Αγία Αναρχία?

Προχτές, πλατεία, Βοξ, καθόμουν μ' έναν άλλον, σκάει μύτη ο Χ.Π.Σοφίας, χαιρετισμοί, "έβγαλα ένα ποιητικό μονόφυλλο" μας λέει, "το έμαθα, το διάβασα και στη Βαβυλωνία" του λέω, βγάζει ένα αντίτυπο από την τσάντα, "πάρε να το διαβάσεις, γράψε και καμιά γνώμη" μου λέει, μέσα στη βιασύνη μου ξέχασα να τον ρωτήσω για ποιό λόγο η Αναρχία είναι αγία και ουχί θεά. 

Θα διαβάσω και θα εννοήσω διά τι αγία και ουχί θεά, σκέφτηκα αργότερα στο μετρό. 

Βέβαια τι να εννοήσω, αυτά τα πράγματα τα έχω εννοήσει δεκαετίες τώρα, που λέει ο λόγος. Διάβασα και εννόησα τα ήδη εννοηθέντα.

Γενικά δεν συμπαθώ τη στρατευμένη ποίηση, ούτε καν την ποίηση που αποτελεί απόρροια της στρατεύσεως -αν και αυτή η δύτερη έχει συχνά αρκετό ενδιαφέρον. Από την άλλη, δεν είμαι κατάλληλος για ανιαρές λογοτεχνικές κριτικές. 

Ας δοκιμάσω λοιπόν κάτι πρωτότυπο: Ας το ονομάσω συγκριτικώς θρησκευτική κριτική λογοτεχνίας. 

Να, για παράδειγμα ας πάρουμε δύο ποιήματα που συνυπάρχουν αρμονικά στην ίδια σελίδα του μονόφυλλου: 

Πρώτα το 

ΜΗΤΡΟΠΟΛΗ

Εμπρησμοί

Φωτίζεται η νύχτα

Επαναστατική λύσσα κάθε λέξη και πράξη

Αγόρι και κορίτσια με μαύρα ρούχα

Μοιράζονται τη χαρά στους δρόμους καίγοντας είδωλα

Και αμέσως μετά το

ΑΓΙΑ ΑΝΑΡΧΙΑ

Δαγκώνει τα χείλη της καθώς η αστροβροχή συνεχίζει να πέφτει

Αγκαλιάζει τα παιδιά της

Τους μιλά για την Αγία Αναρχία

Το οπλισμένο χέρι της

Τη νεανική της φλόγα

Την περπατησιά της

Το θάρρος της όταν πυροβολεί τον καθρέπτη και τις μισές λέξεις

Την ιερή οργή της για τους ανθρώπους που σιωπούν στο φως της ψυχής

Ή αν θες  ας δούμε και τους στίχους 

"Τον μαύρο σπόρο μας τον πήραν έως και οι άγγελοι και οι δαίμονες

Τον πήγαν μέχρι την κόλαση 

Μέχρι τον παράδεισο 

Έως εκεί που οι δούλοι του θεού 

έβαψαν με το αίμα των εξουσιαστών 

το γαλάζιο του ουρανού" 

(από το ποίημα Μαύρος Σπόρος) 

Βάλε τώρα στο μίξερ όλα τα παραπάνω. Αυθαιρέτησε δηλαδή, ω, αναγνώστα. Ενδέχεται να σου προκύψει κάτι τέτοιο : 

Τα είδωλα αξίζουν μόνο για κάψιμο, και θα καούν από την ιερή οργή της Αγίας Αναρχίας και των τέκνων της, τα έργα των δούλων του θεού και πιστών της είναι ονομαστά μέχρι τον παράδεισο με τους αγγέλους και μέχρι την κόλαση με τους δαίμονες...

Είπαμε, δε μου βγαίνει και δε θέλω να γράφω φιλολογικές κριτικές ποιητικών αποπειρών, υπάρχουν άλλοι αρμοδιότεροι σ' αυτό, ωστόσο αυτή η εμμονή που υπήρχε στο χώρο της αριστεράς να ταυτίζεται με τον θεό και τους αγίους και τους οσιομάρτυρες και το βάπτισμα και τα ευαγγέλια και την επερχόμενη κρίση και αγγέλους και αρχαγγέλους και τέτοια, πάντοτε μου έδινε στα νεύρα, πόσο μάλλον τα τελευταία χρόνια που βλέπω την ίδια εμμονή να απλώνεται στο χώρο της αναρχίας. 

Από την άποψη της ενατένισης ενός πιθανού μέλλοντος, μου φαίνεται προβληματική αυτή η συνεχής αποδοχή και αναπαραγωγή μιας βασικότατης πτυχής του υπάρχοντος.

Τραγούδι. 

Θανάσης Παπακωνσταντίνου, Μάλαμας, Αγία Νοσταλγία