Φαλής, Φαλής...!

Χωρίς να έχω εξαντληθεί από το πολύ ψάξιμο, μου φαίνεται σχεδόν βέβαιο ότι τη μνημειώδη επίκληση του Αριστοφάνη "Ω! Φαλής! Φαλής!", από τους νεοέλληνες ποιητές μόνο ο Βάρναλης κατάφερε να την ενσωματώσει αρμονικά μέσα σε στίχους του, όταν αναφερόμενος στη χορεύτρα φλόγα Γοργώ δεν μπορούσε παρά να επικαλεστεί το συγκεκριμένο θεό:

Φουντώσαν οι καπνοί της κεφαλής
Φαλλής! Φαλλής!
Με την ορμή
που ακράτητο μας κάνει το κορμί...

Τελοσπάντων, ακόμα κι αν δεν έχω δίκιο, δηλαδή ακόμα κι αν υπάρχουν ένας ή δύο ή τρεις ακόμα νεοέλληνες ποιητές που έχουν χρησιμοποιήσει επίσης την επίκληση του συγκεκριμένου αξιαγάπητου θεού Φαλή [ο οποίος θεός Φαλής, δε χρειάζεται και μεγάλη φαντασία για να εννοήσουμε πως -θεολογικά μιλώντας- είναι "εταίρος Βακχίου" όπως μας διδάσκει ο ευσεβής Αριστοφάνης (για μια παράμετρο της σχέσης που συνδέει Διόνυσο και Φαλλό, έχουμε πει κάτι ψιλά και εδώ)], το σίγουρο είναι ότι ο μέσος νεοέλληνας σπάνια αποδίδει στον Φαλλή τις πρέπουσες τιμές.
Ναι μεν τον μνημονεύει συνέχεια (μα συνέχεια), αλλά από τιμές... λίγες.

Ναι.

 Όμως αύριο, Σάββατο 1 Μαρτίου....

Ήρθε η ώρα για τα Φαλληφόρια!

Αντιγράφω από το μπλογκ του Πανδίονα, όπου υπάρχουν και περισσότερες πληροφορίες για την εκδήλωση:

Την τελεσματική ευθύνη των Φαλληφορείων την αναλαμβάνουν σε απόλυτη συνεργασία ο τελεστικός θίασος Διόνυσος Ελευθερεύς με την λατρευτική κοινότητα Λάβρυς. Βεβαίως και πολλοί άλλοι που προσεγγίζουν με την απαραίτητη τελετουργική αίσθηση  τα ελληνικά λατρευτικά δρώμενα θα συμπλεύσουν μαζί μας. Το δρώμενο για την πρώτη χρονιά τουλάχιστον, γιατί πολλά ακόμα στοιχεία θα προστεθούν τα μετέπειτα χρόνια που θα το καταστήσουν ένα ξεχωριστό λαϊκό διαδραστικό δρώμενο, θα είναι μία πομπή του ιερού φαλλικού ξοάνου του Διονύσου το οποίο θα συνοδεύεται από τον εξάρχοντα ηθοποιό-Διόνυσο και τον συνακόλουθο διονυσιακό θίασο αποτελούμενο από Μαινάδες, Σατύρους, Σειληνούς, μεθοκόπους και τον Θεό Πάνα. Κατά την διάρκεια της πομπής θα συνοδεύει βακχική μουσική από άσκαυλους (γκάιντες), αρχαίους αυλούς αλλά και τύμπανα. Σε δύο με τρεις σταθμούς η πομπή θα σταματάει για να ακουστεί το αυτοσχέδιο σκωπτικό φαλλικό τραγούδι και μετέπειτα θα επιτελείται από ομάδα  αρχαίας ορχήσεως ο περίφημος κωμαστικός χορός του λεγομένου  και ως Κόρδακα. Στην συνέχεια θα επιτελείται ένα διαδραστικό, σκωπτικής υφής, δρώμενο του θιάσου με  τους παρευρισκομένους θεατές αλλά επί αυτού δε θα αναφέρουμε περαιτέρω διότι αποτελούν και την κυρίαρχη κωμική νότα της εορτής. Στην κατάληξή του το φαλλικό τέλεσμα θα εναποθέσει το ξόανο του Διονύσου σε κεντρικό σημείο όπου και μετέπειτα θα ακολουθήσει από τελεστές και θεατές η λεγόμενη ευωχία, όπου, από ένα ευμεγέθη αγγείο θα διαμοιραστεί οίνος και θα συνεχιστεί το τραγούδι και ο χορός και με σύγχρονα περιπαικτικά τραγούδια της λαϊκής παράδοσης συνδέοντας με αυτό τον τρόπο το αρχέγονο χθες με το αέναο σήμερα.

Σημείο συνάντησης λοιπόν εκεί γύρω στην είσοδο του Μουσείου της Ακροπόλεως, το Σάββατο στις 6 τ' απόγευμα. Φαντάζομαι ότι οι συμμετέχοντες στη γιορτή θα ξεχωρίζουν -σίγουρα θα κουβαλάνε μαζί τους τίποτα χαρακτηριστικό που θα τους κάνει να ξεχωρίζουν. Οπότε, αν έρθεις καλέ μου αναγνώστη, έσο σίγουρος: Οι φαλληφόροι δεν θα διαλάθουν της προσοχής σου, δεν πρόκειται να μην τους δεις.

ΔΙΑΛΕΙΜΜΑ

Ορέ κατακαημένη ελληνική θρησκεία...

Γάμα τα.
Πρέπει να βρούμε έναν τρόπο προκειμένου να μην είμαστε εκεί κοντά όταν ο Δίας πάρει ανάποδες.

Τώρα πια τα έχω δει όλα - Η Αρχιτεκτονική Επανελλήνιση με ξετρελαίνει!!!

Αμ' αυτές τις αρχιτεκτονικές εμορφιές, πως εσυνέβη και δεν τις είχα πάρει χαμπάρι μέχρι σήμερα? 

Τι διάλο, γιατί δε με ενημέρωσε κανείς ανήκων στο ρεύμα της επανελλήνισης?

Μιλάμε για ένα κτίριο στολίδι του Αιγαλέου!!!

Ένα στολίδι της Αττικής γης!!!

Όπου αποδεικνύεται πέραν πάσης αμφισβητήσεως 

ότι οι Καρυάτιδες δεν δύνανται να έχουν χέρια

Ενώ βέβαια, στην ίδια γειτονιά υπάρχει και άλλο

μεγαλοπρεπέστερο ανάλογου κάλλους οικοδόμημα

Στο οποίο ο Περικλής σκαρφαλωμένος πάνω σε μια κολώνα εν είδει στυλίτη

ξερωγώ απλώνει τη μπουγάδα του

Αυτά και άλλα σπαρταριστά νεοελληνικά συνάντησα σε αυτό εδώ το δημοσίευμα.

Αδέρφια!!!

Η επανελλήνιση είναι σε καλό δρόμο!!!

Στώμεν καλώς.

Καρναβαλικές προετοιμασίες

Πατρινό καρναβάλι για πάντα!!!

Βεβαίως κάθε φυσιολογικός άνθρωπος ανησυχεί 

με όσα βλέπει να συμβαίνουν στον κόσμο. 

Κάθε φυσιολογικός άνθρωπος έχει αρχίσει να φρικάρει 

με όσα συμβαίνουν γύρω μας.

Ζούμε δύσκολους καιρούς.

Κάθε άνθρωπος το καταλαβαίνει.

Υπάρχουν όμως και κάποιοι που -σε πείσμα των καιρών- 

εμφορούνται από ξέφρενη καρναβαλική διάθεση. 

Υπάρχουν αυτοί που δίχως τους προβληματισμούς του μέσου ανθρώπου

ετοιμάζονται για το γλέντι.

Για τη γιορτή.

Για το ξεφάντωμα.

Για το καρναβάλι!

Για το Πατρινό καρναβάλι!

Σε πείσμα της κατήφειας του μέσου ανθρώπου της εποχής μας, 

ας κάνουμε και μια μικρή αναφορά στο...

Πατρινό καρναβάλι για πάντα!!!

Διεθνισμός

Α στα διάλα, εσείς οι αριστεροί μη δείτε χιτλερικούς, αμέσως να τους ονομάσετε εθνικιστές...

Να, για παράδειγμα, τώρα, μόλις είδατε το πραξικόπημα που με τις πλάτες των δυτικών αφεντικών τους έκαναν στην Ουκρανία οι Ουκρανοί χιτλερικοί, αμέσως τους ονομάσατε εθνικιστές.

Ε, όχι κύριοι!
Οι Ουκρανοί χιτλερικοί διαπνέονται από τα ιδεώδη του διεθνισμού! Από τα ιδεώδη της διεθνιστικής αλληλεγγύης!

Αλλά και τα φασιστικά αδερφάκια τους στην Ισπανία, κι αυτά εμπνέονται από τα ίδια ιδεώδη του διεθνισμού, διοργανώνοντας διεθνιστικές συγκεντρώσεις:

Έτσι είναι φίλε μου. Τα διεθνή αφεντικά τους ένιωσαν και πάλι στριμωγμένα και αποφάσισαν να ξαμολήσουν και πάλι τις φασιστικές εφεδρείες του συστήματος. Διεθνώς. Διεθνιστικά.

Θα ζήσουμε ωραίες μέρες εμείς οι διεθνιστές. Τη βλέπω εγώ τη δουλειά...

Τσέλιος, Προδρόμου, Κουμουλίδης, Ντόσκας

Όλοι θέλουμε να έχουμε κάτι ένδοξο να διηγούμαστε στα εγγόνια μας.
Όμως για να συμβεί αυτό, πρέπει και να μας θέλει η τύχη ή να μας θέλουν οι συμπτώσεις.

ΘΥΕΛΛΑ ΡΑΦΗΝΑΣ (Γιώργος Αρχοντάκης): Κατσούλης, Ματζίρος, Καμπάσης, Σερέτης, Τασόπουλος, Ντούνης, Χαρακτίδης, Ανδράλας (86’ Πασάς), Γεραγωτέλης (89' Μητρόπουλος), Κατσούγκρης, Ραμπαβήλας (68’ Δημοσπύρος)

Εννοείς?
Οι προαναφερθέντες παίκτες της Θύελλας Ραφήνας, θα έχουν να το λένε στα εγγόνια τους ότι νίκησαν σε επίσημο παιχνίδι 1-0 την ΑΕΚ.

Και πιο πολύ απ' όλους, ο Μητρόπουλος θα έχει να λέει πως μπήκε στο ματς ένα λεπτό πριν τη λήξη κι αμέσως έβαλε γκολ.

Όμως το μυαλό όλων μας οφείλει να στραφεί για ένα λεπτό στους τέσσερις παίκτες τα ονόματα των οποίων χρησιμοποίησα ως τίτλο του κειμένου:
Είναι αυτοί που δεν τους δόθηκε ευκαιρία να αγωνιστούν...

Μου φαίνεται πως ΙΔΙΩΣ σε αυτούς θα πρέπει να στραφεί η συμπάθειά μας!

(Βλέπε σχετικά εδώ).

Αυταπατώμενε αδερφέ μου...

...καλή παραμονή στην Ευρωπαϊκή Ένωση σου εύχομαι -και καλή επιτυχία στις ευρωεκλογές!

Σύντροφε κοιμάσαι?

Πρόκλος και γαρδούμπα

Συνήθως ο Πρόκλος μου φέρνει ύπνο, αλλά για κάποιο ασαφή λόγο σήμερα έχω μια τάση να κάτσω να διαβάσω ολίγη Στοιχείωση Θελογική -με εισαγωγή του E.R. Dodds, παρακαλώ, εισαγωγή που νομίζω πως είναι απαραίτητη για να καταλάβω που παν τα τέσσερα.

  E.R. DODDS - ΠΡΟΚΛΟΣ - ΣΤΟΙΧΕΙΩΣΙΣ ΘΕΟΛΟΓΙΚΗ

Ε, αν τυχόν για πολλοστή φορά βαρεθώ,  λέω να τσακώσω την εργαλειοθήκη και να κάνω καμιά δουλειά στο σπίτι...

Κλασματικό πρωτογενές πλεόνασμα

Ω μον ντιέ, 

απάνω που ετοιμαζόταν ο άνθρωπας 

τώρα με το πρωτογενές πλεόνασμα 

να τους τρατάρει παντεσπάνι...

Glossomatheia

Kai agglika gnorizoume ama laxei

-mi sou po oti gnorizoume kai germanika kai gallika kai ap' ola.

Σχετικά με τη μετωπική συμπόρευση και τις διεργασίες στην αντικαπιταλιστική Αριστερά

Στο φλέγον αυτό ζήτημα είχαμε αναφερθεί με αυτό το ποστ αλλά και με αυτό το ποστ προ καιρού, και με χαρά διαπιστώνω πως με πυρετώδεις ρυθμούς συνεχίζονται οι διεργασίες και οι ζυμώσεις ανάμεσα στην ΑΝΤΑΡΣΥΑ, το Σχέδιο Β αλλά και άλλες συλλογικότητες του χώρου της Αριστεράς, προκειμένου να διαμορφωθεί ένα σχήμα μετωπικής συμπόρευσης με σαφή αντιμνημονιακά αλλά και με σαφή Αριστερά χαρακτηριστικά.

Βεβαίως, πρόκειται για ένα ζήτημα που σηκώνει πολλή συζήτηση -κι αυτό διότι όταν λέμε Αριστερά οφείλουμε να είμαστε ξεκάθαροι σχετικά με το τι εννοούμε ως Αριστερά.

Για να σου δώσω να καταλάβεις, αγωνιστή αναγνώστη μου, σου παραθέτω εδώ (σε παγκόσμια κινηματική αποκλειστικότητα) ένα βίντεο-ντοκουμέντο στο οποίο οι δυνάμεις της αντιμνημονιακής και αντικαπιταλιστικής αριστεράς συζητούν σχετικά με το τι είναι και τι δεν είναι Αριστερά:

Η γωνιά των αναμνήσεων

Η επιστροφή... των ασώτων

Πρώτα ο Μαύρος, μετά ο «Αναστό», στο τέλος ο ΠΑΣ Γιάννινα… Μήπως να ονόμαζα το σημερινό κείμενο «η γωνιά των αναμνήσεων»; Έτσι όπως έπεσαν όλα μαζεμένα, ας προσπαθήσω πρώτα να τα ξεχωρίσω, μπας και έχει μία συνοχή το γραπτό, και βλέπουμε. Ας ξεκινήσουμε και ο Θεός βοηθός.

Όταν είδα τον Θωμά στις φωτογραφίες από την εκδήλωση των παλαιμάχων, το μυαλό μου πήγε συνειρμικά στον Νίκο Αναστόπουλο -χωρίς να μπορώ να διανοηθώ ακόμα ότι «ψηνόταν» η επιστροφή του στην ομάδα, ως προπονητή πια. Θυμήθηκα, βασικά, εκείνο το αυγουστιάτικο βράδυ του ’88, τότε που «έφαγα» τον πατέρα μου να μας πάει με το σαραβαλάκι μας στο Καραϊσκάκη, για το ματς Κυπέλλου με τα Τρίκαλα. Από τις μέρες των διακοπών, όταν και ολοκληρώθηκε η μεταγραφή του «Αναστό» από την Αβελίνο, φανταζόμουν το πρώτο ματς εκείνης της χρονιάς. Ήταν κάτι μαγικό στο μυαλό μου τότε και έκανα όνειρα. «Γιατί να μην πάμε για πρωτάθλημα αφού έχουμε δύο από τους μεγαλύτερους παίκτες της χώρας;» Έλα ντε, γιατί;

Γνωρίζετε, φυσικά, ότι το όνειρο όχι απλώς δεν έγινε πραγματικότητα, αλλά η υπερομάδα που νομίζαμε ότι είχαμε, απομυθοποιήθηκε-όπως συμβαίνει με όλα τα όνειρα που προγραμματίζουμε εμείς οι Πανιώνιοι. Κι ας νικήσαμε 4-0 εκείνο το βράδυ τα Τρίκαλα, με τον Μαύρο και τον Αναστόπουλο να πετυχαίνουν στο χαλαρό από δύο γκολ ο καθένας. Κι ας φτάσαμε στον τελικό του Κυπέλλου εκείνη τη χρονιά, έστω και χωρίς τον «Αναστό» που μας παράτησε στα μισά του δρόμου και μας πίκρανε. Όπως και ο Θωμάς, με τη μαύρη πέτρα που έριξε αφότου σταμάτησε την μπάλα. Δεν βαριέσαι, συνηθισμένοι είμαστε... 

Και να που ξαφνικά, και οι δύο «άσωτοι» επέστρεψαν. Ο ένας συμβολικά, ο άλλος ουσιαστικά. Θα αναλάβει κιόλας να οδηγήσει την ομάδα σε μία από τις πιο δύσκολες αποστολές της διαχρονικά. «Πώς να σωθείς, έτσι όπως είσαι;», σκεφτόμουν όταν έτρεχαν οι εξελίξεις. Δεν ήξερα κιόλας τι θα κάναμε στο ματς με τον ΠΑΣ Γιάννινα, Σάββατο βράδυ ήταν. Αλλά πάλι το μυαλό μου γύρισε πολλά χρόνια πίσω και θυμήθηκε και τον τρίτο «άσωτο» της οικογένειας.

Προφανώς δεν είμαι ο μόνος που κάθε φορά που παίζουμε με τα Γιάννενα ανατρέχω στο μπαράζ του ’84. Σίγουρα, πάντως, είμαι ένας από τους λίγους που το παιχνίδι αυτό καθόρισε τόσο πολύ τη μετέπειτα οπαδική τους ζωή. Στα επτά μου τότε, ασχολιόμουν μεν με την μπάλα σε βαθμό ανησυχητικό σε σύγκριση με τα άλλα παιδάκια, αλλά δεν είχα καταλάβει καλά-καλά ότι το γεγονός ότι χάναμε συνεχώς στο τέλος εκείνου του πρωταθλήματος θα μπορούσε να μας στοιχίσει κάτι. Βασικά δεν είχα κατανοήσει ακόμα τις έννοιες «πρωτάθλημα», «τίτλος», «Ευρώπη», «υποβιβασμός». Καλή φάση, έτσι; Να χάνεις πέντε ματς σερί και να μην έχεις άγχος αν θα πέσεις, όχι όπως τώρα που με μια ήττα εκτός προγράμματος δεν κλείνεις μάτι μέχρι την επόμενη (ήττα).

Το ότι κινδυνεύαμε να πέσουμε το συνειδητοποίησα όταν άρχισε η τηλεοπτική μετάδοση του μπαράζ (από το δεύτερο ημίχρονο και μετά, αν θυμάμαι καλά). Για την ακρίβεια, όταν ρώτησα τον πατέρα μου «τι σημαίνει μπαράζ». Ομολογώ ότι δεν μπορούσα να προσδιορίσω τι ακριβώς σήμαινε η απάντηση, αλλά ένιωσα ότι αυτή η Β’ Εθνική στην οποία θα έπεφτε όποιος έχανε, ήταν κάτι πολύ άσχημο. Έτσι, από εκείνη τη στιγμή η ζωή μου άλλαξε. Ήταν σαν να έπεσε πάνω μου η κατάρα του Θεού επειδή δάγκωσα το μήλο από το δέντρο της γνώσης του καλού και του κακού. Οι μέρες της ξεγνοιασιάς είχαν πια τελειώσει.

Εκείνη τη μέρα έμαθα και άλλες ποδοσφαιρικές έννοιες, όπως την «παράταση» και τη «διαδικασία των πέναλτι» -και ήμουν πραγματικά τυχερός που τη δεύτερη χρειάστηκε να περιμένω λίγο καιρό ακόμη για να τη δω να εφαρμόζεται. Σε κάποια στιγμή που είχα φύγει από την τηλεόραση, ίσως και για να καταπολεμήσω την αγωνία, άκουσα τον μπαμπά να μου φωνάζει «έλα, έβαλε γκολ ο Σαραβάκος». Περιττό να πω, φυσικά, ότι ήξερα πολύ καλά πως ο Σαραβάκος ήταν το καμάρι μας, όπως και ότι ο φαλακρός ήταν ο Μαυρίκης, ο άλλος ξανθός που έπαιζε πιο πίσω ο Εμβολιάδης, οι δύο μαύροι ο Λίμα και ο Λατούσε (έτσι νόμιζα ότι τονίζεται) κ.ο.κ. 

Ακολούθησε και δεύτερο γκολ από τον Σοφιανό, αλλά αυτό που σημάδεψε το μπαράζ και εμένα προσωπικά ήταν εκείνο του Σαραβάκου (το οποίο, σημειωτέον, δεν έχω δει μέχρι σήμερα, μια και επειδή πανηγύριζα έχασα το μοναδικό ριπλέι της ΕΡΤ και έκτοτε δεν το πέτυχα ξανά στην τηλεόραση). Αν δεν είχε μπει και χάναμε, πόσο διαφορετικά θα ήταν τα πράγματα για τον Πανιώνιο; Πόσο διαφορετικός θα ήταν και ο δικός μου οπαδικός προσανατολισμός αν είχαμε πέσει εκείνη τη μέρα; Χρόνια τώρα μου έρχονται στο μυαλό αυτά τα ερωτήματα, ειδικά όταν όλα μοιάζουν μαύρα και άραχλα και -ναι, κι εσείς το έχετε κάνει, παραδεχτείτε το!- αναθεματίζω την ώρα και τη στιγμή που έμπλεξα μ’ αυτήν την ομάδα.

Και να που και την περασμένη Κυριακή, σχεδόν τριάντα χρόνια αργότερα, ο σύγχρονος Δημήτρης με το Νο 7, που κι αυτός έχει κλείσει για την επόμενη χρονιά στον «ισχυρό» της εποχής (για τον Σαραβάκο δεν το ξέραμε, βέβαια, πριν το μπαράζ), έβαλε πάλι το πρώτο γκολ στον ΠΑΣ Γιάννινα. Και ο Πανιώνιος νίκησε πάλι, με τον Μανίκα και τον Λίμα να είναι ξανά εκεί, στον πάγκο, να συνδέουν τις δύο εποχές, με την κοινή αγωνία. Μόνο που τότε, το δεύτερο γκολ του Σοφιανού «σφράγισε» την επίτευξη του στόχου. Τώρα, ο δρόμος είναι ακόμα μακρύς και μετά το δεύτερο γκολ του Ντούνη. Απλώς, η νίκη μάς έπεισε ότι η ομάδα ζει, αναπνέει και έχει τις δυνατότητες να σωθεί και φέτος, κόντρα στη λογική των μπάτζετ και την επιθυμία των πολλών. Αυτών που αναρωτιούνται πώς γίνεται κάθε χρόνο και αυτή η ομάδα (χωρίς κόσμο, χωρίς ακριβοπληρωμένους παίκτες, με τόσα χρέη) τα καταφέρνει και επιβιώνει.

(Το παραπάνω όμορφο, ευαίσθητο και συναισθηματικό κείμενο είναι του Ευάνθη Γκόγκουλη και το αντέγραψα από εδώ)

Ρέντα

Χλιδή στο Σότσι

Χλιδή.

Δεν ταιριάζει άλλη λέξη προκειμένου να περιγράψει κάποιος την άνεση που προσφέρουν ακόμα και οι τουαλέτες ορισμένων πολυτελών δίκλινων ξενοδοχείων στο Σότσι!  

Αχ... Αν οι φήμες αυτές αληθεύουν, τότε πραγματικά μακαρίζω όσους τυχερούς έκλεισαν δωμάτιο σε πολυτελές ξενοδοχείο προκειμένου να παρακολουθήσουν τους χειμερινούς ολυμπιακούς αγώνες!

Βεβαίως, υπάρχουν και οι άτυχοι, δηλαδή όσοι είτε από τσιγκουνιά είτε από φτώχεια, πιθανώς επέλεξαν ένα φτηνιάρικο ξενοδοχείο της σειράς. 

Όσο να 'ναι, εκεί η χλιδή θα είναι λιγότερη, παρ' όλο που πιθανότατα η διεύθυνση του ξενοδοχείου θα έχει εξαντλήσει τη φαντασία της προκειμένου κατά το δυνατόν να προσφέρει μια σειρά πρακτικών λύσεων που ενδεχομένως θα διευκολύνουν τη ζωή των επισκεπτών.

Greek Freak Nation λέμε ρε, μην προσβάλλεσαι!!!

Το τι γέλιο έχω κάνει απ' το πρωί, δε λέγεται!

Πάμε να μετρήσουμε μερικούς:

1)Αυτός

2)Αυτός (καλά, εκτός συναγωνισμού, ούτως ή άλλως)

3)Αυτός

4)Αυτός

Ναι ρε συ αναγνώστη μου, να 'ναι καλά οι ανθρώποι της ανωτέρω συνομοταξίας που χρόνια τώρα μου χαρίζουν απλόχερα το γέλιο! Ζήτωσαν λέμε!

Υ.Γ: Αν και για νοήμονες ανθρώπους είναι περιττό, ο αδαής ψάχνει εδώ για παράδειγμα τι σημαίνει freak player εις την αμερικάνικη μπασκετική διάλεκτο -ή, εναλλακτικά, ο αδαής ρωτάει κανέναν αθλητικό συντάκτη.
Φχαριστάω.

Στο περιθώριο της εκδηλώσεως

Ελάχιστοι αντελήφθησαν τον μικρό διάλογο που διημείφθη προ ολίγων ημερών, στο περιθώριο της γνωστής σημαντικής εκδηλώσεως.

Ευτυχώς, υπήρξαν αυτήκοοι μάρτυρες που διέσωσαν τον μικρό και αποκαλυπτικό διάλογο:

Εξαφανισμένες λέξεις

Γενικότερα μιλώντας, είναι πια καιρός να βρεθεί εκείνος εκεί ο περίεργος τύπος ο οποίος έχει εξαφανίσει τις λέξεις "προλετάριος/προλεταριάτο" και "ιμπεριαλισμός". 

Πρέπει να βρεθεί και να ανακριθεί εξαντλητικά, μπας και ομολογήσει που στον πούτσο τις έχει κρυμμένες και δεν τις χρησιμοποιεί κανείς πλέον, με αποτέλεσμα όλα αυτά τα εύμορφα που συμβαίνουν υπογείως γύρω μας -παρ' όλη την αυταρέσκεια ημών των αδόντων.

Μια συνέντευξη με τον συγγραφέα Δημήτρη Ρέζο

Σε παλιότερη δημοσίευση είχα αναφέρει τις καλές εντυπώσεις που μου είχε αφήσει η ανάγνωση του μυθιστορήματος "Βαραδέρο" του Δημήτρη Ρέζου. Κι εφόσον η καλή τύχη τα έφερε έτσι ώστε να διασταυρωθούν οι δρόμοι μας, κανονίσαμε να μου δώσει μια συνέντευξη προκειμένου να τη διαβάσεις εσύ, καλέ μου αναγνώστη, ώστε να έχεις μια πληρέστερη άποψη τόσο για το βιβλίο όσο και για τον συγγραφέα.

Δημήτρη Ρέζο, υπάρχει άραγε κάποιο νήμα που συνδέει το Βαραδέρο με το Λορίτο, το πρώτο σου μυθιστόρημα?

Το "Μy name is… Λορίτο", όπως είναι ολόκληρος ο τίτλος, είναι ένα περιπετειώδες μυθιστόρημα "δρόμου ταχύτητας" και αναφέρεται σε μια περίοδο που, για αρκετούς, θεωρήθηκε πως σηματοδοτούσε το "τέλος της Ιστορίας". Και, παράλληλα, εκτόξευε στα ύψη τους αγχώδεις ρεμβασμούς για κάποιου είδους επιτυχία και καταξίωση, επαρκώς εκφρασμένη μέσα από την υπερκατανάλωση και τη "μόστρα".  Ήταν λίγο πριν τα μέσα της δεκαετίας του ΄90, όταν παρουσιάστηκε η υπερ-νεοφιλελεύθερη αφήγηση της παγκοσμιοποίησης, της Νέας Τάξης πραγμάτων, της "επί πιστώσει" ανέφελης ζωής, των νέων ευκαιριών μέσα από την έκρηξη της τεχνολογίας,  των ευφημισμών περί "δίκαιων" πολέμων και παράπλευρων απωλειών, του "έξυπνου χρήματος" και του επιχειρηματικού τζόγου.

Το "Βαραδέρο",  ακουμπά στους πρώτους σοβαρούς τριγμούς του συστήματος εξαιτίας της εφαρμογής της παραπάνω αφήγησης και στην αρχή της κατακρήμνισης  των ονείρων για όσους από τον πολύ κόσμο, εργατική και μεσαία αστική τάξη, πίστεψαν στο ωραίο παραμύθι… Διότι, για όσους το έστησαν και το υπηρέτησαν και εξακολουθούν να το υπηρετούν πιστά, όλα συνεχίζουν να πηγαίνουν πρίμα. Ωστόσο, θέλω να ελπίζω -και προσπαθώ να το βγάλω από κάποιους ήρωες ή αντιήρωες του "Βαραδέρο"-  οι Άνθρωποι δεν έχουν πει ακόμα την τελευταία τους λέξη…

Έχω μια προσωπική αναγνωστική στρατηγική: Αφού διαβάσω ένα μυθιστόρημα, προσπαθώ να εντοπίσω ΑΚΡΙΒΩΣ  στο κέντρο του βιβλίου μια παράγραφο που να συμπυκνώνει την αγωνία η οποία γέννησε το μυθιστόρημα. Στην περίπτωση του Βαραδέρο, επέλεξα από τη σελ. 134 την παράγραφο: "Το κακό με όλα τούτα δεν είναι ότι απλώς συμβαίνουν. Ή ότι εκφράζουν την ηθικότητα της εποχής. Όλοι οι καιροί, έτσι κι αλλιώς, από τότε που ο πρώτος άνθρωπος πέταξε την πέτρα ορίζοντας την ιδιοκτησία του, έγιναν ανήθικοι. Οι διακρίσεις είναι φυσικός νόμος. Τα υπόλοιπα είναι για να γίνεται κουβέντα... Όμως, επειδή υποτίθεται ξεφύγαμε από το ζώο, αυτό που τρομάζει σήμερα είναι η ένταση και η έξαρση του φαινομένου της επιβολής του ισχυρού απέναντι στον αδύναμο". Θα ταίριαζε να πούμε άραγε πως αυτή η παράγραφος που βρίσκεται ακριβώς στο κέντρο του βιβλίου σου, βρίσκεται και στο κέντρο του προβληματισμού σου?

Σίγουρα είναι ένα ιδιαίτερο σημείο, με την έννοια του ότι η διαταραχή της ισορροπίας επιφέρει γκρέμισμα και η αλαζονεία  και η απληστία του ισχυρού δημιουργεί συνθήκες χειρότερες από τη ζούγκλα, αλλά δεν θα το χαρακτήριζα ως "κεντρικό". Εξάλλου, φιλόδοξος στόχος μου με αυτή τη συγγραφική άσκηση, ήταν  να κάνω κάθε παράγραφο πηγή σκέψης και προβληματισμού. Τώρα, το αν τα κατάφερα, αυτό είναι θέμα του αναγνώστη…

Για ποιό λόγο Κούβα και Βαραδέρο και όχι κάτι άλλο -Μαδαγασκάρη, Μάλτα ή οτιδήποτε? Είναι συνειδητή επιλογή ή πρόκειται για ζήτημα έμπνευσης?

Η επιλογή του Βαραδέρο υπήρξε συνειδητή επιλογή και, σίγουρα, προϋπήρχε, σαν πηγή έμπνευσης, στο μυαλό μου εδώ και χρόνια. Ζώντας για ένα διάστημα στην Κούβα, το 1996, συνάντησα έναν πολύ ελκυστικό, για τα πνευματικά  γούστα και τις κοινωνικές ιδιοτροπίες μου, τύπο. Δεν ξέρω αν ήταν πράγματι καπετάνιος, όπως μου συστήθηκε, ή κατάσκοπος ή έμπορος όπλων ή ναρκωτικών ή απατεώνας… Το θέμα είναι ότι για τρεις μέρες που τα πίναμε και τα λέγαμε ήταν από τις πιο συναρπαστικές  συζητήσεις, μεταξύ αντρών, που έχω κάνει στη ζωή μου…

Λογοτεχνικά μιλώντας, θα μπορούσε άραγε κάποιος να κατατάξει το Βαραδέρο και σε κάποιον άλλο χώρο πέρα από το χώρο του μυθιστορήματος?

Δεν νομίζω πως θα μπορούσε να είναι κάτι άλλο εκτός από μυθιστόρημα. Βέβαια, επειδή ξεφεύγει από τα πλαίσια μιας ιδιωτικής ιστορίας και καταπιάνεται στα ίσια, - και εδώ πήρα τα ρίσκα μου- με αρκετά κοινωνικά θέματα, πιθανόν κάποιες αράδες να φλερτάρουν με τη φόρμα του δοκιμίου. Κάποιος αναγνώστης το χαρακτήρισε σαν ένα μυθιστόρημα αστικής ηθογραφίας των τελευταίων χρόνων.

Διαβάζοντας το Βαραδέρο, μου δημιουργήθηκε η εντύπωση πως ενώ η δράση εκτυλίσσεται μπροστά στα μάτια του αναγνώστη, περιέργως η αφήγηση κάνει τα πάντα να μοιάζουν ήδη συντελεσμένα. Είναι απλώς ιδέα μου ή αποτέλεσε και δικό σου στόχο?

Αυτή η ερώτηση προδίδει πως διάβασες καλά το βιβλίο μου και χαίρομαι γι΄αυτό. Λοιπόν, ναι, κατά κάποιο τρόπο, για τους πραγματικά έξυπνους και σκληρά καλαφατισμένους ανθρώπους, όλα είναι συντελεσμένα. Γι΄αυτούς που τα "έχουν δει όλα" ή σχεδόν όλα, για να μην τσακωθούμε με τη στατιστική, δεν υπάρχουν  ανατροπές. Από ένα σημείο και μετά το "βλέπεις" μπροστά σου το που βαδίζει και προς τα πού θα καταλήξει μια ιστορία… εκτός αν θέλεις να βαυκαλίζεσαι. Το μόνο που μπορεί να συγκινήσει πια αυτούς τους ανθρώπους, είναι μια ευχάριστη έκπληξη, την οποία σαφώς και προσδοκούν να ελλοχεύει.  Δυσάρεστα, δύσκολα μπορεί κάτι να τους "εκπλήξει". Και ίσως σε αυτή την υφέρπουσα, προσδοκώμενη ευχάριστη έκπληξη, να κρύβεται και η αισιοδοξία του κειμένου, αν και διαπραγματεύεται δυσάρεστα πράγματα.

Να περιμένει ο αναγνώστης ότι ίσως κάποια στιγμή θα γράψεις τη συνέχεια της ιστορίας? Και αν ναι, ποιά -περίπου- θα μπορούσε να είναι η συνέχεια?

Όχι. Πιστεύω πως ό,τι είχαν να πουν οι χαρακτήρες του Βαραδέρο το είπαν.

Τελικά ποιόν απ' όλους τους χαρακτήρες του βιβλίου θα ονόμαζες πρωταγωνιστή?

Δεν θα χαρακτήριζα κάποιον πρωταγωνιστή. Όλοι τους είναι πρωταγωνιστές και γι΄αυτό το λόγο δόμησα έτσι την ιστορία, δίνοντας στον καθένα τους και από ένα κεφάλαιο για να πει τη δικιά του αλήθεια. Γιατί η αλήθεια μπορεί να είναι μια, και δεν μιλάω για την εξ' ορισμού αλήθεια ή για την αλήθεια μιας αυθεντίας, μα  για εκείνη την αντικειμενική αλήθεια που προέρχεται μέσα από δύσκολες συλλογιστικές διεργασίες, αλλά όλοι οι άνθρωποι, από τη μεριά τους, υπερασπίζονται μόνο τη δικιά τους αλήθεια, αυτή που συνήθως προκύπτει από την άμεση, ακαριαία πρόσληψη των αισθήσεων. Για να το πούμε απλά, ο καθένας έχει τα δίκια του, έτσι όπως το βλέπει και ανάλογα με το πνευματικό επίπεδο που έχει διαμορφώσει… Όλοι τους είναι πρωταγωνιστές, λοιπόν.

Τι γνώμες και κριτικές έχεις εισπράξει μέχρι στιγμής? 

Οι κριτικές και οι γνώμες είναι πάντα καλοδεχούμενες. Στη σελίδα "Βαραδέρο"στο Facbook αλλά και στην παρουσίαση του βιβλίου στη σελίδα των εκδόσεων ΤΟΠΟΣ  υπάρχουν οι κριτικές κάποιων ανθρώπων που μου έκαναν την τιμή να ασχοληθούν και τους ευχαριστώ.

Επόμενα σχέδια?

Σουλουπώνω ένα μυθιστόρημα που έχω ολοκληρώσει με φόντο τη μεταμοντέρνα εκσυγχρονιστική  Ελλάδα πάνω στην αλλαγή της χιλιετίας, δηλαδή τέσσερα χρόνια μετά τα Ίμια και τέσσερα πριν την Ολυμπιάδα…

Ο Δημήτρης Ρέζος γεννήθηκε το 1964 στον Πύργο Ηλείας. Σπούδασε Μηχανολογία στο Ηράκλειο Κρήτης και στη συνέχεια περιπλανήθηκε σε Αθήνα, Μόντρεαλ, Λ. Αμερική, Λονδίνο, Ανατολική Ευρώπη, Κεφαλλονιά και ξανά Αθήνα. Μέχρι σήμερα έχουν εκδοθεί τα μυθιστορήματά του "My name is Λορίτο" και "Βαραδέρο".

Ορθόδοξοι, προσοχή! Η σωστή εορτή ήτο προχτές!

Ναι ορθόδοξε αδελφέ μου:

Μόνο οι τρισκατάρατοι παπικοί εορτάζουν την ημέρα των ερωτευμένων στις 14 Φεβρουαρίου, τιμώντας τον -ανύπαρκτο- άγιο Βαλεντίνο!

Όμως εσύ ας μην παρασυρθείς από τους αιρετικούς-σχισματικούς του παπισμού!

Εσύ, ο ορθόδοξος, οφείλεις να απαιτήσεις να εορτάζεις την ημέρα των ερωτευμένων δύο εικοσιτετράωρα πριν από τους τρισκατάρατους σχισματικούς!

Πράγματι. Δεν μπορεί να είναι τυχαίο ότι η ορθόδοξη εκκλησία εις τας 12 Φεβρουαρίου τιμά την μνήμη ενός ερωτικού πατριάρχου Κωνσταντινουπόλεως:

Του πατριάρχου Αντωνίου Καυλέα -αν το ντούρο και επιβλητικόν "Καυλέας" δεν είναι ερωτικότερον του "Βαλεντίνος", τότε τι να είπω...

Τίθεται λοιπόν το ερώτημα: Αφού και οι δυσσεβείς και πεπλανημένοι παπικοί τιμούν επίσης -όπως και ημείς οι ορθόδοξοι- εις τας 12 Φεβρουαρίου τη μνήμη του Αντωνίου Καυλέα, πως έγινε και εδιάλεξαν να εορτάσουν την εορτή των ερωτευμένων δύο ημέρας μετά?
Δεν γνωρίζω.
Άβυσσος η ψυχή των αιρετικών...

(Από διαφορετική αφορμή ορμώμενοι, μνεία του Αντωνίου Καυλέα είχαμε κάνει και εις αυτό το πανάρχαιον ποστ. Τέλος, φρονώ πως αυτό εδώ το σχετικά πρόσφατο ποστ δεν μπορεί να θεωρηθεί ως έχον σχέσιν με το θέμα μας).

Τραγούδι.

Τ' αγίου Βαλεντίνου, αχ πίκρα και καημέ,
καθόμουνα στου Λέντζου και έπινα καφέ.

Για μερακλήδες συλλέκτες

Και μόνο για μερακλήδες συλλέκτες, επαναλαμβάνω.

Το λιγουρεύτηκα.

Δεν ξέρω αν προλάβω να το αποχτήσω, πάντως μου φαίνεται ιδεώδες δωράκι για το Valentine's Day.

Ένας Παν στο Λούβρο

Σε αυτά τα ζητήματα δε θέλω να είμαι απόλυτος, δεδομένου ότι δεν υπάρχει κάτι κακό, απλά υπάρχει το γεγονός πως το καλό είναι εχθρός του καλύτερου -και αντιστρόφως.

Τον είδα λοιπόν σε μια φωτογραφία και μαύρισε η ψυχή μου. Σα φυλακισμένος στο κελί του έμοιαζε, έτσι αποκομμένος όπως ήταν από τα δάση κι από τους κατάφυτους τόπους που θα περίμενα να τον δω.

Όχι πως γίνεται να φυλακιστεί, βέβαια, ούτε πως μπορείς να χαρακτηρίσεις φυλακή το Λούβρο. Μην τρελαθούμε κιόλας... Άντε, χαριστικά, το Λούβρο να το πεις πρώην φρούριο.

Τέλος πάντων βρήκα και μια καλύτερη φωτογραφία του, που να μοιάζει λιγότερο φυλακισμένος σε κελί. Το παράθυρο φαίνεται σαφώς μεγαλύτερο, τα κάγκελα δείχνουν λιγότερο αποκρουστικά, το κελί μοιάζει λιγότερο με κελί.

Ωστόσο συνεχίζει να κυριαρχεί αυτή η αίσθηση κλεισούρας, η τόσο αταίριαστη με τις συνήθειές του έτσι όπως τις έχω στο μυαλό μου.

Βέβαια υπάρχει και ο αντίλογος, που λέει "σπήλαιο του Πανός" εδώ, "σπήλαιο του Πανός" εκεί, "σπήλαιο του Πανός" παρακάτω... Οπότε σε σπήλαια θα σύχναζε.
Ε, πόσο περισσότερο φωτεινό θα μπορούσε να είναι ένα σπήλαιο? 

Σωστό κι αυτό... Δεν αντιλέγω. 

Άλλωστε σιγά μην πούμε ότι κλεισούρα αναδίδουν και οι στίχοι του ποιητή:

Η αρχαία ψυχή ζει μέσα μας

αθέλητα κρυμμένη,

ο Μέγας Παν δεν πέθανε,

όχι, ο Παν δεν πεθαίνει!

Όπου βέβαια ο ποιητής ουδόλως παρομοιάζει το μέσα μας με το Λούβρο -αν και το μέσα μας είναι ή οφείλει να είναι φρούριο άπαρτο. Ο ποιητής μάλλον με σπήλαιο το παρομοιάζει το μέσα μας, και το σπήλαιο είναι εξ ορισμού σκοτεινό σκοτεινότερο του Λούβρου, οπότε τι να λέμε τώρα για το Λούβρο... Συγκριτικά μιλώντας, μια χαρά είναι στο Λούβρο ο μάστορης.

Είμαστε μια ωραία ατμόσφαιρα είμαστε...

Όπως κάθε άνθρωπος με αίσθηση χιούμορ, έτσι κι εγώ γελάω και λέω "χαχαχαχαχα τους πούστηδες τι έκαναν!" βλέποντας την παραπάνω φωτογραφία από ένα ντουβάρι του βενιζέλειου γραφείου στη βουλή. 

Μάλιστα, για να είμαι ειλικρινής, οφείλω να πω ότι ΔΕΝ θα ήξερα σε ποιό ντουβάρι αντιστοιχεί η παραπάνω φωτογραφία, εάν δεν είχε γραφτεί αυτό εδώ το όμορφο αναδρανιστάκειο κειμενάκι. 

Το οποίο όμορφο κειμενάκι αναδημοσίευσε το Γρέκι, το οποίο Γρέκι, βεβαίως, ήτο υποχρεωμένο να προβεί σε αναγκαστική διόρθωση του αναδρανιστάκειου προηγούμενου κειμενακίου προκειμένου να σωθεί το who is who των αγωνιστών του '21. 

Οπότε καταλήγουμε στο πρώτο και βασικό συμπέρασμα πως ο μόνος σωστός της ιστορίας είναι το Γρέκι, αλλά καταλήγουμε και στο δευτερεύον συμπέρασμα πως γενικώς στα των αγωνιστών του '21 είμαστε μια ωραία ατμόσφαιρα είμαστε...

Δις να δεις!

Εάν και εφόσον οι μεγάλοι και τρανοί επικοινωνιολόγοι έχουν δίκιο όταν λένε
«Άφησέ τους να γράφουν για σένα ό,τι θέλουν. Οποιαδήποτε δημοσιότητα, ακόμα και αρνητική, είναι καλή αρκεί να γράφουν το όνομά σου σωστά».......

Τότε υποψιάζομαι ότι κάτι τέτοια -όπως και κάτι τέτοια- είναι βούτυρο στο ψωμί του ανδρός και των (θε μου σχώρα με) οπαδών του... Βέβαια, ούτε εγώ απέφυγα τον πειρασμό...

Τι να πεις... Σημεία των καιρώνε...

Κάλβος και Altan

Όσοι το χάλκεον χέρι

βαρύ του φόβου αισθάνονται,

ζυγόν δουλείας, ας έχωσι·

θέλει αρετήν και τόλμην

                η ελευθερία.   

 

Αυτή (και ο μύθος κρύπτει

νουν αληθείας) επτέρωσε

τον Ίκαρον· και αν έπεσεν

ο πτερωθείς κ' επνίγη

                θαλασσωμένος·    

 Αφ' υψηλά όμως έπεσε,

και απέθανεν ελεύθερος.

Η φιλοσοφία της ημέρας

Einheitsfrontlied

Σκίρων, Σίνις ή Προκρούστης?

Από χτες το βράδυ που οι κάτοικοι του Ωρωπού άνοιξαν το τριώδιο καίγοντας το διόδιο του Μπόμπολα, μια απορία με έχει κατακυριεύσει:

Ο Μπόμπολας ποιά αρχαία μυθολογική φιγούρα θυμίζει περισσότερο?

Τον Προκρούστη, τον Πιτυοκάμπτη ή τον Σκίρωνα?

Πες μου κι εσύ βρε καλέ μου αναγνώστη, διότι έχω μπερδευτεί... Διότι εμένα ο Μπόμπολας μου θυμίζει έναν συνδυασμό των τριών αυτών σεβαστών προσωπικοτήτων της μυθολογίας μας.

Η οποία μυθολογία μας, βεβαίως, κινείται εκτός χρόνου, συνεχίζοντας να εκπέμπει διαχρονικώς διδακτικά αξιακά μηνύματα, κυριότερο των οποίων εν προκειμένω είναι το μήνυμα που λέει πως είναι πρέπον και επιβεβλημένο το να ξεφορτωθούμε τους ληστές των δρόμων και των οδών.

Στη άνω φωτογραφία, αποκλειστικό στιγμιότυπο με τον Θησέα να μας διδάσκει τον μυθολογικώς ενδεδειγμένο ελληνοπρεπή τρόπο αντιμετωπίσεως του -όποιου- Προκρούστη. 

ΕΘΝΙΚΟΠΑΤΡΙΩΤΙΚΑ ΡΙΓΗ

Γενικότερα μιλώντας, ήταν πολύ ωραία χτες το βράδυ στου Ψυρρή, στη γιορτή του 105,5 στο κόκκινο.
Όμως, μιλώντας σε προσωπικό επίπεδο, η στιγμή που με συγκίνησε σκορπώντας εντός μου ρίγη εθνικοπατριωτικής συγκινήσεως,  ήταν εκεί όπου άκουσα τους Αέρα-Πατέρα να ρίχνουν τις πρώτες νότες του δημώδους τραγουδιού "Εμείς οι μαύροι κλέφτες".
Ω, ναι!
Η δημοτική μας παράδοση είναι ολοζώντανη!

Mικρή αναφορά στους Τάσους Θεοφίλου όλου του κόσμου

σήμερα στο εδώλιο ήταν ο Τάσος Θεοφίλου. και ο γιος μου. και οι φίλοι του. και οι φίλοι μου. και οι γιοί και οι κόρες και οι φίλοι του κόσμου ολόκληρου.

έχεις βρεθεί ποτέ σε αίθουσα δικαστηρίου που το ταβάνι ακριβώς πάνω από το κεφάλι του κατηγορούμενου μοιάζει με γκιλοτίνα; / έχεις δει ποτέ το βλέμμα των μπάτσων της αντιτρομοκρατικής μέσα από την κουκούλα τους; / έχεις ακούσει με τα αυτιά σου δικαστές εισαγγελείς και δικηγόρους να παζαρεύουν τα χρόνια που θα ακρωτηριάσουν από την ζωή ενός ανθρώπου; / έχεις δει δικαστή την ώρα που μετράει χρόνια να γελάει κυνικά;

ζεις στην χώρα που τη λέξη «απόδειξη» την έχουν ξεδοντιάσει.
ζεις στην χώρα που εν δυνάμει είσαι ένοχος για όλα.
ζεις στην χώρα που για να επιβιώσεις συναλλάσσεσαι με το παράλογο/με την παρωδία/με την αδικία.
ζεις στην χώρα που ο πρότερος έντιμος βίος είναι τα ένσημα που έχεις μαζέψει.
ζεις στην χώρα που στο τέλος της δίκης η μητέρα ενός άδικα καταδικασμένου εκφράζει τον φόβο που είχε και χάνεις την γη κάτω από τα πόδια σου: φοβόταν πως αν ο Τάσος αθωωνόταν θα κινδύνευε από τους φασίστες.

δίπλα μου το κορίτσι του Τάσου είχε μεταμορφωθεί ολόκληρο σε μια καρδιά. σε έναν γρήγορο παλμό. “δεν με άφησαν να τον αγκαλιάσω” είπε έξω από την αίθουσα. τόσο απλά. μια αγκαλιά. μα πως να σεβαστούν μια αγκαλιά; ένα σύστημα που η μονάδα μέτρησης της ευτυχίας είναι η δυστυχία του άλλου. πως;

(γιε μου σε αγαπώ πολύ για να μην δώσω μέχρι και το τελευταίο κομμάτι της ύπαρξης μου στον αγώνα για να γίνει ο κόσμος φωτεινός, καλύτερος και δίκαιος.
γιατί μικρέ, η μάνα του Τάσου όταν τελείωσε η δίκη τον είδε να της χαμογελάει και να της κλείνει το μάτι και χαμογέλασε και αυτή. αλλά φοβάμαι ότι εγώ δεν την έχω αυτή την δύναμη. μου έχουν τελειώσει τα χαμόγελα. και μονάχα η νίκη μπορεί να τα γεννήσει). 

------------------------------------------------

------------------------------------------------

Αντιγραφή / Αναδημοσίευση από εδώ.

Το απόφθεγμα της ημέρας

Αν αποσυνθέσεις τον ΣΥΡΙΖΑ, στο τέλος θα δεις να σου μένει ένας Καρυπίδης, ένας Βουδούρης, και ένας Μπενέτος. Που σημαίνει ότι με άλλους τόσους τον ξαναφτιάχνεις. 

Ίσως το καλύτερο ποιητικό απόφθεγμα που διάβασα σήμερα.

Απλά και φανερά τα πράγματα, οδυσσεοελυτικέ αναγνώστη μου.
Απλά και λιτά διατυπωμένα στον συμπυκνωμένο λόγο των ποιητών -και των τρολ.

Τραγούδι
Στην ξύλινη παράγκα

Αρχαία και νέα Καυλωνία

Κι ενώ τόσο εγώ (χρόνια τώρα) όσο και άλλοι σύντροφοι (προσφάτως) είμαστε σκυμμένοι πάνω σε μυστικούς παπύρους και εντρυφούμε στην απόκοσμη γνώση ανεβάζοντας το επίπεδο της πολιτικής αντιπαράθεσης μπας και δούμε θεού πρόσωπο και γίνουμε -αν όχι υπερνομάρχες- τουλάχιστον περιφερειάρχες Δυτικής Μακεδονίας...

.... την ίδια ώρα πληροφορούμαι πως σημαντικά -και σημαίνοντα, και πολυσήμαντα- απομεινάρια της τρισχιλιετούς ιστορίας του ελληνισμού κινδυνεύουν με κατάρρευση!!!

Σύντροφε αναγνώστη, εκπέμπω SOS!

Η κομβικής ιστορικής σημασίας αρχαία Καυλωνία κινδυνεύει!!!

Κλικ εδώ, για να πληροφορηθείς τα καθέκαστα και να εκπέμψεις κι εσύ SOS μπας και τη σώσουμε.
Είναι ζήτημα ανδρικής τιμής!
------------------------------------------------------------------------------
------------------------------------------------------------------------------
Επί του πιεστηρίου:
Μαθαίνω την ύπαρξη μιας νέας υποψηφιότητας. Ένας ακόμα άνθρωπος εζήλωσεν δόξαν περιφερειάρχου Νέας Καυλωνίας του ΣΥΡΙΖΑ. Για τους δύσπιστους, αναδημοσιεύω το πρωτοσέλιδο της σημερινής εφημερίδας Ε.Ω.

Στη μαγεία της αναζήτησης

Όλη η Ελλάδα αναμένει αναμμένη να κυκλοφορήσει -επιτέλους!- το μνημειώδες βιβλίο των συντρόφων Ανδρουλιδάκη και Μπιτσιμέα. Ένα βιβλίο-τομή στο χώρο της αναζήτησης!

Άλλη μια μεγάλη επένδυση ματαιώνεται (;)

Την απόφασή της να ματαιώσει τελικά τα σχέδιά της για κατασκευή πυρηνικού εργοστάσιου στην Κεφαλονιά ανακοίνωσε η κυβέρνηση μετά την σειρά σεισμικών δονήσεων που σημειώθηκαν τις τελευταίες ημέρες στο νησί. Πίσω από τη συγκεκριμένη κίνηση βρίσκεται ο αρμόδιος για το έργο, υπουργός Περιβάλλοντος, Ενέργειας και Κλιματικής Αλλαγής, Γιάννης Μανιάτης.
(...)
Οι συγκεκριμένες εξελίξεις πάνε αρκετά πίσω το πολυαναμενόμενο ελληνικό πυρηνικό πρόγραμμα, το οποίο πλέον αναμένεται να αργήσει να πάρει σάρκα και οστά. Θυμίζουμε πως το πυρηνικό εργοστάσιο που θα κατασκευαζόταν στην Κεφαλονιά και πιο συγκεκριμένα κοντά στο Ληξούρι, θα εκμεταλλευόταν τα τεράστια κοιτάσματα ουρανίου που ανακαλύφθηκαν στα ανοιχτά της Χαλκιδικής από βουλευτές του κόμματος των Ανεξάρτητων Ελλήνων. Ο «Πυρηνικός Σταθμός Κεφαληνίας» -όπως θα ονομαζόταν- θα κατασκευαζόταν σε δύο φάσεις, η πρώτη εκ των οποίων θα τον καθιστούσε ικανό να τροφοδοτεί επαρκώς ολόκληρη την επικράτεια για τα επόμενα 273 χρόνια, ενώ η δεύτερη φάση θα παρήγαγε ενέργεια για εξαγωγή που θα επαρκούσε ώστε η χώρα να εξοφλήσει μεγάλο μέρος των δανείων της.

Το πλήρες κείμενο της είδησης για την ατυχή, ομολογουμένως, επένδυση, εδώ. 

Είναι φοβερό αυτό που συμβαίνει με τις πάσης φύσεως καθυστερήσεις των μεγάλων επενδύσεων που τόσο αναγκαίες είναι σε αυτή τη δύσκολη περίοδο για την οικονομία της χώρας...

ΠΩΣ ΝΑ ΚΕΡΔΙΖΕΙΣ ΣΤΟΝ ΙΠΠΟΔΡΟΜΟ

Ωραία. Θες να παίξεις ιππόδρομο. Και θες να κερδίσεις.
Όμως, υπάρχει ένα πρόβλημα: Τα άλογα, όπως και να το κάνεις, ζώα είναι. Και ως ζώα είναι απρόβλεπτα. Ακόμα και το μεγαλύτερο φαβορί μπορεί να χάσει.
Χώρια που υπάρχουν και οι αναβάτες και οι προπονητές και οι ιδιοκτήτες των αλόγων. Άνθρωποι είναι. Και οι άνθρωποι, μερικές φορές, δεν είναι και πολύ τίμιοι.

Επομένως, όσο καλές ιπποδρομιακές προβλέψεις και να κάνεις, είναι πιθανό να χάσεις.
Αν μάλιστα προσθέσεις και τη γκανιότα του παιχνιδιού, τότε τα πράγματα γίνονται δύσκολα (παρ' όλο που στον ιππόδρομο η γκανιότα δεν είναι τεράστια).

Τίθεται λοιπόν το ερώτημα:
Πως μπορεί κάποιος να είναι σίγουρος νικητής στον ιππόδρομο?

Δεν ξέρω.

Ξέρω όμως ότι οι άνθρωποι της ρωμαϊκής εποχής, έχοντας τις ίδιες ανησυχίες με τους σύγχρονους φιλίππους, είχαν βρει έναν τρόπο για σίγουρα και σταθερά κέρδη στον ιππόδρομο!

Στα φοβερά και τρομερά tabellae defixionum, μεταξύ άλλων βρίσκει κανείς μια ενδιαφέρουσα επίκληση ιπποδρομιακού ενδιαφέροντος:

ADIVRO TE DEMON QVI

CVNQVE ES ET DEMANDO TI

BI EX ANC ORA EX ANC DI

E EX OC MOMENTO VT EQVOS

PRASINI ET ALBI CRVCIES

OCIDAS ET AGITATORE CLA

RVM ET FELICE ET PRIMV

LVM ET ROMANVM OCIDAS

COLLIDA NEQVE SPIRITVM

ILLIS RELINQVAS ADIVRO TE

PER EVM QVI TE RESOLVIT

TEMPORIBVS DEVM PELAGI

CVM AERIVM IAO IASDAO

OSRIO LAHIA

Το οποίον μεταγεγραμμένο σε μορφή απλού λατινικού κειμένου, πάει κάπως έτσι:

Adiuro te daemon, quicumque es, et demando tibi ex hanc hora ex hanc die ex hoc momento ut equos Prasini et Albi crucies, occidas et agitatores Clarum et Felicem et Primulum et Romanum occidas, collidas, neque spiritum illis relinquas. Adiuro te per eum qui te resolvit temporibus, deum pelagicum aerium Iao Iasdao Osrio Lahia !

Η νεοελληνική απόδοση του όλου πράγματος είναι κάπως έτσι: 

Σε εξορκίζω δαίμονα, όποιος κι αν είσαι, να αρρωστήσεις και να σκοτώσεις τούτη την ώρα, τούτη τη μέρα, τούτη τη στιγμή, τα άλογα των Πράσινων και των Λευκών. Να σκοτώσεις τους ηνιόχους Κλάρο, Φέλικα, Πρίμουλο και Ρωμανό, να τους κάνεις να συγκρούονται, να μην τους αφήσεις να πάρουν ούτε ανάσα. Σε εξορκίζω σε αυτόν που σε απέλυσε, το θεό της θάλασσας και του αέρα. Ιαω Ιασδαω οσριω λαηια !

Τώρα, βέβαια, θα με ρωτήσεις αν πιάνει ή όχι η συγκεκριμένη κατάρα... 

Δεν ξέρω ρε φίλε. Πάντως αν όντως θέλεις να είσαι νικητής στον ιππόδρομο δίχως να στήνεις κούρσες, πίστεψέ με, δεν βλέπω άλλο τρόπο. Αν κι αυτό δεν πιάσει, τότε είμαι αναγκασμένος να σου πω ότι -ενδεχομένως- δεν υπάρχει τρόπος σίγουρης νίκης...

(Τη συγκεκριμένη ταμπέλα defixionum μπορεί κάποιος να την βρει -μεταξύ άλλων- εδώ, ενώ για το είδος των tabellae defixionum μπορεί κάποιος να ξεκινήσει από εδώ και εδώ).

Κάνει και κρύο άλλωστε

Κάνει και κρύο άλλωστε.

Που να τρέχεις...

Του Τάσου Αναστασίου, από την Αυγή 1/2/14

Ο εμπνευσμένος τιμονιέρης

Α.

Β.

Ανατρέχοντας εις το ΚΚΕ Generator v1.0

Προκειμένου να αποκτήσουν μια κάποια κομμουνιστική εσάνς οι κρύες νύχτες του χειμώνα, μία αξιοπρεπής λύσις θα ήτο το να το ρίξωμε στην εξάσκησι με το παλαιόν και καλόν και φοβερόν και τρομερόν KKE Generator v1.0.

Πολλαπλά τα οφέλη της προτεινομένης εξασκήσεως και δεν χρειάζεται να τα απαριθμήσω.

Μια δοκιμή θα σε πείσει, καλέ μου αναγνώστη, χώρια που θα ανέβει και το επίπεδο της ταξικής σου συνειδητοποίησης. 

KKE Generator v1.0, λοιπόν.

Αναπτυξιακή όρχησις

Όπα - όπα - όπα!!!!!