Παγκόσμια ημέρα ποίησης

Παγκόσμια ημέρα ποίησης η 21η Μαρτίου?
Οκέϋ, παγκόσμια ημέρα ποίησης, λοιπόν.
Ας της αφιερώσουμε κάτι ποιητικόν. Και ουδόλως γλυκανάλατον.

Πίθηκος η μανα. Και ο πατερας, και ηταν φίνος.

Μη με ρωτατε τι και πώς τα ειπε αυτά ο Δαρβινος.

Έτριψα ξυλα κι αναψα φωτια. Εψησα κρεας.

Γνωρισα κι αλλους πίθηκους. Ημουνα της παρεας.

Σιγα σιγα με τον καιρο εφτιαξα εργαλεια.

Στα δυο ποδια περπατησα. Εφτιαξα κοινωνια.

Τα ζωα εξημερωσα. Εσπειρα τα χωραφια.

Γεματα ηταν με τροφιμα στο σπιτι μου τα ραφια.

Πολεμησα με αλλους πολλους. Και αυτοι με πολεμήσαν.

Και μονο οι δυνατοτεροι από τις μαχες ζησαν.

Εφτιαξα πόλεις, καστρα ψηλα. Εφτιαξα και καραβια.

Και σε κουβεντες ομορφες ξοδεύτηκα τα βραδια.

Μεγαλωσα στου Πλατωνα την Ακαδημια.

Στων κυνικών καποτε σπουδασα τα σχολεια.

Αργοτερα μου μιλησαν για καποιο Αγιο Πνευμα.

Μετα ηρθε ο Μεσαιωνας. Κι αυτό δεν είναι ψεμα.

Με΄κάψαν σε αγριες φωτιες με μαγισσες αντάμα.

Πως γλιτωσα δεν ξερω. Ισως το μονο θαύμα.

Ο Πάπας φοβο ηθελε να νιωθω. Να με λιωσει.

Ο Λούθηρος προσπαθησε μάταια να με γλυτωσει.

Μετα στην Αναγέννηση, ζωγραφιζα με πάθος.

Ο Καραβάτζιο μου εδειχνε αν ειχα κανει λαθος.

Μαυρος από την Αφρικη, δουλεψα στις φυτειες.

Σκλαβος στο Τεξας ημουνα και σε άλλες πολιτειες.

Στο Μάντσεστερ οδηγησα εγω το πρωτο τραινο.

Ο Μαρξ μου ειπε αργοτερα την ωρα να προσμενω,

να γινει η επανασταση. Θα ητανε παγκοσμια.

Ο Χέγκελ μου εξηγησε και ο Νίτσε, τα εγκόσμια.

Μετα ο Μπακούνιν εσπειρε μεσα μου αναρχια.

Και του Σικάγου οι νεκροι, δειξαν την αδικια.

Στην Φιλική όταν εγινε, μπηκα την Εταιρεία.

Ο Ρήγας με γοήτευε. Και οι μύθοι για την Τροία.

Κλεφτης εγινα στα βουνα. Στης Τριπολης το αλωνι,

και το Μωριά λευτερωσα με τον Κολοκοτρώνη.

Στου Σταλιγκραντ το μετωπο πολεμησα τη φρικη.

Το ναζισμο. Το φασισμο. Με ματωσε η νικη.

Ξανα ανταρτης στα βουνα. Στη Ρουμελη και παλι.

Τον Αρη ακουλουθησα. Μου ΄κοψαν το κεφαλι.

Καποιοι μου ειπαν ψεματα, εγιναν προδοσιες.

Γνωρισα όλα τα νησια σε αγριες εξοριες.

Εγινα Μαύρος Πάνθηρας. Και στις ταξιαρχίες,

των ιταλων τις κοκκινες, μπλεχτηκα σε ιστοριες.

Με το Ντουρουτι εγινα, φιλος στην Ισπανια,

και στην Κρονστανδη πέθανα για την ελευθερια.

Στη Ναγκασακι ενιωσα της δυσης τη σαπίλα.

Μαντήλα Παλαιστινιακή φορεσα στη Σατίλα.

Τo rock and roll με μεθυσε. Τα μπλουζ στην Ορλεανη.

Και όταν δεν μου εφταναν ακουγα και Τσιτσανη.

Οι χίπις με παρέσυραν  για λιγο είναι η αληθεια.

Κι ακουσα κι αλλα  διαφορα, μα ηταν παραμυθια.

Ο Γκαντι δεν μου ταιριαξε. Προτιμησα τον Καστρο.

Ο Τσε για λιγο φωτισε της μερες μου σαν αστρο.

Του Μαο με γοητευσε το κοκκινο βιβλιο.

Στους Σαντινιστας βρεθηκα, με ένα μεγαλο πλοιο.

Τα Γκουλακ με σκοτώσανε. Του Βερολινου ο τοιχος.

Της Πραγας η επέμβαση. Των τανκς ο αθλιος ηχος.

Ειδα στο Γκουαντάναμο κοσμο να φυλακιζουν.

Φέρετρα απ’ πολέμους γεμάτα να γυριζουν.

Να πεθαινουν ειδα μικρα παιδια απ’ βομβες.

Αμαχοι να θυσιαζονται , να γινονται εκατόμβες.

Ειδα δεκαεφταχρονα, μπατσοι να τα σκοτώνουν.

Συχνα ειδα τις νυχτες μου, αδικα να ματωνουν.

Ειδα χιλιαδες προσφυγες να πνιγονται για πλακα.

Τον εαυτο μου ρωτησα: Τι κανεις ρε μαλακα?

Φευγω από τα μετρα τους κι από ολους τους κανονες.

Με μια μεγαλη δρασκελια αφηνω τους αιωνες.

Αυθαδικα, με τσογλανια, και σε όποιον αρεσει,

τη γλωσσα μου στον ουρανο βγαζω, και αυτος ας πεσει.

Του Νίκου Κουφόπουλου. Το βρήκα χτες βράδυ εδώ και πολύ μου άρεσε.