΑΡΟΝΕΦΡΙ ΑΠΟ ΤΟ ΜΕΛΛΟΝ

Τι μοσχαρίσιος κιμάς από κρέας ντοπέ αλόγου και ιστορίες... 

Το μέλλον περιλαμβάνει ακόμα περισσότερο προχώ καταστάσεις!

ΜΠΙΦΤΕΚΙΑ ΕΠΟΧΗΣ

Είναι αδερφέ μου κάτι διασκευές ευρηματικότατες.

Ιδίως όταν τις ακούς σε εποχές αλογοφαγίας αφενός
αλλά και σε εποχές ιδιωτικοποίησης του ιπποδρόμου αφετέρου.

Μια εξ αυτών είναι η διασκευή που λέει:

Ένα όμορφο μπιφτέκι με δυο άλογα
να μου φέρετε τα μάτια μου σαν κλείσω...

Ακόμα κλαίω.

ΕΚΕΙ ΠΟΥ ΔΕΝ ΘΑ ΠΑΕΙ ΠΟΤΕ

Όλοι κοιτάζουμε με θαυμασμό τον πρώην πρωθυπουργό της χώρας, τον Γιώργο Παπανδρέου, και τον θαυμάζουμε καθώς διασχίζει αδιάκοπα την οικουμένη αποτελώντας (πράγματι) τον βασικότερο πρεσβευτή της Ελλάδας ανά την υφήλιο.

Υπάρχει όμως μια χώρα (κυριολεκτικά μία χώρα) που είμαι σχεδόν σίγουρος ότι ο τέως πρωθυπουργός ούτε την έχει επισκεφτεί, ούτε πρόκειται να την επισκεφτεί -τουλάχιστον όχι με τη θέλησή του.

Μιλάω για την Ινδονησία.

Άλλωστε, δεν είναι ο μόνος: Απ' όσο θυμάμαι, διαχρονικά οι σχέσεις Ελλάδας και Ινδονησίας είναι ελάχιστες. Πιθανότατα ουδέποτε Έλλην πολιτικός έχει επισκεφτεί την εν λόγω χώρα -και ο Γιώργος Παπανδρέου δεν θα μπορούσε να αποτελέσει εξαίρεση. Κατ' εξοχήν αυτός.

Την εξήγηση, πιθανότατα την δίνει (άθελά του) αυτό το αρκετά αξιόλογο άρθρο της iatropedia.

ΓΡΑΠΤΕΣ ΕΞΕΤΑΣΕΙΣ

ΓΡΑΠΤΕΣ ΕΞΕΤΑΣΕΙΣ (για υποψήφιους συντρόφους)

Να μελετηθούν και να κατανοηθούν τόσο το Κείμενο Νο 1 όσο και το Κείμενο Νο 2.

Κείμενο Νο 1

"Οτιδήποτε είναι επιζήμιο για την σημερινή τάξη πραγμάτων έχει την υποστήριξή μας. Διότι εμείς επιζητούμε την Καταστροφή. Σε ένα κόσμο που μας έχει περιθωριοποιήσει, υψώνουμε την αρχή της θέλησης για καταστροφή, διότι μόνο η καταστροφή θα καθαρίσει το σάπιο σύστημα.
Γι' αυτό και εμείς παλεύουμε για να επιταχύνουμε την αρχή της καταστροφής του σημερινού συστήματος στηρίζοντας ότι εναντιώνεται σε αυτό και το βλάπτει, όπως κάθε απεργία, κάθε κυβερνητική κρίση, κάθε αδυναμία του Κράτους. Κάθε αποδυνάμωση του είναι καλή , πολύ καλή για μας και πάντα εμείς θα προσπαθούμε να δυναμώνουμε όλες τις παραπάνω δυσκολίες για το κράτος, με πείσμα και με θέληση ώσπου αυτό τελικά πεθάνει".

Κείμενο Νο 2

"Οτιδήποτε είναι επιζήμιο για την σημερινή τάξη πραγμάτων έχει την υποστήριξή μας. Διότι εμείς επιζητούμε την Καταστροφή. Σε ένα κόσμο που μας έχει περιθωριοποιήσει, υψώνουμε την αρχή της θέλησης για καταστροφή, διότι μόνο η καταστροφή που θα καθαρίσει τα πάντα από το σάπιο φιλελεύθερο σύστημα θα ανοίξει τον δρόμο σε εμάς τους Εθνικοσοσιαλιστές.
Γι' αυτό και εμείς παλεύουμε για να επιταχύνουμε την αρχή της καταστροφής του σημερινού συστήματος στηρίζοντας ότι εναντιώνεται σε αυτό και το βλάπτει, όπως κάθε απεργία, κάθε κυβερνητική κρίση, κάθε αδυναμία του Κράτους. Κάθε αποδυνάμωση του είναι καλή , πολύ καλή για μας και πάντα εμείς θα προσπαθούμε να δυναμώνουμε όλες τις παραπάνω δυσκολίες για το κράτος, με πείσμα και με θέληση ώσπου αυτό τελικά πεθάνει".

Αφού τα δύο κείμενα μελετηθούν σε βάθος, να απαντηθούν οι εξής ερωτήσεις:

α) Ποιό από τα δύο κείμενα είναι το γνήσιο και ποιό είναι το πλαστό? (Αιτιολογήστε την απάντησή σας).
β) Τι σημαίνει η βιβλική προτροπή "γρηγορείτε και προσεύχεσθε ίνα μη εισέλθητε εις πειρασμόν"?

Όλα τα 'χαμε, οι γραπτές εξετάσεις μας λείπανε, θα μου πεις...

ΤΟ ΦΑΙΝΟΜΕΝΟ

Είναι μια πικρή αλήθεια το ότι είμαστε σκληροί και άπονοι

στο βαθμό που αφήνουμε τόσους και τόσους συνανθρώπους μας

 να συνθλίβονται στις μυλόπετρες της ανεργίας

τη στιγμή που κάλλιστα θα μπορούσαν να κάνουν καριέρα στο τσίρκο...

Ιαματικόν

Πανάρχαιο και διαχρονικό. Ψαγμένο και μελετημένο.
Ερχόμενο από τα βάθη του χρόνου. Από την αχλύ του 1975.
Από τα Τραγούδια με νόημα.

Τόσο σ' εμένα προσωπικά όσο και σε κάμποσους άλλους που γνωρίζω, έχει λειτουργήσει ως ισχυρό αντίδοτο κατά του δηλητηριώδους ερωτήματος "βρωμόκοσμος... τι να γράψω και για ποιούς? αξίζει τον κόπο?" και των συναφών ερωτημάτων.

Ε, ακούς το ασματίδιον πρωί-μεσημέρι και βράδυ και σταματάς να έχεις τέτοιες αγωνίες.

Μεγιστοτεράστιος ΛοΓό.

Με μια καμήλα στους Δελφούς

Πάντως αν το καλοσκεφτείς, έτσι και συνέβαινε ξερωγώ πριν από δυόμισι χιλιάδες χρόνια να περάσει ξυστά (ή λιγότερο ξυστά) από τη γη ένας ξερωγώ αστεροειδής και την ίδια μέρα οι αρχαίοι ημών πρόγονοι επληροφορούντο ότι κάπου στην οικουμένη έπεσε ένας μετεωρίτης... ε, ίσα που τους κόβω να έτρεχαν στο μαντείο των Δελφών και ξερωγώ της Δωδώνης και των Διδύμων, όχι για να μάθουν τι ακριβώς συνέβη -αυτό θα το μάθαιναν εύκολα: οι Μέτωνες της εποχής θα τους πληροφορούσαν αυτά που μας πληροφορούν και οι σημερινοί Μέτωνες- αλλά θα πήγαιναν να μάθουν ποιό στα κομμάτια είναι το σημαινόμενον αυτού του πράγματος που συνέβη, τι ήθελαν δηλαδή να προ-ειπούν οι θεοί.

Το θέμα δηλαδή δεν θα ήταν τα μαθήματα σχετικά με τη ζώνη ξερωγώ των αστεροειδών (αυτά ήταν για καθημερινή άσκηση) αλλά το θέμα θα ήταν το τι θα πουν για το εξαιρετικό φαινόμενο οι οιωνοσκόποι.

Την είχανε αυτή τη βίδα οι αρχαίοι: Όταν αυτά που ήξεραν κι όλα αυτά που μελετούσαν ως φυσικά (φυσικότατα) φαινόμενα γύρω τους έδειχναν να συμπεριφέρονται περίεργα, οι πρόγονοι το όλο ζήτημα το εξέταζαν από τη σκοπιά του "τι καλό ή τι κακό μέλλει να μας βρει" και "τι σινιάλο μας στέλνουν οι θεοί" και τέτοια.

Ψιλομαλακία τους, βεβαια, αν το δεις ορθολογιστικά, αλλά ας κρατάμε και μια πισινή μην τυχόν και ήξεραν τι έκαναν -άλλωστε από τους κύκλους τους γεννήθηκε και ανδρώθηκε ο ορθολογισμός, ως εκ τούτου ίσως και να μην ήταν τόσο πια μεγάλη η βίδα τους.

Με μια καμήλα στους Δελφούς
κι όποιος κοιτάει τους ουρανούς
μονάχος ταξιδεύει.

Μιλτιάδης Πασχαλίδης

ΔΙΑΧΡΟΝΙΚΟ ΠΑΣΟΚ

Α, όλα κι όλα.

 Το ΠΑΣΟΚ μπορεί να κατηγορηθεί για πολλά, όμως δεν μπορώ να ακούω αυτούς που λένε ότι εξαπατήθηκαν από τα απατηλά συνθήματα του ΠΑΣΟΚ. 

Όχι κύριοι! 

Το ΠΑΣΟΚ πάντοτε σας είπε την αλήθεια -και μάλιστα ε-γκαί-ρως!!!

Να, για παράδειγμα, η αφίσα που -ήδη από τις αρχές της δεκαετίας του 1980- έδειχνε

ολοφάνερα το (οικολογικότατο -χωρίς πετρέλαια και αηδίες)

 σχέδιο του ΠΑΣΟΚ για την αντιμετώπιση του ψύχους:

Ή, εκείνη η άλλη αφίσα

-κι αυτή από τις αρχές της δεκαετίας του 1980- 

που δείχνει με σαφήνεια τον πονεμένο παππού ο οποίος εξηγεί στο εγγονάκι του

ότι το ΠΑΣΟΚ θα τα κάνει όλα μπουρδέλο, 

ότι ο παππούς θα παίρνει τόσο μικρή σύνταξη 

που ούτε γλιφιτζούρι δεν θα μπορεί να πάρει στο εγγονάκι του

 και το μόνο μέλλον για το εγγονάκι θα είναι η μετανάστευση:

Δε θέλω γκρίνιες λοιπόν. Η εξήγηση των ΠΑΣΟΚων ήταν σαφέστατη εξαρχής.

(Τις αφίσες τις θυμήθηκα κάνοντας κλικ εδώ)

Greece, all time classic

Κάθε υπεύθυνος πολίτης οφείλει να συμπαρασταθεί στην καμπάνια του υπουργείου τουρισμού. Greece, all time classic. 

Διότι η αλήθεια πρέπει να λέγεται και να αναδεικνύεται.

ΚΙΝΗΤΙΚΟΤΗΤΑ

Τον τελευταίο καιρό παρατηρείται έντονη κινητικότητα στο χώρο των οπαδών και ψηφοφόρων των κομμάτων της δεξιάς.

Μένει να δούμε αν η εικονιζόμενη αποδυνάμωση της Χρυσής Αυγής θα εξελιχτεί σε κάτι μόνιμο ή θα αποδειχτεί απλώς ένα παροδικό φαινόμενο. 

Άλκιμοι νεανίαι

Τριών ουν χορών όντων κατά τας τρεις ηλικίας και συνισταμένων εν ταις εορταίς, ο μεν των γερόντων αρχόμενος ήδεν "Αμες πότ' ημες άλκιμοι νεανίαι", είτα ο των ακμαζόντων ανδρών αμειβόμενος έλεγεν "Αμες δέ γ' ειμέν· αι δε λης, πείραν λαβέ"  ο δε τρίτος ο των παίδων "Αμες δε γ' εσόμεσθα πολλώ κάρρονες".

Είναι μερικές φορές που αυτή η περιγραφή του Πλουτάρχου, μου φαίνεται πως ζωντανεύει μπροστά στα μάτια μου...

ΕΝΑ ΒΙΒΛΙΟ-ΨΑΛΙΔΙ

Ακρίβυναν τα κουρεία, είναι σχετικά της μόδας το χρυσαυγίτικο look, απαιτείται εύρεσις τρόπων φυσικής αναπτύξεως ελεγχόμενης καράφλας.
Και ναι, μου φαίνεται πως έχω τη λύση!!!

Παύλος Κυράγγελος, καλέ μου αναγνώστα.
Κεκοιμημένος πλέον εξ όσων γνωρίζω.

Τίτλος του πονήματος:
Ο Ιησούς ήταν εδώ - Αναθεώρηση της τοπολογίας του θείου δράματος

Όπου τα πράγματα είναι απλά:

• Ο Ιησούς, ο κορίνθιος γιος του μαραγκού, γεννιέται στο Λέχαιον της Κορίνθου. 
• Ο ξάδερφός του Ιβάνης ο τρομερός από το Κιάτο κηρύσσει τη θεότητά του και τον βαπτίζει στον ποταμό Ηριδανό. 
• Ο Ηρώδης ο Αττικός αποκεφαλίζει τον Ιβάνη τον τρομερό -πιθανόν στο Ωδείο Ηρώδου του Αττικού.
• Ο ταμίας Καραϊσκάκης ή Ισκαριώτης προδίδει τον Ιησού στην περιοχή του Ελαιώνα. 
• Το πιλοποιείον Πουλοπούλου και ο Πιλ-Πουλ Πιλάτος.
• Η Ακρόπολη ως κρανίου τόπος εξαιτίας του Κραναού, επομένως εκεί σταυρώθηκε ο έτσι.
• και λοιπά και λοιπά και λοιπές σπαρταριστές και μάλλον όχι και πολύ συναρτημένες μάνδολες. 

Όχι σαν αυτά που σου μαθαίνουνε σε σχολεία και σχολές, καλέ μου αναγνώστη, αλλά σαν τα άλλα: Οι συνειρμοί ως μέθοδος για να ξεχάσουμε κι αυτά τα λίγα κολυβογράμματα που κατορθώσαμε να μάθουμε.  

Έτσι, για να αποκτήσεις μια ιδέα σχετικά με το τι πιστεύουν συνάνθρωποί μας που δεν τους πιάνει το μάτι σου με αποτέλεσμα να χάνεις την ευκαιρία να ασκήσεις το χιούμορ σου.

Από την άλλοι, μερικοί φίλοι απ'  τα παλιά θα το θεωρήσουν -και δικαίως- ως φόρο μνήμης σε ένα φόρουμ που ατυχώς δεν υπάρχει πλέον, ωστόσο το τι είχε ειπωθεί-γραφτεί εκεί μέσα είναι απερίγραπτο -δεν είναι τυχαία η κατάσταση του τριχωτού της κεφαλής μου.

Καλή ανάγνωση!

  Ο ΙΗΣΟΥΣ ΗΤΑΝ ΕΔΩ by  

ΟΠΤΙΚΟΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΑ

Απίστευτα πράγματα γίνονται γιατρέ μου...

Αυτό το συνταγματικό τόξο έχει ξεφτιλίσει το photoshop.

Κλικ εδώ οπτικοδημοκράτη αναγνωσταρά μου.

ΜΑΝΟΥΛΑ!

Πάνως είναι αναμφισβήτητο γεγονός το ότι και ο Χίτλερ είχε μάνα.
Μη σου πω πως και ο δόκτωρ Μένγκελε είχε μάνα.

Μπέσα μιλάμε!

Χωροφύλακα που πας?
Παρ' την καραβάνα σου κι έλα να φας!
Σου' φτιαξε η μανούλα σου ντολμάδες σπιτικούς
Που ο κιμάς τους έγινε από αναρχικούς.

ΜΑΣ ΣΠΡΩΧΝΟΥΝ ΣΤΗΝ ΠΑΡΑΝΟΜΙΑ?

Τι πράγματα είναι τούτα ορέ αναγνώστα μου...
Σχεδίαζα που λες μέσα στο μυαλό μου να βγάλω κι εγώ ένα βιβλίο περί τα μνημεία του παρελθόντος...
Ώσπου διάβασα στο in.gr την παρακάτω είδηση, που μου βάζει ψύλλους στ' αυτιά ότι θα πρέπει να περάσω στην παρανομία:

Κοινότοπες φράσεις όπως «Παρελθόν και Παρόν» ή «Τα μνημεία τότε και τώρα» ή «Τα μνημεία τώρα και τότε» ή «Τα μνημεία χθες και σήμερα» απαγορεύεται να χρησιμοποιούνται από ελληνικούς εκδοτικούς οίκους ως τίτλοι στα βιβλία τους σύμφωνα με απόφαση του Εφετείου.
Η υπ' αριθ. 5316/2012 απόφαση του Εφετείου Αθηνών προκάλεσε δυσάρεστη έκπληξη στο χώρο των εκδοτών της χώρας, καθώς παραχωρεί σε μία ιταλική εκδοτική εταιρεία το δικαίωμα χρήσης των φράσεων αυτών μαζί με το μονοπώλιο στη χρήση ενός τεχνικού συστήματος απεικόνισης μνημείων με διαφάνειες.
Η απόφαση βάφτισε το εν λόγω σύστημα διαφανειών ως «διασχηματισμό» των οδηγών της ιταλικής εταιρείας και απαγόρευσε στην ελληνική εταιρεία, τόσο τη χρήση του, όσο και τη χρήση των ανωτέρω κοινότυπων φράσεων, που παραπέμπουν στην αντιπαραβολή της αρχαιότητας με τη σύγχρονη κατάσταση των μνημείων.
Ο Σύνδεσμός Εκδοτών Βιβλίου (ΣΕΚΒ) κρούει τον κώδωνα του κινδύνου για το ελληνικό βιβλίο, επειδή η απαγόρευση αυτή έρχεται να επιβαρύνει την ελληνική εκδοτική αγορά, σε μία εποχή που η οξεία οικονομική κρίση έχει ήδη καταστροφικά αποτελέσματα στο χώρο.
Όπως σχολιάζει, «ένας Έλληνας δικαστής χορηγεί το μονοπώλιο σε μία ιταλική εταιρεία να εκμεταλλεύεται εκδοτικά τα αρχαία μνημεία της χώρας μας με αναπαράσταση αυτών με διαφάνειες, θεωρώντας ότι ένα τεχνικό - λειτουργικό χαρακτηριστικό, που αφορά τη δομή και την εσωτερική διαμόρφωση του εκδοτικού προϊόντος, έχει τέτοια διακριτική δύναμη που η χρήση του από περισσότερες επιχειρήσεις συνιστά αθέμιτο ανταγωνισμό. Και μάλιστα, αυτό συμβαίνει, όταν η χρήση διαφανειών εν γενεί στο χώρο του βιβλίου αποτελεί μία τεχνική μέθοδο γνωστή και ελεύθερη, τόσο στον ελληνικό όσο και στο διεθνή εκδοτικό κόσμο. Με τον τρόπο αυτό, δίδει το μονοπώλιο στη φερόμενη ως δικαιούχο της μεθόδου ιταλική εταιρεία να χρησιμοποιεί αποκλειστικά και μόνο εκείνη τη μέθοδο αυτή».
Με την απόφαση αυτή, καταλήγει ο ΣΕΚΒ, δημιουργείται μονοπώλιο υπέρ αλλοδαπών εταιρειών - δικαιούχων καθαρά τεχνικών μεθόδων - με συνέπεια να περιορίζεται ο ανταγωνισμός στις μεθόδους αυτές και ακόμη και σε κοινότοπες φράσεις όπως «Τα μνημεία τότε και τώρα», να εξοβελίζονται από την εκδοτική αγορά υγιείς Έλληνες ανταγωνιστές, για λόγους που ανάγονται σε τεχνικής φύσεως θέματα. 

Δεν πάμε καλά μου φαίνεται, ω, πολυμαθέστατε αναγνώστα μου, ωστόσο αν ξέρεις κάτι παραπάνω σχετικά με το ζήτημα, πες μου κι εμένα να μάθω.

ΒΑΛΕ ΚΑΙ ΚΑΤΙ ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΟ (που λέει ο λόγος)

Πού να σε κρύψω, γιόκα μου, να μη σε φτάνουν οι κακοί;
Σε ποιο νησί του Ωκεανού, σε ποια κορφήν ερημική;
Δε θα σε μάθω να μιλάς και τ' άδικο φωνάξεις.
Ξέρω πως θάχεις την καρδιά τόσο καλή, τόσο γλυκή,
που με τα βρόχια της οργής ταχιά θε να σπαράξεις.

Συ θα ‘χεις μάτια γαλανά, θα 'χεις κορμάκι τρυφερό,
Θα σε φυλάω από ματιά κακή και από κακό καιρό,
Από το πρώτο ξάφνιασμα της ξυπνημένης νιότης.
Δεν είσαι συ για μάχητες, δεν είσαι συ για το σταυρό.
Εσύ νοικοκερόπουλο. Όχι σκλάβος ή προδότης.

Τη νύχτα θα σηκώνομαι κι αγάλια θα νυχοπατώ
Να σκύβω την ανάσα σου ν’ ακώ, πουλάκι μου ζεστό
Να σου τοιμάζω στη φωτιά γάλα και χαμομήλι,
Κι υστέρα απ' το παράθυρο με καρδιοχτύπι να κοιτώ
Που θα πηγαίνεις στο σκολιό με πλάκα και κοντύλι.

Κι αν κάποτε τα φρένα σου το Δίκιο φως της αστραπής,
Κι η Αλήθεια σου χτυπήσουνε, παιδάκι μου, να μη την πεις.
Θεριά οι ανθρώποι, δεν μπορούν το φως να το σηκώσουν.
Δεν είναι αλήθεια πιο χρυσή σαν την αλήθεια της σιωπής.
Χίλιες φορές να γεννηθείς, τόσες θα σε σταυρώσουν.

Ώχου, μου μπήγεις στην καρδιά, χίλια μαχαίρια και σπαθιά.
Στη γλώσσα μου ξεραίνεται το σάλιο, σαν πικρή αψιθιά!
- Ω! πώς βελάζεις ήσυχα, κοπάδι εσύ βουνίσιο-
Βοηθάτε, ουράνιες δύναμες, κι ανοίχτε μου την πιο βαθιά
Την άβυσσο, μακριά απ’ τους λύκους να κρυφογεννήσω!

Εδώ, το ποίημα "Πόνοι της Παναγιας" του Βάρναλη, με τη μάλλον συγκλονιστική μουσική του Λουκά Θάνου, το ερμηνεύει -κατά τη γνώμη μου συγκλονιστικά- ο Ξυλούρης. Κάτι εκδοχές με κάτι Χαρούληδες και τέτοια, δεν τις πάω.

Ελπίζω ότι δεν πολυ-χρειάζεται να εξηγήσω την πηγή της έμπνευσης αυτού του ποστ, ω, καλέ μου αναγνώστη. Ακόμα κι αν δεν την καταλαβαίνεις, υπάρχουν άλλοι που την καταλαβαίνουν.

ΜΙΑ ΕΝΔΙΑΦΕΡΟΥΣΑ ΚΑΜΠΑΝΙΑ

Μεγάλη επιτυχία γνώρισε και γνωρίζει η καμπάνια των Γιατρών Χωρίς Σύνορα που φέρει τον τίτλο "Παστίλιες Για Τον Πόνο Του Άλλου".

Φαίνεται λοιπόν πως κάποιοι ζήλεψαν την επιτυχία της καμπάνιας και είπαν να την μιμηθούν.

Συγκεκριμένα, οι Αλήτες Χωρίς Σύνορα αποφάσισαν να κορυφώσουν την δική τους αντίστοιχη καμπάνια, που στόχο έχει την πλήρη εφαρμογή του διαίρει και βασίλευε, με απώτερη επιδίωξη το να στραφεί οριστικά ο ένας καταπιεσμένος ενάντια στον άλλον.

Κεντρικό σλόγκαν της καμπάνιας φημολογείται πως θα είναι το εξής:

Υπόθετα για τον κώλο του άλλου: Ο άλλος ζορίζεται και εσύ κάνεις χαρούλες επειδή ελπίζεις πως θα τη γλιτώσεις.

ΟΜΗΡΙΚΕΣ ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ -16

Στους τελευταίους στίχους της Β' Ραψωδίας της Ιλιάδας, ο Όμηρος βρίσκει έναν τρόπο να απαριθμήσει τα στρατεύματα όσων ήταν σύμμαχοι με τους Τρώες.  Μεταξύ άλλων, απαριθμεί και τους πολεμιστές που διοικούσε ο Πάνδαρος.

Οἳ δὲ Ζέλειαν ἔναιον ὑπαὶ πόδα νείατον Ἴδης
ἀφνειοὶ πίνοντες ὕδωρ μέλαν Αἰσήποιο
Τρῶες, τῶν αὖτ' ἦρχε Λυκάονος ἀγλαὸς υἱὸς
Πάνδαρος, ᾧ καὶ τόξον Ἀπόλλων αὐτὸς ἔδωκεν.

που σε απλά ελληνικά σημαίνει περίπου τα εξής:

Ἀπὸ τῆς ῎Ιδης τις ποδιὲς οἱ Τρῶες τῆς Ζελείας,
πλούσιος λαὸς ποὺ τὸ βαθὺ πίνει νερὸ τοῦ Αἰσήπου,
τοὺς οποίους διοικοῦσε ὁ λαμπρός γιός του Λυκάονος,
ο Πάνδαρος, στον οποίο το τόξο το είχε δώσει ο ίδιος ο Απόλλων.

Κι έτσι μας δίνεται η ευκαιρία να γνωρίσουμε τον Πάνδαρο.
Έναν από τους σχετικά άσημους συμμετέχοντες στην Ιλιάδα, που όμως η περίπτωσή του θα άξιζε μια μπαλάντα...

Αυτός ο Πάνδαρος, μας λέει λοιπόν ο Όμηρος, ήταν τοξοβόλος και μάλιστα φημισμένος τοξοβόλος.
Και ήταν φημισμένος τοξοβόλος ακριβώς επειδή "ο ίδιος ο Απόλλων του είχε δώσει το τόξο".

Ερώτηση:
Κυριολεκτεί ο Όμηρος όταν λέει πως ο ίδιος ο Απόλλων έδωσε το τόξο στον Πάνδαρο?

Απάντηση:
Όλα δείχνουν πως ο Όμηρος κυριολεκτεί (όμως εμείς, για να αποφύγουμε άσκοπες θεολογικές διαμάχες με τα άθεα και ημι-άθεα αδέρφια μας, ας πούμε απλώς ότι ο Όμηρος ίσως κυριολεκτεί αλλά ίσως και να μιλάει μεταφορικά).

Πρόσεξε τώρα:
Σε κάθε περίπτωση, ο Όμηρος αποφεύγει να διευκρινίσει για ποιόν στην ευχή λόγο ο Απόλλων επέλεξε να δώσει το τόξο στον Πάνδαρο. Δηλαδή, αποφεύγει να μας πει κάτι σε στυλ ¨ο Πάνδαρος κρίθηκε πως ήταν ο πιο άξιος / ικανός / κατάλληλος / εκλεκτός / κλπ κλπ για να λάβει το τόξο".

Δεν τον απασχολεί αυτό τον ποιητή, διότι εν προκειμένω το ζήτημα που τον απασχολεί είναι να μας μπουν 5-6 ψύλλοι στ' αυτιά σχετικά με το τι σημαίνει να έχει κάποιος ένα θεϊκό δώρο ή χάρισμα.

Και μη φανταστείς ότι στο μυαλό του Ομήρου (και της Μούσας του, βέβαια) είναι τόσο σπάνιο φαινόμενο το να έχει κάποιος ένα θεϊκό δώρο ή χάρισμα. Μάλλον το αντίθετο συμβαίνει: Ο Όμηρος περιγράφει έναν κόσμο γεμάτο θεούς, με τους θεούς να επεμβαίνουν ακατάπαυστα και αδιάλειπτα και καθοριστικά στις ανθρώπινες υποθέσεις.
Παίρνουν μέρος σε μάχες, προστατεύουν θνητούς, τους δίνουν δώρα και ταλέντα και χαρίσματα...
Ένα εκ των οποίων (ένα ανάμεσα στα πολλά πολλών) είναι και το τόξο του Πάνδαρου.

Η πολεμική αρετή του τοξότη Πανδάρου, λοιπόν, και η φήμη του, βασιζόταν στο τόξο που του είχε δώσει ο ίδιος ο Απόλλων -ό,τι κι αν σημαίνει η φράση.
Αυτό το τόξο είχε κάνει ένδοξο τον Πάνδαρο, αυτό τον είχε κάνει ξακουστό, αυτό τον είχε κάνει αναγκαίο στην άμυνα των Τρώων.
Η δυναμή του ήταν το τόξο του.
Το τόξο του ήταν που τον έκανε πολεμικό ηγέτη του λαού του.
Αν δεν το είχε, ενδεχομένως θα ήταν ένας απλός μαχητής που ενδεχομένως δεν θα είχε μείνει στην αιωνιότητα εφόσον ενδεχομένως δεν θα τον ανέφερε ο Όμηρος.

............................

Τον Πάνδαρο τον ξανασυναντάμε στην τέταρτη ραψωδία της Ιλιάδας.
Όμως προκειμένου να πάρουμε χαμπάρι τι έχει συμβεί, καλό θα ήταν να δούμε πρώτα (περιληπτικά) όσα έχουν γίνει στην τρίτη ραψωδία.

Η κατάσταση στην εξιστόρηση του έπους είναι η εξής:

Στην τρίτη ραψωδία, οι Αχαιοί και οι Τρώες έχουν συμφωνήσει ότι θα μονομαχήσουν ο Μενέλαος, ο νόμιμος σύζυγος της Ελένης, με τον Πάρι, τον άνθρωπο που άρπαξε την Ελένη. Όποιος από τους δύο νικήσει θα πάρει για πάντα την Ελένη (μαζί με τους υπόλοιπους θησαυρούς που τσούρνεψε ο Πάρις), ενώ οι υπόλοιποι εμπόλεμοι θα κάνουν ειρήνη και θα γυρίσουν ο καθένας στο σπίτι του.

Ούτε περιττοί σκοτωμοί θνητών ούτε τίποτα.

Πράγματι μονομαχούν και η μονομαχία γέρνει υπέρ του Μενελάου και ενάντια στον Πάρι, αλλά ξαφνικά έχουμε θεϊκή εμπλοκή:
Η Αφροδίτη αναλαμβάνει να σώσει -και σώζει- τη ζωή του Πάρι, μεταφέροντάς τον εντός των τειχών της Τροίας.

Άσκοπη λοιπόν η προηγηθείσα συμφωνία των θνητών. Ο Πάρις σώζεται, επομένως οι σαστισμένοι Τρώες ισχυρίζονται πως το αποτέλεσμα της μονομαχίας είναι ισόπαλο, ενώ οι -εξίσου σαστισμένοι- Αχαιοί ισχυρίζονται πως ο Μενέλαος νίκησε στα σημεία, επομένως πρέπει να τους δοθεί η Ελένη και οι υπόλοιποι θησαυροί που έκλεψε ο Πάρις απ' την Ελλάδα -μαζί με κάποιες πολεμικές αποζημιώσεις εκ μέρους των Τρώων- και μετά ο καθένας να γυρίσει στο σπίτι του και στις δουλειές του.

Ταυτόχρονα με όλα αυτά οι θεοί (πλην της Αφροδίτης, προφανώς) κάνουν μια αμεσοδημοκρατική συνελευσιακή διαδικασία σε ένα αμφιθέατρο στον Όλυμπο.
Αποφασίζουν ότι το πρέπον θα ήταν να μην ευνοήσουν το ειρηνευτικό σχέδιο που σκαρφίστηκαν οι θνητοί -αντίθετα, οι θεοί αποφασίζουν να επέμβουν ώστε να ανάψουν ξανά τις μάχες ανάμεσα στους εμπόλεμους.

Τώρα θα μου πεις "καλά, τόσο πολεμοχαρείς είναι οι θεοί ώστε να ευνοούν τον πόλεμο και όχι την ειρήνη?"... και θα σου απαντήσω ότι δεν ξέρω, ξέρω μόνο ότι "πόλεμος πατήρ πάντων" έλεγε ο ένας μου παππούς, και "η βία είναι η μαμή της ιστορίας" έλεγε ο άλλος μου παππούς. 
Υποθέτω λοιπόν ότι οι θεοί διάβαζαν Μαρξ και Ηράκλειτο -ή, ίσως, ο Μαρξ και ο Ηράκλειτος έπαιρναν γραμμή απ' τους θεούς, οι οποίοι εν προκειμένω ψήφισαν βία και πόλεμο.

Την υλοποίηση της απόφασής τους οι θεοί την ανέθεσαν στην Αθηνά.

Η Αθηνά κατεβαίνει σαν "αστέρας λαμπρός" απ' τον οποίο "πολλοί σπινθήρες ίενται", σαν λαμπρό αστέρι που πετάει σπίθες δηλαδή, (όποιο φυσικό φαινόμενο κι αν σηματοδοτούν -ενδεχομένως-  αυτές οι λέξεις) και μόλις φτάνει στο στρατόπεδο των Τρώων (οι οποίοι κοιτούν απορημένοι το φυσικό φαινόμενο), παίρνει τη μορφή ενός Τρώα που λεγόταν Λαόδοκος και...

...ολούθε τον ισόθεο Πάνδαρο ζητούσε, αv θα τον έβρει.
Τον βρήκε τον τρανό, τον άψεγο γιο του Λυκάονα κάπου
κοντά να στέκει, και τρογύρα του γερές ζυγιές κάθονταν 
οι αρματωμένοι, που του ακλούθηξαν απ᾿ τα νερά του Αισήπου'
κι ως στάθη ομπρός του, με ανεμάρπαστα του συντυχαίνει λόγια:
«Γιε του Λυκάονα πολεμόχαρε, θες να μ᾿ ακούσεις τώρα;
Σαγίτα στο Μενέλαο γρήγορη στο λέει η καρδιά να ρίξεις;
Οι Τρώες θα σε δόξαζαν όλοι τους, και θα τους είχες κάνει
χάρη τρανή, κι απ᾿ όλους πιότερο στο βασιλιά τον Πάρη.
Πρώτος εκείνος με αξετίμητα θα σε τιμούσε δώρα,
αν το Μενέλαο τον πολέμαρχο πα στην πυρά θωρούσε
τη φαρμακούσα, απ᾿ τη σαγίτα σου θανατολαβωμένο.
Τον ξακουστό Μενέλαο δόξεψε λοιπόν, ομπρός, κι ευκήσου 
στο μακροσαγιτάρη Απόλλωνα το φωτογεννημένο,
πλήθος αρνιά μονοχρονίτικα στη χάρη του να σφάξεις,
όντας γυρίσεις στην πατρίδα σου, την άγια Ζέλεια, πίσω».

Έτσι η Αθηνά μιλώντας γύρισε του άφρονα τα φρένα...

Και πράγματι, ο Πάνδαρος κάνει αυτό που τον συμβούλεψε η Αθηνά:
Τσακώνει το τόξο του, ριχνει μια γρήγορη προσευχή στον Απόλλωνα και τοξεύει τον Μενέλαο.

Όμως, παρ' όλο που ο Πάνδαρος σημαδεύει σωστά και πετυχαίνει τον Μενέλαο, ο Μενέλαος σώζεται επειδή η Αθηνά επεμβαίνει κάνοντας μια κίνηση "ὡς ὅτε μήτηρ παιδὸς ἐέργῃ μυῖαν ὅθ᾽ ἡδέϊ λέξεται ὕπνῳ" ("σαν την κίνηση που κάνει η μάνα για να διώξει μια μύγα που ενοχλεί το παιδί της το οποίο εκείνη την ώρα γλυκοκοιμάται") και ο Μενέλαος απλώς τραυματίζεται -αλλά επιζεί.

Με αυτό τον τρόπο, οι Τρώες έχουν οριστικά καταπατήσει τη συμφωνία -και ο πόλεμος ξαναρχίζει.

Θα μου πεις τώρα,

*Τι νόημα έχει το να σημαδεύει κάποιος με το τόξο που του έχει δώσει ο ίδιος ο Απόλλων αν είναι να επεμβαίνει η Αθηνά και να ακυρώνει τη στόχευση του τοξοβόλου?
*Επίσης, για ποιό λόγο η Μούσα οδήγησε τον ποιητή να ονομάσει "άφρονα" τον Πάνδαρο? Για ποιό λόγο είναι "άφρονας" εφόσον απλώς άκουσε την προτροπή της θεάς Αθηνάς -που είναι η θεά της φρόνησης?
*Και, εν τέλει, που είναι ο Απόλλων και γιατί δεν υπερασπίζει την τιμή του τόξου του?

Και, υποθέτω, καθώς με ρωτάς κάτι τέτοια, αρχίζει μέσα σου να σχηματοποιείται μια ιδέα που λέει κάτι σε στυλ "τα δώρα των θεών δίνονται στους θνητούς όχι τόσο για την καλοπέραση των ίδιων των θνητών, όσο για την εκπλήρωση των μακροπρόθεσμων σχεδίων των θεών". 

Ελπίζω να μη σε πιάνει το παράπονο: Δεν είναι και τόσο κακό το να ακυρώνονται τα σχέδια των θνητών. Πάντα τα σχέδια των θεών είναι πιο ολοκληρωμένα.

....................

Ο τοξοβόλος Πάνδαρος λοιπόν έχει μείνει ν' αναρωτιέται τι πήγε στραβά.

Στην Ε΄ ραψωδία της Ιλιάδας, η Αθηνά επεμβαίνει και εμψυχώνει τον Διομήδη, ο οποίος Διομήδης με την ενθάρρυνση και τη συμπαράσταση και τα χαρίσματα που του δίνει η Αθηνά, παίρνει αμπάριζα τους Τρώες. Οι Τρώες τρέχουν και ο Διομήδης τους κατατροπώνει.

Ο Αινείας, ένας από τους βασικούς ηγέτες των Τρώων, ψάχνει απελπισμένος τον Πάνδαρο με το τόξο που του είχε δώσει ο Απόλλωνας. Ο Πάνδαρος και το τόξο του Απόλλωνα έμοιαζε η μοναδική ελπίδα προκειμένου να αναχαιτιστεί το γενικευμένο "ντου" του Διομήδη και της Αθηνάς.

Λέει ο Όμηρος -σε νεοελληνική μετάφραση, βέβαια:

Ο Αινείας...
τὸν ἰσόθεον Πάνδαρον ζητοῦσε ν’ ἀπαντήση·
κι ἐβρῆκε τὸν ἀσύγκριτον καὶ τὸν ἀνδρειωμένον
Λυκαονίδην, κι ἔμεινεν ἐμπρός του καὶ τοῦ εἶπε:      
«Πάνδαρε, ποῦ τὸ τόξο, ποῦ τὰ φτερωτά σου βέλη,
ἡ δόξα ποῦ ; Καὶ ἰσόπαλον κανένα ἐδῶ δὲν ἔχεις,
οὐδὲ μὲς στὴν Λυκίαν σου δὲν εἶναι ἀνώτερός σου.
Ἀλλ’ ἔλα, εὔχου τοῦ Διὸς καὶ βέλος ρίξε εἰς τοῦτον
τὸν ἄνδρα ποὺ μανίζει ἐδῶ καὶ ἀφάνισε τοὺς Τρῶας,
ὅτι τὰ γόνατ’ ἔλυσε πολλῶν καὶ ἀνδρειωμένων,
ἐκτὸς ἄν εἶναι τις θεὸς ποὺ ὠργίσθη διὰ θυσίες
στοὺς Τρῶας· εἶναι φοβερὴ ἡ ὀργὴ τῶν ἀθανάτων».
Τότε ὁ λαμπρὸς ἀπάντησε σ’ αὐτὸν Λυκαονίδης:
«Τῶν χαλκοφράκτων Τρωαδιτῶν, ὦ βουληφόρ’ Αἰνεία,      
εἰς ὅλα φαίνεταί μου αὐτὸς ὁ ἀνδρεῖος Διομήδης,
διακρίνω τὴν ἀσπίδα του, τὸ κωνικό του κράνος
καὶ τ’ ἄλογα· πλὴν καθαρὰ δὲν ξεύρω ἂν θεὸς εἶναι.
Καὶ ἂν εἶναι αὐτὸς ποὺ λέγω ἐγὼ ὁ ἀνδρεῖος Τυδεΐδης,
δὲν εἶναι ἀνθρώπου ἡ λύσσ’ αὐτὴ καὶ κάποιον στὸ πλευρό του
ἔχει θεὸν ἀθώρητον μὲ νέφος τυλιγμένον,
ποὺ ἔγυρε ἀλλοῦ τὸ πτερωτὸν ἀκόντι ποὺ τὸν πῆρε,
ὅτι ἤδη βέλος τοῦ ᾽ριξα καὶ τὸν δεξιόν του ὦμον
τοῦ πέτυχα κι ἐπέρασα τοῦ θώρακος τὸ κύτος
κι ἐθάρρουν πὼς τὸν ἔστειλα στὸ δῶμα τοῦ Ἀϊδωνέως,      
καὶ ὅμως δὲν τὸν φόνευσα· θεὸς εἶναι ὀργισμένος.
Τοὺς ἵππους μου διὰ ν’ ἀνεβῶ τ’ ἁμάξια ἐδῶ δὲν ἔχω,
ἀλλὰ μὲς στοῦ Λυκάονος τὰ μέγαρ’ εἶναι ἁμάξια
ἕνδεκα νέα κι εὔμορφα, μὲ πέπλους σκεπασμένα
κι εἰς κάθε ἁμάξ’ εἶναι σιμὰ ζευγαρωτὰ πουλάρια,
στέκουν καὶ τρώγουν τὴν ζειὰ καὶ τὸ λευκὸ κριθάρι.
Πολὺ τωόντι ὁ γέροντας πολεμιστὴς Λυκάων
μὲ νουθετοῦσ’ ὅτ’ ἄφηνα τὰ ὡραῖα μέγαρά μας·
μοῦ ᾽λεγεν εἰς τ’ ἁμάξια μου καὶ στ’ ἄλογ’ ἀναβάτης
νὰ ὁδηγῶ Τρῶας στοὺς δεινοὺς ἀγῶνες τοῦ πολέμου˙      
καὶ τὴν καλήν του συμβουλὴν δὲν ἄκουσ’ ἀπὸ φόβον
γιὰ τ’ ἄλογά μου εἰς ἄφθονην τροφὴν συνηθισμένα,
μήπως εἰς τόπον, ὅπου κλειοῦν ἐχθροί, τροφὴ τοὺς λείψη·
τ’ ἄφηκ’ αὐτοῦ, κι ἦλθα πεζὸς στὸ ῎Ιλιον, θαρρώντας
στὸ τόξο, ἀλλὰ δὲν ἔμελλεν αὐτὸ νὰ μ’ ὠφελήση.
Διότι ὡς τώρα ἐτόξευσα τῶν πολεμάρχων δύο,
τὸν Ἀτρείδην, ἔπειτα τὸν Διομήδη κι αἷμα
τὸ βέλος μου τοὺς ἔβγαλε διὰ ν’ ἀγριεύσουν πλέον.
Σ’ ὥραν κακὴν ξεκρέμασα λοιπὸν τὸ τόξο τοῦτο,
ὅταν ἀνδρείων ἀρχηγὸς διὰ τὴν τερπνὴν Τρωάδα      
τοῦ ἰσοθέου ῞Εκτορος πρὸς χάριν ξεκινοῦσα.
Καὶ ἄν γύρω ἀπὸ τὸν πόλεμον καὶ ἴδω τὴν πατρίδα,
τὴν ποθητὴν συμβιαν μου καὶ τὸ ὑψηλό μου δῶμα,
τὴν κεφαλήν μου ἂς κόψη ἐχθρός, ἐὰν μ’ αὐτὰ τὰ χέρια
τὸ τόξο αὐτὸ συντρίμματα δὲν κάνω, ἂν δὲν τὸ ρίξω
στὲς φλόγες, ὅτι ἀνώφελα αὐτὸ μὲ συνοδεύει».

Εδώ ο Πάνδαρος υπογράφει την καταδίκη του. Ορκίζεται πως από τούδε και στο εξής δεν πρόκειται να χρησιμοποιήσει το τόξο που του είχε δώσει ο Απόλλων. Το θεωρεί ένα άχρηστο δώρο, ένα μισητό αντικείμενο.

Μόνο και μόνο επειδή επέζησαν δύο από τους ήρωες που χτύπησε με τα βέλη του, είναι βέβαιος πως ο Απόλλων τον ξεγέλασε. Ως εκ τούτου απορρίπτει το δώρο του Απόλλωνα. Θεωρεί τον Απόλλωνα ως έναν απατεώνα θεό που δίνει άχρηστα δώρα στους θνητούς.

Ως εκ τούτου αποφασίζει να κάνει το μοιραίο λάθος: Ξεκινάει μαζί με τον Αινεία για να αναμετρηθεί με τον Διομήδη όχι χρησιμοποιώντας το τόξο του Απόλλωνα αλλά πολεμώντας με συμβατικά μέσα.

Τη σκηνή την περιγράφει έτσι ο Όμηρος:

Καὶ πρῶτος τοῦ Λυκάονος ὁ λαμπρὸς γόνος εἶπε:
«῏Ω γόνε σιδηρόκαρδε τοῦ θαυμαστοῦ Τυδέως,
τὸ γοργὸ βέλος τὸ πικρὸ δὲν σ’ ἔριξε· καὶ τώρα
μὲ τὸ κοντάρι δοκιμὴν θὰ κάμω, ἂν σ’ ἐπιτύχω».
Εἶπε καὶ τὸ μακρόσκιον κοντάρι σφενδονίζει      
καὶ τὴν ἀσπίδα τρύπησε τοῦ Διομήδη πέρα
ἡ χάλκιν’ ἄκρη κι ἔφθασε τὸν θώρακα νὰ ἐγγίξη
κι ἐφώναξεν ὁ Πάνδαρος μακρὰν νὰ τὸν ἀκούσουν:
«Εἰς τὸ λαγγόνι περαστὰ σὲ λάβωσα· καὶ ὀλίγην
ἔχεις ζωήν· καὶ καύχημα σ’ ἐμὲ ἔδωκες μεγάλο».
Καὶ ἀτρόμητος τοῦ ἀπάντησεν ὁ δυνατὸς Διομήδης:
«῎Εσφαλες, δὲν μ’ ἐπέτυχες· ἀλλὰ δὲν θὰ ἡσυχάστε,
πρὶν πέση ἀπὸ τοὺς δύο σας ὁ ἕνας καὶ χορτάσω
στὸ αἷμα τὸν ἀδάμαστον πολεμιστὴν τὸν Ἄρη».
Ρίχνει τ’ ἀκόντι· κι ἡ Ἀθηνᾶ τ’ ὁδήγησε στὴν μύτην,      
σιμὰ στὸ μάτι· καὶ ὁ σκληρὸς χαλκὸς τὰ λευκὰ δόντια
τοῦ πέρασε καὶ τοῦ ᾽κοψε τὴ γλώσσαν εἰς τὴ ρίζα,
κι ἡ χάλκιν’ ἄκρη κάτωθεν ἐφάνη ἀπ’ τὸ πηγούνι.
Πέφτει ἀπ’ τ’ ἁμάξι καὶ βροντοῦν ἐπάνω τ’ ἄρματά του
τὰ εὔμορφα καὶ ὁλόλαμπρα καὶ ἀνάμερα ἀπὸ φόβον
συρθῆκαν τὰ γοργ’ ἄλογα· κι ἐκεῖνος ἐνεκρώθη.

Αυτό ήταν το πικρό τέλος του τοξοβόλου Πάνδαρου, καλέ μου αναγνώστη, και αναλογιζόμενος την μικρή-πικρή ιστορία του μου 'ρχεται να γράψω μια μπαλάντα για τον νεαρό τοξοβόλο Πάνδαρο, ο οποίος δεν κατάλαβε -ή ίσως κατάλαβε όταν ήταν πλέον αργά- για ποιό λόγο δίνονται στους θνητούς τα δώρα των θεών.

ΕΡΧΟΝΤΑΙ ΟΙ ΕΠΕΝΔΥΣΕΙΣ!!!

Αν η είδηση επαληθευτεί, θα πρόκειται για συγκλονιστικά θετική εξέλιξη!!!

Σύμφωνα με -ανεπιβεβαίωτες προς το παρόν- πληροφορίες, μεγάλα ονόματα του Χόλιγουντ θα πάρουν μέρος στη νέα κινηματογραφική υπερπαραγωγή "Το εξπρές του μεσονυκτίου Νο 2", κινηματογραφική υπερπαραγωγή η οποία (όπως ήταν  αναμενόμενο μετά τις τελευταίες εξελίξεις) θα γυριστεί εξ ολοκλήρου στην Ελλάδα!!!
Εκτός των άλλων, οι πληροφορίες λένε πως θα υπάρξουν και αμέτρητες ελληνικές συμμετοχές στην ταινία, όχι όμως σε ρόλο γλάστρας αλλά σε ρόλο ζαρντινιέρας.

Αναμφίβολα, πρόκειται για μια σαφή ένδειξη του ότι -ύστερα από τις τελευταίες εξελίξεις- η εξωτική Ελλάδα αρχίζει και πάλι να μπαίνει στο επίκεντρο του παγκόσμιου ενδιαφέροντος.

 Όπως ήταν και στα χρόνια της χούντας, δηλαδή. 

ΤΑ ΠΑΝΙΣΧΥΡΑ ΔΕΣΜΑ

Με το συμπάθειο δηλαδή, αλλά αν το καλοεξετάσεις, το ηθικό δίδαγμα της φωτογραφίας μπορεί και να σε αφορά προσωπικά, ω, ευγενέστατε αναγνώστα.

ΟΜΗΡΙΚΕΣ ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ -15

“Τί πάλε μέσα στὰ βουνὰ μόνος γυρνᾶς, καημένε,
τοῦ τόπου ἀνήξερος; Ἐκεῖ, μὲς στοὺς βαθιοὺς κρυψῶνες,
τῆς Κίρκης, οἱ συντρόφοι σου σὰ χοῖροι εἶναι κλεισμένοι.
Ἢ μήπως ἔρχεσαι νὰ μπῆς καὶ νὰ τοὺς λευτερώσης;
Μὰ δὲ θὰ ξαναβγῆς, θαρρῶ, παρὰ κι ἐσὺ θὰ μείνης.
Ἐγὼ ὅμως θέλω ἀπὸ κακὸ νὰ σὲ γλυτώσω τέτοιο.
Νά· ἔμπα μ' ἐτοῦτο τὸ καλὸ βοτάνι στὰ παλάτια
τῆς Κίρκης, κι ἀπὸ τὴν κακὴ θὰ σὲ φυλάη τὴν ὥρα.
Ὅλες τὶς μαῦρες τέχνες της θὰ σοῦ τὶς πῶ ἐγὼ τώρα.
Χυλὸ θὰ φτιάξη, καὶ κακὸ βοτάνι θὰ τοῦ σμίξη,
μὰ τὸ καλὸ βοτάνι ποὺ σοῦ δίνω, δὲ θ' ἀφήση
νὰ πιάσουνε τὰ μάγια της· τώρ' ἂς σοῦ πῶ καὶ τ' ἄλλα.
Ἅμα ἔρθη ἡ Κίρκη μὲ μακρὺ ραβδὶ νὰ σὲ βαρέση,
ἀπ' τὸ πλευρό σου τράβα ἐσὺ τὸ κοφτερὸ σπαθί σου,
καὶ ρίξου της σὰ νὰ ζητᾶς μ' αὐτὸ νὰ τὴ σπαράξης,
Θὰ φοβηθῆ, καὶ θὰ σοῦ πῆ μαζί της νὰ πλαγιάσης.
Τότες ἐσὺ μὴν ἀρνηθῆς μὲ τὴ θεὰ νὰ σμίξης,
κι ἔτσι νὰ σὲ καλονοιαστῆ, νὰ λύση καὶ τοὺς ἄλλους.
Μὰ πρῶτα ἂς κάμη τῶν θεῶν τὸν ὅρκο τὸ μεγάλο,
πὼς δὲ θὰ βάλη ἄλλο κακὸ στὸ νοῦ της, νὰ μὴν τύχη
κι ἄμα σὲ δῆ γυμνό, ἀντρειὰ καὶ δύναμη σοῦ πάρη.”
Εἶπε, καὶ τράβηξε ἀπ' τὴ γῆς ὁ Ἀργοφονιὰς βοτάνι
καὶ δίνοντάς το μοῦ 'δειξε τὸ κάθε φυσικό του.
Ἡ ρίζα του κατάμαυρη, τὸ λούλουδο σὰ γάλα,
μῶλυ τὸ λὲν οἱ ἀθάνατοι, καὶ δὲν τὸ ξερριζώνει
ἄνθρωπος εὔκολα· οἱ θεοὶ μποροῦν ὅμως τὰ πάντα.

Ομήρου Οδύσσεια, ραψωδία κ, καλέ μου αναγνώστη.
Όπως καταλαβαίνεις, το ζουμί του όλου αποσπάσματος μοιάζει να είναι το μαγικό φυτό, το μαγικό βοτάνι,  το "μώλυ".
Το "εσθλόν φάρμακον" που λέει κι ο Όμηρος.

Ε, λοιπόν, όπως υποψιάζεσαι, καλέ μου αναγνώστη, στο πέρασμα των αιώνων πολύ μελάνι έχει χυθεί, χιλιάδες φυτά έχουν ξεριζωθεί και μελετηθεί από φαρμακολόγους, χημικούς, ομηριστές, ιατρούς, μάγους, αποκρυφιστές και λοιπούς σοβαρούς και ασόβαρους, στα πλαίσια της αναζήτησης του "εσθλού φαρμάκου" - δηλαδή του φυτού "μώλυ".

Όπου επειδή στην παγκόσμια βιβλιογραφία η λέξη "μώλυ" αναφέρεται μόνο στο συγκεκριμένο απόσπασμα της Οδύσσειας, που να πάρει η ευχή δεν ξέρουμε καν πως είναι η γενική της λέξης:
Το μώλυ του μώλυ? Ο μώλυς του μώλεως? Ξερωγώ, το μώλυ του μωλέου?
Η λέξη δεν ξαναεμφανίζεται σε καμία άλλη αξιόπιστη πηγή -πολύ δε περισσότερο το φυτό.
Ουδείς γνωρίζει τη λέξη (μόνο οι θεοί) και ουδείς γνωρίζει το φυτό (επίσης μόνο οι θεοί).

Όμως αν και ουδείς γνωρίζει, χιλιάδες ενδιαφερόμενοι το έχουν αναζητήσει μέσα στο πέρασμα των αιώνων -και βεβαίως έχουν φτάσει σε εξίσου χιλιάδες αντιφατικά συμπεράσματα.

(Μικρός κατάλογος των συμπερασμάτων τους, εδώ και για τα αγγλομαθή συντρόφια, εδώ).



Για να μη σου βάζω ιδέες λοιπόν και για να μην πάρεις τα όρη τα βουνά και τα φαράγγια αναζητώντας το "εσθλόν φάρμακον" με το κωδικό όνομα "μώλυ", να σου εξηγήσω κάτι βασικό:

Ο Όμηρος όταν θέλει να είναι συγκεκριμένος στις πληροφορίες που μας δίνει, είναι και παραείναι συγκεκριμένος (τα έχουμε ξαναπεί αυτά).
Στο συγκεκριμένο απόσπασμα επιλέγει συνειδητά να είναι μη-συγκεκριμένος, περιπλέκοντας εντελώς το πράγμα, λέγοντας "οι αθάνατοι θεοί το συγκεκριμένο φυτό το λένε μώλυ", ενώ κάλλιστα θα μπορούσε να πει κάτι σε στυλ
"οι αθάνατοι θεοί το συγκεκριμένο φυτό το λένε μώλυ
και οι θνητοί το λένε ξερωγώ μανδραγόρα ή ντατουρα ή καναβουριά"
ή κάτι τέτοιο.

Το έχει ξανακάνει σε άλλες περιπτώσεις, για παράδειγμα σχετικά με το όνομα ενός ποταμού, του ποταμού Σκάμανδρου...
"Ἡφαίστοιο μέγας ποταμὸς βαθυδίνης,
ὃν Ξάνθον καλέουσι θεοί, ἄνδρες δὲ Σκάμανδρον".
Εδώ, ο Όμηρος είναι σαφέστατος: Το ποτάμι είναι του Ηφαίστου, είναι μεγάλο και βαθύ και οι θεοί το λένε Ξάνθο, ενώ οι άνθρωποι το λένε Σκάμανδρο.
Ομήρου Ιλιάδα, ραψωδία Υ, στίχος 74.
Άμα πας στην περιοχή και το ψάξεις, θα το βρεις το ποτάμι. Κι επειδή είναι ιερό ποτάμι του Ηφαίστου, καλό είναι να ξέρεις και το όνομα με το οποίο το γνωρίζει ο Ήφαιστος just  in case που θα θελήσεις να κάνεις καμιά προσφορά ας πούμε -να συννενοηθείς με τον Ήφαιστο, ας πούμε.

Ήθελε λοιπόν ο Όμηρος να είναι συγκεκριμένος σχετικά με το ποτάμι, και παράλληλα ήθελε να μάθουμε μια λέξη από το λεξιλόγιο των θεών.

Αντίθετα, θέλησε να είναι παντελώς μη-συγκεκριμένος σχετικά με το "εσθλόν φάρμακον", ως εκ τούτου αρκείται να πει ότι το φυτό ξεριζώνεται δύσκολα από άνθρωπο, έχει μαύρη ρίζα και άσπρα λουλούδια και λέγεται "μώλυ" στη γλώσσα των θεών.

Άρμεγε λαγούς και κούρευε χελώνες δηλαδή:
Αμέτρητα είναι γύρω μας τα φυτά που θα μπορούσε να αποκαλούνται "μώλυ" από τους θεούς, κι άντε εσύ να βρεις το σωστό.
Αλλά ακόμα κι αν το βρεις, είναι εξαιρετικά απίθανο να βρεθείς ποτέ σε θέση που θα σε κάνει να διαπιστώσεις ότι όντως πρόκειται γι' αυτό το φυτό: Πόσες φορές στη ζωή σου θα βρεθείς αντιμέτωπος με μια θεά που θα σου δώσει τα μαγικά της βοτάνια κλπ κλπ ώστε εσύ να χρησιμοποιήσεις το "μώλυ" που ενδεχομένως έχεις βρει, κι έτσι να είσαι σίγουρος ότι όντως βρήκες το μώλυ και όχι ξερωγώ απλώς ένα φυτό για να φτάχνεις αρωματικά αφεψήματα τις κρύες νύχτες του χειμώνα?

Αλλά ακόμα κι έτσι, λέει πουθενά ότι το "μώλυ" είναι από μόνο του κανένα μαγικό φυτό?
Όχι.
Απλώς λέει ότι θα λειτουργήσει ως αντίδοτο στα συγκεκριμένα βοτάνια της συγκεκριμένης θεάς. Αν η θεά αλλάξει βοτάνια, τότε το "μώλυ" ίσως να μην αποτελέσει εγγύηση.

Όταν λοιπόν βρίσκεσαι μπροστά στο απόσπασμα αυτό της Οδύσσειας, δείξε φρόνηση και μη σπαζοκεφαλιάζεις για το μώλυ.

Απλώς ακολούθησε πιστά την άλλη οδηγία του Ομήρου... Εκείνη την οδηγία που έχει σκεπαστεί κάτω από τα κλαδιά του "μώλυ", δηλαδή την σαφή (απολύτως σαφή) οδηγία που λέει πως:


μὴν ἀρνηθῆς μὲ τὴ θεὰ νὰ σμίξης,
...
Μὰ πρῶτα ἂς κάμη τῶν θεῶν τὸν ὅρκο τὸ μεγάλο,
πὼς δὲ θὰ βάλη ἄλλο κακὸ στὸ νοῦ της, νὰ μὴν τύχη
κι ἄμα σὲ δῆ γυμνό, ἀντρειὰ καὶ δύναμη σοῦ πάρη.

Σαφής είναι η οδηγία. Σαφής και -δεδομένου ότι ζούμε σε έναν κόσμο πλήρη θεών- είναι και χρήσιμη οδηγία. Μην κοιτάς που είναι κρυμμένη κάτω από τις φυλλωσιές του μώλυ. 

Στο στρατό, το φαινόμενο λέγεται παραλλαγή.

Είπαμε, ο Όμηρος είναι πάντοτε σαφής. Κάθε φορά που φαίνεται ασαφής, ψάχνε λίγο κάτω από την ασάφεια και θα βρεις φανερότατη τη σαφήνεια.
Εν προκειμένω, η σαφήνεια δεν αφορά το φυτό, αλλά τη λεβεντιά σου.
Τη δυνατότητά σου δηλαδή, να τραγουδάς αγέρωχος: