ΕΛΑ ΜΕ ΤΡΕΛΛΑ

Σὺ Διός, ὦ Διόνυσε Βρόμιε καὶ Σεμέλας παῖ,
χωρεῖς τερπόμενος κατ' ὄρεα
Νυμφᾶν ἐρατοῖσιν ὕμνοις,
εὔιον εὔιον, εὐοῖ,
παννύχιος ἀναχορεύων.

Ἀμφὶ δὲ συγκτυπεῖται Κιθαιρώνιος ἠχώ,
μελάμφυλλά τ' ὄρη δάσκια
πετρώδεις τε νάπαι βρέμονται·
κύκλῳ δὲ περί σε κισσὸς
εὐπέταλος ἕλικι θάλλει.

(που πα να πει -περίπου:
"Αμαν ρε πρκλς με τα ιερογλυφικά και τα ορνιθοσκαλίσματα που κάθεσαι κι ασχολείσαι εν μέσω οικονομικής κρίσεως, την όρεξή σου να 'χαμε...")

Κάποια σχετικά πρόσφατη μέρα (νύχτα για την ακρίβεια), ξαναδιαβάζοντας το αρχαίο κείμενο από τις Θεσμοφοριάζουσες λέω ώπα μεγάλε, αυτούς εδώ τους στίχους κάπου τους ξέρω, είναι παλαιόν τραγουδάκιον των Χάνομαι γιατί ρεμβάζω που το ακούγαμε και τσουγκρίζαμε τα ποτήρια τα παλιά τα χρόνια στο Βύρωνα ρεμβάζοντας κάτω τη θέα ενός κομματιού της Αθήνας και λέγοντας "ρε πως την έχουν δει αυτοί τώρα?" διότι χριστιανοτραφείς φρικότροποι νέοι εμείς, παραξενευόμασταν ευχάριστα με τις τρόπον τινα επικλήσεις σε Διόνυσους και τέτοια, και δως του ο ψυχισμός μας να τρέπεται επί το αρχαιότροπον γρατζουνώντας κλασικές κιθάρες που πολύ θα επιθυμούσαν να ήταν ακουστικές... και γίναμε όπως γίναμε, δηλαδή ελεύθεροι άνθρωποι, υποθέτω -εξ όσων είμαι σε θέση να γνωρίζω...

Α, ώστε έτσι, δεν είναι δικοί τους οι στίχοι αλλά είναι στίχοι του Αριστοφάνη -και αν είναι του Αριστοφάνη δηλαδή και δεν έχει χώσει εμβόλιμο και ποιητικώς σενιαρισμένο ο Αριστοφάνης κανένα λαϊκό ή ξερωγώ μυστήριο σουξεδιάρικο άσμα της εποχής του ώστε να ψιλοτραγουδάει και το κοινό ή ξερωγώ να βαράει παλαμάκια...

Ε, να 'ναι καλά οι άνθρωποι οι Χάνομαι γιατί ρεμβάζω, έχω τη γνώμη πως μια χαρά ταξίδεψαν τα νιάτα μας και μπράβο τους, διότι ήντονε μόλις νεαρά παιδιά όταν το έπραξαν στα πλαίσια των ακόμα και σήμερα πανέμορφων Κακών τους πράξεων, οι οποίες όπως όλα τα έργα τέχνης, έχουν ξεφύγει από τα χέρια του δημιουργού τους και έχουν αυτονομηθεί διεκδικώντας αυτό που κάθε έργο τέχνης απαιτεί για τον εαυτό του: Να είναι κτήμα του κοινού.

Με αυτή την έννοια και επειδή το ψιλοέψαξα και δεν είδα να υπάρχει, είπα να το ανεβάσω, έτσι, να μπορεί να το βρίσκει το κοινό.

Βέβαια, εξίσου κατάλληλο για το κοινό των ημερώνε μας θεωρώ και τον Διόνυσο του Μίκη Θεοδωράκη.

Η απολογία του Διονύσου: