Το DNA

Σε τούτο δω τον τόπο 

υπήρχαν πάντοτε 

εκείνοι που 

-χρησιμοποιώντας ακριβώς τα ίδια επιχειρήματα-

πάνω απ' όλα έβαζαν 

την ευρωπαϊκή προοπτική της χώρας!

Νύχτα τρόμου στην ελληνική επαρχία

Το κλίμα πανικού που επικράτησε τη νύχτα

μπροστά στα αθηναϊκά ΑΤΜ

επόμενο ήταν να επηρεάσει

και την ελληνική επαρχία

που είναι πιο αμάθητη σε αυτά τα θέματα.

Κρίσιμη ώρα. Ώρα για πνευματικά αναγνώσματα

Σε τέτοιες κρίσιμες ώρες μόνο πνευματικά αναγνώσματα μπορούν να ξεδιαλύνουν το σκότος της προπαγάνδας οδηγώντας το έθνος στην ορθή απόφαση, στην ορθή επιλογή.

Το παρόν ευλόγιον προτείνει το βιβλίο του αρχιμανδρίτου Χρυσοστόμου Σουφρίτσα "Οι πεπλανημένοι θιασώται της δραχμής και η ώρα της κρίσεως", όπου αναπτύσσεται το εξαιρετικά ακανθώδες ζήτημα περί του πως η θεία πρόνοια μέσω του ευρώ επιδιώκει την συναδέλφωση των χριστιανικών λαών της δύσεως. 

Λίαν αποκαλυπτικό βιβλίο με λίαν αποκαλυπτικό εξώφυλλον. Αναζητήστε το - διαδώστε το.

Συσχετισμοί

Κάθε φορά που 

(ίσως ελλείψει παραγωγής) 

οι αναλύσεις των συσχετισμών δυνάμεων 

δεν περιλαμβάνουν αναφορά 

σε παραγωγικές σχέσεις και παραγωγικές δυνάμεις, 

ένα made in China τσολιαδάκι στην Αδριανού 

μαστουρώνει πίνοντας λίγη φούντα απ' το τσαρούχι του.

Αναμένοντας τον παρασκευαζόμενον παλαιστήν νυν

Όπου το "παλαιστήν νυν" μην το συνδέσεις με καμιά Παλαιστίνην και μπερδευτούμε τελείως, διότι ναι μεν υπάρχει μια ηχητική ομοιότητα ανάμεσα στο "παλαιστήν νυν" και στην "Παλαιστίνην" αλλά δεν είναι αυτή το θέμα μας.

ἦ μὴν ἔτι Ζεύς, καίπερ αὐθάδης φρενῶν, 

ἔσται ταπεινός

(...)

πρὸς ταῦτά νυν 

θαρσῶν καθήσθω τοῖς πεδαρσίοις κτύποις 

πιστός, τινάσσων τ᾽ ἐν χεροῖν πύρπνουν βέλος.

οὐδὲν γὰρ αὐτῷ ταῦτ᾽ ἐπαρκέσει τὸ μὴ οὐ 

πεσεῖν ἀτίμως πτώματ᾽ οὐκ ἀνασχετά·

τοῖον παλαιστὴν νῦν παρασκευάζεται 

ἐπ᾽ αὐτὸς αὑτῷ, δυσμαχώτατον τέρας· 

ὃς δὴ κεραυνοῦ κρείσσον᾽ εὑρήσει φλόγα, 

βροντῆς θ᾽ ὑπερβάλλοντα καρτερὸν κτύπον· 

θαλασσίαν τε γῆς τινάκτειραν νόσον

τρίαιναν, αἰχμὴν τὴν Ποσειδῶνος, σκεδᾷ. 

πταίσας δὲ τῷδε πρὸς κακῷ μαθήσεται 

ὅσον τό τ᾽ ἄρχειν καὶ τὸ δουλεύειν δίχα.

Που σε απλά ελληνικά πά να πει κάτι τέτοιο: 

Κι όμως παρ' όλη την έπαρση του νου του, ο Δίας 

θα γίνει ταπεινός

(...)

Τώρα ας κάθεται άγνοιαστος και θαρρεμένος 

στους ψηλόβροντους χτύπους του και μες στα χέρια  

τινάζοντας τα πύρινα τ' αστροπελέκια·

 Καθόλου αυτά δε θα τον γλιτώσουν 

απ' το άτιμο το πέσιμο στην καταφρόνια

γιατί ετοιμάζει τώρα ο ίδιος του εαυτού του  

αντίπαλο απολέμητο, τέρας αντρείας,  

Που πιο καλή απ' τον κεραυνό θε να 'βρει φλόγα,  

κι ανώτερο από τη βροντή τρομερό χτύπο,  

και που στάχτη θα κάμει και του Ποσειδώνα

την κοσμοσείστρα τρίαινα, σύνεργο ολέθρου.  

Όταν πέσει σ' αυτή τη συμφορά, θα μάθει 

πως άλλο να 'ναι κανείς αφέντης κι άλλο δούλος.

Έτσι γίνονται και έτσι προαναγγέλλονται οι αλλαγές με τις οποίες θα άξιζε ν' ασχοληθείς κι τις οποίες θα άξιζε να αναμένεις, αναγνωσταρά μου. Αυτή είναι η διαδικασία τους. 

Προμηθέας Δεσμώτης, αναγνωσταρά μου. Αισχύλος. 

Η νέα κατάσταση γεννιέται από την ίδια την παλιά κατάσταση. Ο καπιταλισμός φτιάχνει το σχοινί με το οποίο θα κρεμαστεί, που έλεγε κι ένας μυστήριος σχοινοποιώντας τον παλαιστή του Αισχύλου.

Διότι ξέρεις τι είναι 5 τρις ευρώ? 
Πολλά λεφτά -δε διανοείσαι πόσα.

Πάμε πίσω στην εποχή του Αισχύλου, για να καταλάβεις το ποσόν:

Έστω ότι 100.000 Αθηναίοι της εποχής του Αισχύλου (δηλαδή, πιθανότατα, το σύνολο των οικονομικά ενεργών Αθηναίων πολιτών) είχαν για μια ζωή ετήσιο εισόδημα 20.000 ευρώ. 
Και έστω ότι αυτές τις 20.000 ευρώ τις αποταμίευαν άτοκα κάθε χρόνο. Δε χάλαγαν ούτε ευρώ. 
Και έστω ότι δεν πέθαιναν ποτέ. Ότι ζούσαν δυόμισι χιλιάδες χρόνια -μέχρι σήμερα δηλαδή. Αθάνατοι. 

Ξέρεις τι ποσό θα είχαν αποταμιεύσει όλα αυτά τα δυόμισι χιλιάδες χρόνια? 
5 τρις. 

Ε, τόσα είναι τα ευρωπαϊκά κρατικά ομόλογα που πρέπει να πληρωθούν μέχρι το 2020. Πέντε τρις. 
Ε, καληνύχτα. 

Πεθαίνοντας στην Πρέβεζα

Μην είμαι ποιητής?
Μπα, δεν θα το έλεγα.
Μην είμαι φιλόλογος?
Μπα.

Όλο κι όλο ένας ανώνυμος μπλόγκερ είμαι.
Άντε, να δεχτώ ότι καμιά φορά (σπάνια) είμαι διαισθητικό άτομο όσον αφορά τα ποιητικά ντεσού.

Τις προάλλες λοιπόν, για κάποιον απροσδιόριστο λόγο μου είχε κολλήσει ο στίχος του Καρυωτάκη

Ίσως έρχεται ο κύριος νομάρχης.

Ξέρεις, μιλάμε για το στίχο από την "Πρέβεζα". 

Μιλάμε δηλαδή για εκείνο το ποίημα στο οποίο ο Καρυωτάκης τα πάντα στην πόλη της Πρέβεζας τα θεωρεί θάνατο.

Θάνατος είναι οι κάργες που χτυπιούνται στους μαύρους τοίχους και στα κεραμίδια.

θάνατος οι γυναίκες που αγαπιούνται  καθώς να καθαρίζουνε κρεμμύδια.

...

Θάνατος οι λεροί και ασήμαντοι δρόμοι με τα λαμπρά μεγάλα ονόματά τους,

Ο ελαιώνας, γύρω η θάλασσα, κι ακόμη ο ήλιος, θάνατος μες τους θανάτους.

Θάνατος ο αστυνόμος που διπλώνει, για να ζυγίσει,  μια «ελλιπή» μερίδα,

θάνατος τα ζουμπούλια στο μπαλκόνι, κι ο δάσκαλος με την εφημερίδα.

Το γιατί ο Καρυωτάκης είχε φάει τέτοιο θανατερό σκάλωμα με την πόλη της Πρέβεζας, είναι ένα ζήτημα που οι βιογράφοι του ποιητή το έχουν λύσει δεκαετίες τώρα: Με δυσμενή μετάθεση είχε πάει στην Πρέβεζα, και η Πρέβεζα εκείνη την εποχή πρέπει όντως να ήταν χάλια.  

Υπάρχει όμως ένα ζήτημα: Τόσο εγώ όσο κι εσύ (όσο κι ο Καρυωτάκης) ευγενέστατε αναγνώστη μου, έχουμε κάποτε βρεθεί σε κάποια άθλια κωμόπολη ή σε κάποιο τρισάθλιο κωλοχώρι και το έχουμε περιγράψει με τα μελανότερα χρώματα. Οκέϋ. 

Όμως.... θάνατος? 

Μιζέρια, ναι. Καφρίλα, ναι. Αηδία, ναι. Μαυρίλα, ναι. Όλα αυτά (κι άλλα τόσα τέτοια) πιθανότατα τα έχουμε πει. 

Όμως... θάνατος? 

Τι έκανε τον ποιητή να ονομάζει θάνατο όσα έβλεπε γύρω του? 

Ακροβατώντας και συνειδητά αυθαιρετώντας θα εστίαζα στο ότι από αρχαιοτάτων χρόνων (από την εποχή του Ομήρου, ας πούμε) η τοποθεσία όπου είναι χτισμένη η Πρέβεζα ήταν συνδεδεμένη με το βασίλειο του θανάτου. (Τα έχουμε ξαναπεί αυτά).

Σαφέστατα ο Καρυωτάκης δεν ήταν δα κανένας ομηριστής -βέβαια μια ποιητική συλλογή του την ονόμασε με την ομηρική λέξη "Νηπενθή", αυτό ωστόσο οφειλόταν στο ότι τη λέξη είχε επαναφέρει στο ποιητικό προσκήνιο ο Μποντλέρ:

Je sucerai, pour noyer ma rancoeur, 

Le népenthès et la bonne ciguë

Σε κάθε περίπτωση, πέρα από τα νηπενθή και τον Μποντλέρ, δεν μπορούμε να αποκλείσουμε ότι η εγγύτατη γειτνίαση της Πρέβεζας με τον ομηρικό Άδη πιθανόν αποτέλεσε την αφορμή για κάποιου είδους πικρό λογοπαίγνιο μεταξύ των δυσμενώς μετατεθέντων δημόσιων υπαλλήλων της Πρέβεζας.

Ωστόσο, ακόμα κι έτσι, μοιάζει υπερβολική (έστω κι αν τη μετρήσουμε με ποιητικά μέτρα και σταθμά) αυτή η εμμονή του Καρυωτάκη να βλέπει το θάνατο παντού γύρω του στην Πρέβεζα.

Κι εδώ είναι που ήρθε η διαίσθησή μου να φέρει στο ράμφος της μια πιθανή εξήγηση του όλου πράγματος. 

Ας επιστρέψουμε λοιπόν στο ποίημα. Τιγκαρισμένο με θάνατο και απαισιοδοξία, το ποίημα εμπεριέχει δύο -όλες κι όλες- εμφανώς ειρωνικές ποιητικές προσμονές: 

1. Ίσως έρχεται ο κύριος νομάρχης

2. Αν τουλάχιστον, μέσα στους ανθρώπους

αυτούς, ένας επέθαινε από αηδία...

Σιωπηλοί, θλιμμένοι, με σεμνούς τρόπους,

θα διασκεδάζαμε όλοι στην κηδεία.

Ας ξεκινήσουμε από το 2. 

Για ποιο λόγο θα διασκεδάζανε στην κηδεία? 

Δύο ήταν οι πιθανοί λόγοι:

α) Είτε θα διασκέδαζαν επειδή είναι αντικοινωνικά στοιχεία και χαβαλέδες είτε

β) επειδή είναι ήδη όλοι τους νεκροί και το να πεθάνει κάποιος θα σήμαινε πως αυτός ο κάποιος ήταν ζωντανός που πέθανε -ως εκ τούτου θα είχαν καινούργια παρέα και θα χαιρόντουσαν γι' αυτό. 

Το β μου φαίνεται σαφώς πιο πιθανό αφού υπονοεί το "είμαστε όλοι νεκροί σε μια πόλη που κυριαρχείται απ' το θάνατο" -ιδέα απόλυτα ταιριαστή με το περιεχόμενο του ποιήματος. 

Κι εδώ είναι το σκάλωμα που έφαγα εγώ και η διαίσθησή μου, δηλαδή εδώ είναι που 

Ίσως έρχεται ο κύριος νομάρχης.

Διότι αν όλα στην Πρέβεζα του Καρυωτάκη ήταν θάνατος και αν όλοι στην Πρέβεζα του Καρυωτάκη ήταν νεκροί, ποιο επώνυμο θα ταίριαζε άραγε στον νομάρχη, στον ανώτατο άρχοντα και διοικητή της πόλης των νεκρών? 

Ο νομάρχης θα μπορούσε να λέγεται Καραγεωργίου ας πούμε, ή Παπαδόπουλος ή Ξανθάκης ή Βενιζέλος ή Βαμβακάρης ή Κάρλος ή Παναγιωτίδης ή οτιδήποτε. 

Η διαίσθησή μου όμως μου έλεγε ότι ο Καρυωτάκης έχει στο μυαλό του ένα λογοπαίγνιο: Ο νομάρχης, ο ανώτατος άρχων της πόλης των νεκρών, αναγκαστικά θα έπρεπε να λέγεται... Άδης!

Δημητριάδης, Αργυριάδης, Ελληνιάδης, Γρηγοριάδης, πάντως σίγουρα κάτι σε Άδης. 

Μόνο ένα τέτοιο όνομα θα ήταν τόσο ειρωνικά αναμενόμενο στην πόλη των νεκρών και του θανάτου. 

Και... μπίνγκο!

Ο Κώστας Καρυωτάκης έφτασε στην Πρέβεζα με καράβι στις 18 Ιουνίου 1928, μετά από δυσμενή μετάθεση. Η θέση εργασίας του ήταν στη Νομαρχία Πρεβέζης, στο Γραφείο Εποικισμού και Αποκαταστάσεως Προσφύγων, όταν ήταν νομάρχης ο Γεώργιος Π. Γεωργιάδης.

Αυτά μας λέει η wikipedia και η διαίσθησή μου αποδεικνύεται σωστή -και πολύ την ευχαριστώ, για άλλη μια φορά. 

Όμως ψάχνοντας έπεσα και πάνω σε μια άλλη πληροφορία, που ίσως είναι απολύτως ενισχυτική της διαίσθησής μου ότι η "Πρέβεζα" είναι χτισμένη πάνω σε ένα είδος μαύρου λογοπαίγνιου του ποιητή: 

Μετά τη δυσμενή μετάθεση του στην Ηπειρωτική πόλη, όπου έφτασε ακτοπλοϊκά στις 18 Ιουνίου 1928, εργάστηκε στο Γραφείο Εποικισμού και Αποκαταστάσεως Προσφύγων, στο κτήριο Πάλιου, στην οδό Σπηλιάδου 10 και ως δικηγόρος της Νομαρχίας.....

Αυτά λέει εδώ και (υπό την αυστηρή προϋπόθεση ότι η οδός Σπηλιάδου λεγόταν και τότε οδός Σπηλιάδου -κανένας Πρεβεζάνος ας μας πει) καταλαβαίνεις: 

Δυσμενής μετάθεση στην οδό Σπηλιάδου, στη σπηλιά του Άδου, με νομάρχη τον ΓεωργιΆδη... Πως να μη σε πάρει από κάτω και να μην αρχίσεις τα λογοπαίγνια και τους συνειρμούς και πως να μην αρχίσεις τα θανατογεμή ποιήματα αν είσαι και ποιητής? 

Βέβαια η αλήθεια είναι πως ο Καρυωτάκης έχει πεθάνει και δεν είναι σε θέση να επιβεβαιώσει τους ισχυρισμούς της διαίσθησής μου, ωστόσο μου φαίνεται πως ναι, τα πράγματα είναι έτσι όπως τα εξέθεσα. 

Η Πρέβεζα του Καρυωτάκη στη λιγότερο γνωστή μελοποίησή της. Δήμος Μούτσης και Χρήστος Λεττονός. 

Μέσα στο κλίμα γενικής κατήφειας...

Μέσα στο κλίμα γενικής κατήφειας και μιζέριας,

  ήρθε η δήλωση του Γ.Γ. του ΚΚΕ για να προσφέρει 

μια νότα αισιοδοξίας,

 ένα χαμόγελο στα χείλη του καλοκαιριάτικα χειμαζόμενου 

ελληνικού λαού. 

Μια δήλωση - ύμνος προς τον διαλεκτικό υλισμό, 

μια δήλωση - χαστούκι στις ιδεαλιστικές αυταπάτες. 

Δόξα στον Ιησού, η ΕΡΤ ξανάνοιξε!

Δεν θα μπορούσαμε να λείψουμε, βέβαια, ιδίως από το πιο πολιτικοποιημένο σημείο της καταστάσεως. 

Ο προσεκτικός παρατηρητής, εύλογα αναρωτιόταν 

στεκόμενος κάτω απ' τα ένδοξα τροτσκιστικά λάβαρα 

"βρε, η χάρις του Ιησού είναι μαζί μας?"

Τι να σε πω σουλτάνα μου, μάνα μου ματζουράνα μου...

Μερικοί εκπρόσωποι σωματείων ήταν συγκινητικοί.

Ίσως ήταν ο γλυκύτατος Ιησούς 

που τους έδινε ευγλωττία

ή ίσως κάποιοι είχαν ξεχάσει εκεί τον Ιησού

αναγκάζοντας τους ομιλητές να ομιλήσουν με φόντο τον Ιησού.

Τώρα όσον αφορά τα υπόλοιπα ντεσού του πράγματος,

βρες τα αλλού, καλέ μου αναγνώστη. 

Εγώ στον Ιησού σκάλωσα. 

Δυστυχώς, η φωτογραφία ενός φίλου αριστεριστή ηγέτη να μιλά από άμβωνος 

με τον Ιησού μπροστά του,  δεν βγήκε καλή. 

Και πάλι καλά, δηλαδή...

Θα τον σημάδευε και θα τον πλήγωνε για μια ζωή. 

(Οι φωτο είναι από εδώ)

Σωθικά λαχταριστά. Τρώγοντας τα μυαλά από το κεφαλάκι.

64
Κοίτα χέρια απελπισμένα
πώς θερίζουνε ζωές!
Χάμου πέφτουνε κομμένα
χέρια, πόδια, κεφαλές,
65
και παλάσκες και σπαθία
με ολοσκόρπιστα μυαλά,
και με ολόσχιστα κρανία,
σωθικά λαχταριστά.

Το ανωτέρω απόσπασμα από τον "Ύμνο εις την Ελευθερία" του Σολωμού, από τον ελληνικό εθνικό ύμνο δηλαδή σε τελική ανάλυση, πάντοτε με προβλημάτιζε ως προς τη ενδεχόμενη γαστριμαργική έννοια του στίχου "σωθικά λαχταριστά".  Όπως λέμε δηλαδή λαχταριστό φιλέτο, λαχταριστή μπριζόλα, λαχταριστά κεφτεδάκια κλπ, κάπως έτσι μου ακούγεται και το "σωθικά λαχταριστά". 

Και μάλιστα όχι οποιαδήποτε σωθικά, όχι συκώτια και άντερα και τέτοια σωθικά, όχι, μιλάμε για τα σωθικά που βγαίνουν από τα "ολόσχιστα κρανία". Δηλαδή μιλάμε για τα "ολοσκόρπιστα μυαλά". Αυτά τα ολοσκόρπιστα μυαλά είναι τα λαχταριστά σωθικά. 

Μυαλά πανέ, ας πούμε, που σίγουρα είναι λαχταριστό μεζεκλίκι, ως εκ τούτου θα μπορούσαμε να υποθέσουμε ότι ο Σολωμός ήτο μερακλής περί τα γαστριμαργικά. Υπάρχει όμως μια μικρή λεπτομέρεια: Ο Σολωμός τα "ολοσκόρπιστα μυαλά" τα θεωρεί λαχταριστά ως έχουν -όχι μαγειρεμένα. 

Μιλάμε για μυαλά ωμά.

Κάθε φορά που περνάω απ' την οδό Τυδέως στο Παγκράτι, θυμάμαι αυτούς τους ένδοξους στίχους του Διονυσίου Σολωμού. Αιτία είναι ένας συνειρμός, ο οποίος δημιουργήθηκε όταν προ κάμποσων ετών έμενα στην οδό Τυδέως και μια μέρα αναρωτήθηκα "και ποιός στα κομμάτια ήταν αυτός ο Τυδεύς" κι άρχισα να ψάχνω, οπότε προς μεγάλη μου έκπληξη ανακάλυψα πως ο Τυδεύς, πέρα από πατέρας του Διομήδη, ήταν πρώτος ξάδερφος του αγαπημένου μου ομηρικού ήρωα: Του Θερσίτη. (Ο οποίος Θερσίτης, ως εκ τούτου, ήταν θείος του Διομήδη). 

Η ιστορία πάει κάπως έτσι: 

Η Καλυδώνα βρίσκεται στο σημερινό νομό Αιτωλοακαρνανίας. Το όνομά της το πήρε από τον Καλυδώνα. Αυτός ήταν γιος του Αιτωλού. 

(Καταλαβαίνεις... Προσωποποιημένη μυθολογικοποίηση της γεωγραφίας...)

Αυτή η Καλυδώνα βρέθηκε κάποια στιγμή να έχει βασιλιά τον Πορθέα -που μερικοί τον φώναζαν και Πορθάωνα. 

Ο Πορθέας/Πορθάων απέκτησε τέσσερα υγιέστατα αγοράκια: Τον Μέλανα, τον Αλκάθοο, τον Άγριο και τον Οινέα. 

Μετά το θάνατο του Πορθέα βασιλιάς έγινε ο μεγαλύτερος γιος, ο Οινέας, αφήνοντας τον μικρότερο γιο, τον Άγριο, στην αντιπολίτευση. Για τους άλλους γιους δεν ξέρουμε σχεδόν τίποτα.

Ο βασιλιάς Οινέας απέκτησε πολλά σημαντικά παιδιά. Ανάμεσά τους ξεχωρίζουν ο Μελέαγρος, ο Τυδέας και η Δηιάνειρα -που γι' αυτήν μιλούσαμε τις προάλλες, αποκαλύπτοντας ότι κάποια στιγμή το έριξε στη stregoneria.

Ο αδελφός του Οινέα, ο Άγριος, είχε κι αυτός κάμποσα παιδιά, απ' τα οποία ξεχώριζε ο Θερσίτης. 

Βλέπουμε λοιπόν ότι ο Θερσίτης ήταν πρωτοξάδερφος του Τυδέα, της Δηιάνειρας και του Μελέαγρου. 

Ο βασιλιάς Οινέας τώρα, είχε το ιδεώδες όνομα για οινοπωλείο: 

"Οινοπωλείον ο Οινέας". 

Αυτό φαίνεται πως πολύ το εκτίμησε ο Διόνυσος: Κάποια μέρα ο θεός Διόνυσος πήγε στην Καλυδώνα και δίδαξε στον Οινέα την αμπελουργία και την κατασκευή κρασιού. 

Ενθουσιασμένος ο Οινέας από τη συναναστροφή του με τον θεό, έγινε ευσεβης και άρχισε να προσφέρει τιμές και θυσίες στους θεούς. 

Σε όλους τους θεούς? 

Όχι!

Μονίμως ξεχνούσε να προσφέρει τιμές και θυσίες στη θεά του κυνηγιού, την Αρτέμιδα.  

Κάποια μέρα η θεά τσαντίστηκε πολύ κι έστειλε στην Καλυδώνα τον Καλυδώνιο κάπρο να τρομοκρατεί και να καταστρέφει την Καλυδώνα. 

Οι Καλυδώνιοι αναγκάστηκαν (θέλοντας και μη) να λατρέψουν εμπράκτως την Αρτέμιδα οργανώνοντας μια μεγάλη -με πανελλήνια συμμετοχή-  κυνηγετική εκστρατεία, όπου, για την ιστορία να πούμε πως παραμένει αδιευκρίνιστο αν τελικά τον Καλυδώνιο κάπρο τον σκότωσε ο Μελέαγρος ή η Αταλάντη.

Κι ενώ ποτέ δε θα μάθουμε ποιός σκότωσε τον Καλυδώνιο κάπρο, η ουσία είναι ότι μια μέρα τα από κει ξαδέρφια, τα παιδιά του Άγριου δηλαδή, είπανε "εντάξει, όνομα και πράμα ο Οινέας και τον αγαπάει ο Διόνυσος, αλλά ποιός είδε το θυμό της Αρτέμιδας και δεν φοβήθηκε... Δεν τον ανατρέπουμε μπας και μας λυπηθεί η Άρτεμις? Κι ας κάνουμε βασιλιά τον πατέρα μας, τον Άγριο, που όσο να 'ναι το όνομά του έχει κοινή ρίζα με την Αγροτέρα Αρτέμιδα". 

Υπήρχαν βέβαια και άλλες αιτίες για ν' ανατραπεί ο Οινέας: Ήταν υπέργηρος πλέον, αλλά επίσης ο γιός του Οινέα, ο Τυδέας, είχε σκοτώσει τον θείο του τον Αλκάθοο (είπαμε, ο Αλκάθοος ήταν αδερφός του Οινέα και του Άγριου) και επειδή εκείνη την εποχή υπήρχε ο νόμος της βεντέτας, ο μεν Τυδέας πήγε στο Άργος για να γλιτώσει, η δε οικογένεια του Τυδέα (συμπεριλαμβανομένου του Οινέα) την είχε άσχημα: Όλο το χωριό τους έδειχνε με το δάχτυλο. 

Έγινε λοιπόν η ανατροπή, ο Άγριος έγινε βασιλιάς και ο Θερσίτης έγινε ο διάδοχος του θρόνου. 

Ο Τυδέας τώρα, πηγαίνοντας στο Άργος πρόκοψε: Παντρεύτηκε την κόρη του Άδραστου. Του βασιλιά του Άργους. Κι επειδή ήταν και αρχοντοπαλίκαρο, έπεισε τον βασιλιά Άδραστο να μην πάρει στα σοβαρά την άποψη του Αμφιάραου (ο οποίος έλεγε να κάτσουν στ' αυγά τους) αλλά να εκστρατεύσει εναντίον της Θήβας. Κι όταν ο Άδραστος εκστράτευσε εναντίον της Θήβας, ο Τυδεύς ήταν από τους επικεφαλής του στρατεύματος.  Και πολέμησε γενναία αλλά κάποια στιγμή λαβώθηκε από έναν Θηβαίο που λεγόταν Μελάνιππος. 

Πρόσεξε τώρα, γιατί εδώ έχει ζουμί. Ας δούμε το σκηνικό όπως το περιγράφει ο Απολλόδωρος: 

Μελάνιππος δὲ [...] εἰς τὴν γαστέρα Τυδέα τιτρώσκει. ἡμιθνῆτος δὲ αὐτοῦ κειμένου παρὰ Διὸς αἰτησαμένη Ἀθηνᾶ φάρμακον ἤνεγκε, δι᾽ οὗ ποιεῖν ἔμελλεν ἀθάνατον αὐτόν. Ἀμφιάραος δὲ αἰσθόμενος τοῦτο, μισῶν Τυδέα ὅτι παρὰ τὴν ἐκείνου γνώμην εἰς Θήβας ἔπεισε τοὺς Ἀργείους στρατεύεσθαι, τὴν Μελανίππου κεφαλὴν ἀποτεμὼν ἔδωκεν αὐτῷ. ὁ δὲ διελὼν τὸν ἐγκέφαλον ἐξερρόφησεν. ὡς δὲ εἶδεν Ἀθηνᾶ, μυσαχθεῖσα τὴν εὐεργεσίαν ἐπέσχε τε καὶ ἐφθόνησεν. 

Προσέχεις? 

Η Αθηνά συμπαθεί τον Τυδέα. Μόλις τον βλέπει τραυματισμένο θανάσιμα, φέρνει ένα φάρμακο για να τον κάνει όχι απλώς υγιή αλλά για να τον κάνει αθάνατο. Εν τω μεταξύ, ο Αμφιάραος (ο οποίος ήταν γνωστό πως έχει μαντικές ικανότητες), από μίσος για τον Τυδέα που υπήρξε ο βασικός υποκινητής της εκστρατείας, κόβει το κεφάλι του Μελάνιππου (είπαμε, ο Μελάνιππος είχε τραυματίσει θανάσιμα τον Τυδέα) και το δίνει στον Τυδέα. Και ο Τυδέας τι κάνει καλέ μου αναγνώστη? 

"Διελών εξερρόφησεν τον εγκέφαλον". 

Όπου το "διελών" είναι απλά η μετοχή αορίστου του ρήματος "διαιρώ". 

Δηλαδή ο Τυδεύς, έσπασε στα δύο το κρανίο του νεκρού Μελάνιππου και σλουρπ-σλουρπ! ρούφηξε τον εγκέφαλο. 

Ε, μόλις το είδε αυτό η Αθηνά, αηδίασε και είπε "ρε άει στα κομμάτια που θα σε κάνω αθάνατο... Ψόφα!". 

Και ναι μεν η Αθηνά είπε έτσι για τον κανίβαλο Τυδέα, πλην όμως χιλιάδες χρόνια αργότερα κάποιος δήμαρχος Αθηναίων αποφάσισε να ονοματίσει μια οδό προς τιμήν του κανίβαλου Τυδέα. 
Ενώ, από την άλλη, ο εθνικός μας ποιητής Διονύσιος Σολωμός βρήκε πηγή έμπνευσης για τους προαναφερθέντες εξαιρετικά δυνατούς στίχους:

64
Κοίτα χέρια απελπισμένα
πώς θερίζουνε ζωές!
Χάμου πέφτουνε κομμένα
χέρια, πόδια, κεφαλές,
65
και παλάσκες και σπαθία
με ολοσκόρπιστα μυαλά,
και με ολόσχιστα κρανία,
σωθικά λαχταριστά.

Παναμάς

-Λοιπόν, Συντ, πως σου φαίνονται όσα έχουν διαρρεύσει για τη νέα συμφωνία?

-Πως να σου το πω... Παναμάς!

-Παναμάς? Τι Παναμάς?

-Παναμάς βρε παιδί μου... Πως το λένε... Παναμάς!

-Λέγε ρε? Τι Παναμάς?

-Παναμας γαμήσουν!