ΤΟ ΤΥΧΕΡΟ ΑΥΤΟΓΡΑΦΟ ΤΟΥ ΜΙΚΡΟΥ ΤΖΕΦΡΙ

Όταν ήμανε μικρός, πολύ γουστάριζα να αποχτήσω ένα αυτόγραφο του Τζίμι Πέϊτζ ή του Φρανκ Ζάππα ή ξερωγώ του Συντ ή του Μπράϊαν Ίνο ή ξερωγώ του Γούντι Άλεν -μη σου πω και κάμποσων ακόμα.

Ο βασικός λόγος ήταν ότι ήθελα να γίνω σαν αυτούς.

Από την άλλη, ο μικρός Τζέφρι φαίνεται πως είχε άλλα ινδάλματα, άλλα πρότυπα.

Να, ας πούμε, διαβάζω εδώ στο "Βήμα" του περσινού Ιουνίου (10 Ιουνίου 2010) :

Σε έναν ειδικά διαμορφωμένο χώρο είχαν στηθεί τρεις ροτόντες διακοσμημένες με γαλλική φινέτσα. Εκεί ο πρόεδρος Καντάφι παρέθεσε το επίσημο γεύμα στον κ. Παπανδρέου και στους κκ. Χ. Παμπούκη , Γ. Πεταλωτή και Δ. Δρούτσα που τον συνόδευαν.
Ο Ελληνας Πρωθυπουργός είχε φέρει μαζί του μια μεγάλη φωτογραφία από τη συνάντηση στην Ελούντα με τον Ανδρέα Παπανδρέου , τον Φρανσουά Μιτεράν και τον Μοαμάρ Καντάφι και ζήτησε αυτόγραφο. Ο πρόεδρος της Λιβύης έγραψε «με εκτίμηση» στα αραβικά, ενδιαφέρθηκε για την υγεία της κυρίας Μαργαρίτας Παπανδρέου και άρχισε να διηγείται ιστορίες από εκείνη την εποχή. 

 Τώρα τι να σου πω ρε πρίγκηπα... νιώθω γκαντέμης.
Διότι εγώ δεν μπόρεσα να μοιάσω στον Τζίμι Πέϊτζ, ούτε στο Ζάππα, ούτε στον Ίνο -εντάξει, τον Γούντι ίσως και να τον πλησίασα κάπως.

Ο Τζέφρι όμως, έχει σοβαρές ελπίδες να αποχτήσει τη τύχη του ινδάλματός του, ίσως...

Αχ, άτιμη ζωή, πόσο σκληρή στάθηκες μαζί μου...