Ακόμα δε μ' έχουν πάρει τα γεράματα, όμως τα 'χω τα χρονάκια μου. Μπορώ λοιπόν να βεβαιώσω ότι -σαν χτες το θυμάμαι- πως ναι, έχει και παραέχει βάση το ερώτημα που έθεσε χτες το kollectnews: Ήταν ο Bowie φασιστάκι?
Σα να ρωτάς:
Ήταν ο Ανδρέας Παπανδρέου τροτσκιστής?
Ήταν ο Ανδρέας Μικρούτσικος μαοϊκός?
Ήταν ο Θεόδωρος Τσουκάτος μαοϊκός?
Ήταν ο Μανώλης Ρασούλης τροτσκιστής?
Ήταν ο Πέτρος Τατούλης μαοϊκός?
Ήταν ο Κώστας Σημίτης βομβιστής?
Η απάντηση σε όλα τα παραπάνω είναι ένα μεγάλο ναι, κάποτε ήταν, συνοδευόμενο από ένα εξίσου μεγάλο να κι αν ήταν να κι αν δεν ήταν. Διότι μηδένα προ του τέλους μακάριζε και τα στερνά τιμούν τα πρώτα. Αφ' ενός.
Αφ' ετέρου το ζήτημα είναι βαθιά φιλοσοφικό, εφόσον -αριστοτελικά μιλώντας- ο "νόμος της ταυτότητας" (το Α είναι Α) αλλά και ο "νόμος της αντίφασης" (το Α δεν μπορεί να είναι όχι-Α) συνεχίζουν να αποτελούν θεμελιώδεις νόμους της νόησης και της λογικής. Σύμφωνα με αυτούς τους νόμους, ο Bowie ήταν φασιστάκι και ο Ανδρέας Παπανδρέου ήταν τροτσκιστής.
Βέβαια από την εποχή που ο ο Πρόκλος βυθίστηκε στη μελέτη του Πλάτωνα κι αργότερα, από την εποχή που ο Χέγκελ βυθίστηκε στη μελέτη του Πρόκλου κι αργότερα, από την εποχή που ο Μαρξ βυθίστηκε στη μελέτη του Χέγκελ, ήρθε ο βασικός νόμος της διαλεκτικής να δηλώσει πως ναι, το Α είναι Α αλλά ταυτόχρονα δεν είναι Α. Το Α είναι Α αλλά είναι και κάτι άλλο. Το Α είναι Α όμως ταυτόχρονα εμπεριέχει την άρνηση του εαυτού του. Ο Bowie ήταν φασιστάκι αλλά και δεν ήταν φασιστάκι. Ο Παπανδρέου ήταν τροτσκιστής αλλά και δεν ήταν τροτσκιστής. Κι εσύ, ευγενέστατε αναγνώστη μου, είσαι αναγνώστης μου αλλά και δεν είσαι αναγνώστης μου -που λέει ο λόγος. Ωραίο το να είσαι οτιδήποτε, αλλά το μεγάλο ενδιαφέρον και ο μεγάλος χαβαλές βρίσκεται στο γίγνεσθαι.
Στο μυαλό του μέσου ανθρώπου, βέβαια, το γίγνεσθαι είναι κατάρα και ερμηνεύεται μόνο με σενάρια συνωμοσίας και προδοσίας -ο τάδε άλλαξε επειδή μας πούλησε. Στο μυαλό του μέσου ανθρώπου οι αντιφάσεις είναι κατάρα. Δεν μπορεί να τις αντιληφθεί ως κινητήρια δύναμη της ζωής και τις ξορκίζει. Ο τάδε θα πνιγεί μέσα στις αντιφάσεις του, σου λέει, λες και οι αντιφάσεις είναι κάτι σαν λυματολάσπη. Όποιος δεν είναι από δω είναι από κει, σου λέει.
Και δεν ξέρω αν είναι αιτία χαράς ή αιτία μελαγχολίας το να διαπιστώνει κάποιος ότι, απλά, όλοι είμαστε και από δω και από κει, πότε Βούδας πότε Κούδας style και η πολυπόθητη σταθερότητα των θέσεων και των ιδεών μας απλώς αποπειράται να μας τοποθετήσει στον σταθερό θρόνο ενός σύμπαντος που κάθε στιγμή αλλάζει -και του οποίου τέκνα είμαστε, και όπως όλα τα τέκνα επιθυμούμε να ξεπεράσουμε τους γονείς μας: εν προκειμένω να φανούμε ανώτεροι ως προς τη δική μας πολυπόθητη έλλειψη αντιφάσεων και αλλαγών.
Σα να ρωτάς:
Ήταν ο Ανδρέας Παπανδρέου τροτσκιστής?
Ήταν ο Ανδρέας Μικρούτσικος μαοϊκός?
Ήταν ο Θεόδωρος Τσουκάτος μαοϊκός?
Ήταν ο Μανώλης Ρασούλης τροτσκιστής?
Ήταν ο Πέτρος Τατούλης μαοϊκός?
Ήταν ο Κώστας Σημίτης βομβιστής?
Η απάντηση σε όλα τα παραπάνω είναι ένα μεγάλο ναι, κάποτε ήταν, συνοδευόμενο από ένα εξίσου μεγάλο να κι αν ήταν να κι αν δεν ήταν. Διότι μηδένα προ του τέλους μακάριζε και τα στερνά τιμούν τα πρώτα. Αφ' ενός.
Αφ' ετέρου το ζήτημα είναι βαθιά φιλοσοφικό, εφόσον -αριστοτελικά μιλώντας- ο "νόμος της ταυτότητας" (το Α είναι Α) αλλά και ο "νόμος της αντίφασης" (το Α δεν μπορεί να είναι όχι-Α) συνεχίζουν να αποτελούν θεμελιώδεις νόμους της νόησης και της λογικής. Σύμφωνα με αυτούς τους νόμους, ο Bowie ήταν φασιστάκι και ο Ανδρέας Παπανδρέου ήταν τροτσκιστής.
Βέβαια από την εποχή που ο ο Πρόκλος βυθίστηκε στη μελέτη του Πλάτωνα κι αργότερα, από την εποχή που ο Χέγκελ βυθίστηκε στη μελέτη του Πρόκλου κι αργότερα, από την εποχή που ο Μαρξ βυθίστηκε στη μελέτη του Χέγκελ, ήρθε ο βασικός νόμος της διαλεκτικής να δηλώσει πως ναι, το Α είναι Α αλλά ταυτόχρονα δεν είναι Α. Το Α είναι Α αλλά είναι και κάτι άλλο. Το Α είναι Α όμως ταυτόχρονα εμπεριέχει την άρνηση του εαυτού του. Ο Bowie ήταν φασιστάκι αλλά και δεν ήταν φασιστάκι. Ο Παπανδρέου ήταν τροτσκιστής αλλά και δεν ήταν τροτσκιστής. Κι εσύ, ευγενέστατε αναγνώστη μου, είσαι αναγνώστης μου αλλά και δεν είσαι αναγνώστης μου -που λέει ο λόγος. Ωραίο το να είσαι οτιδήποτε, αλλά το μεγάλο ενδιαφέρον και ο μεγάλος χαβαλές βρίσκεται στο γίγνεσθαι.
Στο μυαλό του μέσου ανθρώπου, βέβαια, το γίγνεσθαι είναι κατάρα και ερμηνεύεται μόνο με σενάρια συνωμοσίας και προδοσίας -ο τάδε άλλαξε επειδή μας πούλησε. Στο μυαλό του μέσου ανθρώπου οι αντιφάσεις είναι κατάρα. Δεν μπορεί να τις αντιληφθεί ως κινητήρια δύναμη της ζωής και τις ξορκίζει. Ο τάδε θα πνιγεί μέσα στις αντιφάσεις του, σου λέει, λες και οι αντιφάσεις είναι κάτι σαν λυματολάσπη. Όποιος δεν είναι από δω είναι από κει, σου λέει.
Και δεν ξέρω αν είναι αιτία χαράς ή αιτία μελαγχολίας το να διαπιστώνει κάποιος ότι, απλά, όλοι είμαστε και από δω και από κει, πότε Βούδας πότε Κούδας style και η πολυπόθητη σταθερότητα των θέσεων και των ιδεών μας απλώς αποπειράται να μας τοποθετήσει στον σταθερό θρόνο ενός σύμπαντος που κάθε στιγμή αλλάζει -και του οποίου τέκνα είμαστε, και όπως όλα τα τέκνα επιθυμούμε να ξεπεράσουμε τους γονείς μας: εν προκειμένω να φανούμε ανώτεροι ως προς τη δική μας πολυπόθητη έλλειψη αντιφάσεων και αλλαγών.
Τραγούδι.
Suffragette City
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου
Mi-la-re,
mi-la-re-si