ΡΟΖΑ ΛΟΥΞΕΜΠΟΥΡΓΚ, ΤΙ ΣΟΥ'ΧΩ ΦΥΛΑΓΜΕΝΑ...

Είναι ρε παιδί μου κάτι πρόσωπα που, παρόλο το ότι πέθαναν εδώ και δεκαετίες, συνεχίζουν να περιστρέφονται γύρω μας -κι όσο περισσότερο φυσάει, τόσο περισσότερο αυτά τα πρόσωπα περιστρέφονται γύρω μας ως αερικά- και, είμαι που είμαι, κοντεύω να γίνω ντιπ για ντιπ μεταφυσικός με την πάρτη τους, υπό την έννοια πως διαισθάνομαι ότι δεν θα ησυχάσουν μέχρι να απαλλαγούμε από τους καθήμενους επί του σβέρκου ημών των μελωδούντων. Κάπως έτσι φαντάζομαι πως θα σταματήσουν να μας στοιχειώνουν -εμάς τους αστοιχείωτους- αυτά τα πρόσωπα.

Ένα από αυτά τα πρόσωπα είναι και η Ρόζα Λούξεμπουργκ.
Σαν σήμερα τη δολοφόνησαν, λέει.
Ναι, καλά. Δεν τα πιστεύω εγώ αυτά.
Ούτε κι ο ποιητής τα πιστεύει. Της μιλάει στον ενεστώτα και στιχουργεί ένα μεγαλοπρεπές και εξαίρετον τζογαδόρικο ποίημα (όπου μπλέκονται τα διάφορα εικοσιένα και τα διάφορα χαρτιά) που του έβαλε και μουσική ο Μικρούτσικος, το τραγούδησε και φωνή της Δημητριάδη και προέκυψε αυτό το εξαίρετο αποτέλεσμα, μέσα στα Τροπάρια Για Φονιάδες.


Άι, Ρόζα Λούξεμπουργκ τι σου 'χω φυλαγμένα...