ΑΡΧΑΙΟΙ ΨΑΡΑΔΕΣ

Μια δροσερή ιστοριούλα από το βιβλίο του Χρήστου Μότσια "Τι έτρωγαν οι αρχαίοι Έλληνες" (εκδόσεις Κάκτος, 1983):

Οι ψαράδες της αθηναϊκής αγοράς ήταν, ίσως, οι πιο ανεξάρτητοι απ' όλους τους πραματευτάδες.
Ένας κωμωδιογράφος τους ονομάζει ληστές κι άλλος "λωποδύτες της νύχτας". Ζητούσαν ό,τι ήθελαν για τα ψάρια και απέφευγαν τα παζάρια. Οι αγορανόμοι της αγοράς τους απαγόρευαν να καταβρέχουν τα ψάρια, κάτι όμως που έκαναν συχνά με διάφορα τεχνάσματα οι πονηροί ψαράδες, για να διατηρήσουν έτσι πιο φρέσκο το εμπόρευμά τους και φυσικά να το πουλήσουν σε καλύτερη τιμή.

Να ένα περιστατικό απ' τα τεχνάσματα των ψαράδων της αθηναϊκής αγοράς:

Μια μέρα, στην αγορά ζαλίστηκε κάποιος πολίτης, ακριβώς δίπλα στα καφάσια τα παραγεμισμένα με ψάρια. Αμέσως έσπευσε ο ψαράς, του πρόσφερε ένα κάθισμα ακριβώς δίπλα στα καφάσια, άρπαξε ένα κουβά με νερό και τον κατάβρεξε ολόκληρο για να τον συνεφέρει.
Με το νερό όμως βράχηκαν και τα καφάσια, δίνοντας έτσι κάτι απ' τη χαμένη τους δροσιά στα ψάρια.
Κατέφθασαν οι περίεργοι που πάντα κατέκλυζαν την αγορά και οι αγορανόμοι, που αγρίεψαν καθώς είδαν την "παράβαση". Όμως ο ψαράς ορκίστηκε στον θεό Ποσειδώνα, στο θεό της θάλασσας, πως κατά λάθος έπεσε το νερό στα καφάσια, αυτός το μόνο που ήθελε ήταν να συνεφέρει τον πολίτη.
Μόλις όμως έφυγαν οι επόπτες σηκώθηκε και ο ασθενής, πήρε δύο οβολούς απ' τον ψαρά (τόσο είχαν συμφωνήσει) και ανεχώρησε.

Αιώνες μετά γράφτηκε το θρυλικό "Γιατί δε με θες κυρά μου επειδή είμαι ψαράς? είμαι λίγο αλανιάρης σαν ψαράς και σα βαρκάρης", αλλά εγώ θα προτιμήσω να βάλω το εξής πιο μπάνικο άσμα του Μουφλουζέλη ως μουσικό επιδόρπιο: