Π.Χ. ΕΛ.ΤΑ., Η.Λ.Π.Α.Π., Η.Σ.Α.Π., Ο.Σ.Ε., Ο.Γ.Α. και Φ.Κ.Ε Ε.Π.Ε., Ο.Ε., Α.Ε., Υ.Π.Π.Ε., ΚΟΥΠΛΕ Δ.Ε.Η., ΠΑ.ΣΟ.Κ., Κ.Α.Π.Η., Ο.Τ.Ε., ΚΥ.ΣΥΜ., ΚΥ.Σ.Ε.Α., Γ.Ε.Ε.Θ.Α., Γ.Ε.Σ., Κ.Κ.Ε., ΣΕ.ΛΕ.ΤΕ., Κ.Α.Τ.Ε.E Α.Τ.Α., Α.Τ.Ε., Ε.Τ.Β.Α., Ε.Τ.Ε., Ο.Ο.Σ.Α., Κ.Θ.Β.Ε., ΠΕΡ.ΠΑ, ΕΛ.ΚΕ.ΠΑ., ΠΑΡΚ.ΚΕ., Π.Α.Ε., ΚΟΥΠΛΕ Δ.Ε.Η., ΠΑ.ΣΟ.Κ., Κ.Α.Π.Η., Ο.Τ.Ε., ΚΥ.ΣΥΜ., ΚΥ.Σ.Ε.Α., Γ.Ε.Ε.Θ.Α., Γ.Ε.Σ., Κ.Κ.Ε., ΣΕ.ΛΕ.ΤΕ., Κ.Α.Τ.Ε.Ε Ε.ΔΗ.Κ., Ε.Ρ.Ε., Ε.Ν.Ε.Π., Ν.Δ., Κ.Κ.Ε. (μ-λ), Ε.Ι.Ν.Α.Π., ΕΣ.Υ., Γ.Σ.Ε.Ε., Δ.Σ., ΖΟΥΛΟΥ Δ.Ε.Η., ΠΑ.ΣΟ.Κ., Κ.Α.Π.Η., Ο.Τ.Ε., ΚΥ.ΣΥΜ., ΚΥ.Σ.Ε.Α., Γ.Ε.Ε.Θ.Α., Γ.Ε.Σ., Κ.Κ.Ε., ΣΕ.ΛΕ.ΤΕ., Κ.Α.Τ.Ε.Ε Θα πάρω σιδερόβεργα παναγιά μου, βρε θα πάρω σιδερόβεργα, μολότοφ κι αλυσίδες και θα τα κάνω βίδες μολότοφ κι αλυσίδες και θα τα κάνω βίδες Θα πάω στον Καραμπελιά παναγιά μου,θα πάω στον Καραμπελιά που 'χει λεβέντες νέους αναρχικούς κι ωραίους, που 'χει λεβέντες νέους αναρχικούς κι ωραίους
Τελικά, καλέ μου αναγνώστη, από το 1986 το μόνο που έχει αλλάξει είναι το ότι ο Καραμπελιάς πλέον, ναι μεν έχει λεβέντες νέους αλλά δεν έχει αναρχικούς κι ωραίους. Ως προς αυτό το τελευταίο, έχει αντικατασταθεί από άλλους -πράγμα που αποδεικνύει πως η ζωή εξελίσσεται, ειδικά αν συνυπολογιστεί το γεγονός πως μερικά αρκτικόλεξα πολικού ψύχους είτε έχουν καταργηθεί είτε έχουν τροποποιηθεί.
Διίστανται οι απόψεις γύρω από το τι εικονίζεται στη συγκεκριμένη φωτο.
Μερικοί ισχυρίζονται πως βλέπουν Δωριείς
να χαιρετούν ελληνοπρεπώς με άψογο δωρικό χαιρετισμό.
Άλλοι βλέπουν Ρωμαίους σε άψογο ρωμαϊκό-ηλιακό χαιρετισμό.
Άλλοι, (ίσως κι εγώ), βλέπουν αντιρατσιστές έτοιμους να πολεμήσουν
και να εξαφανίσουν τους ρατσιστές της γειτονιάς τους.
Άλλοι, επαγγελματίες αντιρατσιστές, βλέπουν το ακριβώς αντίθετο:
φανατικούς αιμοβόρους αντιεβραίους ρατσιστές.
Άλλοι απλώς παθαίνουν κλακάζ, με το σκεπτικό πως
όσοι χαιρετούν ή ορκίζονται έτσι, είναι ποδοσφαιριστές
και λέγονται Κατίδης.
Το ζήτημα είναι ότι αυτή η φωτογραφία έχει βάλει σε βαθύ προβληματισμό
στρατιές ολάκερες αγνόν χρησσαβγητόν,
οι οποίοι έχουν αρχίσει να αναρωτιούνται αν, άραγε,
θα είναι τόσο κακό να γίνει η Αθήνα Ισλμαμαμπάντ
και αν άραγε υπάρχουν περιθώρια συνεργασίας
με μαυρούκους μουσουλμάνους ελληνοπρεπώς χαιρετούντες Δωριείς
-ή έστω Ρωμαίους.
Μάρτυρας ενός «θαύματος» έγινε ο κυβερνητικός εκπρόσωπος και υφυπουργός παρά τω πρωθυπουργώ Σίμος Κεδίκογλου, όταν προσκυνώντας την εικόνα της Παναγίας «Αξιον Εστί» στον Ιερό Ναό του Πρωτάτου στο Αγιο Ορος διαπίστωσε ότι ευωδιάζει, όπως κατέγραψε το «Αγιορείτικο Βήμα» στην κάμερα. Να υπενθυμίσουμε ότι κ. Κεδίκογλου το διήμερο της 25 Μαρτίου επισκέφθηκε την Αθωνική πολιτεία συνοδευόμενος από στελέχη του κρατικού μηχανισμού. Η εικόνα της Παναγίας ευωδιάζει εδώ και τρεις ημέρες, συμπλήρωσε αμέσως μετά τη διαπίστωση από τον κ. Κεδίκογλου, Αγιορείτης μοναχός.
Και ναι, κυκλοφορεί ως λογοπαίγνιο
όμως είναι πέρα για πέρα αληθινό:
Η επανάσταση του 1821 πέτυχε ό,τι πέτυχε
ακριβώς επειδή είχε (και παρα-είχε) plan B.
Ήτοι το plan A ήταν το "ελευθερία" και το plan B ήτο ο "θάνατος".
Θα μου πεις βέβαια ότι σιγά τα ωά, διότι εδώ έχουμε να κάνουμε με αποχαυνωμένα καταναλωτικά ζωντόβολα φελάχων και φελλών πεπιεσμένων μεταξύ ΝΔ, ναζί και συριζαίων -ήτοι προκόψαμε, τα πιάσαμε τα λεφτά μας.
Αλλά θα ήθελα να σε δω τι θα έλεγες αν τύχαινε να κάνεις καμιά περιοδεία στη Ρούμελη και στο Μωριά του 1819, ας πούμε.
Τα ίδια που μου λες τώρα θα μου έλεγες και τότε, τώρα όμως ξέρεις ότι ήδη εκείνη την εποχή το πράμα σιγοψηνότανε κρυμμένο μέσα στην αφανή γάστρα της ιστορίας -όπως γίνεται πάντα δηλαδή, γιατί αλλιώτικα πλακώνουν οι μπάτσοι και τελειώνουν όλα άδοξα.
Οπότε άσε τα πλάνα και τ' αεροπλάνα και μη μου βιάζεσαι (στις μέρες μας το ρήμα "βιάζομαι" έχει διφορούμενη έννοια), και μην απελπίζεσαι και μην απολεπίζεσαι και δε θ' αργήσει -κι όπως πάντα, όταν έρθει δεν θα μοιάζει με αυτό που περιμένεις, διότι ο κόσμος που ζούμε -αχ!- διαφέρει από τον κόσμο που έχουμε μέσα στη γκεφάλα μας -περισσότερο ομοιάζει στον κόσμο που έχει ο έτσι, ο από πάνω, στην κεφάλα του.
Πάντα έτσι συμβαίνει, αλλά δεν είναι και τόσο κακό, αν το σκεφτείς: Σε αναγκάζει να έχεις και plan B.
Κι αν μου πεις, καλέ μου αντιγερμανέ και αντιευρωπαίε αναγνώστη, ότι ακόμα και μετά από αυτό συνεχίζει να φταίει γι όλα η Μέρκελ και εσύ συνεχίζεις να μην έχεις πάρει χαμπάρι τη μυρωδιά του αίματος που ετοιμάζεται να χυθεί, ε, τότε σου εύχομαι να συνεχίσεις τον ύπνο σου και καλώς να τον δεχτείς τον λεγάμενο.
Οσονούπω κυκλοφορεί και σε συσκευασία σωτήρα.
Μόλις διάβασα ένα πολύ χρήσιμο κείμενο του Δ. Καζάκη σχετικά με τα τεκταινόμενα στην Κύπρο. Ένα κείμενο που εξηγεί πολλά από τα κενά που υπάρχουν στην εικόνα του όλου ζητήματος.
Διότι καλά είναι να λέμε "επιτέλους, βρέθηκαν κάποιοι Κύπριοι βουλευτές να ξελασπώσουν την τιμή του ελληνισμού", αλλά μερικές φορές τα πράγματα δεν είναι έτσι μονοδιάστατα.
Μερικά ενδεικτικά αποσπάσματα από το κείμενο του Καζάκη:
Οι Ευρωπαίοι και κυρίως οι Γερμανοί γνώριζαν πολύ καλά ότι ένα τραπεζικό σύστημα που εμφανίζει περί τα 68 δις ευρώ καταθετική βάση, εκ των οποίων πάνω από τα 26 δις ευρώ είναι των νοικοκυριών που κατοικούν στο νησί, είναι αδύνατον να καταρρεύσει, είναι αδύνατον να έχει ανάγκη για έκτακτη χρηματοδότηση. Εκτός κι αν οι καταθέσεις είναι απλές εγγραφές, δηλαδή φούμαρα.(...)
Καταρχάς για να το ξεκαθαρίσουμε, το όλο παιχνίδι που παίζεται είναι στημένο και από τις δυο πλευρές. Τόσο από την σκοπιά της Ευρωζώνης, όσο και από τη σκοπιά των Κυπρίων κυβερνητών. Το πρόβλημα της Κύπρου προέκυψε όχι λόγω μεγάλης κρίσης στην οικονομία της Κύπρου. Η οικονομία της Κύπρου δεν είναι από τις χειρότερες περιπτώσεις, ούτε ήταν στο χείλος της χρεωκοπίας. Το πρόβλημα της Κύπρου προέκυψε από τις τράπεζές της. Πρωτίστως από την Τράπεζα της Κύπρου και την Λαϊκή, πρώην Μαρφίν. Πώς γίνεται να καταρρεύσουν δυο τραπεζικοί κολοσσοί όταν οι καταθέσεις, η καταθετική βάση που δηλώνουν είναι σχεδόν 2 φορές του ΑΕΠ της Κύπρου; Μόνο στην περίπτωση που οι τραπεζίτες κατασπατάλησαν τα χρήματα των καταθέσεων σε μαύρα δάνεια και χορηγήσεις, σε επενδύσεις κερδοσκοπίας και ευκαιρίας και σε λεηλασία γενικά. Αυτό ακριβώς συνέβη με τις Κυπριακές τράπεζες. Οι τραπεζίτες, ή μεγαλοκαρχαρίες που το έπαιζαν εθνικοί επενδυτές και μεγαλοπαράγοντες της οικονομίας λεηλάτησαν κυριολεκτικά διαμέσου των τραπεζών τους το χρήμα που υπήρχε σ’ αυτές – κυρίως σε καταθέσεις – μαζί με τα πολιτικά κόμματα και τις κυβερνήσεις Ελλάδας και Κύπρου. Σήμερα οι καταθέσεις αυτών των τραπεζών υπάρχουν μόνο σε κομματικά ταμεία, λογαριασμούς παράκτιων εταιρειών ανά τον κόσμο, σε ομόλογα και παράγωγα του εξωτερικού και σε άλλες σκιώδεις τραπεζικές επενδύσεις κρυμμένες στις διεθνείς αγορές κεφαλαίου.(...)
Αυτοί που πρέπει να κλαίνε είναι τα νοικοκυριά. Οι δικές τους καταθέσεις έχουν μπει στον ντορβά. Έτσι οι πολιτικοί της Κύπρου, συνεπικουρούμενοι από τους «δικούς μας» που ξαφνικά βγήκαν να γιορτάσουν την «εθνική επιτυχία» των Κυπρίων, το «μεγάλο όχι» του Ελληνισμού και του Κυπριακού λαού, πουλάνε ψεύτικο πατριωτισμό για να συγκαλύψουν την μεγάλη ληστεία των καταθέσεων και κυρίως των λαϊκών αποταμιεύσεων. Ο εκβιασμός είναι απλός: προκειμένου να είμαστε σε θέση να σου αποδώσουμε τις αποταμιεύσεις σου, θα πρέπει το ευρωσύστημα να μας χρηματοδοτεί. Και για να μας χρηματοδοτεί, θα πρέπει να χαιρετήσουν οι εργαζόμενοι τα εργατικά τους δικαιώματα, να χαιρετίσουν τα ασφαλιστικά ταμεία, να πουν μπάι-μπάι στις αμοιβές τους και να αγκαλιαστούν με την μιζέρια, την ανεργία και την εξαθλίωση. Και μιας θα πρέπει οι Κύπριοι εργαζόμενοι, ο απλός λαός να τα δώσει όλα, ας πάει και το παλιάμπελο, δηλαδή το ίδιο το νησί τους το οποίο θα μεταβληθεί σε προτεκτοράτο χειρότερο από την εποχή της Αγγλικής κατοχής.
Θέλει προσοχή το πράγμα, θέλει μάτια ανοιχτά και -βεβαίως- δεν θέλει αυταπάτες σχετικά με το ρόλο ανθρώπων, θεσμών και καταστάσεων.
Βεβαίως και τάσσομαι αναφανδόν υπέρ της ανακύκλωσης, όμως κάτι τέτοιες εικόνες με κάνουν να το ξανασκέφτομαι: Βρε μήπως και ήταν πιο καλά παλιότερα, που τα σκουπίδια κατέληγαν στον σκουπιδότοπο -και τέρμα?
Διότι από την ανακύκλωση τέτοιων εντελώς σάπιων υλικών, ένας θεός (απ' όλους) μόνο ξέρει (αν ξέρει κι αυτός) τι τέρας μπορεί να προκύψει και πάλι (συμφώνως προς το διαχρονικόν ερώτημα -που πλέον απασχολεί και τους Κυπρίους αδελφούς μας).
"Κι αν έφυγες κι αν έκλαψα
να σ' αγαπώ δεν έπαψα!
Το χέρι σου το έκοψα
να το 'χω σουβενίρ!
..........................
Τώρα το χέρι σου κρατάω αλλά όμως
δεν είν' το ίδιο. Δεν υπάρχεις πια εσύ!
Λείπει -αλίμονο- ο άσπρος σου ο ώμος.
Και ο λαιμός σου. Κι η παλάμη σου η μισή".
Τι να πω...
Έχουν ανησυχητικά αυξηθεί οι ανώμαλοι...
Διότι πως αλλιώς αν όχι ανώμαλους θα ονομάσω εκείνους που πήγαν κι έκλεψαν το χέρι του αποθανόντος?
Ας ελπίσουμε ότι θα το επιστρέψουν σύντομα!
Και, ας κάνουμε ό,τι μπορούμε προς αυτή την κατεύθυνση, ήτοι προς την κατεύθυνση του να τους πείσουμε να επιστρέψουν το χέρι το οποίο παρανόμως έχουν οικειοποιηθεί!
Κλείνω με ένα ταιριαστό τραγούδι απ' τα παλιά:
Νοστράδαμος, "Δως μου το χέρι σου"
Προς τον Υπουργό Παιδείας και Θρησκευμάτων, Πολιτισμού και Αθλητισμού κ. Κωνσταντίνο Αρβανιτόπουλο, Διά της Διεύθυνσης του 2ου Δημοτικού σχολείου Γουμένισσας Κιλκίς.
Γουμένισσα, 27/02/2013
Θέμα: Εξωσχολικά θεάματα και εκδηλώσεις σε δημοτικά σχολεία
Αξιότιμε κ. Υπουργέ,
Θέμα της παρούσας επιστολής είναι οι απαράδεκτες και αντιορθόδοξες εκδηλώσεις στις οποίες συμμετέχουν τα σχολεία μας ή λαμβάνουν χώρα μέσα σ’ αυτά.
Συγκεκριμένα, οι επισκέψεις σε παντός είδους θεατρικές παραστάσεις και η διενέργεια αποκριάτικων εκδηλώσεων ,«πάρτι», έρχονται σε πλήρη αντίθεση με τα «πιστεύω» της πλειοψηφίας των Ελλήνων μαθητών και μαθητριών και δεν έχουν καμία θέση στο χώρο του σχολείου.
Όπως γνωρίζετε, το Σύνταγμα της χώρας μας έχει ψηφιστεί στο όνομα της Αγίας και Ομοουσίου και Αδιαιρέτου Τριάδος. Αυτό σημαίνει ότι ως χριστιανοί ορθόδοξοι αλλά και ως πολίτες είμαστε υποχρεωμένοι να τηρούμε απαρασάλευτα τόσο τους ιερούς αποστολικούς και συνοδικούς κανόνες και τις ιερές παραδόσεις της Εκκλησίας μας (άρθρο 3, παρ. 1) όσο και τους νόμους που συμφωνούν με το Σύνταγμα (άρθρο 120, παρ. 2). Επιπλέον ως εκπαιδευτικοί οφείλουμε να συμβάλλουμε στην ανάπτυξη της θρησκευτικής συνείδησης των μαθητών μας (άρθρο 16, παρ. 2).
Έτσι, λοιπόν, σύμφωνα με τον ΝΑ΄ κανόνα της ΣΤ΄ Οικουμενικής Συνόδου και τον ΜΓ΄ αποστολικό κανόνα (Διαταγή Βιβλ. Η΄, κεφ. ΛΖ΄) αφορίζεται , δηλαδή αποκόπτεται από το σώμα της Εκκλησίας, όποιος βλέπει ή κάνει θέατρα. Επίσης, σύμφωνα με τον ΞΒ΄ κανόνα της ΣΤ΄ Οικουμενικής Συνόδου, όποιος συμμετέχει σε καρναβαλικές εκδηλώσεις (κατάλοιπα των βακχικών-διονυσιακών και άρα ειδωλολατρικών εκδηλώσεων), έστω και μόνο ως θεατής, αφορίζεται, ενώ το 1957 η Ιερά Σύνοδος της Ελλάδας με εγκύκλιό της στηλιτεύει αυτές τις εκδηλώσεις και παρακαλεί τα τέκνα της ν’ απέχουν απ’ αυτές.
Με βάση τα παραπάνω συνάγεται το συμπέρασμα ότι τέτοιου είδους εκδηλώσεις πρέπει ν’ αποκλειστούν από τη ζωή του ελληνικού ορθόδοξου σχολείου.
Ευελπιστώ ότι θα επιληφθείτε άμεσα του θέματος και θα λάβετε τα απαραίτητα μέτρα προς την εξάλειψή τους. Ευχαριστώ εκ των προτέρων για τη θετική σας ανταπόκριση.
Σας γνωστοποιώ ότι η παρούσα επιστολή θα κοινοποιηθεί ,μέσω ηλεκτρονικού ταχυδρομείου, στην Ανώτατη Συνομοσπονδία γονέων-μαθητών Ελλάδας, στην Πανελλήνια Ένωση Γονέων, στην Επιτροπή Αιρέσεων της Ιεράς Συνόδου, σε γνωστά χριστιανικά ιστολόγια και στις Ιερές Μητροπόλεις της Ελλάδας.
Μετά τιμής και σεβασμού Η εκπαιδευτικός Παρασκευή Βέργου
Το αντέγραψα από εδώ -διότι τα πράγματα είναι σοβαρά, θεατρόφιλε αναγνώστη μου!
Όταν ήμουν μικρότερος, έμενα σ' ένα ισόγειο δίπλα σ' ένα κρεοπωλείο. Για κάποιο μυστήριο λόγο, ο ταχυδρόμος έριχνε στην πόρτα μου -και όχι στην πόρτα του κρεοπωλείου- την εφημερίδα "Η φωνή του κρεοπώλη".
Τελικά, αντί για τον ταχυδρόμο ήμουν εγώ που έφερνα την εφημερίδα στον καημένο τον κρεοπώλη που ήταν ο κανονικός παραλήπτης της, ωστόσο εν τω μεταξύ μαζί με τους υπόλοιπους φρίκους ρίχναμε το γέλιο της αρκούδας ηχοποιώντας το περιεχόμενο του τίτλου της εφημερίδας: "Η φωνή του κρεοπώλη".
Διότι η φωνή είναι κάτι ηχητικό, όπως και να το κάνουμε -και οι κρεοπώλες φημίζονται για τη μπάσα φωνή τους.
Όπως καταλαβαίνεις λοιπόν καλέ μου αναγνώστη, όταν λέμε "Η φωνή του δημότη" εννούμε κάτι ηχητικό. Προφορικό. Κάτι που ακούγεται, που λέγεται.
Όχι κάτι που γράφεται.
Αν εννούσαμε κάτι γραπτό, θα λέγαμε ξερωγώ "Το μπλοκάκι του δημότη" ή μαθές "Το μπακαλοτέφτερο του δημότη" ή ρε παιδί μου "Η εφημερίδα του δημότη".
Είναι σαφές λοιπόν: Όταν λέμε "Η φωνή του δημότη" εννοούμε κάτι προφορικό.
Όταν λοιπόν εκδίδεται μια νέα εφημερίδα που λέγεται "Η φωνή του δημότη" και σε ένα σημείο της γράφει κάτι σε στυλ "Κάλυψη αναγκών σχολίων", αυτό κάλλιστα μπορεί να σημαίνει "Ψιτ, είμαστε μια νεο-εκδοθείσα εφημερίδα και έχουμε ανάγκη από σχόλια! Μπορείτε να μας καλύψετε?".
Κάτι σαν αγγελία για σχολιογράφους δηλαδή.
Όμως, η γραπτή (εν προκειμένω η έντυπη) απόδοση του προφορικού λόγου, μερικές φορές κρύβει εκπλήξεις. Εκπλήξεις δηλαδή, που κάνουν τον αναγνώστη του πρώτου φύλλου να περιμένει αγωνιωδώς το δεύτερο φύλλο, με την αγωνία του ανθρώπου που αναρωτιέται για την εξέλιξη στο ζήτημα των σχολίων.
Μέσ' από κύμα που με βουή πρός τη στεριά κυλιούνταν
προβάλλοντας, κολύμπαε μπρός, τη γής κοιτώντας, ίσως
και βρει ακρογιάλι απόμερο και κόρφο θαλασσένιο.
Μα σε ώριου στόμα ποταμού σαν ήρθε κολυμπώντας,
λαμπρός εκεί του φάνηκε κι απάνεμος ο τόπος,
με δίχως πέτρες. Τό ' νιωσε το ρέμα που κυλούσε,
κι αμέσως προσευχήθηκε μες στην ψυχή του κι είπε·
«Άκου με, βασιλιά καλέ, και παρακαλεστέ μου,
όποιος κι άν είσαι· σου έρχομαι και σου προσπέφτω εσένα
απ' τις φοβέρες φεύγοντας του Ποσειδώνα πέρα.
Ως κι οι αθάνατοι οι θεοί με σεβασμό τιμούνε
τον άντρα που πλανήθηκε και που 'ρχεται μπροστά τους·
έτσι κι εγώ στο γόνα σου προσπέφτω αποσταμένος.
Σπλαχνίσου με, και ικέτης σου παινιέμαι, βασιλιά μου.»
Κι αυτός το ρέμα κόβει ευτύς, και σταματάει το κύμα,
κι απλώνει ομπρός του σιγαλιά, και τόνε σώζει στο έβγα
του ποταμού· και λύγισε ο Δυσσέας τα γόνατά του,
και τ' αντρειωμένα χέρια του, κομμένος απ' το κύμα.
Οδύσσεια, ραψωδία ε, καλέ μου αναγνώστη. Προς το τέλος της ραψωδίας. Ο ναυαγός Οδυσσέας φτάνει στη χώρα των Φαιάκων.
Εδώ έχουμε μια ακόμη απόδειξη του ότι αφ' ενός ο Οδυσέας ήταν ένας πρωτόγονος, αφ' ετέρου ότι ο Όμηρος ήταν ένας πανηλίθιος:
Βλέπουμε τον Οδυσσέα να ικετεύει ένα ποτάμι και (άκουσον-άκουσον) να ονομάζει το ποτάμι "άνακτα", βασιλιά δηλαδή, να το συγκρίνει με τους "αθάνατους θεούς", και να δέεται προς το ποτάμι περιμένοντας πως το ποτάμι θα ανταποκριθεί στη δέησή του.
Από την άλλη, βλέπουμε τον Όμηρο να μας διαβεβαιώνει πως ναι, ο ποταμός ανταποκρίθηκε στην ικεσία του Οδυσσέα.
Το είχαν αυτό το ελάττωμα οι αρχαίοι Έλληνες: γούσταραν να θεοποιούν τα ποτάμια. Είχαν μάλιστα και γενεαλογία των ποταμών: Για παράδειγμα, πίστευαν πως ο Αχελώος ήταν γιος του Τιτάνα Ωκεανού και της Τιτανίδος Τηθύος. Ή, ξερωγώ για τον Ασωπό, η επικρατέστερη εκδοχή έλεγε πως είναι αδελφός του Αχελώου, γιός κι αυτός του Τιτάνα Ωκεανού και της Τιτανίδας Τηθύος.
Συγκεκριμένα πράγματα. Με ονοματεπώνυμο, όνομα πατρός και όνομα μητρός.
Καταλαβαίνεις... Γιος Τιτάνων, επομένως έχει θεϊκή καταγωγή, επομένως είναι θεός.
Πρωτόγονα πράγματα δηλαδή.
Διότι τι άλλο αν όχι πρωτογονισμός είναι το να πιστεύεις πως ένα ποτάμι έχει θεϊκή καταγωγή και ως εκ τούτου να το σέβεσαι ως θεό?
Ευτυχώς, σήμερα έχουμε ελευθερωθεί από κάτι τέτοιους πρωτογονισμούς. Επομένως, αναγνώστη μου, μη μασάς με τις βλακείες του Ομήρου.
Εσύ είσαι πολιτισμένος άνθρωπος.
Ως εκ τούτου, το πρέπον θα ήταν (αντί να διαβάζεις Όμηρο και να επηρεάζεσαι), να συμμετάσχεις στο παιχνίδι του πολιτισμού, μαζεύοντας όσο περισσότερους πόντους μπορείς:
*Αν σου περισσεύουν τίποτα σκουπίδια, πέτα τα στο ποτάμι. (10 πόντοι για κάθε φορά)
*Αν έχεις καμιά βιομηχανία ή βιοτεχνία που της περισσεύουν τίποτα χημικά απόβλητα, βιομηχανικά απόβλητα και τέτοια, ρίχτα στο ποτάμι (150 πόντοι για κάθε μήνα)
*Ακόμα καλύτερα αν ρίξεις στο ποτάμι πυρηνικά απόβλητα! 5.000 ολόκληροι πόντοι δικοί σου!
*Εναλλακτικά, μπορείς να μπαζώσεις το ποτάμι προκειμένου να κερδίσεις χώρο για να χτίσεις το τσαρδάκι σου! (200 πόντοι για κάθε τσαρδάκι)
*Αν ποτέ γίνεις υπουργός, μην αμελήσεις να εκτρέψεις το πρώτο ποτάμι που θα δεις μπροστά σου! 1.500 πόντοι θα γίνουν δικοί σου!
*Ακόμα καλύτερα, αν θάψεις ένα ποτάμι («Θάπτομεν τον Ιλισόν» ήταν το σλόγκαν των ελληναράδων της δικτατορίας του Μεταξά). Πάρε κι εσύ μερικούς τόνους πανέμορφη άσφαλτο και σκέπασε κι εσύ ένα ποτάμι, σβήνοντάς το από το χάρτη! Θα κερδίσεις 10.000 ολάκερους πόντους!
Ε, αν δεν μπορείς ή δεν τολμάς να κάνεις κάτι από (ή όλα μαζί) τα παραπάνω, τότε λυπάμαι.
Όμως ακόμα και τότε, μπορείς να κερδίζεις (μόλις) έναν πόντο το χρόνο.
Ο τρόπος είναι ο εξής:
Όταν βλέπεις άλλους γύρω σου να μολύνουν, να μπαζώνουν, να εκτρέπουν, να σκεπάζουν, να θάβουν, να μαστιγώνουν, να βιάζουν, να γαμάνε ένα ποτάμι, εσύ να το ρίχνεις στον ύπνο!
Τότε, σύμφωνα με την ενθαρρυντική φράση του Ηράκλειτου θα θεωρηθείς σαν εργάτης και συνεργός του όλου πράγματος, διότι είπαμε, ο Ηράκλειτος έλεγε για τους "καθεύδοντες" (για τους κοιμισμένους, δηλαδή) πως "εργάτες είναι και συνεργοί των εν τω κόσμω γενομένων".
Οπότε, δικαιωματικά ως εργάτης και συνεργός, θα πάρεις τον ένα πόντο σου εφόσον το ρίξεις στον ύπνο την ώρα που οι άλλοι ξεφτιλίζουν τα ποτάμια.
Όχι σαν τον κόπανο τον Οδυσσέα και το άλλο το χαϊβάνι τον Όμηρο, οι οποίοι σαν πρωτόγονοι που ήταν, θεωρούσαν τα ποτάμια ως θεούς.
Είπαμε, εσύ είσαι πολιτισμένος και η λογική σου πρέπει να είναι:
Δεν ξέρω αν το'χει η συγκεκριμένη ημερομηνία, καλέ μου αναγνώστη, όμως τείνω να πιστέψω πως πράγματι κάθε σοβαρός πολιτικός φορέας οφείλει να πρωτο-παρουσιάζεται στο κοινό την 3η του Μάρτη. Υποψιάζομαι δηλαδή ότι η wikipedia του μέλλοντος (ή ενδεχομένως η frikipaideia του μέλλοντος) θα αναφέρουν την 3η Μαρτίου ως ημέρα κατά την οποία έκαναν επίσημη πρεμιέρα οι πρωτοποριακοί πολιτικοί φορείς του πρελθόντος.
Σήμερα που η ιδρυτική διακήρυξη του νέου πολιτικού φορέα είναι πλέον γεγονός, θα ήθελα να εστιάσω σε ένα από τα σημεία της ιδρυτικής διακήρυξης: Στο σημείο εκείνο που αποτελεί μια εξαγγελία η οποία αν υλοποιηθεί, τότε θ' αλλάξουν πολλά στην ένδοξη πατρίδα μας!
Εννοώ το εξής σημείο:
Το ζήτημα των αεροψεκασμών, εξαφανισμένο σχεδόν από τα κανάλια του μνημονίου, συνιστά γενοκτονία κατά του ελληνικού πληθυσμού. Οι αεροψεκασμοί θα πρέπει να σταματήσουν άμεσα. Αυτοί που ψεκάζουν θα πρέπει να συλληφθούν και να λογοδοτήσουν στην ελληνική δικαιοσύνη και να να τιμωρηθούν για την εγκληματική τους δραστηριότητα.
Όλα δείχνουν δηλαδή ότι ο νέος πολιτικός φορέας έχει όλα τα προσόντα να αντιπροσωπεύσει επάξια το κοινό του!
Για να προστατεύσουν τον ηττημένο από ενδεχόμενη ψυχολογική κρίση και κατάρρευση, οι σοφοί ιδρυτές του εκτρελανσισμού φρόντισαν να οργανωθεί ως έννοια η παρολιγονικία. Τυπικά παραδείγματα παρολιγονικίας και παρολιγονικητών αποτελούν ο Λεωνίδας στις Θερμοπύλες, ο Σπάρτακος στη Ρώμη και ο Κωνσταντίνος Παλαιολόγος στην Άλωση της Κωνσταντινούπολης.
Έτσι ξεκίναγε η εισαγωγική αναφορά που έκανε το Μανιφέστο του Εκτρελανσισμού προκειμένου να γίνει κατανοητό το φαινόμενο της παρολιγονικίας.
Όπως παρατηρείς, καλέ μου αναγνώστη, ως πρώτο παράδειγμα παρολιγονικητού αναφέρεται ο Λεωνίδας ο Σπαρτιάτης.
Όμως...
Τι είναι άραγε αυτό που διαχωρίζει έναν νικητή από έναν παρολιγονικητή?
Την απάντηση σε αυτό το ερώτημα, φρονώ πως την δίδει ο Ιφικράτης Αμυράς (ναι, ο Ιφικράτης Αμυράς -και το εννοώ) σε ένα ε-ξαι-ρε-τι-κό του κείμενο το οποίο μόλις προχτές ανακάλυψα. Ένα κείμενο που έχει τον τίτλο "Η μάχη των Θερμοπυλών μόλις άρχισε".
Ανεπιφύλακτα προτείνω την ανάγνωσή του.
Το θεωρώ ένα από τα σοβαρότερα κείμενα που έχω διαβάσει τον τελευταίο χρόνο -και ΔΕΝ κάνω πλάκα.
Η μοναδική (ψιλο-μαύρη) πλάκα του όλου πράγματος, δεν έχει να κάνει με το ίδιο το κείμενο -το οποίο επαναλαμβάνω ότι το θεωρώ συγκλονιστικότατο και ευφυέστατο- αλλά έχει να κάνει με τα μέχρι στιγμής σχόλια κάτω από το κείμενο.
Τι τα θες τι τα γυρεύεις, καλέ μου αναγνώστη, η ζωή πριν από κάμποσες δεκαετίες είχε τα προσόντα να είναι απείρως ποιητικότερη, ακόμα και στις πιο μικρές της λεπτομέρειες.
Πάρε παράδειγμα τους τηλεφωνικούς αριθμούς:
Ήταν απλώς επταψήφιοι.
Πράγμα που είχε ως αποτέλεσμα να μπορούν να γράφονται άσματα όπως το θρυλικό 6868357 της Ραφαέλας...
... αλλά και το εξίσου θρυλικό 8674309 εκείνου εκεί του αμερικανακίου που δεν έχει σημασία αν λέγεται Tommy Tutone ή όχι.
Ενώ τώρα τι γίνεται σε ρωτάω: Άντε να κάτσεις εσύ να γράψεις άσμα που να περιλαμβάνει ας πούμε ως στίχο τον αριθμό ξερωγώ "δύο δέκα εξηνταπέντε εβδομηνταεννέα τρία εικοσι δύο" ή ξερωγώ "δύο δεκατέσσερα εφτά σαρανταέξι πεντακόσια εικοσιεννιά". Η, ακόμα χειρότερα, ξερωγώ να είναι κινητό το τηλέφωνο: "εξηνταεννέα ογδονταοχτώ τέσσερα εβδομήντα έξι εφτά ογδόντα δύο".
Δε γίνεται.
Πρέπει να το πάρουμε απόφαση:
Όσο περισσότερο αυξάνονται τα νούμερα, τόσο δυσκολότερα γράφονται στίχοι.
Α!!!!
Μιλώντας για νούμερα, δεν θα μπορούσα να αφήσω ασχολίαστη την επανεμφάνιση του 666.
Ο οποίος, λέει, αποθεώθηκε στο συνέδριο του ΠΑΣΟΚ από τα υπόλοιπα νούμερα που ήταν μαζεμένα εκεί.
Πράγμα που επιβεβαιώνει αυτό που έλεγα παραπάνω: Ότι, δηλαδή, στις μέρες μας έχουν αυξηθεί τα νούμερα, πράγμα που κάνει τη ζωή μας αφόρητα λιγότερο ποιητική.
Βέβαια, για έναν γνήσιο απόγονο του Ευκλείδη και του Πυθαγόρα, τα πολλά νούμερα -όσο κι ν συμβάλλουν στο ξενέρωμα κάθε υποτυπωδώς ευφυούς ανθρώπου ο οποίος συμβαίνει να μην είναι ούτε γυμνοσάλιαγκας ούτε κηφήνας ούτε τσιμπούρι της κοινωνίας- δεν μπορούν να αποτελέσουν παρά μόνο αιτία μαθηματικής αναζητήσεως απάντησης στο ερώτημα "μα καλά, πόσα μπορεί να έχουν μασήσει όλοι αυτοί οι κηφήνες για να υμνούν έτσι τον γελοιωδέστερο νεοέλληνα?".
Τι να σε πω αναγνώστη μου...
Διότι κι εγώ πολύ θα ήθελα να σφίξω το χέρι του GAP, αλλά εννοώ ότι θα ήθελα να του το σφίξω με τανάλια, μέγγενη ή κάτι τέτοιο.
Οπότε, η απορία μου παραμένει:
Για ποιόν στον πούτσο λόγο οι εικονιζόμενοι έσπευσαν να του σφίξουν το χέρι?
Πολύ θα ήθελα να γνώριζα έστω και ένα από τα εικονιζόμενα άτομα, μπας και καταφέρω να δώσω κάποια απάντηση... Όμως, καλώς ή κακώς, ο κύκλος των γνωστών μου περιλαμβάνει μόνο άτομα ενός κάποιου ηθικού, διανοητικού και πνευματικού επιπέδου.
