ΠΙΤΣΙ-ΠΙΤΣΙ ΜΕ ΤΟΝ ΠΛΑΤΩΝΑ
Δεν είμαι σίγουρος αν ήταν ο Πλάτων αυτός που με επισκέφτηκε, ή αν τον επισκέφτηκα εγώ. Όπως και να'χει, πιάσαμε κουβεντούλα για τη χτεσινή απεργία και πορεία.
Ρωτάω που λες τον Πλάτωνα και του λέω:
Ρε συ μάστορη, εσύ που είσαι μεγάλο κεφάλι αλλά παρ' όλα αυτά σε έχουν εγκολπωθεί τα πλέον συντηρητικά (μη σου πω και τα πλέον αντιδραστικά) κομμάτια της κοινωνίας, θέλω τη γνώμη σου: Τι στον πούτσο έχουμε πάθει όλοι μας και ούτε καν μπορούμε να οραματιστούμε ένα μέλλον χωρίς κυριαρχία και εκμετάλλευση? Σαν τα ζώα, κάθε φορά υιοθετούμε την εκάστοτε ημερήσια διάταξη θεμάτων της εξουσίας. Και δως του να λέμε "ΟΧΙ ΣΤΗ ΛΙΤΟΤΗΤΑ" και "ΟΧΙ ΣΤΟ ΜΝΗΜΟΝΙΟ" και τέτοιες πίπες, χωρίς να θίγουμε τον πυρήνα του όλου ζητήματος, ο οποίος εμφανέστατα είναι η ίδια η ύπαρξη κυριαρχίας και εκμετάλλευσης. Τι στο διάολο, τι φταίει που έχουμε ξεφτιλιστεί τόσο πολύ και ούτε καν μπορούμε να οραματιστούμε την ελευθερία?
Ο Πλάτωνας έξυσε το μούσι του, με κοίταξε στοχαστικά και μου λέει:
Κοίτα μαγκίτη Πρκλς, η ψυχή σας έχει γίνει κομμάτια. Τέσσερα κομμάτια. Και κάθε κομμάτι τραβάει το δικό του ζόρι, το δικό του πάθημα. Φαντάσου το σχηματικά: το πάνω κομμάτι να είναι η νόηση, λίγο πιο κάτω να είναι η διάνοια, λίγο πιο κάτω η πίστη και λίγο πιο κάτω η εικασία.
Τον κοίταξα απορημένος. Τι σχέση είχαν αυτά που έλεγε? Αλλά τον άφησα να συνεχίσει -σεβάστηκα την ηλικία του.
Συνέχισε, αυτή τη φορά μιλώντας μου αρχαία ελληνικά:
Απείκασον τοιούτῳ πάθει τὴν ἡμετέραν φύσιν παιδείας τε πέρι καὶ ἀπαιδευσίας.
ἰδὲ γὰρ ἀνθρώπους οἷον ἐν καταγείῳ οἰκήσει σπηλαιώδει, ἀναπεπταμένην πρὸς τὸ φῶς τὴν εἴσοδον ἐχούσῃ μακρὰν παρὰ πᾶν τὸ σπήλαιον, ἐν ταύτῃ ἐκ παίδων ὄντας ἐν δεσμοῖς καὶ τὰ σκέλη καὶ τοὺς αὐχένας, ὥστε μένειν τε αὐτοὺς εἴς τε τὸ πρόσθεν μόνον ὁρᾶν, κύκλῳ δὲ τὰς κεφαλὰς ὑπὸ τοῦ δεσμοῦ ἀδυνάτους περιάγειν, φῶς δὲ αὐτοῖς πυρὸς ἄνωθεν καὶ πόρρωθεν καόμενον ὄπισθεν αὐτῶν, μεταξὺ δὲ τοῦ πυρὸς καὶ τῶν δεσμωτῶν ἐπάνω ὁδόν, παρ' ἣν ἰδὲ τειχίον παρῳκοδομημένον, ὥσπερ τοῖς θαυματοποιοῖς πρὸ τῶν ἀνθρώπων πρόκειται τὰ παραφράγματα, ὑπὲρ ὧν τὰ θαύματα δεικνύασιν.
Τον κοίταξα απορημένος και του είπα:
-Ωραία. Και λοιπόν?
Πήρε το δασκαλίστικο ύφος του και συνέχισε:
Ὅρα τοίνυν παρὰ τοῦτο τὸ τειχίον φέροντας ἀνθρώπους σκεύη τε παντοδαπὰ ὑπερέχοντα τοῦ τειχίου καὶ ἀνδριάντας καὶ ἄλλα ζῷα λίθινά τε καὶ ξύλινα καὶ παντοῖα εἰργασμένα, οἷον εἰκὸς τοὺς μὲν φθεγγομένους, τοὺς δὲ σιγῶντας τῶν παραφερόντων.
Θεώρησα σκόπιμο να τον διακόψω λέγοντάς του:
-Σιγά μωρέ μαλάκα, δεν υπάρχουν τέτοιοι δεσμώτες στις μέρες μας...
Χαμογέλασε και μου είπε:
Ὁμοίους ἡμῖν, φαντάσου τους λέμε ρε Πρκλς!
τοὺς γὰρ τοιούτους πρῶτον μὲν ἑαυτῶν τε καὶ ἀλλήλων οἴει ἄν τι ἑωρακέναι ἄλλο πλὴν τὰς σκιὰς τὰς ὑπὸ τοῦ πυρὸς εἰς τὸ καταντικρὺ αὐτῶν τοῦ σπηλαίου προσπιπτούσας;
Εἰ οὖν διαλέγεσθαι οἷοί τ' εἶεν πρὸς ἀλλήλους, οὐ ταῦτα ἡγῇ ἂν τὰ ὄντα αὐτοὺς νομίζειν ἅπερ ὁρῷεν;
Τί δ' εἰ καὶ ἠχὼ τὸ δεσμωτήριον ἐκ τοῦ καταντικρὺ ἔχοι;
ὁπότε τις τῶν παριόντων φθέγξαιτο, οἴει ἂν ἄλλο τι αὐτοὺς ἡγεῖσθαι τὸ φθεγγόμενον ἢ τὴν παριοῦσαν σκιάν;
Παντάπασι δή, ἦν δ' ἐγώ, οἱ τοιοῦτοι οὐκ ἂν ἄλλο τι νομίζοιεν τὸ ἀληθὲς ἢ τὰς τῶν σκευαστῶν σκιάς.
Είχα αρχίσει να μπαίνω στο νόημα, είχα αρχίσει να καταλαβαίνω τι έλεγε ο παππούς.
-Μπαγάσα παππού, τελικά κι εσύ δικός μας είσαι... του είπα.
Χαμογέλασε και συνέχισε:
Σκόπει δή, μαγκίτη Πρκλς, αὐτῶν λύσιν τε καὶ ἴασιν τῶν τε δεσμῶν καὶ τῆς ἀφροσύνης, οἵα τις ἂν εἴη, εἰ φύσει τοιάδε συμβαίνοι αὐτοῖς· ὁπότε τις λυθείη καὶ ἀναγκάζοιτο ἐξαίφνης ἀνίστασθαί τε καὶ περιάγειν τὸν αὐχένα καὶ βαδίζειν καὶ πρὸς τὸ φῶς ἀναβλέπειν, πάντα δὲ ταῦτα ποιῶν ἀλγοῖ τε καὶ διὰ τὰς μαρμαρυγὰς ἀδυνατοῖ καθορᾶν ἐκεῖνα ὧν τότε τὰς σκιὰς ἑώρα, τί ἂν οἴει αὐτὸν εἰπεῖν, εἴ τις αὐτῷ λέγοι ὅτι τότε μὲν ἑώρα φλυαρίας, νῦν δὲ μᾶλλόν τι ἐγγυτέρω τοῦ ὄντος καὶ πρὸς μᾶλλον ὄντα τετραμμένος
ὀρθότερον βλέποι, καὶ δὴ καὶ ἕκαστον τῶν παριόντων δεικνὺς αὐτῷ ἀναγκάζοι ἐρωτῶν ἀποκρίνεσθαι ὅτι ἔστιν; οὐκ οἴει αὐτὸν ἀπορεῖν τε ἂν καὶ ἡγεῖσθαι τὰ τότε ὁρώμενα ἀληθέστερα ἢ τὰ νῦν δεικνύμενα;
Είχα αρχίσει πλέον να μπαίνω για τα καλά στο νόημα:
Έτσι δουλεύει η πουτάνα η αλλοτρίωση παππού... καλά τα λες...
Ο παππούς πήρε θάρρος και συνέχισε:
Οὐκοῦν κἂν εἰ πρὸς αὐτὸ τὸ φῶς ἀναγκάζοι αὐτὸν βλέπειν, ἀλγεῖν τε ἂν τὰ ὄμματα καὶ φεύγειν ἀποστρεφόμενον πρὸς ἐκεῖνα ἃ δύναται καθορᾶν, καὶ νομίζειν ταῦτα τῷ ὄντι σαφέστερα τῶν δεικνυμένων;
Εἰ δέ, μαγκίτη Πρκλς, ἐντεῦθεν ἕλκοι τις αὐτὸν βίᾳ διὰ τραχείας τῆς ἀναβάσεως καὶ ἀνάντους, καὶ μὴ ἀνείη πρὶν ἐξελκύσειεν εἰς τὸ τοῦ ἡλίου φῶς, ἆρα οὐχὶ ὀδυνᾶσθαί τε ἂν καὶ ἀγανακτεῖν ἑλκόμενον, καὶ ἐπειδὴ πρὸς τὸ φῶς ἔλθοι, αὐγῆς ἂν ἔχοντα τὰ ὄμματα μεστὰ ὁρᾶν οὐδ' ἂν ἓν δύνασθαι
τῶν νῦν λεγομένων ἀληθῶν;
Συνηθείας δὴ οἶμαι δέοιτ' ἄν, εἰ μέλλοι τὰ ἄνω ὄψεσθαι.
καὶ πρῶτον μὲν τὰς σκιὰς ἂν ῥᾷστα καθορῷ, καὶ μετὰ τοῦτο ἐν τοῖς ὕδασι τά τε τῶν ἀνθρώπων καὶ τὰ τῶν ἄλλων εἴδωλα, ὕστερον δὲ αὐτά·
ἐκ δὲ τούτων τὰ ἐν τῷ οὐρανῷ καὶ αὐτὸν τὸν οὐρανὸν νύκτωρ ἂν ῥᾷον θεάσαιτο, προσβλέπων τὸ τῶν ἄστρων τε καὶ σελήνης φῶς, ἢ μεθ' ἡμέραν τὸν ἥλιόν τε καὶ τὸ τοῦ ἡλίου.
Με παρακολουθείς Πρκλς?
Του απάντησα:
-Παππού, μην ανησυχείς, σε πιάνω. Συνέχισε.
Συνέχισε:
Τελευταῖον δὴ οἶμαι τὸν ἥλιον, οὐκ ἐν ὕδασιν οὐδ' ἐν ἀλλοτρίᾳ ἕδρᾳ φαντάσματα αὐτοῦ, ἀλλ' αὐτὸν καθ' αὑτὸν ἐν τῇ αὑτοῦ χώρᾳ δύναιτ' ἂν κατιδεῖν καὶ θεάσασθαι οἷός ἐστιν.
Καὶ μετὰ ταῦτ' ἂν ἤδη συλλογίζοιτο περὶ αὐτοῦ ὅτι οὗτος ὁ τάς τε ὥρας παρέχων καὶ ἐνιαυτοὺς καὶ πάντα ἐπιτροπεύων τὰ ἐν τῷ ὁρωμένῳ τόπῳ, καὶ ἐκείνων ὧν σφεῖς ἑώρων τρόπον τινὰ πάντων αἴτιος.
Τί οὖν; ἀναμιμνῃσκόμενον αὐτὸν τῆς πρώτης οἰκήσεως καὶ τῆς ἐκεῖ σοφίας καὶ τῶν τότε συνδεσμωτῶν οὐκ ἂν οἴει αὑτὸν μὲν εὐδαιμονίζειν τῆς μεταβολῆς, τοὺς δὲ ἐλεεῖν;
Καὶ τόδε δὴ ἐννόησον, μαγκίτη Πρκλς.
εἰ πάλιν ὁ τοιοῦτος καταβὰς εἰς τὸν αὐτὸν θᾶκον καθίζοιτο, ἆρ' οὐ σκότους ἂν ἀνάπλεως σχοίη τοὺς ὀφθαλμούς, ἐξαίφνης ἥκων ἐκ τοῦ ἡλίου;
Τὰς δὲ δὴ σκιὰς ἐκείνας πάλιν εἰ δέοι αὐτὸν γνωματεύοντα διαμιλλᾶσθαι τοῖς ἀεὶ δεσμώταις ἐκείνοις, ἐν ᾧ ἀμβλυώττει, πρὶν καταστῆναι τὰ ὄμματα, οὗτος δ' ὁ χρόνος μὴ πάνυ ὀλίγος εἴη τῆς συνηθείας, ἆρ' οὐ γέλωτ' ἂν παράσχοι, καὶ λέγοιτο ἂν περὶ αὐτοῦ ὡς ἀναβὰς ἄνω διεφθαρμένος ἥκει
τὰ ὄμματα, καὶ ὅτι οὐκ ἄξιον οὐδὲ πειρᾶσθαι ἄνω ἰέναι; καὶ τὸν ἐπιχειροῦντα λύειν τε καὶ ἀνάγειν, εἴ πως ἐν ταῖς χερσὶ δύναιντο λαβεῖν καὶ ἀποκτείνειν, ἀποκτεινύναι ἄν;
Θεώρησα πρέπον να τον σταματήσω λέγοντάς του:
Κατάλαβα παππού... Μια ζωή θα με λένε προβοκάτορα... Φτού να πάρει! Κρίμας, γιατί εγώ περίμενα τα λόγια σου να μου ανοίξουν νέους δρόμους συλλογικής δράσης... Ενώ εσύ όλο το ζήτημα το περιστρέφεις γύρω από το προσωπικό επίπεδο... Α, ρε παππού, με απογοητεύεις...
Τσαντίστηκε και μου απάντησε:
Κοίτα ρε συ Πρκλς, βασικά όλα αυτά που σου λέω είναι αποσπάσματα από το 512 και μετά, της Πολιτείας. Μα εντελώς στόκος είσαι? Δεν αναγνώρισες τα λόγια μου?
Ε, λοιπόν δεν περίμενα από σένα να πέσεις στη λούμπα των χαζο - μυστήριων νομίζοντας ότι τα λεγόμενά μου είναι κατάλληλα μόνο για προσωπική υπερβατική χρήση. Πρέπει να είσαι πολύ στόκος τελικά.
Διότι, αν ξαναδιαβάσεις τα λεγόμενά μου, θα διαπιστώσεις έντρομος ότι τελειώνουν με τη διευκρίνιση ότι όσα λέω αφορούν
"τὸν μέλλοντα ἐμφρόνως πράξειν ἢ ἰδίᾳ ἢ δημοσίᾳ".
Με πιάνεις, Πρκλς?
ἰδίᾳ ἢ δημοσίᾳ.
Οπότε, μαγκίτη Πρκλς, κάτσε κάτω και πλακώσου στη μελέτη.
Μην ξεχνάς πως όλα όσα σου είπα ξεκίνησαν με τη διευκρίνιση πως αφορούν "τὴν ἡμετέραν φύσιν παιδείας τε πέρι καὶ ἀπαιδευσίας".
Τι δουλειά έχεις εσύ ο "μέλλων ἐμφρόνως πράξειν" να συναγελάζεσαι με οπορτουνιστές δήθεν μορφωμένους (αλλά στην πραγματικότητα εντελώς απαίδευτους) αριστεριστές -νυν αναρχοαριστεριστές- πρώην υποστηρικτές του Καντάφι, πιστεύοντας ότι είναι δυνατόν μαζί τους ν' αλλάξεις τον κόσμο? Ε?
Πλακώσου στη μελέτη λέμε!
Και λέγοντας αυτά, έγινε καπνός και εξαερώθηκε.
Πέμπτη, Φεβρουαρίου 24, 2011
Δευτέρα, Φεβρουαρίου 21, 2011
ΟΠΤΙΚΟΑΚΟΥΣΤΙΚΑ ΙΙ
Ένα γκαμέϊτο σκίτσο...
... ένα βίνδεον όπου ο ομιλών τα έχει πάρει -και δικαίως...
... μια πολύχρωμη παράνομη ιστορία πολιτιστικών ιχθυοκαλλιεργειών...
... απτομένη ευθέως του εν Αθήναις βωμού των δώδεκα θεών, δηλαδή ξερς τώρα, του ομφαλού της Αρχαίας Αθήνας -που δε νομίζω να είχε ιχθυοκαλλιέργειες -αν είχε, θα λειτουργούσε ακόμα, ίσως, παρ' όλα τα θρησκευτικά ζητήματα που θα προέκυπταν...
...και βέβαια, τα Κίτρινα Ποδήλατα να εκφράζουν μια ενδιαφέρουσα άποψη-πρόταση:
Ένα γκαμέϊτο σκίτσο...
... ένα βίνδεον όπου ο ομιλών τα έχει πάρει -και δικαίως...
... μια πολύχρωμη παράνομη ιστορία πολιτιστικών ιχθυοκαλλιεργειών...
... απτομένη ευθέως του εν Αθήναις βωμού των δώδεκα θεών, δηλαδή ξερς τώρα, του ομφαλού της Αρχαίας Αθήνας -που δε νομίζω να είχε ιχθυοκαλλιέργειες -αν είχε, θα λειτουργούσε ακόμα, ίσως, παρ' όλα τα θρησκευτικά ζητήματα που θα προέκυπταν...
...και βέβαια, τα Κίτρινα Ποδήλατα να εκφράζουν μια ενδιαφέρουσα άποψη-πρόταση:
ΟΠΤΙΚΟΑΚΟΥΣΤΙΚΑ
Μια εικόνα (η οποία, ως γνωστόν είναι χίλιες λέξεις, αν και στη συγκεκριμένη περίπτωση οι λέξεις είναι απλώς δύο)...
... η οποία εικόνα, αποτελεί κομματάκι ενός βίντεο (οπότε αν μια εικόνα είναι χίλιες λέξεις, σκέψου μάγκα μου πόσες λέξεις είναι ένα βίντεο)...
... και για να ευθυμήσουμε, ένα τραγούδι για το φινάλε:
Ο κακός ζητάς
Μια εικόνα (η οποία, ως γνωστόν είναι χίλιες λέξεις, αν και στη συγκεκριμένη περίπτωση οι λέξεις είναι απλώς δύο)...
... η οποία εικόνα, αποτελεί κομματάκι ενός βίντεο (οπότε αν μια εικόνα είναι χίλιες λέξεις, σκέψου μάγκα μου πόσες λέξεις είναι ένα βίντεο)...
... και για να ευθυμήσουμε, ένα τραγούδι για το φινάλε:
Ο κακός ζητάς
Κυριακή, Φεβρουαρίου 20, 2011
ΠΕΡΙ ΒΡΟΧΗΣ
Κοιτάζω τη βροχή, βροχή μου
ίδια τα μάτια σου καλή μου
κι όπως κυλά στα πεζοδρόμια
γυρνάει ο νους σε ονειροδρόμια.
κλπ κλπ κλπ...
Κοιτάζω τη βροχή, βροχή μου
ίδια τα μάτια σου καλή μου
κι όπως κυλά στα πεζοδρόμια
γυρνάει ο νους σε ονειροδρόμια.
κλπ κλπ κλπ...
Σάββατο, Φεβρουαρίου 19, 2011
ΟΛΟΙ ΟΙ ΓΥΦΤΟΙ ΜΙΑ ΓΕΝΙΑ
Δύο επιφανείς εκφραστές του σύγχρονου σοσιαλισμού. Δύο γίγαντες της παγκόσμιας σοσιαλιστικής σκέψης. Δύο κολοσσοί των σοσιαλιστικών ιδεωδών!
Όχι, ο ένας ΔΕΝ είναι ο Χάρρυ Κλυνν σε στιγμές δόξας.
Για να το ξεκαθαρίσουμε, Εικονίζονται
α) ο ηγέτης της Αραβικής Λαϊκής Σοσιαλιστικής Τζαμαχιρία σεβασμιότατος Μουαμάρ Αλ Καντάφι και
β) Ο ομοϊδεάτης του ο Τζέφρι, ο γιος της Μάργκαρετ.
Ωραίες σοσιαλιστικές παρέες.
Δύο επιφανείς εκφραστές του σύγχρονου σοσιαλισμού. Δύο γίγαντες της παγκόσμιας σοσιαλιστικής σκέψης. Δύο κολοσσοί των σοσιαλιστικών ιδεωδών!
Όχι, ο ένας ΔΕΝ είναι ο Χάρρυ Κλυνν σε στιγμές δόξας.
Για να το ξεκαθαρίσουμε, Εικονίζονται
α) ο ηγέτης της Αραβικής Λαϊκής Σοσιαλιστικής Τζαμαχιρία σεβασμιότατος Μουαμάρ Αλ Καντάφι και
β) Ο ομοϊδεάτης του ο Τζέφρι, ο γιος της Μάργκαρετ.
Ωραίες σοσιαλιστικές παρέες.
Παρασκευή, Φεβρουαρίου 18, 2011
ΣΤΟΥ ΓΙΑΛΟΥ ΤΑ ΒΟΤΣΑΛΑΚΙΑ
Κοίτα τώρα, επειδή έχω πήξει να με ρωτάνε "καλά ρε Συντάκο, εδώ ο κόσμος καίγεται, εδώ τα πραχτόρια ξεπουλάνε τα πάντα και μας έχουν στο πρόγραμμα να μας πουλήσουν σκλάβους στην αραπιά... οι αναρχικοί που είναι? γιατί δεν κάνουν κάνα ντου"?
Κοίτα μάγκα μου, οι αναρχικοί δεν είναι το φάρμακο για πάσα νόσο και πάσα μαλακία (που λέει και το κατά Ματθαίον ιερόν ευαγγέλιον). Τρεις κι ο κούκος είναι οι αναρχικοί, αν τους φανταστείς μέσα σε τόσα μύρια κόσμου. Δυναμικοί τρεις και δυναμικός κούκος, βέβαια, αλλά παρ' όλο το δυναμισμό τους, αντικειμενικά είναι τρεις κι ο κούκος.
Μη σου πω δηλαδή ότι μεταξύ των τριών και του κούκου έζουνε χωθεί και τίποτα φίλοι μιζαδόρων, πασόκων, λαμογιών και υπουργών (παίζω με ταυτοσήμαντες λέξεις), οπότε μοιραία θα υπάρχουν χειραγωγήσεις απ' τα πασόκια και τα λοιπά πέριξ του πασόκ λαμόγια και διεφθαρμένα φρόκαλα.
Κι αν με αμφισβητείς, θα σου θυμίσω τη δήλωση ενός διεθνούς φήμης πετυχημένου πασοκο-υπουργού ότι "έχει φίλους αντιεξουσιαστές με τους οποίους μιλά και συχνά έχει και κοινές απόψεις".
Κι εγώ στην αρχή πίστευα πως η παραπάνω φράση είναι απλώς μια μαλακία από αυτές που αποτελούν γνώρισμα του γνήσιου πασόκου.
Αλλά, τα γεγονότα (και η ψύχρα που κάνει τους τελευταίους μήνες) απέδειξαν πως δεν επρόκειτο για μια απλή πασοκική μαλακο-φράση.
Ε, μαζεύονται εκεί πέρα, τρώνε κάνα κοψίδι, πίνουν κάνα τσίπουρο, του λένε τις απόψεις τους, λέει κι αυτός τις δικές του κι όλοι είναι αγαπημένοι...
Οπότε τι περιμένεις εσύ?
Άσε που και φιλολογικά να το δεις... Για ποιό λόγο θα έπρεπε να περιμένεις κάτι?
Τι έχουν αυτοί που δεν έχεις εσύ?
Κοίτα τώρα, επειδή έχω πήξει να με ρωτάνε "καλά ρε Συντάκο, εδώ ο κόσμος καίγεται, εδώ τα πραχτόρια ξεπουλάνε τα πάντα και μας έχουν στο πρόγραμμα να μας πουλήσουν σκλάβους στην αραπιά... οι αναρχικοί που είναι? γιατί δεν κάνουν κάνα ντου"?
Κοίτα μάγκα μου, οι αναρχικοί δεν είναι το φάρμακο για πάσα νόσο και πάσα μαλακία (που λέει και το κατά Ματθαίον ιερόν ευαγγέλιον). Τρεις κι ο κούκος είναι οι αναρχικοί, αν τους φανταστείς μέσα σε τόσα μύρια κόσμου. Δυναμικοί τρεις και δυναμικός κούκος, βέβαια, αλλά παρ' όλο το δυναμισμό τους, αντικειμενικά είναι τρεις κι ο κούκος.
Μη σου πω δηλαδή ότι μεταξύ των τριών και του κούκου έζουνε χωθεί και τίποτα φίλοι μιζαδόρων, πασόκων, λαμογιών και υπουργών (παίζω με ταυτοσήμαντες λέξεις), οπότε μοιραία θα υπάρχουν χειραγωγήσεις απ' τα πασόκια και τα λοιπά πέριξ του πασόκ λαμόγια και διεφθαρμένα φρόκαλα.
Κι αν με αμφισβητείς, θα σου θυμίσω τη δήλωση ενός διεθνούς φήμης πετυχημένου πασοκο-υπουργού ότι "έχει φίλους αντιεξουσιαστές με τους οποίους μιλά και συχνά έχει και κοινές απόψεις".
Κι εγώ στην αρχή πίστευα πως η παραπάνω φράση είναι απλώς μια μαλακία από αυτές που αποτελούν γνώρισμα του γνήσιου πασόκου.
Αλλά, τα γεγονότα (και η ψύχρα που κάνει τους τελευταίους μήνες) απέδειξαν πως δεν επρόκειτο για μια απλή πασοκική μαλακο-φράση.
Ε, μαζεύονται εκεί πέρα, τρώνε κάνα κοψίδι, πίνουν κάνα τσίπουρο, του λένε τις απόψεις τους, λέει κι αυτός τις δικές του κι όλοι είναι αγαπημένοι...
Οπότε τι περιμένεις εσύ?
Άσε που και φιλολογικά να το δεις... Για ποιό λόγο θα έπρεπε να περιμένεις κάτι?
Τι έχουν αυτοί που δεν έχεις εσύ?
Πέμπτη, Φεβρουαρίου 17, 2011
ΜΙΛ ΜΕΡΣΙ
... στον φίλτατο Nassis γι' αυτήν εδώ τη χαλαρωτική playlist
-της οποίας η ακρόασις συνιστάται δις ημερησίως
-μη σου πω και τετράκις...
... στον φίλτατο Nassis γι' αυτήν εδώ τη χαλαρωτική playlist
-της οποίας η ακρόασις συνιστάται δις ημερησίως
-μη σου πω και τετράκις...
Δευτέρα, Φεβρουαρίου 14, 2011
Η ΕΞΑΦΑΝΙΣΗ ΕΝΟΣ ΑΓΩΝΙΣΤΗ
Το αφισάκι το βρήκα εις του antistachef, και επειδή είμαι ευαίσθητη ψυχή, το βάζω κι εδώ μπας και βρεθεί ο δόλιος ο αγωνιστής.
Το αφισάκι το βρήκα εις του antistachef, και επειδή είμαι ευαίσθητη ψυχή, το βάζω κι εδώ μπας και βρεθεί ο δόλιος ο αγωνιστής.
ΑΝΑ-ΓΝΩΣΕΙΣ
Πόσον εύμορφον πράμα να ξαναμπαίνεις μετά από 2-3-4 μέρες στο διαδίκτυο, να ρίχνεις μετά από 2-3-4 μέρες μια ματιά στο τι έχουν ανεβάσει οι φίλοι-γνωστοί-άγνωστοί σου στο διαδίκτυο σχετικά με τα εν τω κόσμω τεκταινόμενα...
...και να χάνεσαι μέσα σε μια θάλασσα παντοειδώς ενδιαφερουσών απόψεων και αφορμών... και να διαβάζεις, και να διαβάζεις, και να το χαίρεσαι...
Όπως το κειμενάκιον του Πανδίωνος, ας πούμε...
...ή, ξερωγώ, όπως αυτό εδώ το θρυλικό βιβλιαράκιον -που κάποτε πρέπει να ξαναδιαβάσω προσεκτικότερα...
...ή μαθές η απόλυτα σωστή ανακοίνωση του ΥΣΕΕ...
...το περιεχόμενο της οποίας αρκούντως επεξηγείται μέσω της αναδημοσιεύσεως του Πυρίσπορος...
...ή, ας πούμε, να διαβάζεις την κουβέντα ενός τουρκοκύπριου όστις εξηγεί πόσο συγγενικά είναι μεταξύ τους τα DNA των δύο κοινοτήτων της Κύπρου, καυτηριάζοντας πως «η διαφορά μας είναι ότι εμείς βγαίνουμε στους δρόμους να διαδηλώσουμε άμα πρέπει, εσείς κλείνεστε στα σπίτια σας και κατηγορείτε μόνο τους πολιτικούς πως δεν κάνουν τίποτα» (κλικ εδώ για το σχετικό κείμενο του ευλογίου "ο πηλός που είμαι με πιέζει να σπάσω")...
...ή μαθες η μεστή και περιεκτική άποψη του συντρόφιμου πρτφ σχετικά με την τελευταία δουλειά του Θανάση Παπακωνσταντίνου...
...και μέσα σ' όλα, ένας φίλος υπό την επήρρεια της Μέρας των Ερωτευμένων, να σου υπενθυμίζει την ύπαρξη του -δυστυχώς- τελευταίου ποιήματος του Βάρναλη, το οποίο ποίημα έγραψε ο Κώστας Βάρναλης λίγους μήνες πριν πεθάνει... και το οποίο ποίημα, κάλλιστα θα μπορούσε να αποτελεί τον ύμνο της ημέρας των ερωτευμένων, αλλά και κάθε ημέρας, γενικώς...
...και όλα αυτά με μουσική υπόκρουση άσματα του Γούντι Γκάθρι, την ύπαρξη των οποίων μου υπενθύμισε πρόσφατο ποστάρισμα ενός αδερφού...
Πόσον εύμορφον πράμα να ξαναμπαίνεις μετά από 2-3-4 μέρες στο διαδίκτυο, να ρίχνεις μετά από 2-3-4 μέρες μια ματιά στο τι έχουν ανεβάσει οι φίλοι-γνωστοί-άγνωστοί σου στο διαδίκτυο σχετικά με τα εν τω κόσμω τεκταινόμενα...
...και να χάνεσαι μέσα σε μια θάλασσα παντοειδώς ενδιαφερουσών απόψεων και αφορμών... και να διαβάζεις, και να διαβάζεις, και να το χαίρεσαι...
Όπως το κειμενάκιον του Πανδίωνος, ας πούμε...
...ή, ξερωγώ, όπως αυτό εδώ το θρυλικό βιβλιαράκιον -που κάποτε πρέπει να ξαναδιαβάσω προσεκτικότερα...
...ή μαθές η απόλυτα σωστή ανακοίνωση του ΥΣΕΕ...
...το περιεχόμενο της οποίας αρκούντως επεξηγείται μέσω της αναδημοσιεύσεως του Πυρίσπορος...
...ή, ας πούμε, να διαβάζεις την κουβέντα ενός τουρκοκύπριου όστις εξηγεί πόσο συγγενικά είναι μεταξύ τους τα DNA των δύο κοινοτήτων της Κύπρου, καυτηριάζοντας πως «η διαφορά μας είναι ότι εμείς βγαίνουμε στους δρόμους να διαδηλώσουμε άμα πρέπει, εσείς κλείνεστε στα σπίτια σας και κατηγορείτε μόνο τους πολιτικούς πως δεν κάνουν τίποτα» (κλικ εδώ για το σχετικό κείμενο του ευλογίου "ο πηλός που είμαι με πιέζει να σπάσω")...
...ή μαθες η μεστή και περιεκτική άποψη του συντρόφιμου πρτφ σχετικά με την τελευταία δουλειά του Θανάση Παπακωνσταντίνου...
...και μέσα σ' όλα, ένας φίλος υπό την επήρρεια της Μέρας των Ερωτευμένων, να σου υπενθυμίζει την ύπαρξη του -δυστυχώς- τελευταίου ποιήματος του Βάρναλη, το οποίο ποίημα έγραψε ο Κώστας Βάρναλης λίγους μήνες πριν πεθάνει... και το οποίο ποίημα, κάλλιστα θα μπορούσε να αποτελεί τον ύμνο της ημέρας των ερωτευμένων, αλλά και κάθε ημέρας, γενικώς...
...και όλα αυτά με μουσική υπόκρουση άσματα του Γούντι Γκάθρι, την ύπαρξη των οποίων μου υπενθύμισε πρόσφατο ποστάρισμα ενός αδερφού...
Πέμπτη, Φεβρουαρίου 10, 2011
37 ΧΡΟΝΙΑ ΤΖΑΜΠΑΤΖΗΣ
(γιασάν του μάγκα!!!)
Εντάξει, όλοι κάναμε εμετό όταν ο Ρέππας μας ονόμασε "τζαμπατζήδες". Όλοι αναρωτηθήκαμε αν έχει πάτο το βαρέλι της χυδαιότητάς τους.
Οκέϋ.
Δεν ξέρω τι εστί το μπλογκ Παρέμβαση, αλλά δεν μπορώ παρά να αναδημοσιεύσω ένα σημερινό του κείμενο με τον εύγλωττο τίτλο:
"Δημήτρης Ρέππας 1974 - 2011: Τριάντα επτά χρόνια τζαμπατζής"
Δημητρης Ρεππας:
Ο υπουργος που αποκαλει τζαμπατζη τον συνταξιουχο, τον ανεργο, τον χαμηλομισθο και τελικα οποιον δεν αντεχει πια να του πιανουνε συνεχεια το κωλο κατι τυποι σαν τον υπουργο.
Ειναι το λιγοτερο θρασος , ενας ανθρωπος που σε ολοκληρη τη ζωη του ζει παρασιτικα απο τον ελληνα φορολογουμενο, να τον αποκαλει τζαμπατζη!
Ο ανθρωπο που αν καθησει να μετρησει καποια στιγμη τα ενσημα του, δεν θα του παρει περισσοτερο απο 30 δευτερολεπτα!!!
Ολα πρασινα και με τον ηλιο του ΠΑΣΟΚ.
Για του λογου το αληθες διαβαστε το βιογραφικο του.
Απο την προσωπικη του σελιδα παρακαλω.
* 1974: Εντάχθηκε στο ΠΑ.ΣΟ.Κ.
* 1975: Εκλέχθηκε Πρόεδρος του Συλλόγου Φοιτητών της Οδοντιατρικής Σχολής και μέλος του Κεντρικού Συμβουλίου της Εθνικής Φοιτητικής Ένωσης Ελλάδας (ΕΦΕΕ), στις πρώτες μετά τη Δικτατορία ελεύθερες εκλογές των φοιτητικών οργάνων.
* 1976 έως 1981: Γραμματέας αναπληρωτής της Νεολαίας ΠΑ.ΣΟ.Κ.
* 1981: Εκλέγεται για πρώτη φορά Βουλευτής Αρκαδίας.
* 1984: Εκλέχθηκε μέλος της Κεντρικής Επιτροπής του ΠΑ.ΣΟ.Κ.
* 1993: Εκλέχθηκε μέλος του Προεδρείου της Κοινοβουλευτικής Ομάδας τουΠΑ.ΣΟ.Κ.
* 22 Ιανουαρίου 1996: Αναλαμβάνει Υπουργός Τύπου & Μέσων Μαζικής Ενημέρωσης. Ο Πρωθυπουργός του αναθέτει τη θέση του Κυβερνητικού Εκπροσώπου. Τη θέση αυτή διατηρεί μετά τις εθνικές εκλογές του 1996 και του 2000 μέχρι τον Οκτώβριο του 2001, επί έξι χρόνια.
* Οκτώβριος 2001: Εκλέγεται μέλος του Εκτελεστικού Γραφείου της Κεντρικής Επιτροπής, μετά το 6ο Συνέδριο του ΠΑ.ΣΟ.Κ.
* 24 Οκτωβρίου 2001: Αναλαμβάνει Υπουργός Εργασίας & Κοινωνικών Ασφαλίσεων. Θέση που διατηρεί μέχρι τις εκλογές του Μαρτίου 2004
* Κατά τη διάρκεια της υπουργικής θητείας του διετέλεσε μέλος της οκταμελούς Κυβερνητικής Επιτροπής και άλλων κυβερνητικών οργάνων. Ανέλαβε σειρά νομοθετικών και κοινωνικών πρωτοβουλιών στους τομείς της ενημέρωσης, της απασχόλησης και της κοινωνικής ασφάλισης.
* Το πρώτο εξάμηνο του 2003, στο πλαίσιο της Ελληνικής Προεδρίας στην Ευρωπαϊκή Ένωση, άσκησε τα καθήκοντα του Προέδρου του Συμβουλίου Υπουργών Κοινωνικών Υποθέσεων.
* 7 Μαρτίου 2004: Εκλέγεται και αναλαμβάνει καθήκοντα Γραμματέα της Κοινοβουλευτικής Ομάδας του ΠΑ.ΣΟ.Κ., θέση στην οποία επανεκλέγεται από τους συναδέλφους του Βουλευτές και το 2006 διατηρώντας αυτή την ιδιότητα καθ' όλη την κοινοβουλευτική περίοδο, μέχρι τις εκλογές του Οκτωβρίου 2009. Με την ιδιότητα αυτή συμμετείχε στα κορυφαία όργανα τουΠΑ.ΣΟ.Κ. (Πολιτικό Συμβούλιο, Κοινοβουλευτικό Συμβούλιο και Εθνικό Συμβούλιο).
* 4 Οκτωβρίου 2009: Εκλέγεται και αναλαμβάνει Υπουργός Υποδομών, Μεταφορών & Δικτύων.
Ως Υπουργός και ως Βουλευτής έχει συμμετάσχει σε πολλά Διεθνή Συνέδρια και έχει εκπροσωπήσει την Ελλάδα και το ΠΑ.ΣΟ.Κ. σε Διεθνείς Οργανισμούς και Εκδηλώσεις. Έχει δημοσιεύσει πολλές μελέτες - άρθρα και το βιβλίο «Πρόσωπο με πρόσωπο με τα Μέσα Ενημέρωσης» (Εκδόσεις Καστανιώτη).
Οποιος μπορει να ανακαλυψει μεσα απο το βιογραφικο του υπουργου εστω και μια υποψια για ενσημο εργασιας εκτος ΠΑΣΟΚ κερδιζει το βιβλιο του υπουργου
«Πρόσωπο με πρόσωπο με τα Μέσα Ενημέρωσης» (Εκδόσεις Καστανιώτη).
Τελικα στο Πανεπιστημιο δεν σπουδασε οδοντιατρος
Σπουδασε ΠΑΣΟΚ!!!
Και αυτη την επιστημη εφαρμοζει τωρα.
Και την εφαρμοζει καλα.
Ομολογουμενως δεν πηγαν τζαμπα αυτα που του εμαθε το "Πανεπιστημιο του ΠΑΣΟΚ"
ΑΡΙΣΤΟΥΧΟΣ!!!!
ΑΡΙΣΤΟΥΧΟΣ ΤΖΑΜΠΑΤΖΗΣ!!!
Οσο για τα χρονια που "προσφερει" στον Ελληνικο Λαο (1974-2011)
ειναι κατα τι περισσοτερα
απο τα χρονια που "προσφερει" ενα αλλο μελος της Σοσιαλιστικης Διεθνους
σε ενα αλλο λαο...
Ο Μουμπαρακ!
1974-2011
Τριαντα επτα χρονια τζαμπατζης
Τελεια..και παυλα .-
(γιασάν του μάγκα!!!)
Εντάξει, όλοι κάναμε εμετό όταν ο Ρέππας μας ονόμασε "τζαμπατζήδες". Όλοι αναρωτηθήκαμε αν έχει πάτο το βαρέλι της χυδαιότητάς τους.
Οκέϋ.
Δεν ξέρω τι εστί το μπλογκ Παρέμβαση, αλλά δεν μπορώ παρά να αναδημοσιεύσω ένα σημερινό του κείμενο με τον εύγλωττο τίτλο:
"Δημήτρης Ρέππας 1974 - 2011: Τριάντα επτά χρόνια τζαμπατζής"
Δημητρης Ρεππας:
Ο υπουργος που αποκαλει τζαμπατζη τον συνταξιουχο, τον ανεργο, τον χαμηλομισθο και τελικα οποιον δεν αντεχει πια να του πιανουνε συνεχεια το κωλο κατι τυποι σαν τον υπουργο.
Ειναι το λιγοτερο θρασος , ενας ανθρωπος που σε ολοκληρη τη ζωη του ζει παρασιτικα απο τον ελληνα φορολογουμενο, να τον αποκαλει τζαμπατζη!
Ο ανθρωπο που αν καθησει να μετρησει καποια στιγμη τα ενσημα του, δεν θα του παρει περισσοτερο απο 30 δευτερολεπτα!!!
Ολα πρασινα και με τον ηλιο του ΠΑΣΟΚ.
Για του λογου το αληθες διαβαστε το βιογραφικο του.
Απο την προσωπικη του σελιδα παρακαλω.
* 1974: Εντάχθηκε στο ΠΑ.ΣΟ.Κ.
* 1975: Εκλέχθηκε Πρόεδρος του Συλλόγου Φοιτητών της Οδοντιατρικής Σχολής και μέλος του Κεντρικού Συμβουλίου της Εθνικής Φοιτητικής Ένωσης Ελλάδας (ΕΦΕΕ), στις πρώτες μετά τη Δικτατορία ελεύθερες εκλογές των φοιτητικών οργάνων.
* 1976 έως 1981: Γραμματέας αναπληρωτής της Νεολαίας ΠΑ.ΣΟ.Κ.
* 1981: Εκλέγεται για πρώτη φορά Βουλευτής Αρκαδίας.
* 1984: Εκλέχθηκε μέλος της Κεντρικής Επιτροπής του ΠΑ.ΣΟ.Κ.
* 1993: Εκλέχθηκε μέλος του Προεδρείου της Κοινοβουλευτικής Ομάδας τουΠΑ.ΣΟ.Κ.
* 22 Ιανουαρίου 1996: Αναλαμβάνει Υπουργός Τύπου & Μέσων Μαζικής Ενημέρωσης. Ο Πρωθυπουργός του αναθέτει τη θέση του Κυβερνητικού Εκπροσώπου. Τη θέση αυτή διατηρεί μετά τις εθνικές εκλογές του 1996 και του 2000 μέχρι τον Οκτώβριο του 2001, επί έξι χρόνια.
* Οκτώβριος 2001: Εκλέγεται μέλος του Εκτελεστικού Γραφείου της Κεντρικής Επιτροπής, μετά το 6ο Συνέδριο του ΠΑ.ΣΟ.Κ.
* 24 Οκτωβρίου 2001: Αναλαμβάνει Υπουργός Εργασίας & Κοινωνικών Ασφαλίσεων. Θέση που διατηρεί μέχρι τις εκλογές του Μαρτίου 2004
* Κατά τη διάρκεια της υπουργικής θητείας του διετέλεσε μέλος της οκταμελούς Κυβερνητικής Επιτροπής και άλλων κυβερνητικών οργάνων. Ανέλαβε σειρά νομοθετικών και κοινωνικών πρωτοβουλιών στους τομείς της ενημέρωσης, της απασχόλησης και της κοινωνικής ασφάλισης.
* Το πρώτο εξάμηνο του 2003, στο πλαίσιο της Ελληνικής Προεδρίας στην Ευρωπαϊκή Ένωση, άσκησε τα καθήκοντα του Προέδρου του Συμβουλίου Υπουργών Κοινωνικών Υποθέσεων.
* 7 Μαρτίου 2004: Εκλέγεται και αναλαμβάνει καθήκοντα Γραμματέα της Κοινοβουλευτικής Ομάδας του ΠΑ.ΣΟ.Κ., θέση στην οποία επανεκλέγεται από τους συναδέλφους του Βουλευτές και το 2006 διατηρώντας αυτή την ιδιότητα καθ' όλη την κοινοβουλευτική περίοδο, μέχρι τις εκλογές του Οκτωβρίου 2009. Με την ιδιότητα αυτή συμμετείχε στα κορυφαία όργανα τουΠΑ.ΣΟ.Κ. (Πολιτικό Συμβούλιο, Κοινοβουλευτικό Συμβούλιο και Εθνικό Συμβούλιο).
* 4 Οκτωβρίου 2009: Εκλέγεται και αναλαμβάνει Υπουργός Υποδομών, Μεταφορών & Δικτύων.
Ως Υπουργός και ως Βουλευτής έχει συμμετάσχει σε πολλά Διεθνή Συνέδρια και έχει εκπροσωπήσει την Ελλάδα και το ΠΑ.ΣΟ.Κ. σε Διεθνείς Οργανισμούς και Εκδηλώσεις. Έχει δημοσιεύσει πολλές μελέτες - άρθρα και το βιβλίο «Πρόσωπο με πρόσωπο με τα Μέσα Ενημέρωσης» (Εκδόσεις Καστανιώτη).
Οποιος μπορει να ανακαλυψει μεσα απο το βιογραφικο του υπουργου εστω και μια υποψια για ενσημο εργασιας εκτος ΠΑΣΟΚ κερδιζει το βιβλιο του υπουργου
«Πρόσωπο με πρόσωπο με τα Μέσα Ενημέρωσης» (Εκδόσεις Καστανιώτη).
Τελικα στο Πανεπιστημιο δεν σπουδασε οδοντιατρος
Σπουδασε ΠΑΣΟΚ!!!
Και αυτη την επιστημη εφαρμοζει τωρα.
Και την εφαρμοζει καλα.
Ομολογουμενως δεν πηγαν τζαμπα αυτα που του εμαθε το "Πανεπιστημιο του ΠΑΣΟΚ"
ΑΡΙΣΤΟΥΧΟΣ!!!!
ΑΡΙΣΤΟΥΧΟΣ ΤΖΑΜΠΑΤΖΗΣ!!!
Οσο για τα χρονια που "προσφερει" στον Ελληνικο Λαο (1974-2011)
ειναι κατα τι περισσοτερα
απο τα χρονια που "προσφερει" ενα αλλο μελος της Σοσιαλιστικης Διεθνους
σε ενα αλλο λαο...
Ο Μουμπαρακ!
1974-2011
Τριαντα επτα χρονια τζαμπατζης
Τελεια..και παυλα .-
Η ΤΕΡΑΣΤΙΑ ΣΗΜΑΣΙΑ ΤΩΝ ΤΗΛΕΟΠΤΙΚΩΝ ΔΕΛΤΙΩΝ ΠΡΟΠΑΓΑΝΔΑΣ
εν τω συγχρόνω βίω
Τις προάλλες είχα πάει στο σπίτι ενός σύντροφα και κάποια στιγμή έκανε ένα τσαφ και άνοιξε την τηλεόραση (την οποία κακώς συνεχίζει να παρακολουθεί μια στο τόσο).
Είχαν αρχίσει τα δελτία κυβερνητικής τηλεοπτικής προπαγάνδας κι είπαμε να κάτσουμε λίγο να γελάσουμε με τον εσμό των γελοίων παρουσιαστών.
Πλάκα είχε, μου είχε λείψει η μαλακία που τους δέρνει.
Τελοσπάντων, γυρνάω και λέω στο σύντροφα: "Όλη αυτή η καραγκιοζαρία, δε σου θυμίζει τη δέκατη θέση από το μνημειώδες κείμενο του Ευάγγελου Λεμπέση?"
Ο σύντροφας αγνοούσε το μνημειώδες κείμενο του Ευάγγελου Λεμπέση.
Κρίμα, γιατί είναι τόσο διαχρονικά επίκαιρο...
Παλιά το είχα βάλει και στο perikallosproject -για να σηματοδοτεί το πνεύμα του όλου εγχειρήματος.
Η δέκατη θέση του κειμένου, είναι η εξής:
Για ανάγνωση ολόκληρου του κειμένου, κλικ εδώ (αν και με ευχαρίστηση βλέπω ότι κυκλοφορεί πολύ στο ελληνόφωνο ίντερνετ -γεγονός που ίσως και να προξενεί τρόμο εις μερικούς κυβερνητικούς κύκλους).
εν τω συγχρόνω βίω
Τις προάλλες είχα πάει στο σπίτι ενός σύντροφα και κάποια στιγμή έκανε ένα τσαφ και άνοιξε την τηλεόραση (την οποία κακώς συνεχίζει να παρακολουθεί μια στο τόσο).
Είχαν αρχίσει τα δελτία κυβερνητικής τηλεοπτικής προπαγάνδας κι είπαμε να κάτσουμε λίγο να γελάσουμε με τον εσμό των γελοίων παρουσιαστών.
Πλάκα είχε, μου είχε λείψει η μαλακία που τους δέρνει.
Τελοσπάντων, γυρνάω και λέω στο σύντροφα: "Όλη αυτή η καραγκιοζαρία, δε σου θυμίζει τη δέκατη θέση από το μνημειώδες κείμενο του Ευάγγελου Λεμπέση?"
Ο σύντροφας αγνοούσε το μνημειώδες κείμενο του Ευάγγελου Λεμπέση.
Κρίμα, γιατί είναι τόσο διαχρονικά επίκαιρο...
Παλιά το είχα βάλει και στο perikallosproject -για να σηματοδοτεί το πνεύμα του όλου εγχειρήματος.
Η δέκατη θέση του κειμένου, είναι η εξής:
10. Ως προς την κοινωνικήν προέλευσιν των βλακών διαπιστούται ότι η παραγωγή βλακών δεν είναι ταξική. Η πονηρά φύσις δεν έδωκεν εις ωρισμένην τινά κοινωνικήν τάξιν το επίζηλον τούτο προνόμιον.Πρόκειται, όπως είπαμε, για τη θέση Νο 10, από το ιστορικό κείμενο του Ευάγγελου Λεμπέση "Η τεραστία σημασία των βλακών εν τω συγχρόνω βίω".
Επεδαψίλευσεν ίσως ως φαίνεται, εις την εκάστοτε άνω τάξιν τους διασκεδαστικωτέρους απλώς τύπους βλακών, αλλά δεν εστέρησεν ουδεμίαν άλλην κοινωνικήν τάξιν της σοβαράς συμβολής των.
Ο βλάξ υπουργός, ο αγόμενος και φερόμενος υπό των υπαλλήλων του και τα μέλη ενός εργατικού σωματείου, τα οποία εκμεταλλεύεται ο πονηρός εργατοκάπηλος, αποτελούν δύο αντίθετα παραδείγματα του γεγονότος, ότι η βλακεία δεν έχει ταξικήν την πατρίδα.
Ψυχολογικά δε είναι κυρίως τα περιεχόμενα, τα οποία δημιουργούν τας ποικιλίας και παραλλαγάς μεταξύ των βλακών.
Ο fils a papa της άνω τάξεως, ο οποίος λόγω φυσικής ατροφίας του βουλητικού του κόσμου, λαμβάνει σοβαρώς υπ’ όψιν την ατελεύτητον σειράν των απαγορεύσεων της οικογενείας του, στερούμενος δε και ιδίας πνευματικότητος, καταντά εις το τέλος τύπος χωρίς την ελαχίστην προσωπικότητα, ονομάζεται υπό της τάξεώς του επιεικέστατα “καλό παιδί”, εις δε την αντικειμενικήν διάλεκτον θα ηδύνατο να αποκληθή “ευπρεπής βλάξ”, ενώ το “τέκνον του λαού” εις την αυτήν περίπτωσιν ονομάζεται υπό του ευφυεστέρου και κυριολεκτούντος λαού δραστικώτατα “κόπανος”.
Σημαντικώς αυστηροτέρα είναι επομένως η φυσική επιλογή εντός της κάτω τάξεως: ενώ λ.χ. ο fils a papa εις την μαθητικήν ηλικίαν τυγχάνει της αγωγής, των μορφωτικών μέσων και των περιποιήσεων της τάξεώς του και παραμένει ψυχικώς αμείωτος, όπερ επαυξάνει την γελοίαν αυτοπεποίθησίν του εις πρεσβυτέραν ηλικίαν, δυνάμενος να φθάση ανενοχλήτως και εις υψηλά αξιώματα, η δε ατομική του ύπαρξις ως μη ώφειλε, είναι γνωστή εν τη κοινωvία.
Αντιθέτως το τέκνον του λαού και σκληρώτερον χειραγωγείται υπό των γονέων του και των συμμαθητών του εν τω σχολείω μέχρι πλήρους ψυχικής εξουθενώσεως δια σκληράς υποτιμήσεως, προπηλακισμών, φαρσών, ύβρεων και βιαιοπραγιών και δυσκολώτερον είναι κατόπιν τούτων ν’ ανέλθη την κοινωνικήν κλίμακα, ο δε βλάξ των λαϊκών τάξεων ούτως και συμπαθέστερος είναι και άγνωστος και ακινδυνώτερος και ολιγώτερον γελοίος, καθ’ ο σεμνότερος και εστερημένος της αυτοπεποιθήσεως ή επάρσεως του βλακός των άνω τάξεων, εις τον οποίον λόγω ατροφίας τού βουλητικού του και τής μαλθακότητος του οικογενειακού του περιβάλλοντος προστίθεται έστιν ότε και αηδής γυναικωτός χαρακτήρ. Ενιαίον όμως είναι το πνευματικόν προλεταριάτον πάσης ταξικής καταγωγής.
Για ανάγνωση ολόκληρου του κειμένου, κλικ εδώ (αν και με ευχαρίστηση βλέπω ότι κυκλοφορεί πολύ στο ελληνόφωνο ίντερνετ -γεγονός που ίσως και να προξενεί τρόμο εις μερικούς κυβερνητικούς κύκλους).
Τετάρτη, Φεβρουαρίου 09, 2011
ΘΑΥΜΑΖΟΝΤΑΣ ΤΟΝ ΠΡΩΘΥΠΟΥΡΓΟ
Ως γνωστόν, είμαι ένθερμος θαυμαστής του μεγαλείου που εκπέμπει ο πρωθυπουργός μας, ο Παπανδρέου ο Τρίτος (ο μακρύτερος).
Σήμερα όμως, νιώθω διπλά υπερήφανος!
Αιτία είναι αφενός τα φρέσκα βίντεο που δείχνουν τον αποφασιστικό τρόπο με τον οποίο τα κοπρόσκυλα του ένδοξου καθεστώτος της ρεμούλας και της μίζας αντιμετωπίζουν τους κατοίκους της Κερατέας -όπως φαίνεται στο σχετικό βίντεο...
...ή και στη σχετική φωτογραφία (από το antixyta.blogspot.com) όπου ο εικονιζόμενος λήτης δε διστάζει να τραβήξει κουμπούρι εναντίον των κατοίκων...
Ομως, ο κυρίως λόγος του ενθουσιασμού μου έχει να κάνει με το γεγονός πως -επιτέλους- η μεγάλη δημοκρατική παράταξη του κινήματος των μιζαδόρων και της ρεμούλας, αποφάσισε να πάψει να ενισχύει με συγκαλυμμένο τρόπο τη συμμορία της Χρυσής Αυγής:
Από τούδε και στο εξής, όπως δήλωσε ο αρμόδιος υπουργός του καθεστώτος, κύριος Shoemaker:
«Προσπαθούμε να έρθουμε σε συνεννόηση με την χρυσή αυγή που ελέγχει την περιοχή του Αγ. Παντελεήμονα ώστε να μην προβαίνουν σε βιαιότητες».
(Ολόκληρη η αξιόλογη δήλωση του Shoemaker, στο ευλόγιον Λες Μαλακίες).
Θεωρώ εξαιρετική την παραπάνω δήλωση του υπουργού, δοθέντος ότι η συμμορία της Χρυσής Αυγής δεν αποτελείται από κατοίκους της Κερατέας, επομένως μπορεί και πρέπει να μείνει ανοιχτός ένας δίαυλος επικοινωνίας με τα ναζιστικά αποβράσματα...
...Στα πλαίσια του μεγάλου οράματος του εκλαμπρότατου πρωθυπουργού μας, για μια άλλη, καλύτερη και πιο σύγχρονη Ελλάδα!
Ως γνωστόν, είμαι ένθερμος θαυμαστής του μεγαλείου που εκπέμπει ο πρωθυπουργός μας, ο Παπανδρέου ο Τρίτος (ο μακρύτερος).
Σήμερα όμως, νιώθω διπλά υπερήφανος!
Αιτία είναι αφενός τα φρέσκα βίντεο που δείχνουν τον αποφασιστικό τρόπο με τον οποίο τα κοπρόσκυλα του ένδοξου καθεστώτος της ρεμούλας και της μίζας αντιμετωπίζουν τους κατοίκους της Κερατέας -όπως φαίνεται στο σχετικό βίντεο...
...ή και στη σχετική φωτογραφία (από το antixyta.blogspot.com) όπου ο εικονιζόμενος λήτης δε διστάζει να τραβήξει κουμπούρι εναντίον των κατοίκων...
Ομως, ο κυρίως λόγος του ενθουσιασμού μου έχει να κάνει με το γεγονός πως -επιτέλους- η μεγάλη δημοκρατική παράταξη του κινήματος των μιζαδόρων και της ρεμούλας, αποφάσισε να πάψει να ενισχύει με συγκαλυμμένο τρόπο τη συμμορία της Χρυσής Αυγής:
Από τούδε και στο εξής, όπως δήλωσε ο αρμόδιος υπουργός του καθεστώτος, κύριος Shoemaker:
«Προσπαθούμε να έρθουμε σε συνεννόηση με την χρυσή αυγή που ελέγχει την περιοχή του Αγ. Παντελεήμονα ώστε να μην προβαίνουν σε βιαιότητες».
(Ολόκληρη η αξιόλογη δήλωση του Shoemaker, στο ευλόγιον Λες Μαλακίες).
Θεωρώ εξαιρετική την παραπάνω δήλωση του υπουργού, δοθέντος ότι η συμμορία της Χρυσής Αυγής δεν αποτελείται από κατοίκους της Κερατέας, επομένως μπορεί και πρέπει να μείνει ανοιχτός ένας δίαυλος επικοινωνίας με τα ναζιστικά αποβράσματα...
...Στα πλαίσια του μεγάλου οράματος του εκλαμπρότατου πρωθυπουργού μας, για μια άλλη, καλύτερη και πιο σύγχρονη Ελλάδα!
Τρίτη, Φεβρουαρίου 08, 2011
ΦΟΒΟΣ ΚΑΙ ΤΡΟΜΟΣ
Διέλαθε της προσοχής μου το γεγονός ότι πολλοί και καλοί Έλληνες μπλόγκερς είχαν ονομάσει την 7η Φεβρουαρίου (τη χτεσινή μέρα, δηλαδή), ως "Ημέρα κατά του Φόβου".
Αργά το πήρα χαμπάρι, όταν πλέον η μέρα είχε παρέλθει.
Τεσπα, ψάχνοντας να βάλω έστω και εκ των υστέρων κάποιο κειμενάκι σχετικό με το θέμα, θεώρησα σκόπιμο να μην κάτσω να γράψω κάποιο δικό μου κειμενάκι αλλά να αντιγράψω ενα πανέμορφο και μεστό κείμενο του Σαράντου Νικητόπουλου, απολύτως σχετικό με το θέμα.
Άλλωστε το κείμενο δημοσιεύτηκε στις 7/2/2011, χτες δηλαδή, προφανώς ως συμμετοχή του Σαράντου στην "Ημέρα κατά του Φόβου".
Βεβαίως, ένας πρόσθετος παράγων που με ώθησε να αντιγράψω το κειμενάκι, είναι ο τίτλος του, ο οποίος άπτεται κάποιων ενδιαφερόντων μου:
ΑΠΟ ΤΟΝ ΞΕΝΙΟ ΔΙΑ ΣΤΗΝ ΟΜΑΔΑ ΔΙΑΣ.
Αυτά λέει ο Σαράντος.
Εγώ δε κάθομαι και ακούω το Waves of Fear του Lou Reed.
Διέλαθε της προσοχής μου το γεγονός ότι πολλοί και καλοί Έλληνες μπλόγκερς είχαν ονομάσει την 7η Φεβρουαρίου (τη χτεσινή μέρα, δηλαδή), ως "Ημέρα κατά του Φόβου".
Αργά το πήρα χαμπάρι, όταν πλέον η μέρα είχε παρέλθει.
Τεσπα, ψάχνοντας να βάλω έστω και εκ των υστέρων κάποιο κειμενάκι σχετικό με το θέμα, θεώρησα σκόπιμο να μην κάτσω να γράψω κάποιο δικό μου κειμενάκι αλλά να αντιγράψω ενα πανέμορφο και μεστό κείμενο του Σαράντου Νικητόπουλου, απολύτως σχετικό με το θέμα.
Άλλωστε το κείμενο δημοσιεύτηκε στις 7/2/2011, χτες δηλαδή, προφανώς ως συμμετοχή του Σαράντου στην "Ημέρα κατά του Φόβου".
Βεβαίως, ένας πρόσθετος παράγων που με ώθησε να αντιγράψω το κειμενάκι, είναι ο τίτλος του, ο οποίος άπτεται κάποιων ενδιαφερόντων μου:
ΑΠΟ ΤΟΝ ΞΕΝΙΟ ΔΙΑ ΣΤΗΝ ΟΜΑΔΑ ΔΙΑΣ.
ΑΠΟ ΤΟΝ ΞΕΝΙΟ ΔΙΑ ΣΤΗΝ ΟΜΑΔΑ ΔΙΑΣ
Με αφορμή την εγκατάσταση των 300 μεταναστών απεργών πείνας στο κτίριο της Νομικής παρακολουθήσαμε για άλλη μια φορά το θέατρο του παραλόγου σε όλο του το μεγαλείο. Ξαφνικά, στην κατά τα άλλα όμορφη, αγγελικά πλασμένη χώρα που λέγεται Ελλάδα όπου ως γνωστόν όλα βαίνουν καλώς, ανακαλύφθηκε το μεγάλο πρόβλημα της κοινωνίας, που φυσικά δεν είναι άλλο από 300 ανθρώπους που επέλεξαν να διεκδικήσουν στοιχειώδη και αυτονόητα δικαιώματα με απεργία πείνας.
Από την πρώτη στιγμή ένα θλιβερό, μίζερο, σάπιο, δυσώδες όσο και επικίνδυνο συνονθύλευμα, αποτελούμενο από τα αρμόδια κυβερνητικά στελέχη, τους γνωστούς-άγνωστους δημοσιογράφους παπαγάλους ενορχηστρωτές της κρατικής προπαγάνδας και βεβαίως τους απαραίτητους ακροδεξιούς καραγκιόζηδες, εξαπέλυσε μια σφοδρότατη επίθεση. Έσπευσε όλος αυτός ο συρφετός να επιτεθεί στους απεργούς πείνας, τους συμπαραστάτες τους και το πανεπιστημιακό άσυλο υιοθετώντας και αναπαράγοντας φασιστικό λόγο και «επιχειρήματα». Τι ωραίοι που είστε κύριοι όταν αποκαλύπτεστε μα και πόσο γελοίοι συνάμα.
Στο πρώτο δημόσιο κείμενο μετά τη σύλληψή μου έγραφα μεταξύ άλλων: «…Σε μια χώρα που αυτοί που την εξουσιάζουν κόπτονται για την κατάργηση του πανεπιστημιακού ασύλου, ενώ οι ίδιοι ταμπουρωμένοι πίσω από τη βουλευτική τους ασυλία συμπεριφέρονται σα σύγχρονη μαφία, βγάζοντας λάδι ο ένας τον άλλον για όλα τα μεγάλα σκάνδαλα (SIEMENS, ΒΑΤΟΠΑΙΔΙ, ΟΜΟΛΟΓΑ, C4I, ΥΠΟΚΛΟΠΕΣ)…». Αυτοί οι υποκριτές λοιπόν, αυτή η σύγχρονη εξουσιαστική μαφία είναι που γεμίζει τις οθόνες υστερία και τους δρόμους μπάτσους, έχοντας ως αποκλειστικό σκοπό να φοβίσει όσους αγωνίζονται. Είναι το χρεοκοπημένο –πραγματικά και μεταφορικά, ηθικά και ουσιαστικά- πολιτικό σύστημα, που παρά τις εσωτερικές του αντιθέσεις και αντιφάσεις συσπειρώνεται για να δώσει μάχη για την επιβίωσή του. Είναι το ίδιο πολιτικό σύστημα που ταρακουνήθηκε το Δεκέμβρη του 2008 και ρίγησε στις 5/5/2010, όταν δεκάδες χιλιάδες οργισμένοι διαδηλωτές αξίωναν έτοιμοι να το πραγματώσουν κιόλας «να καεί το μπουρδέλο η βουλή». Είναι όλοι αυτοί που γνωρίζουν πως η διάχυτη κοινωνική οργή όταν ξεσπάσει θα ξεσπάσει πάνω τους. Είναι οι ίδιοι που καταδικάζουν τη βία «από όπου και αν προέρχεται», ενώ ταυτόχρονα αποτελούν και ενσαρκώνουν ένα βίαιο και ανελεύθερο καθεστώς, «δημοκρατικό» όπως διατείνονται. Είναι οι τσανακογλείφτες της εξουσίας και τα τσιράκια τους που με αλαζονεία και αμετροέπεια επιτίθενται κατά πάντων, καλά κρυμμένοι πίσω από (τρομο)νόμους κάθε είδους και στρατιές μπάτσων, αντιμετωπίζοντας προκλητικά, αφ’ υψηλού και ειρωνικά την κοινωνία, λες και αυτή έχει νοημοσύνη αμοιβάδας. Είναι το πολιτικό σύστημα που, ενώ ασθμαίνει, προσπαθεί να δώσει την εικόνα υπερσύγχρονης ταχείας που δεν θα διστάσει να πατήσει επί πτωμάτων.
Πολιτική τους είναι ο φόβος και εκεί επενδύουν πλέον.
Γι’ αυτό ουρλιάζουν υστερικά, σαν κυρίες της υψηλής κοινωνίας που αντίκρισαν ποντίκι, στην περίπτωση της Νομικής. Γι’ αυτό έχουν γεμίσει τους δρόμους με τις ένστολες συμμορίες της αστυνομίας. Γι’ αυτό η «δικαιοσύνη» τους κηρύσσει παράνομη και καταχρηστική κάθε απεργία, ενώ ταυτόχρονα ο απροκάλυπτος μηχανισμός προπαγάνδας τους προσπαθεί να στρέψει το ένα κοινωνικό κομμάτι ενάντια στο άλλο, στήνοντας την παγίδα του κοινωνικού αυτοματισμού. Γι’ αυτό έχουν γεμίσει οι φυλακές με δεκάδες πλέον πολιτικούς κρατούμενους, γι’ αυτό βρίσκεται σε πλήρη εξέλιξη το κυνήγι μαγισσών κατά του αναρχικού-αντιεξουσιαστικού χώρου. Αυτός είναι ο λόγος που τα σώματα ασφαλείας εξοπλίζονται διαρκώς με σύγχρονα μέσα καταστολής όπως τα οχήματα ρίψης νερού που χρησιμοποιούνται ενάντια στον περήφανο λαό της Κερατέας. Αυτός είναι ο λόγος που πραγματοποιήθηκαν «ασκήσεις καταστολής πλήθους» στις 3 και 4 Φλεβάρη, σύμφωνα με καταγγελία του δικτύου ελεύθερων φαντάρων «Σπάρτακος». Το Δεκέμβρη σκέφτηκαν να βγάλουν το στρατό στο δρόμο˙ την επόμενη φορά δεν θα διστάσουν. Τις τελευταίες ημέρες δε στο στόχαστρο της προπαγάνδας και της καταστολής μπαίνουν δεκάδες χιλιάδες άνθρωποι που αρνούνται να πληρώσουν διόδια και εισιτήρια στα μέσα μαζικής μεταφοράς. Είναι προφανές πως οτιδήποτε αντιτίθεται στα συμφέροντά τους και οποιοσδήποτε αμφισβητεί την «πεφωτισμένη» εξουσία τους –με όποιον τρόπο και αν το κάνει- στοχοποιείται άμεσα. Επιδιώκουν έτσι να αποτρέψουν μια ενδεχόμενη κοινωνική εξέγερση. Γνωρίζοντας πως έχουν οξύνει την επίθεση στην κοινωνία –και καθώς διαβλέπουν την κοινωνική ένταση που συσσωρεύεται- ετοιμάζονται για πόλεμο σε όλα τα επίπεδα. Από το επίπεδο της προπαγάνδας του κυρίαρχου λόγου μέχρι το επίπεδο της δικαστικής και αστυνομικής καταστολής και βίας. Από το τηλεπαράθυρο που θα «κατακεραυνώσει» τον απεργό, τον εργαζόμενο, τον κάτοικο, τον αναρχικό, τον μετανάστη μέχρι το γκλομπ που θα του σπάσει το κεφάλι, το πιστόλι του μπάτσου που θα εκπυρσοκροτήσει τυχαία και την πόρτα της φυλακής που θα κλείσει πίσω του, η απόσταση είναι μικρή. Πολύ μικρή. Αυτό προσπαθούν να μας πουν με την πολιτική του φόβου που έχουν επιλέξει και εφαρμόζουν, θέλοντας να επιβάλλουν σιγή νεκροταφείου σε μια λοβοτομημένη κοινωνία.
Ο φόβος φυλάει τα έρμα ή καιρός να μπει ένα τέρμα;
Είναι πλέον ορατό πως όλο και περισσότερος κόσμος, ολοένα και μεγαλύτερα κοινωνικά κομμάτια αντιλαμβάνονται την υποκρισία των εξουσιαστικών μηχανισμών και εξοργίζονται με αυτή. Όμως οι φραστικοί αφορισμοί, οι μεγαλοστομίες, τα μπινελίκια και η οργή που υποβόσκει αλλά δεν εκφράζεται δεν φτάνουν και δεν οδηγούν πουθενά. Χρειάζεται ο καθένας πλέον να πάρει θέση, να ορίσει τον εαυτό του και τις επιθυμίες του. Χρειάζεται έμπρακτη αντίσταση στους σχεδιασμούς της εξουσίας σε όλα τα πεδία. Επιβάλλεται να γίνει κοινή συνείδηση η αναγκαιότητα της σύγκρουσης με το σάπιο κόσμο τους, όχι ως κάτι αφηρημένο και μακρινό μα ως επιλογή και τακτική αγώνα για το εδώ και το τώρα. Είναι αναγκαία η δημιουργία, η συνδιαμόρφωση και η σύνθεση πολύμορφων εγχειρημάτων που θα επιζητούν και θα επιδιώκουν τη ρήξη. Είναι αναγκαία η επικοινωνία και η ουσιαστική αλληλεγγύη μεταξύ όσων αγωνίζονται. Από τα μπλόκα και τα οδοφράγματα της Κερατέας (που κατά την ταπεινή μου άποψη δείχνει το δρόμο) μέχρι τις καταλήψεις υπουργείων και δημόσιων κτιρίων. Από τις σηκωμένες μπάρες των διοδίων και τα χαλασμένα ακυρωτικά μηχανήματα μέχρι τις δυναμικές ενέργειες ενάντια σε κράτος και κεφάλαιο. Από την καθημερινή στάση ζωής και τον αγώνα στους χώρους δουλειάς μέχρι τις άγριες απεργίες. Από εκεί που στέκεται ο κάθε ένας από εμάς μέχρι εκεί που θα συναντηθούμε συλλογικά. Στους δρόμους που θα φλέγονται, εκεί δηλαδή που η ιστορία γράφεται. Και ο φόβος εξαφανίζεται…
7/2/2011
Σαράντος Νικητόπουλος
Στ΄ πτέρυγα φυλακών Κορυδαλλού
Αυτά λέει ο Σαράντος.
Εγώ δε κάθομαι και ακούω το Waves of Fear του Lou Reed.
ΒΟΗΘΩΝΤΑΣ ΤΟΝ ΠΡΩΘΥΠΟΥΡΓΟ
Είναι γνωστή η θετική διάθεση με την οποία προσεγγίζω το έργο και το όραμα του εκλαμπρότατου πρωθυπουργού μας Παπανδρέου του τρίτου (του μακρύτερου) καθώς και την προσπάθεια που καταβάλλει για την αύξηση των δημοσίων εσόδων.
Θέλω να τον βοηθήσω τον άνθρωπο.
Μοχθώ για να τον βοηθήσω τον οραματιστή.
Σε αυτό τον αγώνα, φαίνεται πως δεν είμαι μόνος μου.
Αλληλέγγυο προς εμένα στέκεται το κυριότερο έντυπο μέσο προπαγάνδας του ΠΑΣΟΚικού συστήματος διαπλοκής, δηλαδή η εφημερίδα "Τα Νέα".
Σε πρόσφατο δημοσίευμά του, το συγκεκριμένο μέσο ΠΑΣΟΚικής προπαγάνδας συνεισέφερε στον κοινό μας προβληματισμό την εξής μεγαλοφυή είδηση από το μακρινό και εξωτικό Μαλάουι:
Η είδηση είναι έγκυρη όχι τόσο επειδή δημοσιεύτηκε στα Νέα (τα Νέα είναι έγκυρα μόνο όσον αφορά την προπαγάνδα, είπαμε -άλλωστε ο Ιάκωβος Καμπανέλλης ζει προς το παρόν), αλλά επειδή τη βρήκα δημοσιευμένη και εις το έγκριτο BBC.
Δε θα ήτο κακή ιδέα λοιπόν, εάν τυχόν ο εκλαμπρότατος πρωθυπουργός μας (μαζί με το επιτελείο του) προχωρήσουν ένα βήμα πιο πέρα από τη μέχρι τούδε πολιτική προστίμων:
Ήρθε πλέον ο καιρός το κυβερνητικό επιτελείο φορομπηχτικής πολιτικής και προστίμων να ξεπεράσει την αναχρονιστική λογική επιβολής προστίμων σε όποιον καπνίζει.
(Εντάξει, και τα πρόστιμα στους καπνιστές είναι σε θετική κατεύθυνση, άλλωστε αυτό εδώ το ευλόγιον τα έχει ήδη επαινέσει στο πρόσφατο παρελθόν).
Οι συνθήκες είναι πλέον ώριμες να μπαίνουν πρόστιμα σε όποιον κλάνει!
Τι διάολο, καλύτερο από την Ελλάδα είναι το πρωτοπόρο Μαλάουι?
Όχι και πάλι όχι!
Η Ελλάς του Παπανδρέου του τρίτου (του μακρύτερου) οφείλει να είναι και αυτή στην πρωτοπορία, χέρι-χέρι με το εξίσου εξωτικό Μαλάουι!
Έτσι νομίζω.
Τιμή και δόξα λοιπόν εις την ιδέα του Τζόρτζ Τσαπόντα, και είθε να βρει μιμητές εις την κυβέρνηση των πασόκων!
Κλείνω αυτό το σύντομο σημείωμα με ένα παλιό τραγούδι του Νικόλα του Άσιμου:
"Μου λες πως σε παραμελώ".
Αν θυμάμαι καλά, το τραγούδι υπήρχε μέσα στην Παράνομη Κασέτα που είχε τον τίτλο "Κλάστε Ελευθέρως" (Klaste Eleytheros) -τίτλος που αν μη τι άλλο αποδεικνύεται προφητικός.
Είναι γνωστή η θετική διάθεση με την οποία προσεγγίζω το έργο και το όραμα του εκλαμπρότατου πρωθυπουργού μας Παπανδρέου του τρίτου (του μακρύτερου) καθώς και την προσπάθεια που καταβάλλει για την αύξηση των δημοσίων εσόδων.
Θέλω να τον βοηθήσω τον άνθρωπο.
Μοχθώ για να τον βοηθήσω τον οραματιστή.
Σε αυτό τον αγώνα, φαίνεται πως δεν είμαι μόνος μου.
Αλληλέγγυο προς εμένα στέκεται το κυριότερο έντυπο μέσο προπαγάνδας του ΠΑΣΟΚικού συστήματος διαπλοκής, δηλαδή η εφημερίδα "Τα Νέα".
Σε πρόσφατο δημοσίευμά του, το συγκεκριμένο μέσο ΠΑΣΟΚικής προπαγάνδας συνεισέφερε στον κοινό μας προβληματισμό την εξής μεγαλοφυή είδηση από το μακρινό και εξωτικό Μαλάουι:
Νόμος κατά του πέρδεσθαι διχάζει το Μαλάουι
Καβγάς έχει ξεσπάσει μεταξύ δύο ανώτατων αξιωματούχων του Μαλάουι, οι οποίοι διαφωνούν για το κατά πόσο ένας νέος νόμος που απαγορεύει τη ρύπανση του αέρα καλύπτει και τα ανθρώπινα αέρια.
Ο υπουργός Δικαιοσύνης Τζορτζ Τσαπόντα επιμένει ότι ο νόμος απαγορεύει και το πέρδεσθαι σε δημόσιους χώρους.
«Πηγαίνετε στην τουαλέτα αν θέλετε να την αμολήσετε» είπε στο ραδιοσταθμό Capital Radio.
Διαφορετική γνώμη έχει ο γενικός εισαγγελέας Άντονι Καμάρα, ο οποίος δεν δίνει τόσο ευρεία ερμηνεία στη νομοθεσία: «Δεν καταλαβαίνω πώς ένας λογικός άνθρωπος μπορεί να ερμηνεύει τη διάταξη έτσι ώστε να ποινικοποιεί το πέρδεσθαι σε δημόσιους χώρους» δήλωσε.
Σύμφωνα με το BBC, ο επίμαχος νόμος, που πρόκειται να ενεργοποιηθεί την επόμενη εβδομάδα, αναφέρει: «Οποιοσδήποτε επιβαρύνει την ατμόσφαιρα σε οποιοδήποτε μέρος, έτσι ώστε να την καθιστά επιβλαβή για την υγεία ανθρώπων που βρίσκονται σε κατοικίες, σε επιχειρήσεις, σε γειτονιές, και κατά τη διάβαση από δημόσιους χώρους, είναι ένοχος πταίσματος».
Ο υπουργός Δικαιοσύνης, απόφοιτος της Νομικής, επιμένει ότι το πέρδεσθαι συνιστά επιβλαβή ρύπανση. Όταν ρωτήθηκε για το πώς θα εφαρμόζεται ο νόμος, απάντησε ότι αυτό θα γίνεται όπως και στη περίπτωση της ούρησης σε δημόσιους χώρους.
«Είσαστε ευτυχείς να βλέπετε ανθρώπους να πέρδονται;» διερωτήθηκε.
Η είδηση είναι έγκυρη όχι τόσο επειδή δημοσιεύτηκε στα Νέα (τα Νέα είναι έγκυρα μόνο όσον αφορά την προπαγάνδα, είπαμε -άλλωστε ο Ιάκωβος Καμπανέλλης ζει προς το παρόν), αλλά επειδή τη βρήκα δημοσιευμένη και εις το έγκριτο BBC.
Δε θα ήτο κακή ιδέα λοιπόν, εάν τυχόν ο εκλαμπρότατος πρωθυπουργός μας (μαζί με το επιτελείο του) προχωρήσουν ένα βήμα πιο πέρα από τη μέχρι τούδε πολιτική προστίμων:
Ήρθε πλέον ο καιρός το κυβερνητικό επιτελείο φορομπηχτικής πολιτικής και προστίμων να ξεπεράσει την αναχρονιστική λογική επιβολής προστίμων σε όποιον καπνίζει.
(Εντάξει, και τα πρόστιμα στους καπνιστές είναι σε θετική κατεύθυνση, άλλωστε αυτό εδώ το ευλόγιον τα έχει ήδη επαινέσει στο πρόσφατο παρελθόν).
Οι συνθήκες είναι πλέον ώριμες να μπαίνουν πρόστιμα σε όποιον κλάνει!
Τι διάολο, καλύτερο από την Ελλάδα είναι το πρωτοπόρο Μαλάουι?
Όχι και πάλι όχι!
Η Ελλάς του Παπανδρέου του τρίτου (του μακρύτερου) οφείλει να είναι και αυτή στην πρωτοπορία, χέρι-χέρι με το εξίσου εξωτικό Μαλάουι!
Έτσι νομίζω.
Τιμή και δόξα λοιπόν εις την ιδέα του Τζόρτζ Τσαπόντα, και είθε να βρει μιμητές εις την κυβέρνηση των πασόκων!
Κλείνω αυτό το σύντομο σημείωμα με ένα παλιό τραγούδι του Νικόλα του Άσιμου:
"Μου λες πως σε παραμελώ".
Αν θυμάμαι καλά, το τραγούδι υπήρχε μέσα στην Παράνομη Κασέτα που είχε τον τίτλο "Κλάστε Ελευθέρως" (Klaste Eleytheros) -τίτλος που αν μη τι άλλο αποδεικνύεται προφητικός.
Κυριακή, Φεβρουαρίου 06, 2011
Σάββατο, Φεβρουαρίου 05, 2011
ΣΗΚΩ ΠΑΝΩ ΑΧΙΛΛΕΑ
ὣς ἄρα φωνήσας ἐπὶ καρπῷ χεῖρα γέροντος
ἔλλαβε δεξιτερήν, μή πως δείσει᾽ ἐνὶ θυμῷ.
Ιλιάδα, Ω ραψωδία, στίχοι 671-672, φίλε αναγνώστη.
Σε νεοελληνική απόδοση Καζαντζάκη- Κακριδή, λέει τα εξής:
Αυτά είπε, κι έπιασε το γέροντα στο χέρι το δεξιό του,
πα στον αρμό, καμιά στα σπλάχνα του μην έχει πια τρομάρα.
Φαντάσου τώρα αναγνώστη μου να σ' έχει φάει η μαλακία και να έχεις καταλήξει μασόνος.
Δε θα ήταν λογικό να υποθέσεις ότι με την ανωτέρω σκηνή ο Όμηρος περιγράφει ότι τόσο ο Αχιλλέας όσο και ο Πρίαμος ήταν μασόνοι?
Να, αν δε με πιστεύεις, κάνε κλικ εδώ: EXTRACTS FROM "A DICTIONARY OF SYMBOLICAL MASONRY, INCLUDING THE ROYAL ARCH DEGREE," BY THE REV. G. OLIVER, D. D.
προκειμένου να πληροφορηθείς ότι:
Σήκω πάνω Αχιλλέα,
βαλ' την περικεφαλαία
κλπ κλπ που είναι ευκαιρία να ακούσουμε
ὣς ἄρα φωνήσας ἐπὶ καρπῷ χεῖρα γέροντος
ἔλλαβε δεξιτερήν, μή πως δείσει᾽ ἐνὶ θυμῷ.
Ιλιάδα, Ω ραψωδία, στίχοι 671-672, φίλε αναγνώστη.
Σε νεοελληνική απόδοση Καζαντζάκη- Κακριδή, λέει τα εξής:
Αυτά είπε, κι έπιασε το γέροντα στο χέρι το δεξιό του,
πα στον αρμό, καμιά στα σπλάχνα του μην έχει πια τρομάρα.
Φαντάσου τώρα αναγνώστη μου να σ' έχει φάει η μαλακία και να έχεις καταλήξει μασόνος.
Δε θα ήταν λογικό να υποθέσεις ότι με την ανωτέρω σκηνή ο Όμηρος περιγράφει ότι τόσο ο Αχιλλέας όσο και ο Πρίαμος ήταν μασόνοι?
Να, αν δε με πιστεύεις, κάνε κλικ εδώ: EXTRACTS FROM "A DICTIONARY OF SYMBOLICAL MASONRY, INCLUDING THE ROYAL ARCH DEGREE," BY THE REV. G. OLIVER, D. D.
προκειμένου να πληροφορηθείς ότι:
ACHILLES.--Perhaps some worthy people may stare when we point out Achilles as a Freemason. What! we hear them ex-claim, is it possible that that fierce and ferocious man-slayer, nay, man-eater at heart, for he exhibited a strong propensity to cannibalism in longing to have devoured the dead body of Hector--is it possible that he could have been one of our philanthropic society? Yes, we reply, such is the actual fact, and Bonaparte was one, too, in the highest degree. But, if you will not believe Homer, or us, believe your own eyes, if, indeed, you are a Mason. Ecce signum! Behold Achilles giving Priam THE HAND, when the latter is supplicating for the body of his slain son:Κατόπιν τούτου, αποκτούν άλλη διάσταση οι στίχοι του Βαγγέλη Γερμανού:
"Thus having spoken, the old man's right hand at the wrist
He grasped, that he might not in any respect be alarmed in mind."
Such is the Masonic and literal translation of the text by that illustrious Grecian and brother, Christopher North; and who will say, now, that Achilles was not a Mason?--Freemasons' Quarterly Review.
[According to this, Brother Achilles gave Brother Priam the Master Mason's Grip, but there is no evidence to show whether they used the word MAH-HAH-BONE, and the Five Points of Fellowship.]
Σήκω πάνω Αχιλλέα,
βαλ' την περικεφαλαία
κλπ κλπ που είναι ευκαιρία να ακούσουμε
ΚΑΙ ΤΙΜΩ ΤΟΥΣ ΜΕΓΑΛΟΣΤΑΥΡΟΥΣ!!!
(του τάγματος του Φοίνικος λέμε!!!)
Άει στο καλό, συγκινούμαι όποτε διαβάζω νοσταλγικές ειδήσεις από το παρελθόν...
(του τάγματος του Φοίνικος λέμε!!!)
Το Μεγαλόσταυρο του Τάγματος του Φοίνικος απένειμε την Παρασκευή στην Σούζαν Μουμπάρακ ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας Κάρολος Παπούλιας. Η σύζυγος του προέδρου της Αιγύπτου Χόσνι Μουμπάρακ τιμήθηκε για τη δραστηριότητά της για την ειρήνη και τα παιδιά-θύματα του πολέμου ως πρόεδρος της «Διεθνούς Κίνησης Γυναικών για την Ειρήνη».Η είδησις, δημοσιευμένη εις το in.gr το πάλαι ποτε, είχε ξεφύγει από τον κύκλο των νοσταλγικών μου αναμνήσεων, αλλά ευτυχώς μου την υπενθύμισε το καλό ευλόγιον "Δακρυγόνο -Προσοχή φασισμός".
Ο κ. Παπούλιας δέχθηκε το μεσημέρι της Παρασκευής στο Προεδρικό Μέγαρο την κ. Μουμπάρακ, την οποία συνόδευε η Μαριάννα Βαρδινογιάννη, πρόεδρος του Ιδρύματος για το Παιδί και την Οικογένεια. Στην τελετή παρασημοφόρησης παρευρέθηκε η υπουργός Εξωτερικών Ντόρα Μπακογιάννη και ο υπουργός Πολιτισμού Γιώργος Βουλγαράκης.
Ο κ. Παπούλιας συνεχάρη την κ. Μουμπάρακ για τις δραστηριότητές της, ενώ εκείνη ευχαρίστησε θερμώς για την τιμή που της έγινε, τονίζοντας ότι αυτή απευθύνεται και σε όλους τους συνεργάτες της και τους χιλιάδες νέους και νέες που την βοηθούν στην επιτέλεση αυτού του έργου.
Τέλος, ο υπουργός Πολιτισμού Γ.Βουλγαράκης δήλωσε ότι «επειδή ο πολιτισμός δεν μπορεί να σταθεί χωρίς ειρήνη, σεβασμό των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και προστασία της κοινωνικής συνοχής, η συνεισφορά της κ. Μουμπάρακ στον πολιτισμό είναι τεράστια. Γι αυτό θα ήθελα να της απονείμω το βραβείο του υπουργείου Πολιτισμού σαν ένδειξη αναγνώρισης του έργου της σε παγκόσμιο επίπεδο».
Άει στο καλό, συγκινούμαι όποτε διαβάζω νοσταλγικές ειδήσεις από το παρελθόν...
Πέμπτη, Φεβρουαρίου 03, 2011
ΔΟΥΛΟΙ, ΔΜΩΕΣ, ΠΟΙΗΣΗ, ΑΡΙΣΤΕΡΑ ΚΑΙ ΑΡΕΤΗ
(Μέρος Β - Δούλοι, δμώες, ποίηση και αποκωδικοποίηση της αρετής)
(για το πρώτο μέρος, κλικ εδώ)
Δεν είναι και το ευκολότερο πράγμα στον κόσμο το να προσπαθήσει κάποιος να εξηγήσει τι ακριβώς εννοούσαν οι αρχαίοι ως "αρετή".
Με τη λέξη "αρετή" ονόμαζαν την ικανότητα, την επιδεξιότητα, την ανδρεία, τη γενναιότητα, τη φρόνηση, το ταλέντο, μην τα πολυλογούμε, οτιδήποτε καλό οι αρχαίοι το ονόμαζαν αρετή. Κάποιος μπορεί να μιλούσε με αρετή, να έγραφε με αρετή, να χόρευε με αρετή, να μαγείρευε με αρετή, να δίδασκε με αρετή, να πολεμούσε με αρετή, ξερωγώ να γαμούσε με αρετή, και γενικά η αρετή φοριόταν απ' τους αρχαίους τόσο πολύ όσο οι χλαμύδες.
Όταν λοιπόν ο Όμηρος λέει πως μόλις ξημερώσει το "δούλιον ήμαρ" κάποιου ο Δίας του "αποαίνυται το ήμισυ της αρετής", εννοεί εν μέρει [να το θυμόμαστε αυτό το "εν μέρει"] ότι...
ένας δούλος ναι μεν θα μιλάει, αλλά με τη μισή αρετή απ' όση μιλούσε πριν -διότι πριν μιλούσε ελεύθερα ενώ τώρα όχι.
Θα διδάσκει, αλλά με τη μισή αρετή από πριν, διότι πριν δίδασκε όποτε γούσταρε ενώ τώρα πρέπει να διδάσκει όποτε τον διατάξουν.
Θα μαγειρεύει, αλλά με τη μισή αρετή απ' ό,τι μαγειρεύει ένας ελεύθερος πολίτης, γιατί ο ελεύθερος πολίτης μαγειρεύει ό,τι γουστάρει, ενώ ο δούλος μαγειρεύει ό,τι τον διατάξουν.
Έ, άμα ο δούλος είναι και γκαντέμης και καταλήξει στα μεταλλεία του Λαυρίου, ε, τότε θα σκάβει λαγούμια με τη μισή αρετή απ' όση θα είχε αν έσκαβε λαγούμια ως ελεύθερος πολίτης, που λέει ο λόγος.
Και τα λοιπά και τα λοιπά.
Όμως στα λόγια που ο Όμηρος βάζει να βγαίνουν από το στόμα του χοιροβοσκού, υποκρύπτεται και μια άλλη, γενικότερη έννοια της αρετής: Οι "δμώες" παραμένουν δμώες ακριβώς επειδή έχουν όχι μόνο έλλειμμα αρετής αλλά και έλλειμμα οράματος αρετής.
Μιλάμε πλέον για μια πιο γενικευμένη έννοια αρετής, για εκείνη την αρετή για την οποία ο Αριστοτέλης (ο γνωστός φιλόσοφος) είχε γράψει ένα γαμάτο ποίημα το οποίο παρ' όλη την ομορφιά του εξαγρίωσε τους αρχαίους Αθηναίους.
Από το ποίημα του Αριστοτέλη θ' ασχοληθούμε με τους πρώτους στίχους και το πανανθρώπινο μήνυμά τους:
Αρετά πολύμοχθε γένει βροτείω
θήραμα κάλλιστον βίω
σας πέρι παρθένε μορφάς
και θανείν ζαλωτός εν Ελλάδι πότμος
και πόνους τλήναι μαλερούς ακάμαντας
που πά να πει
Αρετή που τόσο πολύ μοχθεί για σένα το ανθρώπινο γένος
που είσαι το καλύτερο κυνήγι που μπορεί να τύχει στη ζωή,
που αν τύχει κάποιος στην Ελλάδα να πεθάνει για το όραμά σου, παρθένα μου,
θεωρείται αξιοζήλευτος ο θάνατός του
όπως αξιοζήλευτος θεωρείται κι όποιος πάθει τα μύρια όσα για την πάρτη σου.
Κάπου εδώ πρέπει να πήραν ανάποδες οι Αθηναίοι που 'χαν μαζευτεί ν' ακούσουν την απαγγελία του ποιήματος.
Διότι δεν είναι μόνο τι λες, είναι και ποιός είσαι εσύ που το λες.
Υποθέτω θα διέκοψαν την απαγγελία του Αριστοτέλη και θα του είπαν:
"Συγνώμη μάστορη, εσύ δεν είσαι ο δάσκαλος του Μεγαλέξαντρου που ήρθε να μας υποδουλώσει και να μας αφήσει με τη μισή αρετή? Κι εκτός από το ότι υπήρξες δάσκαλος του λεγάμενου, δεν τυχαίνει να είναι τύραννος ο πεθερός σου? Ε, τι αρετή και μαλακίες μας λες τώρα και μας ζοχαδιάζεις, εσύ είσαι αλληλέγγυος με όσους αφαιρούν την αρετή των ανθρώπων, άσε μας στον πόνο μας, η αρετή μας είναι μισή από τότε που μας κατέκτησε ο ακατανόμαστος ο μαθητής σου, οπότε αγορίνα μου δεν περνάς από το μπιστρό να σε τρατάρουμε λίγο κώνειο?"
Και του κότσαραν εκεί πέρα μια "γραφή ασεβείας" αναγκάζοντάς τον να φύγει νύχτα απ' την Αθήνα για να μην την πιεί όπως την είχε πιεί ο Σωκράτης.
Κάπως έτσι πρέπει να 'γινε η φάση κι απ' τον καημό του ο Αριστοτέλης πήγε και φούνταρε από τη γέφυρα της Χαλκίδας και σταμάτησε να γράφει, επιτέλους, γιατί αλλιώτικα θα έγραφε ακόμα.
Όπως και να'χει, το ποίημα του Αριστοτέλη ξαναφέρνει εμπρός μας την αρετή όχι ως κάποια επιμέρους έννοια αρετής, αλλά ως μια συνολική έννοια για την οποία μοχθεί ολόκληρο το ανθρώπινο γένος.
Αυτή τη γενικευμένη έννοια της αρετής αναλαμβάνει να μας την εξηγήσει και πάλι ο Όμηρος, όταν στο τ της Οδύσσειας βάζει τον Οδυσσέα να περιγράφει πόσα καλά συμβαίνουν σ' έναν τόπο όταν ο βασιλιάς είναι δίκαιος.
ὥς τέ τευ ἦ βασιλῆος ἀμύμονος, ὅς τε θεουδὴς
ἀνδράσιν ἐν πολλοῖσι καὶ ἰφθίμοισιν ἀνάσσων
εὐδικίας ἀνέχῃσι, φέρῃσι δὲ γαῖα μέλαινα
πυροὺς καὶ κριθάς, βρίθῃσι δὲ δένδρεα καρπῷ,
τίκτῃ δ' ἔμπεδα μῆλα, θάλασσα δὲ παρέχῃ ἰχθῦς
ἐξ εὐηγεσίης, ἀρετῶσι δὲ λαοὶ ὑπ' αὐτοῦ.
πράγμα που σε απλά ελληνικά σημαίνει κάτι σε στυλ
σαν του άψογου του βασιλιά, ο οποίος όντας θεοειδής,
βασιλεύει σε πολλούς και γενναίους άντρες
κι επειδή είναι ξηγημένος τόσο αυτός όσο και ο λαός του, η γη βγάζει άφθονα
στάρια και κριθάρια, τα δέντρα είναι γεμάτα καρπούς,
τ΄αρνιά είναι γόνιμα, ακόμα κι η θάλασσα βγάζει άφθονα ψάρια
εξαιτίας της καλής κυβέρνησης, κι όλοι είναι ευδαίμονες εξαιτίας αυτού του καλού βασιλιά.
(Πάντως εδώ που τα λέμε, εκείνη την εποχή δεν είχε ακόμα ανακαλυφτεί η γκιλοτίνα για τους κακούς βασιλιάδες, οπότε δεν κινδύνευαν άμεσα. Όπως και να 'χει, εδώ ο Όμηρος μιλάει για τους καλούς και ευσεβείς βασιλιάδες -ανέκαθεν χαρακτηριστικό των ποιητών ήταν η τάση τους προς τα ουτοπικά σχήματα και τη σύνθεση αντίθετων εννοιών όπως "καλός" και "βασιλιάς").
Τελοσπάντων, ο Οδυσσέας καταλήγει με τη διατύπωση πως "αρετώσι λαοί υπ' αυτού".
Αρετώσι. Ευτυχούν, ευδαιμονούν, περνάνε καλά, δηλαδή αποκτούν αρετή οι λαοί, οι άνθρωποι, που έχουν έναν τέτοιο γκαγκάν βασιλιά.
(Όχι σαν κι εμάς που μπλέξαμε με τον κακορίζικο μπαγλαμά το Γιωργάκη και κοντεύουμε να ξεφτιλιστούμε και να πουληθούμε σκλάβοι στην αραπιά λόγω του ότι εξαιτίας του κρετίνου με το μουστάκι "αφεντικά και δούλοι σκατά γινήκαμε ούλοι").
Η αρετή, λοιπόν, ως συνολική αρετή είναι ταυτόσημη με την ευδαιμονία. Αρετώ, δηλαδή έχω αρετή, σημαίνει είμαι ευδαίμων. Περνάω καλά.
Στο μόχθο για αυτής της αρετής την απόκτηση είναι που μοχθεί η ανθρωπότητα, άσε που οι Έλληνες είναι διατεθειμένοι ακόμα και να πεθάνουν με το όραμά της, που λέει κι ο Αριστοτέλης για τους Έλληνες της εποχής του -γιατί σήμερα γάμα τα, καμία σχέση...
Κι είναι κυρίως το μισό αυτής της αρετής που αφαιρεί ο Δίας από όσους γίνονται δούλοι κάποιο δούλιον ήμαρ.
Σου λέει ο Δίας,
κάτσε, αυτός εδώ την έχει δει σοβαρά να γίνει δούλος, κάτσε τουλάχιστον ας μην τον αφήσω να γίνει τελείως ξεφτίλας, διότι τι άλλο από ξεφτίλας θα είναι ένας ευδαίμων δούλος? Κάτσε να του πάρω τη μισή ευδαιμονία, μπας κι αποκτήσει κίνητρο να ξαναποχτήσει την ελευθερία του και μέσω αυτής, την αρετή - ευδαιμονία που του είχα χαρίσει όταν γεννήθηκε.
Παρατηρούμε δηλαδή ότι στο μυαλό του Ομήρου, η αρετή είναι τρία ταυτόχρονα πράγματα:
α) Το μέσο για να φτάσει κάποιος στην ευδαιμονία
β) Η ευδαιμονία η ίδια
γ) Το μέσο που πρέπει να χρησιμοποιηθεί προκειμένου κάποιος να διατηρήσει την ευδαιμονία του
Υπάρχει ταύτιση σκοπού και μέσων, δηλαδή:
Η αρετή είναι ο σκοπός, η αρετή είναι και το μέσο για να επιτευχθεί ο σκοπός.
Απόλυτη ταύτιση σκοπού και μέσων.
Γι' αυτό το λόγο οι αρχαίοι ημών πρόγονοι είχαν φάει τέτοιο σκάλωμα να χρησιμοποιούν συνέχεια τη λέξη "αρετή" και την πρακτική εφαρμογή της.
Ήξεραν τη σημασία της, ήξεραν και τη σημασία της απουσίας της.
Δεν ήξεραν από πολιτικές, περιφρονούσαν τη λογική "ο σκοπός αγιάζει τα μέσα".
Ήταν μαχητές της ελευθερίας και όχι διπλωμάτες της μιζέριας.
Ενάρετος Έλλην ασκεί την αρετή του, λέγων "Μολών Λαβέ" στους βαρβάρους Σκύθες
Γι΄αυτό κι έκαναν ό,τι μπορούσαν κι ό,τι τους έκοβε η γκλάβα τους, προκειμένου να μην αφήσουν αχρησιμοποίητη την αρετή τους.
Ήξεραν ότι αν αφήσουν αχρησιμοποίητη την αρετή τους, στη συνέχεια θα ήταν νομοτέλεια να χάσουν τόσο την ευδαιμονία τους όσο και την ελευθερία τους. Στη συνέχεια, αυτό θα τους οδηγούσε να γίνουν δούλοι και μετά να γίνουν δμώες. Και δε γούσταραν να γίνουν δμώες.
Ήξεραν ότι οι δμώες έχουν γενικό έλλειμμα αρετής:
Ούτε πράττουν με αρετή, ούτε σκέφτονται με αρετή. Απλά γουστάρουν να τεμπελιάσουν λίγο, να βρουν κάποιον υποδεέστερο για να κάνει τις δικές τους δουλικές υποχρεώσεις. Αυτό είναι όλο τους το πρόβλημα, δεν τους απασχολεί να είναι ελεύθεροι. Είναι ντιπ για ντιπ "δμώες": δαμασμένοι για τα καλά.
Κι όταν βλέπουν κάποιον δούλο να μην είναι δμως αλλά να ασκεί κουτσά-στραβά την αρετή που του έχει απομείνει, μπας και τυχόν καταφέρει να ελευθερωθεί, οι δμώες φρικάρουν και θέλουν να διώξουν τους απεργούς πείνας μετανάστες από τη Νομική.
Ξαναλέω: οι δμώες έχουν γενικευμένο έλλειμμα αρετής. Τους λείπει αφενός η μισή αρετή - ευδαιμονία που τους την έχει πάρει ο Δίας μόλις αποδέχτηκαν τη δουλεία τους, και αφετέρου τους λείπει η μισή αρετή ως ανδρεία και ως τόλμη, με αποτέλεσμα να μην μπορούν να χρησιμοποιήσουν -προκειμένου να ελευθερωθούν- έστω και την υπόλοιπη μισή αρετή που τους έχει απομείνει.
Έχοντας έλλειμμα αρετής, φοβούνται τη σκιά τους, φοβούνται τους ντόπιους αφέντες τους, φοβούνται τους υπερατλαντικούς αφέντες των αφεντών τους, φοβούνται τους φίλους τους τους θεούς, φοβούνται ο ένας τον άλλο, οπότε λογικό είναι να φοβούνται και τους μετανάστες.
Σου λέει αυτούς εδώ τους προορίζαμε για δικούς μας δούλους και μας προκύπτουν να έχουν μέσα τους κάποια μικρή δόση αρετής και να ζητάνε τα στοιχειώδη δικαιώματά τους. Δεν είναι τρομακτικό?
Αιώνες αργότερα, ο Ανδρέας Κάλβος θα πάρει τη σκυτάλη από τον Όμηρο, επεκτείνοντας τον ομηρικό συλλογισμό με τη σύνθεση του γνωστού στίχου:
Όσοι το χάλκεον χέρι βαρύ του φόβου αισθάνονται,
ζυγόν δουλείας ας έχωσι!
Θέλει αρετήν και τόλμην η ελευθερία
όπου ο ποιητής, ρομαντικός όπως όλοι οι ποιητές, ορθώς συνδέει την αρετή με την κατάργηση της δουλείας, όμως κάνει το λάθος να θεωρεί δεδομένο ότι μόνο ελάχιστοι αισθάνονται βαρύ το χέρι του φόβου και ότι οι συντριπτικά πολλοί είναι έτοιμοι για έφοδο στον ουρανό και τους εξηγεί ότι το έλλειμμα αρετής που έχουν, άνετα μπορεί να υποκατασταθεί από την τόλμη, και τελοσπάντων αξίζει η προσπάθεια προκειμένου να απαλλαγούν από τη δουλεία και να πλησιάσουν στην ευδαιμονία.
Όταν κοίταξε προς τα πίσω να δει τι κάνουν, αυτοί είχαν λακίσει προς διάφορες κατευθύνσεις προκειμένου να τηλεφωνήσουν στα κανάλια και να δηλώσουν πόσο πολύ φοβούνται τους μετανάστες.
Είπαμε, δε χαμπαριάζουν οι δμώες.
(Μέρος Β - Δούλοι, δμώες, ποίηση και αποκωδικοποίηση της αρετής)
(για το πρώτο μέρος, κλικ εδώ)
Δεν είναι και το ευκολότερο πράγμα στον κόσμο το να προσπαθήσει κάποιος να εξηγήσει τι ακριβώς εννοούσαν οι αρχαίοι ως "αρετή".
Με τη λέξη "αρετή" ονόμαζαν την ικανότητα, την επιδεξιότητα, την ανδρεία, τη γενναιότητα, τη φρόνηση, το ταλέντο, μην τα πολυλογούμε, οτιδήποτε καλό οι αρχαίοι το ονόμαζαν αρετή. Κάποιος μπορεί να μιλούσε με αρετή, να έγραφε με αρετή, να χόρευε με αρετή, να μαγείρευε με αρετή, να δίδασκε με αρετή, να πολεμούσε με αρετή, ξερωγώ να γαμούσε με αρετή, και γενικά η αρετή φοριόταν απ' τους αρχαίους τόσο πολύ όσο οι χλαμύδες.
Όταν λοιπόν ο Όμηρος λέει πως μόλις ξημερώσει το "δούλιον ήμαρ" κάποιου ο Δίας του "αποαίνυται το ήμισυ της αρετής", εννοεί εν μέρει [να το θυμόμαστε αυτό το "εν μέρει"] ότι...
ένας δούλος ναι μεν θα μιλάει, αλλά με τη μισή αρετή απ' όση μιλούσε πριν -διότι πριν μιλούσε ελεύθερα ενώ τώρα όχι.
Θα διδάσκει, αλλά με τη μισή αρετή από πριν, διότι πριν δίδασκε όποτε γούσταρε ενώ τώρα πρέπει να διδάσκει όποτε τον διατάξουν.
Θα μαγειρεύει, αλλά με τη μισή αρετή απ' ό,τι μαγειρεύει ένας ελεύθερος πολίτης, γιατί ο ελεύθερος πολίτης μαγειρεύει ό,τι γουστάρει, ενώ ο δούλος μαγειρεύει ό,τι τον διατάξουν.
Έ, άμα ο δούλος είναι και γκαντέμης και καταλήξει στα μεταλλεία του Λαυρίου, ε, τότε θα σκάβει λαγούμια με τη μισή αρετή απ' όση θα είχε αν έσκαβε λαγούμια ως ελεύθερος πολίτης, που λέει ο λόγος.
Και τα λοιπά και τα λοιπά.
Όμως στα λόγια που ο Όμηρος βάζει να βγαίνουν από το στόμα του χοιροβοσκού, υποκρύπτεται και μια άλλη, γενικότερη έννοια της αρετής: Οι "δμώες" παραμένουν δμώες ακριβώς επειδή έχουν όχι μόνο έλλειμμα αρετής αλλά και έλλειμμα οράματος αρετής.
Μιλάμε πλέον για μια πιο γενικευμένη έννοια αρετής, για εκείνη την αρετή για την οποία ο Αριστοτέλης (ο γνωστός φιλόσοφος) είχε γράψει ένα γαμάτο ποίημα το οποίο παρ' όλη την ομορφιά του εξαγρίωσε τους αρχαίους Αθηναίους.
Από το ποίημα του Αριστοτέλη θ' ασχοληθούμε με τους πρώτους στίχους και το πανανθρώπινο μήνυμά τους:
Αρετά πολύμοχθε γένει βροτείω
θήραμα κάλλιστον βίω
σας πέρι παρθένε μορφάς
και θανείν ζαλωτός εν Ελλάδι πότμος
και πόνους τλήναι μαλερούς ακάμαντας
που πά να πει
Αρετή που τόσο πολύ μοχθεί για σένα το ανθρώπινο γένος
που είσαι το καλύτερο κυνήγι που μπορεί να τύχει στη ζωή,
που αν τύχει κάποιος στην Ελλάδα να πεθάνει για το όραμά σου, παρθένα μου,
θεωρείται αξιοζήλευτος ο θάνατός του
όπως αξιοζήλευτος θεωρείται κι όποιος πάθει τα μύρια όσα για την πάρτη σου.
Κάπου εδώ πρέπει να πήραν ανάποδες οι Αθηναίοι που 'χαν μαζευτεί ν' ακούσουν την απαγγελία του ποιήματος.
Διότι δεν είναι μόνο τι λες, είναι και ποιός είσαι εσύ που το λες.
Υποθέτω θα διέκοψαν την απαγγελία του Αριστοτέλη και θα του είπαν:
"Συγνώμη μάστορη, εσύ δεν είσαι ο δάσκαλος του Μεγαλέξαντρου που ήρθε να μας υποδουλώσει και να μας αφήσει με τη μισή αρετή? Κι εκτός από το ότι υπήρξες δάσκαλος του λεγάμενου, δεν τυχαίνει να είναι τύραννος ο πεθερός σου? Ε, τι αρετή και μαλακίες μας λες τώρα και μας ζοχαδιάζεις, εσύ είσαι αλληλέγγυος με όσους αφαιρούν την αρετή των ανθρώπων, άσε μας στον πόνο μας, η αρετή μας είναι μισή από τότε που μας κατέκτησε ο ακατανόμαστος ο μαθητής σου, οπότε αγορίνα μου δεν περνάς από το μπιστρό να σε τρατάρουμε λίγο κώνειο?"
Και του κότσαραν εκεί πέρα μια "γραφή ασεβείας" αναγκάζοντάς τον να φύγει νύχτα απ' την Αθήνα για να μην την πιεί όπως την είχε πιεί ο Σωκράτης.
Κάπως έτσι πρέπει να 'γινε η φάση κι απ' τον καημό του ο Αριστοτέλης πήγε και φούνταρε από τη γέφυρα της Χαλκίδας και σταμάτησε να γράφει, επιτέλους, γιατί αλλιώτικα θα έγραφε ακόμα.
Όπως και να'χει, το ποίημα του Αριστοτέλη ξαναφέρνει εμπρός μας την αρετή όχι ως κάποια επιμέρους έννοια αρετής, αλλά ως μια συνολική έννοια για την οποία μοχθεί ολόκληρο το ανθρώπινο γένος.
Αυτή τη γενικευμένη έννοια της αρετής αναλαμβάνει να μας την εξηγήσει και πάλι ο Όμηρος, όταν στο τ της Οδύσσειας βάζει τον Οδυσσέα να περιγράφει πόσα καλά συμβαίνουν σ' έναν τόπο όταν ο βασιλιάς είναι δίκαιος.
ὥς τέ τευ ἦ βασιλῆος ἀμύμονος, ὅς τε θεουδὴς
ἀνδράσιν ἐν πολλοῖσι καὶ ἰφθίμοισιν ἀνάσσων
εὐδικίας ἀνέχῃσι, φέρῃσι δὲ γαῖα μέλαινα
πυροὺς καὶ κριθάς, βρίθῃσι δὲ δένδρεα καρπῷ,
τίκτῃ δ' ἔμπεδα μῆλα, θάλασσα δὲ παρέχῃ ἰχθῦς
ἐξ εὐηγεσίης, ἀρετῶσι δὲ λαοὶ ὑπ' αὐτοῦ.
πράγμα που σε απλά ελληνικά σημαίνει κάτι σε στυλ
σαν του άψογου του βασιλιά, ο οποίος όντας θεοειδής,
βασιλεύει σε πολλούς και γενναίους άντρες
κι επειδή είναι ξηγημένος τόσο αυτός όσο και ο λαός του, η γη βγάζει άφθονα
στάρια και κριθάρια, τα δέντρα είναι γεμάτα καρπούς,
τ΄αρνιά είναι γόνιμα, ακόμα κι η θάλασσα βγάζει άφθονα ψάρια
εξαιτίας της καλής κυβέρνησης, κι όλοι είναι ευδαίμονες εξαιτίας αυτού του καλού βασιλιά.
(Πάντως εδώ που τα λέμε, εκείνη την εποχή δεν είχε ακόμα ανακαλυφτεί η γκιλοτίνα για τους κακούς βασιλιάδες, οπότε δεν κινδύνευαν άμεσα. Όπως και να 'χει, εδώ ο Όμηρος μιλάει για τους καλούς και ευσεβείς βασιλιάδες -ανέκαθεν χαρακτηριστικό των ποιητών ήταν η τάση τους προς τα ουτοπικά σχήματα και τη σύνθεση αντίθετων εννοιών όπως "καλός" και "βασιλιάς").
Τελοσπάντων, ο Οδυσσέας καταλήγει με τη διατύπωση πως "αρετώσι λαοί υπ' αυτού".
Αρετώσι. Ευτυχούν, ευδαιμονούν, περνάνε καλά, δηλαδή αποκτούν αρετή οι λαοί, οι άνθρωποι, που έχουν έναν τέτοιο γκαγκάν βασιλιά.
(Όχι σαν κι εμάς που μπλέξαμε με τον κακορίζικο μπαγλαμά το Γιωργάκη και κοντεύουμε να ξεφτιλιστούμε και να πουληθούμε σκλάβοι στην αραπιά λόγω του ότι εξαιτίας του κρετίνου με το μουστάκι "αφεντικά και δούλοι σκατά γινήκαμε ούλοι").
Η αρετή, λοιπόν, ως συνολική αρετή είναι ταυτόσημη με την ευδαιμονία. Αρετώ, δηλαδή έχω αρετή, σημαίνει είμαι ευδαίμων. Περνάω καλά.
Στο μόχθο για αυτής της αρετής την απόκτηση είναι που μοχθεί η ανθρωπότητα, άσε που οι Έλληνες είναι διατεθειμένοι ακόμα και να πεθάνουν με το όραμά της, που λέει κι ο Αριστοτέλης για τους Έλληνες της εποχής του -γιατί σήμερα γάμα τα, καμία σχέση...
Κι είναι κυρίως το μισό αυτής της αρετής που αφαιρεί ο Δίας από όσους γίνονται δούλοι κάποιο δούλιον ήμαρ.
Σου λέει ο Δίας,
κάτσε, αυτός εδώ την έχει δει σοβαρά να γίνει δούλος, κάτσε τουλάχιστον ας μην τον αφήσω να γίνει τελείως ξεφτίλας, διότι τι άλλο από ξεφτίλας θα είναι ένας ευδαίμων δούλος? Κάτσε να του πάρω τη μισή ευδαιμονία, μπας κι αποκτήσει κίνητρο να ξαναποχτήσει την ελευθερία του και μέσω αυτής, την αρετή - ευδαιμονία που του είχα χαρίσει όταν γεννήθηκε.
Παρατηρούμε δηλαδή ότι στο μυαλό του Ομήρου, η αρετή είναι τρία ταυτόχρονα πράγματα:
α) Το μέσο για να φτάσει κάποιος στην ευδαιμονία
β) Η ευδαιμονία η ίδια
γ) Το μέσο που πρέπει να χρησιμοποιηθεί προκειμένου κάποιος να διατηρήσει την ευδαιμονία του
Υπάρχει ταύτιση σκοπού και μέσων, δηλαδή:
Η αρετή είναι ο σκοπός, η αρετή είναι και το μέσο για να επιτευχθεί ο σκοπός.
Απόλυτη ταύτιση σκοπού και μέσων.
Γι' αυτό το λόγο οι αρχαίοι ημών πρόγονοι είχαν φάει τέτοιο σκάλωμα να χρησιμοποιούν συνέχεια τη λέξη "αρετή" και την πρακτική εφαρμογή της.
Ήξεραν τη σημασία της, ήξεραν και τη σημασία της απουσίας της.
Δεν ήξεραν από πολιτικές, περιφρονούσαν τη λογική "ο σκοπός αγιάζει τα μέσα".
Ήταν μαχητές της ελευθερίας και όχι διπλωμάτες της μιζέριας.
Γι΄αυτό κι έκαναν ό,τι μπορούσαν κι ό,τι τους έκοβε η γκλάβα τους, προκειμένου να μην αφήσουν αχρησιμοποίητη την αρετή τους.
Ήξεραν ότι αν αφήσουν αχρησιμοποίητη την αρετή τους, στη συνέχεια θα ήταν νομοτέλεια να χάσουν τόσο την ευδαιμονία τους όσο και την ελευθερία τους. Στη συνέχεια, αυτό θα τους οδηγούσε να γίνουν δούλοι και μετά να γίνουν δμώες. Και δε γούσταραν να γίνουν δμώες.
Ήξεραν ότι οι δμώες έχουν γενικό έλλειμμα αρετής:
Ούτε πράττουν με αρετή, ούτε σκέφτονται με αρετή. Απλά γουστάρουν να τεμπελιάσουν λίγο, να βρουν κάποιον υποδεέστερο για να κάνει τις δικές τους δουλικές υποχρεώσεις. Αυτό είναι όλο τους το πρόβλημα, δεν τους απασχολεί να είναι ελεύθεροι. Είναι ντιπ για ντιπ "δμώες": δαμασμένοι για τα καλά.
Κι όταν βλέπουν κάποιον δούλο να μην είναι δμως αλλά να ασκεί κουτσά-στραβά την αρετή που του έχει απομείνει, μπας και τυχόν καταφέρει να ελευθερωθεί, οι δμώες φρικάρουν και θέλουν να διώξουν τους απεργούς πείνας μετανάστες από τη Νομική.
Ξαναλέω: οι δμώες έχουν γενικευμένο έλλειμμα αρετής. Τους λείπει αφενός η μισή αρετή - ευδαιμονία που τους την έχει πάρει ο Δίας μόλις αποδέχτηκαν τη δουλεία τους, και αφετέρου τους λείπει η μισή αρετή ως ανδρεία και ως τόλμη, με αποτέλεσμα να μην μπορούν να χρησιμοποιήσουν -προκειμένου να ελευθερωθούν- έστω και την υπόλοιπη μισή αρετή που τους έχει απομείνει.
Έχοντας έλλειμμα αρετής, φοβούνται τη σκιά τους, φοβούνται τους ντόπιους αφέντες τους, φοβούνται τους υπερατλαντικούς αφέντες των αφεντών τους, φοβούνται τους φίλους τους τους θεούς, φοβούνται ο ένας τον άλλο, οπότε λογικό είναι να φοβούνται και τους μετανάστες.
Σου λέει αυτούς εδώ τους προορίζαμε για δικούς μας δούλους και μας προκύπτουν να έχουν μέσα τους κάποια μικρή δόση αρετής και να ζητάνε τα στοιχειώδη δικαιώματά τους. Δεν είναι τρομακτικό?
Αιώνες αργότερα, ο Ανδρέας Κάλβος θα πάρει τη σκυτάλη από τον Όμηρο, επεκτείνοντας τον ομηρικό συλλογισμό με τη σύνθεση του γνωστού στίχου:
Όσοι το χάλκεον χέρι βαρύ του φόβου αισθάνονται,
ζυγόν δουλείας ας έχωσι!
Θέλει αρετήν και τόλμην η ελευθερία
όπου ο ποιητής, ρομαντικός όπως όλοι οι ποιητές, ορθώς συνδέει την αρετή με την κατάργηση της δουλείας, όμως κάνει το λάθος να θεωρεί δεδομένο ότι μόνο ελάχιστοι αισθάνονται βαρύ το χέρι του φόβου και ότι οι συντριπτικά πολλοί είναι έτοιμοι για έφοδο στον ουρανό και τους εξηγεί ότι το έλλειμμα αρετής που έχουν, άνετα μπορεί να υποκατασταθεί από την τόλμη, και τελοσπάντων αξίζει η προσπάθεια προκειμένου να απαλλαγούν από τη δουλεία και να πλησιάσουν στην ευδαιμονία.
Όταν κοίταξε προς τα πίσω να δει τι κάνουν, αυτοί είχαν λακίσει προς διάφορες κατευθύνσεις προκειμένου να τηλεφωνήσουν στα κανάλια και να δηλώσουν πόσο πολύ φοβούνται τους μετανάστες.
Είπαμε, δε χαμπαριάζουν οι δμώες.
Τετάρτη, Φεβρουαρίου 02, 2011
Ο ΟΡΙΣΜΟΣ ΤΗΣ ΙΔΙΩΤΙΚΗΣ ΠΡΩΤΟΒΟΥΛΙΑΣ
Θέλω να ανοίξω ένα τυροπιτάδικο ...όπως οι άλλοι ανοίγουν διόδια
Επειδή όμως δεν έχω λεφτά, θα ήθελα όσοι περνούν έξω από τον χώρο που σκοπεύω να ανοίξω το τυροπιτάδικο, να μου πληρώνουν τις τυρόπιτες που δεν μπορώ προς το παρόν να τους πουλήσω, έτσι ώστε σε κάποιο χρονικό διάστημα (π.χ. ύστερα από 2 χρόνια) να μπορώ να τους πουλώ τυρόπιτες (τις οποίες φυσικά και πάλι θα πληρώνουν)!
Όχι, δεν είμαι βλαμμένος, απλά προσπαθώ να ακολουθήσω την ίδια πετυχημένη πρακτική των κοινοπραξιών που έχουν αναλάβει τα έργα οδοποιίας στο εθνικό μας δίκτυο.
Ευχαριστώ προκαταβολικά για τη συνδρομή σας και επιφυλάσσομαι για την παρασκευή πολύ νόστιμων εδεσμάτων όταν θα είμαι έτοιμος!
(Το βρήκα εδώ και πολύ με άρεσε!)
Θέλω να ανοίξω ένα τυροπιτάδικο ...όπως οι άλλοι ανοίγουν διόδια
Επειδή όμως δεν έχω λεφτά, θα ήθελα όσοι περνούν έξω από τον χώρο που σκοπεύω να ανοίξω το τυροπιτάδικο, να μου πληρώνουν τις τυρόπιτες που δεν μπορώ προς το παρόν να τους πουλήσω, έτσι ώστε σε κάποιο χρονικό διάστημα (π.χ. ύστερα από 2 χρόνια) να μπορώ να τους πουλώ τυρόπιτες (τις οποίες φυσικά και πάλι θα πληρώνουν)!
Όχι, δεν είμαι βλαμμένος, απλά προσπαθώ να ακολουθήσω την ίδια πετυχημένη πρακτική των κοινοπραξιών που έχουν αναλάβει τα έργα οδοποιίας στο εθνικό μας δίκτυο.
Ευχαριστώ προκαταβολικά για τη συνδρομή σας και επιφυλάσσομαι για την παρασκευή πολύ νόστιμων εδεσμάτων όταν θα είμαι έτοιμος!
(Το βρήκα εδώ και πολύ με άρεσε!)
ΔΟΥΛΟΙ, ΔΜΩΕΣ, ΠΟΙΗΣΗ, ΑΡΙΣΤΕΡΑ ΚΑΙ ΑΡΕΤΗ
(Μέρος Α - Δούλοι, δμώες, ποίηση και ετυμολογία της αριστεράς)
Η πιο συνηθισμένη εκδοχή όσον αφορά την ετυμολογία της λέξης "δούλος", λέει ότι η λέξη "δούλος" πιθανότατα είναι δάνειο από κάποια ξένη γλώσσα, πιθανόν από τη γλώσσα κάποιου αρχαίου λαού πέριξ της Μικράς Ασίας, από τη λυδική γλώσσα, ας πούμε.
Φυσικά αυτά τα λένε όσοι βαριούνται να ψάξουν.
Διότι υπάρχει και μια πιο μερακλήδικη ετυμολόγηση της λέξης "δούλος":
Σύμφωνα με αυτή την ετυμολόγηση, η λέξη "δούλος" παράγεται από το ρήμα "δέω" που έχει τη σημασία "υστερώ, έχω έλλειψη".
Αυτό το "δέω" δημιουργεί τη λέξη "δέλος" που σημαίνει το ίδιο με τη λέξη "δέλεαρ": δόλωμα, σαγήνη, παγίδα, απάτη, γενικά οτιδήποτε σου αποσπά την προσοχή προκειμένου να πιαστείς κορόϊδο.
Και από αυτό το "δέλος" κάπου σε μια μακρυνή συγγένεια ξεπετάγεται ο "δόλος", και σ' έναν παράδρομο του όλου πράγματος προκύπτει ο "δούλος".
Σύμφωνα με αυτή την ενδιαφέρουσα ετυμολόγηση, "δούλος" είναι αυτός που δε χρησιμοποίησε την αρετή του κι έτσι δεν μπόρεσε να δει ή να αντιμετωπίσει την παγίδα μέσω της οποίας έγινε δούλος. Κι ύστερα, έχοντας ελλειμματική αρετή, παρέμεινε δούλος χωρίς να κάνει κάποια προσπάθεια να απελευθερωθεί.
Βέβαια μια τέτοια ετυμολόγηση είναι κάπως ποιητική.
Ευνόητο είναι λοιπόν, ότι μια τέτοια ποιητική ετυμολόγηση αναγκαστικά θα έχει τις ρίζες της στον υπέρτατο ποιητή, δηλαδή στον Όμηρο:
Στη ραψωδία ρ της Οδύσσειας, ο Όμηρος θεωρεί πρέπον να βάλει τον στίχο
Ήμισυ γαρ τ' αρετής αποαίνυται ευρύοπα Ζευς
ανέρος, εύτ' αν μην κατά δούλιον ήμαρ έλησι
που σε απλά ελληνικά πάει να πει
Γιατί ο δυνατόφωνος (αλλά ίσως και ο μακροπρόθεσμα βλέπων) Δίας,
αφαιρεί τη μισή αρετή από τον άνθρωπο τη μέρα που ο άνθρωπος γίνεται δούλος
Έτσι όπως το θέτει το ζήτημα ο Όμηρος, ο Δίας αφαιρεί τη μισή αρετή κάποιου, ακριβώς μόλις ο κάποιος γίνεται δούλος.
Όχι πριν. Ο Δίας θέλει τους ανθρώπους ελεύθερους.
Μέχρι τη στιγμή που σκάει μύτη το "δούλιον ήμαρ" και ο κάποιος πρέπει ν' αγωνιστεί για την ελευθερία του, ο κάποιος έχει πλήρη, ολόκληρη την αρετή του και το αν θα την χειριστεί σωστά εξαρτάται από τον ίδιο.
Αν τη χειριστεί λάθος ή αν δεν την χρησιμοποιήσει καθόλου και γίνει δούλος, τότε είναι ανάξιος να την κατέχει. Του πέφτει βαριά, δεν ξέρει να τη χρησιμοποιεί και δεν μπορεί να την κουβαλάει. Οπότε σκάει μύτη ο Δίας και τον ξαλαφρώνει, αφαιρώντας του τη μισή αρετή.
Ίσως αυτή η ιδέα του Όμηρου να έχει και παιδαγωγικό χαρακτήρα του στυλ "Μπαγασάκο εσύ που διαβάζεις Οδύσσεια, ναι, ναι, σε σένα μιλάω, αν κάθε μέρα ζεις "δούλιον ήμαρ" -δηλαδή μέρα δουλείας, τότε μη την ψάχνεις να καλλιεργήσεις την αρετή σου: Όσο κι αν την καλλιεργήσεις, πάλι μισή θα είναι -την άλλη μισή θα την αποχτήσεις μόνο όταν πάψεις να είσαι δούλος".
Διότι ο Όμηρος ήξερε καλά πως η "αρετή" δεν μπορεί να είναι αποκομμένη από την καθημερινή ζωή, και άσε τους υποταγμένους "ενάρετους" να χτυπιούνται κάτω ισχυριζόμενοι πως ο Όμηρος δεν ξέρει τι λέει.
Ο Όμηρος γνωρίζει ότι αρετή και υποταγή είναι έννοιες αντίθετες.
Αν μάλιστα συνυπολογίσουμε ότι ο Όμηρος τα προαναφερθέντα λόγια τα βάζει να βγαίνουν από το στόμα ενός χοιροβοσκού ο οποίος είναι δούλος ο ίδιος, κάλλιστα μπορούμε αυτά τα λόγια να τα χαρακτηρίσουμε ως μια πρωτοποριακή ταξική αυτοκριτική, όπου ο χοιροβοσκός εκπροσωπώντας ολόκληρη την τάξη των δούλων, ομολογεί πως για την κατάστασή του ίδιου και των συναδέλφων του φταίει το γεγονός ότι έχουν έλλειψη αρετής.
Το διευκρινίζει μάλιστα ο ιδιος ο χοιροβοσκός όταν στον προηγούμενο στίχο μιλάει για τους "δμώες"...
["ο δμως - οι δμώες" από το "δμω-δαμώ-δαμάζω", οπότε δμώες είναι αυτοί που έχουν δαμαστεί, αυτοί που έχουν υποταχτεί. Οι δούλοι που έχουν αποδεχτεί τη δουλεία τους δηλαδή]
δμῶες δ', εὖτ' ἂν μηκέτ' ἐπικρατέωσιν ἄνακτες,
οὐκέτ' ἔπειτ' ἐθέλουσιν ἐναίσιμα ἐργάζεσθαι·
ἥμισυ γάρ τ' ἀρετῆς ἀποαίνυται εὐρύοπα Ζεὺς
ἀνέρος, εὖτ' ἄν μιν κατὰ δούλιον ἦμαρ ἕλῃσιν.
Μας λέει ότι μόλις αρχίζουν νταβαντούρια και δεν κυβερνάει κανένας ("μηκέτ' επικρατέωσιν άνακτες"), όταν υπάρχει μια ενδιαφέρουσα κατάσταση χωρίς εξουσία, δηλαδή, οι για τα καλά υποταγμένοι "δμώες", οι συνειδητοί δούλοι δηλαδή, το μόνο που σκέφτονται είναι ότι πρόκειται για μια θαυμάσια ευκαιρία να τεμπελιάσουν για λίγο ("ουκέτ' έπειτ' εθέλουσιν εναίσιμα εργάζεσθαι"). Ούτε που τους περνάει απ' το μυαλό να πάψουν να είναι δούλοι. Έχουν δαμαστεί για τα καλά. Έχουν γίνει δμώες. Απλά να τεμπελιάσουν θέλουν, όχι να ελευθερωθούν.
Έχουν χάσει τον ταξικό προσανατολισμό τους, επειδή έχουν χάσει τη μισή αρετή τους.
Αρετή από το ρήμα "αραρίσκω" που σημαίνει "συναρμόζω με επιτυχία, ενώνω με επιτυχία", όπου το "αραρίσκω" προκύπτει από τη ρίζα "αρ", από την οποία ρίζα προέρχονται επίσης το "άρ-θρο", ο "άρ-ιστος" αλλά και η "αρ-ιστερά".
[Παρένθεση:
Δεν κάνω πλάκα, στη γλωσσική ρίζα του πράγματος η αρετή, ο άριστος και η αριστερά έχουν την ίδια ρίζα.
Υπό την έννοια πως οι αρχαίοι πίστευαν ότι από τ' αριστερά έρχονται οι άριστοι, οι ευνοϊκοί οιωνοί, που υπόσχονταν την καλύτερη δυνατή έκβαση των πραγμάτων, την άριστη.
Αν έβλεπαν τον οιωνό να πηγαίνει από τα δεξιά προς τ' αριστερά, τους έπαιρνε από κάτω.
Αν όμως έβλεπαν τον οιωνό να πηγαίνει από τ' αριστερά προς τα δεξιά, το θεωρούσαν εγγύηση επιτυχίας.
Σήμερα βέβαια έχει επικρατήσει ιδεολογικά η δεξιά και η κεντροδεξιά, με αποτέλεσμα να ευχόμαστε "να βρούμε κέντρο" ή "να πάνε όλα δεξιά", έτσι δεν ευχόμαστε σήμεσα?
Όμως για τους αρχαίους που ήταν πιο προχωρημένοι, η ευχή ξεκίναγε από πιο πριν, κάτι σα να έλεγαν "να έρθουν όλα από αριστερά και να πάνε δεξιά"... διότι είχαν παρατηρήσει πως για να πάει κάτι δεξιά, μοιραία πρέπει να έρχεται από αριστερά...
γι' αυτό και έλεγαν "εκ δεξιών" για οτιδήποτε ερχόταν από δεξιά και "εξ ευωνύμων" για ό,τι ερχόταν από αριστερά:
"εξ ευωνύμων" πάει να πει "από την πλευρά που έχει το καλό όνομα", από την αριστερά δηλαδή. Η αριστερά είναι η άριστη παράταξη, δηλαδή.
Μετά ήρθε ο Στάλιν και μας ξεφτίλισε.
Στις μέρες μας το πράγμα έχει ξεφύγει τελείως: Τα φοβισμένα ανθρωπάκια, οι δμώες του καπιταλισμού, αυτοαποκαλούνται "Δημοκρατική Αριστερά" και γενικά η έννοια "αριστερά" έχει ξεφτιλιστεί τελείως. Συνήθως το πιο φλώρικο κομμάτι της κοινωνίας (όπως το προαναφερθέν) καπηλεύεται το όνομα της αριστεράς.
Κλείνει η παρένθεση].
(συνεχίζεται)
(Μέρος Α - Δούλοι, δμώες, ποίηση και ετυμολογία της αριστεράς)
Η πιο συνηθισμένη εκδοχή όσον αφορά την ετυμολογία της λέξης "δούλος", λέει ότι η λέξη "δούλος" πιθανότατα είναι δάνειο από κάποια ξένη γλώσσα, πιθανόν από τη γλώσσα κάποιου αρχαίου λαού πέριξ της Μικράς Ασίας, από τη λυδική γλώσσα, ας πούμε.
Φυσικά αυτά τα λένε όσοι βαριούνται να ψάξουν.
Διότι υπάρχει και μια πιο μερακλήδικη ετυμολόγηση της λέξης "δούλος":
Σύμφωνα με αυτή την ετυμολόγηση, η λέξη "δούλος" παράγεται από το ρήμα "δέω" που έχει τη σημασία "υστερώ, έχω έλλειψη".
Αυτό το "δέω" δημιουργεί τη λέξη "δέλος" που σημαίνει το ίδιο με τη λέξη "δέλεαρ": δόλωμα, σαγήνη, παγίδα, απάτη, γενικά οτιδήποτε σου αποσπά την προσοχή προκειμένου να πιαστείς κορόϊδο.
Και από αυτό το "δέλος" κάπου σε μια μακρυνή συγγένεια ξεπετάγεται ο "δόλος", και σ' έναν παράδρομο του όλου πράγματος προκύπτει ο "δούλος".
Σύμφωνα με αυτή την ενδιαφέρουσα ετυμολόγηση, "δούλος" είναι αυτός που δε χρησιμοποίησε την αρετή του κι έτσι δεν μπόρεσε να δει ή να αντιμετωπίσει την παγίδα μέσω της οποίας έγινε δούλος. Κι ύστερα, έχοντας ελλειμματική αρετή, παρέμεινε δούλος χωρίς να κάνει κάποια προσπάθεια να απελευθερωθεί.
Βέβαια μια τέτοια ετυμολόγηση είναι κάπως ποιητική.
Ευνόητο είναι λοιπόν, ότι μια τέτοια ποιητική ετυμολόγηση αναγκαστικά θα έχει τις ρίζες της στον υπέρτατο ποιητή, δηλαδή στον Όμηρο:
Στη ραψωδία ρ της Οδύσσειας, ο Όμηρος θεωρεί πρέπον να βάλει τον στίχο
Ήμισυ γαρ τ' αρετής αποαίνυται ευρύοπα Ζευς
ανέρος, εύτ' αν μην κατά δούλιον ήμαρ έλησι
που σε απλά ελληνικά πάει να πει
Γιατί ο δυνατόφωνος (αλλά ίσως και ο μακροπρόθεσμα βλέπων) Δίας,
αφαιρεί τη μισή αρετή από τον άνθρωπο τη μέρα που ο άνθρωπος γίνεται δούλος
Έτσι όπως το θέτει το ζήτημα ο Όμηρος, ο Δίας αφαιρεί τη μισή αρετή κάποιου, ακριβώς μόλις ο κάποιος γίνεται δούλος.
Όχι πριν. Ο Δίας θέλει τους ανθρώπους ελεύθερους.
Μέχρι τη στιγμή που σκάει μύτη το "δούλιον ήμαρ" και ο κάποιος πρέπει ν' αγωνιστεί για την ελευθερία του, ο κάποιος έχει πλήρη, ολόκληρη την αρετή του και το αν θα την χειριστεί σωστά εξαρτάται από τον ίδιο.
Αν τη χειριστεί λάθος ή αν δεν την χρησιμοποιήσει καθόλου και γίνει δούλος, τότε είναι ανάξιος να την κατέχει. Του πέφτει βαριά, δεν ξέρει να τη χρησιμοποιεί και δεν μπορεί να την κουβαλάει. Οπότε σκάει μύτη ο Δίας και τον ξαλαφρώνει, αφαιρώντας του τη μισή αρετή.
Ίσως αυτή η ιδέα του Όμηρου να έχει και παιδαγωγικό χαρακτήρα του στυλ "Μπαγασάκο εσύ που διαβάζεις Οδύσσεια, ναι, ναι, σε σένα μιλάω, αν κάθε μέρα ζεις "δούλιον ήμαρ" -δηλαδή μέρα δουλείας, τότε μη την ψάχνεις να καλλιεργήσεις την αρετή σου: Όσο κι αν την καλλιεργήσεις, πάλι μισή θα είναι -την άλλη μισή θα την αποχτήσεις μόνο όταν πάψεις να είσαι δούλος".
Διότι ο Όμηρος ήξερε καλά πως η "αρετή" δεν μπορεί να είναι αποκομμένη από την καθημερινή ζωή, και άσε τους υποταγμένους "ενάρετους" να χτυπιούνται κάτω ισχυριζόμενοι πως ο Όμηρος δεν ξέρει τι λέει.
Ο Όμηρος γνωρίζει ότι αρετή και υποταγή είναι έννοιες αντίθετες.
Αν μάλιστα συνυπολογίσουμε ότι ο Όμηρος τα προαναφερθέντα λόγια τα βάζει να βγαίνουν από το στόμα ενός χοιροβοσκού ο οποίος είναι δούλος ο ίδιος, κάλλιστα μπορούμε αυτά τα λόγια να τα χαρακτηρίσουμε ως μια πρωτοποριακή ταξική αυτοκριτική, όπου ο χοιροβοσκός εκπροσωπώντας ολόκληρη την τάξη των δούλων, ομολογεί πως για την κατάστασή του ίδιου και των συναδέλφων του φταίει το γεγονός ότι έχουν έλλειψη αρετής.
Το διευκρινίζει μάλιστα ο ιδιος ο χοιροβοσκός όταν στον προηγούμενο στίχο μιλάει για τους "δμώες"...
["ο δμως - οι δμώες" από το "δμω-δαμώ-δαμάζω", οπότε δμώες είναι αυτοί που έχουν δαμαστεί, αυτοί που έχουν υποταχτεί. Οι δούλοι που έχουν αποδεχτεί τη δουλεία τους δηλαδή]
δμῶες δ', εὖτ' ἂν μηκέτ' ἐπικρατέωσιν ἄνακτες,
οὐκέτ' ἔπειτ' ἐθέλουσιν ἐναίσιμα ἐργάζεσθαι·
ἥμισυ γάρ τ' ἀρετῆς ἀποαίνυται εὐρύοπα Ζεὺς
ἀνέρος, εὖτ' ἄν μιν κατὰ δούλιον ἦμαρ ἕλῃσιν.
Μας λέει ότι μόλις αρχίζουν νταβαντούρια και δεν κυβερνάει κανένας ("μηκέτ' επικρατέωσιν άνακτες"), όταν υπάρχει μια ενδιαφέρουσα κατάσταση χωρίς εξουσία, δηλαδή, οι για τα καλά υποταγμένοι "δμώες", οι συνειδητοί δούλοι δηλαδή, το μόνο που σκέφτονται είναι ότι πρόκειται για μια θαυμάσια ευκαιρία να τεμπελιάσουν για λίγο ("ουκέτ' έπειτ' εθέλουσιν εναίσιμα εργάζεσθαι"). Ούτε που τους περνάει απ' το μυαλό να πάψουν να είναι δούλοι. Έχουν δαμαστεί για τα καλά. Έχουν γίνει δμώες. Απλά να τεμπελιάσουν θέλουν, όχι να ελευθερωθούν.
Έχουν χάσει τον ταξικό προσανατολισμό τους, επειδή έχουν χάσει τη μισή αρετή τους.
Αρετή από το ρήμα "αραρίσκω" που σημαίνει "συναρμόζω με επιτυχία, ενώνω με επιτυχία", όπου το "αραρίσκω" προκύπτει από τη ρίζα "αρ", από την οποία ρίζα προέρχονται επίσης το "άρ-θρο", ο "άρ-ιστος" αλλά και η "αρ-ιστερά".
[Παρένθεση:
Δεν κάνω πλάκα, στη γλωσσική ρίζα του πράγματος η αρετή, ο άριστος και η αριστερά έχουν την ίδια ρίζα.
Υπό την έννοια πως οι αρχαίοι πίστευαν ότι από τ' αριστερά έρχονται οι άριστοι, οι ευνοϊκοί οιωνοί, που υπόσχονταν την καλύτερη δυνατή έκβαση των πραγμάτων, την άριστη.
Αν έβλεπαν τον οιωνό να πηγαίνει από τα δεξιά προς τ' αριστερά, τους έπαιρνε από κάτω.
Αν όμως έβλεπαν τον οιωνό να πηγαίνει από τ' αριστερά προς τα δεξιά, το θεωρούσαν εγγύηση επιτυχίας.
Σήμερα βέβαια έχει επικρατήσει ιδεολογικά η δεξιά και η κεντροδεξιά, με αποτέλεσμα να ευχόμαστε "να βρούμε κέντρο" ή "να πάνε όλα δεξιά", έτσι δεν ευχόμαστε σήμεσα?
Όμως για τους αρχαίους που ήταν πιο προχωρημένοι, η ευχή ξεκίναγε από πιο πριν, κάτι σα να έλεγαν "να έρθουν όλα από αριστερά και να πάνε δεξιά"... διότι είχαν παρατηρήσει πως για να πάει κάτι δεξιά, μοιραία πρέπει να έρχεται από αριστερά...
γι' αυτό και έλεγαν "εκ δεξιών" για οτιδήποτε ερχόταν από δεξιά και "εξ ευωνύμων" για ό,τι ερχόταν από αριστερά:
"εξ ευωνύμων" πάει να πει "από την πλευρά που έχει το καλό όνομα", από την αριστερά δηλαδή. Η αριστερά είναι η άριστη παράταξη, δηλαδή.
Μετά ήρθε ο Στάλιν και μας ξεφτίλισε.
Στις μέρες μας το πράγμα έχει ξεφύγει τελείως: Τα φοβισμένα ανθρωπάκια, οι δμώες του καπιταλισμού, αυτοαποκαλούνται "Δημοκρατική Αριστερά" και γενικά η έννοια "αριστερά" έχει ξεφτιλιστεί τελείως. Συνήθως το πιο φλώρικο κομμάτι της κοινωνίας (όπως το προαναφερθέν) καπηλεύεται το όνομα της αριστεράς.
Κλείνει η παρένθεση].
(συνεχίζεται)
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις
(
Atom
)
