ΕΝ ΑΝΑΜΟΝΗ ΤΗΣ ΕΙΣΟΔΟΥ ΣΤΟ 2010
(ήτοι λόγος για την Αταξία Των Άστρων)

Ω φτωχοί σατανάδες και τίμια ξαδέλφια μου, έχω μια γνώση εκλεκτική κι απόκρημνη και πλούσια από υλακές και φθίση, και η κοιλιά μου είναι αυθεντική και ζόρικη και ικανή να αποτρέπει τη γαλήνη και την εξουσία, και το τσιμπούκι μου αναδίνει την ανταρσία, και αισθάνομαι ένας ασυνεπής εισαγωγεύς ή γυαλάκιας ή γκρούμ ή σύζυγος ή συμπαθής ή στριπτηζέζ ή μαραθωνομάχος ή αλής ή αγελαδοτρόφος μακρυά από επιδόρπια και απομιμήσεις και από κάθε πιθανότητα τοματόζουμου στο ρομάντζο του Γαβριήλ μέσα στην καλούλα φυλακή μου όπου το σώμα μου κατέχει ένα γνώριμο και αγαπητό χάος κι όπου ένα υπερκόσμιο και θεϊκό φλας μου μαθαίνει τον πόλεμο.

Όταν στα πρώτα βήματα της δεκαετίας του 1980 έσκασε μύτη "Η Αταξία Των Άστρων" του Νώντα Σκιαδά, είχε όλα τα προσόντα να περάσει απαρατήρητη. Τουλάχιστον οι κατεστημένοι βιβλιάνθρωποι, ήταν πιθανότατο ότι θα την περνούσαν ντούκου. Κάποιος ωστόσο την ταξίδεψε ως τα χέρια του Λεωνίδα του Χρηστάκη, αυτός έγραψε ένα εγκωμιαστικό κείμενο στο Ιδεοδρόμιο, γεγονός που την έκανε γνωστή στα αντεργκράουντ έντυπα της εποχής, που με τη σειρά τους άρχισαν να την παρουσιάζουν την Αταξία -ή έστω απλώς να αναδημοσιεύουν το πιο πιασάρικο ποίημά της, το "Εν αναμονή της εισόδου στην ΕΟΚ".

Στενοχωριέμαι διότι δεν είμαι σε θέση να απευθυνθώ σε όλους τους κατοίκους του πλανήτη για να τους γνωστοποιήσω ότι εκείνο που υφαίνει τη σκλαβιά τους δεν είναι ένας λόγος όπως μας προτείνουν να πιστέψουμε οι εκδοχές εν κομψότητι ή εν δικαιοσύνη κι οι τροβαδούροι του κόμματος -άλογα, γραμμόφωνα και κολπίσκοι- μα είναι μια αιτία την οποία θα μπορούσε κάθε μικρό κοτόπουλο να διακρίνει στη γραβάτα του Ιωακείμ, παροτρύνσεις -νυστάζω-αχ -οι καιροί σας κι οι ομίχλες- κι οι θρησκείες που περνούν -να κουτσούλαγαν οι τσίχλες -όλους όσους κυνηγούν -καληνύχτα- οι ηγέτες και οι πίκλες -κι οι κουφοί που ευδαιμονούν -να πνιγόνταν με τις τσίχλες -όλοι όσοι τις μασούν -καληνύχτα, η τσίχλα τους κόλλησε στην ψυχή μου, χάππυ του σέϋ γκουτνάϊτ.

Μέχρι κι εμείς το είχαμε μπαλαντοποιήσει και το τραγουδάγαμε -σε ήχο πλάγιο δεύτερο- λάϊβ ανά τον Νέο Κόσμο κι όλοι με κοίταγαν και μου έλεγαν "τι σαχλαμάρες είναι αυτές που γράφεις" κι άντε να τους πείσω ότι δεν είναι δικό μου -βρε δεν πείθονταν λέμε- αλλά από την άλλη αναρωτιόμουν που έβλεπαν τις σαχλαμάρες -κάποια στιγμή το έβλεπαν τυπωμένο και πολύ το εκτιμούσαν κι αναγνώριζαν το μεγαλείο του πράγματος και ησύχαζα.

Ένα αποτρόπαιο απόγευμα οι εφτά (7) ουρανοί διαπληκτίζονταν στο βάθος του χρηματιστηρίου.
Είμαι η πουτάνα του βασιλιά.
Το ντέφι μου χτύπησε πάνω απ' τους κλαυθμηρισμούς και την ανεκτικότητα των λαών.
Οι υπουργοί εσωτερικών αφαίρεσαν μια συστάδα απ' τα σκέλια μου.
Υπνώτισαν τους φυγόμαχους τυχοδιώκτες.
Φύτεψαν διάφορες συγκινήσεις και ιδρώτες και γούστα, ενός ανδροπρεπή και ελληνοπρεπή βαθμού.
Πλήθος από ευλαβικούς φεβρουάριους ορθώνονται στα αλσύλλια και τα κουτά δάση.
Ψέμματα και ξωτικά πήζουνε σ' ένα συρμό από ασάφεια.
Οι ουρανοί κωπηλατούν κατά την Αππία.
Ο θεός αμφισβητεί την κλεψύδρα.
Δεν υπάρχει τίποτα άλλο παρά οι μπουρλοτιέρηδες που χασομερούν και χρησιμοποιούν το κομπολόϊ τους και χαζεύουνε τις βιτρίνες εκεί κάτω.

Το Νώντα τον είχα πρωτογνωρίσει κάτι χρόνια μετά, προς τα τέλη της δεκαετίας του '80. Είχε ήδη αρχίσει η αντίστροφη μέτρηση και η κάτω βόλτα. Ερχόταν να πιεί κάνα καφέ στο χρυσοχοείο που βρισκόμουν τότε.

Τίποτα αξιοπρόσεκτο, αυτοί οι θνητοί που εργάζονται.

Κράταγε ακόμα κάμποση λάμψη, αλλά δεν είχε και μεγάλη σχέση με το θρύλο που μιλούσε για τον αρχηγό του συγκροτήματος "Νώντας και τα Σκυλιά Δεμένα" (ή κάπως έτσι).

Σε μια ποδοσφαιρική συνάντηση όπου προσήχθησαν οι ανοίξεις για να ζηλέψουν τον χορτοτάπητα, ο λαός φώναζε απανωτά και άκομψα: τη μπάλα αριστερά ρεεεεε. Όταν η μπάλα στράφηκε κατά κει αγορεύοντας τις ανάγκες της υδρογείου, ο αριστερός μέσος έκανε μια μαλακία και επανέφερε την τουρκοκρατία. Τότε ο διαιτητής έδειρε τη γυναίκα του.

Πάντως παρέμενε φλεγματικός, με θεωρούσε κι εμένα φλεγματικό και είχαμε συμφωνήσει ότι είμαστε δύο φλεγματικοί άνθρωποι -παρόλο που δε συνηθίζαμε να φτύνουμε και τόσο πολύ.

Ξημερώνει συνηθέστατα.
Κοντεύω να αντιταχθώ στην κακογουστιά των σοσιαλιστών.
Στοχάζομαι ότι το μοναδικό ουσιαστικό κίνητρο των επαναστάσεων ήταν η δράση.
Σκέφτομαι ότι η πείνα είναι μία ευγενική πρόφαση για τους διαδηλωτές.
Υποθέτω ότι οι μουσουλμάνοι αφήνουν τα παπούτσια τους έξω απ' τα τεμένη για να τα επιθεωρήσουνε αυτοί με τα καπέλα.
Νομίζω ότι το παλαιότερο και ασφαλέστερο άλλοθι για τους βομβιστές και τους ερωτευμένους είναι η ηδονή, όπως για τους μπουρλοτιέρηδες ήταν η δροσιά του Αιγαίου, βέβαια, κι όπως για τους αυτόχειρες είναι μια περιέργεια που θα υποσταθμιζόταν όσο η ζωή, αν έβλεπαν τον Πλούτωνα να φυλλομετράει τη φαρμακευτική ηχώ.

Τέλος πάντων, κάποια στιγμή ο Νώντας μου φαίνεται πως πέθανε -όλοι πεθαίνουμε κάποτε- αφού εν τω μεταξύ πρόλαβε να κυκλοφορήσει κι ένα θεατρικό που μου το είχε δώσει να το μελετήσω αλλά το οποίο απ' όσο θυμάμαι δεν με είχε εντυπωσιάσει.

Θα μου επιτρέψετε να σας κοροϊδέψω μ' ένα παρατσούκλι χωρίς συστατικά και ιστορία, και να συνεχίσετε, τρανά παπάκια μου και χρυσόμυγες, να κυνηγάτε ένα φωνητικό και να ερωτοτροπείτε με μια ομελέτα και να πιθανολογείτε γύρω απ' τις μαγουλάδες σας και να ψελίζετε ένα ξενικό τικ-τακ ή μελοδράματα και να ψεκάζετε τα όνειρά σας και να αλευρώνεστε με κάτι όσο να μη ξεφουρνίζετε τίποτα μια και στο γιλέκο σας δεν υπάρχει κάποιος σατανάς να σας οδηγήσει σε ένα έπος.

Ήμουν κι εγώ σε μια μανούρα να σώσω την ψυχή μου εκείνη την εποχή, και δεν το θυμάμαι καλά -Εδώ δε θυμάμαι καν για ποιό λόγο είχα φάει σκάλωμα να σώσω την ψυχή μου... Ήταν εποχή παρακμής -λίγο μετά κατέρρευσαν οι αξίες τόσου κόσμου και κοσμάκη.

ΝΙΦΑΔΕΣ ΤΑΞΙΔΙΩΤΙΚΩΝ ΥΠΟΣΧΕΣΕΩΝ
Μια παντομίμα έξω απ' τα όρια
Θα εφεύρω μια καινούργια ημερομηνία και ασύλληπτους χρωματισμούς
Θα προστάξω τις βροχές ν' αργήσουνε
Θα χρεώσω τα μπουρίνια στον καπερτάνιο και ξερνάω
θα ανακαλύψω μια φράση που ολόκληρη η μελαγχολία της να μου ανήκει και υψώνομαι
θα φτιάξω ένα φερότσε κι ένα μαύρο τυλίγοντας τις νότες μου σ' ένα τρίφυλλο εκτός ηλίου κι έχω φύγει μαζί με την παθιάρα μούσα της χρονίου ταξιδιωτικής.
Θα σας αγνοήσω

Τις προάλλες λοιπόν, συνειρμικά μου κατέβηκε να χρησιμοποιήσω το "Εν αναμονή της εισόδου στην ΕΟΚ" σε κάτι που έγραφα σε κάποιον. Άρχισα να ψάχνω τα βιβλία μου -ωιμέ. Τα περισσότερα βιβλία μου, τα ξεφορτώθηκα στην τελευταία μετακόμιση. Και, τι πιο απλό, είπα να το ψάξω στο ελληνόφωνο ίντερνετ.

Ε, τσιμπολόγοι της αγοράς και καυγατζήδες των πολέμων.
Ονειρεύομαι.
Σκασμός.

Το αποτέλεσμα ήταν απογοητευτικό: Έπεσα σε μαύρο σκότος.
Είτε εγώ δεν ξέρω να ψάχνω είτε το ίντερνετ δεν θυμάται την Αταξία Των Άστρων.

DEPEZINE
Ας φανερώσουμε το φινάλε. Θα μονολογήσουμε σ' ένα δρόμο χωρίς υδρορροές και χωρίς περιπτώσεις ανησυχίας χωρίς να εδραιώνουμε το εύλογο θα βιάσουμε το παν είναι ένα ξένο και παγερό τόπι όπου θ' αναζητήσουμε την αιχμή. Οι διαξιφισμοί μας θα χρησιμοποιήσουν την καλαισθησία και την τελειότητα. Θα μεγαλουργήσουμε και θα περπατήσουμε στο πέλαγος γυμνοί και αδαείς, χωρίς ελπίδα κι αντίδοτο.
Θα ερευνήσουμε τις μικρές απώλειες και υπόνοιες και κάθε ατέλεια του δείπνου. Θα εξαντλήσουμε κάθε ίχνος απόδειξης πάνω στις ασήμαντες ευθύνες μας και οι δικολαβισμοί μας θα εξουθενώσουνε κάθε έννοια και φόρμα. Θα μοιράσουμε τα αδέξια και γοερά τεχνάσματα, και κατά το βράδυ, όλοι εμείς οι μαλθακοί κυβερνήτες θα σιωπήσουμε ξανά στα νερά της καταστροφής και τη συνείδηση του τέλους.

Σε κάτι ψαγμένα βιβλιοπωλεία που έκανα νύξη μπας και έχουν το βιβλίο του από κεκτημένη ροπή προς την παλαιότητα, η απάντηση ήταν κάτι σε στυλ "ω ναι, ασφαλώς και το θυμάμαι, αλλά καλά κρασά μάστορα". Δικαίως ή αδίκως.

ΒΡΟΧΗ ΣΤΟΝ ΑΔΗ
Αχ, ψιχαλίζει

Σήμερα λοιπόν που πήγα στην Εθνική Βιβλιοθήκη, είπα να αφήσω προς το παρόν στην άκρη τους Έλληνες αναρχοσυνδικαλιστές των αρχών του εικοστού αιώνα, να κάνω ένα διαλειμματάκι και να βρω και την "Αταξία Των Άστρων", να βάλω εδώ κάνα αποσπασματάκι να υπάρχει.
Όχι τίποτ'άλλο, να θυμηθώ και τα νιάτα μου, διάολε...

Έπρεπε να γαμήσω στην ταράτσα διότι ο ουρανός ήτανε δυσαρεστημένος με την στέγαση του έρωτα. (...) Μετά έψαξα τον ουρανό πραγματοποιώντας την ασφαλέστερη προϋπόθεση για να μπω σε μπελάδες. Όταν οι κομμουνιστές κρεμαστούν με την κόκκινη γραβάτα τους για να σαβανωθούν με τη σημαία της ανακωχής τους. Όταν η φιλαρμονική στρίψει για ν' ακουστεί ότι οι αλλαντοπώλες δεν απέκτησαν το ταπεραμέντο λόγω του αλλαντοπωλείου μα το αλλαντοπωλείο λόγω του ταπεραμέντου. Μετά στο ρετιρέ του θανάτου αγκάλιασα τη Γη. Την άκουσα μουγγή επειδή αντηχούσε πολλάκις. Την ένιωσα νεκρή επειδή είχε κάμποσα χρόνια ακόμα να ζήσει.

Παραδόξως υπήρχε στην Εθνική Βιβλιοθήκη -πάντα νιώθω παράδοξο το ότι όλα τα βρίσκω εκεί- εδώ και δύο τουλάχιστον χρόνια κάνω δεήσεις σε υπερβατικά όντα μπας και τα πείσω να με κάνουν -χαριστικώς και δωρεάν- εθνικό βιβλιοθηκάριο κι αν τυχόν μου επιτρέπεται το κάπνισμα να με κλειδώσουν εκεί μέσα και απλώς να μου επιτρέπουν επισκεπτήριο τρίωρο δίπαξ της εβδομάδος. Έχουν πολλά να ιδούν τα μάτια μου. Φυσικά δεν πρόκειται η φυσική επιλογή να με αφήσει να πάρω τέτοιο δρόμο, αλλά ενδόμυχα το ονειρεύομαι να γίνω βιβλιοσκώληξ.

ΕΝ ΑΝΑΜΟΝΗ ΤΗΣ ΕΙΣΟΔΟΥ ΣΤΗΝ ΕΟΚ

Μέσα από μια ίσως φεγγαρόλουστη μπανιέρα
Μ' αμφισβητούσε μια πουτάνα μια Κίρκη μια θεά
Της άρεσαν τα πράγματα που μεγαλώνουν
Στο παντελόνι ενός σκληρού με μπλε ματιά

Άκουσα τότε να γελάει τον αέρα
Για ένα κομήτη με μασέλα μυωπία και σκεμπέ
Είδα τον πούτσο μου βαρύ και πένθιμο σαν κρεμασμένο κλόουν
Και τα τρελά της πόδια μυστικά σ' ένα αρνούμενο κοτλέ

Τότε έβρεξα στα πλύματά της μια φλογέρα
Για να σφυρίξω του βρακιού μου τα δεινά
Στη μύτη μου δυο σαπουνόφουσκες στεγνώνουν
Και τα τακούνια της ηχούνε στο βορρά

Ξύπνησα σόλο και χαρμάνης σε μια ξέρα
Στο εμβαδόν της νύχτας και τη διάρκεια ενός φυγόδικου κουπλέ
Στα δόντια μου οι φτερνίτες της μαγκώνουν
Κι η ποταπή κατούρλα της μου καίει το μπερέ

Γεννήθηκα κουτσός σε μια βεγγέρα
Με του κουτσού τα μάτια όταν φέρνει τα ποτά
Βλέπω τ' αρχίδια μου την ανημπόρια να σηκώνουν
Και τον σκληρό να της μετράει τα βυζιά

Ήμουνα κάποιος που του είπαν να υψώνει μια κυλόττα σαν παντιέρα
Με του φρουρού το βήμα όσο ο έρωτας χρειάζεται τα βογγητά στον καναπέ
Η στάχτη του τσιγάρου της στέκει στο μάγουλό μου
Για να μουτζουρωθούν τα δάκρυά μου στο Παλαί

Μες στο δωμάτιό μου υπάρχει μια φοβέρα
Και μία τρύπα για να μπαίνει η σκοτεινιά
Ήταν θεόρατα γυμνή κι υπτίως για να πνίξει τα ποντίκια που τεντώνουν
Κι ήμουν στο λούκι για να πείθω ένα κλειδί να μη λυγάει στην κλειδαριά

Θα είμαι εκεί για να μην είμαι εκεί πέρα
Όπου ο έρωτας θα σκάει μ' ένα κόκκινο κουπέ
Τα λόγια μου κι ο πυρετός μου θα φουσκώνουν
Για να χυθούν μ' ένα απόδημο εφφέ

Θα είμαι κει για να κοιτάζω τη χολέρα
Να ξεκινά για να επιστρέψει από ένα φόνο στις εννιά
Τότε που οι υπάλληλοι και τα καματερά ξαπλώνουν
Για να ονειρευτούν τα αυριανά αφεντικά

Χαρακτηρίζοντας τη σχέση που τυλίγει τον ταμία τη μοιχαλίδα και τη βέρα
Σαν μια λερωμένη μούσα των κτηνών στα ρετιρέ
Με τη συνείδηση εκείνων που σκοτώνουν
Για να απολαύσουνε του κερατά το πτώμα στο γκισέ

Σ' ένα γκισέ όπου ποζάρει μια έσχατη μητέρα
Για να ασταθούν οι κυβερνήσεις τα κεφάλια κι οι γυναίκες στο νοτιά
Όπου ορίζονται οι ταμίες σαν προμήθεια του νόμου
Για να μονάζει η ψωλή μου στ' ανοιχτά

Τώρα για ποιό λόγο τα μυαλά μου επιμένουν ότι το άνωθεν ποίημα της προαναφερθείσης Αταξίας Των Άστρων είναι διαχρονικής αξίας κι ότι κακώς έχει ξεχαστεί, ότι παραμένει κατάλληλο και αρμόδιο για τη νέα δεκαετία που ξεκινάει (αιώνιο αριθμολογικό πρόβλημα: ξεκινάει αύριο ή σε ένα χρόνο?), δεν ξέρω και θα σε γελάσω καλέ μου αναγνώστη. Ωστόσο η διαίσθησή μου σπάνια με γελάει -μια σπανιότητα που περιορίζεται στις στιγμές όπου πρέπει να επιλέξω νούμερα για το τζόκερ ή το λόττο.

ΔΕΗ
Εν αρχή ην το χάος.
Παραμένει ηλεκτροφωτισμένο.

ΤΟ ΠΡΩΤΟΧΡΟΝΙΑΤΙΚΟ ΔΩΡΑΚΙ ΜΟΥ
ΠΡΟΣ ΤΟ ΥΠΟΥΡΓΙΚΟΝ ΣΥΜΒΟΥΛΙΟΝ

Πολλά λεφτά δεν έχω. Ούτε ένα λάπτοπ δεν μπορώ να τους δωρίσω.
Τίποτα της προκοπής δεν μπορώ να τους δωρίσω.

Αλλά, διάολε, ας τους κάνω δώρο ένα πακετάκι τσίχλες, τουλάχιστον!
Έτσι, από ευγένεια, ρε αδερφέ.
Χρονιάρες μέρες είναι...


Ε, τώρα αν δε γουστάρουν να μασάνε τσίχλες...
Για όλα υπάρχει πρόβλεψις: Θα τους στείλω και μια κρέμα σώματος.


Και είπαμε: "Λεφτά υπάρχουν!!!" έλεγε ο τρισμέγιστος (ο Παπανδρέου ο τρίτος ο μακρύτερος) προεκλογικώς.

(Οι εικόνες τυγχάνουν αλιευθείσες εκ του χριστιανικού ευλογίου orthodoxos.wordpress.com. Να τις βλέπει ο Φλάντζας και το επιτελείο του και να μην ξέρουν που να κρυφτούν, διαπιστώνοντας ότι η επιστήμη τους έχει ξεπεράσει!!!)

ΠΡΚΛΣικό Αθηνόραμα

Και αναμένοντας την πρωτοχρονιά, που να πάμε, που να πάμε....
Πάμε μωρέ στο Sin City (ξέρεις δα, ξερωγώ Νεκρόπολις και Τέξας γωνία).
Τι να σε πω, εγώ θα πάω πάντως.
Κάτι μου λέει ότι θα θυμηθώ τα νιάτα μου.

Εν τω μεταξύ, πέτυχα και μια ενδιαφέρουσα δημοσίευση εις τον Μέγα Ενιαυτό, αναφορικώς με έναν Φινλανδό κύριο ονόματι Pentti Linkola, και με ξέρεις τώρα, κάθομαι και διαλογίζομαι επί των ιδεών αυτού του αγνώστου ανδρός -τις τραβάω από εδώ, τις ζουμπάω από εκεί -να δεις που τελικά κάτι καλό θα μου προκύψει.

ΤΑ ΚΙΜΠΑΡΙΛΙΚΙΑ ΤΩΝ ΧΟΥΒΑΡΝΤΑΔΩΝ

Μία από τις πιο ηλίθιες μορφές τζόγου στη σύγχρονη εποχή, είναι το ΚΙΝΟ.
Όπου ΚΙΝΟ εστι εκείνη εκεί η μαλακία που θα έχεις δει -παρατηρητικέ μου αναγνώστη- στο προπατζήδικο της γειτονιάς σου:
Μαζεύονται κάμποσοι συνταξιούχοι και χασομέρηδες και χαζεύουν με τις ώρες αποχαυνωμένοι σα μαλάκες μια οθόνη η οποία περιέχει 80 αριθμούς (1-80), εκ των οποίων αριθμών κάθε πεντάλεπτο κληρώνονται (τάχαμου κληρώνονται, δηλαδή) 20 αριθμοί, και οι χασομέρηδες που χαζεύουν την οθόνη, προσπαθούν να μαντέψουν όσο μπορούν περισσότερους από τους 20 αριθμούς που θα κληρωθούν.

Μαθηματικώς, το παιχνίδι είναι "φέξε μου και γλίστρησα".
Χωρίς να το πολυλογούμε, οι πιθανότητες να κερδίσει κάποιος ένα σοβαρό ποσό, είναι αμελητέες (πιο πιθανό είναι να βρεις παρατημένο στο δρόμο ένα χαρτοφύλακα γεμάτο με πενηντάευρα), χώρια που επειδή δεν γίνεται πραγματική κλήρωση αλλά "ψευδοκλήρωση", σιγά μην επιτραπεί έτσι εύκολα σε κάποιον να κερδίσει μεγάλο ποσό (πράγμα που -μαθηματικώς και στατιστικώς- είπαμε, αποτελεί έτσι κι αλλιώς μηδαμινή πιθανότητα). Όσοι κερδίζουν, κερδίζουν στη χάση και στη φέξη κάτι δίευρα, κάτι πεντάευρα, άντε κάνα κατοστάρικο ή κάνα διακοσάρι το πολύ.

Κάθονται λοιπόν οι χασομέρηδες και κοιτάνε την οθόνη, μέχρι να πεινάσουν και να πάνε σπίτι να φάνε, και εν τω μεταξύ ξεπαραδιάζονται απαλασσόμενοι από τα ψιλά που τυχόν κουβαλάει έκαστος. Αιμοδότες κανονικοί.

Χαζοπαίχνιδο, δηλαδή, γεμάτο πλήξη και ανία -και χωρίς αξιοπρεπή πιθανότητα κέρδους.
Ως εκ τούτου, ολοένα και μειώνονται οι ασχολούμενοι με το χαζοπαίχνιδο.
Έχει και σφιξίματα ο κόσμος, ώστε ακόμα και τα ψιλά να του είναι πολύτιμα.

Βλέποντας ο ΟΠΑΠ να μειώνεται η πελατεία του, αποφάσισε να κάνει μια "προωθητική ενέργεια", προσπαθώντας να καταστήσει το παιχνίδι περισσότερο ελκυστικό -ειδικά αυτές τις χρονιάρες μέρες που όλοι θα το ρίξουνε στο τζόγο και -λογικό είναι- θα στραφούν σε άλλες μορφές τζόγου με περισσότερες συγκινήσεις. Σιγά μην κάτσουνε χρονιάρες μέρες να τα ξύνουνε ολημερίς μπροστά σε μια οθόνη του ανήλιαγου πρακτορείου και να βλέπουν είτε την οθόνη του πρακτορείου είτε τη μουτράκλα του πράκτορα.

Είπε λοιπόν ο ΟΠΑΠ να ανοίξει το μπεζαχτά και να μοιράσει, να κάνει δώρο δηλαδή, ΔΥΟ ΕΚΑΤΟΜΜΥΡΙΑ σε παίχτες του χαζοπαίχνιδου.
Άσχετα από τα κανονικά κέρδη, δηλαδή, ο ΟΠΑΠ θα μοιράσει επιπλέον 2 μιλιόνια ευρώπουλα.
Το'μαθα κι εγώ και είπα "ρε μπας και αξίζει να δοκιμάσουμε την τύχη μας ορέ Συντ? Καθότι δυο μιλιόνια είναι αυτά!"
Μπήκα λοιπόν στο σάιτ του ΟΠΑΠ να μάθω λεπτομέρειες.
Και έμαθα. Και γέλασα μέχρι δακρύων.
Διότι άκου τι σκαρφίστηκαν οι μπαγάσηδες:
Τα δύο εκατομμύρια, λέει, θα μοιραστούν ως εξής:

10 τυχεροί θα τσεπώσουν ένα πεντοχίλιαρο
50 τυχεροί θα τσεπώσουν ένα χιλιάρικο
500 τυχεροί θα παντελονιάσουν ένα ολάκερο κατοστάρικο
1.000 τυχεροί θα πλουτίσουν κατά ένα πενηντάρικο
20.000 τυχεροί θα πάρουν πουρμπουάρ ένα δεκάρικο
100.000 τυχεροί θα χεστούν στο τάληρο (με ένα τάληρο [5ευρο] έκαστος)
και μια στρατιά 500.000 κωλόφαρδων θα πάρουν ένα ολόκληρο δίευρο!!!

(Να, αν δε με πιστεύεις αναγνώστη, δες και την αφίσα εδώ)

Ρε σοβαρολογείτε? Έτσι θα προωθήσετε το χαζοπαίχνιδό σας? Μοιράζοντας δίευρα? Πάτε καλά ορέ? Επικοινωνείτε με το περιβάλλον γύρω σας?
Δεν ξέρω αν το ξέρετε, αλλά ο κόσμος γύρω πένεται. Τραβάει ζόρια. Ειδικά ο πελάτης του χαζοπαίχνιδου -συνταξιούχος, άνεργος ή χασομέρης- τραβάει μεγάλα ζόρια αυτό τον καιρό. Ούτε μια γαλοπούλα δεν έχει να ψωνίσει.
Κι εσείς θέλετε να τον μαγέψετε με την επαγγελία ότι ΙΣΩΣ -αν είναι κωλόφαρδος- μπορεί -πρώτα ο θεός- να κερδίσει ένα δίευρο?
Τι να το κάνει ορέ το δίευρο? Ούτε τσιγάρα δεν παίρνει με ένα δίευρο.
Υπήρχαν κι άλλοι τρόποι να μοιράσετε δύο μιλίονια -και να γεμίσετε τα πρακτορεία με χαζεμένες φάτσες που θα χαζεύουν μια οθόνη. Δύο εκατομμύρια μοιράζονται κι έτσι:

Να ξηγιόσασταν σε στυλ "20.000 τυχεροί θα κερδίσουν ένα κατοστάρικο", να το καταλάβω.
Να ξηγιόσασταν σε στυλ "10.000 τυχεροί θα κερδύσουν δυο κατοστάρικα", να το καταλάβω.
Να ξηγιόσασταν σε στυλ "4.000 τυχεροί θα κερδίσουν μια πεντακοσαρού", να το καταλάβω.
Θα είχε κάτι το ελκυστικό -θα έλπιζε ο άλλος να αγοράσει μια γαλοπούλα κι ένα Τζόνυ μ' αυτά τα λεφτά, και με τα ρέστα να πάρει ένα τσουρέκι ξερωγώ.

Αλλά... "500.000 τυχεροί θα κερδίσουν ένα δίευρο"... Να το κάνουν τι? Να το βάλουν στον πάτο τους?
Πλάκα μας κάνετε ορέ? Σας πήρε ώρα να το σκεφτείτε? Ποιό κογκλάβιο φωστήρων το σκέφτηκε? Καλά ρε, για τόσο ξεφτίλες έχετε τον κόσμο -τους πελάτες σας, δηλαδή?

Το εν λόγω συγκεκριμένον δίευρον, δημοσιευθέν -και αποκωδικοποιηθέν- εις την uncyclopediaν
Εντάξει, είπαμε, οι πελάτες του συγκεκριμένου παιχνιδιού, είναι χασομέρηδες και βαρεμένοι και χαμένοι από χέρι. Γελάω μαζί τους. Ούτε για στιλβωτές δε θα τους έπαιρνα.
Αλλά, εμένα δεν είναι πελάτες μου. Δικοί σας πελάτες είναι.
Στο χωριό σας τους πελάτες σας τόσο πολύ τους υποτιμάτε?

Ρε ούρτ! Παίχτε μόνοι σας το χαζοπαίχνιδό σας!
Πάρτε κι ένα δίευρο από μένα ν'αγοράσετε τσίχλες.
Χουβαρντάδες! Κιμπάρηδες!

ΕΞΑΙΡΕΤΟΝ! ΣΟΥΠΕΡ-ΝΤΟΥΠΕΡ!
Η παναγιά η ποδοσφαιρίτισσα και ο Χριστός ο μπαλαδόρος

(Φωτογραφία απαλλοτριωθείσα εκ του http://apollonios.pblogs.gr)

Να τα βλέπει ο Πόλσε αυτά και να κατεβάζει ιδέες περί της σχετικής λιτανείας που πρέπει να γίνει για να φταχτεί σοβαρή κιτρινόμαυρη ομάς -και για να σπάσει η γκαντεμιά του Μπλάνκο!!!
:-)

ΤΑ ΕΙΠΑΝ ΟΛΑ ΟΙ ΑΝΘΡΩΠΟΙ

ΔΩΡΕΑΝ ΜΑΘΗΜΑΤΑ ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΓΛΩΣΣΑΣ
("Ελληνική αγωγή" α-λα prkls
-άλλο ένα άχρηστον μακροσκελές ανιαρό κείμενο για μελλοντική χρήση)

Κι εκεί που πίναμε μπιρόνια εν τω καφενείω, τέθηκε επί τάπητος (τι επί τάπητος δηλαδή... στο τραπέζι τέθηκε) το ερώτημα:
"Τι σημαίνει η λέξη "κάλπη"?
Άρχισαν τα λογοπαίγνια περί σχέσεως μεταξύ των λέξεων "κάλπη", "καλπασμός" και "κάλπικος", πράγμα που οδήγησε τη συζήτηση στις έγκυρες -ή στις κάλπικες- δημοσκοπήσεις -που παλαιότερα τις έλεγαν "γκάλοπ". Κι επειδή η κουβέντα πήγε να γίνει ρώσικη σαλάτα, αποφασισμένος να την κάνω greek salad έλαβα τον λόγο και είπα:

Η κάλπη είναι μια αρχαιότατη λέξη, γνήσια ελληνική.
Ουδέποτε όμως σήμαινε αυτό που εννοούμε σήμερα.
Είχε δύο νοήματα:
Στο βασικό της νόημα, σήμαινε απλώς "στάμνα". Κεραμικό αγγείο για μεταφορά και αποθήκευση νερού, ας πούμε.
Το κεραμικό δοχείο που όταν είναι άδειο το χτυπάς και κάνει "κάλπ-καλπ".
Κάπως έτσι.
Σε μερικές περιπτώσεις (που σίγουρα θυμίζουν περισσότερο τις εκλογές στη σημερινή αντιπροσωπευτική δημοκρατία), η εν λόγω στάμνα -η "κάλπη" δηλαδή- εχρησιμοποιείτο και ως τεφροδόχος: Μέσα της έβαζαν τη στάχτη του προσφιλούς νεκρού -στις μέρες μας αυτή η συνήθεια συνεχίζεται όσον αφορά την τέφρα των λαϊκών κατακτήσεων, ενδεχομένως: Οι λαϊκές κατακτήσεις ενταφιάζονται στην κάλπη.

(Ενδεχομένως από αυτή την αρχαία έννοια της "κάλπης"-τεφροδόχου, εμπνεύστηκε ο ποιητής τους στίχους:
Λευκό μου σεντονάκι, λάμπα μου τρελλή,
κόκκινο αυγό ή καρναβάλια,
μέσα από την κάλπη τη στατιστική
μας κοιτάει ο Χάρος και του τρέχουνε τα σάλια... )

Ωστόσο, μια άλλη έννοια της λέξης "κάλπη" χρησιμοποιήθηκε για ένα φεγγάρι στην Ολυμπία, σαν αγώνισμα των Ολυμπιακών αγώνων:
Το αγώνισμα της "κάλπης", ήταν μάλλον παράξενο: Οι αναβάτες καβάλαγαν φοράδες και ξερωγώ έτρεχαν κάνοντας κάτι μυστήρια κόλπα-καλπασμούς, ενώ στην τελική ευθεία ξεπέζευαν και έτρεχαν πεζοί κρατώντας το άλογο από το χαλινάρι.
Οι Ηλείοι -που όπως και να το κάνουμε ήταν οι βασικοί διοργανωτές των αγώνων- δε γούσταραν κάλπες και τέτοια καραγκιοζιλίκια, και σύντομα το αγώνισμα της "κάλπης" καταργήθηκε από τη λίστα των ολυμπιακών αγωνισμάτων -και να 'ναι καλά ο αρχαίος περιηγητής Παυσανίας που το αναφέρει και το περιγράφει, γιατί αλλιώς θα αγνοούσαμε την ύπαρξη του εν λόγω ολυμπιακού αγωνίσματος.

(Εντάξει, η φράση "να'ναι καλά ο Παυσανίας" είναι άτοπη, εφόσον ο άνθρωπος έχει πεθάνει πριν 2.000 χρόνια... αλλά οκέϋ, λέμε τώρα).

Παίζεται αν το αγώνισμα της κάλπης έδωσε το όνομά του στον "καλπασμό" ή αν ο καλπασμός έδωσε το όνομά του στην κάλπη. Πάντως, φαίνεται ότι για τους αρχαίους ο "καλπασμός" δεν είχε να κάνει αποκλειστικά με άλογα, αλλά σήμαινε γενικά το "τρέχειν αβρώς", το γρήγορο και όμορφο τρέξιμο δηλαδή, ας πούμε.
Αν οι αρχαίοι ζούσαν σήμερα, δεν θα έλεγαν "η κούρσα προς τις κάλπες" αλλά "ο καλπασμός προς τις κάλπες" -και ίσως επειδή ήταν έξυπνοι άνθρωποι, θα εννοούσαν -ίσως- ότι μετά τις κάλπες, όποιος κι αν βγει, θα έχει πάρει φόρα για να μας τρέξει, ή ότι μετά τις εκλογές απλώς θα τρέχουμε και δε θα φτάνουμε, μέχρι τις επόμενες κάλπες κλπ κλπ.

Στην περιοχή του Βύρωνα, κάποιοι έξυπνοι και εφευρετικοί άνθρωποι έχουν κολλήσει στην εξωτερική πλευρά αρκετών κάδων απορριμμάτων (ιδίως των μικρών, αυτών που είναι για να πετάμε τα χαρτάκια από τις σοκολάτες), ένα καλαίσθητο και ευμεγέθες αυτοκόλλητο με τη λέξη "ΚΑΛΠΗ". Προφανώς εννοούν ότι το περιεχόμενο της καθ' ημάς κάλπης είναι για τα σκουπίδια -ή ότι το περιεχόμενο του κάδου είναι ισάξιο του περιεχομένου μιας κάλπης.
Δεν ξέρω αν έχουν δίκιο -δεν κρίνω ιδεολογικές απόψεις- πάντως είναι σίγουρο ότι οι αρχαίοι, το κουτί (το δοχείο, μαθές) μέσα στο οποίο έριχναν τις ψήφους, το ονόμαζαν "Κάδο" -και υποκοριστικά "καδίσκο".
Όπως λέμε σήμερα "κάδος απορριμμάτων" ένα πράμα, μόνο που τότε ήταν κάδος για ψήφους και ήταν μεταλλικός ο κάδος. Συνήθως λεγόταν "καδίσκος", υποκοριστικό να πούμε.
"...βούλομαι γε πάλαι μεθ' υμών ελθών επί τους καδίσκους κακόν τι ποιήσαι..."
βάζει τον δικομανή Φιλοκλέωνα να λέει ο Αριστοφάνης -ο τρισμέγιστος και πάντα επίκαιρος- στο έργο "Σφήκες" θαρρώ.

Βέβαια, ο κάδος-καδίσκος εχρησιμοποιείτο κυρίως για να ρίχνουν τις ψήφους τους οι δικαστές -διότι τα έχουμε ξαναπεί αυτά, αδερφέ: Ενθυμού τα λόγια του σοφού Αριστοτέλη -του αρχαίου, ντε!- που μας εξήγησε άπαξ και διαπαντός ότι "το να υπάρχουν σε ένα πολίτευμα εκλογές είναι ολιγαρχικό υπόλειμμα, ενώ το να εκλέγονται με κλήρωση "αι αρχαί", είναι η ουσία της δημοκρατίας".
Να, αν δε με πιστεύεις, κι αν θες να εμβαθύνεις στα λόγια του σοφού Αριστοτέλους, ξαναδιάβασε ένα προηγούμενο σχετικό μου ποστ.

Κάδος (ή υποκοριστικά "καδίσκος") λεγόταν λοιπόν η κάλπη των αρχαίων, και δεν ξέρω αν είναι συμπτωματικό, πάντως οι Βυρωνιώτες με τ' αυτοκόλλητα δεν έχουν και μεγάλο άδικο -ιστορικά, συνειρμικά και αρχαιοελληνιστί μιλώντας.
(Μη σου πω ότι το αθάνατο ελληνικό dna τους οδήγησε στην επιλογή τους).

Όταν είχα πρωτοασχοληθεί με τον ιππόδρομο, ήταν η εποχή όπου ακόμα οι "δημοσκοπήσεις" και οι "σφυγμομετρήσεις" λεγόντουσαν απλώς "γκάλοπ". Και είχα πολύ γελάσει διαπιστώνοντας ότι ένα βασικό κριτήριο για τις παικτικές και στοιχηματικές επιλογές των αλογομούρηδων, αποτελούσαν τα "γκάλοπ των αλόγων".
(Αγγλιστί, ο "καλπασμός του αλόγου" λέγεται gallop -Αλλά νομίζω πως υπήρξε κι ένας ξερωγώ αγγλοσάξωνας τυπάκος που είχε το επώνυμο Gallop και θεωρείται ο πατέρας των δημοσκοπήσεων, αι οποίαι προς τιμήν του λέγονται και γκάλοπ).

Πάντως, όταν στον ιππόδρομο μιλούσαν για "γκάλοπ των αλόγων", δεν εννοούσαν δημοσκοπήσεις, όχι ακριβώς, τουλάχιστον.
Απλά τους άρεσε η λέξη, επειδή ηχητικά θυμίζει τη λέξη "κάλπη" (του ομώνυμου αρχαίου αγωνίσματος) και τη λέξη "καλπασμός" -που εις τας ημέρας μας έχει ταυτιστεί με τα αλόγατα.
Όταν οι αλογομούρηδες μιλούσαν για γκάλοπ, επρόκειτο για κάτι σαν την τελική δοκιμή που έκαναν τα άλογα στις προπονήσεις τους: Αν ένα άλογο είχε τρέξει σε γκάλοπ (ήτοι καλπάζοντας) τα 800 μέτρα σε 49 δευτερόλεπτα, ας πούμε, μάζευε πάνω του το 50% του τζόγου, διότι ήταν σε φόρμα. Αντίθετα, αν ένα άλογο είχε τρέξει γκάλοπ τα 800 μέτρα σε 52 δευτερόλεπτα, εθεωρείτο αουτσάϊντερ, θεωρούμενο πιο αργό και πιο ντεφορμέ.

Κάτι σαν τα εκλογικά γκάλοπ, ας πούμε: Αν ένας υποψήφιος υποσχεθεί ότι θα μας κάνει και γιοφύρια, είναι καλός, αλλά είναι αουτσάϊντερ, επειδή ενδέχεται να μην έχουμε ποτάμια: Φαβορί θα χριστεί από τα γκάλοπ ο υποψήφιος που ναι μεν θα υποσχεθεί ότι θα μας κάνει και γιοφύρια, αλλά θα μας κάνει και ποτάμια.
(Φυσικά μεγαλύτερο φαβορί είναι ο υποψήφιος που θα υποσχεθεί ότι θα μας κάνει και σχολεία: Αλλά επειδή ενδέχεται να μην έχουμε παιδιά, θα θεωρηθεί ως το απόλυτο φαβορί ο υποψήφιος που εκτός από το να μας κάνει και σχολεία, θα υποσχεθεί ότι θα μας κάνει και παιδιά -ό,τι κι αν αυτό σημαίνει).

Αν περάσουμε στη λέξη "ψηφοφορία" (η λέξη "ψηφοφορία" είναι σύνθετος λέξις: Εκ της λέξεως "ψήφος" και εκ της λέξεως "φέρω": Ψηφοφόρος=ο φέρων την ψήφο -αυτός που κουβαλάει μια ψήφο), καλό είναι να θυμηθούμε ότι "ψήφος" σημαίνει "βότσαλο, χαλικάκι, χαλίκι".
Εξ ου και τα "ψηφιδωτά", αποτελούνται από μικρούλες ψήφους ("ψηφίδες") δηλαδή χαλικάκια -και ουδόλως αποτελούνται από ψήφους σε χάρτινα ψηφοδέλτια.

(Σημειωτέον, ότι προφανώς επειδή τα μεγάλα βότσαλα δεν χώραγαν στον "κάδο" -τον στούμπωναν γρήγορα- οι αρχαίοι στις ψηφοφορίες χρησιμοποιούσαν κυρίως μικρά βότσαλα-ψηφίδες ως ψήφους. Τα "ψηφαλάκια" που λέμε σήμερα.
Αυτά τα βοτσαλάκια έριχναν στον καδίσκο-κάλπη, και είπαμε πως ο καδίσκος ήταν μεταλλικός, γιατί αν ήταν κεραμική η στάμνα-κάλπη μπορεί και να ράγιζε ή να έσπαγε από το θυμωμένο πέταγμα της ψήφου ενός τσαντισμένου δικαστή-ψηφοφόρου. (Μην λησμονούμε πως το σαλάμι και η μορταδέλλα δεν είχαν εφευρεθεί ακόμα, επομένως ήταν δύσκολο ο τσαντισμένος ψηφοφόρος να ρίξει άκυρο).

Σε μεταγενέστερες εποχές, η πιο κυριλέ ψήφος ήταν μεταλλική (κάτι σαν νόμισμα), ώστε να κάνει έναν συγκεκριμένο ήχο όταν πέφτει στον κάδο -ο συνηθισμένος ήχος που ακουγόταν ήταν ένα "κογξ" ή ένα απλό "παξ" -που μετά τα πήραν οι γελοίοι αποκρυφιστές και τα έκαναν "κογξ ομ παξ", θεωρώντας τα πανάρχαιη μυστική μυητική φράση που την ανήγαγαν στα Ελευσίνια Μυστήρια -τρομάρα τους οι καραγκιόζηδες.
(Κι αν θες να μάθεις την ιστορία της παρεξηγήσεως με το "κογξ-ομ-παξ" -ως απόδειξη του πόσο ψώνιο υπήρξε εκειός εκεί ο τυπάς ο Άλιστερ Κρόουλι- ρίξε μια ματιά εδώ).

Φήφος λοιπόν ήταν το βότσαλο -κι αν σου πει ο Χοιροβοσκίδης ότι οι μπράβοι του συνέλαβαν έναν νεαρό να πετάει πέτρες, να του απαντήσεις ότι (αρχαιοελληνιστί μιλώντας) ο νεαρός απλώς ήταν ψηφοφόρος (είπαμε: ψηφοφόρος= ο φέρων ένα βότσαλο) και απλώς έριχνε την ψήφο του.
(Θα έχεις δίκιο αν το πεις -κι άσε το Χοιροβοσκίδη να ψάχνει λεξικά).

Αλλά να το σκεφτείς κι εσύ για την πάρτη σου, διότι:
Την επόμενη φορά, καλέ μου ψηφοφόρε, που θα βρεθείς με το έτερον ήμισυ σε ρομαντική φάση να πετάτε βότσαλα στη θάλασσα, έχε υπόψη σου ότι υπό μία έννοια "ψηφίζεις".
Ψηφίζεις θάλασσα δαγκωτό και ρομαντισμό μονοκούκι εν προκειμένω, και πολύ σε πάω βέβαια, αλλά εντάξει. Η έννοια είναι η ίδια: Πετάς την ψήφο σου στη θάλασσα -πράγμα εξόχως ρομαντικόν.

(Παρένθεσις:
Και το λέω αυτό ως προειδοποίηση προς το "κόμμα της παραλίας": Εσύ πετάς την ψήφο σου στη θάλασσα, ο άλλος πετάει την ψήφο του υπέρ της κάθε αλαφροκουκουνάρας.
Εσένα η ψήφος σου πάει άπατη στο βυθό, με την ψήφο του άλλου ενδέχεται να δούμε την κάθε αλαφροκουκουνάρα να επιπλέει...
Διότι η δική σου ψήφος είναι ψήφος σκεπτόμενου πολίτη, έχει βάρος και βυθίζεται στο νερό, ενώ η αλαφροκουκουνάρα ψήφος των αλαφριών και των φασιστο-ακροδεξιών επιπλέει.
Κανόνισε και πράξε τα δέοντα, μέχρι να έρθει η ευλογημένη μέρα της αποκατάστασης της Δημοκρατίας -όπου "αι αρχαί" θα εκλέγονται με κλήρωση).

Προσοχή όμως: Όταν κάποιος σύγχρονος υποψήφιος λέει "Ζητώ την ψήφο σας", ουδόλως εννοεί κάτι σε στυλ ¨πετάξτε μου βότσαλα". Μη γίνει καμιά παρεξήγηση, έτσι?
(Διότι, το να του ρίξεις την ψήφο σου, καλέ μου ψηφοφόρε, έχει δυσάρεστες νομικές συνέπειες: Αχ, σε τι δημοκρατία ζούμε... Ούτε να ρίξουμε την ψήφο μας δεν μπορούμε...)

Επίσης, παρεξήγηση δεν πρέπει να γίνει όταν κάποιος υποψήφιος βουλευτής ζητάει από τους ψηφοφόρους να τον σταυρώσουν:

Η λέξις "σταυρός" παρ' αρχαίοις σήμαινε απλώς "πάσσαλος" και "παλούκι". Ετυμολογικώς, η λέξις "σταυρός" προέρχεται εκ του ρήματος "στύω" (ποιώ κάτι να γίνει στερεόν, σκληρόν, κάμνω κάτι να σηκωθεί). Εκ του ιδίου ρήματος προέρχεται η λέξις "στύλος" αλλά και η λέξις "στύσις" -που είναι μεστή νοήματος οσοναφορά τις προθέσεις που έχουν όσοι εκλεγούν βάσει των σταυρών εκλογικής προτιμήσεως: Μόλις εκλεγούν θα έχουν στύση κι αλίμονό μας.
(Μια άλλη εκδοχή θα μπορούσε να είναι πως: Από τη συγγένεια των εννοιών "σταυρός προτιμήσεως" και στύσις", προέκυψε η λαϊκή -χυδαία- φράσις "Γαμώ τα υπουργεία σας").

Μόνον αργότερα -μετά Χριστόν- η λέξις "σταυρός" απώλεσεν το αρχικόν φαλλικόν της σχήμα, στράβωσε (μυστηριωδώς και μυστηριακώς) και απέκτησε το σχήμα του σταυρού που όλοι ξεύρομεν σήμερα.
Μέχρι τότε, "σταυρός" σήμαινε τον πάσσαλο και το παλούκι.
(Και μη με βάζεις να αμαρτήσω εξηγώντας σου τι σημαίνει ετυμολογικώς η "σταύρωσις του θεανθρώπου". Είπαμε, στη θεολογία είμαι -σχεδόν- σκράπας).

Όταν λοιπόν κάποιος υποψήφιος σας ζητάει να τον σταυρώσετε, μη γίνει καμιά παρεξήγηση και τον καθηλώσετε ξερωγώ σε κάνα σταυρό, ούτε να τον ανασκολοπίσετε σε κάνα παλούκι, ούτε να αρχίσετε να σκέφτεστε στύσεις και τέτοια... Εντάξει?

Συνοψίζω προς εμπέδωσιν:

Κάλπη στα ελληνικά σημαίνει στάμνα -ενίοτε με την έννοια της τεφροδόχου.
Κάλπη ελληνιστί σημαίνει επίσης αγώνας ιππικός.
Κάδος ελληνιστί σημαίνει κάλπη με την τρέχουσα (καλπάζουσα) έννοια.
Γκάλοπ αγγλιστί σημαίνει καλπασμός -και ενδέχεται να προκύπτει από την αρχαία κάλπη-καλπασμό, που ήτον ολυμπιακόν αγώνισμα, "το αγώνισμα της κάλπης".
Ψήφος ελληνιστί είναι το βότσαλον.
Σταυρός ελληνιστί είναι το παλούκι και ο πάσσαλος.

(Και σταμάτα να σταυροκοπιέσαι καλέ μου αναγνώστη. Ελληνικά μιλάμε).

Ελπίζω να σας έλυσα τις απορίες, και να σας έπεισα ότι αν τυχόν σηκωνόταν από τον τάφο του κανένας αρχαίος ημών πρόγονος και μας άκουγε να μιλάμε, μάλλον δεν θα καταλάβαινε τι λέμε...

Εμείς θα μιλάγαμε για εκλογές κι αυτός θα καταλάβαινε ότι μιλάμε για εκ-λογικευμένους ανασκολοπισμένους που ιππεύοντας έναν πάσσαλο φτιάχνουν ψηφιδωτές στάμνες.

Αυτά είπα, και μέσα σε κλίμα ευφροσύνης παραγγείλαμε στον οινοχόο να μας φέρει κάτι παλιομπύρες εκεί πέρα και κάτι παλιοτσίπουρα, για να συνεχίσουμε το πνευματικό μας συμπόσιο εν τω καφενείω.

ΙΠΠΟΤΕΣ ΚΑΙ ΔΡΑΚΟΙ

Ποτέ δεν τους χώνεψα τους σιδερόφραχτους ιππότες. Πάντα τους θεωρούσα ένα μάτσο λούζερς.
Εμ σωστή δουλειά δεν μπορούν να κάνουν, εμ δημιουργούν προβλήματα στα ευγενή και ανώτερα όντα όπως αποδεικνύει χαρακτηριστικά η κάτωθι εικονο-ιστοριούλα

Χμμμ... Ή μήπως τελικά όλα συντείνουν στην καλύτερη απόλαυση???

ΜΙΑ ΟΜΟΡΦΗ ΚΥΡΙΑΚΗ

Α, τι ωραία!!!
Στην καρακοσμάρα μου εγώ, ουδόλως είχα πάρει χαμπάρι το μπάχαλο που έλαβε χώραν στο jungle-report και στο theasis -και ένας θεός ξέρει που αλλού- σχετικά με το κεφαλαιώδες θέμα: "Είναι το ξεκατίνιασμα ελληνοπρεπής πρακτική -Και αν ναι, τι γνώμη έχει επ' αυτού ο συγγραφέας Μπον Μαρί ντε Τιρμπουσόν"?

Βρέθηκα λοιπόν μόνος, φτωχός και αβοήθητος στο jungle-report, Κυριακή μεσημβρίαν, και...
Από την εποχή του αλήστου μνήμης ίννερνετ-φόρουμ είχα να ζήσω τέτοιες εμορφιές.
Χριστιανοάθεοι, πολυθεϊστές, παγανιστές, παγανιστοάθεοι, ελσίνκιδες, περαστικοί, κουτσοί, στραβοί, ενισχυμένοι από τους εν προκειμώνω θιγμένους της γνωστής γκρούπας-που-τα-ξέρει-όλα-και-έχει-πάντα-δίκιο-χώρια-που-έχει-και-μεγάλο-στόμα-άσε-που-κάνει-και-μηνύσεις...

Και διάβαζα... και διάβαζα... πρωί το ξεκίνησα και βράδιασε, μιλάμε, κι είχα ξεραθεί στο γέλιο -όπως παλιά στο ίννερνετ.

Όμορφα πράματα!!!
Κι όλα αυτά με αφορμή έναν εχθρό του ανθρώπινου γένους, που προσκλήθηκε από κάτι ομοϊδεάτες του (ή ίσως από κάτι διατελούντες σε πλήρη άγνοια) να παραστεί με το άλογο του σε κάτι εκδηλώσεις. Ε, μαθεύτηκε και ότι συχνάζει και σε κάτι δικτυακά φόρουμς καβάλα στ' άλογό του... Κάποιος θυμήθηκε και μια δήλωσή του ότι πάει και στον Όλυμπο...
Λίγο το'χεις?

Λες και δεν τα ξέραμε, ή λες και -ακόμα κι αν δεν τα ξέραμε- λες και δεν ήταν οφθαλμοφανή ακόμα και στους μη γνωρίζοντες...

Με αφορμή αυτόν τον -αξιοπρεπή, ομολογουμένως- εχθρό του ανθρώπινου γένους, ο κάθε πικραμένος θυμήθηκε την πίκρα του κι άρχισε ο τρελός χαβαλές και το ξεκατίνιασμα.

Να' ναι καλά τα παιδιά, με βοήθησαν να γεμίσω την Κυριακή μου.

Ελπίζω να μην ξεχαρμάνιασαν -είπαμε, η γη είναι άρρωστη, κι αν αυτοί δεν μπινελικώνονται, πως θα νιώσει καλύτερα η γη? Ε?

ΜΙΑ ΘΕΣΗ ΕΡΓΑΣΙΑΣ ΠΟΥ ΕΜΕΙΝΕ ΚΕΝΗ

Μου το'χε στείλει προ ημερών (με μέηλ υπό τον τίτλο "Πάντα υπάρχει λύση στο πρόβλημα της ανεργίας") μια φίλη, η Εριάννα, την οποία και θερμά ευχαριστώ.
Διότι ναι, διάολε, το τέρας της ανεργίας δεν είναι ανίκητο!
Μεθοδικότητα και εφευρετικότητα χρειάζεται, και η νίκη θα είναι δική μας!!!

Έξω από το Bristol Zoo της Αγγλίας υπάρχει ένα πάρκινγκ για 150 αυτοκίνητα και 8 λεωφορεία. Για 35 χρόνια, τα τέλη στάθμευσης του διαχειριζόταν ένας πολύ ευχάριστος υπάλληλος. Τα τέλη αυτά είναι £1 για τα αυτοκίνητα ($ 1,40), £5 για λεωφορεία (περίπου $ 7).

Τότε, μια μέρα, μετά από 35 χρόνια που ποτέ δεν έλειψε μια ημέρα από την εργασία, πολύ απλά δεν ξαναεμφανίστηκε. Έτσι η Διαχείριση του ζωολογικού κήπου κάλεσε το Δημοτικό Συμβούλιο και ζήτησε να τους στείλουνε άλλον υπάλληλο στάθμευσης.

Το Συμβούλιο έκανε κάποια έρευνα και απάντησαν ότι το πάρκινγκ ήταν ευθύνη του ίδιου του ζωολογικού κήπου.

Ο ζωολογικός κήπος ενημέρωσε το Συμβούλιο ότι ο υπάλληλος ήταν υπάλληλος του Δήμου.

Το Δημοτικό Συμβούλιο απάντησε, ότι ο υπάλληλος δεν υπήρξε ποτέ στην κατάσταση μισθοδοσίας του Δήμου.

Εν τω μεταξύ, αραγμένος στη βίλα του, κάπου στις ακτές της Ισπανίας (ή κάποιο τέτοιο σενάριο), είναι ένας άνθρωπος που είχε προφανώς εγκαταστήσει ένα μηχάνημα εισιτήριων εντελώς μόνος του. Και στη συνέχεια, απλώς άρχισε να εμφανίζεται κάθε μέρα, μαζεύοντας τα τέλη στάθμευσης, υπολογίζεται περίπου 560 δολάρια την ημέρα - για 35 χρόνια.

Υποθέτοντας 7 ημέρες την εβδομάδα, το ποσό αυτό ανέρχεται σε πάνω από 7 εκατομμύρια δολάρια!

Και κανείς δεν γνωρίζει καν το όνομά του.

*************
Κάτι τέτοια διαβάζω και φτιάχνομαι!!!

ΑΝΑΚΡΕΩΝ ΜΕ ΣΥΝΟΔΕΙΑ ΜΟΥΣΙΚΗΣ

Ο Ανακρέων ήταν ένας μάστορης αρχαίος λυρικός ποιητής, με αξιόλογους στόχους στη ζωή του: Οι κακές γλώσσες έλεγαν πως η ζωή του ήταν ταγμένη "προς έρωτας παίδων και γυναικών και ωδάς".
Συνέγραψε παροίνια μέλη (κάτι σαν τραγούδια για να μερακλώνουν οι μπεκρήδες δηλαδή), ιάμβους, και τα λεγόμενα "Ανακρεόντεια".

Από αυτά τα τελευταία, τα Ανακρεόντεια, επειδή πολύ τα γουσταρίζω, λέω να αρχίσω να βάζω κάμποσα εδώ -προεκτείνοντάς τα προς το άπειρο, και βγάζοντας σημαντικά ηθικά συμπεράσματα για το σήμερα.
Ξεκινάμε με αυτό που θα μπορούσε να λέγεται

Ο ΕΡΩΣ, Η ΜΕΛΙΣΣΑ ΚΑΙ Ο ΠΟΝΟΣ

Έρως ποτ' εν ρόδοισι
κοιμωμένην μέλιτταν
ουκ είδεν, αλλ' ετρώθη.
Τόν δάκτυλον παταχθείς
τας χειρός ωλόλυξε,
δραμών δέ καὶ πετασθείς
πρός τήν καλήν Κυθήρην
"όλωλα, μήτερ", είπεν,
"όλωλα καποθνήσκω·
όφις μ' έτυψε μικρός
πτερωτός, όν καλούσιν
μέλιτταν οι γεωργοί".
Ά δ' είπεν: "ει το κέντρον
πονείς τό τας μελίττας,
πόσον δοκείς πονούσιν,
Έρως, όσους σύ βάλλεις"?

Θα το μεταγλώττιζα κιόλας, αλλά βαριέμαι: Δεν έχει ανάγκη. Καλύτερο είναι ως έχει.
Πάντως, το σκεφτόμουν στο τραίνο και χαμογέλαγα.

Άσχετον υστερόγραφον:
Πέρασα από την παλιά Αγορά του Πύργου. Προορίζεται λέει για αρχαιολογικό μουσείο. Ναι, καλά. Αρχαιολογικό μουσείο εγώ δεν είδα.
Αλλά, έπεσα πάνω σε μια έκθεση αρχαίων ελληνικών μουσικών οργάνων. Πλήρης έκθεση, πληρότατη. Από λύρα και κιθάρα και ξερωγώ άσκαυλο, μέχρι το μονόχορδο του Πυθαγόρα ή το άλλο που μοιάζει με το εκκλησιαστικό όργανο. Τι να λέμε τώρα!
Βέβαια, το σκάλωμά μου ήταν η λύρα.
(Μου θύμισε τότε που γρατζούναγα ένα αντίστοιχο όργανο νυχτιάτικα εν Δελφοίς ενώ δίπλα μου απαγγελόταν ένας ύμνος -καλή φάση, αλλά δεν θα ήταν καλύτερη άραγε αν είχα κάτσει να κατασκευάσω ένα τέτοιο όργανο?)

Όπως όλες οι εκθέσεις του κ. Κοτσανά και των συνεργατών του, χωρίς πολλές φανφάρες και ταρατατζούμ. Να' ναι καλά οι άνθρωποι -δυστυχώς δεν ήταν παρόντες όταν πήγαμε.
Δεν μπορέσαμε να μάθουμε μέχρι πότε θα φιλοξενείται η έκθεση στην παλιά αγορά του Πύργου.
Οπότε, άμα βρεθεί κανείς προς τα εκεί τις προσεχείς μέρες, ας ρίξει μια ματιά μπας και είναι τα εκθέματα εκεί -θα εκπλαγεί βλέποντας πόσο εύκολο είναι, μια ομάδα ανθρώπων με απλά μέσα στη διαθεσή τους, να κάνουν παπάδες και να δώσουν εναύσματα εκρηκτικά. Χωρίς ταρατατζούμ και φανφάρες. Απλά κι όμορφα, με ενδιαφέρον, μελέτη και μεράκι.

Την επόμενη φορά, θα πεταχτώ και μέχρι το Κατάκολο, όπου, απ' ό,τι κατάλαβα, ο Κοτσανάς και οι συνεργάτες του έχουν στήσει ημι-αθόρυβα έναν χώρο τιμής και μελέτης του σε τι επιτεύγματα μπορεί να φτάσει το ανθρώπινο μυαλό όταν σκέφτεται μεθοδικά και καθαρά, θα έλεγα. Και μιλάω, βέβαια, τόσο για το δικό τους μυαλό, όσο και για το μυαλό κάποιων αρχαίων μου προγόνων.
Μερικά από τα υπόλοιπα εκθέματά τους ("αρχαία ελληνική τεχνολογία") τα είχα δει προ ετών, πάλι στον Πύργο και αυτή η εμπειρία με είχε βοηθήσει να κατανοήσω πως αλλού τα κακαρίσματα κι αλλού γεννάνε οι κότες, καθώς επίσης και ότι είναι να το'χει η κούτρα σου να κατεβάζει ψείρες, που λένε.

Όποτε είναι και σε πάει ο δρόμος σου προς τα εκεί, καλέ μου αναγνώστη, ρίξε καμιά ματιά!

ΔΙΑΓΓΕΛΜΑ ΤΟΥ ΠΡΩΘΥΣΤΕΡΥΠΟΥΡΓΟΥ
(κυρίου Συντ Ακατανόμαστου)

Λοιπόν, ρεμάλια:
Ό,τι φάγαμε, φάγαμε.
Ό,τι βουτήξαμε, βουτήξαμε.
Όσους φίλους μας βολέψαμε πελατειακώς, τους βολέψαμε.
Όσα τσεπώσαμε, τα τσεπώσαμε.

Από δω και στο εξής, πρέπει όλοι μαζί, ενωμένοι σαν μια γροθιά, να πατάξουμε την ανομία. Να πατάξουμε τη διαφθορά. Να προασπιστούμε τη διαφάνεια.

Κινδυνεύει η πατρίς - Ή η ανομία, ή εμείς.

Από τούδε και στο εξής, οι άνομοι, οι χρηματιζόμενοι, οι ανίκανοι, οι φαύλοι, οι διεφθαρμένοι, οι μπήξε, οι δείξε, θα εκτελούνται διά λιθοβολισμού.
Μου ήρθε επιτέλους η θεία φώτισις, με σκούντηξε στο μέτωπο και μου είπε ότι πρέπει να πατάξωμεν την ανομίαν.

Στο εξής, κάθε φοιτητριούλα που κάνει δακτυλογραφήσεις και βγάζει 10-20 ευρώ το μήνα χωρίς να πλερώνει ΦΠΑ, θα θεωρείται άνομη.
Κάθε εργάτης που ζητάει αύξηση, θα καταγγέλλεται ως διεφθαρμένος οπαδός των πελατειακών σχέσεων.
Κάθε συμβασιούχος που ζητάει μονιμοποίηση, θα θεωρείται σαμποτέρ της εθνικής οικονομίας -δηλαδή θα θεωρείται τρομοκράτης.
Η ανομία θα παταχθεί.

Κι ας αφήσουμε τον ηλίθιο τον Αριστοτέλη (τον αρχαίο... αυτό το κάθαρμα) να ορίζει την ανομία ως έχουσα τρείς πιθανές μορφές:
α) Ανομία υπάρχει όταν δεν υπάρχουν νόμοι.
β) Ανομία υπάρχει όταν δεν εφαρμόζονται οι νόμοι.
γ) Ανομία υπάρχει όταν οι νόμοι είναι τόσο γελοίοι και χυδαίοι, ώστε ακόμα κι αν εφαρμοστούν, πάλι ανομία θα υπάρχει.

Αυτός μου φαίνεται ότι μας κάνει πλάκα -και θα τον κανονίσω. Θα απαγορέψω τα άνομα βιβλία του.

Θα την πατάξω την ανομία λέμε! Και, ως πρώτο μέτρο για την πάταξη της ανομίας και της διαφθοράς, θα θυμήσω σε όλους το στίχο του Μπέρτολτ Μπρεχτ:
"Όταν αυτοί που είναι ψηλά μιλάνε για ειρήνη,
Ο απλός λαός ξέρει πως έρχεται πόλεμος.
Όταν αυτοί που είναι ψηλά καταριούνται τον πόλεμο,
Οι διαταγές για επιστράτευση έχουν υπογραφεί".

Έτσι, για να πάρετε όλοι μια ιδέα τι συμβαίνει -τι πρόκειται να συμβεί-
"Όταν αυτοί που είναι ψηλά μιλάνε για πάταξη της διαφθοράς".

Βενσερέμος και καλή μας όρεξη!

ΠΡΟΕΣΤΟΙ ΚΑΙ ΔΗΜΟΓΕΡΟΝΤΕΣ

Και πάνω απ' όλα μαθητές που θα μαθητεύσουν μαθητεία μεγάλη λέμε, -υπάρχει και μια σχετική ταινία του Βέγγου: "Ο φαλακρός μαθητής".

Παρεπιπτόντως και μέσα στην ολοσχερή μου άγνοια, εξακολουθώ να πιστεύω πως:
Τιμοκρατία: στην αρχαιότητα έτσι λεγόταν το πολίτευμα κατά το οποίο η συμμετοχή των πολιτών στην εξουσία δεν εξαρτιέται πλέον από την καταγωγή, δηλαδή την προέλευση από ευγενείς, αλλά καθορίζεται ανάλογα με το εισόδημα

Κι εμένα το εισόδημά μου είναι πενιχρό, γκμτ...

Τεσπα, όποιος ενδιαφέρεται να γίνει προεστός ή δημογέροντας εν έτει 2009 προς 2010, ας διαβάσει λεπτομέρειες κάνοντας κλικ εδώ, ήτοι εις τον ιστότοπο των πελαπολιτώνε.

Άσχετον:
Η φράση "ρίχνω μαύρη πέτρα πίσω μου" -φράση που σαφώς με αφορά- από που να προκύπτει, άραγε?

ΛΕΦΤΑ ΥΠΑΡΧΟΥΝ !!!

Έτσι έλεγε ο γελοιώτερος (ή ίσως ο γελοιωδέστερος) των ελλήνων πρωθυπουργών πριν να εκλεγεί.

Κι έβαλε και τον αμερικανο-παρασημοφορεμένο φασίστα Χοιροβοσκίδη να κοντρολάρει τις αντιδράσεις.

Λεφτά υπάρχουν, σούργελα πασόκοι,
νούμερα του τσίρκου!

Λεφτά υπάρχουν!!!

ΚΑΝΕΙΣ ΔΕΝ ΕΧΕΙ ΟΥΤΕ ΜΙΑ ΑΜΥΧΗ
(είπε ο φιλόσοφος)