Ένας Παν στο Λούβρο

Σε αυτά τα ζητήματα δε θέλω να είμαι απόλυτος, δεδομένου ότι δεν υπάρχει κάτι κακό, απλά υπάρχει το γεγονός πως το καλό είναι εχθρός του καλύτερου -και αντιστρόφως.

Τον είδα λοιπόν σε μια φωτογραφία και μαύρισε η ψυχή μου. Σα φυλακισμένος στο κελί του έμοιαζε, έτσι αποκομμένος όπως ήταν από τα δάση κι από τους κατάφυτους τόπους που θα περίμενα να τον δω.

Όχι πως γίνεται να φυλακιστεί, βέβαια, ούτε πως μπορείς να χαρακτηρίσεις φυλακή το Λούβρο. Μην τρελαθούμε κιόλας... Άντε, χαριστικά, το Λούβρο να το πεις πρώην φρούριο.

Τέλος πάντων βρήκα και μια καλύτερη φωτογραφία του, που να μοιάζει λιγότερο φυλακισμένος σε κελί. Το παράθυρο φαίνεται σαφώς μεγαλύτερο, τα κάγκελα δείχνουν λιγότερο αποκρουστικά, το κελί μοιάζει λιγότερο με κελί.

Ωστόσο συνεχίζει να κυριαρχεί αυτή η αίσθηση κλεισούρας, η τόσο αταίριαστη με τις συνήθειές του έτσι όπως τις έχω στο μυαλό μου.

Βέβαια υπάρχει και ο αντίλογος, που λέει "σπήλαιο του Πανός" εδώ, "σπήλαιο του Πανός" εκεί, "σπήλαιο του Πανός" παρακάτω... Οπότε σε σπήλαια θα σύχναζε.
Ε, πόσο περισσότερο φωτεινό θα μπορούσε να είναι ένα σπήλαιο? 

Σωστό κι αυτό... Δεν αντιλέγω. 

Άλλωστε σιγά μην πούμε ότι κλεισούρα αναδίδουν και οι στίχοι του ποιητή:

Η αρχαία ψυχή ζει μέσα μας

αθέλητα κρυμμένη,

ο Μέγας Παν δεν πέθανε,

όχι, ο Παν δεν πεθαίνει!

Όπου βέβαια ο ποιητής ουδόλως παρομοιάζει το μέσα μας με το Λούβρο -αν και το μέσα μας είναι ή οφείλει να είναι φρούριο άπαρτο. Ο ποιητής μάλλον με σπήλαιο το παρομοιάζει το μέσα μας, και το σπήλαιο είναι εξ ορισμού σκοτεινό σκοτεινότερο του Λούβρου, οπότε τι να λέμε τώρα για το Λούβρο... Συγκριτικά μιλώντας, μια χαρά είναι στο Λούβρο ο μάστορης.