Αρχιτεκτονικής επανελληνίσεως συνέχεια

Τώρα πια τα έχω δει όλα - Η αρχιτεκτονική επανελλήνιση με ξετρελαίνει. 

(Κλικ εδώ που τα έλεγα)

Έτσι έλεγα το Φλεβάρη του 2014, 

πιστεύοντας (ή ελπίζοντας) πως τα έχω δει όλα. 

Ώσπου έλαβα αυτό: 

Αμάρυνθος, λέει, Βάθεια, κάτι τέτοιο. 

Ήτοι, 

η αρχιτεκτονική επανελλήνιση ξεπέρασε τα όρια του Αιγαλέου 

και εξαπλώνεται στην επαρχία! 

Λιτές κι απέριττες κατασκευές 

εμπνευσμένες από το ελληνικό μέτρον 

εντάξει, με λίγη υγρασία στο μπαλκόνι του δεύτερου ορόφου 

αλλά δεν πειράζει. 

Δώσε μάστορη! 

Σαν σήμερα

«Νίκο, σήκω»
«Πάμε για καθαρό αέρα;»
«Ναι, του απαντά, σας πάνε για εκτέλεση»
Ήταν 30 Μάρτη του 1952, ξημερώματα Κυριακής.
Στις 3 και 20 μετά τα μεσάνυχτα ξεκινά από της φυλακές της Καλλιθέας η πομπή του θανάτου. Μπελογιάννης, Μπάτσης, Αργυριάδης, Καλούμενος, τέσσερις «εχθροί της πατρίδας» πρέπει να πεθάνουν γιατί αγάπησαν πολύ την πατρίδα.
Σε λιγότερο από μια ώρα, στις 4 και 10, όλα έχουν τελειώσει για τους «προδότες».
Ο ήλιος θέλει δύο ώρες ακόμα για να βγει.
Η εκτέλεση θα γίνει υπό το φως των προβολέων των στρατιωτικών αυτοκινήτων.
Το εκτελεστικό απόσπασμα αποτελείται από άνδρες της ΕΣΑ.
Πυρ!
Κι ο Νίκος Μπελογιάννης, ο Δημήτρης Μπάτσης, ο Ηλίας Αργυριάδης και ο Νίκος Καλούμενος, ημέρα Κυριακή, χωρίς να δουν το φως της μέρας για τελευταία φορά, ξεκινούν για το ταξίδι τους στον άλλο κόσμο από μια αλάνα κοντά στη μάντρα του νοσοκομείου «Σωτηρία», σχεδόν δίπλα στο Πεντάγωνο.
Θα μαζέψουν βιαστικά τα πτώματα, θα τα θάψουν γρήγορα, θα πλύνουν τα χέρια τους και θα παν στην εκκλησία να κάνουν το σταυρό τους σαν καλοί χριστιανοί που εκτέλεσαν το ελληνικό και το χριστιανικό καθήκον τους

Αβρασάξ, Μαγικοί Πάπυροι και πως να έχεις απόλυτη επιτυχία με τις γυναίκες

Αγωγή επί ζμύρνης επιθυομένης

Επιθύων επί ανθράκων διωκε τον λόγον. 

Λόγος:

Συ εί η Ζμύρνα. Η πικρά, η χαλεπή, η καταλλάσσουσα τους μαχομένους, η φρύγουσα και αναγκάζουσα φιλείν τους μη προσποιουμένους τον έρωτα. Πάντες σε λέγουσιν Ζμύρναν, εγώ δε λέγω σε σαρκοφάγον και φλογικήν της καρδίας. Ού πέμπω σε μακράν εις την Αραβίαν, ού πέμπω σε εις Βαβυλώνα, αλλά πέμπω σε προς την δείνα της δείνα, ίνα μοι διακονήσης προς αυτήν, ίνα μοι άξης αυτήν. Ει κάθηται, μη καθήσθω· ει λαλεί προς τινα, μη λαλείτω· ει εμβλέπει τινί, μη εμβλεπέτω· ει προσέρχεται τινί, μη προσεχέσθω· ει περιπατει, μη περιπατείτω· ει πίνει, μη πινέτω· ει εσθίει, μη εσθιέτω· ει καταφιλεί τινα, μη καταφιλείτω· ει τέρπεται τινι ηδονή, μη τερπέσθω· ει κοιμάται, μη κοιμάσθω· αλλ' εμέ μόνον, τον δείνα, κατά νουν εχέτω, εμέ μόνου επιθυμείτω, εμέ μόνον στεργέτω, τα εμά θελήματα πάντα ποιείτω. Μη εισέλθης αυτής διά των ομμάτων, μη διά των πλευρών, μη διά των ονύχων μηδέ διά του ομφαλού μηδέ διά των μελών αλλά διά της ψυχής και έμμεινον αυτής εν τη καρδία και καύσον αυτής τα σπλάγχνα, το στήθος, το ήπαρ, το πνεύμα, τα οστά, τους μυελούς, έως έλθη προς εμέ, τον δείνα, φιλούσα με και ποιήση πάντα τα θελήματά μου, ότι εξορκίζω σε, Ζμύρνα, κατά των τριών ονομάτων: Άνοχω, Αβρασάξ, Τρω και των επακολουθοτέρων και των ισχυροτέρων Κορμειωθ, Ιάω, Σαβαώθ, Αδωνάι, ίνα μοι τας εντολάς επιτελέσης, Ζμύρνα· ως εγω σε κατακαίω δυνατή εί, ούτω ής φιλώ, της δείνα, κατάκαυσον τον εγκέφαλον, έκκαυσον και έκστρεψον αυτής τα σπλάγχνα, έκσταξον αυτής το αίμα, έως έλθη προς εμέ, τον δείνα της δείνα. 

Αχ, φίλε αναγνώστη, αχ... 

Είσαι καληνυχτάκιας;

Βαρέθηκες να πίνεις μπακούρης ποτά μέχρι να ξεράσεις ενώ απλά κοιτάς σαν το λιγούρη όλες τις γκόμενες που κυκλοφορούν σε ένα μαγαζί ή είσαι πέφτουλας αλλά τελικά δεν σου κάθεται καμία;

Συμπληρώνεις την φόρμα, έρχεσαι σε επαφή με τους ειδικούς, σε παίρνουν από το χεράκι μπαρότσαρκα και σε μαθαίνουν πώς να επιτυγχάνεις στο "κυνήγι" ή αλλιώς στο "game", ώστε να γυρίσει ο τροχός να γαμήσει και ο κλαρινογαμπρός... 

Αυτές τις φράσεις  χρησιμοποίησε ο Πανδίων για να περιγράψει (ομολογουμένως με ακρίβεια) το περιεχόμενο ενός διαδικτυακού διαμαντιού που ανακάλυψε προ ημερών. Ενός διαδικτυακού διαμαντιού που ήρθε υποσχόμενο να δώσει λύση στις ορδές των απελπισμένων οι οποίοι κάθε βράδυ τραγουδούν: 

Όμως, ας όψονται τα μνημόνια, ζούμε καιρούς φτώχειας, αναγνωσταρά μου. Φόροι, ΕΝΦΙΑ, εισφορές αλληλεγγύης, που να βρει ο δυστυχής απελπισμένος τα χρήματα που απαιτούνται για να απευθυνθεί σε έναν ειδικό των pick up... Ουκ αν λάβοις παρά του μη έχοντος, που λένε... Το φιλόδοξο διαδικτυακό διαμαντάκι έχει ελάχιστες πιθανότητες οικονομικής επιτυχίας -και η στρατιά των απελπισμένων μπάκουρων πλησιάζει τα έσχατα όρια της απελπισίας. "Με δίχως φράγκο μες την τσέπη, τι όνειρο, τι όνειρο άραγε να βλέπει?"

Με πλήρη συναίσθηση της βαριάς κοινωνικής του ευθύνης, λοιπόν, το prkls.blogspot.com προσφέρει στο αναγνωστικό του κοινό μια πανάρχαιη συνταγή για την αντιμετώπιση αυτού του μείζονος κοινωνικού προβλήματος! 

Και κυρίως: 

Μια συνταγή οικονομικότατη (μόλις ελάχιστα έξοδα απαιτούνται), και λες για πάντα αντίο στη μπακούρικη ζωή!

Τη συνταγή τη βρήκα στον Μεγάλο Μαγικό Πάπυρο του Παρισιού (PGM 1:121-124). 

Πρόκειται για τη συνταγή που υπάρχει στο ξεκίνημα του παρόντος κειμένου. 

Δεν είναι η πρώτη φορά που το παρόν ευλόγιον (μπλογκ) προσφέρει στο αναγνωστικό του κοινό λύσεις βγαλμένες από τους μαγικούς παπύρους. Υπενθυμίζω αυτό εδώ το ποστ που έκανε πραγματικό πάταγο όταν δημοσιεύτηκε, συμβάλλοντας σημαντικά στην αντιμετώπιση ενός άλλου, εξίσου σημαντικού κοινωνικού προβλήματος της εποχής μας. 

Ας επανέλθουμε όμως στο σημερινό μας θέμα και στο φρέσκο απόσπασμα από τον Μεγάλο Μαγικό Πάπυρο του Παρισιού. 

Τι λέει -σε απλά ελληνικά? 

Ας δούμε -και ας την αναλύσουμε: 

Αγωγή που γίνεται πάνω σε προσφερόμενη σμύρνα. 

Βάλε μια ποσότητα σμύρνας πάνω σε αναμμένα κάρβουνα και (απευθυνόμενος στη σμύρνα) μιλώντας με βροντερή φωνή πες της αυτά τα λόγια: 

"Εσύ είσαι η σμύρνα η πικρή. Η φοβερή. Αυτή που συμφιλιώνει τους εμπόλεμους. Εσύ που καις όσους δεν αναγνωρίζουν τη δύναμη του έρωτα και τους αναγκάζεις να ερωτευτούν. Όλοι σε λένε σμύρνα, μα εγώ σε λέω σαρκοφάγο και πυρπολήτρια της καρδιάς! Δεν σε στέλνω μακρυά στην Αραβία, ούτε σε στέλνω στη Βαβυλώνα. Σε στέλνω στην τάδε που είναι κόρη της τάδε [σσ: το νού σου αναγνωσταρά μου, μην πεις "τάδε" αλλά να πεις το όνομα και το όνομα μητρός (ή ακόμα καλύτερα το ονοματεπώνυμο και το ονοματεπώνυμο μητρός) εκείνης που σε ενδιαφέρει... γιατί αν πεις "σε στέλνω στην δείνα ή στην τάδε" θα γελάνε ακόμα και τα κάρβουνα)] και σε στέλνω για να με υπηρετήσεις σε σχέση με αυτήν. Σε στέλνω για να μου τη φέρεις εδώ! Αν κάθεται, να μη μπορεί να καθήσει· αν μιλάει σε κάποιον, να μην μπορεί να μιλήσει· αν βλέπει κάποιον, να μην μπορεί να τον δει· αν πλησιάζει κάποιον, να μην μπορεί να τον πλησιάσει· αν περπατάει, να μην μπορεί να περπατήσει· αν πίνει, να μην μπορεί να πιεί· αν τρώει, να μην μπορεί να φάει· αν φιλάει κάποιον, να μη μπορεί να τον φιλήσει· αν απολαμβάνει μια ηδονή, να μη μπορεί να την απολαύσει· αν κοιμάται, να μην μπορεί να κοιμηθεί. Να σκέφτεται μόνο εμένα, τον δείνα (σσ: εδω, πάλι, μην ξεχάσεις ότι αντι για "δείνα" πρέπει να πεις τ' όνομά σου -ή καλύτερα το ονοματεπώνυμο, μη γίνει κανένα μπέρδεμα κι αρχισει να σκέφτεται κανέναν άλλονα) και να κάνει όλα μου τα θελήματα. Μη μπεις μεσα της από τα μάτια της ούτε από τα πλευρά της ούτε από τα νύχια της ούτε από τον αφαλό της, αλλά να μπεις μέσα της από την ψυχή της και μείνε μέσα στην καρδιά της και κάψε της τα σπλάχνα, το στήθος, το συκώτι, το πνεύμα, τα οστά, ακόμα και το μεδούλι της, ώσπου να έρθει σε μένα, τον δείνα (ξανά πες ονοματεπώνυμο) και να με αγαπήσει και να κάνει όλα μου τα θελήματα. Γιατί σε ξορκίζω, σμύρνα, με τα τρία ονόματα: Άνοχω, Αβρασάξ, Τρω και με τα ονοματα που θα πω τώρα που ειναι ακόμα πιο ισχυρά: Κορμειωθ, Ιάω, Σαβαώθ, Αδωνάι, για να εκτελέσεις τις διαταγές μου, σμύρνα! Όπως εγώ σε καιω και είσαι δυνατή, έτσι κι εσύ της γυναίκας που αγαπώ, της δείνα (σσ: ξανα ονοματεπώνυμο) τον εγκέφαλο να κάψεις, να κατακάψεις και να ξεριζώσεις τα σπλάχνα της, να χύσεις το αίμα της σταγόνα-σταγόνα μέχρι να 'ρθει σε μένα τον δείνα (σσ: είπαμε, λες όνομα) τον γιό της δείνα (σσ: να μην επαναλαμβανόμαστε). 

Προσέχεις? 

Μολις με λιγοστά έξοδα (μερικούς ψύλλους σμύρνα και λίγα κάρβουνα), αναγνωσταρά μου

* αφ' ενός φτύνεις τη νεωτερικότητα και τη μετανεωτερικότητα και τα pick-up της εποχής μας δείχνοντας σεβασμό προς τις πιο παραδοσιακές τεχνικές και

* αφ' ετέρου δε σου χρειάζεται να τραβιέσαι και να γίνεσαι λιάδα σε μπαρ και κλαμπ και αηδίες: από την άνεση του σπιτιού σου καις τους ψύλλους της σμύρνας (θα σε καμαρώνουν και οι χριστιανορθόδοξες γειτόνισσες πιστεύοντας πως λιβανίζεις, οπότε νέοι δρόμοι και νέα ενδεχόμενα ανοίγουν).

Και αν ξαφνικά, μετά το κάψιμο της σμύρνας χτυπήσει η πόρτα, θα ξέρεις πως δεν είναι ο γαλατάς, ο γιος του δείνα και της δείνα. 

Ε, τώρα άματις δεν πιάσει κι αυτό, τότε τι να σου πω...

Αν μη τι άλλο. θα έχεις πλέον την επίγνωση πως είσαι μέρος ενός παλιού, πανάρχαιου προβλήματος -κι αυτή η επίγνωση, αν μη τι άλλο θα πρέπει να απαλύνει τον καημό σου.

Ο πλέον αρμόζων τουριστικός προορισμός για την αργία της 25ης Μαρτίου....

... είναι ποιός άλλος?
Μα, το χωριό Αθανάσιος Διάκος, φυσικά!!!
Η θρυλική και χιλιοτραγουδισμένη Άνω Μουσουνίτσα, δηλαδή.

Φωτο που βρήκα εδώ

Το χωριό στο οποίο -ενδεχομένως- γεννήθηκε ο πατέρας του Αθανάσιου Διάκου (εξ ου και η μετονομασία του χωριού, από Άνω Μουσουνίτσα σε Αθανάσιος Διάκος).

Ένα χωριό στα γραφικά Βαρδούσια, γνωστό για τα γραφικά σπιτάκια του, τα πλατάνια του και τα τρεχούμενα νερά του.

Κυρίως, όμως, γνωστό από το ομώνυμο τραγούδι του Δημήτρη Πουλικάκου. Τραγούδι που έκανε την Άνω Μουσουνίτσα γνωστή ως τα πέρατα του κόσμου!

Το απόρρητο μυστικό των καθαρών Ελλήνων!

Ζητείται γλωσσοπλάστης / ζαχαροπλάστης

Ζητείται  γλωσσοπλάστης / ζαχαροπλάστης 

για να κατασκευάσει μια γλυκειά συριζέικια λέξη,

με την οποία λέξη θα ονομάζουμε από δω και στο εξής 

εκείνα εκεί τα πλαστικά μιας χρήσεως 

τα οποία προς θεού δεν είναι χειροπέδες, 

απλώς χρησιμοποιούνται για να δένουν τα χέρια 

αλλά προς θεού, δεν είναι χειροπέδες,

είναι απλώς εκείνα εκεί τα πλαστικά που δένουν τα χέρια των κρατουμένων.  

Τον άκουγα το πρωί στο κόκκινο τον καραγκιόζη 

και όχι, δε μουτζώθηκα που του είχα βάλει και σταυρό

-το σταυρό μου κι εμένα με τους μαλάκες- 

αλλά είπα ρε συ αναγνώστη να το γράψω και εδώ 

μπας και φτιάξουμε μια γλικειά συριζέικη λέξη 

προκειμένου να μη λέγονται χειροπέδες οι χειροπέδες. 

Να το βοηθήσουμε το παλικάρι ρε συ αναγνωστάκο μου, 

είναι μια καλτ φιγούρα 

και χρήζει βοηθείας 

τόσο αυτός όσο και ο έτερος καππαδόκης...

Βοήθεια προς δυνάμει γλωσσοπλάστες/ζαχαροπλάστες:
Το λήμμα plastic handcuffs της wikipedia
το οποίο, προφανώς, δεν αναφέρεται σε χειροπέδες,
τουναντίον αναφέρεται στην νέα, γλυκειά συριζέικη λέξη
που αναζητούμε.

Παγκόσμια ημέρα ποίησης

Παγκόσμια ημέρα ποίησης η 21η Μαρτίου?
Οκέϋ, παγκόσμια ημέρα ποίησης, λοιπόν.
Ας της αφιερώσουμε κάτι ποιητικόν. Και ουδόλως γλυκανάλατον.

Πίθηκος η μανα. Και ο πατερας, και ηταν φίνος.

Μη με ρωτατε τι και πώς τα ειπε αυτά ο Δαρβινος.

Έτριψα ξυλα κι αναψα φωτια. Εψησα κρεας.

Γνωρισα κι αλλους πίθηκους. Ημουνα της παρεας.

Σιγα σιγα με τον καιρο εφτιαξα εργαλεια.

Στα δυο ποδια περπατησα. Εφτιαξα κοινωνια.

Τα ζωα εξημερωσα. Εσπειρα τα χωραφια.

Γεματα ηταν με τροφιμα στο σπιτι μου τα ραφια.

Πολεμησα με αλλους πολλους. Και αυτοι με πολεμήσαν.

Και μονο οι δυνατοτεροι από τις μαχες ζησαν.

Εφτιαξα πόλεις, καστρα ψηλα. Εφτιαξα και καραβια.

Και σε κουβεντες ομορφες ξοδεύτηκα τα βραδια.

Μεγαλωσα στου Πλατωνα την Ακαδημια.

Στων κυνικών καποτε σπουδασα τα σχολεια.

Αργοτερα μου μιλησαν για καποιο Αγιο Πνευμα.

Μετα ηρθε ο Μεσαιωνας. Κι αυτό δεν είναι ψεμα.

Με΄κάψαν σε αγριες φωτιες με μαγισσες αντάμα.

Πως γλιτωσα δεν ξερω. Ισως το μονο θαύμα.

Ο Πάπας φοβο ηθελε να νιωθω. Να με λιωσει.

Ο Λούθηρος προσπαθησε μάταια να με γλυτωσει.

Μετα στην Αναγέννηση, ζωγραφιζα με πάθος.

Ο Καραβάτζιο μου εδειχνε αν ειχα κανει λαθος.

Μαυρος από την Αφρικη, δουλεψα στις φυτειες.

Σκλαβος στο Τεξας ημουνα και σε άλλες πολιτειες.

Στο Μάντσεστερ οδηγησα εγω το πρωτο τραινο.

Ο Μαρξ μου ειπε αργοτερα την ωρα να προσμενω,

να γινει η επανασταση. Θα ητανε παγκοσμια.

Ο Χέγκελ μου εξηγησε και ο Νίτσε, τα εγκόσμια.

Μετα ο Μπακούνιν εσπειρε μεσα μου αναρχια.

Και του Σικάγου οι νεκροι, δειξαν την αδικια.

Στην Φιλική όταν εγινε, μπηκα την Εταιρεία.

Ο Ρήγας με γοήτευε. Και οι μύθοι για την Τροία.

Κλεφτης εγινα στα βουνα. Στης Τριπολης το αλωνι,

και το Μωριά λευτερωσα με τον Κολοκοτρώνη.

Στου Σταλιγκραντ το μετωπο πολεμησα τη φρικη.

Το ναζισμο. Το φασισμο. Με ματωσε η νικη.

Ξανα ανταρτης στα βουνα. Στη Ρουμελη και παλι.

Τον Αρη ακουλουθησα. Μου ΄κοψαν το κεφαλι.

Καποιοι μου ειπαν ψεματα, εγιναν προδοσιες.

Γνωρισα όλα τα νησια σε αγριες εξοριες.

Εγινα Μαύρος Πάνθηρας. Και στις ταξιαρχίες,

των ιταλων τις κοκκινες, μπλεχτηκα σε ιστοριες.

Με το Ντουρουτι εγινα, φιλος στην Ισπανια,

και στην Κρονστανδη πέθανα για την ελευθερια.

Στη Ναγκασακι ενιωσα της δυσης τη σαπίλα.

Μαντήλα Παλαιστινιακή φορεσα στη Σατίλα.

Τo rock and roll με μεθυσε. Τα μπλουζ στην Ορλεανη.

Και όταν δεν μου εφταναν ακουγα και Τσιτσανη.

Οι χίπις με παρέσυραν  για λιγο είναι η αληθεια.

Κι ακουσα κι αλλα  διαφορα, μα ηταν παραμυθια.

Ο Γκαντι δεν μου ταιριαξε. Προτιμησα τον Καστρο.

Ο Τσε για λιγο φωτισε της μερες μου σαν αστρο.

Του Μαο με γοητευσε το κοκκινο βιβλιο.

Στους Σαντινιστας βρεθηκα, με ένα μεγαλο πλοιο.

Τα Γκουλακ με σκοτώσανε. Του Βερολινου ο τοιχος.

Της Πραγας η επέμβαση. Των τανκς ο αθλιος ηχος.

Ειδα στο Γκουαντάναμο κοσμο να φυλακιζουν.

Φέρετρα απ’ πολέμους γεμάτα να γυριζουν.

Να πεθαινουν ειδα μικρα παιδια απ’ βομβες.

Αμαχοι να θυσιαζονται , να γινονται εκατόμβες.

Ειδα δεκαεφταχρονα, μπατσοι να τα σκοτώνουν.

Συχνα ειδα τις νυχτες μου, αδικα να ματωνουν.

Ειδα χιλιαδες προσφυγες να πνιγονται για πλακα.

Τον εαυτο μου ρωτησα: Τι κανεις ρε μαλακα?

Φευγω από τα μετρα τους κι από ολους τους κανονες.

Με μια μεγαλη δρασκελια αφηνω τους αιωνες.

Αυθαδικα, με τσογλανια, και σε όποιον αρεσει,

τη γλωσσα μου στον ουρανο βγαζω, και αυτος ας πεσει.

Του Νίκου Κουφόπουλου. Το βρήκα χτες βράδυ εδώ και πολύ μου άρεσε.

Παρεξήγηση

Όποιος έχει εργαστεί 

έστω και για λίγο καιρό 

στον κατασκευαστικό τομέα, 

γνωρίζει ότι τέτοιου είδους πράγματα 

εύκολα μπορεί να συμβούν.

Η προφητεία...

... την οποία μου υπενθύμισε σήμερα ένας φίλος  

και έμεινα εντυπωσιασμένος 

από την ακρίβεια των προφητευθέντων  

που προεφήτευσε ο προφήτης!

Τίς Εὔνοστος ἥρως ἐν Τανάγρᾳ καὶ διὰ τίνα αἰτίαν τὸ ἄλσος αὐτοῦ γυναιξὶν ἀνέμβατόν ἐστιν;

Τίς Εὔνοστος ἥρως ἐν Τανάγρᾳ καὶ διὰ τίνα αἰτίαν τὸ ἄλσος αὐτοῦ γυναιξὶν ἀνέμβατόν ἐστιν;

Ἐλιέως τοῦ Κηφισοῦ καὶ Σκιάδος Εὔνοστος ἦν υἱός, ᾧ φασιν ὑπὸ νύμφης Εὐνόστας ἐκτραφέντι τοῦτο γενέσθαι τοὔνομα. Καλὸς δ´ ὢν καὶ δίκαιος οὐχ ἧττον ἦν σώφρων καὶ αὐστηρός· ἐρασθῆναι δ' αὐτοῦ λέγουσιν Ὄχναν, μίαν τῶν Κολωνοῦ θυγατέρων, ἀνεψιὰν οὖσαν. Ἐπεὶ δὲ πειρῶσαν ὁ Εὔνοστος ἀπετρέψατο καὶ λοιδορήσας ἀπῆλθεν εἰς τοὺς ἀδελφοὺς κατηγορήσων, ἔφθασεν ἡ παρθένος τοῦτο πράξασα κατ´ ἐκείνου καὶ παρώξυνε τοὺς ἀδελφοὺς Ἔχεμον καὶ Λέοντα καὶ Βουκόλον ἀποκτεῖναι τὸν Εὔνοστον, ὡς πρὸς βίαν αὐτῇ συγγεγενημένον. Ἐκεῖνοι μὲν οὖν ἐνεδρεύσαντες ἀπέκτειναν τὸν νεανίσκον. Ὁ δ´ Ἐλιεὺς ἐκείνους ἔδησεν· ἡ δ´ Ὄχνη μεταμελομένη καὶ γέμουσα ταραχῆς, ἅμα μὲν αὑτὴν ἀπαλλάξαι θέλουσα τῆς διὰ τὸν ἔρωτα λύπης, ἅμα δ´ οἰκτείρουσα τοὺς ἀδελφοὺς ἐξήγγειλε πρὸς τὸν Ἐλιέα πᾶσαν τὴν ἀλήθειαν, ἐκεῖνος δὲ Κολωνῷ. Κολωνοῦ δὲ δικάσαντος οἱ μὲν ἀδελφοὶ τῆς Ὄχνης ἔφυγον, αὐτὴ δὲ κατεκρήμνισεν ἑαυτήν, ὡς Μυρτὶς ἡ Ἀνθηδονία ποιήτρια μελῶν ἱστόρηκε. Τοῦ δ´ Εὐνόστου τὸ ἡρῷον καὶ τὸ ἄλσος οὕτως ἀνέμβατον ἐτηρεῖτο καὶ ἀπροσπέλαστον γυναιξίν, ὥστε πολλάκις σεισμῶν ἢ αὐχμῶν ἢ διοσημιῶν ἄλλων γενομένων ἀναζητεῖν καὶ πολυπραγμονεῖν ἐπιμελῶς τοὺς Ταναγραίους, μὴ λέληθε γυνὴ τῷ τόπῳ πλησιάσασα, καὶ λέγειν ἐνίους, ὧν ὁ Κλείδαμος ἦν, ἀνὴρ ἐπιφανής, ἀπηντηκέναι αὐτοῖς τὸν Εὔνοστον ἐπὶ θάλατταν βαδίζοντα λουσόμενον, ὡς γυναικὸς ἐμβεβηκυίας εἰς τὸ τέμενος. Ἀναφέρει δὲ καὶ Διοκλῆς ἐν τῷ περὶ ἡρῴων συντάγματι δόγμα Ταναγραίων, περὶ ὧν ὁ Κλείδαμος ἀπήγγειλεν.

Πλούταρχος, αναγνώστη μου.
Αίτια Ελληνικά. Δες το κι εδώ -στο Νο 40.

Άβατον. Παλιό, καλό ελληνικό κρασί...

Σε ελεύθερη απόδοση, λέει κάτι τέτοιο:

Ο Εύνοστος ήταν γιος της Σκιάδος και του Ελιέως, του γιού του Κηφισού· μερικοί λένε πως τον Εύνοστο τον είχε μεγαλώσει η νύμφη Ευνόστα και εξ αιτίας της πήρε το όνομα Εύνοστος. Ήταν καλός, δίκαιος αλλά και σώφρων και αυστηρός· κάποια στιγμή τον ερωτεύτηκε η Όχνα, μια από τις κόρες του Κολωνού, η οποία δηλαδή ήταν ξαδέρφη του. Όταν εκείνη άρχισε να του την πέφτει, ο Εύνοστος τη σταμάτησε, της έριξε μερικά καντήλια και πήγε στ' αδέρφια της να τους πει τι τσαμπερδόνα αδερφή είχαν· όμως τον πρόλαβε εκείνη και πήγε πρώτη στ΄αδέρφια της, τον Έχεμο, τον Λέοντα και τον Βουκόλο, λέγοντάς τους ότι ο Εύνοστος της την έπεσε και πήγε να τη βιάσει κι ότι έπρεπε να ξεπλύνουν αυτή τη ντροπή σκοτώνοντας τον Εύνοστο. Πείστηκαν αυτοί από τα λόγια της, έστησαν ενέδρα και το σκότωσαν το παλικάρι. Ο Ελιέας, ο πατέρας του Εύνοστου, μόλις έμαθε τα νεα στράφηκε κατά των φονιάδων· αργότερα η Όχνα μεταμελήθηκε και θέλοντας αφ' ενός ν' απαλλαγεί από το βάρος της λύπης και αφ' ετέρου να σώσει τους αδερφούς της, πήγε στον Ελιέα και του είπε όλη την αλήθεια και στη συνέχεια εκείνος είπε τα καθέκαστα στον πατέρα της, τον Κολωνό. Ο Κολωνός δίκασε την υπόθεση και τα μεν αδέρφια της Όχνας κρίθηκε πως θα έπρεπε να εξοριστούν επειδή είχαν παρασυρθεί στη διάπραξη φόνου, ενώ η ηθική αυτουργός του φόνου, η  Όχνα, πήγε κι έπεσε από έναν γκρεμό, όπως λέει σ' ένα ποίημά της η ποιήτρια Μυρτίς από την Ανθηδόνα. Γι' αυτό λοιπόν το ηρώο του Εύνοστου και το άλσος στο οποίο βρισκόταν το ηρώο του Εύνοστου ήταν άβατο για τις γυναίκες, και πολλές φορές όταν συνέβαινε σεισμός ή ξηρασία ή κάποιο άλλο φυσικό φαινόμενο που εθεωρείτο διοσημία, οι Ταναγραίοι άρχιζαν να ψάχνονται μήπως τυχόν κάποια γυναίκα είχε παραβιάσει το άβατο και είχε μπει στο άλσος του Εύνοστου. Μάλιστα μερικοί -ανάμεσά τους ο Κλείδαμος- έλεγαν πως είχαν συναντήσει τον Εύνοστο να βαδίζει προς τη θάλασσα για να πλυθεί, επειδή μια γυναίκα είχε μπει στο τέμενος.Αυτά δεν τα λέει μόνο ο Κλείδαμος, τα λέει και ο Διοκλής στο περί ηρώων δόγμα Ταναγραίων. 

Λυπάμαι που σου το λέω χριστιανορθόδοξε αδερφέ μου, αλλά οφείλεις να το παραδεχτείς:
Ακόμα και στο για τις γυναίκες άβατον του Άθω, δεύτεροι ήρθατε.
Διότι ακόμα και τα για τις γυναίκες άβατα, οι αρχαίοι Έλληνες τα ανακάλυψαν!!!

Τραγούδι 

Άβατον εμπνευσμένοι από τη Σαπφώ. 

Αερίων Επέων Άρχομαι

Γνωμικά νεοελλήνων σοφών

... ταιριαστά με  καλλιεπείς νεοελληνικές 

μουσικές δημιουργίες 

εμπνευσμένες από καυτούς, διαχρονικούς πόθους:

Απόκριες!
Ας δοκιμάσουμε να μασκαρευτούμε
μοιάζοντας εξωτερικά σε εκείνη την παράξενη ράτσα
 των underground νεοελλήνων!!!

Θνητοί και μέθη

... Όταν η Καλυψώ προσφέρει το αποχαιρετιστήριο γεύμα στον Οδυσσέα, το τραπέζι είναι κοινό, όπως και η επτάχρονη ηδονή τους, τα φαγητά όμως και τα ποτά χωριστά: 

νύμφη δ᾽ ἐτίθει πάρα πᾶσαν ἐδωδήν,
ἔσθειν καὶ πίνειν, οἷα βροτοὶ ἄνδρες ἔδουσιν·
αὐτὴ δ᾽ ἀντίον ἷζεν Ὀδυσσῆος θείοιο,
τῇ δὲ παρ᾽ ἀμβροσίην δμῳαὶ καὶ νέκταρ ἔθηκαν.

Η θεά, με άλλα λόγια, πίνει νέκταρ και τρώει αμβροσία (α-βροτός: αθάνατος), ενώ ο θνητός βασιλιάς της Ιθάκης πίνει οίνον και τρώει ψωμί και κρέας. Οπως ακριβώς στις φλέβες της Καλυψώς κυλάει ο Ιχώρ, ενώ στις φλέβες του Οδυσσέα το αίμα. 

Μέσα από τουτη την πολύκροτη διαφορά των αθανάτων από τους θνητούς, βρίσκει και η μέθη το αναπάντεχο νόημά της. Πουθενά μέσα στα ομηρικά έπη δεν θα απαντήσουμε έναν θεό παραδομένο στη διάλυση της μέθης. Κι ο λόγος βέβαια δεν είναι η εγκράτεια. Όσο νέκταρ κι αν πιούν οι θεοί δεν μεθούν, γιατί είναι αθάνατοι. Τους προφυλάσσει το ίδιο το φυσικό τους. Αντίθετα, για τη θνητή φύση, η μέθη -ως καταδίκη και εγγενής αδυναμία- αποτελεί ένα αδιασάλευτο γνώρισμα. Ο άνθρωπος μεθάει επειδή πεθαίνει. Πως να μην συμπεράνουμε λοιπόν τη σχέση του θνητού με τη μέθη, την πένθιμη συγγένεια και την ανεξιχνίαστη συνενοχή του πότου με τον θάνατο; 

Οκέϋ. Να βουτήξουμε λοιπόν μέσα στο μπουκάλι με το κρασί μας, καλέ μου αναγνώστη, αλλά βουτώντας να έχουμε και στο μυαλό μας την παραπάνω παρατήρηση από το βιβλίο του Κωστή Παπαγιώργη "Περί Μέθης". Κι όταν ξεσουρώσουμε, με αφορμή την παραπάνω παρατήρηση να διαλογιστούμε κιόλας πάνω στη λεπτή κλωστή που συνδέει  τον Διόνυσο, τον Ίακχο, την Περσεφόνη και την καταχνιά του κάτω κόσμου -κι αν μας προκύψει, να το θεολογήσουμε κιόλας το θέμα.

Κι αν θες και παραπέρα, να το συνδέσουμε με το παλιό λαϊκό γνωμικό

Ο ύπνος τρέφει το παιδί 
κι ο ήλιος το μοσχάρι
και το κρασί τον γέροντα
τον κάνει παλικάρι

και να φτάσουμε σε ακόμα (κυριολεκτικώς αμπελο-φιλοσοφικότερα) θεολογικότερες καταστάσεις όπου η ζωή και ο θάνατος, η φθορά και η ανανέωση, είναι δυνάμεις που συνυπάρχουν στο κρασί -κι επειδή κατά κανόνα τα δώρα εκφράζουν τον δωρήσαντα. να δούμε αν θα έχουμε την απαιτούμενη διαύγεια -ή απλώς τη ρέντα, βρε αδερφέ-  να κατανοήσουμε τον δωρητή μέσω των δώρων του.

Πάντως από τη σκοπιά του Ομάρ Καγιάμ, "μια κούπα από τη στάχτη μου να φτιάξετε συντρόφοι, κι αν θα γεμίσει με κρασί μπορεί να ξαναζήσω". Καλό είναι ως φράση που θα κλείσει το παρόν κείμενο.

Τρία ρουμπαγιάτ

Δεν την παλεύει

-Γραφικότητες? 

-Σαφώς. 

-Ακίνδυνες? 

-Όχι και τόσο. 

-Μπάσταρδα ψυχοπροϊόντα και αποπαίδια της κρίσης? 

-Προφανέστατα. 

-Διδακτικό όμως: Τον είχες κάποτε και λινκ στο μπλογκ σου. Του έχεις αφήσει και 20-30 σχόλια στο κύλισμα του χρόνου. 

-Με τόσες μαλακίες που έχω κάνει στη ζωή μου, απορώ πως τη γλίτωσα και δεν έπεσα στην πρέζα. 

-Όταν κοιτιέσαι στον καθρέφτη, μουτζώνεσαι καμιά φορά? 

-Ναι. Συχνά.

-Την παλεύει ο τυπάς? 

-Δε νομίζω. Η δημόσια προτροπή σε σύσταση, συμμορία και διάπραξη δολοφονιών δείχνει πως δεν την παλεύει.

-Οι αναγνώστες του, την παλεύουν?

-Θέλω να ελπίζω πως ναι, αν και δεν το πολυπιστεύω. Και μόνο που ούτε ένας δεν βρέθηκε να τον ξεχέσει, είναι κάτι που δείχνει πολλά. 

-Τελικά όπου ακούς Ατλαντίδα είναι να τρέχεις, έτσι? 

-Έχει αποδειχτεί περίτρανα πλέον.

-Τελικά οι Πακιστανοί και οι γύφτοι έχουν ή δεν έχουν ψυχή? 

-Σάλτα και γαμήσου κι εσύ...

-Τελικά ο Αρμάνδος Δελαπατρίδης ήτο ποιός? 

-Αυτός! 1-0. Πάντως ο Αρμάνδος ήτο ακίνδυνα γραφικός. 

Τραγούδι. 

Μαύρη Μαγιονέζα, Σύνθημα

Ο Πρκλς στην εκκλησία

Ήμουν νέος στην περιοχή, είχα άφθονο διαθέσιμο χρόνο, το όνομα της εκκλησίας είναι ούτως ή άλλως πασίγνωστο σε όσους χρησιμοποιούν ΜΜΜ σταθερής τροχιάς, κάτι είχα ακούσει ότι τάχαμου σε μια παλιότερη εποχή στη θέση της συγκεκριμένης εκκλησίας υπήρχε ναός της ιδιαίτερα αγαπητής μου θεάς, έκανα λοιπόν τη λογική σκέψη να παω να δω περί τίνος πρόκειται.

Ξεκίνησα λοιπόν ο καψερός χωρίς να κοιτάξω χάρτη, βέβαιος ότι δεν μπορεί παρά να πρόκειται για μια επιβλητική εκκλησία που θα ξεχωρίζει από μακριά.

Μεγάλο το ξενέρωμα που ένιωσα όταν, ύστερα από μπόλικη ταλαιπωρία και ψάξιμο βρέθηκα αντιμέτωπος με ένα τυπικό μικρούλι κακότεχνο βυζαντινό κοτέτσι. Και, το χειρότερο όλων: Κλειστό!

Οι πληροφορίες έλεγαν ότι ακόμα και βλέποντάς το από την εξωτερική του πλευρά είναι ορατά τα στοιχεία του ένδοξου αρχαίου ναού που οι μαυροφορεμένοι είχαν χρησιμοποιήσει ως οικοδομικά υλικά για το χτίσιμο της εκκλησίας τους. Μπούρδες. Χρειαζόταν πολλή φαντασία για να συμφωνήσει αυτό που έβλεπαν τα μάτια μου με αυτό που έλεγαν οι πληροφορίες.  Κόντευε να με πιάσει νευρικό γέλιο.  Η μόνη μου επιφύλαξη ήταν μην τυχόν και υπήρχαν εσωτερικά τα στοιχεία που οι πληροφορίες εννοούσαν. Όντας κλειστή όμως η εκκλησία, αυτό ήταν απλώς μια υπόθεση. Και όντας καταμεσήμερο δεν ήλπιζα ότι θα έφευγα έχοντας δει το εσωτερικό της εκκλησίας.

Και ξαφνικά, από ένα πράμα σαν παράπηγμα στην αυλή της εκκλησίας πετάχτηκε ένας πολύ ηλικιωμένος ασκητικός παπάς. Ο ορισμός του πολύ ηλικιωμένου ασκητικού παπά. Με ρώτησε αν ήθελα να ανάψω ένα κεράκι, του απάντησα πως όχι, με ξαναρώτησε αν ήθελα να μπω να προσευχηθώ, του απάντησα πως ναι μεν ήθελα να μπω αλλά όχι για να προσευχηθώ, κανένα πρόβλημα μου λέει, έχει ένα πολύ ωραίο τέμπλο, πολλοί έρχονται και το θαυμάζουν, βγάζει μια αρμαθιά κλειδιά, ανοίγει, και μπαίνουμε.

"Α ρε κατακαημένη θεά ελπίζω να μην ήταν αυτός ο αρχαίος περικαλλής ναός σου" σκεφτόμουν καθώς ο ηλικιωμένος ασκητικός παπάς μου εξηγούσε πως το συγκεκριμένο ναΐδριο είναι πανάρχαιο. "Πόσο πανάρχαιο?" ρωτούσα εγώ με μια μικρή ελπίδα, "του 14ου αιώνα... ίσως και του 12ου, κανείς δεν ξέρει" μου απαντούσε ο ηλικιωμένος ασκητικός παπάς, "δηλαδή αποκλείεται να είναι του 300 ή του 400 ή του 500 μ.Χ?" επέμενα να ρωτάω εγώ, "οι αρχαιολόγοι λένε πως αποκλείεται" μου απαντούσε αυτός, οπότε η μόνη λύση ήταν να κοιτάω το τέμπλο και να σκέφτομαι αυτά που είχε γράψει ο Καμπούρογλου για το εκκλησάκι, ότι στα χρόνια του κανείς κάτοικος της περιοχής δεν ήξερε ποιός άγιος ή ποιά αγία τιμάται στο εκκλησάκι, ότι το εκκλησάκι ήταν παντελώς ερείπιο και ότι ακόμα κι αν κάποιος εξέταζε το τέμπλο του δεν υπήρχε περίπτωση να βγάλει άκρη ποιος άγιος ή ποια αγία τιμάται εκεί, άρα τα περισσότερα που έβλεπα πρέπει λογικά να ήταν προϊόντα αναστήλωσης του ναού γύρω στο 1900, τα είπα αυτά στον παπά που έμεινε να με κοιτάει απορημένος για τις γνώσεις μου τις οποίες και επιβεβαίωσε.

Εν τω μεταξύ εγώ μιλώντας σκάναρα κάθε γωνία του εκκλησακίου, κάθε κόγχη, κάθε εικόνισμα, ενώ ο παπάς ενθουσιασμένος για την προσοχή μου προς τα εικονίσματα κάνει ένα τσακ και βγάζει από την τσέπη του ένα εικονισματάκι με την εικόνα της σήμερα τιμώμενης στο ναΐδριο, "να, πάρτε αυτό" μου λέει, "ευχαριστώ, να μη σας το στερήσω" του λέω, "όχι, όχι, επιμένω, κρατήστε το" μου λέει, ανεξίθρησκος εγώ το έβαλα στην τσέπη, "πάρτε κι αυτό μιας και δεν θα προσευχηθείτε" μου λεει δίνοντάς μου και μια εικονίτσα του εσταυρωμένου Ιησού, "μα σας παρακαλώ" του λέω, "όχι, όχι, επιμένω, σπάνια έχουμε επισκέπτες σαν εσάς" μου λέει αποστομώνοντάς με, και από ενα σημείο και μετά λέω εντάξει, είδα όσα ήθελα να δω, ευχαριστώ πολύ και γειά σας.

"Δεν τα πάτε και πολύ καλά με την πίστη, μου φαίνεται", μου λέει, του λέω "που να σας εξηγώ τώρα... είναι μεγάλη κουβέντα... πάντως όχι, δεν είμαι άθρησκος αν αυτό εννοείτε", έμεινε να με κοιτάει και ξαφνικά σκύβει εκεί πέρα σε μια κόγχη πίσω από ενα ψαλτήριο ή όπως αλλιώς το λένε εκείνο το εκκλησιαστικό έπιπλο και βγάζει ένα χαρτί Α4 με κάτι φωτοτυπημένο πάνω του.

"Με τα αρχαία ελληνικά πως τα πάτε?" με ρωτάει, "μια χαρά, μου αρέσουν και τα μελετώ, ειδικά ο Όμηρος με συνεπαίρνει", του λέω, "αχ, ο Όμηρος!" μου λέει αναστενάζοντας γεμάτος μειδίαμα, και συνεχίζει "αχ, οι πρόγονοί μας, θα ξέρετε ασφαλώς πόσο σοφοί ήταν!", του ένευσα καταφατικά ενθαρρύνοντάς τον, μιας κι ήμουν σίγουρος ότι θ' ακούσω το γνωστό παραμύθι ότι οι πρόγονοί μας ήταν προ Χριστού χριστιανοί και τέτοια, όμως προς μεγάλη μου έκπληξη εκείνος το πήγε εντελώς αλλού λέγοντάς μου "εμείς βέβαια σήμερα είμαστε χριστιανοί, έτσι δεν είναι?" είπα να μην του το χαλασω και του απάντησα "χμ... ναι, οι περισσότεροι σημερινοί Έλληνες είναι χριστιανοί" ελπίζοντας να είναι αρκούντως σαφές ότι ευγενικά δεν συμπεριέλαβα τον εαυτό μου, όμως ο ηλικιωμένος ασκητικός παπάς είπαμε, το πήγαινε εντελώς αλλού και συνέχισε λέγοντας "όμως παρ' όλο που εμείς σημερα είμαστε χριστιανοί, είμαστε πολύ μικροί για να απορρίψουμε τόσα σοφά πράγματα που είπαν οι πρόγονοι μας... να, ας πούμε, μπορείτε να διαβάσετε αυτό εδώ?" και μου πάσαρε το χαρτί Α4 που είχε βγάλει από την κόγχη.

Το κράτησα, του έριξα μια ματιά, "νομίζω πως μπορώ να το διαβάσω, αν και ειναι γραμμένο στα κεφαλαία και σε αρχαιοελληνικού τυπου γραμματοσειρά..." του είπα, "διαβάστε το να δούμε κάτι" μου είπε και άρχισα να διαβάζω:

"Μητρός τε και πατρός και των άλλων προγόνων απάντων τιμιώτερον εστίν η πατρίς και σεμνότερον και αγιώτερον και εν μείζονι μοίρα και παρά θεοίς και παρ' ανθρώποις τοις νουν έχουσιν".

Με κοίταξε και ρώτησε "καταλαβαίνετε τι λεει?", λέω πλάκα μου κάνει, θα σου τον φτιάξω τώρα, "αμέ! και βέβαια καταλαβαίνω! λέει ότι οι θεοί είναι πολλοί", γέλασε ο ηλικιωμένος ασκητικός παπάς, "όχι, δεν εννοώ αυτό, αυτό είπαμε, σοφοί άνθρωποι ήταν οι αρχαίοι ημών πρόγονοι και δεν πρέπει να τους διορθώνουμε εμείς, κάτι παραπάνω ήξεραν εκείνοι...", πήρα το χαζό μου ύφος "α! τώρα κατάλαβα! εννοείτε πως την πατρίδα πρέπει να την έχουμε πάνω απ' όλα", και πήγα να του δώσω πίσω το χαρτί Α4 αλλά εκείνος μου λέει "όχι, όχι, κρατήστε το κι αυτό, σας το κάνω δώρο", τον ευχαρίστησα και βγήκαμε από το εκκλησάκι, εκείνος έκατσε να το κλειδώσει  και αποχαιρετώντας με μου λέει "ελπίζω να μην απογοητευτήκατε που η εκκλησία δεν χτίστηκε το 300 αλλά το 1300". Χαμογέλασα, τον αποχαιρέτησα κι έφυγα ψάχνοντας να δω τι θα κάνω τα εικονισματάκια.

Το Α4 το κράτησα ώσπου καποια μέρα έπεσε καφές πάνω του και το πέταξα. Δε βαριέσαι, το έχω και σε βιβλίο.

Ενδιαφέρων τύπος πάντως ο παπάς.

Νέες μέρες δόξας για τον Θρύλο

Εάν η παρακάτω είδηση είναι αληθής, θα αποτελεί τρανταχτή επιβεβαίωση του γνωμικού "ουδέν κακόν αμιγές καλού". Φαίνεται πως παρ' όλα τα εγγενή του προβλήματα, το ελληνικό ποδόσφαιρο αποκτά διεθνή αίγλη. Και βέβαια, όπως πάντα, μπροστάρης και πιονιέρος των νέων χρυσών σελίδων του ελληνικού ποδοσφαίρου είναι ο Θρύλος! Ο Ολυμπιακός που όλοι αγαπήσαμε ακριβώς γι' αυτή του τη διεθνή ακτινοβολία!

Η είδηση όπως την πέτυχα σε γνωστό αθλητικό σάιτ:

Δεν δείχνουν να πτοούνται στην Π.Α.Ε. Ολυμπιακός, έπειτα από την απόφαση του Υφυπουργού Αθλητισμού, Σταύρου Κοντονή, για οριστική ματαίωση του θεσμού του Κυπέλλου Ελλάδας, μετά και τα εκτεταμένα επεισόδια που σημειώθηκαν στην Τούμπα το βράδυ της Τετάρτης.

Οι διοικούντες την «ερυθρόλευκη» Π.Α.Ε., συνεδρίαζαν μέχρι και τις πρώτες πρωινές ώρες, αναζητώντας λύσεις ώστε η ομάδα να μην στερηθεί από το πουθενά έναν από τους προβλεπόμενους για κατάκτηση τίτλους της και παράλληλα να παραμείνει «ζεστή» αγωνιστικά ενόψει της επερχόμενης φιέστας της.

Αρχικά, εξετάστηκε η διοργάνωση ενός Κυπέλλου στο οποίο θα συμμετείχαν οι ομάδες-δορυφόροι του Ολυμπιακού, οι οποίες όμως στους αγώνες ενάντια στους Πειραιώτες θα είχαν το δικαίωμα να δηλώσουν μόλις 7 παίκτες. Στη συνέχεια, έπεσε στο τραπέζι η αγορά του Κυπέλλου κατευθείαν από το κατάστημα που τα προμηθεύει στην ΕΠΟ, όμως εντέλει, η λύση που προκρίθηκε ήταν η συμμετοχή του «δαφνοστεφανωμένου» στην ημιτελική φάση του πακιστανικού Κυπέλλου.

Ο μεγαλομέτοχος της Π.Α.Ε., εκμεταλλεύτηκε τις γνωριμίες του στη χώρα και κατόρθωσε να δηλώσει την ομάδα στους «4» του θεσμού, εκεί όπου θα αντιμετωπίσει σε διπλούς αγώνες την Άφγκαν. Αν προκριθεί στον μεγάλο τελικό, θα αναμετρηθεί με τον νικητή του ζευγαριού Καράτσι-Μπάλοχ. Όλοι οι αγώνες θα διεξαχθούν στο Καραϊσκάκης, ενώ ο τροπαιούχος θα λάβει πριμ αξίας ενός εκατομμυρίου ευρώ.

«Με έναν σμπάρο συνδυάζουμε δυο τρυγόνια. Αφενός μας δίνεται η ευκαιρία να κατακτήσουμε έναν διεθνή τίτλο κι αφετέρου τα παιδιά θα αγωνιστούν σε υψηλότερο επίπεδο απ' αυτό του ελληνικού ποδοσφαίρου, το οποίο τόσα χρόνια μας κρατάει πίσω. Ο καλύτερος ας κερδίσει», σχολίασε στέλεχος της ερυθρόλευκης διοίκησης, κρατώντας δίπλα του τις γυναίκες των ποδοσφαιριστών της Άφγκαν, οι οποίες με βάση την πακιστανική παράδοση είχαν καλυμμένα τα πρόσωπα και τα μάτια τους και δεμένα τα χέρια και τα πόδια τους.

Πηγή

Αποδίδοντας τα εύσημα στον εξαγωγικό προσανατολισμό της οικονομίας

Το τελευταίο διάστημα, ο όρος «εξωστρέφεια», χρησιμοποιείται ευρέως στον επιχειρηματικό χώρο ως η ικανή και αναγκαία συνθήκη για την ανάκαμψη της οικονομίας. Τι ακριβώς όμως εννοούμε με τον όρο «εξωστρέφεια» και πως θα μπορέσουν οι τοπικές επιχειρήσεις να ανταποκριθούν;
Για τους περισσότερους, ο όρος «εξωστρέφεια» υποδηλώνει την στροφή των επιχειρήσεων προς εξαγωγικού χαρακτήρα δραστηριότητες και διείσδυση σε νέες αγορές του εξωτερικού. Ωστόσο, αυτή είναι η μία διάσταση της «εξωστρέφειας», αυτή που πρέπει να έχουν ως απώτερο στόχο όλες οι παραγωγικές επιχειρήσεις προκειμένου να διοχετεύουν και να διακινούν τα προϊόντα τους σε μεγαλύτερης αγοραστικής δύναμης αγορές.
Υπάρχει όμως και η άλλη διάσταση της «εξωστρέφειας», αυτή η οποία μειώνει τις εισαγωγές και η οποία, στην παρούσα φάση της κρίσης που αντιμετωπίζει η οικονομία της χώρας μας, ενδείκνυται προς επιχειρηματική δραστηριοποίηση.
Όπως είναι γνωστό, σήμερα, το εμπορικό ισοζύγιο της χώρας είναι ελλειμματικό, με τις εισαγωγές να υπερτερούν κατά πολύ των εξαγωγών. Το γεγονός αυτό οδηγεί στην αφαίμαξη της ελληνικής οικονομίας, με τη συνεχή υποβάθμιση των ελληνικών επιχειρήσεων και τον εκτοπισμό των ελληνικών προϊόντων από την εγχώρια αγορά. Ως εκ τούτου, η ανάπτυξη της οικονομίας μπορεί να γίνει, είτε αυξάνοντας τις εξαγωγές είτε μειώνοντας τις εισαγωγές, παράγοντας ανταγωνιστικά και καταναλώνοντας εγχώρια προϊόντα. Με απλά λόγια, να παράγουμε και να καταναλώνουμε εγχώρια προϊόντα, αντικαθιστώντας αυτά τα οποία εισάγουμε!

Αυτά τονίζει μεταξύ άλλων ένα αξιόλογο κείμενο που βρήκα στο expertsacademy, ενώ στην Καθημερινή, τη γνωστή ναυαρχίδα του φιλελευθερισμού, έχει διατυπωθεί η άποψη πως:

Η κρίση έκανε άπαντες στην Ελλάδα να καταλάβουν ότι δεν υπάρχει σταθερή ευημερία χωρίς στέρεη παραγωγική βάση. Αποδείχθηκε ότι η οικονομική και η κοινωνική καταστροφή δεν είναι μακριά όταν δημοσιονομικά και παραγωγικά ελλείμματα συνδυαστούν σε ένα εκρηκτικό μείγμα. Σήμερα η Ελλάδα προσπαθεί να ανακτήσει το Made in Greece και χρειάζεται εξωστρεφείς επιχειρήσεις, άνοιγμα στις διεθνείς αγορές και δυναμική ανάπτυξη των εξαγωγών. Οι εξαγωγές ήδη δίνουν κρίσιμη στήριξη σε μικροοικονομικό και μακροοικονομικό επίπεδο. Στην πραγματική οικονομία, η στρατηγική της εξωστρέφειας και το μέτωπο των εξαγωγών θα κρίνουν τη μάχη της ανάπτυξης.

Οι εξαγωγές ανοίγουν τεράστιες αγορές στα ελληνικά προϊόντα, αλλά ταυτοχρόνως τα αντιπαραθέτουν με τον διεθνή ανταγωνισμό. Αυτό σημαίνει ότι το εξαγώγιμο προϊόν δεν αρκεί να είναι απλώς ελκυστικό για τον ξένο πελάτη· πρέπει να είναι ελκυστικότερο από τα ανταγωνιστικά του. Η επιτυχία στην εξαγωγική προσπάθεια προϋποθέτει επομένως εξωστρέφεια και προσανατολισμό στις προτιμήσεις των διεθνών αγορών.

Γενικότερα μιλώντας, λοιπόν, αξίζουν εύσημα, αξίζουν να αναπεμφθούν οικονομικοί παιάνες και διθύραμβοι προς τις εξωστρεφείς επιχειρήσεις που καταφέρνουν να αποκτήσουν εξαγωγικό προσανατολισμό αποκτώντας μερίδιο σε αγορές του εξωτερικού, διαθέτοντας στο εξωτερικο ελκυστικά και ανταγωνιστικά προϊόντα made in Greece, διαφημίζοντας το brand name της χώρας και στηρίζοντας έτσι την εθνική οικονομία τόσο σε μικροοικονομικό όσο και σε μακροοικονομικό επίπεδο, βελτιώνοντας το εμπορικό ισοζύγιο της χώρας.

Όμως, φευ!
Στην Ελλάδα ο κρατισμός συνεχίζει να αποτελεί τροχοπέδη κάθε τετοιας επιχειρηματικής εξαγωγικής προσπάθειας...

Η σημερινή είδηση στο enikos μόνο θλίψη θα προκαλέσει σε κάθε εξωστρεφή εξαγωγέα επιχειρηματία. Διότι ακομα και εάν δεν ήταν ελληνικά τα προς εξαγωγήν προϊοντα που αναφέρει η είδηση, ακόμα κι έτσι παραμένει η υπογράμμιση των δυνατοτητων που έχει η χώρα μας ως ένας φάρος του διαμετακομιστικού εμπορίου, το οποίο πιθανόν είναι σε θέση να δημιουργησει νέες θέσεις εργασίας (logistics κλπ) και να ανεβάσει σημαντικά το εγχώριο ΑΕΠ.

Μάρκος, Κάντονε Σταύρο Κάντονε

Τα γαϊδούρια του Ιδαλίου

Στο λιβάδι ξεχασμένος

  ένας γάιδαρος βοσκούσε·

τίποτ’ άλλο δε ζητούσε

  ο καημένος. 

Το χορτάρι του μασούσε

  κι ήταν τρισευτυχισμένος

και το ξύλο λησμονούσε

  ο καημένος. 

Και την τύχη ευχαριστούσε,

  που δεν ήταν φορτωμένος,

και τα δυο του αυτιά κουνούσε

  ο καημένος. 

Τους εχθρούς του συχωρούσε

  κι ήτανε συχωρεμένος,

και τον κόσμον αγαπούσε

  ο καημένος. 

Το Θεό παρακαλούσε

  για να μείνει εκεί δεμένος

και να βόσκει όσο θα ζούσε

  ο καημένος.

Πανέμορφο το παλαιό ποίημα του Ζαχαρία Παπαντωνίου. Οι παλιότερες γενιές το εδιδάσκοντο στο δημοτικό σχολειο.

Όμως οι νεότερες γενιές δεν το διδάσκονται.

Ως εκ τούτου φαίνεται πως έχει αναπτυχθεί ένα παράξενο είδος φοβίας: Η γαϊδουροφοβία.

Εάν κάποιος θελήσει να δώσει τον ορισμό της γαϊδουροφοβίας, θα πρέπει να ανατρέξει σε αυτό εδώ το εξαιρετικό κείμενο που δημοσιεύτηκε προ μηνών στο εξαιρετικό μπλογκ "Ελλάνια Πύλη" (ένα μπλογκ με την ονομασία "Ελλάνια Πύλη" δεν θα μπορούσε παρά να είναι εξ ορισμού εξαιρετικό, να εξαιρείται δηλαδή).

Θα πρότεινα στον αναγνώστη μου να διαβάσει ολόκληρο το κείμενο προκειμένου να κάνει καινούργιο σικώτι. 

Ειδικότερα, θα προέτρεπα τον αναγνώστη μου να εμβαθύνει στα πλούσια μυητικώς αποκαλυπτικά νοήματα που κρύβουν οι φράσεις: 

15. Των γαϊδάρων το βασίλειο το νέο θα το νικήσει ο πατέρας μας. 

29. Όταν βλέπεις περίεργα αυτιά, να καταλαβαίνεις ότι πρόκειται για τους γαϊδάρους. 

39. Ποινές συ ρίπτε στους γαϊδάρους. 

53. Στην Γη σου σε αποστολή έχει έλθει ο θεός Γάιδαρος. 

62. Πατέρα μας Θηβαίε! Στην Κενεενά επάνω στρογγυλοκάθισε ένας γάιδαρος. 

66. Συ πατέρα, να νικήσεις με τα πατρικά σου ήθη τον Γάιδαρο. 

73. Όταν ακούς για λόγια του θεού Γαϊδάρου, να εννοείς υπόκωφο βουητό. 

82. Στην Γη σου σε αποστολή έχει έλθει ο θεός Γάιδαρος. 

Αμέσως μετά από την ανάγνωση και αποκωδικοποίηση και τον μυητικό διαλογισμό επί των παραπάνω φράσεων. θα προέτρεπα τον αναγνώστη μου να κανει κλικ και σε αυτό εδώ το μη-γαϊδουροφοβικό κείμενο, που όλως τυχαίως είχε γραφτεί το 2002, 14 χρόνια πριν, δηλαδή -αχ, πως περνάν τα χρόνια- το οποίο κείμενο αναφέρει μεταξύ άλλων και τα ονόματα Ονασαγόρας, Ονάσιλος, Ονασίκυπρος. 

Φαίνεται πως αν μη τι άλλο, η λέξη "όνος", γαϊδούρι δηλαδή, γάιδαρος που λένε, είναι πιο μυητικώς σημαίνουσα συγκρινόμενη με τα μπανάλ θνητά ονόματα Ονασαγόρας, Ονάσιλος, Ονασίκυπρος -και Ονησιφόρος μη σου πω...

Γάζα 13

Όταν κατοικείς στη Γάζα λογικό είναι να αποκτάς εκείνο το ιδιαίτερο είδος ευαισθησίας απέναντι σε κάποια πράγματα που ενδεχομένως σου θυμίζουν την κατάστασή σου. 

Βεβαίως, με δεδομένες τις ιδιαίτερες συνθήκες στη Γάζα, με δεδομένη δηλαδή τη δυσκολία πρόσβασης σε πηγές αντικειμενικής ενημέρωσης, θα είσαι απόλυτα δικαιολογημένος για τις ενδεχόμενες άστοχες επιλογές σου: για παράδειγμα, παρ' όλες τις χρωματικές σου διαφορές, θα σου ταίριαζε περισσότερο να είσαι Πανιώνιος και όχι Παναθηναϊκός, ας πούμε. Αυτά τα πράγματα στην Ελλάδα είναι λυμένα. 

Βέβαια εμείς είχαμε την πολυτέλεια να ψάξουμε σε βάθος το ελληνικό ποδόσφαιρο καταλήγοντας στην πιο όμορφη, στην πιο ιστορική, στην πιο γλυκειά έκφρασή του: Τον Πανιώνιο. Αντίθετα, τα αδέρφια στη Γάζα καλά-καλά δεν ξέρουν αν θα ζουν αύριο... ως εκ τούτου δεν εχουν το χρόνο για τέτοιες ενδελεχείς έρευνες και τους δικαιολογώ απόλυτα που -μόνο προσωρινά, ελπίζω- βαζελοφέρνουν.

Όπως και να 'χει, πράγματι είναι συγκινητική η κίνηση που έκαναν οι παίκτες και οπαδοί της Παλαιστινιακής ομάδας Khadamat Rafah (που φέτος διεκδικεί στα ίσα το πρωτάθλημα Γάζας), να εκδηλώσουν την αλληλεγγύη τους προς τη θύρα 13, τόσο (κυριολεκτικά) μέσα στο γήπεδο...

... όσο και έξω από αυτό, εκδίδοντας την εξής συγκινητική ανακοίνωση: 

Αδέρφια μας Έλληνες,αδέρφια μας οπαδοί του Παναθηναϊκού.Μάθαμε με λύπη ότι σας έδιωξαν από τη "γη σας",την ένδοξη Θύρα 13,επειδή δε σκυβετε το κεφάλι και αντιστεκεστε.

Μάθαμε ότι η αστυνομία σας εμποδίζει να γυρίσετε στη γη σας και αυτό μας θυμίζει αυτό που διαπράττει η σιωνιστική κατοχή στην Παλαιστίνη εμποδίζοντας τον πρόσφυγα λαό μας να επιστρέψει στη γη του.

Ξέρουμε πώς νιώθετε.Το ζούμε 68 χρόνια τώρα σε πιο έντονο βαθμό.Ξέρουμε όμως ότι η Θύρα 13 έχει σταθεί στο πλάι μας όποτε βρέθηκε απέναντι σε ισραηλινή ομάδα και σας ευχαριστούμε.

Δυστυχώς δεν μπορούμε να βοηθήσουμε κάπως επειδή είμαστε εγκλωβισμένοι.Να ξέρετε ότι στεκόμαστε με σας με τις σκέψεις μας και με τη καρδιά μας.