Είναι ωραίοι οι ελσίνκηδες, πάει και τελείωσε.
Εμφανίζεται κάποιος που τους χαλάει την προπαγανδιστική μανέστρα?
Θα τον ισοπεδώσουν.
Πάει και τελείωσε.
Αυτό συνήθως γίνεται μέσω κυκλωμάτων, μηχανισμών και κυριλοπρεπούς γλώσσας, οπότε -συνήθως- η ισοπέδωση του αντιπάλου έχει μια κομψότητα βρε αδερφέ.
Όμως άνθρωποι είναι κι αυτοί... Με μερικές περιπτώσεις εχθρών προς ισοπέδωση, χάνουν την αυτοκυριαρχία τους και τότε πάει και το κυριλέ επίπεδό τους και όλα.
Τυπικό παράδειγμα η Σαμπιχά Σουλεϊμάν.
Στην προσπάθειά τους να απαξιώσουν και να ταπεινώσουν τη Σαμπιχά Σουλεϊμάν -που είναι φανερό ότι με την παρουσία και τον αγώνα της τους χαλάει την προπαγανδιστική μανέστρα- χάνουν το κυριλοπρεπές επίπεδό τους και ξεπέφτουν σε επίπεδο Στέφανου Χίου.
Πάρε παράδειγμα τον Παναγιώτη Δημητρά (ο οποίος, ως γνωστόν, από αρχαιοτάτων χρόνων έχει φτιάξει μια Μ.Κ.Ο. εκεί πέρα, ζει καλά με αυτήν και είναι ισόβιος εκπρόσωπός της).
Προκειμένου λοιπόν ο ευαίσθητος άνθρωπος Παναγιώτης Δημητράς να ισοπεδώσει και να απαξιώσει τη Σαμπιχά Σουλεϊμάν που του έχει κάνει τα νεύρα κρόσια και του χαλάει τη μανέστρα, γράφει στο κλείσιμο ενός κειμένου του:
Τη Σαμπιχά Σουλεϊμάν την παρακολουθώ για χρόνια και την έχω συναντήσει στην πρώτη αποστολή της από το ΥΠΕΞ σε συζήτηση για τις μειονότητες στην Ελλάδα στο Ευρωκοινοβούλιο. Όπως άλλωστε θα διαπίστωσαν όσοι/ες την άκουσαν σε ζωντανές συνδέσεις, ακριβώς γιατί είναι όπως λέει αμόρφωτη, είναι αδύνατο να γράψει τα παραπάνω κείμενα που διάβασε στον ΟΗΕ ή έδωσε στο Βήμα.
Οι χειριστές της είναι και λογογράφοι της.
Το επιχείρημα είναι βλακώδες και ο Δημητράς γνωρίζει καλά ότι το επιχείρημά του είναι βλακώδες. Διότι και ο ίδιος, αν και άριστος γνώστης της ελληνικής γλώσσας, προφανώς θα δυσκολευόταν να απαντήσει σε ένα ενδεχόμενο ερώτημα του στυλ "Μα καλά, με τι κριτήριο είσαι ισόβιος εκπρόσωπος του Ελληνικού Παρατηρητηρίου των Συμφωνιών του Ελσίνκι? Τόσα χρόνια δε βρήκαν κανέναν σοβαρότερο τα άλλα μέλη -αν υπάρχουν άλλα μέλη?"
Ενώ, αντίθετα, κανένα πρόβλημα δε θα είχε αν το ερώτημα του είχε τεθεί γραπτώς: Θα καθόταν μία άντε δύο, άντε πέντε, άντε δέκα ώρες και θα έγραφε μια ωραιότατη και ωραιότατα τεκμηριωμένη απάντηση που θα έπειθε όσους θα ήθελαν να πειστούν.
Την έχει αυτή την ιδιότητα ο γραπτός λόγος και ακριβώς αυτή είναι η διαφορά του από τον προφορικό λόγο:
Ο γραπτός λόγος σηκώνει καλλωπισμούς, φτασίδια, μέχρι και βιβλιογραφίες και σου δίνει τη χρονική πολυτέλεια να τον δουλέψεις ώστε να μοιάζει με λόγο ακαδημαϊκού επιπέδου, δίχως να κρύβεται πίσω σου κάποιος σκοτεινός λογογράφος.
Ενώ, αντίθετα, ο προφορικός λόγος σε παρουσιάζει γυμνό προς τα έξω, φανερώνει το μορφωτικό σου επίπεδο -για το οποίο, όπως και να'χει, ουδείς λόγος υπάρχει να ντρέπεσαι αν είσαι αγωνιστής ενός αγώνα που τον θεωρείς άξιο να του αφιερωθείς -είτε ο αγώνας σου είναι αυτός της Σαμπιχά είτε είναι αυτός του Δημητρά.
Ευνόητα και γνωστά πράγματα. Γνωστά σε όποιον έχει ομιλήσει δημόσια σε μια "κυδιάνειρα αγορά" ή συνέλευση ή τηλεοπτική εκπομπή αλλά και σε όποιον έκατσε κι έγραψε προσχέδια των ομιλιών του, επειδή κόμπλαρε τόσο για τις ρητορικές ικανότητές του όσο και για τις ιδιότητες της "κυδιάνειρας αγοράς".
Επομένως, πράγματα γνωστά ιδίως στον Δημητρά -που και πολυγραφότατος είναι, αλλά και ομιλητικότατος.
Μπαίνει λοιπόν το ερώτημα:
Αφού τα ξέρει, πως γίνεται και τα ξεχνά?
Τι τον εκνευρίζει τόσο ώστε να φτάνει στην ανάγκη να απαξιώσει ακόμα και την ικανότητα μιας -έστω και αμόρφωτης- γυναίκας να κάτσει να γράψει πέντε ή δέκα ή είκοσι ή εκατό καλογραμμένες γραμμές κειμένου επί ενός ζητήματος που η ίδια το θεωρεί σκοπό ζωής?
Δεν ξέρω.
Υποθέτω πως ο Δημητράς είτε την πατάει δημοσιοποιώντας τοιουτοτρόπως τον εκνευρισμό που του προκαλεί η δράση αλλά ακόμα και η απλή υπενθύμιση της παρουσίας της Σαμπιχά Σουλεϊμάν, είτε -που είναι χειρότερο- προσπαθεί να εκμηδενίσει, ισοπεδώσει και ταπεινώσει την Σαμπιχά χρησιμοποιώντας τις καλύτερες παρακαταθήκες του αρχαίου αυριανισμού και του διαχρονικού λαϊκισμού.
Σε κάθε περίπτωση, δύσκολα θα πω "άξιος ο μισθός του".
Γενικά για τους πάσης φύσεως ελσίνκηδες, δυσκολεύομαι να θεωρήσω άξιο τον μισθό τους.
Εμφανίζεται κάποιος που τους χαλάει την προπαγανδιστική μανέστρα?
Θα τον ισοπεδώσουν.
Πάει και τελείωσε.
Αυτό συνήθως γίνεται μέσω κυκλωμάτων, μηχανισμών και κυριλοπρεπούς γλώσσας, οπότε -συνήθως- η ισοπέδωση του αντιπάλου έχει μια κομψότητα βρε αδερφέ.
Όμως άνθρωποι είναι κι αυτοί... Με μερικές περιπτώσεις εχθρών προς ισοπέδωση, χάνουν την αυτοκυριαρχία τους και τότε πάει και το κυριλέ επίπεδό τους και όλα.
Τυπικό παράδειγμα η Σαμπιχά Σουλεϊμάν.
Στην προσπάθειά τους να απαξιώσουν και να ταπεινώσουν τη Σαμπιχά Σουλεϊμάν -που είναι φανερό ότι με την παρουσία και τον αγώνα της τους χαλάει την προπαγανδιστική μανέστρα- χάνουν το κυριλοπρεπές επίπεδό τους και ξεπέφτουν σε επίπεδο Στέφανου Χίου.
Πάρε παράδειγμα τον Παναγιώτη Δημητρά (ο οποίος, ως γνωστόν, από αρχαιοτάτων χρόνων έχει φτιάξει μια Μ.Κ.Ο. εκεί πέρα, ζει καλά με αυτήν και είναι ισόβιος εκπρόσωπός της).
Προκειμένου λοιπόν ο ευαίσθητος άνθρωπος Παναγιώτης Δημητράς να ισοπεδώσει και να απαξιώσει τη Σαμπιχά Σουλεϊμάν που του έχει κάνει τα νεύρα κρόσια και του χαλάει τη μανέστρα, γράφει στο κλείσιμο ενός κειμένου του:
Τη Σαμπιχά Σουλεϊμάν την παρακολουθώ για χρόνια και την έχω συναντήσει στην πρώτη αποστολή της από το ΥΠΕΞ σε συζήτηση για τις μειονότητες στην Ελλάδα στο Ευρωκοινοβούλιο. Όπως άλλωστε θα διαπίστωσαν όσοι/ες την άκουσαν σε ζωντανές συνδέσεις, ακριβώς γιατί είναι όπως λέει αμόρφωτη, είναι αδύνατο να γράψει τα παραπάνω κείμενα που διάβασε στον ΟΗΕ ή έδωσε στο Βήμα.
Οι χειριστές της είναι και λογογράφοι της.
Το επιχείρημα είναι βλακώδες και ο Δημητράς γνωρίζει καλά ότι το επιχείρημά του είναι βλακώδες. Διότι και ο ίδιος, αν και άριστος γνώστης της ελληνικής γλώσσας, προφανώς θα δυσκολευόταν να απαντήσει σε ένα ενδεχόμενο ερώτημα του στυλ "Μα καλά, με τι κριτήριο είσαι ισόβιος εκπρόσωπος του Ελληνικού Παρατηρητηρίου των Συμφωνιών του Ελσίνκι? Τόσα χρόνια δε βρήκαν κανέναν σοβαρότερο τα άλλα μέλη -αν υπάρχουν άλλα μέλη?"
Ενώ, αντίθετα, κανένα πρόβλημα δε θα είχε αν το ερώτημα του είχε τεθεί γραπτώς: Θα καθόταν μία άντε δύο, άντε πέντε, άντε δέκα ώρες και θα έγραφε μια ωραιότατη και ωραιότατα τεκμηριωμένη απάντηση που θα έπειθε όσους θα ήθελαν να πειστούν.
Την έχει αυτή την ιδιότητα ο γραπτός λόγος και ακριβώς αυτή είναι η διαφορά του από τον προφορικό λόγο:
Ο γραπτός λόγος σηκώνει καλλωπισμούς, φτασίδια, μέχρι και βιβλιογραφίες και σου δίνει τη χρονική πολυτέλεια να τον δουλέψεις ώστε να μοιάζει με λόγο ακαδημαϊκού επιπέδου, δίχως να κρύβεται πίσω σου κάποιος σκοτεινός λογογράφος.
Ενώ, αντίθετα, ο προφορικός λόγος σε παρουσιάζει γυμνό προς τα έξω, φανερώνει το μορφωτικό σου επίπεδο -για το οποίο, όπως και να'χει, ουδείς λόγος υπάρχει να ντρέπεσαι αν είσαι αγωνιστής ενός αγώνα που τον θεωρείς άξιο να του αφιερωθείς -είτε ο αγώνας σου είναι αυτός της Σαμπιχά είτε είναι αυτός του Δημητρά.
Ευνόητα και γνωστά πράγματα. Γνωστά σε όποιον έχει ομιλήσει δημόσια σε μια "κυδιάνειρα αγορά" ή συνέλευση ή τηλεοπτική εκπομπή αλλά και σε όποιον έκατσε κι έγραψε προσχέδια των ομιλιών του, επειδή κόμπλαρε τόσο για τις ρητορικές ικανότητές του όσο και για τις ιδιότητες της "κυδιάνειρας αγοράς".
Επομένως, πράγματα γνωστά ιδίως στον Δημητρά -που και πολυγραφότατος είναι, αλλά και ομιλητικότατος.
Μπαίνει λοιπόν το ερώτημα:
Αφού τα ξέρει, πως γίνεται και τα ξεχνά?
Τι τον εκνευρίζει τόσο ώστε να φτάνει στην ανάγκη να απαξιώσει ακόμα και την ικανότητα μιας -έστω και αμόρφωτης- γυναίκας να κάτσει να γράψει πέντε ή δέκα ή είκοσι ή εκατό καλογραμμένες γραμμές κειμένου επί ενός ζητήματος που η ίδια το θεωρεί σκοπό ζωής?
Δεν ξέρω.
Υποθέτω πως ο Δημητράς είτε την πατάει δημοσιοποιώντας τοιουτοτρόπως τον εκνευρισμό που του προκαλεί η δράση αλλά ακόμα και η απλή υπενθύμιση της παρουσίας της Σαμπιχά Σουλεϊμάν, είτε -που είναι χειρότερο- προσπαθεί να εκμηδενίσει, ισοπεδώσει και ταπεινώσει την Σαμπιχά χρησιμοποιώντας τις καλύτερες παρακαταθήκες του αρχαίου αυριανισμού και του διαχρονικού λαϊκισμού.
Σε κάθε περίπτωση, δύσκολα θα πω "άξιος ο μισθός του".
Γενικά για τους πάσης φύσεως ελσίνκηδες, δυσκολεύομαι να θεωρήσω άξιο τον μισθό τους.
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου
Mi-la-re,
mi-la-re-si