Η ΤΕΡΑΣΤΙΑ ΣΗΜΑΣΙΑ ΤΩΝ ΤΗΛΕΟΠΤΙΚΩΝ ΔΕΛΤΙΩΝ ΠΡΟΠΑΓΑΝΔΑΣ
εν τω συγχρόνω βίω

Τις προάλλες είχα πάει στο σπίτι ενός σύντροφα και κάποια στιγμή έκανε ένα τσαφ και άνοιξε την τηλεόραση (την οποία κακώς συνεχίζει να παρακολουθεί μια στο τόσο).

Είχαν αρχίσει τα δελτία κυβερνητικής τηλεοπτικής προπαγάνδας κι είπαμε να κάτσουμε λίγο να γελάσουμε με τον εσμό των γελοίων παρουσιαστών.

Πλάκα είχε, μου είχε λείψει η μαλακία που τους δέρνει.

Τελοσπάντων, γυρνάω και λέω στο σύντροφα: "Όλη αυτή η καραγκιοζαρία, δε σου θυμίζει τη δέκατη θέση από το μνημειώδες κείμενο του Ευάγγελου Λεμπέση?"

Ο σύντροφας αγνοούσε το μνημειώδες κείμενο του Ευάγγελου Λεμπέση.
Κρίμα, γιατί είναι τόσο διαχρονικά επίκαιρο...
Παλιά το είχα βάλει και στο perikallosproject -για να σηματοδοτεί το πνεύμα του όλου εγχειρήματος.

Η δέκατη θέση του κειμένου, είναι η εξής:

10. Ως προς την κοινωνικήν προέλευσιν των βλακών διαπιστούται ότι η παραγωγή βλακών δεν είναι ταξική. Η πονηρά φύσις δεν έδωκεν εις ωρισμένην τινά κοινωνικήν τάξιν το επίζηλον τούτο προνόμιον.
Επεδαψίλευσεν ίσως ως φαίνεται, εις την εκάστοτε άνω τάξιν τους διασκεδαστικωτέρους απλώς τύπους βλακών, αλλά δεν εστέρησεν ουδεμίαν άλλην κοινωνικήν τάξιν της σοβαράς συμβολής των.
Ο βλάξ υπουργός, ο αγόμενος και φερόμενος υπό των υπαλλήλων του και τα μέλη ενός εργατικού σωματείου, τα οποία εκμεταλλεύεται ο πονηρός εργατοκάπηλος, αποτελούν δύο αντίθετα παραδείγματα του γεγονότος, ότι η βλακεία δεν έχει ταξικήν την πατρίδα.

Ψυχολογικά δε είναι κυρίως τα περιεχόμενα, τα οποία δημιουργούν τας ποικιλίας και παραλλαγάς μεταξύ των βλακών.
Ο fils a papa της άνω τάξεως, ο οποίος λόγω φυσικής ατροφίας του βουλητικού του κόσμου, λαμβάνει σοβαρώς υπ’ όψιν την ατελεύτητον σειράν των απαγορεύσεων της οικογενείας του, στερούμενος δε και ιδίας πνευματικότητος, καταντά εις το τέλος τύπος χωρίς την ελαχίστην προσωπικότητα, ονομάζεται υπό της τάξεώς του επιεικέστατα “καλό παιδί”, εις δε την αντικειμενικήν διάλεκτον θα ηδύνατο να αποκληθή “ευπρεπής βλάξ”, ενώ το “τέκνον του λαού” εις την αυτήν περίπτωσιν ονομάζεται υπό του ευφυεστέρου και κυριολεκτούντος λαού δραστικώτατα “κόπανος”.
Σημαντικώς αυστηροτέρα είναι επομένως η φυσική επιλογή εντός της κάτω τάξεως: ενώ λ.χ. ο fils a papa εις την μαθητικήν ηλικίαν τυγχάνει της αγωγής, των μορφωτικών μέσων και των περιποιήσεων της τάξεώς του και παραμένει ψυχικώς αμείωτος, όπερ επαυξάνει την γελοίαν αυτοπεποίθησίν του εις πρεσβυτέραν ηλικίαν, δυνάμενος να φθάση ανενοχλήτως και εις υψηλά αξιώματα, η δε ατομική του ύπαρξις ως μη ώφειλε, είναι γνωστή εν τη κοινωvία.
Αντιθέτως το τέκνον του λαού και σκληρώτερον χειραγωγείται υπό των γονέων του και των συμμαθητών του εν τω σχολείω μέχρι πλήρους ψυχικής εξουθενώσεως δια σκληράς υποτιμήσεως, προπηλακισμών, φαρσών, ύβρεων και βιαιοπραγιών και δυσκολώτερον είναι κατόπιν τούτων ν’ ανέλθη την κοινωνικήν κλίμακα, ο δε βλάξ των λαϊκών τάξεων ούτως και συμπαθέστερος είναι και άγνωστος και ακινδυνώτερος και ολιγώτερον γελοίος, καθ’ ο σεμνότερος και εστερημένος της αυτοπεποιθήσεως ή επάρσεως του βλακός των άνω τάξεων, εις τον οποίον λόγω ατροφίας τού βουλητικού του και τής μαλθακότητος του οικογενειακού του περιβάλλοντος προστίθεται έστιν ότε και αηδής γυναικωτός χαρακτήρ. Ενιαίον όμως είναι το πνευματικόν προλεταριάτον πάσης ταξικής καταγωγής.

Πρόκειται, όπως είπαμε, για τη θέση Νο 10, από το ιστορικό κείμενο του Ευάγγελου Λεμπέση "Η τεραστία σημασία των βλακών εν τω συγχρόνω βίω".
Για ανάγνωση ολόκληρου του κειμένου, κλικ εδώ (αν και με ευχαρίστηση βλέπω ότι κυκλοφορεί πολύ στο ελληνόφωνο ίντερνετ -γεγονός που ίσως και να προξενεί τρόμο εις μερικούς κυβερνητικούς κύκλους).