Σε καθοδικό σπιράλ η ημερήσια κατά κεφαλήν πληκτρολόγηση

Το ζήτημα το είχα εμπειριστεί όταν βρέθηκα με το πρώτο μου τάμπλετ. Εύκολο στη χρήση, εύκολο στη μεταφορά, πολύ ικανοποιητικό για σερφάρισμα, ιδεώδες για ανάγνωση, αρκετά καλό στη φωτογράφηση, αλλά... για γραφή? Προβληματικό στη γραφή.  Η πληκτρολόγηση γίνεται μια κουραστική διαδικασία όπου μέχρι να πληκτρολογήσεις αυτό που θες να πεις έχεις ξεχάσει τι ήθελες να πεις.

Αυτή τη γνώμη σχημάτισα εγώ και οδηγήθηκα στην πρόβλεψη οτι η ημερήσια κατά κεφαλήν πληκτρολόγηση γραμμάτων σύντομα θα μειωθεί κατακόρυφα· αλλά επειδή η θεωρία των πραγμάτων τυγχάνει εκ γενετής να με απασχολεί  περισσότερο από τα ίδια τα πράγματα, έθεσα το ζήτημα κάπως έτσι: εάν τυχόν η πληκτρολόγηση στα σμάρτφον και στα τάμπλετ είναι πράγματι αντικειμενικώς δυσκολότερη από την πληκτρολόγηση σε ένα πληκτρόλογιο ντέσκτοπ ή σε ένα λάπτοπ ή και σε ένα μικρούλι νέτμπουκ μη σου πω, τότε νομοτελειακά θα προκύψει ολοένα επιτεινόμενο το φαινόμενο η πλέμπα να αρκείται στη συγγραφή σύντομων μηνυμάτων "Αχ, τι καλά τα λες" η "Ρε δε γαμιέσαι λέω 'γω" με τα οποία  θα επικροτεί ή θα αποδοκιμάζει το περιεχόμενο μακροσκελών κειμένων που θα έχουν συγγράψει/πληκτρολογήσει κάποιοι ειδικοί ή εν πάση περιπτώσει κάποιοι επαγγελματίες, κάποιοι που συγγράφοντας βγάζουν ή φιλοδοξούν να βγάλουν λεφτά και κοινωνική καταξίωση ρε παιδί μου.

Πάντοτε, βέβαια, υπήρχαν συγγραφείς και ποιητές και γραφιάδες· και πάντοτε, βέβαια, το κοινό προτιμούσε να διαβάζει παρά να γράφει -ή, μάλλον, παρά να δημοσιεύει· το να αγοράζεις και να τρως τα πεπόνια που καλλιέργησε ο άλλος είναι βολικότερο του να καλλιεργείς πεπόνια, άσε που γλιτώνεις και το ενδεχόμενο να καταστραφεί η σοδειά σου· πιο χαλαρό είναι το να περιοριστείς στο να φυτέψεις κανένα μαϊντανό στην αυλή κι αυτό είναι να είναι όλη σου η καλλιέργεια. Απλώς τώρα το κοινό είναι σε θέση να μπει στο φέισμπουκ του Κωστή Παλαμά, ας πούμε, και να του γράψει "Πες τα ρε μεγάλε που μας τα 'χουνε πρήξει οι άμπαλοι" ή να μπει στο φέισμπουκ του Καζαντζάκη, ας πούμε και να του γράψει "Ελλάς-πατροίδα-ορθωδοξεία ρε κουθμούνι", ενώ σε παλαιότερες εποχές θα έπρεπε να στείλει επιστολή "Αγαπητέ κύριε, με ενδιαφέρον διάβασα το τελευταίο σας βιβλίο κλπ κλπ κλπ 850 λέξεις" οι οποίες 850 λέξεις όπως και να το δούμε γράφονται πιο δύσκολα, άσε που θα ήταν και αμφίβολο εάν θα έμπαινε στον κόπο να τις διαβάσει ο παραλήπτης.

Ωστόσο η λυδία λίθος που θα έκρινε την ορθότητα της γνώμης μου, είχε να κάνει με τη μπλογκόσφαιρα. Όπου επί τόσα χρόνια ο κάθε πικραμένος άνοιγε ένα μπλογκ και δοκίμαζε την τύχη του ως συγγραφέας ή φωτογράφος ή λαογράφος ή ιστοριοδίφης ή πολιτικός αναλυτής ή μαραζοχτυπημένος ποιητής ή και αθλητικός συντάκτης μη σου πω· και παραδίπλα μια πανστρατιά ιστολογίων προσωπικής αναφοράς "συγκλονιστικό το κονσέρτο του Σώτη Βολάνη χτες" και "φωτογραφίες από τη χτεσινή μου βόλτα στα Σούρμενα" και "ο έρωτας στο αρχιπέλαγος".

Αυτή η τελευταία κατηγορία μπλογκς υπήρξε η πρώτη που μεταφέρθηκε στο facebook. Εκεί απαιτείται (αν δεν επιβάλλεται κιόλας) λιγότερο κείμενο και περισσότερη εικόνα/βίντεο. Πας μια βόλτα στα Σούρμενα, τραβάς με το σμάρτφον ένα βιντεάκι, το ανεβάζεις στο fb και πάπαλα. Αν είσαι και φανατικός ανορθόγραφος, γλιτώνεις από τις ορθογραφικές μπλογκερίστικες σκοτούρες. Ειδικά σε αυτή την περίπτωση, μάλιστα, έχεις και μια επιπλέον δικαιολογία: θα ήταν ανώμαλος όποιος θα σου ζητούσε να κάτσεις να πληκτρολογήσεις σε σμαρτφον ή σε τάμπλετ ένα μεγάλο κείμενο.

Οι υπόλοιποι όμως? Οι ιστοριοδίφες, οι συγγραφείς, οι πολιτικοί αναλυτές, ακόμα και οι φωτογράφοι, πως να χωρέσουν σε οτιδήποτε δεν παρέχει την ευρυχωρία ενός μπλογκ? Ν' απλώσεις και να ξεδιπλώσεις ρε παιδί μου τις ιδέες,  να τις κάνεις δίφραγκα, να έχεις άφθονο χώρο για νωχελικές ενδοσκοπήσεις, για μεγεθύνσεις, για σμικρύνσεις ή γενικά για ό,τι σε φωτίσει ο πανάγαθος...

Αυτοί όλοι θα αποτελούσαν την κατηγορία που θα επιβεβαίωνε ή θα διέψευδε τη γνώμη μου. Γνώριζα βέβαια πως όλοι αυτοί ζούσαν μια περίοδο μπλογκερικών παχέων αγελάδων έχοντες πλούσια δουλειά: καταγγελίες για τον G.A.P, καταγγελίες για τον Βενιζέλο, καταγγελίες για τον Σαμαρά, αναλύσεις για το τι ζώδιο είναι η καριόλα η Μέρκελ, καταγγελίες για τους 4,5,6,7,8,9 χιλιάδες Έλληνες που αυτοκτόνησαν εξαιτίας της κρίσης, καταγγελίες για τους ναζί  και σάτιρα, πολλή σάτιρα...

Από άποψη ψυχικής εκτόνωσης αυτό είναι θαυμάσιο, όμως από άποψη ψυχικής κατάρρευσης είναι φρικτό όταν διαπιστώνεις πως οι μεγαλοφυείς σου καταγγελίες ή η μεγαλοφυής σου σάτιρα έχει απασχολήσει συνολικά καμιά πεντακοσαριά άτομα τον τελευταίο μήνα, που κι αυτά τα άτομα επισκέφτηκαν το μπλογκ σου ψάχνοντας να βρουν καινούργιες στάσεις στο σεξ κι έπεσαν τυχαία σ' ένα άρθρο σου για τις ερωτικές προτιμήσεις του Σόιμπλε, άρα πιθανότατα ούτε καν διάβασαν το άρθρο και ούτε καν ασχολήθηκαν με τη γλαφυρή σου πληκτρολογούσα πένα. Μιλάμε για ψυχική κατάρρευση γκαραντί.

Κάποια στιγμή θα χαλάσει και το λάπτοπ, ας πούμε, και ο οξαποδώ θα εισενέγκη (sic) υμάς στον πειρασμό να πεις και για ποιον γράφω όσα γράφω, και πας να πάρεις εκεί πέρα στη θέση του χαλασμένου λάπτοπ ένα σμαρτφον να διαβάζεις τους άλλους και να τους αφήνεις ολιγολεκτικά σχόλια "Αχ, τι καλά τα λες" η "Ρε δε γαμιέσαι λέω 'γω", που θα σου έρθει και οικονομικότερα.

Κι αν είτε η καύλα του πράγματος είτε το σαράκι της διατύπωσης γνώμης σου επιβάλλει να συνεχίσεις να γράφεις, θα μπεις στον άλλο πειρασμό να συνεργαστείς με άλλους μερακλήδες στα πλαίσια μιας συνεργατικής λογικής συνεργατικού διαδικτυακού εντύπου που μπροστά της τα φαλανστήρια του Φουριέ θα βρώμαγαν επιστημονικό σοσιαλισμό.

Η γνώμη μου προέβλεπε ότι μέρα με τη μέρα τα προσωπικά μπλογκς έκφρασης θα κλείνουν και στα εναπομείναντα οι δημοσιεύσεις θα λιγοστεύουν, μέχρι να απομείνουν απειροελάχιστα ενεργά, που θα τα τρέχουν οι γνωστοί άγνωστοι μερακλήδες που τη γραφή τη βλέπουν ως άσκηση αυτογνωσίας, άσκηση η οποία, βέβαια, ενδέχεται και να μην αφορά περισσότερους απ' όσους αφορά η άσκηση ενός ανθρώπου στο γυμναστήριο, δίχως αυτό ούτε να αποθαρρύνει ούτε να ενθαρρύνει τον ασκούμενο: του είναι παντελώς αδιάφορο.

Βεβαίως είναι πολύ νωρίς για να πω αν επιβεβαιώνεται ή αν διαψεύδεται η πρόβλεψή μου περί μείωσης της ημερήσιας κατά κεφαλήν πληκτρολόγησης.

Όμως όλα τα στοιχεία δείχνουν ότι προς τα εκεί πάει το πράγμα -το οποίο είπαμε, ούτε ενθαρρύνει ούτε αποθαρρύνει τον ασκούμενο: του είναι παντελώς αδιάφορο.