Ω τι κόσμος μπαμπά!!!

Κατέβηκα στο κέντρο για μια συνάντηση. Είχα ξεχάσει ότι θα ήταν ανοιχτά τα μαγαζιά. Γυρνούσαν χαρούμενοι. Μπαινόβγαιναν στα μαγαζιά και ταλαιπωρούσαν σαδιστικά τους υπαλλήλους, τους αναγκασμένους να δουλεύουν κυριακάτικα. Δεν ψώνιζαν. Έβλεπα τα άδεια χέρια τους, έβλεπα τα γεμάτα χαρά πρόσωπά τους. Ούτε εγώ ψώνισα. Είχα κατέβει προχτές κι αγόρασα κάτι βασικά -με τα λεφτά από τα μάλλον άσκοπα σεμινάρια της άνεργης απελπισίας. Στο στενό του Μπαϊρακτάρη το αδιαχώρητο. Έτρωγαν. Καλά έκαναν, θα μου πεις. Ο τρόπος που έτρωγαν μου θύμισε Πασόκους των αρχών της δεκαετίας του '80. Μνήμες αηδίας. Κόντεψα να ξεράσω. Ασχέτως του εάν η ιστορία επαναλαμβάνεται ως φάρσα ή όχι, ήταν εμφανές ότι μια νέα χυδαιότητα ανατέλλει. Στη λιγότερο μέινστριμ Ομόνοια το πλήθος αραίωσε μεταβαλλόμενο επί το λαϊκότερον. Μόνο στα προπατζήδικα γινόταν πανικός. Αργότερα βγαίνοντας από τον προαστιακό μ' έπιασε το ντουμάνι. Ήταν ορατό ένα μαύρο πράμα σα χάρος πάνω από τα φώτα της Αττικής οδού. Φτωχοί σβήστε μαγκάλια και ξυλόσομπες και τζάκια, μη βάζετε σε κίνδυνο την υγεία των πλούσιων. Είναι βέβαιο πως αύριο το Μέγκα θα έχει ημίωρο αφιέρωμα στη θυσία της Βαρδινογιάννενας που έσβησε το τζάκι της επί ημίωρον λόγω οικολογικής ευαισθησίας, τώρα που πάλι αναβλήθηκε η φορολογία των τηλεδιαφημίσεων. Μπήκα στο σπίτι βήχοντας. Την έχουμε άσχημα.