Ο Αινείας έλαβε μέρος στον Τρωικό Πόλεμο επικεφαλής των Δαρδάνων, ως σύμμαχος των Τρώων, και ήταν ο γενναιότερος ήρωας στην πλευρά τους μετά τον Έκτορα.
Μετά την άλωση και τη λεηλασία της Τροίας, ο Αινείας με μερικούς Τρώες (που έγιναν γνωστοί ως «Αινειάδες») εξακολούθησαν να αμύνονται σε κάποια συνοικία της πόλης, ώσπου οι Αχαιοί τους διεμήνυσαν ότι τους δέχονται «υποσπόνδους», δηλαδή ύστερα από συμφωνία να αποχωρήσουν ανενόχλητοι, με την άδεια να πάρουν ο καθένας τους ό,τι μπορούσε να σηκώσει στα χέρια του από την περιουσία του. Και ενώ όλοι οι άλλοι γέμισαν και πήραν σακιά με χρυσάφι, ασήμι, κοσμήματα, χρήματα, κλπ., ο Αινείας σήκωσε στους ώμους του τον γέροντα και ανήμπορο πατέρα του, τον Αγχίση, και τον μετέφερε έξω από την πόλη. Τότε οι Αχαιοί, θαυμάζοντας την πράξη του αυτή, του επέτρεψαν να πάρει ελεύθερα και ό,τι άλλο ήθελε από το σπίτι τους.
Ο Αινείας, φεύγοντας από την Τροία, περνώντας από την Καρχηδόνα και τη Σικελία, εγκαταστάθηκε στην Ιταλία. Τα δισέγγονά του, λέει ο μύθος, έχτισαν τη Ρώμη.
Προ τριημέρου, ένας από τους πλέον ενάρετους και ηθικούς πολίτες του Πειραιά, ένας καλός Πειραιώτης χριστιανός δηλαδή, ο πρόεδρος του Ολυμπιακού και πρώτος δημοτικός σύμβουλος του Πειραιά, ο Βαγγέλης Μαρινάκης, παρευρέθη σε εκδήλωση για τα 10 χρόνια που έκλεισε ο Σεραφείμ ως μητροπολίτης Πειραιά.
Λαμβάνοντας τον λόγο ο ενάρετος χριστιανός πρόεδρος και δημοτικός σύμβουλος Πειραιά, είπε:
"Σεβασμιώτατε και εγώ με τη σειρά μου θα ήθελα να ευχηθώ υγεία και μακροζωία και να συνεχίσεις το τεράστιο έργο σου. Εγώ θα ήθελα να σταθώ σε δύο τεράστια προτερήματα: Στην εργατικότητά σου. Καθημερινά παράγεις ένα τεράστιο έργο για την Πειραϊκή Εκκλησία, για τον Πειραιά, για τους πολίτες, για τους πιστούς. Και το δεύτερο, ο ανατρεπτικός σου λόγος, που πάντα έχει καλοπροαίρετα κριτήρια, λες τα πράγματα με το όνομά τους, ταράζεις τα ήρεμα νερά και έτσι ο απλός πολίτης, ο πιστός, καταλαβαίνει τί συμβαίνει γύρω του, τί μπορεί να περιμένει και τί μπορεί να κάνει. Σεβασμιώτατε Σεραφείμ συνέχισε έτσι. Μην αλλάξεις τίποτα. Εμείς έτσι σε αγαπάμε και έτσι σε στηρίζουμε".
Μια εικόνα γεμάτη πνευματικότητα
Όμως, όπως βλέπω στο ekklisiaonline.gr υπήρξε και ένας άλλος, (πιθανότατα λιγότερο ενάρετος από τον Μαρινάκη) άνθρωπος, ο οποίος, ίσως συνεπαρμένος από την επέτειο 10 χρόνων ποιμαντορίας του Σεραφείμ στη μητρόπολη Πειραιώς, συνέγραψε την εξής ερωτική επιστολή:
"Κατ’ αρχήν, συγχωρείστε με αν δεν σας αποκαλώ με τον τίτλο που αρμόζει στο αξίωμα σας, αλλά δεν γνωρίζω τους Εκκλησιαστικούς τύπους.
Ακούω και διαβάζω δεξιά και αριστερά ότι σας απασχολεί το θέμα του ομοφυλόφιλου έρωτα, και ομολογώ ότι σε αυτό έχουμε κάποια κοινά.
Όχι μόνο σε αυτό όμως. Είμαι και εγώ, ένας μουσάτος, αρρενωπός, εύγλωττος και δραστήριος άντρας όπως και εσείς. Με άλλα λόγια, ταιριάζουμε.
Αγαπητέ πάτερ, επιτρέψτε μου να σας εξομολογηθώ ότι εδώ και καιρό σας βλέπω από την τηλεόραση, στο διαδίκτυο, και ομολογώ ότι έχω παρεισφρήσει και πολύ συχνά ανάμεσα στους πιστούς που ρουφάνε γονυπετείς τα κηρύγματα σας, όπως μια ερωτευμένη νεανίσκη καταπίνει λαίμαργα τους χυμούς του πρώτου έρωτα της.
Έτσι και εγώ, παρασυρμένος από την λαύρα λόγια σας, ζαλισμένος από την θρησκευτική κατάνυξη, έρμαιο των αμαρτωλών μου πόθων, σας έχω ερωτευτεί κεραυνοβόλα.
Πάτερ, τι λέτε; Θα μου δώσετε μια ευκαιρία να πιούμε ένα καφέ;
Παναγιώτης, ένας άντρας που λιώνει για σας όπως κανένας άλλος μέχρι σήμερα.
Υ.Γ. Δεν θέλω να γίνω χυδαίος, αλλά επειδή στα ερωτικά η ειλικρίνεια είναι το Α και το Ω, πρέπει να σας αναφέρω ότι τον έχω 18άρη και χοντρό, και είμαι αποκλειστικά ενεργητικός με αδυναμία να φοράει ο σύντροφος μου ακριβά γυναικεία εσώρουχα. Αν το μέγεθος μου δεν επαρκεί, να είστε απόλυτα σίγουρος ότι καταλαβαίνω, και δεν θα πικραθώ αν με απορρίψετε.
Να είστε πάντα καλά και συνεχίστε σας παρακαλώ να μιλάτε δημοσίως για τον ομοφυλόφιλο έρωτα, είναι και αυτό ένα υποκατάστατο για τις μοναχικές μου νύχτες, δεν μπορείτε να φανταστείτε τι ωραία που περνάω μόνος μου καθώς σας σκέφτομαι να γράφετε και να μιλάτε με γλαφυρές λεπτομέρειες για το τι κάνουν τα άτακτα αγόρια τα βράδια, ένα θέμα για το οποίο γνωρίζετε τόσα πολλά".
Βέβαια, ακριβώς την ίδια μέρα, υπήρξε και η παρέμβαση Μπουτάρη, σύμφωνα με τον οποίο "ο Σεραφείμ είναι για ξύλο".
Παρέμβαση στην οποία ο Σεραφείμ απάντησε σήμερα, δικαιώνοντας απόλυτα τον έρωτα του Χατζηστεφάνου. Διότι ενώ ολόκληρη η απάντηση του Σεραφείμ προς τον Μπουτάρη είναι ένα έπος ισλαμοφοβίας, στο κεντρικότερο σημείο του έπους δεσπόζει το ερώτημα:
Διερωτῶμαι, θά τολμᾶ (σσ: ο Μπουτάρης) νά διοργανώνει καί τότε τά «Thessaloniki Pride»;
Τις τελευταίες βδομάδες έχω φάει σκάλωμα με μια όμορφη στοιχηματική επιλογή που ο ΟΠΑΠ παρέχει στους παίκτες του ποδοσφαιρικού στοιχήματος. Μιλάω για τη στοιχηματική επιλογή "ΤΕΛΙΚΟ ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑ ΜΕ ΠΛΕΟΝΕΚΤΗΜΑ". Την συναντά κανείς στις τελευταίες σελίδες του κουπονιού και όποιος τη μελετήσει σε βάθος δεν μπορεί παρά να χαμογελάσει.
Περί τίνος πρόκειται?
Ας το δούμε εξετάζοντας το ματσάκιον Νάπολι-Μίλαν που βρισκόταν στο κουπόνι του περασμένου Σαββατοκύριακου, ήτοι στο κουπόνι 19-22 Φεβρουαρίου.
Στο ματσάκιον Νάπολι-Μίλαν, λοιπόν, ως βασικές στοιχηματικές αποδόσεις το κουπόνι έδινε:
Άσσος 1,53.
Ισοπαλία 3,65.
Διπλό 4,90.
Ωραία.
Ως διπλή ευκαιρία οι αποδόσεις ήταν:
1Χ δεν παιζόταν.
12 απόδοση 1,17.
Χ2 απόδοση 2,09.
Ωραία.
Από κει και πέρα το κουπόνι προσέφερε και τη στοιχηματική επιλογή του ενός γκολ ως πλεονέκτημα υπέρ της Μίλαν.
Τι σημαίνει αυτό?
Αυτό σημαίνει ότι στη συγκεκριμένη στοιχηματική επιλογή το παιχνίδι θα λογιστεί ως άσσος (με απόδοση 2,50) αν η Νάπολι νικήσει με δύο ή περισσότερα γκολ διαφορά.
Αν όμως η Νάπολι νικήσει μόνο με ένα γκολ διαφορά, το παιχνίδι θα λογιστεί ως ισοπαλία αφού η φιλοξενούμενη Μίλαν έχει ένα γκολ πλεονέκτημα.
Ευνόητο είναι πως σε περίπτωση που το παιχνίδι έρθει ισόπαλο ή σε περίπτωση νίκης της Μίλαν, η Μίλαν θα λογιστεί ως νικήτρια στη συγκεκριμένη στοιχηματική επιλογή.
Πρόσεξε τώρα τις αποδόσεις της συγκεκριμένης στοιχηματικής επιλογής:
Άσσος 2,50.
Ισοπαλία 3,65.
Διπλό 2,02.
Εδώ σε θέλω όμως, παιχτούρα αναγνώστη μου:
Το διπλό της συγκεκριμένης στοιχηματικής επιλογής ταυτίζεται με το Χ2 της διπλής ευκαιρίας του βασικού στοιχηματισμού!
Έτσι δεν είναι?
Είτε το παιχνίδι έρθει ισόπαλο ειτε η Μίλαν νικήσει, το αποτέλεσμα της συγκεκριμένης στοιχηματικής επιλογής θα είναι το σημείο 2 αφού η Μίλαν έχει ένα γκολ πλεονέκτημα.
Επομένως, στη συγκεκριμένη στοιχηματική επιλογή που λέγεται "ΤΕΛΙΚΟ ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑ ΜΕ ΠΛΕΟΝΕΚΤΗΜΑ", η απόδοση του σημείου 2 θα έπρεπε να είναι ταυτοσημη και ίδια κι απαράλλακτη με το Χ2 της διπλής ευκαιρίας του βασικού στοιχηματισμού!
Αμ' δε!
2,09 δίνει το Χ2 της διπλής ευκαιρίας,
2,02 δίνει το διπλό στο "τελικό αποτέλεσμα με πλεονέκτημα".
Δεν ήταν τυπογραφικό λάθος.
Ήταν λάθος που επαναλαμβάνεται βδομάδες τώρα.
Στο συγκεκριμένο κουπόνι, ας πούμε, το ίδιο φαινόμενο υπήρχε παντού:
Ατλέτικο Μαδρίτης-Βιγιαρεάλ 2,18 η διπλή ευκαιρία, 2,12 διπλό της Βιγιαρεάλ με ένα γκολ πλεονέκτημα.
Μαρσέιγ-Σεντ Ετιέν 1,74 το Χ2 στη διπλή ευκαιρία, 1,67 το διπλό της Σεντ Ετιέν με ενα γκολ πλεονέκτημα.
Μπολόνια-Γιουβέντους 2,05 το 1Χ στη διπλή ευκαιρία, 1,98 ο άσσος της Μπολόνια με ένα γκολ πλεονέκτημα.
Λεβερκούζεν-Ντόρτμουντ 1,61 το 1Χ στη διπλή ευκαιρία, 1,57 ο άσσος της Λεβερκούζεν με ένα γκολ πλεονέκτημα.
Μάλαγα-Ρεάλ Μαδρίτης 1,96 το 1Χ στη διπλή ευκαιρία, 1,90 ο άσσος της Μάλαγα με ένα γκολ πλεονέκτημα.
Βεβαίως η διαφορά των αποδόσεων είναι μικρή, γύρω στο 2-3% μόνο.
Ωστόσο όσο μικρή κι αν είναι η διαφορά, από μόνη της η ύπαρξη διαφοράς είναι παράλογη. Παράλογη και διασκεδαστική, βέβαια, εφόσον οδηγεί αναπόφευκτα σε διατυπώσεις του στυλ "κοίτα τους μαλάκες... δεν το πρόσεξαν".
Ποιοί όμως είναι οι μαλάκες?
Φαντάσου έναν παίκτη που έχει παίξει ένα παρολί με τις έξι διπλές ευκαιρίες που αναφέραμε παραπάνω, να συζητά με έναν παίκτη που έχει παίξει ένα παρολί με τις έξι νίκες των προαναφερθεισών ομάδων που έχουν πλεονέκτημα:
Ο πρώτος θα έχει πολλαπλασιάσει τα λεφτά του 51,28 φορές.
Ο δεύτερος θα έχει πολλαπλασιάσει τα λεφτά του 42,23 φορές.
Θα έχουν παίξει προσδοκώντας ακριβώς τα ίδια αποτελέσματα αλλά, σε περίπτωση επιτυχίας, θα εισπράξουν εντελώς διαφορετικό ποσό. Σε τελική ανάλυση, ο ένας από τους δύο θα νιώθει μαλάκας.
Και εδώ είναι που θέλω να σου επιστήσω την προσοχή καλέ μου αναγνώστη:
Δε θέλω να νιώθεις μαλάκας παίζοντας "τελικό αποτέλεσμα με πλεονέκτημα".
Κι από την άλλη, βέβαια, αν έχεις τα κονέ, σφύριξε ρε παιδί μου σ' εκείνους εκεί στον ΟΠΑΠ ότι το όλο ζήτημα μυρίζει ερασιτεχνισμό -και είναι κρίμας... μεγάλο κρίμας είναι!
Το οποίον στη σημερινή ελληνική θα αποδιδόταν κάπως έτσι:
... έδεσε το άλογο στο ρόπτρο (σσ: ενδεχομένως της πόρτας) του ιερού, δείχνοντας ότι προσφέρει το άλογο προς τις θεές, όμως την επόμενη νύχτα πήγε και ξαναπήρε πίσω το άλογο. Αυτός λοιπόν που έκανε αυτή την πράξη πέθανε με τον χειρότερο θάνατο: δηλαδή πέθανε από πείνα· διότι όποτε πήγαινε να φάει, παρ' όλο που το τραπέζι του ήταν στρωμένο με τα καλύτερα φαγητά, αυτός νόμιζε πως τόσο το ψωμί όσο και τα υπόλοιπα φαγητά βρωμούσαν και δεν μπορούσε να τα φάει. Όλα αυτά μας τα έλεγε (σσ: προφανώς τα έλεγε δημοσίως, βασισμένος στο αξιωμα του και εξισου προφανώς δεν τα έλεγε σε κάποια ιδιωτική κουβέντα) ο ιεροφάντης των ελευσινίων μυστηρίων και πολλοί είναι αυτοί που άκουσαν τον ιεροφάντη να τα λέει. (...) άλλωστε όλοι σας γνωρίζετε καλά πως οι δύο θεές (σσ: η Δήμητρα και η Περσεφόνη) τιμωρούν με τρόπο φανερό τους άδικους· πρέπει λοιπόν κάθε άνθρωπος να ελπίζει ότι τα ίδια θα πάθει από τις δύο θεές όποιος δεν τις σέβεται.
Λυσίας καλέ μου αναγνώστη. "Κατά Ανδοκίδου Ασεβείας" λόγος, και πιο συγκεκριμένα το ξεκίνημα του λόγου. Το οποίο ξεκίνημα του συγκεκριμένου λόγου είναι τόσο απότομο επειδή ο λόγος έχει φτάσει σ' εμάς ημιτελής. Λείπουν κομμάτια.
Πάντως, για να τα λέμε όλα, ήδη από την εποχή του Αρποκρατίωνα έχουν εκφραστεί επιφυλάξεις για το κατά πόσον ο συγκεκριμένος λόγος είναι του Λυσία. Έχουν εκφραστεί από φιλολόγους διάφορες απόψεις σχετικά με τον συγγραφέα του συγκεκριμένου λόγου, μπέρδεμα μεγάλο. Βάση της αμφισβήτησης δεν είναι το περιεχόμενο του συγκεκριμένου λόγου αλλά το λεξιλόγιο και τα εκφραστικά μέσα του συγγραφέα: αυτά δε μοιάζουν να είναι του Λυσία. Βεβαίως, δεν θα ήταν απίθανο ο Λυσίας να προσάρμοσε το στυλ του πάνω στο στυλ του Αθηναίου που επρόκειτο να εκφωνήσει τον συγκεκριμένο λόγο.
Το σίγουρο είναι πως ο λόγος κυκλοφορούσε και ήταν γνωστός στην αρχαιότητα ως λόγος του Λυσία.
Αυτό που μας ενδιαφέρει εμάς εδώ δεν είναι ο συγγραφέας του λόγου αλλά το περιεχόμενο του. Το περιεχόμενο του λόγου είναι προφανές ότι εκφράζει πεποιθήσεις της εποχής (ή περίπου της εποχής) που έζησε ο Λυσίας.
Μιλάμε δηλαδή για μερικούς αιώνες προ χριστού και προ χριστιανών.
Επίσης, μιλάμε για δεκάδες αιώνες πριν να σκάσουν μύτη μεταφυσικά ερωτήματα του στυλ "μα πόσο κακός και εκδικητικός θεός είναι αυτός ο Γιαχβέ" και αγανακτήσεις του στυλ "αμάν πια με την ιουδαιοχριστιανική θρησκεία του φόβου".
Η εξουσία έχει κάθε δικαίωμα να αποπειραθεί την επιβολή του σεβασμού προς οτιδήποτε εκείνη φρονεί ότι πρέπει να το σεβόμαστε. Καμιά φορά ενδέχεται να καταφέρει την επιβολή σεβασμού, άλλες φορές δεν τα καταφέρνει.
Που και που όχι μόνο δεν τα καταφέρνει αλλά καταφέρνει το αντίθετο: Στην προσπάθειά της να επιβάλει τον σεβασμό προς κάτι, λειτουργεί άκομψα και άγαρμπα· η αγαρμποσύνη της προκαλεί συζητήσεις, οι συζητήσεις δημιουργούν προβληματισμό, ο προβληματισμός διαχέεται οδηγώντας φιλήσυχους νομοταγείς και απροβλημάτιστους ανθρώπους να αναρωτηθούν αν τελικά όντως αξίζουν τον σεβασμό μας όσα η εξουσία θέλει να σεβόμαστε και εν τέλει τα αποτελέσματα ενός τέτοιου προβληματισμού μπορεί να είναι ποικίλα, ενίοτε εκτός των επιδιώξεων της εξουσίας.
Το επίμαχο κατάπτυστο δημοσίευμα του τέρατος στο facebook
Εμένα όμως, περισσότερο απ' τις επιδιώξεις της εξουσίας με απασχολούν οι πολίτες και ο τρόπος που εκείνοι σκέφτονται.
Θα χρησιμοποιήσω ως παράδειγμα έναν άνθρωπο που ούτε τον γνωρίζω ούτε με γνωρίζει ούτε φαντάζει πιθανό να γνωριστούμε· απλά θεωρώ ότι έχει καλή πένα, κείμενά του πετυχαίνω μερικές φορές σε μπλογκς που παρακολουθώ και τα διαβάζω άνετα και ευχάριστα και γόνιμα.
Να, εδώ ας πούμε, προ εικοσαημέρου διάβασα αυτό το εξαίσιο κι ολόσωστο σημείωμα που κλείνει με τη φράση "Έλεος κάπου με τους αδίστακτους χωροφύλακες της γνώμης" -και ναι, σωστά το μάντεψες αναγνωσταρά μου, δεν αναφέρεται στο προαναφερθέν θέμα· προ εικοσαημέρου τέτοιο θέμα δεν υπήρχε.
Σήμερα όμως, 20τόσες μόλις μέρες μετά, το θέμα έχει πλέον υπάρξει. Το κατάπτυστο τερατώδες δημοσίευμα στο facebook γράφτηκε και η εξουσία επενέβη.
Θα ήτο ύβρις να χαρακτηρίσουμε την εξουσία ως "αδίστακτους χωροφύλακες της γνώμης".
Θα έπεφτε φωτιά να μας κάψει αν λέγαμε κάτι τέτοιο.
Η άποψη λοιπόν διαφοροποιείται:
Θα το ξαναπώ. Πολλοί νομίζουν ότι τα κοινωνικά δίκτυα είναι ένα ανώδυνο παιχνίδι για να ξεσπούν και να γράφουν ό,τι μαλακία τούς κατέβει στο μυαλό. Μάλιστα, πάνε ακόμα παραπέρα: πιστεύουν ότι αν περιορίσουν το προφίλ τους μεταξύ φίλων (μη δημόσιο) είναι προστατευμένοι από τη δημόσια χλεύη σε περίπτωση που παραφερθούν.
Λάθος!
Μετά από ανάρτηση χρήστη που βρήκε… έξυπνο και χαριτωμένο να χαρακτηρίσει τους τρεις νεκρούς αξιωματικούς μας «επαγγελματίες δολοφόνους» και «σιγά την απώλεια», σχηματίστηκε ποινική δικογραφία, από την Διεύθυνση Δίωξης Ηλεκτρονικού Εγκλήματος, για προσβολή μνήμης των νεκρών. Αναμενόμενο.
Στη φωτο-ανάρτηση βλέπετε άλλη μια "συγγνώμη" έτερου χρήστη που έκανε και αυτός πλακίτσα με τους νεκρούς και τώρα πληρώνει το βαρύ τίμημα. Το διαδίκτυο δεν δείχνει οίκτο.
Δυο είναι τα σημεία που θα σταθώ. Το πρώτο, απορία και έκπληξη: είναι δυνατόν νέα παιδιά, υποτίθεται μορφωμένα, να μην έχουν αίσθηση ενός τόσο ακραίου γεγονότος, όπως είναι ο θάνατος την ώρα του καθήκοντος; Σε ποιο σχολειό, σε ποια οικογένεια, σε ποια ιδεολογία, σε ποιο κόμμα έμαθαν να χλευάζουν νεκρούς;
Ζούμε στην εποχή της πλακίτσας. Ζούμε στην εποχή του «έλα μωρέ το παιδί…». Ζούμε στην εποχή όπου ο σεβασμός σε (αυτονόητες) αξίες και ιδανικά έχει βαπτιστεί "συντήρηση" και "ντεμοντέ". Κούνια που σας κούναγε. Οι κοινωνίες πάνε μπροστά και προοδεύουν όταν οι άνθρωποι αναγνωρίζουν και τιμούν την προσφορά και τη θυσία κάποιων απέναντι στην πατρίδα.
Πατρίδα, πατριώτης. Ωραίες λέξεις! Ούτε εθνικιστής ούτε φασίστας ούτε «γιούργια να πάρουμε την Πόλη».
Το δεύτερο σημείο είναι να πάψετε να γράφετε αυτό που σας περνάει από το μυαλό, αυτό που σκέπτεστε, και δη σε ευαίσθητα κοινωνικά ζητήματα. Να γράφετε αυτό που ΞΑΝΑσκέπτεστε.
Τα κοινωνικά δίκτυα είναι εφημερίδα, είναι περιοδικό, ραδιόφωνο, τηλεόραση… και εσείς είστε ο ιδιοκτήτης, ο εκφωνητής, ο σχολιαστής, ο αρθρογράφος, σε ένα χώρο απόλυτα δικό σας αναφορικά με την διαχείριση. Δεν έχει σημασία αν είναι δημόσιος ή όχι. (Το ιδιωτικό γίνεται εύκολα δημόσιο)
Μπορείτε να τον διαχειριστείτε με σύνεση για να μην φτάσετε να ζητάτε επώδυνες "συγγνώμες"; Μπορείτε να νιώσετε ότι η γραφή σας επηρεάζει και άλλους ανθρώπους; Μπορείτε να καταλάβετε ότι κάθε λέξη σας συνιστά από καλόγουστο αστείο, κριτική, θαυμασμό, αξιόπιστη ενημέρωση, καλημέρα καλησπέρα καληνύχτα και καρδούλες… έως χυδαιότητα και ακολούθως διαπόμπευση (...) και ποινικό αδίκημα; (στην χειρότερη).
Δεν μπορείτε;
Ε, ασχοληθείτε με κάτι άλλο.
Το παραπάνω απόσπασμα το βρήκα εδώ -και το έχει γράψει ο ίδιος άνθρωπος. Μόνο που τώρα αντί να καταφέρεται εναντίον των "χωροφυλάκων της γνώμης", καλεί τους αναγνώστες να πάψουν να γράφουν αυτό που τους περνάει απ' το μυαλό. Να μάθουν να σέβονται.
Σε άλλες συνθήκες κάποιος θα μπορούσε να διαφωνήσει έστω κι εν μέρει. Όμως υπό το πρίσμα των τελευταίων εξελίξεων του θέματος, πιστεύω πως όλοι θα πρέπει να αναγνωρίσουμε την σωφροσύνη αυτής της προτροπής.
Τις τελευταίες μέρες η γειτονική Κως «φλέγεται», όχι από έναν αντιμνημονιακό ξεσηκωμό για πολιτικές που έχουν ισοπεδώσει τη χώρα και το λαό.
Ούτε γιατί πριν λίγο καιρό ξεπουλήθηκε το απόλυτα προσοδοφόρο αεροδρόμιό της, στη Γερμανική Fraport που θα παίζει στα δάχτυλα το πού θα κατευθύνεται και το τουριστικό προϊόν της.
Ούτε γιατί η «βαριά της βιομηχανία» που ακούει στο όνομα “τουρισμός”, ελέγχεται από τις τουριστικές πολυεθνικές και, με την all inclusive μορφή του, πετάει στους ντόπιους τα ψίχουλα, μεταφέροντας τον πακτωλό στα πολυεθνικά τουριστικά πρακτορεία.
Ούτε γιατί οι ξενοδοχοϋπάλληλοί της, με τρεις κι εξήντα, στην κυριολεξία, παραμένουν σε μεγάλο βαθμό απλήρωτοι.
Ούτε γιατί οι ρούγες και τα στενά, στις πολύ «in» τουριστικά περιοχές της, μετατρέπονται σε χείμαρρους ξερατού και κατουρλιού, στην κορύφωση της τουριστικής σαιζόν, από ανεξέλεγκτους συναλλαγματοφόρους μπεκρούλιακες.
Δεν ξεσηκώθηκαν για την αύξηση του ΦΠΑ από 13 σε 23%.
Ούτε γιατί το νοσοκομείο της Κω, όπως τα περισσότερα στην ελληνική επικράτεια, έχει αποψιλωθεί από ιατρικό δυναμικό, τόσο πολύ μάλιστα, ώστε το τελευταίο παιδί τους που εξετάστηκε από τον τελευταίο μόνιμο νοσοκομειακό παιδίατρο, ήταν το 2008.
Ούτε βέβαια γιατί, πριν λίγο καιρό, ντροπιαστικά για όλους τους Κώους, ο δήμαρχός τους δήλωνε, ούτε λίγο ούτε πολύ, ότι δεν ανέχεται οι ναυαγοί πρόσφυγες να μεταφέρονται στην Κω και μάλιστα, με καμάρι και on camera, θεωρώντας προφανώς ότι έκανε ιστορικού μεγέθους δηλώσεις.
Δεν ξεσηκώθηκαν για τη διαπόμπευση – στα μάτια βέβαια των ανθρώπων, όχι των δίποδων – με όλο εκείνο το φωτογραφικό υλικό του καλοκαιριού που αποτύπωσε ενσταντανέ χοντρο-κάπουλων τουριστριών και άψυχων παιδοβούβαλων που απέστρεφαν το βλέμμα από τους πρόσφυγες όταν έβγαιναν απ’ τη θάλασσα κουβαλώντας ξεπαγιασμένα μωρά.
Ούτε σοκαρίστηκαν και ξεσηκώθηκαν όταν το νεκροτομείο τους γέμισε από μαζικό θανατικό ναυαγισμένης απελπισίας.
Ούτε όταν στο μουσουλμανικό τους νεκροταφείο εκτυλίσσονταν σκηνές αποκάλυψης με δεκάδες μωρά σε κασονένια φέρετρα.
Τους «έπνιξε η οργή» όταν αποφασίστηκε η ίδρυση «κέντρου υποδοχής προσφύγων». Και πάλι, για να μην παρερμηνεύσουμε αυτή τη ξεφτίλα, όχι γιατί αυτά τα κέντρα προβλέπεται από το νομικό καθεστώς του 2011 ότι θα γίνουν τόποι διαλογής ανθρώπων, όπου σε ελάχιστους που θα επιτρέπεται η συνέχεια μιας κίβδηλης προσδοκίας και οι πολλοί θα επιστρέφονται στην αφετηρία της φρίκης τους.
Όχι βέβαια! Όλα τα εξευτελιστικά παραπάνω τους αφήνουν παντελώς αδιάφορους αλλά το να βλέπουν πρόσφυγα, όπως τους δασκάλεψαν τα μπάσταρδα του Χίτλερ, είναι ανυπόφορο και, ακόμα και με τη μαύρη αγορά, όχι αρκούντως επικερδές.
Και επειδή τους πνίγει ο «πολύς πατριωτισμός» και σε μια από αυτές τις ντροπιαστικές μαζώξεις τραγούδησαν παράφωνα και τον εθνικό ύμνο, ας θυμηθούν και τους δυο στίχους του,
δεν είν’ εύκολες οι θύρες εάν η χρεία τες κουρταλεί
Από την κοντινή Κάλυμνο, που, μετά το μεγάλο σεισμό του 1956, υιοθέτησε δεκάδες παιδιά των σεισμόπληκτων Κώων, και που η σημερινή φτώχεια στέλνει απέναντι εκατοντάδες εσωτερικούς μετανάστες οικοδόμους για να εισπράξουν την ίδια μισαλλοδοξία, μια μόνο φράση:
Στον διάλογο Ευθύφρων, ο Πλάτωνας μέσω του χαρακτήρα Σωκράτη μας προσκαλεί σε ένα ακόμα ταξίδι δημιουργικής απορίας και αμφισβήτησης των ηθικών μας πεποιθήσεων. Πιο συγκεκριμένα, επιτίθεται σε όσους πιστεύουν με βεβαιότητα ότι γνωρίζουν τι είναι το ευσεβές, το δίκαιο -ειδικά σε περιπτώσεις περίπλοκων ηθικών ζητημάτων. Ακόμα, ο Σωκράτης με την διατύπωση ενός ιδιοφυούς διλήμματος προσπαθεί να αποδομήσει το επιχείρημα περί ύπαρξης μιας θεϊκής δύναμης που μπορεί να υφίσταται ταυτόχρονα ως παντοδύναμη και πανάγαθη. Αν υπάρχει θεός δεν είναι δυνατόν να είναι ταυτόχρονα παντοδύναμος και πανάγαθος. Αυτό είναι ένα έμμεσο πόρισμα της Πλατωνικής θέσης στον Ευθύφρονα, το οποίο δεν βασίζεται σε εμπειρικά δεδομένα. Αντιθέτως επιχειρείται a priori, χωρίς να χρειάζεται δηλαδή η παρατήρηση του κόσμου. Η σκέψη του Πλάτωνα είναι τόσο δυνατή φιλοσοφικά ώστε ακόμα και σήμερα να ασχολούνται με το δίλημμα του Ευθύφρονα οι πιο σημαντικοί φιλόσοφοι της θρησκείας.
Το σκηνικό του διαλόγου Ο συνομιλητής του Σωκράτη, Ευθύφρονας, έχει καταγγείλει τον πατέρα του για φόνο εξ αμελείας ενός από τους εργάτες του. Η πράξη του Ευθύφρονα να καταγγείλει τον πατέρα του, θεωρήθηκε ασεβής από τους συγγενείς της οικογένειας, σε αντίθεση με τον Ευθύφρονα που πιστεύει ότι η καταγγελία του πατέρα του ήταν το ηθικό του χρέος. Σωκράτης Vs Ευθύφρων Το σερί ατυχίας συνεχίζεται για τον Ευθύφρονα όταν συναντά τυχαία τον Σωκράτη έξω από την στοά του άρχοντα βασιλιά που ήταν αρμόδιος για τις παραβάσεις του ποινικού δικαίου. Ο Σωκράτης, όπως είναι αναμενόμενο για τους πρώιμους Πλατωνικούς διαλόγους, θα χτυπήσει διαλεκτικά σαν το χταπόδι τον Ευθύφρονα και θα μας αφήσει παρακαταθήκη έναν υπέροχο γρίφο. Τι είναι ευσεβές; Ο Σωκράτης ζητάει επίμονα από τον Ευθύφρονα να του δώσει τον ορισμό της ευσέβειας. Πέρα από τον ψυχαναγκασμό που τον διακατέχει με την αναζήτηση ορισμών, ο Σωκράτης θέλει να εξακριβώσει εάν όντως η πράξη του Ευθύφρονα να καταγγείλει τον πατέρα του είναι ευσεβής, άρα και δίκαιη. Όπως, για παράδειγμα, για να μπορέσουμε να πούμε ότι ένα συγκεκριμένο μέταλλο είναι χρυσός, θα πρέπει πρώτα να γνωρίζουμε τον ορισμό του χρυσού (το χρώμα του, την σκληρότητά του, τον ατομικό του αριθμό, κλπ) έτσι αντιστοίχως, μας λέει ο Πλάτωνας, για να δούμε εάν κάτι είναι ευσεβές, δίκαιο, γενναίο κλπ θα πρέπει να γνωρίζουμε πρώτα τον ορισμό της ευσέβειας, της δικαιοσύνης, της γενναιότητας. (πριν διαβάσετε παρακάτω προσπαθήστε να δώσετε έναν πρόχειρο ορισμό για την ευσέβεια, την γενναιότητα ή την δικαιοσύνη) Οι προσπάθειες του καημένου Ευθύφρονα να ορίσει την ευσέβεια Ύστερα από τα πρώτα αναγνωριστικά λεπτά του διαλεκτικού ματς και μια αποτυχημένη προσπάθεια ορισμού, ο Ευθύφρονας νιώθει βέβαιος πως έχει βρει την απάντηση. ‘’Ευσεβές είναι αυτό που είναι νόμιμο ή θρησκευτικά αποδεκτό’’ προσπαθεί να μας πει σε 6-7 σελίδες. Ο Σωκράτης όμως εξοργίζεται, βλέποντας στα μάτια του Ευθύφρονα έναν μακρινό πρόγονο του υπουργού της καρδιάς μας, Γιώργου Βουλγαράκη. "Αν ήταν έτσι φίλε μου θα ταυτιζόταν το νόμιμο με το ηθικό ή ακόμα χειρότερα το θρησκευτικά αποδεκτό με το ηθικό. Αυτό δεν παίζει όμως διότι η έννοια του ηθικού είναι ευρύτερη από την έννοια του (θρησκευτικά) ευσεβούς ή του νόμιμου". Ο κύκλος του ηθικού είναι μεγαλύτερος από τον κύκλο του νόμιμου. (το ‘’δεν παίζει’’ είναι αττική διάλεκτος -για όσους ελιτιστές με κατηγορήσουν για μέτρια μετάφραση) Το Δίλημμα του Ευθύφρονα Και φτάνουμε στο μεγάλο κόλπο του Πλάτωνα. Το δίλημμα του Ευθύφρονα. Μας λέει ο Ευθύφρονας σε μία απέλπιδα προσπάθεια να ορίσει την ευσέβεια: Ευσέβεια είναι καθετί που αγαπάνε οι θεοί. Κι εδώ έρχεται το διαλεκτικό νοκ-άουτ του Σωκράτη εναντίον του Ευθύφρονα. -Οι θεοί αγαπούν το ευσεβές (το ηθικό) επειδή είναι ευσέβεια, ή κάτι είναι ευσέβεια επειδή αγαπιέται από τους θεούς; Με απλά λόγια δοσμένο. Οι θεοί αγαπάνε μια πράξη ως ευσεβή και ηθική επειδή ήταν ήδη από μόνη της ευσεβής και ηθική πράξη ή μία πράξη γίνεται ευσεβής και ηθική μόνο και μόνο επειδή επέλεξαν να την αγαπήσουν οι θεοί; (α) Ας πάρουμε την πρώτη επιλογή του διλήμματος, ότι δηλαδή οι θεοί αγαπάνε κάτι ως ηθικό και ευσεβές διότι υπήρχε ήδη ως ηθικό και ευσεβές. Σε αυτή την περίπτωση η ευσέβεια και η ηθική αποτελεί έννοια ανεξάρτητη από τους θεούς. Επομένως δεν ήταν στο χέρι των θεών να αποφασίσουν τι θα είναι ευσεβές και ηθικό. Άρα οι θεοί δεν είναι παντοδύναμοι μιας και δεν μπορούσαν να ορίσουν το ηθικό αλλά αναγκάστηκαν να το αποδεχτούν και να το αγαπήσουν ως προϋπάρχουσα αρχή. Η αγάπη των θεών είναι απλώς ένα γνώρισμα της ηθικής, όχι ουσία. (β) Ας πάρουμε και την δεύτερη επιλογή του διλήμματος, ότι δηλαδή κάτι είναι ευσεβές και ηθικό μόνο και μόνο επειδή οι θεοί το επέλεξαν και επέλεξαν να το αγαπήσουν. Σε αυτή την περίπτωση η ευσέβεια, η ηθική μετατρέπεται σε ένα καπρίτσιο των θεών, μία έννοια αυθαίρετη η οποία υποβάλλεται στην ιδιοτροπία των θεών και θα μπορούσε να είναι διαφορετική. Για παράδειγμα, το να βασανίζουμε μωρά για την διασκέδασή μας θα μπορούσε να είναι το ευσεβές και το ηθικό αν οι θεοί είχαν επιλέξει ένα άλλο σετ ηθικής. Επομένως, και οι δύο επιλογές φαίνεται να είναι καταστροφικές για τον ορισμό που προσφέρει ο Ευθύφρονας αλλά κυρίως για την αντίληψη πως ο θεός, οι θεοί μπορούν να είναι ταυτόχρονα παντοδύναμοι και πανάγαθοι όπως ισχυρίζονται οι περισσότερες θρησκείες.
Το ενδιαφέρον αυτό κείμενο είναι του Θωμά Γιούργα από το Νόστιμον Ήμαρ.
Και αν το παραπάνω κείμενο είναι μια καλή αφορμή για σκέψη επί του θέματος, τότε το σχετικό λήμμα της εγγλεζόγλωσσης wikipedia, θα μπορούσε να θεωρηθεί ως αφετηρία θαυμασμού για τον πλούτο των οπτικών γωνιών από τις οποίες, ω, ευγενέστατε αγγλομαθή αναγνώστα. είδαν το δίλημμα του Ευθύφρονα μέσα στους αιώνες τα θρησκευτικώς και ηθικώς φιλοσοφούντα μεγάλα μυαλά της ανθρωπότητας.
Σεΐχης Bandar al-Khaibari.
Σαουδάραβας ιερωμένος αλλά πάνω απ' όλα επιστήμων.
Σεΐχης Bandar al-Khaibari.
Ένα όνομα-θρύλος στην παγκόσμια επιστημονική κοινότητα.
Σεΐχης Bandar al-Khaibari.
Συνώνυμο του σκεπτικιστή φιλοσόφου, του επιστήμονος φιλοσόφου που δεν διστάζει να πάει κόντρα στο επιστημονικό κατεστημένο της εποχής του.
Σεΐχης Bandar al-Khaibari.
Μακάρι να υπήρχαν (εδώ που τα λέμε, πιθανότατα υπάρχουν) χιλιάδες... εκατομμύρια ιερωμένοι με τα δικά του φιλελεύθερα, γεμάτα αμφισβήτηση, μυαλά.
Σεΐχης Bandar al-Khaibari.
Ένας Γαλιλαίος των ημερών μας. Ένας Γαλιλαίος απ' την ανάποδη.
Η διάλεξη αυτή έλαβε χώραν πριν από έναν περίπου χρόνο, στις 15 Φεβρουαρίου 2015 (15 Φεβρουαρίου θεωρείται πως είναι η επέτειος της γεννήσεως του Γαλιλαίου), ως εκ τούτου το παρακάτω βίντεο ας θεωρηθεί ως ένα κάλεσμα που έχει σκοπό να παρακινήσει τους όπου γης σκεπτικιστές επιστήμονες και πάσης φύσεως ερευνητές, όλους όσους τολμούν ν' αμφισβητούν τις κατεστημένες απόψεις της επιστήμης, να θυμηθούν και να τιμήσουν την 15η Φεβρουαρίου που πλησιάζει, την ιστορική για την επιστήμη περυσινή ημέρα.
Το να είσαι χοντρός, πιο συγκεκριμένα το να είσαι πολύ χοντρός, δηλαδή το να είσαι απελπιστικά χοντρός, το να είσαι πασίχοντρος δηλαδή, είναι κάτι που σου αφαιρεί δυνατότητες ευελιξίας. Οικονομικής ευελιξίας.
Αλλά ακόμα κι αν δεν είσαι απελπιστικά χοντρός, ακόμα κι αν απλώς είσαι ευτραφής, χοντρούλης που λένε, παχουλούλης δηλαδή, πάλι στερείσαι σημαντικών δυνατοτήτων ευελιξίας και δη οικονομικής ευελιξίας.
Ενώ, αντίθετα, εάν είσαι (όπως είναι ο γράφων) αδυνατούλης μέχρι σκασμού και σικ και στυλάτος, με χαρά διαπιστώνεις πως οι δυνατότητες ευελιξίας και δη οικονομικής που διαθέτεις, είναι σχεδόν απεριόριστες, ξεκινώντας από το πλέον βασικό: το φαγητό.
Όπως και να το κάνουμε, ο σικ, στυλάτος και αέρινος αδυνατούλης δαπανά για φαγητό μόλις ένα μικρό κλάσμα του ποσού που δαπανά για φαγητό ένας χοντρός -κι ας μη μιλήσουμε για τα ιλιγγιώδη ποσά που δαπανά για φαγητό ένας πασίχοντρος.
Όμως, όπως έλεγε και ο Ιησούς, ουκ επ' άρτω μόνω ζήσεται άνθρωπος.
Πράγματι. Ο άνθρωπος χρειάζεται και να ξεσκάσει, να διασκεδάσει, να ψυχαγωγηθεί.
Ε, όπως απέδειξε το πρόσφατο πείραμα, ακόμα και για να πάει σινεμά ο αδυνατούλης έχει τη δυνατότητα να δαπανήσει έως και τα μισά χρήματα απ' όσα δαπανά ένας χοντρός που πάει σινεμά.
Ο Θεόκριτος είναι ένας ωραίος τυπάκος. Αρχαίος ποιητής για τον οποίο ουσιαστικά δεν ξέρουμε τίποτε. Πιθανώς να γεννήθηκε στις Συρακούσες, αλλά δεν είναι και σίγουρο. Θεωρητικώς έζησε από το 315 έως το 250 π.α.χ.χ. ή έστω προ α.ν.χ. ή τέλος πάντων πριν το έτος μηδέν βρε αδερφέ... Από το 315 έως το 250 προ Χριστού, που λένε.
Ανάμεσα στα διαμάντια των ποιημάτων του εγώ ξεχωρίζω ένα που έχει τον τίτλο "Φαρμακεύτριαι". Το ποίημα, αρχαιοελληνιστί και και σε νεοελληνική απόδοση, μπορεί κάποιος να το διαβάσει εδώ, ενώ μόνο η νεοελληνική απόδοση υπάρχει εδώ -και σε προτρέπω να το διαβάσεις, καλέ μου αναγνώστη.
Η υπόθεση του έργου είναι η εξής:
Η Σιμαίθα μαζι με τη δούλη της που λεγόταν Θέστυλις έχουν βγει υπό το φεγγαρόφως προκειμένου η Σιμαίθα να ασκήσει μια μαγική τελετή με σκοπό να φέρει πίσω τον εραστή της, τον Δέλφη.
Η τελετή αρχίζει με μια επίκληση στη Σελήνη και έναν χαιρετισμό στην Εκάτη και εν συνεχεία οι δύο μάγισσες ανάβουν τις φωτίτσες τους και τα λιβανάκια τους και γίνονται μαγικά και τρομερά πράγματα από τα οποία εμείς που είμαστε σοβαροί άνθρωποι μπορούμε να αρκεστούμε στη σημείωση φράσεων και πληροφοριών.
Ας πούμε, από τον στίχο που ρωτάει "Καὶ ἐς τίνος οὐκ ἐπέρασα, ἢ ποίας ἔλιπον γραίας δόμον ἅτις ἐπᾴδει;", εμείς θα αντλήσουμε την πληροφορία ότι στην πόλη που έμενε η Σιμαίθα υπήρχε μια ολάκερη στρατιά από γερόντισσες οι οποίες ήξεραν και συνήθιζαν να λένε επωδές και προφανώς όχι μόνο να λένε επωδές αλλά να κάνουν κι άλλα μαγικά και τρομερά πράγματα με φωτίτσες και λιβανάκια· διότι και η Σιμαίθα που τώρα κάνει τέτοια κόλπα, κάπου πρέπει να τα 'χει μάθει, έτσι δεν είναι?
Ή, ας πούμε, η επαναλαμβανόμενη χρήση των επικλήσεων Φράζεο μευ τὸν ἔρωθ᾽ ὅθεν ἵκετο, πότνα Σελάνα και Ἶυγξ, ἕλκε τὺ τῆνον ἐμὸν ποτὶ δῶμα τὸν ἄνδρα, μας δίνει το δικαίωμα να υποθέσουμε πως είτε ταυτόσημες είτε παραπλήσιες είτε απλώς ομοίου περιεχομένου φράσεις, ήταν φράσεις γνωστές και οικείες στην καθημερινότητα εκείνης της εποχής. Μυστηριακές, βέβαια, αλλά με τον μέσο άνθρωπο να τις θεωρεί αυτονόητες μέσα σε μια μαγική τελετή.
Κι επειδή σε τελική ανάλυση τι ήταν ο ελληνικός κόσμος, μια μεγάλη γειτονιά ήταν, οπότε φαντάσου ας πούμε τον Επίκουρο (341-270 π.α.χ.χ. ή προ α.ν.χ. ή τέλος πάντων προ Χριστού) να ζει στην ίδια πολυκατοικία με τον ηλικιωμένο κύριο Θεόφραστο και στο ισόγειο της πολυκατοικίας να μένει η νεαρά κυρία Σιμαίθα η μάγισσα με τη δούλη της.
Πολιτισμικός χαμός.
Αλλά και ο ηλικιωμένος κύριος Θεόφραστος (ο οποίος γεννήθηκε το 371 π.α.χ.χ. ή ό,τι σχετικό), ο μαθητής και διάδοχος του φιλόσοφου Αριστοτέλη, δεν θα αντιμετώπιζε ως νεωτερισμό τις μαγικές πρακτικές που εφάρμοζε η μαμζελίτσα η Σιμαίθα. Διότι ο Θεόφραστος σε νεαρή ηλικία είχε προλάβει να διαβάσει την πρώτη έκδοση από τα Απομνημονεύματα του Ξενοφώντα (ο οποίος πέθανε γύρω στο 355 π.α.χ.χ. ή προ π.α.ν.κ. ή τεσπα προ χριστού).
Στα Απομνημονεύματά του, λοιπόν, ο Ξενοφών, γράφοντας ιστοριούλες από τη ζωή του διδασκάλου του, του Σωκράτη, αναφέρει κι έναν διάλογο που περιέχει και το "εὖ ἴσθι ὅτι ταῦτα οὐκ ἄνευ πολλῶν φίλτρων τε καὶ ἐπῳδῶν καὶ ἰύγγων ἐστί. χρῆσον τοίνυν μοι, ἔφη, τὴν ἴυγγα, ἵνα ἐπὶ σοὶ πρῶτον ἕλκω αὐτήν".
Όπου η "ἴυγγα" του Ξενοφώντα ανήκει στον ίδιο μαγικό κύκλο με την ίυγγα του στίχου Ἶυγξ, ἕλκε τὺ τῆνον ἐμὸν ποτὶ δῶμα τὸν ἄνδρα, που επαναλαμβάνει συνεχώς η Σιμαίθα του ποιητή Θεόκριτου. και βέβαια τα φίλτρα και οι επωδές που αναφέρει ο Ξενοφών είναι της ίδιας πάστας με τα φίλτρα και τις επωδές που αναφέρει η Σιμαίθα του Θεόκριτου.
Οπότε εμείς πρέπει τώρα να φανταστούμε μια παλιότερη πολυκατοικία, όπου στο οροφοδιαμέρισμα του πρώτου μένει ο Σωκράτης, στον δεύτερο μένει ο Πλάτων και στο ισόγειο μένει μια άλλη νεαρά, η Θεοδότη ας πούμε, η οποία ασκεί τις ίδιες μαγικές τελετές με τη Σιμαίθα του Θεόκριτου.
Πολιτισμικός χαμός, αν και σε μικρότερη ένταση από τον προηγούμενο.
Κι από απέναντι, στο θέατρο του Διονύσου, ας πούμε, να ανεβαίνει η παράσταση του έργου Τραχίνιαι του Σοφοκλή, με τα δικά του μαγικά κόλπα, με τα δικά του στέργηθρα και στεργήματα, στα οποία οι μαντμαζελίτσες οι Σιμαίθες του μέλλοντος με τίποτα δεν θα αναγνωρίζουν την τέχνη τους ενώ οι Σωκράτηδες και οι Πλάτωνες και οι Επίκουροι και οι Θεόφραστοι και οι Θεόκριτοι του μέλλοντος θα προσπαθούν να τις επαναφέρουν στα ίσα τους, όμως εκείνες θα επιμένουν στην τέχνη τους την οποία θα συστηματοποιούν ως στρεγονερία, ας πούμε, ισχυριζόμενες ότι το ονομα της τέχνης τους προέρχεται από ένα νυχτοπούλι ονόματι στριξ και τέλος πάντων όχι από ένα πουλι που λέγεται ίυγξ..
Στο σημείο αυτό να σημειωθεί ότι "ίυγξ" είναι απλώς το πουλί που λέμε σουσουράδα και το οποίο εμείς το λέμε σουσουράδα λόγω του τρόπου που σείει την ουρά του, αλλά οι αρχαίοι ημών την έλεγαν "ίυγγα" (η ίυγξ της ίυγγος) λογω του χαρακτηριστικού ήχου που βγάζει.
Οι μάγοι και οι μάγισσες στα χρόνια του Σωκράτη και του Αριστοτέλη και του Επίκουρου, έδεναν μια ίυγγα, μια σουσουράδα δηλαδή, πάνω σε έναν τροχό κι έκαναν τα δικά τους τα μαγικά κόλπα (εγώ αυτά δεν τα καταλαβαίνω) διά των οποίων μαγικών κόλπων υποτίθεται ότι ο άπιστος εραστής γυρνούσε πίσω στην αγαπημένη του.
Παραδίπλα συνεδρίαζαν οι φιλοσοφικές σχολές.
Όσο πάει τόσο περισσότερο πείθομαι πως έχουν δίκιο όσοι ισχυρίζονται πως το κύριο χαρακτηριστικό του αρχαίου ελληνικού κόσμου ήταν τα ανώτερα ηθικά ιδεώδη και ο ορθολογισμός και η επιστημονική σκέψη.
Ας κλείσουμε ευχάριστα εφ' οσον είμαστε πλέον σε θέση να αποκωδικοποιήσουμε επαρκώς ένα αρχαίο μυητικό τραγούδι, στο οποίο ο μύστης μυητικώ τω τρόπω υπαινίσσεται τη σχέση μεταξύ ίυγγος/σουσουράδας αφ' ενός και απόκρυφων επιστημών αφ' ετέρου.
Μου το ’παν οι τσιγγάνες
Μου το `παν στα χαρτιά
Πως οι ματιές οι πλάνες
Κρύβουν πολύ ψευτιά
